Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

Mission: Impossible - The Final Reckoning (Christopher McQuarrie, 2025, Pathé Arena IMAX)
Helaas wat tegenvallend laatste deel van de leukste actiefilmfranchise van de laatste jaren. Te veel callback en te veel pogingen tot gravitas (inclusief een eerbetoon aan Dr. Strangelove) betekent minder tijd voor lol. In het bijzonder miste ik een vette achtervolgingsscene door een historisch stadscentrum. Maar het grote vliegtuiggevecht op het einde is zo goed, dat bijna alles vergeven is.

Dit is mijn volledige ranking. Ghost Protocol wint het net van John Woo's deel II, terwijl III het lelijke eendje is en het enige deel dat het niet waard is om te zien.

Girls Just Wanna Have Blood
A.k.a Teenage Bloodsuckin’ Bimbos, suggereert een lekker over-the-top en sleazy aangelegenheid te zijn maar is allemaal nogal braafjes. Had meer ingezeten, al was het heus geen meesterwerk geworden, met de deze hoofdrolspeelsters.

Shadow of God
Een matig gelukte flip van het exorcisme-thema. Hadden zich eens flink in moeten lezen in kenosis, ofwel Creatie met de infernal method om er een waarlijk theologische draai aan te geven. Nu is het een beetje los zand.

The Devil’s Doorway
De eerste van de regisseur van Fréamhacha. Het is found footage maar binnen dat genre nog best geslaagd te noemen. Als je tenminste een „toevallig erg goedvallende camera” verkiest boven realistisch maar missing all the action. Sowieso qua sfeer weer dik voor mekaar.

Das Lehrerzimmer
Niet zo grappig als Kleine Pauze maar ook geen tranendal, al heeft het z’n momenten. Ik nog m’n best doen om de ouders van Ali Yılmaz te verstaan maar helaas was dat toch echt te snel en binnensmonds tot kalk! („sta op!”). Uitstekend.

Poker Face s01-02 (ongoing)
Leuke serie, eigelijk losse afleveringen maar losjes aan elkaar gehouden door de omzwervingen van Natasha Lyonne die genadeloos leugens spot („bullshit!”). Lyonne is sowieso leuk om de boel aan elkaar te houden en grappig hoe ze als een soort Columbo de ene na de andere moord oplost.

Herkende je nog eigen werkgedoe in Das Lehrerzimmer?

Benny Sings heeft Christopher Cross wel een beetje uit de mottenballen gehaald. ?

en terecht. Luisterde vandaag en gister het album met Sailing, en het is stiekem wel lekker. Maar niet ultiem yacht rock (chords too simple?)

die ultieme Cannes-film van de Chinees (SF ook nog) wil ik ook wel zien.

Bevalt dat Letterboxd pro een beetje?

Snap niet waarom ze nog docu's over Leni maken. Oude koek. Oude lijken. Laat maar onder de grond.

Nick Cave redeemed itself, there.

Ach die Persepoliaans cassetjes ;_;

maar is allemaal nogal braafjes. 

Shit. De titel mocht er zijn.

Ben je leraar geworden MB? (Ik leef in het idee van Meesterlijk Grafisch Designer)

Overigens Severance begonnen. Beetje sloom, maar wel MOOD.

Toch houd ik meer van dit soort opgedoken kleine, half geslaagde proefstukjes:

Noche de Vino Tinto
'Hoe smaken jouw tranen?' Wandelfilm die loopt op wijn als brandstof. Gefilmd en gekust met de esthetiek van de nouvelle vague, vinden twee verloren zielen in Barcelona elkaar. Zij: dorpelinge met een gebroken hart. Hij: filosoof met een theorie hoe je het hogere kan bereiken. Zijn poetische palabrotas zorgen voor een subtiel geile film. Al zwierend door de nachtelijke straten laat zij haar schild en zonnebril zakken, en haar Nico-achtige cool achter, totdat ze zelfs voor hem alleen durft te paraderen. (Wát een moment!) De dialogen verdiepen zich, tegen een achtergrond die steeds echter wordt. Zoals de film toch al verrassend modern en alledaags aanvoelt, na het gemanieerde begin. De onderwereldtocht piekt – hoe kan het ook anders – bij het mysterie der flamenco. De slottwist doet aan Cleo de 5 a 7 denken. Zó goed is de film net niet, maar het waanzinnige einde van deze onderwereldtocht is onverbitterlijk raak. 'Het zit in mij, en ik wil het niet vergeten.'

bij het mysterie der flamenco.

hield Franco nu wel of niet van flamenco (en vice versa)? In alle brawl fights voel je wel de dictatuur, de ijverige agentjes, allemaal net iets te gewelddadig van alle kanten.

Persoonlijk altijd moeilijk te zeggen maar wel ongenadig ingezet als een van de symbolen van Spanje, daarvoor regionaal en eigenlijk met diepe Arabische wortels, wat men altijd wel okay vond, maar niet te natuurlijk. Las laatst dat Spaans rooms-facisme niets op had met rassenpuurheid van den Germaan. Geldt ook wel op cultureel gebied, behalve taal dan.

Snap niet waarom ze nog docu's over Leni maken.

Het volledige persoonlijke archief was vrijgekomen en Leni bewaarde alles en nam alles op, ook de dingen die ze beter niet had kunnen bewaren. Op zich dat daar wel nieuwe informatie bij, maar de documentaire geeft nogal de indruk dat het te veel was voor Veiel en zijn team en dat ze gewoon wat willekeurige dingetjes in de mixer hebben gegooid.

Herkende je nog eigen werkgedoe in Das Lehrerzimmer?

Nee, totaal niet. 🙂

Ben je leraar geworden MB? (Ik leef in het idee van Meesterlijk Grafisch Designer)

Meer animator, als er niet teveel pdfs toegankelijk moeten worden gemaakt (nobel streven, hopeloos in de praktijk). Maar dacht meer universeel gekonkel, maar dat hebben we dus niet. Yay bubbel! 😊

…eigenlijk met diepe Arabische wortels

En Rajasthan via de roma, ook niet echt een populair selling point doorgaans. Kijk wel uit naar het debuutalbum van María del Tango btw…

Bevalt dat Letterboxd pro een beetje?

Ja, omdat je dan meldingen krijgt als films van je watchlist beschikbaar komen op de streamingdiensten waarvan je hebt aangekondigd dat je abonnee bent.

Ostře sledované vlaky
Och, och, de Tsjechoslovaakse cinema voor 1968, wat een heerlijkheid. Tijdens het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt een nerdy jongen assistent spoorwegbeambte in een provinciaals station. Meteen omringd door mooie figuren en zijn familie kon er gezien de koddige introductie ook al wat van. Hij volgt zijn vader op die op zijn 48ste met pensioen kon en alleen op de bank ligt (prachtig hoe hij zijn uurwerk te tevoorschijn haalt terwijl een trein langs het raam rijdt, geen oneliner, gewoon stilte.) Zoals altijd in dit soort films zijn de vrouwen erg leuk en in voor seks, zo ook zijn guitige vriendin die elke dag op een trein langsrijdt. Maar wanneer het dan moet gebeuren schiet Milos te vroeg. Daar reageert hij wel heel erg gestrest op en zijn omgeving, waaronder zijn geile stempelende collega, probeert hem vriendelijk te helpen. Ondanks vriendelijke sfeertje zit er vanaf het begin een duisternis te broeden en dat kun je altijd aan de Duitser overlaten. Het einde is dan ook onverwacht triest. Echt heel mooi gefilmd.

La Piscine (Jacques Deray, 1969, Lab111)
Stukje op Letterboxd
Ik wist ook dat Chateau Promenade deze film had gebruikt als inspiratiebron, maar het was nog meer dan ik dacht.

Geweldige vibe rond dat zwembad.

Deze film laat me Challengers, dat hetzelfde probeert te doen, maar dan op de lompste, meest onsexy manier mogelijk, nog meer haten. Blijkt dus dat Guadagnino een remake heeft gemaakt met de extreem lelijke titel A Bigger Splash. Combineer dat met Dakota Johnson als Penelope en je hebt een film die ik dus niet ga kijken. Hoewe

Straatcoaches vs. Aliens (Michael Middelkoop, 2025, Amazon Prime)
https://www.youtube.com/watch?v=MDqd3V2_c-g
Ouderwetse anarchistische VPRO-jeugdserievibes, maar vanwege bezuinigingen op de publieke omroep nu bij Prime. Het kan geen toeval zijn dat de film begint met een cameo van Theo 'Rembo' Wesselo.

Veel heerlijke ongein met acteurs die alle ruimte krijgen er op los te schmieren - door iedereen met beide handen aangegrepen, maar de hoofdprijs gaat naar Lineke Rijxman als premier Ingrid Scholten, die de anti-Schoof is qua daadkracht - maar stiekem ook wat scherpe grappen over de pandemie, publiciteitsgeile politieagenten en de wooncrisis, geheel in de trant van losjes geciteerde inspiratiebronnen als The Thing (Georgie!), Dawn of the Dead en Close Encounters of the Third Kind.

Dat had ik echt niet verwacht. 😄

The Phoenician Scheme (Wes Anderson, 2025, Eye Filmmuseum)
Stukkie op Letterboxd.

Okay, okay, ik neigde inderdaad naar overslaan maar waarom ook niet?

Piece by Piece (Morgan Neville, 2024, SkyShowtime)
https://www.youtube.com/watch?v=7Bc6trBc1kc
Slechte Pharrell biopic is leuke 21e eeuwse update op It's a Wonderful Life

Meer animator, als er niet teveel pdfs toegankelijk moeten worden gemaakt (nobel streven, hopeloos in de praktijk)

haha, ook mooi!

waaronder zijn geile stempelende collega

jaaa! Wat er rond die tijd in het Tsjechisch water zat o_O

A Bigger Splash is de enige film van G. die ik te pruimen acht. Het meest vileine werkje van 'm ook.

Had helemaal gemist dat Phoenician Scheme van Wes was, uberhaupt.

Ja, omdat je dan meldingen krijgt als films van je watchlist beschikbaar komen op de streamingdiensten waarvan je hebt aangekondigd dat je abonnee bent.

ah ja, smart. Ik dacht laatst Brick op Netflix te vinden, bleek het een andere. (overigens al een keer gezien, dus nu maar gedownload)

Wel een unicum, ik heb betaald voor een digitale film, namelijk onderstaande. Bij Eye hebben ze ook een digitale collectie. Dus misschien dat ik nu mijn 10000 illegaal gedownloade films heb goedgemaakt.

Abel
'Arme mensen ruiken naar gebakken aardappelen.' Meer Nederlandse films opgenomen in studio's, graag! De geweldige sets springen er voor mij uit in Van Warmerdam's grote publieksfilm. Ze zouden zomaar eens Kaurismaki, Andersson en Jeunet & Caro geïnspireerd kunnen hebben. Abel is dan de misogyne, vervelend grappige versie van Amelie. Oók een kindmensje dat naar liefde snakt. ('Ik ben toch niet achterlijk.') Wat de psychiater en de magnetiseur niet voor elkaar krijgen, lukt de vrouwen (De Vrouw) wel. Abel vliegt écht uit. Nou ja, zijn vader hielp ook een handje met de Naakte Meisjes. Freudiaans klopt het allemaal als een donderbus. De vader-zoon strijd, allereerst om de incesteuze moeder en dan om het surrogaat. Wie zit er het diepst in? (Dat wint het kind altijd, want die kwam eruit!) Over de scene met de haringen moet ik nog even nadenken. 'Ik draai niks om, ik zet dingen op een rijtje.'

(overigens al een keer gezien, dus nu maar gedownload)

maar wéér gedownload, ik wil 'm herkijken omdat ik de soundtrack in een Charleroise kringloop vond.

Perfect Days (Wim Wenders, 2023, Canal+)
Niet voor mij. Meer op Letterboxd

La Pianiste
Niet voor mij. 🙂 Complexe seksuele hangups die ik gewoon écht niet kan volgen. Dan vond ik het machtsspel van Huppert in Verhoevens Elle makkelijker te volgen. Knap geacteerd en goed gemaakt maar pass.

Las chicas del tanga (Thong Girls)
Als je de filmografie als discografie ziet, of zelfs als album, is die van Jess Franco er een met veel skippables. Maar ik skip niet dus als er een op m’n pad komt kijk ik. Het eerste uur is het lichtvoetige Franco-fare met nog wel wat bizarre architectuur van Benidorm. Dan komt er ineens toch een interessante queer twist wat door het liefdevolle einde de redding betekent, zeker in deze tijden van moral panics over dit onderwerp. In de jaren tachtig, toen dat er allemaal niet was volgens de boomers (yeah, right).

Some Like It Hot
Iets grappiger maar of er in die crossdressing nou nog een diepere laag zit betwijfel ik. Misschien iets lichtvoetiger dan je verwacht van zo’n gedoodverfde klassieker maar onderhoudend genoeg.

of course the young people love Patti Smith and Lou Reed, because that was the best music!

ha true. Ik schuif 'm steeds heen weer van 3 sterren naar 3.5 en terug.

Ja, Jelinek, dat is echt hardcore afzien.

水の中の八月
August in the Water van Gakuryu Ishii wilde ik al heel lang zien en draaide opeens in De Uitkijk (daar kom ik zo nog op terug). Deed qua sfeer enigszins denken aan zijn vorige Angel Dust, ook met van die lekker verzadigde jaren '90 kleuren, al begon de film wat houterig. Twee tienerjongens ontmoeten de schoonspringster van school en die vinden ze allebei wel leuk. Ondertussen zijn er twee meteoren dicht bij elkaar neergestort en wordt de stad sindsdien geteisterd door een hittegolf en een mysterieuze epidemie. Nadat het meisje tijdens een wedstrijd in een coma raakt en weer uit ontwaakt voelt ze zich aangetrokken tot energieën in de natuur met nadruk op een grote steen in het woud. Ishii vertelt het verhaal met een compromisloos ritme en losse samenhang tussen scènes die vooral worden verbonden door een zeer aanwezige maar fraaie synth soundtrack (nu ultra hip natuurlijk). Ook al was de film wat rommelig geëdit zit het vol prachtige shots van verlaten of zinderende straten, festivals, natuur en water. Uiteindelijk een film die ik lastig vond te plaatsen (typische ***-film), wellicht door verzadiging van dit soort Japanse films maar ook ongeduld met de meer zweverige aspecten. Of...was het de kijkervaring, met toeschouwers die nerveus worden van het ritme en hun telefoon beginnen te checken en niet onbelangrijk want ik had dit nog nooit meegemaakt: terugkerend zwart beeld waarna het kort blokkerig werd, alsof de ISO-files even snel geladen moesten worden!!

Ja, dat is De Uitkijk. Ik was naar Z en ineens was het geluid niet meer synchroon met de film. En het werd steeds erger, op een gegeven moment wel 30 seconden. Dus ik loop de zaal uit, staan twee studentes te kutten met een MacBook. Ze boden wel een gratis drankje aan, maar er moest iemand van de techniek komen. Het lijkt ook wel of er elke weer een paar meer stoelen kapot zijn.

Robot Dreams (Pablo Berger, 2023, Canal+)
https://www.youtube.com/watch?v=DD4WBGptMSw
Dog is eenzaam en bestelt daarom een robotvriend. In een toch wel verrassende wending op het genre van de kunstmatige vrienden, blijkt het een gouden greep. Dog en Robot vormen al snel een onafscheidelijk duo en ongeëvenaard dansduo met Earth, Wind and Fires 'September' als lijflied. Totdat Robot na een dagje strand door het zoute water vastroest. Door wat (toegegeven minder waarschijnlijke) complicaties moet Dog dan Robot een aantal maanden op het strand achterlaten. De wanhoop en eenzaamheid slaan toe, nu niet alleen bij Dog, maar ook bij Robot. Komt het nog goed?

Dit is een extreem charmante, dialoogloze Frans-Spaanse animatiefilm in klare lijn, een tekenstijl waar ik erg van houd. Verrassend genoeg gezien de fantastische vertelling is de setting een extreem gedetailleerd NYC circa 1982. Dat jaartal weet ik zo precies, omdat Dog op een gegeven moment een tas heeft met de sinaasappelmascotte van het WK 1982 erop, een knipoog naar de Spaanse origine van de film.

Het plot is wat dun voor de 102 minuten die de film duurt, dus is het midden grotendeels gevuld met droom- en fantasiescenes. Niet fantastisch voor de vaart, maar elk van die uitstapjes is wel een korte tekenfilm die de moeite waard is op zich. Vrijwel elke scene bevat wel een klein (beeld)grapje. Wat ook wel leuk is, zijn de overeenkomsten met Past Lives uit hetzelfde jaar, waarbij verschillende Letterboxd-recensenten terecht opmerken dat de vriendschap in Robot Dreams beter onderbouwd is.

staan twee studentes te kutten met een MacBook.

Haha, geweldig. Zo kan ik ook wel een bioscoop beginnen met obscure films.

Nuance: ook bij Pathé draaien de IMAX films meestal gewoon vanaf een computer, wellicht zelfs een laptop. Het verschil is dat bij De Uitkijk en ook Lab111 je regelmatig ziet, dat ze gewoon een rip van een dvd draaien. Vaak zie je het Criterion logo bijvoorbeeld langskomen. Bij Häxan kon ik zelfs de precieze release vinden, door de soundtrack. Dat mag waarschijnlijk ook, als je de rechten maar betaalt. Maar goed, dan moet je wel goed checken of het allemaal wel goed gedaan is. Bij Eye heb je weleens het omgekeerde: dat ze denken: "Deze hebben wij in onze eigen collectie, op ekte, ekte film! Die gaan we draaien!" En dan blijkt het één en al kras en springerigheid door problemen met de perforatie.

Ha, is waar. Maar respect hoor want ik kon August in the Water zelf niet vinden.

老虎出更
Tiger on the Beat is onmiskenbaar Hong Kong in de jaren '80. Felle kleuren, gated drums, drugsdeals met rare Engelsen, over the top seksisme en natuurlijk Chow Yun-Fat met zijn gebruikelijk mix van nerdy humor en dan opeens heel serieus bad guys afknallen met zijn wel erg coole shotgun-trucje. Je typische buddy film vol ongeloofwaardige plotontwikkelingen maar ook met Shaw Bros oudgedienden Ti Lung en Gordon Liu die even old school klapjes uitdelen. Hoe dan ook, John Woo en Tsui Hark deden dit beter.

Vreemd, die synopsis van August in the Water geeft met het idee 'm gezien te hebben, maar dat lijkt niet het geval. Ook een Japanverzadiging misschien.

Ja, dat is De Uitkijk. Ik was naar Z en ineens was het geluid niet meer synchroon met de film. En het werd steeds erger, op een gegeven moment wel 30 seconden. Dus ik loop de zaal uit, staan twee studentes te kutten met een MacBook. Ze boden wel een gratis drankje aan, maar er moest iemand van de techniek komen. Het lijkt ook wel of er elke weer een paar meer stoelen kapot zijn.

De laatste zin is het begin van een kort verhaal. De Uitkijk klinkt - helaas - als Filmhuis Breda (althans de slechtere van de 2 zalen)

Zo kan ik ook wel een bioscoop beginnen met obscure films.

onderschat niet hoe duur en hoe'n gedoe het is om de rechten van obscure films te pakken te krijgen.

old school klapjes

boom bap!

Fail-Safe
'Our economy depends on this.' Uiterst grimmige oorlogsfilm, ideaal voor deze desolate oorlogsweek. In het midden van de jaren zestig had de Koude Oorlog zelfs Hollywood bevangen. Ze durfden polariserender dan ooit te zijn. Met andere woorden: Lumet means modernist business. Dat merk je al tijdens de openingstitels. Flitsen van waanzin begeleiden scherpe letters. "I had the dream again." Een militair – met de sprekende naam Black - kwelt zichzelf, hij weet dat ze te ver zijn gegaan, en blijven gaan, uitgeleverd aan machines. Bewapening en de dood hebben een duistere aantrekkingskracht. (Hij moet zelfs een vrouw letterlijk van zich af slaan!) Uiteraard gaat het ook op grotere schaal mis, en staan de twee grootmachten tegen over elkaar. Of, tegenover zichzelf... Enter: Henry Fonda als klassiek goede president. In een week als deze, weet je dan weer wat je mist. 'Who checks the checker?'

Ol’ Dirty Bastard: A Tale of Two Dirtys
Degelijke docu die de minder leuke kanten van Ol' Dirty niet verzwijgt. De roem steeg ’m naar ’t hoofd en drugs en drank enzo, maar je ziet wel waarom veel van z’n naasten hem toch nog hoog hebben zitten. Die gekte was onverantwoordelijk maar had ook nog wel iets rebels en is een goed verhaal. De gevangenisstraf voorafgaand aan zijn dood heeft hem echter gebroken en dat is pijnlijk om te zien.

Opus
Blink Twice
Deze twee films lijken wel héel erg op elkaar, waarbij Blink Twice toch wel ruimschoots de betere is van de twee. Blink Twice is bitterder maar het is bijna hetzelfde script met wat tweaks. In Opus is onlogischer (Martijn vond dat al van Blink Twice zag ik 🙂) en mist een punt, hoewel ik er ook geen al te grote boodschap in wil zien. Maar de respectievelijke hoofdrollen zijn echt niet toevallig vrouwen van kleur. Ayo Edebiri en Naomi Ackie doen het beiden met verve at any rate.

Ja, maar ik ben geen vaste Jess Franco-kijker, dus mijn grenzen voor scriptlogica liggen wellicht wat conventioneler. 😉

Maar dubbelgangerfilm tijd, blijkbaar, want Ludo zag Fail-Safe en ik het wel erg op Aguirre lijkend:
Fitzcarraldo (Werner Herzog, 1982, Lab111)
Hele verhaal op Letterboxd.

De gevangenisstraf voorafgaand aan zijn dood heeft hem echter gebroken en dat is pijnlijk om te zien.

en was voor een klein offense, neem ik aan (Denkend aan Amerika met Afro-Americans en de 3 strikes out enzo)

There are Italian zombie films that reuse parts of other Italian zombie films that have a better dub than this film.

lol! True.

Eigenlijk toch vooral mythisch om het verhaal erachter. (Burden of Dreams legt het allemaal heerlijk uit) De opera is (ook) voor mij de redeeming factor.

All of Us Strangers
'You've always been a sensitive boy.' Leegte in het midden van Londen. In een bijkans ballardiaans appartementengebouw woont niemand. Niemand? Twee eenzame gays vinden elkaar, want ja, gays vormen een gang, en ze kennen de gang signs. De ene is jong en raadselachtig, de ander schrijver. Of het door de jongere kompaan komt, of niet, de schrijver denkt terug aan zijn eigen jeugd. Hij schrijft zichzelf terug naar zijn overleden ouders. Tot ze weer echt worden. Ja, dit is Japans magisch, de film werd dan ook gebaseerd op een Japanse roman (terwijl ik zweerde dat het autobiografisch moest zijn, een goed teken.) Regisseur Haigh zal er allicht zijn eigen muziekjeugd omheen hebben gebouwd. De eightiespop van hoge stemmen. Martin en Frankie. Het randje sentiment neemt richting einde toe, maar wat dan bruusk de nek omgedraaid. Geesten uit het verleden én het heden komen bloedje mooi samen. 'Make love your goal.'

de film werd dan ook gebaseerd op een Japanse roman

Naar ik begreep een vrij straightforward spookverhaal.

Geesten uit het verleden én het heden komen bloedje mooi samen.

Zo goed! Een film die heel experimenteel en gedurfd is, maar nooit zo voelt. En dat sentiment is dan ook verdiend. Daar zijn ze in Engeland toch wel goed in. Moet snel naar Hoard.

Cool Hand Luke (Stuart Rosenberg, 1967, Lab111)
What've got here is failure to communicate. Some men you just can't reach. En een eiereetwedstrijd. Meer op Letterboxd.

Hoard (Luna Carmoon, 2023, Eye Filmmuseum)
https://www.youtube.com/watch?v=5mYoshmw1uo

Maria's moeder is een hoarder. Uiteindelijk wordt Maria uit huis geplaatst, waar ze bij een aardige stiefmoeder Michelle opgroeit een wat excentrieke adolescent. Dan gebeuren er een aantal dingen: de schoolvakantie met al zijn leegte begint, Michael, het vorige pleegkind van Michelle, trekt even in vanwege een verhuizing en vonken vliegen meteen over, Maria komt er achter dat haar moeder, die ze min of meer vergeten was is overleden en haar beste vriendin wordt naar Koerdistan gestuurd. Dat triggert een mentale crisis en een terugval naar de warmte van het vuil van de jeugd.

Je vindt Hoard op het precieze snijpunt van Engels kitchen sink drama en Weird Greek Wave films als Dogtooth en Attenberg, met misschien een vleugje Memory of a Snail. Het is ranzig en raar, maar vooral ook ontroerend en origineel.

用心棒
Peak Amsterdam Cinema City: Kurosawa zomer!! Met allemaal 4K gerestaureerde versies. Hup, meteen Yojimbo in zaal 1 van Eye. Echt heel lang geleden gezien dus een van de leuke dingen na een lange carrière film kijken is dat je opeens allemaal Kurosawa-acteurs herkend (alhoewel met moeite want wat een randdebielen zitten er in deze film.) Kijk, hoe Mifune naar het eindgevecht loopt, dat is cinema. Pure perfectie. Verder een hele pessimistische film en verrassend gewelddadig maar heel gedoseerd. Tatsuya Nakadai is echt briljant als psychopaat met een vuurwapen-fetisj, wat een figuur (en wat een acteur.)

Wong Kar Wai blijkt niet van de aardbodem verdwenen, hij heeft een tv-serie van 30(!) afleveringen gemaakt in China. Nu dus aangekocht door Criterion Channel voor waar ze dat hebben, maar nog geen enkele indicatie of en waar het in Nederland te zien gaat zijn.

Dog Day Afternoon (Sidney Lumet, 1975, Lab111)
De grote humanistische filmmaker Sidney Lumet en de atoombom van een acteur Al Pacino beiden op de absolute toppen van hun kunnen. Ook nog eens lgbtq-thematiek die nog steeds relevant is. En gewoon hilarisch. Meesterwerk. Ook nog even een shoutout naar editor Dede Allen. Lumet films zijn altijd nogal praterig en in dit geval ook met veel telefoongesprekken. Bij oudere films wordt dat nog wel eens toneelachtig, maar Allen heeft dat perfect in haar vinger. Het telefoongesprek tussen Sonny en Leon is een hoogtepunt in de film.

Irritatiepunt: uit 1975, dus precies 50 jaar oud. En het is nog Pride Month ook. Maar is deze klassieke WB-film momenteel te streamen op HBO Max? Uiteraard niet. Lab111 denkt daar blijkbaar beter over na dan de duurbetaalde suits daar. Dit lijkt een beetje een grapje, maar het gaat daar precies over:
https://www.youtube.com/watch?v=4Bq8aNRCwts

Half Moon (Frank Scheffer, 2025, NPO)
Ik houd in het algemeen wel van klarinetmuziek, zeker met een Balkan- of Levant-twist, dus ik had goed hoop dat ik deze docu over de Amerikaans-Syrische klarinettist/componist Kinan Azmeh goed zou vinden. Het blijkt een niet opzienbarende, maar wel solide docu waarin Azmeh over de oorlog in Syrië en zijn status als man op drift precies de dingen zegt die je verwacht van een man van zijn sociale klasse en opleidingsniveau. Het meest kan ik wel in vinden, maar opzienbarend is het niet, dus het wordt soms een beetje langdradig. Ik zag de 60 minuten cut in Uur van de Wolf, dus ik kan de matige recensies van mensen die de volle 90 minuten in de bios zagen begrijpen. Maar de film slaagt wel in zijn belangrijkste doel: ik ga de muziek van Azmeh zeker eens luisteren, want dat klinkt allemaal veelbelovend.

La maldición de Frankenstein (The Erotic Rites of Frankenstein)
Gekke plot over een nakomeling van twee creaties van Frankenstein, wat voorkomen moet worden door diens dochter, Howard Vernon als villain terzijde gestaan een vreemd semi-erotisch mens-dier schepsel, bleep bloop elektronica meets jazz in de soundtrack, functioneel naakt, dus dit is dan weer een banger, de Franco-gekte die het de moeite waard maakt.

Scream, Queen! My Nightmare on Elm Street
De tweede uit de Nightmare… franchise is inmiddels een queer cultklassieker maar destijds, midden in de AIDS-epidemie en bijbehorende moral panic niet echt iets om mee te koop te lopen. Jaren later was er op internet aanvankelijk ook weinig positiefs over te vinden. De scriptschrijver beschuldigde de casting van de subtext de „supertext” te hebben gemaakt, iets wat de hoofdrolspeler behoorlijk dwars zat.

Blondes Have More Guns
Maar weer eens een Troma-film geprobeerd maar it ain’t my jam.

Gangsters ’70
Heistfilms hebben meestal iets rebels, het mag allemaal niet maar het is zo vernuftig dat je toch respect krijgt. In deze vroege is het nog steeds spannend maar te grimmig om sympathie te wekken, zeker het stuk na de roof is grimmig te noemen. Egisto Macchi’s abstracte soundtrack zet dat nog een stevig aan.

Ostře sledované vlaky (Closely Watched Trains)
Weer een Tsjechoslowaaks pareltje, meer van het ingetogen soort, grimmig zelfs.

Het lijkt ook wel of er elke weer een paar meer stoelen kapot zijn.

Er is inmiddels een crowdfundingactie voor nieuwe stoelen. In het filmpje kan je de huidige toestand zien.

Weekendje Club Imagine in Lab111:
Bring Her Back (Danny & Michael Philippou, 2025) - Stukje op Letterboxd
Ти – Космос (U Are the Universe, Pavlo Ostrikov, 2024) - Stukje op Letterboxd
Plein Soleil (René Clément, 1960 - Stukje op Letterboxd
Clown in a Cornfield (Eli Craig, 2025) - Stukje op Letterboxd
Harvest (Athina Rachel Tsangari, 2024) - Stukje op Letterboxd

Ikarie XB 1
Tsjechoslowaakse sciencefiction! Naar een verhaal van Lem! Thuiswedstrijd dus, zeker met zo'n mooi modernistisch begin, vol lijnen en schaduwen begeleid door een elektronische soundtrack. Iets minder geil dan ik van ze gewend ben, al ademt het sporten een zekere socialistiese panseksualiteit uit. Het interieur, de apparatuur, de robot en het ruimteschip zien er pre-2001: A Space Oddysey lekker ouderwets charmant uit maar dat mag de pret niet drukken, zeker niet tijdens het heerlijke dansfeest met bijhorende martini's. Zo'n reis naar Alpha Centauri gaat natuurlijk nooit over rozen en dus zijn er een tweetal incidenten die niet super origineel zijn, al is dat gestrande schip wel overduidelijk kapitalistisch, altijd met hun kernwapens! Men houdt het tempo er lekker in en zo zijn we binnen 90 minuten op de eindbestemming met een fraaie eindscène. Over 2001 gesproken, ik zag wel wat Kubrickiaanse shots langskomen en dat schijnt geen toeval te zijn. Leuke film, als hij iets minder rommelig was geweest in de tweede helft zoiets als een echte sciencefictionklassieker.

Naar ik begreep een vrij straightforward spookverhaal.

ha, des te knapper om er dit uit te halen.

Klinkt ook goed, inderdaad, Hoard. In a sad sentimental way.

Echt heel lang geleden gezien dus een van de leuke dingen na een lange carrière film kijken is dat je opeens allemaal Kurosawa-acteurs herkend

Haha, mooi. Earned!

Benieuwd naar Gangsters.

Er is inmiddels een crowdfundingactie voor nieuwe stoelen. In het filmpje kan je de huidige toestand zien.

het is eigenlijk bizar hoe duur bioscoopstoelen zijn.

Ikarie: alsof Alain Resnais Star Trek maakte. Net niet genoeg haakjes om echt goed onthouden te hebben, dus net geen klassieker.

Ook geen klassieker, maar wel leuk (en desolaat):

Black Dog
'Je vader woont in de dierentuin, tegenwoordig.' Van alle 'niemandslanden' moet de Gobi-woestijn toch wel een van de stoerste zijn. Een verdroogd en verlept landschap, waar de Olympische Spelen van 2008-logo's al vervagen, nog voordat ze begonnen zijn. Op deze plek keert een voormalig bajesklant terug naar zijn thuis. Ooit was ie rockster en fameus motorstuntrijder, nu is hij niets meer. Misschien dat ie daarom maar zwijgt als een graf, en alleen een band sluit met een hondsdolle viervoeter. Waar de man zelf een arthouse-cliché vormt, en de kleuren al te fanatiek bewerkt worden, weten de makers met elk nieuw element in het slimme plot meer een 'staat van het land'-gevoel te bewerkstelligen. Een overfanatieke overheid, het neergestreken circus, passerende treinen – én, de verdwijnende zon. Alle vier de oerelementen krijgen hun plek. Once upon a time in Mongolia... 'Zeg iets!'

Het mooiste vind ik die Chinese paradox van dat het tegelijk een anarchistisch zootje is, waar iedereen doet waar hij zin in heeft, en tegelijk gewoon de halve stad wordt gesloopt en opnieuw opgebouwd om dat de overheid dat wil.

Solaris (Andrei Tarkovsky, 1972, Eye Filmmuseum)
Lang vermeden in de veronderstelling dat het niets voor mij was en na zien vastgesteld: niets voor mij. Meer op Letterboxd.

Nesjomme (Sandra Beerends, 2024, NTR/NPO Plus)
Ik sta hier dubbel in: aan de ene kant is de gekozen vorm met de brieven heel goed om archiefbeelden van zulke verschillende dingen als de opening van de Berlagebrug, de nazi's die Tuschinski omdopen tot Tivoli en joodse bruiloften aan elkaar te rijgen.

Anderzijds heeft het daardoor ook een wat schools 'museumaudiotour voor de jeugd'-gehalte.

The Gold Rush (Charlie Chaplin, 1925)
Terug in de bioscoop in gerestaureerde versie wegens de 100e verjaardag. Meer op Letterboxd.