Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

En Indiaas, dus speciaal voor de film geschreven bangers op de soundtrack:
https://www.youtube.com/watch?v=EO5t4JgCOhI

Drive-Away Dolls
Echt vervelend wordt het niet maar de lollige momenten zijn te sporadisch en ook wel erg melig. Vond ik Honey Don’t beter geslaagd, sws qua stijl en ook wel qua iets betere humor.

Black Past
Duitse splatter. Jongeman met unibrow (en beetje zelfde coup als ik* na een advies over „in laagjes” knippen van een vriendin, een setback in het haargroeiproject) met gewelddadige visioenen vanuit een andere dimensie. De gore is goed en zo over de top dat het vaak goed is voor een chuckle en hier en daar zelfs wel cringe. Dat laatste is ook van het acteren te zeggen wat van afbibberlijk niveau is. De muziek is dan weer een beetje te goed en voelt misplaatst. Maar wel gelachen. 😅

* https://i.postimg.cc/sfM9ydgM/yungtwix.png

sws, die vibe eind jaren tachtig… mixed feelings…

Three Days of the Condor (Sydney Pollack, 1975, Mubi)
Tijd voor een Robert Redford film. Mubi had deze snel na het bekendmaken van zijn overlijden online gezet, wat te merken was aan de kwaliteit van de ondertiteling. Maar goed, een paranoiathriller uit de jaren zeventig met die cast, dat kan bijna niet fout.

Valt toch erg tegen. Een paranoiathriller moet een sterk, geloofwaardig plot hebben en Three Days of the Condor neigt meer naar actiefilm, inclusief heel veel ongeloofwaardige uitgangspunten - een afdeling bij de CIA die slechte detectives leest als inspiratie voor moordmethoden? - en plotwendingen. Uiteraard ook een supercomputer waarin je alles kunt vinden. Sowieso is deze film erg van de gadgets, wat dan weer wel veel mooi jaren 70 retrofuturismeporno met knipperende lampjes en mechanische drukknoppen oplevert.

Dat is een stuk geiler dan de eigenlijk sexscene, want Pollack slaagt er wonder boven wonder in Robert Redford en Faye Dunaway totaal onsexy te maken, met dank ook aan de hilarische sex-o-foon easy listening soundtrack.

Maar Max von Sydow onsinister maken, dat lukt niemand en hij steelt dan ook de show als de ijskoude huurmoordenaar, samen met het heerlijke rauwe New York van 1975 natuurlijk.

Mark Kermode gaat helemaal los. "Staggeringly boring." 

ha die leeft ook nog. Lang niet aan gedacht.

Tár was inderdaad wel een curveball. Toch wat vrindjes pleasen misschien, maar een hoop ouds en obscuurs, ik denk dat ik 2026 maar eens met 26 Scorsese-tips begin. (Zei hij in september.)

India komt eraan! (En ze lijken ook steeds modernere films te maken)

Ineens is het krediet van de Coens op! (ook bij de pers).

RIP Redford en Cardinale.

Hopelijk zet MUBI dan ook snel het fantastische La Ragazza Con La Valigia online.

Trans-Europ-Express
'Juste pour le changement.' Het zouden mooie lijsten zijn: films die zich in Antwerpen afspelen en films waarin gedrieband wordt. Een zekere overlap zullen ze ook wel vertonen. Robbe-Grillet zet de vinkjes hier in een vrolijk meta-spel. Hij maakt van cinema verité, een cinema desorienté, rigolé. Een stel verveelde reizigers in de Trans-Europ-Express droomt zich een film. Liefst met Trintignant, die prompt de coupé met zijn 'makers' passeert. Ik had het wel leuk gevonden als hij de hele film lang werd herkend – en er bijvoorbeeld een poster van hem aan de muur hing in de jongenskamer waar hij moet schuilen voor de verzonnen ellende. Het plot – waar permanent vraagtekens bij worden gezet – gaat over drugssmokkel, maar eigenlijk doet dat er weinig toe. Het gaat om de analoge automatiek, de beckettiaanse dialogen, én de vleugjes SM. Robbe-Grillet's favoriete motief. De slotakte – of moet ik zeggen slotact - is in dat opzicht zeer gedenkwaardig. 'Je plaisante.'

ha die leeft ook nog. Lang niet aan gedacht.

Niet meer bij de BBC, maar hij heeft nu een podcast. Uiteraard. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar zijn recensies zijn altijd wel interessant.

https://www.youtube.com/watch?v=SV-FgvIb-Bg

Ineens is het krediet van de Coens op! (ook bij de pers).

Alleen van Ethan, hè. Die Macbeth van Ethan was best goed ontvangen. Die is nu weer een film aan het maken in Schotland met Josh O'Connor en uiteraard zijn vrouw. Het grappige daaraan dat je de taakverdeling ziet, net als bij The Beatles: Joel is de John Lennon, het echte genie, Ethan zorgt blijkbaar voor de slapstick, zoals Paul McCartney zorgde voor de vaudeville elementen. Samen hebben ze synergie en krijg je The Big Lebowski (equivalent: A Day in the Life), los is Joel misschien wat te zwaar op de hand (Imagine of Revolution No. 9), maar nog wel goed (Working Class Hero), maar Ethan levert alleen maar Ob-La-Di, Ob-La-Da equivalenten af.

RIP Redford en Cardinale.

Toch wel twee van de allergrootsten. Typisch dat ik van Cardinale veel meer gezien heb, recent nog 8½ en Il Gattopardo en van Redford veel minder. Zelfs Butch Cassidy & the Sundance Kid niet.

Scarface (Howard Hawks, 1932, SkyShowtime)
https://www.youtube.com/watch?v=XRmWftEjit0
Grappig om te zien hoe in 1932, vijf jaar na de uitvinding van de geluidsfilm, de gangsterfilm gewoon al helemaal af was: echte alle conventies zijn er al. Ik denk ook de eerste verfilming van het Al Capone verhaal (die was net in '31 pas veroordeel.) Paul Muni is fantastisch als het titelkarakter en zet echt een standaard neer voor dit type impulsieve gangster en ook de vrouwelijke bijrollen zijn, zoals zo vaak in films uit deze periode, top. Jammer van de extreem cringe "komische" sidekick. Meer op Letterboxd.

Alleen van Ethan, hè.

ha dat wordt nog mooi aan het familiekerstdiner!* (Misschien kunnen ze daar dan sámen een film over maken)

Hawks, wat een visionair.

*jaja, joden.

La viaccia The Lovemakers
Il giorno della civetta The Day of the Owl
Ter ere van de ons recent ontvallen Claudia Cardinale twee van haar oude film. De eerste een degelijke film over mooie man die zijn hart verpandt aan een sekswerker wat hem uiteraard verzwakt in zijn strijd voor het familiefortuin. De tweede is wel een banger. Een zwartgallig drama, dat wel, over de macht van de maffia in Sicilië. Een politie-agent van buiten blijkt machteloos.

Leave Her to Heaven
Mensen doen rare dingen voor de liefde. In deze vreemd gekleurde film (lijkt wel of een zwartwitfilm achteraf is ingekleurd). De mooie Gene Tierney lijkt alles mee te hebben maar blijkt behoorlijk geestelijk verdicht.

To the Moon
Collage van allerlei fragmenten die over de maan gaan, erg mooi en die bronvermelding een bron van inspiratie (voorzover nog niet gezien, al herkende ik weinig).

Trans-Europ-Express
Avant garde maar niet al te zwaar op de maag liggend. De man is problematisch maar maakt alle mooie vrouwen hitsig terwijl hij bezig is met securing the bag. Wederom is daar een mooie sekswerker die een en ander op een voor de kijker niet onprettige manier wat verstoort.

Litan
Meer malle Fransen. Net toen ik dacht „blijft die hele film door zo’n mistige vaselinelens?” verandert dat gelukkig. Maar blijft gek, een soort koortsdroom met even mooie als angstaanjagende plaatjes. Maar ook vreemd bloederig en iets bovennatuurlijks. It’s a vibe doet wat denken aan Jean Rollin maar zonder vampirella’s en een stuk minder goeie soundtrack (Sjostakovitsj).

MaXXXine (Ti West, 2024, SkyShowtime)
https://www.youtube.com/watch?v=y0uS3t6nFgY
Van die Martin Scorcese lijst. Het is een giallo, maar dan Amerikaans en gesitueerd in LA 1985, dus met satanic panic-referenties en VHS-esthetiek. Sowieso een heel postmoderne vergaarbak van referenties, ook Psycho en Chinatown komen voorbij en niet subtiel ook. Maar toch vooral giallo, zwartleren handschoenen incluis.

Het is ook het derde deel van een trilogie en er wordt best wel vaak naar de vorige delen verwezen, dus het was handiger geweest om ze in volgorde te kijken. Moet SkyShowtime ze alleen wel online zetten.

Maar goed, al met al een gelikt uitziende stijloefening, die door een matig plot en vooral wat kneuterige finale nooit echt spettert.

Oké, ik kreeg ineens de geest en heb een heel verhaal over MaXXXine bij elkaar getypt op Letterboxd. (Van die onevenwichtige films met een paar goede ideeën zijn altijd het gemakkelijkst om over te schrijven.)

Eden
Ron Howard laat zijn innerlijke misantroop los met dit voor hem atypische verhaal over een Duitse filosoof die het heeft gezien met het opkomende Faschismus en met zijn vrouw op een eiland van de Galápagos gaat wonen. Zijn post-nietzschiaanse schrijfsels blijken een cultfenomeen en dus kondigt de eerste idealistische familie zich aan om een nieuwe civilisatie op te bouwen. Dat was niet de bedoeling en dus worden ze aan hun vlijtige lot overgelaten. Dan komt een nep-barones met commerciële plannen aanzetten en gaat het natuurlijk los. Op vermakelijke stripachtige wijze, alles gigantisch over the top, iedereen is namelijk superirritant. Howard had moeite om een distributeur te vinden en vond die uiteindelijk in Duitsland. Had hij dat van te voren geweten had hij net zo goed alleen Duitse acteurs kunnen nemen zonder die "Wie spiek wiz zee German akzentz, yez"-conventie, misschien had dat ook een wat ingetogenere film opgeleverd, zonder die Commando-achtige "En nu moet die echt dood!"-catharsis waar ik me altijd door voel gemanipuleerd als kijker. Maar vermakelijk met onverwachte aftiteling.

Het rare is, die nepbarones lijkt dus nog erger gewest te zijn dan in de film. Howard says, "In fact, in places we tone these characters down a little bit. If Ana de Armas played the Baroness as fully and theatrically as the woman seemed to present herself, we were concerned that we would just be crossing some line."

Wow, heerlijk

One Battle After Another (Paul Thomas Anderson, 2025, Eye Filmmuseum)
https://www.youtube.com/watch?v=feOQFKv2Lw4

Dus, PT Anderson dacht: "Ik wil eigenlijk wel weer een leuke Coens film zien, maar Joel is met vakantie of zo en Ethan kan het duidelijk niet alleen. Weet je wat? Ik doe het zelf wel." En gewoon helemaal top. En dat Coens is niet alleen de algehele vibe; dit is duidelijk een eerbetoon. Je ziet het al in de trailer. Leonardo DiCaprio speelt een stoner die de hele film in een badjas loopt en zijn laatste restje joint met een pincet rookt. Ook nog een korte monoloog over het opkopen van de apparatuur van Steely Dan voor dat analoge geluid. En hij heeft het aan de stok met ridicule nazi's, maar gezien de huidige toestand in de VS is dat ook inspelen op de actualiteit. Sean Penn, speelt kolonel Lockjaw, een volkomen over the top hilarische figuur die een mix is van generaal Jack D. Ripper en Pete Hegseth.

Hard gelachen, keihard fascisten afzeiken, 2,5 uur vlogen voorbij.

One Battle After Another
Een intrigerende postmoderne actiefilm, ergens niet helemaal geslaagd maar hij blijft wel rondspoken. Vooral omdat het een uitgesproken politiek film is (volgens fanatici natuurlijk te makkelijk, maar kom op, dit zijn echt de limieten van wat Hollywood toelaat) die allang voor Trump II is geproduceerd maar nu nog harder aankomt en een nare claustrofobische en paranoïde sfeer neerzet van fascisme Amerikkka-stijl met gemilitariseerde politie en hun vieze trukendoos. Eigenlijk een lange (hele lange, 160 minuten die korter voelen) achtervolgingsfilm. Stoner/activist DiCaprio wordt door zijn psychopathische vriendin achtergelaten met "hun" baby en leeft 16 jaar ergens achteraf totdat het verleden weer terugkeert in de vorm van de geflipte Colonel Lockjaw (Sean Penn in absurdistische topvorm.) Del Toro steelt heel kalm de show als underground regelneef waardoor ik achteraf dacht dat DiCaprio niet volledig tot zijn recht kwam. Maar nu denk ik dat het de point van zijn karakter was, minder Lebowski/Sportello nar maar echt iemand die zijn persoonlijkheid heeft weggeblowd en moeite heeft om die te hervinden. Best een goede film dus, opvallend grimmig dus niet een bijster prettige kijkervaring. Ook veel te veel muziek weer. En het wat meer rustmomenten kunnen gebruiken. Wat me brengt bij Pynchon, want de film is heel losjes gebaseerd op zijn Vineland, Anderson maakt een terechte keuze om de jaren ´80 nostalgie naar de sixties naar het heden te brengen (anders krijg je dubbele nostalgie) en de grimmigheid snap ik ook, maar iets meer van Pynchons olijke surrealisme voor mij een plezierige film opgeleverd (zeg ik als lid van de Inheren Vice-fanclub).

"wordt door zijn psychopathische vriendin achtergelaten met "hun" baby"

Wat typisch genoeg wel een beetje lijkt op Sommaren med Monika. Sowieso die hele relatie.

Volgens mij is Scorsese (ook) fan van Leave her to Heaven. (Maxxxine stond er al op, maar dus uitbreiden met de andere delen, wellicht)

Il giorno della civetta genoteerd.

Net toen ik dacht „blijft die hele film door zo’n mistige vaselinelens?” verandert dat gelukkig.

lol.

En ik maar denken (door de posters?) dat Eden een serieuze film was. Hopelijk op weg naar cultstatus dan.

Die hele recensie van Marty sméékte dat OMC 'm zou gaan zien (en zo geschiedde)

Oberst Redl
'Sie sind ein Idealist.' Fijn om weer eens waarlijk te kunnen worden meegenomen door een wervelend epos. Klaus Maria Brandauer speelt de titelrol op intense wijze, zowel grimmig als verstild. Wat ook helpt is de setting: Oostenrijk-Hongarije, het mooiste koninkrijk voor weelderige geschiedschrijving. Zoals het een grootse film betaamt, begint het bij het begin. De kleine jeugdblunders en jeugdliefdes van Redl. ('Ein schlauen bauerburschen'.) Door zijn exotische kadettenvrind Kubanyu belandt de jongen in hogere cirkels, plekken waar hij overijverig zichzelf niet meer kan en wíl zijn. Hier zien we de geliefde maskerthematiek van regisseur Szabo - langzaam wordt je niets meer dan het masker. Nergens past die thematiek beter dan in de schizofrene dubbelmonarchie, waar de schellen in slowmotion afvielen. Nadat hij is opgeklommen tot de hoogste regionen moet zelfs de arme Redl weemoedig concluderen: 'Was ich verteidigte wollte, existiert nicht.'

Les Cousins
De tweede van Chabrol, die het filmen al snel in de vingers had, want het ziet er cinematografisch piekfijn uit. Echt mooie bewegingen en shots. Qua verhaal begint het veelbelovend, een provinciaal komt in Parijs aan om te studeren en samen met zijn neef in het patserige appartement van hun oom te leven. Even lijkt Charles mee te kunnen komen met zijn theatrale, 24 hour party people, neef en zijn intens irritante sidekick die al te oud wordt voor deze levensstijl. Maar nee, hij houdt meer van Balzac wat een paar geweldige scènes oplevert in een boekenwinkel met een verkoper die in eerste instantie het beste met hem voor lijkt te hebben, later twijfelachtig. Dan is er natuurlijk de vrouw, type proto-indiemeisje (of heeft ze toch al een verleden?) En daar gaat het uiteindelijk mis in een sleutelscène die echt bespottelijk is. Chabrol pijnigt de hoofdrolspeler nog flink, maar deugdzaamheid levert bar weinig op. Einde (dat wel heel erg wordt getelegrafeerd, Hitchcockiaans zal men zeggen, ik zeg "kom op, man!"

De ideeën waar ze ten tijde van Les Cousins op broeden, worden in de volgende film verwoord:

Ghost Dance
'Quelle est l'idée de votre idée?' Dubbeltalig en dubbelzinnig meesterstukje, in aanwezigheid van de meester zelf. De zeer Amerikaans ogende Derrida improviseert er lekker op los. Zou hij bewust zóveel met zijn ogen knipperen, of is dat een gevolg van een brein op topsnelheid? Eigen-lijk stemt Ghost Dance (uit de jaren tachtig) diepmelancholisch. Waar en wanneer is de nalgam van het Franse semiologische denken verstomd, ingeruild voor het semi-logische rationalisme? ('Trop de texte!') Was het in die ver-domde jaren negentig toen alle mythen opgelost léken? Derrida en zijn geesten worden hier dapper ontleed door twee jongedames, zij lopen als het ware dóór de invloeden, van (het graf van) Marx en de Parijse Commune terug naar de Oerknal. De jandekiaanse soundtrack – inclusief live-drums van enkele King Crimsons dudes, verhoogt het snobgehalte nog wat meer. Volkomen eigen rituelen voor ons soort mensen. Geestig en geslaagd. 'To fall is to be real.'

Oh ja, die. Moet ik inderdaad een keer kijken.

Zweerde inderdaad en uiteraard dat jij m had getipt en zocht het forum vergeefs na.

:)

A Zed & Two Noughts
Greenaway in Kriterion, ik word er bijkans nostalgisch van. Intrigerende film, zowel super artificieel als realistisch, met prachtige shots zoals hij ze alleen kan componeren. Heerlijk associatief verteld, met allerlei verwijzingen, symbolen...en bloot. Kreeg wel erg zin om Attenbrough te gaan binge watchen. En deze gedachte terwijl ik naar de aftiteling keek: dit is vrijwel een compleet Nederlandse productie, dus technisch is alles mogelijk, maar mist de overkoepelende visie?

Minority Report (Steven Spielberg, 2002, SkyShowtime)
Spielberg maakt de fout alle trends van 2002 te volgen, waardoor je een film krijgt die nu hopeloos gedateerd en voor vreselijk lelijk oogt. Dystopische visie op massasurveillance blijft wel overeind en er zitten wat lekker vette RoboCop-achtige scenes in, maar vooral: zo lelijk. Meer op Letterboxd.

乾いた花 (Pale Flower)
Een meer introverte Yakuza flick, interessante bespiegelingen in deze review en met de beefende stratenmaker voor mijn deur vrijdagochtend zich “gangster” noemde (weet niet precies wat er aan de hand was maar de witte guy schold zijn Surinaamse collega schijnbaar nogal eens uit) ja, idd, hoewel criminaliteit vaak noodzaak is (of zo wordt gevoeld …in deze wereld, waar je steeds wordt genept want C.R.E.A.M.) blijft het een goed symbool om je af te zetten tegen de normies. Moet sws meer films zien met muziek van Takemitsu.

Gertrud
Nog iemand who doesn't fit in. Op zich wel invoelbaar al is Gertrud zelf ook niet perfect, maar dat maakt het natuurlijk ook wel interessant. Beetje vreemde acteerstijl: beetje houterig en meestal ook gezeten in een zeer gecomponeerde positie. Kan beide te maken hebben met de tijd, in dit soort vroege films voel je het toneel meestal meer, maar bij Dreyer heb ik dat zeker niet in alle films zo gevoeld. Voelde een beetje afstandelijk, hoewel esthetisch zonder meer fraai.

Ölüme Son Adım Last Step to Death
Actieheld Cüneyt Arkın is een keiharde huurmoordenaar en vecht vele booswichten van zich af in een wat kolderieke op martial arts gebaseerde vechtstijl. Een complexe vriendschap met Yıldırım Gencers personage en veel sleazy shots van onder baddie Emel Tümers minirokjes danwel hotpants. Verder veel roken en drinken, andere tijden als je bedenkt dat ze in Turkije, gesterkt door de wereldwijde ruk naar rechts, proberen de meidengroep Manifest 6 maanden tot een jaar achter de tralies te krijgen wegens “normen en waarden” enzo (ook de gay zanger Mabel Matiz heeft iets dergelijks aan z’n broek hangen).

X (Ti West, 2022, Mubi)
Ik was dus al niet onder de indruk van MaXXXine, maar X is gewoon nog een stuk minder. West kan nog steeds niet goed schrijven en giallos zijn visueel een stuk interessanter dan slashers, dus daar valt ook niet veel te halen. En dan is de kern van de horror ook nog: oude, lelijke mensen hebben een libido. Meer op Letterboxd.

every character has to be annoying" trend

Zo waar! En zo irritant.

Angst essen Seele auf
Een van de populairste van Fassbinder. Ik kan daar wel inkomen, al is het zeker niet een van mijn favorieten, daarvoor is hij af en toe te pijnlijk op typisch eerlijke Fassbinder-manier, dat wel. Een dame op leeftijd ontmoet per ongeluk een Marokkaanse gastarbeider die gewoon aardig tegen haar doet en zo rollen ze tegen de eenzaamheid in een relatie. Maar dat gaat natuurlijk niet zo maar in burgerlijk West-Duitsland. Lijkt een voorspelbare richting in te gaan, maar daar is Der Rainer natuurlijk een veel te goede verteller voor. Vanzelfsprekend ziet de film er weer piekfijn uit, zowel warm als ijzig kil. En natuurlijk zijn er weer de WOII-kwinkslagen, met vooral een legendarische keuze voor het huwelijksdiner.

Beetje een gewone alledaagse Fassbender, afgedaald tot het volk.

Pale Flower! :-)

Algol – Tragodie der Macht
'Wir kehren zurück zu Sonne!' Die duivelse, duurzame energietransitie. Anno 1920 fantaseerden de Duitsers er al over. De mysterieuze mysticus Algol plant als een geestige mysticus het zaadje bij een doodgewone mijnarbeider. In de meest letterlijke zin van het woord is deze Algol een sterrenwichelaar én een 1000 Nachten-sprookjesfiguur, want, de energie komt voortaan van een flikkerende ster. (Bijna goed, jungs!). Te midden van expressionistische gothrock-decors lijden de mijnwerkers ook in het postkolentijdperk gewoon aan uitbuiting. Alle landen verenigt u, nein, alle landen onder het juk van de Energiereus. De nieuwe Herrne (Emil Jannings) en wereldheerser raakt helemaal van het padje, want dit is zijn kans. Het is projectiegeschiedenis met terugwerkende kracht, maar in het megalomane 'Erdemacht'-plan, dat hier wordt ontvouwd, voel je de nazi's al, eh, doorschijnen. Macht maakt meer kapot dan men(s) lief is - alles eigenlijk. 'Almosen!'

Ik heb die gezien met livemuziek. Schreef toen dat politici deze film hadden moeten kijken voor ze ons afhankelijk maakten van Russisch gas. Wel de stille film die ik heb gezien die meeste tussentitels en teksten nodig heeft met dat vrij ingewikkelde plot.

The End (Joshua Oppenheimer, 2024, Het Ketelhuis)
https://www.youtube.com/watch?v=avvm0e4oNCE
Zou beter zijn geweest als het geen musical geweest zou zijn. De muziek maakt de film alleen maar trager, zonder iets toe te voegen. Verder een prima satire/psychologische thriller over mensen die op elkaars lip zitten en helemaal gek worden. Bekend gegeven, maar toch wel goed uitgewerkt. Behalve de liedjes dus. Meer op Letterboxd

De Wilde Noordzee (Mark Verkerk, 2024, EO/NPO Start)
Mooi dat de publieke omroep nu eens kiest voor een langere versie van een documentaire - een miniserie van vier delen van elk ongeveer 45 minuten - dan een er één rücksichtslos in te korten tot 60 minuten.

Veel mooie beelden, met ook aandacht voor de microschaal van het plankton en kleine larfjes, iets dat je niet vaak ziet bij natuurdocumentaires. Jammer van die enorme schoolse en zeer aanwezige vertelstem en de vaak er wat te dik op liggende muziek. Die vertelstem is niet die van duiker Peter Rodijnen uit de bioscoopversie - die is uit de film gesneden door de EO; misschien een keer gevloekt of zo - maar van een mevrouw die klinkt alsof ze biologieles aan groep 6.

Zo waar! En zo irritant

Ineens schoot het me te binnen: dit komt vanuit "reality" tv! Dat is ook een eindeloze parade van irritante idioten. Veel mensen vinden dat blijkbaar leuk en het is toch al een soort half gescripte docufictie, dus logisch dat het ook zijn weg vindt naar standaard fictie met scriptschrijvers die daarmee zijn opgegroeid. En weet je wat ik ook dus totaal niet kan aanzien? Reality tv.

Aha, goed gezien. En ja, ik haat reality tv ook.

Сорок первый
De eenenveertigste een Sovjet-film uit 1956 en het is weer een wonderschone. Helemaal op cinematografisch gebied. Een stel Bolsjewieken vlucht stoutmoedig door zandvlakten om zo het Aralmeer te bereiken en te ontsnappen aan de Witten. Onderwijl nemen ze een officier gevangen die een belangrijke boodschap moet afleveren. Deze gecultiveerde blauwoog komt onder hoede te staan van de vrouwelijke scherpschutter die elke avance van haar collega's bruut afslaat, maar kan ze ook deze mooiboy weerstaan? Goed, de cinematografie, zand is fotogeniek net als de mensen die als schaduwen voortbewegen. Aangekomen bij het dan nog vrolijk golvende Aralmeer beginnen de kleuren hun werk te doen, zo mooi en zacht. Ook weer een fraai staaltje intensiteit verbeelden wanneer blauwoog Robinson Crusoe vertelt. Afijn, Stalin was net drie jaar dood en toch vond ik het opvallend dat de propaganda hier af en toe wordt losgelaten en wat meer ambivalentie en menselijkheid wordt toegelaten. Met mate natuurlijk, want je moet de ideologische verleidingen wel blijven weerstaan, wat leidt tot een wat abrupt einde van een, ja ik ga het zeggen, misschien net te korte film (87 minuten.)

Themroc (Claude Faraldo, 1973, De Uitkijk)
Als we allemaal holbewoner gaan, dan kunnen we het kapitalisme omverwerpen. Dat is het idee achter deze extreem-linkse absurdistische slapstickfilm zonder echte dialoog. Er wordt wel wat gepraat, maar dat is in een soort nep-Frans, vergelijkbaar met hoe het mannetje in die tekenfilm La Linea praat.

De naamloze hoofdpersoon (Michel Piccoli) is een arbeider die doordraait door kapitalistische uitbuiting en seksuele frustratie. Hij gaat holbewoner - hij maakt een soort grot van zijn troosteloze appartement - en krijgt daardoor superkrachten, zowel fysiek als qua seksuele aantrekkingskracht. Dat laatste is wel een beetje een zwak punt, want zoals meestal bij films uit deze periode is de lijn tussen seksuele bevrijding en seksisme flinterdun en simpel te negeren. Verder moet vooral de gendarmerie het ontgelden. Een meer anti-politie film heb ik denk ik nooit gezien. Elke agent is een slappe, laffe verkrachter.

Misschien klinkt het allemaal wat gedateerd, maar voor liefhebbers van absurdistische slapstick is Themroc smullen. Bovendien: de kritiek op zinloos werk en geestdodende architectuur kan je zo verplaatsen naar bijvoorbeeld Severance; dat staat gewoon. Als je net als ik dubbel ligt bij de raardere sketches van Monty Python en Jiskefet (ik moest met name af en toe aan de 'Kinderpindakaas'-sketch denken) dan is dit een absolute aanrader. Je kan het ook wel een beetje zien als de Bij1 tegenover de GroenLinks van Tati's Playtime. Want het is filmisch ook gewoon allemaal erg goed gedaan, met een beeldtaal die verraadt dat regisseur Claude Faraldo zijn stillefilmmeesterwerken kent en Piccoli heeft er zichtbaar lol in helemaal los te gaan.

(Gezien in De Uitkijk. En wat is een betere plek om deze film te zien dan een studentenbioscoop met een hoog Palestijnensjalengehalte, "bier €2, zelf uit de koelkast pakken" en de helft van de stoelen (nog steeds) kapot?)

Ik heb die gezien met livemuziek. Schreef toen dat politici deze film hadden moeten kijken voor ze ons afhankelijk maakten van Russisch gas. Wel de stille film die ik heb gezien die meeste tussentitels en teksten nodig heeft met dat vrij ingewikkelde plot.

Eigenlijk the only way to go met zulke films, live muziek erbij! Nu had ik weer synthmidi of zei ik dat al.

The End: een musical moet toch een beetje grappig zijn, mijns inziens, lijkt me lastig in een psychologische thriller.

Reality – de Italian movie – is de only reality-tv die ik nodig heb.

Aangekomen bij het dan nog vrolijk golvende Aralmeer beginnen de kleuren hun werk te doen, zo mooi en zacht. 

snif. Klinkt wel geweldig verder.

(Gezien in De Uitkijk. En wat is een betere plek om deze film te zien dan een studentenbioscoop met een hoog Palestijnensjalengehalte, "bier €2, zelf uit de koelkast pakken" en de helft van de stoelen (nog steeds) kapot?)

ha! geweldig. De crowdfunding is verlengd tot St. Juttemis? ;-) (En inderdaad Themroc als een soort Nederlandse cabaretversie van Tati, Waardenburg en de Jong stijl)

Bright Star
'All women confuse me, even my mother.' Gevoelig en verlegen als Nick Drake leefde de fijnzinnige John Keats zijn ultrakorte leven. Niet alleen zijn gezondheid was fragiel, zijn hele denken was dat. Een echte kunstenaar dus, bij elkaar gehouden door 'stitches' en 'phantom threads'. Jane Campion toont wat zijn enige Romance moet zijn geweest. Ongeconsummeerd, dus ongerept. Fanny Browne wordt door een wel héél knappe actrice gespeeld, maar ja, 'a thing of beauty is a joy forever', dus de makers hadden dus geen enkel excuus. De film is op zijn best wanneer in natuurlijk licht het zware gemoed overheerst. Het is net het leven, het afscheid begint meteen. Elke dag brengt ons dichter bij het einde. Begeleid door kinderchaperones dwalen de twee door de natuur. Alle teksten worden in die volle leegte symbolisch. 'There is no nest and no bet.'

Eddington (Ari Aster, 2025, Lab111)
Een studiobaas moet echt eens een strenge script- en filmeditor aan Ari Aster toewijzen, want ook Eddington is weer te lang (149 minuten) en te rommelig, met te veel halfbakken ideeën. Dat gezegd hebbende: na het op drie of vier geweldige momenten na teringsaaie Midsommar en het in het begin briljante en aan het einde raar, maar intrigerende Beau Is Afraid met zijn niet om door te komen midden, is Eddington wel verreweg de beste film die ik van hem gezien heb. Dus er is vooruitgang.

Het begint ook als een soort film waar ik erg van houd: mix van noir en satire in een stoffig woestijnstadje waar de spanningen oplopen, mede door bagage uit het verleden. En iedereen heeft een heel arsenaal aan geweren in huis, dus dat gaat een keer fout. Beetje Coen Brothers-achtig wel, maar denk ook aan films als Lone Star en Red Rock West.

Die oplopende spanningen worden in Eddington, New Mexico vooral veroorzaakt door de covid-pandemie. De zich dood vervelende jeugd gaat iets te enthousiast meedoen aan Black Lives Matter protesten en ook het wappiedom steekt de kop op. Incompetente sheriff Joe Cross (een voor het grootste deel van de film vrij ingehouden Joaquin Phoenix) is vooral een brompot mondkapjeshater, maar zijn inwonende schoonmoeder Dawn (Deirdre O'Connell) gaat vol het QAnon-orgel en trekt haar dochter Louise (Emma Stone) daarin mee.

Bij Louise zit ook het bagagedeel van het verhaal. Zij heeft psychologische problemen, grotendeels veroorzaakt door een abortus op haar 16e. Dawn en Joe zeggen dat ze toen zwanger is gemaakt door huidige burgemeester Ted Garcia (Pedro Pascal); Garcia ontkent dit in alle toonaarden. Joe en Ted kunnen kunnen elkaar daardoor nog steeds niet luchten of zien, nog eens versterkt door clashende persoonlijkheden. Want waar Joe dus een beetje een redneck is, daar is Ted een op Gavin Newsom lijkende gladjakker met progressieve praatjes, die ondertussen het stadje verkoopt aan big tech voor een groot AI-datacentrum. Joe ziet daarin een goed aanknopingspunt om Ted te kunnen verslaan bij de aankomende burgemeestersverkiezing en hij begint een campagne, inclusief pickup truck vol slogans met 'Your/You're' spelfouten.

Best wel lang is het gewoon een erg goede film. Hij is zowel grappig als spannend en de archetypen uit de pandemie zijn allemaal erg herkenbaar en leuk neergezet. Austin Butler zet dan ook nog erg goed een Willem Engel-type neer dat Dawn en Louise onder zijn invloed krijgt. Het is allemaal een stuk traditioneler dan die andere Aster-films, maar wat ambachtelijkheid is juist wat zijn films in mijn optiek nodig hadden.

Maar na ongeveer twee uur - en het moment is heel precies te plaatsen: het vliegtuig - gaat Aster asteren en wordt het ineens heel rommelig en juist erg van dik hout zaagt men planken shock value gedoe, wat de hele kracht van de gegronde herkenbaarheid van de eerdere satire ondermijnt. In de epiloog duikt dan ineens de al verdacht afwezige verwachte A24 nachtmerrieseksuele lading weer op en had ik echt iets van: "Laat maar." Vanwege het eerste deel uiteindelijk geen slechte film, maar toch een gemiste kans om dé covid-satire te zijn.

A Londoni férfi (Béla Tarr, 2007, Eye Filmmuseum)
De Hongaarse regisseur Béla Tarr is vooral bekend van het meer dan 7 uur durende Sátántangó. Volgens mensen die hem gezien hebben, het absoluut waard. Maar voor dat ik me daaraan waag, eerst maar eens naar A Londoni férfi (The Man from London) kijken in Eye Filmmuseum. Die duurt maar iets meer dan 2 uur en is ook nog gebaseerd op een detective van de Belgische schrijver Simenon, vooral bekend van de Maigret-reeks.

Na het zien, kan ik begrijpen hoe Tarr een film van meer dan 7 uur kan maken. Deze film is namelijk traag². Ter illustratie: dit is de opening. Het gemiddelde tempo ligt wel iets hoger, maar niet veel. Thuis was ik al lang koffie gaan maken en op mijn telefoon gaan kijken, maar in de bioscoop kwam ik er na een tijdje wel in. Toch ook ervaring met trage spanningsbogen uit de tijd dat ik nog veel naar dronemetalconcerten van sunn0))) en zo ging. Die soundtrack bij deze film van Mihály Víg mag er qua synthesizer ambient ook echt wel zijn.

Zoals je zult begrijpen, is van een spannend detectiveverhaal geen moment sprake. Het is vooral een studie over waardigheid en moraal: wat zou je doen als je getuige bent van een misdaad en vervolgens de kans hebt de grote buit achterover te drukken? (Ja, dat is eigenlijk best wel hetzelfde als in het verder compleet andere No Country for Old Men.) Sporadisch valt er ook nog wel wat lachen, met van die typisch Oost-Europese humor.

Maar de film gaat toch ook vooral om over het allermooiste hoog contrast zwart-wit beeld vinden en dat dan zo lang mogelijk bewonderen. Wat mijn god, wat is dit een geweldig uitziende film (DP: Fred Kelemen). En ik merkte dat hoe langer het duurde, hoe beter ik het begon te vinden. Geen stupide gewauwel, gewoon genieten van mooie beelden en mijmeren over goed en kwaad in de mens. Waarschijnlijk ren ook ik na 7 uur Sátántangó ook naar buiten "Dit is CINEMA!" schreeuwend.

De film draait in het grote Tilda Swinton-programma van Eye, maar Swinton heeft maar een heel klein rolletje als vrouw van de hoofdpersoon Maloin (Miroslav Krobot). Dit is sowieso geen acteursfilm. Alles is heel ondergeacteerd om het statige, afstandelijke effect dat de film beoogt te versterken.

The Thief of Bagdad
Drie regisseurs waaronder Michael Powell, en dat merk je, want wat een chaos. Dit fraaie staaltje Technicolor oriëntalisme begint opulent en veelbelovend met een schip met rode zeilen die de haven Bagdad binnen vaart. En wanneer een verhaal binnen een verhaal begint, ging ik er goed voor zitten, maar na verloop van tijd ging het me tegenstaan, zeker wanneer de geest uit de fles komt en alles op niveau adventuregame gaat (we hebben de steen nodig, oeh de deur valt achter me dicht, pak het zwaard, et cetera.) De muziek tettert ook nog lang na. Wel jammer. Overigens, heb ik deze film vrijwel zeker als kind gezien, want veel beelden voelden heel bekend (de geest uit de fles op het strand) maar ik sluit niet helemaal uit dat ik er in mijn hoofd een weefsel van herinneringen en verwijzingen uit andere films van heb gemaakt (sommige scènes zijn puur Temple of Doom qua belichting) en de esthetiek van Wuxia is ook nooit heel ver weg.

Bugonia (Yorgos Lanthimos, 2025, Eye Filmmuseum)
Teddy (Jesse Plemons) is een crusty imker annex magazijnmedewerker, die ook zijn zwakbegaafde neefje Don (Aidan Delbis) liefdevol verzorgt. Aardige man, die alleen wat vaker zijn haar zou moeten wassen, ware het niet dat hij is er ook van overtuigd is dat Michelle Fuller (Emma Stone), de CEO van het farmaceutische bedrijf waar hij werkt, een buitenaards wezen van Andromeda is en dat de Andromedanen de komende maansverduistering de Aarde zullen vernietigen. Als oefening zijn ze begonnen bij bijen via colony collapse disorder. Hij besluit Michelle te ontvoeren, om te kunnen onderhandelen met de Andromedanen. Omdat Teddy wel knettergek is, maar verre van dom, gaat alles aanvankelijk volgens plan, ondanks dat alle uitgaven aan personal trainers van Michelle hun vruchten afwerpen.

Het grootste deel van de film bestaat vervolgens uit verbale strijd tussen Teddy en Michelle. Michelle zet hierbij al de communicatievaardigheden qua gladde corporate speak in die moderne CEO in het arsenaal heeft, terwijl Teddy het soort samenzweringstheoreticus is die antwoord heeft op alle gaten die je in zijn theorieën probeert te schieten. Al met al een film die erg drijft op verbaal vuurwerk, wat een eerste keer is voor Lanthimos. Omdat de film zich voor een overgrote deel afspeelt in één huis, is het zelfs een beetje toneelachtig. In Stone en Plemons heeft Lanthimos topacteurs die in een dergelijke setting kunnen leveren. Plemons speelt wel voor de zoveelste keer een schijnbaar aardige gozer die plotseling extreem gewelddadig kan worden, maar hij is ook gewoon de beste acteur op dit moment voor dat specifieke type. En Stone kan blijkbaar alles; ook de rol van "keiharde CEO" doet ze schijnbaar weer moeiteloos.

De film is wat betreft toon en humor vrij goed te zien als een praterigere, meer toegankelijke versie van Dogtooth en The Lobster. Het verhaal is ook rechtlijniger in hoe het zich ontwikkelt. Daarom is het allemaal niet minder leuk (of je moet heel hard gaan op die nare seksscenes uit Dogtooth...) Als uitgesproken fan van films die draaien om verbale psychologische oorlogvoering, vond ik Bugonia zelfs gewoon top-Lanthimos, ondanks de duidelijk wat meer mainstream koers.

Ik heb er afgelopen weekend een bioscoopweekend van gemaakt. Naast Bugonia heb ik ook nog drie films op Imagine Fantastic Film Festival bekeken:

Kill List (Ben Wheatley, 2011, Lab111)
Regisseur Ben Wheatley was dit jaar eregast bij Imagine. Ik dacht dat ik nog nooit iets van hem had gezien, want de films waar ik steeds over hoor als het hem betreft zijn A Field in England en High Rise. Maar het blijkt dat ik wél een film van hem heb gezien: de grappige, totaal-uit-de-hand-lopende-kampeervakantie zwarte komedie Sightseers. En zijn grootste film blijkt Meg 2 te zijn, hoewel dat volgens mij meer heeft te maken met hypotheken die afgelost moeten worden dan dat het een film is die hij echt wilde maken.

Ook op IFFF heb ik A Field... en High Rise niet gezien, maar opteerde ik voor Kill List uit 2011. Dit is Wheatleys doorbraak en het moet gezegd: de film begint absoluut fantastisch. Het is een soort mix van The Office en C'est Arrivé près de chez Vous (één van mijn favoriete films aller tijden). Twee niet superfitte huurmoordenaars van middelbare leeftijd die eruitzien als IT-verkopers met de bijbehorende kantoorhumor en relatieproblemen, rijden in hun grijze Vauxhall door Engeland voor een klus die veel groter blijkt te zijn dan ze aankunnen.

Helaas kan de film het kwaliteitsniveau van het begin niet vasthouden en komen er steeds meer standaard occulte horrorelementen in voor. Het blijft een solide film, maar het hoogtepunt is toch wel de tweede moord (zoals ze in het Engels zeggen: "When all you have's a hammer...")

In the Mouth of Madness (John Carpenter, 1994, Filmhallen)

“God’s not supposed to be a hack horror writer!”

Jullie mogen de Halloweens en The Things van mij hebben, want vanaf nu is dit met voorsprong mijn favoriete Carpenter (van de films die ik heb gezien). Ik houd namelijk van surrealistische horror, liefst een beetje rommelig en met een vleugje campy fun tussen de schrikmomenten door. En In the Mouth of Madness is een knaller op al die punten. Hij draaide op IFFF omdat er een Lovecraftian horror thema is en deze film is losjes gebaseerd op Lovecrafts werk.

Sam Neill speelt de hoofdrol precies goed: lekker vet en met een twinkeling in zijn ogen, maar maar wel met intensiteit. Julie Carmen en Jürgen Prochnow zijn ook erg goed.

Er zit een beetje van de originele A Nightmare on Elm Street in deze film met het thema van de demonische droomwereld die doorbreekt naar de realiteit, maar In the Mouth of Madness heeft betere acteurs, een groter budget (dat gekkenhuis is echt schitterend) en durft nog veel vreemder te zijn. Echt een absolute aanrader.

Flush (Grégory Morin, 2025, Filmhallen)
De enige nieuwe film die ik op IFFF heb gezien was deze Franse zwarte komedie, die duidelijk uit de Quentin Dupieux-school komt, inclusief de lengte van 70 minuten (hoera!)

De hele film speelt zich af in een smerige kroeg-wc met hurktoilet, waarbij hoofdpersoon Leon minstens 80% van de tijd met zijn kop in het gat vast zit. Er zitten veel goede harde en, uiteraard, smerige grappen in. Franse komedies gaan toch altijd net wat verder naar mijn idee. Maar hoewel ik gek ben op zwarte humor, vond ik de film toch niet helemaal geslaagd. Niet geheel verrassend voor een film die opent met het snuiven van een flinke lijn, staat het volume constant op 11. Zelfs bij met de korte speelduur wordt dat toch een beetje vermoeiend. En als op het einde wat meer op de emotie gespeeld wordt, valt dat volkomen uit de toon.

Frankenstein (Guillermo del Toro, 2025, Cinema De Vlugt)
Deze film heeft het ergste voice-overprobleem van alle films die ik ooit heb gezien. Het is bijna een audiobeschrijving voor blinden. Iemand heeft het koud. Voice-over: "Ik had het koud." Iemand kijkt heel verdrietig. Voice-over: "Precies op dat moment werd ik overmand door verdriet." (Het is tenslotte gothic horror.) De dialogen zijn vaak net zo slecht. Iemand wordt gek, iemand anders schreeuwt: "Je wordt gek!" Ik bleef maar denken: "Netflix heeft dit Del Toro waarschijnlijk opgedrongen; hij lost dit wel op in de director's cut." Maar toen stond er in de aftiteling "geschreven en geregisseerd door Guillermo del Toro", dus daar ben ik nu niet meer zo zeker van.

Het is over het algemeen een mooie film, maar op een heel onoriginele, moderne gothic horrormanier. Coppola zette de standaard met zijn Dracula en bijna elke film in het genre sindsdien heeft dat gekopieerd, alleen dan met CGI, dus slechter. En waarom moet elk raam in deze film de laatste gouden stralen van de ondergaande zon raken? Het is een mooi dramatisch effect als je het met mate gebruikt, maar hier is het zo overdreven dat het een soort terugkerende grap wordt.

Oh, en te lang natuurlijk (150 minuten), maar dat is ongeveer standaard voor meer mainstream films tegenwoordig.

Ten slotte, en ik weet dat dit erg niche is, lijkt het monster in deze versie wel een lid van de Zweedse metalband Tribulation.

Er is een goede cast. Oscar Isaac en Christopher Waltz behoren tot mijn favoriete acteurs van dit moment. En Isaac is echt heel goed als hij niet de voice-over hoeft te doen of vastzit aan tekst die het publiek vertelt wat we al op het scherm zien. Waltz en Charles Dance (in een kleine, maar belangrijke rol) zijn de enige twee acteurs die op de een of andere manier volledig aan het overdreven script konden ontsnappen. Waltz slaagt er zelfs in om een ​​paar oneliners af te leveren tussen alle van-dik-hout-zaagt-men-planken bombast.

Al met al de expeditie naar Cinema De Vlugt in Slotermeer, de enige Cineville bioscoop in Amsterdam waar deze film draait, niet waard. Maar wel een leuke bioscoop, echt die old school cultuurcentrumvibe. (Oké, het is een iets meer dan een kwartier fietsen, maar je weet: in de binnenstad van Amsterdam wonen teer gebouwde mensen.)

Beetje Coen Brothers-achtig wel, maar denk ook aan films als Lone Star en Red Rock West.

Sounds good. (Volgens mij stond ie ook op die lijst van Scorsese van lijst, of het was een andere Aster hmmm)

Ik heb Satantango gezien (deed er een week over), en zet daarom A Londoni férfi  op de lijst, al is het maar voor 'Simenon'

Overigens, heb ik deze film vrijwel zeker als kind gezien, want veel beelden voelden heel bekend (de geest uit de fles op het strand) maar ik sluit niet helemaal uit dat ik er in mijn hoofd een weefsel van herinneringen en verwijzingen uit andere films van heb gemaakt 

of ooit in Zomergasten, denk ik vaak bij zulke deja vu momenten.

Wheately heeft – eregast of niet – zijn echte doorbraakfilm, of gewoon De Film nog niet gemaakt, vraag me sterk af of het nog gaat gebeuren.

lijkt het monster in deze versie wel een lid van de Zweedse metalband Tribulation.

snif de link doet het niet.

Waltz al een tijdje niet 'tegengekomen', maar dat zal dus wel komen doordat ie in dit soort mainstream zit.

Ik houd mijn mainstream nostalgisch met:

Ruthless People
'My only regret is that the plan isn't more violent.' Desperately Seeking Murder met Danny DeVito. De rijkaard wil zijn vrouw dood, hééft ook al plannen, maar dan wordt ze gekidnapt. 'This is not like you, you meticulous bitch.' Omdat er ook nog mensen op het hoofd van de 'spandex miniskirt king' zelf uit zijn, wordt de verwarring al snel film noirig. Geen gezeur: voor een 'poke in the whiskers' is tussen al criminaliteit altijd tijd. Veel om het lijf heef Ruthless People dus niet - het is meer een film waarvan ik graag de soundtrack zou vinden. Niet omdat ie goed is, maar gewoon omdat ie bestaat. Rariteiten van Bruce en Billy en een hele zwik gated drums. Betty Midler zingt als ontvoerde eega niet, zij doet vooral een hoop fitnessoefeningen. De eighties waren lichaamgeobsedeerd, maar de Oudere Vrouw mocht er in elk geval nog wél wezen. (Bette is noch de oudste noch de naaktste). De finale 'sends in the clowns', en verkrijgt door het harde, trillende licht van LA zowaar iets van Falling Down. 'You kinda just hang on... bleeding.'

Eddington inderdaad op 'die' lijst. (Zei ik lijst?)

Blijk ik Ruthless People goddilleme 10 jaar geleden al gezien, lol.

Rariteiten van Bruce en Billy en een hele zwik gated drums.

Verkocht! Van het Z-A-Z team van Airplane! en de Naked Gun films zie ik, maar op basis van jouw beschrijving is dit wat meer satire en wat minder lach-of-ik-schiet.

Ja, het kon platter. Nu nog peinzen of het feit dat ik 'm 10 jaar later als Compleet Nieuw kon ondergaan nou iets goeds of iets slechts over de film zegt. Een zekere frisheid behield ie in elk geval, als we het positief zien.

Een ex-lid van Tribulation (Hultén) leek al zo weggelopen uit een Rollin film (o.i.d, vlgs mij heb ik zelfs een specifieke film genoemd die ik eerder die week had gezien in een review)

Voor de meisjes (Mike van Diem, 2025, Filmhallen)
Twee stellen met elk een tienerdochter delen een vakantiehuis in de Oostenrijkse Alpen. Dat is meer toevallig zo gekomen dan dat ze heel dikke vrienden zijn. Beide dochters hebben een oogje op Ralph van de kayakverhuur (weer eens wat anders dan de skileraar). Ralph heeft ook een vette quad, waar ze op mogen. Ernstig ongeluk natuurlijk - één meisje in coma, de ander lijkt er beter af te komen - en dat leidt tot spanningen.

Weer eens een film met dat ouderwetse Nederlandse toneelschool acteren. Ik dacht dat we daar wel zo een beetje uitgegroeid waren, maar nee: iedereen spreekt hier weer heel erg netjes en DUIDELIJK ARTICULEREND, alsof de mensen op het achterste balkon het ook moeten verstaan. Kom er maar in, Michiel! Wel wat modernisatie, want er was geen enkele klassieke "Godverdomme!" (wel een erg mooie "JE-ZUS CHRIS-TUS!") en geen slechte seks; iedereen houdt zijn kleren aan (die Nederlandse traditie is naar A24-films verhuisd.) Alle acteurs doen mee, maar Thekla Reuten gaat het hardst voor die old school Nederlandse film vibes.

Scenarioschrijver Mike van Diem zit ook regisseur Mike van Diem nogal in de weg, want in dat duidelijk gearticuleerde Nederlands wordt ook nog eens alles héél duidelijk uitgelegd. De kijker moet op ieder moment weten wat ieder karakter voelt. Het is nog niet zo erg als bij Frankenstein, maar subtiliteit is ver te zoeken. Jammer, want het basisgegeven staat gewoon, net als de locaties. Een aantal keer wordt het wat meer echt film, omdat Van Diem het beeld het verhaal laat vertellen of dat de dialoog niet direct gaat over wat de karakters voelen (chocoladetoetje!) en dan is de film meteen twee keer zo goed.

Nog iets buiten de film om: net als de Nederlandse literatuur, moet ook de serieuze Nederlandse film het vooral hebben van de steun van dames van een zekere leeftijd. Toen ik de zaal binnenkwam en mijn mede-publiek zag, zag ik het al somber in en ja hoor: een zaal vol gratis bijkomend audiocommentaar.

Friday the 13th (Sean Cunningham, 1980, HBO Max)
Ik had deze film dus nog nooit eerder gezien. Ik wist niet eens dat Kevin Bacon erin speelde! Hij is behoorlijk anders dan ik had verwacht; met veel minder Jason en veel meer Hitchcock-inspiratie, met name Psycho. Vooral componist Harry Manfredini is niet te weg te houden bij de snerpende strijkers (met geweldig effect!)

Wat me ook echt opviel, is hoe goed deze film de plot in beweging houdt met natuurlijk klinkende small talk. Ik was dan ook niet verbaasd dat schrijver Victor Miller overstapte naar een succesvolle carrière (drie Daytime Emmies) als schrijver van soapseries.

Ik zie veel recensies die vermelden dat de cinematografie niets bijzonders is. Hoewel het zeker niet het niveau van Roger Deakins heeft, vond ik het cinematografisch bovengemiddeld. De film kiest voor een zeer natuurlijke nachtlook, wat soms resulteert in een grotendeels pikdonker scherm, waardoor de focus op één of twee dingen in het licht komt te liggen. (Dit werkt prima op een moderne oled-tv, zoals ik het zag, en waarschijnlijk ook met goede bioscoopprojectie, maar ik vraag me af hoe deze film vanaf een vhs-tape op een beeldbuistelevisie kan werken, want zo hebben de meeste mensen het waarschijnlijk eerst ervaren.)

Een ander sterk punt zijn de special effects, verzorgd door genrelegende Tom Savini.

Al met al erg vermakelijk, maar de schatplichtigheid aan Hitchcock en het standaard horror-b-filmplot en acteerwerk (ondanks Kevin Bacon) maken dat het ook niet meer wordt dan dat.