Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

La notte
Tja, wat er al eerder is gezegd. Die Antonioni was toch wel een hele grote.

Il disco volante
Een hele andere kant van Vitti, flauwe comedy, ms leuker als je Italiaan bent.

Vibes
Cyndi Lauper als actrice had ik nog niet eerder gezien. Beetje zoals te verwachten in zo’n typische comedy uit de 80s over paranormaal begaafden op avontuur in Ecuador. Met Peter Falk, Jeff Goldblum, Julian Sands en zelfs een klein rolletje voor Van Dyke Parks (als dr. Weiner die ms. Pickel, Lauper dus, onderzoekt). Goed voor een luie vrijdagavond.

Tehranto
Rom com in de Perzisch/Canadese diaspora. Erg braaf, als Iraniër ws niks nieuws. Goede muziekkeuze met Googoosh en Mohammad Reza Shajarian…

Byzantium
Redelijk bekende gegevens toch net anders vormgegeven, doet denken aan Daughters of Darkness en Låt den rätte komma in maar toch heel anders. It’s a vibe en eentje waar ik goed mee kan.

苏州河 (Suzhou River)
Bijzondere film, gelijk twee keer gekeken. Zo’n film die niet direct helemaal begrijpelijk is (al heb wel een idee) maar toch weet te raken. Coole soundtrack die best gesampeld zou kunnen worden voor een Griselda-beat.

Yacht Rock: A DOCKumentary
Milford Graves Full Mantis
Geinige doc over Yacht Rock, waar ik voor het eerst van hoorde via de obsessie van ex-Sub Joost en Chili Fest-organisator Frank. Voor Michael McDonald altijd wel een zwak gehad (“can you imagine, Doobie in your funk?”). Door Benny Sings die Christopher Cross ook meer gaan waarderen, maar besefte niet dat ie zó succesvol was. Alles middle of the road maar dat is niet zo erg. Alles behalve middle of the road is Milford Graves: een bijzondere muzikant maar ook een bijzonder mens, dus never a dull moment in een documentaire, in al z’n onnavolgbaarheid en enthousiasme.

Hoogtepunt van de yachtrockdocu was de (wel voorspelbare) reactie van Donald Fagen. En de ontdekking dat wat yacht rock yacht rock maakt toch vooral "de Doobie bounce" is. Wat dat betreft net d-beat, maar dan anders.

Wilde als voormalig hobby-project van mijn orthodontist Earwig op de lijst zetten, maar dat stond-ie al.

haha.

Huiveringwekkend... Ascent.

Een hele andere kant van Vitti, flauwe comedy, ms leuker als je Italiaan bent.

maar zijn de liedjes dan in elk geval goed?

Vibes klinkt alsof ie in mijn After Hours-project zou kunnen, maar ik heb voorlopig wel even genoeg van dat soort niemendalletjes gezien. Maar maar Goldblum dan....

Toch even benieuwd naar de poster.

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BMTgxMDcwMjA4NF5BMl5BanBnXkFtZTYwNjAzMTc5._V1_.jpg

Hidden Agenda
'The question is: can we rely upon democracy?' 2024 was weer eens een goed jaar voor kolonialisme en nationalisme. Ideologieën die blijkbaar onuitroeibaar zijn, dit in tegenstelling tot hun slachtoffers. 'Goed' dus, om weer eens met The Troubles te worden geconfronteerd. Frances McDormand speelt in Hidden Agenda een mensenrechtenadvocate. Haar partner wordt vermoord, waarna mainland inspector (Brian Cox) een onderzoek over een onderzoek mag komen doen.Deze Omtzigt-achtige waarheidszoeker stuit op de grenzen van het Systeem. 'Yes sir, but I was acting under orders'. Hogerop: 'it was wrong for the right reasons.' Regisseur Loach windt zich dermate op, dat hij soms de acteersregie achterwege laat (Mensen vergeten hun tekst!). Het meest thuis lijkt Loach zich toch te voelen in de Sinn Fein-pub. Iets meer van die momenten uit de dagelijkse realiteit van het arme Noord-Ierland hadden de film sterker gemaakt. 'Belfast reminds me of Chile.'

<i>Toch even benieuwd naar de poster.</i>

Tsja, nu moet ik hem toch wel gaan zien. De vibes van de poster zijn perfect.

<b>The Tragedy of Macbeth</b> (Joel Coen, 2021, Apple TV+)
De laatste Coen film die ik nog moest zien. Shakespeare is altijd een lastig verhaal voor 'Engels als tweede taal'-kijker, maar de onuitputtelijke geldpakhuizen van Apple zorgen er in ieder geval voor dat een fatsoenlijke professionele vertaling is gebruikt voor de ondertiteling, dus die horde (waar de meeste streamingdiensten over zouden struikelen) wordt genomen. Coen snapt ook dat het een film is, dus dat er niet gedeclameerd en geacteerd hoeft te worden alsof de laatste rij in het theater het moet kunnen zien. Tweede horde genomen. Het gaat wel fout met de accenten. Het zou natuurlijk het mooist zijn als in <i>the Scottish play</i> iedereen Schots praatte, maar universeel film Engels Engels of Amerikaans Engels had ik ook prima gevonden. Nu krijgen we accenten van plat-Londens tot noord-Engels voor de bijrollen - Schots heb ik volgens mij dan weer niet gehoord -en dan komen de Macbeths in de vorm van Denzel Washington en Frances McDormand uit de VS ingevlogen. Raar... Maar goed, Washington en McDormand kunnen natuurlijk wel acteren, de Duits-expressionistische vormgeving en belichting is ook helemaal top en Kathryn Hunter gaat lekker helemaal los als de drie heksen. Al met al een waardige toevoeging aan de Coen filmografie, in tegenstelling tot <i>Runaway Dolls</i>, het gedrocht van broertje Ethan.

<b>Grey Gardens</b> (Ellen Giffard, Muffie Meyer, Albert Maysles en David Maysles, 1975, De Uitkijk)
Beetje combinatie van de moeder & zoon sketch van Van Kooten en De Bie ("Maar ik heb geen vriendin") en de zusjes Veenendaal. Moeder en dochter Bouvier Beale zouden als ze arm zijn geweest al lang richting begeleid wonen zijn gestuurd, maar ze zijn Amerikaanse aristocratie, dus zijn ze 'excentriek' en wonen ze gewoon in hun totaal vervallen villa Grey Gardens in The Hamptons. Ze haten elkaar en laten dat continu weten in snerpende New Yorks, maar kunnen ook niet zonder elkaar. Een beetje aapjes kijken is het wel, maar de Bouvier Beales lieten zich in betere tijden maar al te graag vastleggen door de roddelpagina's en voeren ook nu nog graag een showtje op.

Geen liedjes in die vliegende schotel, de titel trok me aan vanwege de Mr. Bungle-klassieker die zo heet. 🛸

La riffa (De Loterij)
Een andere mooie Monica speelt in haar debuut een kersverse weduwe op zoek naar manieren to secure the bag voor haar dochter en haarzelf. De kerels ain’t nothing but hoes and tricks dus bedenkt ze een loterij met zichzelf als prijs en het is dan ook Monica voor en Monica na. Het heeft weinig om het lijf, maar I ain’t mad about it.

Heretic
Deze Letterboxd review vat mooi de pedante ondertoon samen die deze film wat laat irriteren: het lijkt zichzelf wat intelligenter te vinden dan het is. De sfeer en Grants prestaties daargelaten blijft de meter op mid staan.

Maelström
Vreemde film van Denis Villeneuve, niet in het minst doordat een en ander aan elkaar gepraat wordt door een vis in een benarde positie. Dat geeft het iets surreëels waardoor je de kunstgrepen in het plot wel weer wat makkelijker pikt. Verder is de uitvoering ook spik en span, maar als totaal niet up to snuffs met zijn latere werk.

Beatles ’64
D.O.A.
Twee docu’s grotendeels over bands waar ik niet heel groot fan van ben maar meer de historische waarde respecteer. Die Beatles doc is wel erg dweperig en de historische footage heeft z’n momenten maar is ook niet heel bijzonder behalve dat het The Beatles zijn. D.O.A. gaat over punk en Sex Pistols in het bijzonder al komen ook de Stooges langs. Ook deze is als momentopname vooral wel leuk als historisch document, relativerend als je denkt dat het nu turbulente tijden zijn.

Vriend van me zei ook over Heretic "diepgang volgens 14-jarigen." Toch wel een reden voor me hem niet te gaan zien, want dat is ook wat me altijd zo stoort aan van die superheldenfilms die zichzelf te serieus nemen.

A Girl Walks Home Alone at Night (Ana Lily Amarpour, 2014, De Uitkijk)
Sexyvampierskateboardpatrouille om de misdaad omlaag te brengen, met zelfs een stukje preventie richting de jeugd (zij het niet geheel pedagogisch verantwoord): ik ben helemaal voor.
Ik verwachtte dat elk moment de geest van Marcello Mastroianni ergens tevoorschijn zou kunnen springen, zo erg is deze film qua vibes en acteren geïnspireerd door Italiaanse arthouse uit de jaren zestig. Misschien is hij gereïncarneerd als kat?

La Casa Lobo (Cristóbal León & Joaquín Cociña, 2018, De Uitkijk)
Eerder dit jaar was ik zeer onder de indruk van Los Hiperbóreos van dezelfde regisseurs op IFFF. Ik hoorde toen ook goede dingen over hun debuut La Casa Lobo, maar had niet de verwachting hem snel te kunnen zien, want experimentele Chileense animatiefilm. Duikt hij ineens op in het You Want It Darker anti-kerstprogramma van De Uitkijk met een paar andere toppers van mijn verlanglijst: A Girl Walks Home Alone at Night, The Devils en Das Cabinet des Dr. Caligari! (Verder nog toppers als Les Yeux Sans Visage, Idi i Smotri en de beste kerstfilm: The Apartment).

Moet zeggen dat La Casa Lobo iets tegenviel. De animatie is wel enorm virtuoos, maar Los Hiperbóreos vond ik nog net wat virtuozer. Wellicht als ik deze film eerst had gezien, dat ik van mijn stoel was geblazen. Het verhaal vond ik ook wat zwakker. Een duister verhaal uit de geschiedenis over een kolonie van een pedofiele nazi wordt zo in het surreële getrokken met een Drie Biggetjes en de Wolf metafoor, dat de impact wegvalt. Ook dat is net beter in LH. Die duurt ook 10 minuten korter en heeft meer vaart, dus eigenlijk is LH gewoon de net iets betere versie van LCL.

Soundtrack to a Coup d'État (Johan Grimonprez, 2024, De Balie)
Een documentaire over de moord op Patrice Lumumba als een jazzjamsessie. Grimonprez, zijn editor Rik Chaubet en muzieksamensteller Ranko Pauković - die drie moet je hier ongeveer op gelijke hoogte zetten - gooien grotendeels het klassieke documentaireformat overboord en monteren archiefmateriaal over jazzklassiekers met op Blue Note gebaseerde graphics. Ze hebben de rechten op *alle* muziek, dus het knalt als een malle. Des te associatiever, des te beter wat mij betreft. Op een gegeven moment moeten toch wat dingen chronologisch verteld worden en dat wordt het meteen stijver. Ook ouderwets links: Chroesjtsjov - hoewel die een hekel had aan jazz - en Castro zijn politiek de helden, de CIA en vooral de Belgen de slechteriken. Kan ik mee leven, want als je op dat ogenblik vanuit Congolese ogen kijkt naar wat er gebeurde, dan klopt het gewoon.

Dacht er over na om A Girl Walks Home Alone at Night in De Uitkijk te gaan kijken, maar het was zulk kutweer dat ik hem maar thuis heb opgezet. Dat ouderwetse Italiaanse daar zit wel wat in inderdaad.

Zag wel vorige week in dezelfde bioscoop zowaar Un Homme qui dort op het witte doek, nog steeds bizar goed.

de Duits-expressionistische vormgeving en belichting is ook helemaal top

enige argument dat ik 'm zóu kijken. :-)

Moeder en dochter Bouvier Beale zouden als ze arm zijn geweest al lang richting begeleid wonen zijn

haaa. Heel moderne film, eigenlijk.

Geen liedjes in die vliegende schotel, de titel trok me aan vanwege de Mr. Bungle-klassieker die zo heet. ?

fair enough ;-)

Die Beatles doc is wel erg dweperig en de historische footage

de laatste keer dat er kritiek op de Beatles werd geuit was 1947, toen John van zijn moeder op zijn kop kreeg toen ie een koekje had gejat ruim voor theetijd.

Misschien is hij gereïncarneerd als kat?

not bad, not bad :D

Verdomd goeie bios wel dat De Uitkijk, zeg!

Glissements Progressifs du Plaisir
'Houd je van eieren?' Dikke, vette, foute grijns met een snor erboven voor deze SM-film van Robbe-Grillet. De literator blijkt een borstenman, die deze uitgelezen kans niet laat liggen. Of juist wel, want de Franse meisjes doen ook buiten de boeken álles wat hij zegt. Setting: een lesbogevangenis gerund door nonnen... Ontkledingen en clichés worden afgewisseld door een paar rake ingevingen. Op die momenten lijkt het eerder een video-installatie. Met rode verf kan je op unieke wijze de witte gevangenismuren beschilderen, en een paspop mét schaamhaar is bizar vervreemdend (en dan zit ie nog ín elkaar). Of er nog een boodschap achter de onsmakelijkheden zit, betwijfel ik. Het wachten is op God (die komt), of de God van de Seks. WoordFreud. 'Ik ben je vader niet!'

Ik dacht tijdens het lezen, dit kont me toch bekend voor. En zo waar: "Eerlijk geil ook, op zo'n koude, abstracte manier."

De Uitkijk is echt goed bezig, met leuke themaprogramma's waardoor ze films uitkiezen die ik nooit dacht in de bioscoop te kunnen zien.

Megalopolis (Francis Ford Coppola, 2024, Eye Filmmuseum)
Dat was verrassend vermakelijk. Verre van goed en soms zelfs heel slecht, maar ik heb me gedurende de hele, toch vrij lange film geen moment verveeld.
Het eerste dat geen enkele recensie die ik heb gelezen meldt, is dat het een enorm campfest is en dat is voor een groot deel een bewussie. Romeinse decadentie als metafoor voor laat-kapitalistisch Amerika op zijn John Waters. Bewijs dat het een bewussie is: Audrey Plaza speelt een karakter dat Wow Platinum heet. I rest my case. Ook Jon Voight en Shia LaBeouf zitten firm in dat deel van de film. Verder doet Coppola dat Sorrentino-ding (ik associeer het vooral met The Young Pope, waarin de hele tijd random rare dingen opduiken of acteurs iets vreemds doen, gewoon omdat het vet of grappig leek. Daar ben ik wel fan van. Mijn favoriete scene uit dat deel bleek ook al gedeeld op YouTube. Jason Schwartzman soort als hulpje de burgemeester en zijn vrouw bij hun dansles met belangrijk nieuws. Dan ziet hij een drumstel staan, waar hij ook even op gaat spelen. Zomaar. En de dansleraar gaat onverstoorbaar verder.

https://www.youtube.com/watch?v=R5oSD7zTbVU

Vaak ook is het niet-bedoelde camp. Coppola gaat voor stille film grotegebarenesthetiek of misschien nog wel meer modern toneel, waarin dialogen meer ideeënuitwisselingen van ingewikkelde concepten zijn dan realistische gesprekken. Dat mislukt nogal eens en dan staan de acteurs in een raar abstract decor gelukskoekjesspreuken uit te wisselen. Het is ook een enorm chaos, alsof er tot op het laatste moment in de montagekamer nog aan gesleuteld is en het eigenlijk zelfs nog niet af was. Het begin van de film is ook een tsunami aan stupide expositiemomenten. Maar zelfs op die momenten is het dus niet saai of gewoontjes.

Ondanks dat is vreemd genoeg het hoofdverhaal heel gemakkelijk te volgen en komt het centrale thema ook heel goed tot zijn recht. De slagzin If you can’t see a better future, build one. Adam Drivers architect wil een utopische stad maken. Zijn superkracht is dat hij zichzelf buiten de tijd kan plaatsen en zo dingen kan overzien. Giancarlo Esposito's burgemeester is alleen maar bezig met problemen oplossen in het hier en nu, vaak ten koste van de stad (een groot casino voor extra inkomsten). Als tegen Driver wordt gezegd dat utopieën niet werken, dan is zijn antwoord dat de utopie niet het eind-, maar het beginpunt is: we moeten praten over welke visie we voor de toekomst hebben. Het is ook wel duidelijk anti-Ayn Rand: Driver is een Randiaanse superman die een wondermateriaal uitvindt, maar hij gebruikt het voor een socialistische modelstad (iedereen zijn eigen tuintje! gratis openbaar vervoer!) Zie ook de poster met Driver met de grote hamer, als Sovjet-held. Het is allemaal niet subtiel, maar dat is Christopher Nolan ook niet en ik zie honderd keer liever dit met al zijn gebreken dan dat ik nog een keer door Interstellar moet ondergaan.

Kneecap (Rich Peppiatt, 2024, Eye Filmmuseum)
Wel heel erg duidelijk Trainspotting 2024, maar ook gewoon een heel goede Trainspotting 2024. Ik was er dus van overtuigd dat de rappers wel zichzelf speelde, maar dat de dj werd gespeeld door een professionele acteur. Blijkt dus een vrij universele ervaring, maar de dj bleek gewoon een onontdekt acteertalent.
Gerry Adams heeft ook een cameo in een drugsvisioen! In mijn jeugd was het rijtje met buitenlandse politici die het meest in het nieuws waren toch ongeveer Reagan, Gorbatsjov, Thatcher, Arafat, Kohl en dan Gerry Adams en dat is de enige die nog leeft, dus toch een beetje of nog één van de belangrijkste nog levende politici zich leent voor een drugsgrap.

Ik dacht aan overslaan maar je verkoopt Megalopolis perfect. :)

Megalopolis toch maar op de lijst dan.

Ik dacht tijdens het lezen, dit kont me toch bekend voor.

goeie bewuste typo ;-) Ik wilde Glissements stante pede (gheh) naar Martijn B en OMC sturen, maar vond de 2 eerdere recensies. :-)

ha, Gerry Adams, voor mijn gevoel ook vlak na het 'oplossen' van The Troubles op 59-jarige leeftijd aan een hartaanval (wegens teveel nachten doorhalen en drank) overleden.

Aubrey Plaza is wel een incentive…

Perfect Blue (Satoshi Kon, 1997, Lab111)
Japanse animatieklassieker is eigenlijk gewoon een klassieke Japanse psychologische thriller die toevallig geanimeerd is. Daarmee ook uitermate geschikt voor de niet-fan, zeker omdat er geen enkele slapstickgrap met van die O-mond gezichten in zit en ook geen karakters die alleen maar keihard krijsen, twee zaken die me 9 van de 10 keer laten afknappen op Japanse animatie. Bovendien is het ook een goede kritiek op het Japanse idolensysteem en zijn creepy liefde voor 'onschuldige' meisjes, die zo als double bill met The Substance kan. Enige jammere is dat de grote twist wel erg duidelijk getelegrafeerd wordt.

Het is tijd voor The Martys! Mijn persoonlijke filmprijzen die absoluut niet naar mij zijn genoemd, maar naar één van de grootste levende regisseurs. Dag 1 en 2 eerst samen en in het Engels, want voor een internationaal publiek en ik had geen zin om te vertalen.

The Martys 2024, Day1 : Best Scenery Chewing Villain

Winner: Ed Harris as Lou Sr. in Love Lies Bleeding
Runners up:
- All the Dalís in Daaaaaalí!
- Demi Moore and Margaret Qualley as the internalized misogyny of Elisabeth in The Substance
- Dennis Quaid as Randy in The Substance
- Noé Hernandez as Enoc in Párvulos
- Simon Bennebjerg as Frederik de Schinkel in Bastarden (The Promised Land)
- Nic Cage as Longlegs in Longlegs
- Chris Hemsworth as Dementus in Furiosa: A Mad Max Saga
- Sergio Castellitto as cardinal Tedesco in Conclave
- Maria Hofstätter as mother-in-law in Des Teufels Bad (The Devil’s Bath)
- Stellan Skarsgård as baron Harkonnen in Dune: Part Two

The Martys, Day 2: Most French

Winner: Linda veut du poulet! (Chicken for Linda!) – It’s animation, in an impressionistic style, it’s for children and there’s a lot of Tati-like slapstick, but it get pretty and existentialist too, food plays a central role, there’s a national strike and the French Revolution is on the children’s mind and the songs are in chanson style.

Runners up:

- Le Gang des Bois du Temple - mixes modern realistic drama about the banlieu with 70s style policier influences
- Les Pistolets en Plastique (Plastic Guns) – black comedy at its most French
- Mars Express – scifi animation at its most French
- La Bête (The Beast) – boring pretentiousness at its most French

Ook nog: 🎄 KERSTFILMS 🎄

It's a Wonderful Life (Frank Capra, 1946, Eye Filmmuseum)
Bezweken onder het culturele imperialisme en me aan de Yankee-traditie gewaagd. Het begint niet goed: geseksualiseerde kinderen, vrij stevige kindermishandeling en sentimentele religiositeit ("Ik bid voor papa"). Maar dan wordt hoofdpersoon George Bailey gelukkig al snel volwassen, zodat hij gespeeld kan worden door James Stewart, die zijn oneindige charisma op ons en Donna Reed kan loslaten. Reed blijft goed overeind in die storm, maar het is en blijft Stewarts film. Naar het einde zakt het weer een beetje in. Sukkelige engel Clarence wordt leuk neergezet, maar de eerder zo bijdehante George moet zich om plot redenen ineens zo dom houden dat zelfs Stewart het niet kan verkopen.

Wat vooral opvalt, is hoe dynamisch deze film is. Iedereen beweegt, er gebeurt altijd iets, er wordt een grap vertelt. Ik ben van weeromstuit gaan opzoek wie de editor was, iets wat me in het algemeen toch weinig kan boeien. Dat blijkt ene William Hornbeck geweest te zijn en die wordt inderdaad als één van de allergrootsten ooit gezien. Na een jaar fanatiek bioscoopbezoek krijg je er toch ook voor.

Als fanatiek kijken van urbanisme YouTube me wel van het hart dat er een paradox in deze film zit: de car-dependent suburbs die George Bailey met zoveel liefde bouwt om mensen uit de sloppen te krijgen, ondermijnen uiteindelijk stadjes als Bedford Falls en de gemeenschap die deze film juist zo viert.

Small Things Like These (Tim Mielants, 2024, The Movies)
Ierland, jaren 50. Oh, wacht, dat soort auto's hadden ze toen nog niet. En ook geen kleurentelevisies. En geen Rubik-kubussen. Dus: Ierland, jaren 80, maar iedereen kleedt zich nog alsof het de jaren 50 zijn, is Dickensiaans straatarm en stookt nog kolen. Dus heeft kolenboer Billy Furlong (Cillian Murphy) rond kerst het flink druk. Eén van zijn klanten is een klooster waar ongewenst zwangere meisjes worden opgevangen. Met nog opvoedkundig gebruik van het kolenhok, ontdekt Furlong als hij een keer vroeg is. Dan stelt hem voor een keuze.

Dit passieproject van Cillian Murphy is een heel echte kerstfilm over een simpele man met een goed hart en de nodige christelijke symboliek (de mens moet lijden, handen wassen in onschuld, de herder draagt het verloren lam, enge Farizeeërs). Maar het is ook een heel echte arthousefilm met lange stiltes en een zeer spaarzaam vertelt verhaal waar je zelf dingen mag invullen. Zo wordt het niet te klef. Allemaal ook mooi gefilmd door de Belg Mielants en die Murphy kan natuurlijk een stukje acteren, hè. Het einde is ook perfect voor dit soort film. Toch even een traantje weggepinkt.

A Winter's Tale (Clyde E. Elliott, 1922, Eye Filmmuseum @ YouTube)
Voordat er filmpjes over schattige honden die in de sneeuw spelen op YouTube waren, waren er stille films over schattige honden die in de sneeuw spelen in de bioscoop. Daar leefden regisseurs niet onder het juk van het algoritme en viewer retention, dus duurden ze wel 12 minuten.
https://www.youtube.com/watch?v=hOTBmv0Eb8g

Sanatorium pod klepsydrą
Poolse surrealistische klassieker uit 1973. Dit is ongenadig twee uur lang de droommachine induiken. De muziek is meteen weer lekker Pools avant-gardistisch en dat blijft de hele film op niveau. De decors zijn geweldig groots opgezet met die lekkere Oostblok-viezigheid en de cinematografie is buitengewoon, alles blijft maar door zwieren. Ik was niet super energiek toen ik aan de film begon maar dat maakt de kijkervaring uiteindelijk nog "realistischer", een aaneenschakeling van scènes waarvan je het grootste deel tegen het einde al bent vergeten. Toch vraag ik me weer af hoe dit soort films werden goedgekeurd, misschien waren ze in de cultuurministeries minder rigide dan ik verwacht, misschien waren de begin jaren zeventig ook rielekst in het Oosblok (zou je post-Praag '68 niet verwachten.)

Postertje hoor.
https://a.ltrbxd.com/resized/film-poster/1/9/5/7/3/19573-the-hourglass-sanatorium-0-1000-0-1500-crop.jpg

The Searchers (John Ford, 1956, Eye Filmmuseum)
Er zijn een aantal goede dingen aan deze film. In de eerste plaats hoe hij er uitziet, vooral in de onberispelijke 70 mm-restauratie die ik in Eye Filmmuseum zag. En het zijn niet alleen de western landschappen; er is bijvoorbeeld ook de dansscène op de bruiloft.

En dan is er nog John Waynes Ethan Edwards. Eerder had ik mijn twijfels over zijn grootheid, maar na het bekijken van True Grit en deze film begin ik hem te waarderen.

Jeffrey Hunter, de andere hoofdrolspeler, is echter verschrikkelijk. Het acteren was over het algemeen een groot zwak punt voor mij. In veel scènes lijkt John Ford zijn acteurs te hebben geïnstrueerd om hun tekst zo hard mogelijk te schreeuwen. Hank Worden als Mose Harper zet een nieuwe standaard voor 'irritant komische sidekick'. Er is over het algemeen veel ongrappige humor. Op de een of andere manier wordt de Comanche-chef gespeeld door een acteur met de meest blauwe ogen ooit.

Wat me bij het volgende probleem brengt: het raciale gedoe. Brute Comanche-war lords waren een ding, dus ik heb geen probleem met dat aspect. Toch betekent dat niet dat de film niet af en toe behoorlijk cringey wordt. Vooral het deel met de Comanche-"vrouw" springt eruit. Wat nog erger is, is dat er voor mij een onverzoenlijke spanning is tussen de 'verlossing van een racist'- en 'witte redder'-verhaalbogen die allebei het hart van deze film willen zijn. Het is alsof de film niet kan beslissen wat hij over Ethan Edwards wil zeggen.

Midnattssolens Son
Het wordt gebracht als een documentaire over de Sami maar er zit ook een verhaallijn in. Exotisme van het hoge noorden, mooie plaatjes (en minder mooie, de elanden die de diepte instorten is indrukwekkend op verschillende manieren), maar ben benieuwd hoe volkenkundig accuraat het is

Peeping Tom
Toen psycho-analyse hip was, zeg maar. Dat motief van de geestelijk verdichte kerel die dat allemaal maar weer bot meent te moeten vieren op (meestal veel verstandigere) dames zie je hier wel ontstaan, zouden we zonder Freud wel giallo’s en slashers hebben gehad? Gnarly in al z’n Eastmanglorie.

Anora
Dat de wens van de hoofdrolspeelster Ani genoemd te worden niet gerespecteerd wordt is eigenlijk wel een beetje een teken, want de sekswerker krijgt pas helemaal aan het eind wat diepgang. De eerste drie kwartier is vooral drugs en wiepen, iets van Vanya nog uitgelegd moet krijgen, dus dat kan ook niet echt zijn waarom ze nog zo vecht voor hun huwelijk. Desalnietteminniettegenstaande was het vanaf het punt dat het misgaat nog wel grappig, het gestuntel van de goons van haar schoonvader en hoe ze haar niet onder controle krijgen. Maar ik had meer verwacht dan een soort slapstick na alle lovende ratings en reviews.

Beyond The Valley Of The Dolls
Kan me niet superveel herinneren behalve de onsmakelijk gewelddadige finale, maar toch bemerkte ik hoe Tarantino geïnspireerd werd voor zijn Once Upom A Time In Hollywood. Voor een Russ Meyerfan lijkt het me niet helemaal wat ze van ’m verwachten maar als document van de losse zeden en eh, inclusiviteit van de seventies wel een lekkere rollercoaster van debauchery met een zeker budget. Benieuwd of er toen ook boomers klaagden over de LGBTQ-cast enzo. De groovy dialogen van Roger Ebert (of all people) zijn al hoogst vermakelijk. En deze finale is ook gewelddadig maar wel grappiger dan Tarantino. Smaakvol is het niet maar wel a great ride.

Ja, bijzonder dat Perfect Blue. Zouden ze vaker moeten doen, die Japanners.

Uit de Marty's Mars Expres genoteerd, waarvoor dank!

Na een jaar fanatiek bioscoopbezoek krijg je er toch ook voor.

Voor het volgende jaar hetzelfde voornemen? Heeft er in elk geval voor gezorgd dat dit forum (deze forumdraad) ineens weer daadwerkelijk leeft. Blijkbaar is hier 4 a crowd, ipv 3 (met een dikke knipoog naar MB en OMC)

Mooi dat verhaal over William Hornbeck. (Ik denk dat ik nog altijd maar één editor uit mijn hoofd op kan noemen, Thelma Schoonmaker, wel toepasselijk)

Er is over het algemeen veel ongrappige humor.

John Ford is en blijft very overrated. Ik ga even uit mijn eigen greatest hits citeren.

'This is a serious matter, ain't it?' Niet voor John Ford. Te vaak, te veel comic relief, dat stereotypeert zijn films. Fords western-wereld ziet er altijd aangenaam klassiek uit, maar wordt bevolkt door koddige figuren. Het Land van Ooit is nog realistischer. 

John Ford. Hij moet toch een keer een écht goeie film hebben gemaakt?

En ja, het antwoord is My Darling Clementine.

Maar ik had meer verwacht dan een soort slapstick na alle lovende ratings en reviews.

En dan ook nog 140 minuten bekant.

Toen psycho-analyse hip was, zeg maar. 

Gheh, hear hear. Tom met pijp!

Pee-Wee's Big Adventure
'I meant to do that.' Dát lachje! Hoe houd ie het vol? De real life kindercartoon Pee-Wee wilde alleen maar fietsen, maar moet in dit avontuur Amerika doorkruisen. Ja, Pee-Wee does America, al heeft zijn road trip duidelijk minder goed de tijd doorstaan als Beavis en Butt-head. Daarvoor is het typetje véél te irritant, tot op het punt dat het bewust lijkt. Pee-wee als non-humor? De beste kansen voor het verhaal liggen in zijn hometown. De zenuwen over het meisje dat hem wil. En de dikke trumpiaanse rich kid die zijn fíets wil. Het gevecht tussen de twee in een zwembad is een vroeg en spaarzaam hoogtepunt. Natuurlijk eindigt het meta. Pee-wee ontmoet zichzelf in Hollywood. Die verfilming mag er in al zijn onnozelheid best wezen, en levert toch nog wat kritiek op de entertainmentindustrie. 'The future of the free world is riding on this one.'

En daarmee heb ik de 50 films (filmstukje) afgetikt dit jaar, en zal ik de komende kerstweek eens nadenken over een top 10.

Voor het volgende jaar hetzelfde voornemen?

Voorlopig ga ik gewoon door.

Over Anora:
Maar ik had meer verwacht dan een soort slapstick na alle lovende ratings en reviews.

Eerlijk is eerlijk: een aantal recensies noemde het wel iets in de lijn van 'een superieure seksslapstickkomedie'. Mijn verwachtingen waren daarom niet super hoog, vanwege Red Rocket, waar ik heel weinig aan vond, terwijl The Florida Project één van mijn favoriete films van de afgelopen jaren is. Anora hangt er een beetje tussen in en ik heb me wel vermaakt, maar zeker geen topfavoriet. Poor Things vond ik ook al geen top Lanthimos, terwijl dat zijn grootste succes werd. Dat Dogtooth niet voor iedereen is kan ik snappen, maar hoe kun je Poor Things nu beter vinden dan The Lobster? Ik ben gewoon niet zo van de seksslapstick, denk ik.

Bedankt voor de waarschuwing over John Ford. Naast My Darling Clementine heb ik Ford Apache meegekregen als tip voor de The Searchers-hater. Ik merk ook dat ik Ford en Howard Hawks door elkaar haal omdat ze allebei westerns hebben gemaakt met John Wayne met 'Rio' in de titel: Rio Bravo en Rio Grande. Dus ik maar denken: "Die Ford heeft toch ook His Girl Friday en The Big Sleep gemaakt, die moet toch beter kunnen."

Na Srebrnym Globie (On the Silver Globe) (Andrzej Żuławski, 1988, Eye Filmmuseum)
Ik ben weggelopen en ik was niet de eerste. Ik kijk vrijwel alle films uit, maar dit was niet te doen. Possession vind ik ook al overgewaardeerd, maar nog wel grappig is al zijn Freudiaanse-frustraties-over-mijn-scheiding-van-me-afschrijven manier, maar dit was niet te doen. Deze scene heb ik niet gehaald, maar geeft een goed beeld van het script en de manier van acteren. En de film duurt iets van 160 minuten.
https://www.youtube.com/watch?v=Myk-YvtWYB4

Das Cabinet des Dr. Caligari (Robert Wiene, 1920, De Uitkijk)
Duitse expressionistische klassiekers, daar kun je op bouwen. Altijd richtig schön. Verrassend ook hoe zeer al de vorm van de psychologische thriller was uitgewerkt: je begint schijnbaar aan het einde met een flashback, maar dan: is de verteller van de flashback wel betrouwbaar? Ook even raadsel opwerpen: hoe kan de schurk op twee plaatsen tegelijk zijn?
Dr. Caligari heeft dankzij expressionistische vormgeving het vetste visitekaartje ooit. Als hij erbij was geweest in American Psycho, was Patrick Bateman uit zijn gemoisturizde vel geknapt.

The Martys: "Wat mis ik, deze verschrikkelijke tot matige film had toch goede recensies?"
Winnaar: La Bête

Runners up:
Challengers
Evil Does Not Exist
Femme
Emilia Pérez
Critical Zone
The Fall Guy

The Martys: "Hier zit ergens een topfilm in verstopt"
Winnaar: Monkey Man, als het niveau en tempo van het eerste stuk was volgehouden

Runners up:
- Evil Does Not Exist - Net toen ik in het kleine sociaal-realistische drama begon te komen, ging het ineens helemaal op de zweeftour en was over. Filmen met echte camera's ipv je 5-jaar oude iPhone helpt ook.
- Vincent Doit Mourir - geweldig idee, waar zoveel meer potentie in zat.
- The First Omen – ziet er werkelijk schitterend uit, maar een horrorfilm moet ook eng zijn en vooral niet zo traag dat je telkens op je horloge zit te kijken.
- Kinds of Kindness – het eerste deel komt maar niet op gang en het derde is wat te geforceerd. Dat middelste deel over de dubbelganger had als losse film een nieuwe Lanthimos-klassieker kunnen worden.
- Los Colonos (The Settlers) - potentieel een geweldige rauwe western over Vuurland, maar er waren duidelijk budgetbeperkingen, waardoor grote gebeurtenissen achteraf verteld moeten worden.
- Los Delincuentes - het komische deel over de man die zijn werk bij de bank zo haat dat hij besluit die te bestelen, zich aan te geven en dan te leven van het verstopte geld is top, maar dan zit er nog een uur arty-farty gedoe bij.

The Martys: Beste ambachtelijkheid, ouderwetse kwaliteit, wellicht een tikje voorspelbaar
Winnaar: The Bikeriders

Runners up:
- Conclave
- Bastarden
- Rapito
- The Apprentice
- The Holdovers

The Martys: "Wacht, dat is echt gebeurd?"
Winnaar: Los Hiperbóreos - Het leven en de ideeën van Miguel Serrano zijn echt zo bizar dat ik het nog steeds bijna niet geloof.

Runners up:
- Rapito (Kidnapped) - Speciale vermelding voor als de nationalisten er bijna in slagen het lijk van de paus tijdens diens begrafenis in de Tiber te gooien.
- The Gullspång Miracle
- Ferrari
- Soundtrack to a Coup d’État - Het meeste wist ik al, omdat ik Congo had gelezen, maar toch nog weer nieuwe dingen geleerd, bijvoorbeeld dat de Cubaanse delegatie onder leiding van Castro uit hun hotel is gezet omdat ze kippen zouden heb geslacht (één van de oudste racistische fabels die er is.)
- Terrestrial Verses - Het meeste is helaas maar al te gemakkelijk te geloven, maar het zijn die echte kafkaëske details die het meest steken

De Cineville jaarpoll, met All of Us Strangers als m.i. terechte winnaar.

Na Srebrnym Globie (On the Silver Globe)

Dat programma tho. Ik was gisteren naar Southland Tales. 😎

maar hoe kun je Poor Things nu beter vinden dan The Lobster?

Inderdaad.

Tada: https://uitkijk.nl/film/the-hourglass-sanatorium-1973

Nou ja, wat een service!

Joker: Folie à Deux (Todd Phillips, 2024, HBO Max) (Ik vind dat je de hele titel, inclusief het 'joker' op zijn Frans moet uitspreken.)
Tsja, geen wonder dat dit flopt, maar ook dat er grote fans zijn. Dit heeft namelijk helemaal niets met actieheldblockbusters te maken of met mainstream musicals. En ook heel weinig met de Taxi Driver en King of Comedy fanservice van de eerste films, hoewel de verhalen wel goed op elkaar aansluiten en het Arthur Fleck/Joker karakter consistent is.

Het is een moderne take op melodrama circa 1940-1960 stijl over een simpele man die worstelt met zijn daden: wil hij die misdadiger zijn? Wat het moeilijker maakt, is dat als hij daarvoor kiest, deze eenzame ziel wel zijn gangsterliefje/toxische fan krijgt. Dat alles in van die overduidelijke, maar wel groots opgezette studiodecors en dan verteld in een beetje Michael Powellesk magisch realisme. Het is dus niet zozeer een musical, als een film die refereert aan musical: Fleck zit er in zijn hoofd in één. Joaquin Phoenix kan niet zingen - op zijn best klinkt hij als een gedowntunede Randy Newman - maar dat past heel goed bij de breekbare staat waarin hij verkeert. Philips laat ook Lady Gaga vaak met zachte en breekbare stem zingen, hoewel ze als het moment er om vraagt, ze wel los mag gaan.

Zelf kon ik er wat wel wat mee, maar je merkt wel wat er in mee geklooid is toen de studio begon door te krijgen wat dit was. Het loopt allemaal vaak net niet lekker. Scenes lijken overbodig of gaan te lang door, terwijl andere dingen missen. Dat vraagt dus om een director's cut.

Deze scene heb ik niet gehaald, maar geeft een goed beeld van het script en de manier van acteren

hahahaHAAAHEAAHA.

Los Hiperbóreos genoteerd. Teresstrial Verses stond daar al op.

Nou ja, wat een service!

je had ze stiekem de torrent gestuurd zeker? ;-)

Joker klinkt als een film die uiteindelijk a la Southland Tales in 2044 in zo'n programma draait.

Ik deed nog even een officieus tussendoortje.

Laurent Garnier: Off The Record
Kermiskind Garnier als de bourdieuske poortwachter van de housescene. En ja, hij kan het ook mooi vertellen, in een fraai Brits accent (hij werkte ooit op de ambassade). Zijn platencollectie is indrukwekkend ('waar laat ik mijn 4 meter funk'). Verder is het vooral een sociologische studie. Alle vernieuwende genres komen voort uit the ghettos en the gutter (detroit, punk, hiphop). Wat zal de volgende muzikale stap zijn? 'It's like bringing a dog to the beach.'

Joker klinkt als een film die uiteindelijk a la Southland Tales in 2044 in zo'n programma draait.

Quentin Tarantino is de film al hard aan het pushen, dus dat komt helemaal goed.

The Martys: Beste Jankmoment
Winnaar: het stelen van de wassen baby Jezus in Des Teufels Bad

Runners up:
- 'You are always on my mind', All of Us Strangers
- Minato en Yori in de trein, "ik heb een varkensbrein", Monster
- Het einde van Small Things Like These
- Het einde van Anora
- 'Don't leave me', Joker: Folie à Deux

The Martys: Meest verliefd op Italiaanse architectuur (meest specifieke trend van dit jaar)
- Winnaar: The First Omen (zo erg, dat de regisseur vaak de rest vergat.)

Runners up:
- Conclave
- Immaculate
- Rapito
- La Chimera

Nosferatu (Robert Eggers, 2024, Eye Filmmuseum)
Ziet er goed uit, lekker eng, goede snor op graaf Orlok, paar vette scenes. Maar ook nogal traag en erg uitleggerig. Wat ik altijd erg waardeer aan Dracula is dat als Van Helsing eenmaal komt, iedereen meteen zijn instructies volgt. Hier krijgen we eerst weer de hele "dat soort occulte mumbojumbo ga ik niet aan meedoen" riedel, terwijl de onverklaarbare gebeurtenissen dan al heel lang bezig zijn en de lijken zich opstapelen. Veel minder van Murnau's Nosferatu en veel meer The Exorcist invloeden dan ik had verwacht. Alle 'onderdrukte vrouwelijke seksualiteit' wordt heel nadrukkelijk gebracht en niet op de lekker foute hitsige Victoriaanse pulpmanier van Coppola's versie. Beetje onzinnig ook om deze versie van een verhaal dat zich in de originele versie in Engeland afspeelt nu te situeren in 'Duitsland, 1838' (in 1838 bestond er nog helemaal geen Duitsland...) en vervolgens allemaal Engelse acteurs te casten, met een paar bijrollen die een vet Victoriaans cockney accent doen. Het is niet alsof Eggers net als Murnau het auteursrecht op de roman moet omzeilen.

The Martys, Best WTF?!-moment

Winnaar: de grote crash, Ferrari

Runners up:
- Het einde, Immaculate
- De dorpspleinexecutie, Des Teufels Bad
- De amateurdetectivedames slaan toen, Les Pistolets en Plastique
- De eerste grote actiescene in de club, Monkey Man
- Het speciale zondagsontbijt, Strange Darling
- De yogamoord, A Violent Nature
- De tweede dna-test, The Gullspång Miracle
- De cameo van Gerry Adams, Kneecap

n niet op de lekker foute hitsige Victoriaanse pulpmanier van Coppola's versie

goh volgens mij heb ik die nooit gezien (wel het Super Nintendo spelletje gespeeld)... De versie van Werner Herzog met Rijk de Gooyer, koester ik, voorlopig.

Top 10 films gezien in 2024

10. Struktura Krysztalu (Krzysztof Zanussi, 1969)
Een Pools plattelandsstelletje wacht op een bezoeker uit Amerika. De twee mannen blijken elkaar van de studie te kennen. Door de ogen van de wereldreiziger lijkt het augurkendorp een stap terug in de tijd. Kalme levensverinnerlijking botst op buitenwereldse resultaatdrang. Intussen knipt de partner het haar van de vreemde vriend naar het evenbeeld van de hare... 'God, wat is het hier stil.'

9. Early Summer (Yasujirō Ozu, 1951)
Het huis van een grote Japanse familie. Achter elk wandje een mannetje. Of vogeltjes in een kooi. Natuurlijk: hier vliegen mensen uit. Ozu maakt zijn zinnen niet af, maar vertelt fragmentarisch over de trein van het leven. In welke klasse ben je geboren? Op welk station stap je uit? Het kleinste gesprek kan je leven veranderen. 'Soms is het goed dat ik zoveel praat.'

8. Only the River Flows (Wei Shujun, 2023)
Contempleren over clues op cassettes in deze Chinese detectivefilm. Moorden en rivieren gaan vaak samen in cinema. Is het de styxiaanse veranderlijkheid van het bestaan? Alles kan elk moment anders zijn, zeker op het moment dat de detective langzaam de grip op het gebeurde én het gebeuren verliest. 'Ga naar huis en denk eens goed na over wat er nu écht plaatsvond.'

7. Beavis and Butt-Head Do America (Mike Judge, 1996)
De Butthole Couch Surfers beleven een Amerikaans avontuurtje. Godzijdank vinden de beeldjunkies hun televisie terug. Beavis & Butt-Head waren de trumpiaanse tijdsgeest vooruit. Alle hoofden (op) hol door teveel slechte media. Richting einde gaan alle remmen los. De anale humor wordt er tot de laatste druppel uitgeperst, dankzij pisbakken en semen-tische non-sens. 'You cannot run from your own bunghole.'

6. Sterben (Matthias Glasner, 2024)
Ouder worden, het muzikale melodrama. Als een Emile Zola pelt regisseur Glasner zijn familie af, van aftakelende ouder tot onverwacht kind. Sterben is het stuk dat we vroeg of laat allemaal moeten spelen. Een dirigent probeert tevergeefs zijn componerende kunstenaarsvriend bij te staan. De humor van Östlund gaat hand in hand met de grootsheid van Magnolia en... Bill Fay. 'Voices escape, singing sad, sad songs.'

5. Nr. 10 (Alex van Warmerdam, 2021)
Een film waarover je vooraf beter niets weet. Het scenario komt op zo'n geweldige manier van de grond. En dat terwijl het nog oerhollands begint. Onder leiding van Hans Kesting repeteert men een toneelstuk. 'Jij zegt godverdomme, maar ik zeg ook godverdomme!' Dan ontvouwt zich plots Het Mysterie. Ik zou grof geld geven voor een tweede deel, een Nr. 11. 'Wen eraan en doorspelen.'

4. De Nobelprijswinnaar (Timo Veltkamp, 2012)
Nederland verdient meer films in kaurismakiaans zwart-wit. De privé-detective die hier halverwege opduikt kan zo bij de Leningrad Cowboys. Hollandse clichés zijn er vanaf het begin, de godverdommes vliegen in het rond. Toch heeft de film ook smaak, dankzij de soundtrack van niemand minder dan John Zorn. Het plotje draait om een verwisseling. De ene schrijver zijn “dood” is de ander zijn brood. Goed? Neen. Grappig? Hartstikke. 'Stelletje boekenwurmen!'

3. Dream Scenario (Kristoffer Borgli, 2023)
Het gedurfde Dream Scenario bevat de beste mislukte seksscène van het jaar. Die uitgespeelde fantasie zegt veel over gender-rollen, het moderne brein en hoe macrostructuren ons beïnvloeden. Moeilijke woorden voor een scène vol mannelijke kwetsbaarheid (Nicolas Cage) en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder). De aanleiding? Een professor belandt als een allemansfantasie in ieders dromen. Daar gaat een slapjanus als hij aan onderdoor. 'I wish this was real.'

2. Orlando (Sally Potter, 1992)
Ik vreesde er al voor. Beter dan het boek. Blijkbaar snap ik Virginia Woolf pas in een prentenboekversie. Tilda Swinton wordt oogverblindend in beeld gebracht – net als de vele, heerlijk weelderige decors. Nog sterker op dreef dan de cameraman zijn de componisten van de soundtrack. De onbekende David Motion en regisseur Sally Potter zelf. De roemruchte sex change van Orlando is precies zo magisch als verwacht. 'What's this? The future.'

1. Pitfall (Hiroshi Teshigahara, 1962)
De kijker dondert hier in een hoop films tegelijk, en dat is precies de manier waarop ik graag voor een film val. Pitfall begint met een stel mijnwerkers. Ze lichten een oud mannetje op. Hun Japan van net na de Tweede Wereldoorlog dreigt een spookstad te worden. Een morele en fysieke leegte. Te midden van het Grote Niets vindt een van de mijnwerkers zijn einde. Alhoewel, einde? Als geest trekt hij doodleuk verder. Teshigara tekent een land op een cruciaal punt. 'Moet een man een demon worden om te overleven?'

Hayao Miyazaki and the Heron
Nog een Miyazaki-documentaire (op Netflix). De basis is inmiddels bekend, Miyazaki maakt toch nog een film en ondergaat dat weer als een marteling. Wat deze docu echter anders maakt, los van de prettig snelle editing, is dat het zijn laatste film duidt in een continu persoonlijke confrontatie met dood en verlies (met verwijzingen naar ouder werk).

goh volgens mij heb ik die nooit gezien (wel het Super Nintendo spelletje gespeeld)...

Oeh, dat is toch wel het ijkpunt van de hitsige gothic. Heeft wel geleid tot al die slechte jarennegentig horrorfilms met industrial metal op de soundtrack, maar we nemen Faith No More nü-metal ook niet kwalijk. Ook berucht vanwege Keaunu Reeves die probeert een Victoriaanse Engelsman te spelen en het Nederlandse accent van Anthony Hopkins.

Top 10 films gezien in 2024
High five: Dream Scenario en Only the River Flows ook bij mij in de top 10. Pitfall op de lijst, Sterben en Early Summer stonden daar al op.

PlayTime (Jacques Tati, 1967, Eye Filmmuseum)
Niet al te hoge verwachtingen voor deze, want <i>Jour de Fête</i> vond ik eerder dit jaar vreselijk. Maar dit is slapstick goed gedaan (kom ik op terug) en in glorieus 70mm, met schitterende decors. Zit in het 'Miskend Meesterwerk' programma rond Megalopolis en dat blijkt een terechte keuze te zijn geweest:
https://www.youtube.com/watch?v=ZgWDtPVNQ7Y
Speelt zich af in een toekomst waarin de hele wereld een hel is van koude modernistische jaren zestig wolkenkrabbers (posters voor vakantiebestemmingen met allemaal die wolkenkrabbers), slechte massaproducten, eeuwige files en irritante piep- en bromtonen. Zowel de conservatief kan er mee aan de haal als de marxist, dit is 'Verfremdung' in optima forma. De paradox van de film is dat de camera toch ook wel houdt van al dat glas en staal. Met een vriend hebben vastgesteld dat elke Franse en Italiaanse film uit de jaren 60 en 70 verplicht een nachtclubscene moet hebben en PlayTime blijkt de moeder aller nachtclubscenes te bevatten! Als je daar bent, dan is het toch optimaal als er een rijke joviale Amerikaan is die alles betaalt, en gaat van "Let's tear down this club!" en dat dat dan ook gebeurt (zie 'slechte massaproducten').

The Martys, Beste Middelvinger naar de Machthebbers

Winnaar: Terrestrial Verses

Runners up:
- Green Border
- Monkey Man
- The Apprentice

Fail Safe (Sidney Lumet, 1964, De Balie)
Hè, dit is gewoon Dr. Strangelove, maar dan als thriller ipv komedie. Dr. Strangelove was er eerder, dus het kan geen parodie zijn. Blijkt dat Kubrick de rechten had op het boek Red Alert en Lumet op het boek Fail-Safe, maar dat laatste boek bleek geplagieerd van Red Alert. Is geschikt, met als één van de voorwaarden dat Kubrick zijn film eerst mocht uitbrengen, waardoor Fail Safe flopte (volgens Wikipedia, dus met een slag om de arm.)

Toch wel een goede film. Spannend en veel meer nuclear doom dan Dr. Strangelove, omdat Lumet het net zo straight speelt als in 12 Angry Men, dat soort van furieuze droogkloterige eerlijkheid. Daar deel het ook het toneelachtige mee, en Henry Fonda als het morele hart. Walter Matthau is de Strangelove, die hier prof. Groeteschele heet. Ook weer erg relevant als het gaat om elektronische systemen die een eigen dynamiek krijgen.

Nar
De symboliek van de granaatappel ontgaat me en de klachten over het acteerwerk in de Letterboxdcomments zie ik ook niet zo. Een van de grote pré’s lijkt het lesbische koppel te zijn, maar eigenlijk is dat niet zo van belang, al had de persoonsverwisseling anders niet gekund. Maar hoewel zeker niet perfect, heb ik me wel vermaakt.

Thief
Heist en relationeel drama met Caan als onuitstaanbaar maar duidelijk beschadigd middelpunt. Z’n hossel dwingt wel meer respect af dan z’n karakter. Echt goed gemaakte film inclusief coole soundtrack van Tangerine Dream.

Scrooged
Ook onuitstaanbaar maar eigenlijk helemaal niet zo grappig als bedoeld is Murray in deze gedoodverfde kerstklassieker. Mid at best…

Carnage for Christmas
Deze queer kerstslasher is wél sympathiek, wil misschien net iets teveel in te weinig tijd. Maar uniek genoeg om de moeite waard te zijn.

Heavier Trip
Vervolg op Heavy Trip, dus de band Impaled Rektum maakt weer een trip, vanuit de Noorse gevangenis via Finland naar Wacken. Erg flauw maar soms toch ook wel grappig. Op naar Heaviest Trip.

Vampir
Londenaar in Servisch Transsylvanië, het doel van suspense in den vreemde pakt in de praktijk echter wat saai uit.

Nightbitch
Postnatale depressie verpakt als weerwolfhorror. Had wat uitgesprokener horror mogen zijn, wat meer Cronenberg. Die had het einde ook zeker minder zoet gemaakt, al gun ik ze het wel.

Village of the Damned
De oude. De sfeer is om te snijden, die kids zijn echt creepy, ondanks de primitieve special effects.

La Cérémonie
Hulp in de huishouding moet nogal wat denigrerende steken van posh familie verduren en huppelende Huppert helpt haar daaruit te breken. Samen blijken ze echter een duistere kant aan te breken. Veel subtiele dingetjes die het een fascinerende watch maken met een grande finale.

Manhandled
Jongedame krijgt kans uit de burgerlijke tredmolen te komen maar leert dat het niet alles goud is wat daar aan de andere kant blinkt. Geen hoogvlieger maar het idee dat het 100 jaar oud is geeft het ook wel weer beetje extra.

آیه های زمینی (Terrestrial Verses)
Bij My Favourite Cake had ik al iets van: een zedenpolitie-agent is toch wel een van de allersneuste beroepen ever en deze film toont wat er gebeurt als je petty losers authoriteit geeft. Kip-ei, wellicht, al denk ik niet dat íedereen met authoriteit een petty loser wordt.

Het lijkt een kleine film, maar ik voel Terrestrial Verses echt. Iets te vaak bij de baas/schoolmeester op het matje geroepen, irritante verkopers aangehoord of zo een preek van een politieagent: "Wat dacht u daar te doen?" Alleen dan hier ook nog met de macht van een dictatoriaal bewind erachter. En dat einde is daarom ook zo bevredigend.

Was niet ondersteboven van de film, maar ik merk dat de Count Orlokstem doen toch wel een hobby begint te worden.
https://www.youtube.com/watch?v=00n9Bd1NA1A

Over films kan ik niet meepraten, maar het is natuurlijk geweldig als een forumdraad al bestaat sinds 2007 :)

Wie weet lanceer ik binnenkort nog eens een ouderwetse muziekdraad. Als in de hoogtijdagen weetjewel weetjeniet.

ha Bas! (een forumdraad sinds 2007 die denk ik nimmer langer dan een week zonder posts is 'gegaan'.)

Nog een Miyazaki-documentaire (op Netflix). De basis is inmiddels bekend, Miyazaki maakt toch nog een film en ondergaat dat weer als een marteling. Wat deze docu echter anders maakt, los van de prettig snelle editing, is dat het zijn laatste film duidt in een continu persoonlijke confrontatie met dood en verlies (met verwijzingen naar ouder werk).

werd The Boy and the Heron er beter van, voor jouw gevoel? (Indien dat nog kon, dan wel nodig was.)

Keaunu Reeves die probeert een Victoriaanse Engelsman te spelen en het Nederlandse accent van Anthony Hopkins.

lol.

High five: Dream Scenario en Only the River Flows ook bij mij in de top 10. Pitfall op de lijst, Sterben en Early Summer stonden daar al op.

hi5 terug!

doe mij toch maar Mon Oncle (wbt Tati)

Bizar hoe die Sidney Lumet altijd maar weer 'onbekend' werk in zijn giga-oeuvre blijkt te hebben dat alsnog gezien moet worden. Op de lijst.

Jaaa, die Thief soundtrack <3

Meesterwerk La Céremonie :-) Heel creepy.

werd The Boy and the Heron er beter van, voor jouw gevoel? (Indien dat nog kon, dan wel nodig was.)

Moet hem eens kijken met deze kennis maar ik vermoed van wel, op een andere manier persoonlijker. En minder hemzelf als de magiër en meer de jongen.

'souvenirs de ma jeunesse' ;-)

Bleak Moments
'Would you like four nuts?' Ongemakkelijke toenaderingen in de debuutfilm van Mike Leigh. Ondanks de nog wat klassieke 'looks' en te fanatieke editing van de producer, is het eigenlijk heel moderne arthouse. ('Weet je wat ik zet een genre neer', dacht Leigh). Veel stiltes en somberheid, enkel verlicht door wat droge humor. Een typiste woont met haar 'dopey' zus in een veel te groot huis. Ze verhuren de kille garage aan een stil sjofele gozers die een magazine drukken. De 'duplicator' bevalt beide zussen wel. Voordat 'het' iets kan worden, worden ze afgeleid door de avance van een brave schoolmeester en een ijverige kantoorcollega. De intense verlegenheid van alle partijen tijdens de brew-ups, is pijnlijk mooi. Nog beter wordt de film buiten, in een Chinees restaurant. Kaurismaki zou zich er niet voor schamen. 'This is nog enough for two people!'

En omdat er nu eenmaal nooit genoeg lijstjes zijn, deze zag ik op de Wiki van Leigh, ik had er toch nog een stuk of 3 nie gezien.

In 2012, Leigh participated in that year's Sight & Sound film polls. Held every ten years to select the greatest films of all time, contemporary directors were asked to select ten films.[69] Leigh named the following ten:

American Madness (USA, 1932)
Barry Lyndon (UK/USA, 1975)
The Emigrants (Sweden, 1970)
How a Mosquito Operates (USA, 1912) - 6 minuten tekenfilm
I Am Cuba (Cuba, 1964)
Jules and Jim (France, 1962)
Radio Days (USA, 1987)
Songs from the Second Floor (Sweden, 2000)
Tokyo Story (Japan, 1953)
The Tree of Wooden Clogs (Italy, 1978)

Leigh participated again in the 2022 poll, selecting the following ten films:

The 400 Blows (France, 1959)
Barry Lyndon (UK/USA, 1975)
The Death of Mr. Lazarescu (Romania, 2005)
The Gospel According to St. Matthew (Italy, 1964)
Here Is Your Life (Sweden, 1966)
How a Mosquito Operates (USA, 1912)
Loves of a Blonde (Czechoslovakia, 1965)
Some Like It Hot (USA, 1959)
Songs from the Second Floor (Sweden, 2000)
Tokyo Story (Japan, 1953)

Straume
Beter bekend als Flow, de Letse animatiefilm die het goed doet in menig arthousebioscoop. Mooie Europese coproductie dus de eerste twee minuten is logo-regen waarbij de Belgische inbreng opviel. Inderdaad Europees vakwerk in de traditie van de grote Oostblokkers maar nu met behulp van Blender wat het geheel een vreemd effect geeft van een geremasterde jaren negentig game (zelf nooit Myst gespeeld maar ik moest er toch aan denken.) Er wordt geen woord gesproken. Gelukkig blijk je je makkelijk met dieren te kunnen identificeren en helemaal een zwarte kat die al zijn katachtige neigingen laat zien. Het is een grotendeels kalme apocalyps nu, met een wonderbaarlijk metafysisch moment waar ik op positieve wijze kippenvel van kreeg. Waarschijnlijk kort door de bocht, "Letland - Estland zal wel ongeveer hetzelfde zijn", maar ik vond de muziek met zijn kalme grandeur Pärtiaans golven (plus associaties met The Thin Red Line.) Mooie film, het enige wat me een beetje dwarszat is de manier waarop de dieren soms met gereedschap omgaan (vooral het roer van de boot) maar dat is een klein detail.