Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

The Rehearsal s02
Ik hoorde ooit eens ergens dat het typisch Joodse humor is door drijven tot het uiterste. Stereotyp natuurlijk, maar Nathan Fielder doet het hier in extremo. Het begint met de ontdekking dat vliegongelukken ontstaan door gebrekkige communicatie in de cockpit als gevolg van een scheve machtsverhouding. Fielder gelooft dat je alles met eindeloos oefenen kunt leren, of eigenlijk, voorspellen. Van HBO kreeg hij een budget en gaat hij proberen als comedian iets goeds te doen voor de mensheid (wat ook een angle van de serie is). Bizar set design (een natuurgetrouwe replica van een complete vliegveldlobby, de huiskamer van een piloot x 6, etc.) en een klein leger acteurs… en een hele reeks zijstapjes zoals de dating-avonturen van een piloot maar ook Fielder die een 737 leert vliegen en daadwerkelijk een groep acteurs tweeëneenhalf uur rondvliegt om zijn theorie te bewijzen. Net als de eerste serie en het fenomenale The Curse vooral heel veel ongemak, maar ik weet nog steeds niet wat ik er nou van vind, behalve “verdomd interessant, maar gaat u verder” en ook wel een paar hilarisch maffe momenten…

Static
Malle indie film over iemand die denkt een blik in het hiernamaals te hebben geworpen. Het keutelt indie-gewijs een beetje door, soms goed voor een milde glimlacht zoals de bejaarde dames die hun rol wat te serieus nemen, maar dan zit je al bijna aan het eind.

The Texas Chainsaw Massacre
Ik hoorde van een soundtrack met onder andere Morbid Angel en was een beetje nieuwsgierig. Van die soundtrack hoor je helemaal niks en wat je wel hoort is tamelijk generiek. Verder niet helemaal mislukt, redelijk gnarley en Jessica Biel als final girl is OK, maar is ook wel minder spectaculair dan Alexandra Daddario in Texas Chainsaw 3D. Beide hebben natuurlijk sws niks op het origineel noch de sequel.

Katarsis (Challenge the Devil)
Nog zo’n vroege Christopher Lee, een studie in schaduw. Lijkt aanvankelijk een spy movie maar wordt een gothic affair als een losgeslagen bende jongens en meisjes in een spinragrijk kasteel belandt. Sfeer is OK, paar mooie plaatjes ook, maar qua actie traag als dikke stront door een trechter en eigenlijk simpelweg saai.

Trans-Europ-Express
De debuutfilm van Robbe-Grillet uit 1966 is een guitige meta-film. Want Robbe-Grillet, zijn producer en assistente zitten in de trein en praten over de film die je kijkt. Ondertussen komt een nerveuze Trintignant in de coupe zitten en vertrekt weer: "Hey, dat was Trintignant!" Et cetera. Het had misschien nog wat meer kunnen worden uitgewerkt maar het gepraat over plot holes ("Dat knippen we er dan uit.") is heerlijk. Hoe dan ook, een man reist naar Antwerpen voor een drugdeal en wordt van het kastje naar de muur gestuurd, want de gangsters zijn wel heel voorzichtig. Ondertussen komt hij een mooie prostitué tegen (ook een heerlijke scène, alle vrouwen achter de ramen worden gespeeld door dezelfde actrice) en daar kan hij mooi zijn sadistische trekjes op los laten. Voor 1966 gewaagd voor onze moderne ogen, netjes binnen de kaders. Heel mooi gefilmd en dat houd je een beetje bij de les tot het einde wat je aan ziet komen. Maar daarvoor eerst een geweldige striptease. Tragische einde, ha, echt dat er nog een happy meta end volgt.

The Taking of Pelham 123

Is later nog eens vrij rampzalig geremade, as they do.

Lol @ hardball. (Terzijde: ik leerde laatst dat er een soort voetbalvariant van honkbal bestaat, kickball!)

Best impressive graphics eigenlijk van die C64.

Thief maar weer eens draaien, wel een keeper (laatst wat Tangerine Dream weggedaan, tja, plaatsgebrek)

maar ook Fielder die een 737 leert vliegen en daadwerkelijk een groep acteurs tweeëneenhalf uur rondvliegt om zijn theorie te bewijzen

Wow. Respect voor de passagiers. (Hoeveel clausules zouden daarvoor moeten zijn getekend)

Was L'Immortelle niet de eerste Robe-Grillet? In elk geval moet je ze nu wel alle 10 zien denk ik OMC :-)

Hoard
'I can smell a memory.' Kitchen sink drama waarin je de keuken nauwelijks meer ziet. De moeder van Maria is namelijk een buiten-ongewone hoarder. Eigenlijk leeft ze daardoor als kind met kind, want ook hoarders geloven in de magische kracht der dingen. De gezelligheid van de gekte 'This is nowhere near slimey'. De feerieke muziek zet hun wonderlijke (kerst)momenten prachtig kracht bij. Natuurlijk kan het zo niet blijven duren en dat snapt het kind eerder dan de moeder. Maria belandt in een pleggezin, plekken die óók een intrinsieke disfunctionaliteit in zich dragen. Na de tijdssprong verandert het film in een fraaie variatie op Fish Tank van Andrea Arnold. Een spichtig jong meisje aangetrokken door een net te oude vent. In alles voelt je: dit moet het hartstochtelijke debuut van een vrouwelijke regisseur zijn. Een warrige prent, vol tactiele proustmomenten. De familiegeschiedenis herhaalt zich. Alles verandert, everything, but the girl. 'She's found herself in things.'

Was L'Immortelle niet de eerste Robe-Grillet? In elk geval moet je ze nu wel alle 10 zien denk ik OMC :-)

Oh ja, goed gezien denk ik. Dit voelde meer als een debuut. 🤔 Het zijn er gelukkig niet zo veel.

i

Il Gattopardo (Luchino Visconti, 1963, Filmhallen)
https://www.youtube.com/watch?v=XL-wihGntkc
Fantastisch uitziende historisch drama over het einde van het feodalisme en de unificatie van Italië. Visconti doet niet aan expositie, dus even inlezen was handig geweest (maar achteraf kon ook nog.) Meer op Letterboxd.

Weapons (Zach Cregger, 2025, Lab111)
https://www.youtube.com/watch?v=OpThntO9ixc
Barbarian was al goed, maar Weapons is nog beter. Begint op zijn Stephen Kings: slaperig stadje, uitgebreid de tijd nemen om karakters om te bouwen, intrigerend gegeven. Maar waar King dan meestal een saaie weg inslaat, daar gaat Cregger helemaal los qua splatter horrorkomedie. Beetje The Monkey, zij het dat Weapons technisch veel beter is. Meer op Letterboxd.

Mauvais Sang (Leos Carax, 1986, Eye Filmmuseum)
https://www.youtube.com/watch?v=r_nJz2KTKIk
Onevenwichtige, maar interessante en voor zeer Franse tegenhanger van wat David Lynch aan de andere kant van de oceaan met de misdaadfilm deed. Lijkt wel gesponsord door Gitanes of zo, zoveel wordt er gepaft. Meer op Letterboxd.

Ran (Akira Kurosawa, 1985, Eye Filmmuseum)
https://www.youtube.com/watch?v=RuuEM_V2zi8
Epische fokking epischheid. Eindelijk een Kurosawa zonder Bassie & Adriaan-elementen en het is meteen gewoon een voltreffer. Kleuren komt de kostuums en zo ook erg ten goede. Meer op Letterboxd.

RocknRolla (Guy Ritchie, 2008, Prime Video)
https://www.youtube.com/watch?v=mnigSqJ2i10
De standaard Guy Ritchie-formule. Beetje voorspelbaar. Maar goed, dat betekent ook dat de film zichzelf nooit te serieus neemt en een prima cast in rollen als mr. One Two, Mumbles en Handsome Bob als ruimte krijgt los te gaan op snappy oneliners. Geen moment verveeld dus. Meer op Letterboxd

Final Destination (James Wong, 2000, HBO Max)
https://www.youtube.com/watch?v=lP4Psj7d1ZI
Aangezien deel 6 onlangs nog een uitgebreide bioscooprelease kreeg, dacht ik dat het origineel wel een goede film zijn. Nee, superstandaard matige tienerhorror. Plat geacteerd, platte dialogen, functioneel gefilmd. Ergste is dat de film niet weet of het een splatterkomedie wil zijn of toch meer voor de donkere mysterieuze vibe moet gaan, waardoor het ergens in niemandsland uitkomt. Meer op Letterboxd.

The Vampire Lovers (Roy Ward Baker, 1970, Prime Video)
https://www.youtube.com/watch?v=Kzo_L33Vdyk
A cat comes and sits at the foot of my bed, staring. Then it reaches out towards me. And I try to scream, but my throat is strangled. And it lies across me, warm and heavy, and I feel its fur in my mouth.

Wat ik verwachte: campy lesbische vampieractie.
Wat ik kreeg: een verrassend melancholische metafoor over een in de kast (doodskist?) van de patriarchie vastzittende lesbienne die verliefd wordt op een veel jongere vrouw.

Wel gewoon heerlijke Technicolor decors, overuren draaiende mistmachines en glorieuze borsten. Maar mijn favoriete ding blijft toch de lekker dubbelzinnige dialoog (zie citaat).
Meer op Letterboxd.

Ook eentje die wat hoger op mijn kijklijst moet komen te staan.

La Haine
Precies 30 jaar later weer in de bioscoop. Mijn dochter wilde hem heel graag zien en De Uitkijk levert. Ik deed dat met enige tegenzin omdat ik weet hoe de film eindig en de martelscène me ook altijd is bijgebleven. Dit in tegenstelling tot het Russische mannetje met zijn Siberië-verhaal, volgens mijn dochter de sleutel tot de film. Mooi gezien, ik word altijd te veel meegesleept door cinematografie en de claustrofobie van toxic masculinity om zoiets te zien. Sowieso wel intrigerend hoe geheugen werkt, ik was er van overtuigd dat de film begon met die fabuleuze scratch-scène en maakte me helemaal ongerust dat die er om een rechtenkwestie uit was gehaald. Zit gewoon ergens middenin.

Il Gattopardo! Van de Grote Italiaanse Films wel de zuiverste, denk ik.

Lijkt wel gesponsord door Gitanes of zo, zoveel wordt er gepaft

lol! Kan ook een projectje zijn alle Carax, allemaal... fascinerend idiosyncratisch.

Ran heeft die ekte ekte grimmigheid.

Ha Vampire Lovers klinkt alsof Martijn Busink 'm ook al jaren tipt.

en De Uitkijk levert. 

maar nog op de oude stoelen, i presume?

When the Cat Comes
'Laten we geen formalisten zijn.' Kritiek via kinderen en katten, zo alleen kon het onder het communisme, althans, tijdens de Tsjechische lente. Geen idee hoeveel parabelische satires dat beruchte voorjaar heeft opgeleverd, maar het zijn er erg veel. In deze komedie worden de dieren opgezet en de mensen tegen elkaar opgezet. Dierenliefde en dierenhaat strijden zo om voorrang. (Er zit zelfs een cavia in!) Een voormalig zeekapitein observeert zijn provinciestadje vanuit zijn ivoren toren. Hij ziet hoe Schoolmeesters alle creativiteit om zeep helpen. Gelukkig heeft hij daar zelf verhaaltjes tegen. Iedereen fröbelt er lekker op los, helemaal wanneer het circus een surrealistische afslag neemt en de kat verschijnt. Deze lolcat met brilletje is geknipt voor Tumblr en ziet de mensen zoals ze zijn. Haast uit wanhoop wordt de film dan langdradig psychedelisch melig. Een goedgeluimde dixieland farce waarin alles eigenlijk k... en kwaad is. 'Is er iets mooier dan oprechte zelfkritiek?

Sowieso wel intrigerend hoe geheugen werkt, ik was er van overtuigd dat de film begon met die fabuleuze scratch-scène

Ik ook. Mandela-effect!

Wat series dan maar. Die dingen lijken steeds trager te worden, met 8 afleveringen van een uur waarin evenveel gebeurt als in een film van 93 minuten uit 1972. Ik trek dat steeds slechter. Gelukkig is er animatie, vooral van [adult swim] op HBO Max (die hebben wel als vlaggenschip het vreselijke Rick & Morty, maar dat vergeten we even.

Common Side Effects (Joseph Bennett & Steve Hely)
https://www.youtube.com/watch?v=EVHHI7B_Yuk
Dit is een soort Vince Gilligan (X-Files, Better Call Saul) meets Mike Judge ding over een mycoloog die in Peru een wonderpaddenstoel vindt die alles kan genezen. De farmaceutische industrie en de overheid gaan daar een stokje voor steken. Maatschappijkritiek, droge humor, trippy scenes (paddenstoel, jeweetoch) en dus lekker snel.
Ook een goed teken: ik hoorde een goed liedje en zocht het op. Bleek specifiek voor de serie geschreven.
https://www.youtube.com/watch?v=IQc1MCftnS0

Mujeres con Hombreras (Gonzalo Cordova & Ana Coronilla)
https://www.youtube.com/watch?v=G3ZOl-OlP8E
Gemaakt in Mexico, maar speelt zich af in Ecuador. Hysterische camp poppensoapserie over cavia's: huisdieren, eten of om mee te vechten (in deze wereld worden cavia's heel groot en ze zijn afzichtelijk.) Dit alles in een soort jaren 80 po-mo vormgeving. Erg gay. Schijnt erg beïnvloed te zijn door Almodovar, maar die ken ik eerlijk gezegd niet. Als Nederlandse GenXer dacht ik meteen: Arjan Ederveen & Tosca Niterink aan de animatie.

Ha Vampire Lovers klinkt alsof Martijn Busink 'm ook al jaren tipt.

Nope, had ’m nog niet gezien. Stond al wel op de watchlist. Lees wel de wat voorspelbare observatie dat de Hammerversie van dit soort cinema wat te degelijk en saai afsteekt tegen meer sureële shenanigans van het Europese vasteland.

Üç dev adam (Three Giant Men)
Superman
Superheldenfilms, ik had ze eigenlijk afgezworen. De „Turkse Spiderman” is door beeld- en geluidskwaliteit alleen al een uitdaging, vandaar dat ie al zo lang op m’n harde schijf stond. Het is ook als film niet zo geslaagd, maar in de categorie curiosa wel lollig. Superman, tja. Het is gewoon echt m’n ding niet. Knappe maar ook erg steriele special fx en verder gewoon dezelfde onzin als al die andere films.

Sommaren med Monika
Materialists
Wilde Monika sleurt Harry voor de grind ook niet alles is mee in een wilde zomer. Met het resulterende kind erbij wil Monika niet echt afkoelen. Mooi drama en tot in de puntjes (Harry’s stoppels!) verzorgd, al ben ik denk ik net iets meer fan van Bergmans meer mystieke kant (Det sjunde inseglet, Persona).

PlayTime
Ook weer een razendknap gemaakte film waar zo’n Superman bleek bij afsteekt, al steekt de wat slapstick-achtige humor een beetje vreemd af tegen de visuele pracht en de toch wel heavy boodschap die er in lijkt te zitten.

Harvest
Zwaarmoediger is dit pseudo-middeleeuwse, wat psychedelische drama. Zou het graag leuker vinden dan ik het vond, denk ik. Het ziet er mooi uit en de sfeer is wel goed, maar het is wat stroef en ik liet me teveel afleiden. Misschien nog eens tweede keer proberen.

Harley Flanagan: Wired for Chaos
Flanagan, bij mij vooral bekend als gespierde bassist/zanger van Cro-Mags had al sinds z’n 13de een carrière als drummer in de punkband Stimulators. Ondanks en dankzij zijn problematische jeugd belandde hij op feestjes met Andy Warhol en Blondie maar ook regelmatig in de problemen. Net als de even beschadigde leadzanger John Joseph met wie hij nog steeds beef heeft, al heeft z’n leven inmiddels wel beter op de rails dan ooit. Goed voor een interessante documentaire.

The Curse s01
Nog eens bekeken, het blijft eindeloos cringe op een goede manier, zelfs als je het bizarre einde kent. John Medeski's spookachtige soundtrack geeft het allemaal nog een vreemde mysterieuze lading. Met Fielders The Rehearsal in het achterhoofd begin je ook wat meer van hem te begrijpen.

Oh ja, Materialists
Dating, met apps is het niks (zeker nu), maar met een peperdure agent ook. Verder een wat vlakke en voorspelbare film met een boodschap. En sentimenteel wat soms toch wel enig effect heeft, vooral het liedje van Baby Rose is nice.

Ook weer een razendknap gemaakte film

Die nachtclub/restaurant-scene die maar door blijft gaan. Echt technisch briljant.

maar het is wat stroef

Naar mijn gevoel echt typisch een verfilming van een veelgeprezen roman: dialoog en ook wel plotontwikkelingen die op papier goed werken, maar filmisch niet uit de verf komen. Ik vond Attenberg van dezelfde regisseur beter.

My Dinner With Andre
Nog eens maar nu in de bioscoop. Nog steeds een van de meest fascinerende films ooit. Lees nu dat ze eigenlijk zichzelf spelen en dat al die rare verhalen die Andre Gregory vertelt, inclusief zijn steeds meer terechte paranoia over fascisme, gewoon waargebeurd zijn. Hoe de conversatie verloopt blijft geweldig, niemand heeft uiteindelijk "gelijk", Andre lijkt vaak alleen met zichzelf bezig maar blijkt tegen het einde een veel betere luisteraar dan je denkt en menselijker dan je verwacht. 'Gymnopédie 1' is zelden beter gebruikt dat tijdens de afsluitende taxirit.

The Beekeeper (David Ayer, 2024, Prime Video)
Beetje moe, dus even iets gemakkelijks opzetten. Na de positieve ervaring met The Mechanic leek het me wel idee weer eens in het Stathamverse te duiken. Helaas blijkt dit een miskleun. Claire Huxtable wordt helemaal leeggezogen door een stel internetscammers. Gelukkig is de bijenhouder die ze op haar terrein laat wonen, The Stat. Die gaat dat even oplossen. Alleen daarbij wordt mijn Gouden Regel van de Actiefilm gebroken: de held mag de slechteriken allemaal overhoop knallen, maar hij moet daar wel toe gedwongen worden en zeker niet lekker aan het martelen slaan, zoals hier. En het gaat om wat ordinaire dieven, hè. Apart, want in de jaren '70 en '80 ging het soms nog wel eens fout - hoewel niet bij toppers als The Taking of Pelham 123 en First Blood (titel verwijst zelfs naar dat de baddies 'first blood' veroorzaken - maar tegenwoordig bijna nooit meer en dan kijk ik eerst Wind River en dan deze film, waarbij 'de held' heerlijk genieten is van zijn martelpraktijk. Toch een teken van de heropleving van het fascisme?

Ook weer eens Mubi, wegens 6 maanden met 70% korting (ik heb links). En wat zeg ik daar:
...A Valparaiso (Joris Ivens, 1963, Mubi)
Ik had nog nooit iets van nationaal filmmonument met een asterisk vanwege grote fan van Stalin en Mao, Ivens gezien, dus deze korte docu leek me een goede instap. Het is een korte sfeerfilm over de Chileense havenstad Valparaiso, die tegen een steile heuvel opgebouwd is en dus een soort van verticale stad is. Ik vreesde een beetje voor verheerlijking van de eerlijke arbeiders en zo, maar dat was gelukkig niet zo. Ivens blijkt gewoon de voorganger van Bert Haanstra: op lichte ironische toon maar met veel gevoel voor een mooi beeld en een goeie karakterkop wordt het allemaal neergezet. Het is geschreven door de Fransman Chris Marker, dus gelukkig niet dat beetje truttige toontje van Haanstra, maar meer speels filosofisch met een vleugje existentialisme.

Ariel (Aki Kaurismäki, 1988, Mubi)
Mubi heeft ook bijna alles van Kaurismäki. Dit geldt als één van zijn toppers en ik had hem nog niet gezien. Eerste helft viel me wat tegen. Dat heeft denk ik met de chronologie te maken, want er zit heel van 'oh ja, dat is Kaurismäki' in.

Maar dan komt hoofdpersoon Kasurinen (Turo Pajala) na een reeks typische Kaurismäki tegenslagen in de gevangenis terecht en zijn celgenoot daar, Mikkonen wordt door niemand anders dan De Snor zelf, Matti Pellonpää, gespeeld. En als dat dynamische duo gaat plannen om uit te breken en aan de misdaad gaat, dan gaat het helemaal los. Op een droogkloterige manier met uitgestreken gezichten natuurlijk.
https://www.youtube.com/watch?v=tJ7qPUiWu0s

DEVO
Gewoon op Netflix. Prima documentaire over DEVO. Mooi tijdsbeeld en waar ze vandaan komen. Prettig slimme gasten met het juiste gevoel voor humor die zowaar populair worden, volgens mij veel populairder in Amerika dan in Europa, als een soort evenknie van Kraftwerk, helemaal wanneer ze elektronischer worden. Interessant toch, hoe je als artiest op een voortrazend trein terechtkomt, er eigenlijk niet van kan genieten, onvermijdelijk crasht, maar uiteindelijk toch iets met waarde neer hebt gezet. Ik had iets meer over die muzikale evolutie willen horen en hoe ze op die choreografie van ze kwamen want DEVO is de coolst bewegende band ooit.

Ja!

DEVO
Muzikaal zal ik nooit helemaal overtuigd raken denk ik, maar vond de filosofie erachter en hoe ze dat bijna Laibachiaans doorvoeren, zelfs als er populariteit in ’t spel komt, een goed onderwerp voor een docu. Trey Spruance (Mr. Bungle, Secret Chiefs 3) was al jong DEVO-fan maar ik wist niet (meer) dat dat ook filosofisch zo diep zat. Hun ideeën die ook op een hele andere manier in Trey’s werk en leven zijn gebleven. Ideeën die idd soms gedeeld worden met fascisten/Traditionalisten, maar zie hoe Laibach vaak het fascisme in het meest onverwachte en alledaagse blootlegt. Een vriendin uit Secret Chiefs 3-kringen zei toen we in die kringen allemaal druk waren met Schuon, Guénon en Evola al: “Traditionalisme, het klinkt vaak wel mooi en logisch maar het draait toch altijd uit op fascisme”. DEVO, Trey, haar toenmalige vriend en ikzelf bewijzen gelukkig dat deze ideeën niet altijd tot fascisme hoeven te leiden, eerder het tegenovergestelde.

SPACE ADVENTURE コブラ
Ik heb nooit de serie Space Adventure Cobra gezien maar dat maakt niet heel veel uit voor deze film uit 1982. Het verhaal is je typische sciencefiction space opera die enigszins vooruit blikt naar Guardian of the Galaxy met zo'n sigaarrokende wise guy en mooie vrouwen. Japans dus er gaan gewoon personages dood en het eind tragisch, zoals het hoort. Maar het belangrijkste: erg kunstzinnige animatie met Lady of Shanghai-achtige spiegeleffecten, prachtig knipperende navigatiesystemen en allerlei vernuftige vondsten. En een robot die 'Veridis Quo'-achtig orgel speelt plus een van de beste clubscènes die ik ooit heb gezien. Dus ik ga ervan uit dat Daft Punk deze kennen.

Wat series dan maar. Die dingen lijken steeds trager te worden, met 8 afleveringen van een uur waarin evenveel gebeurt als in een film van 93 minuten uit 1972.

eens, breedsprakigheid om de klant niet naar een andere zender te laten 'zappen'?

Gemaakt in Mexico, maar speelt zich af in Ecuador. Hysterische camp poppensoapserie over cavia's: huisdieren, eten of om mee te vechten (in deze wereld worden cavia's heel groot en ze zijn afzichtelijk.

holy moly die schrijven we op.

Superman, tja. Het is gewoon echt m’n ding niet

en de huidige Amerikaanse Superman blijkt ook nog – toepasselijk genoeg – een fascistische Trumpfan.

Mooi drama en tot in de puntjes (Harry’s stoppels!) verzorgd, al ben ik denk ik net iets meer fan van Bergmans meer mystieke kant (Det sjunde inseglet, Persona).

idem, The Magician! Alhoewel zijn depressiefilms-kant ook ehh indringend is.

Verder een wat vlakke en voorspelbare film met een boodschap.

skippen we de Materialists. Moeilijke tweede effect, denk ik.

My Dinner With Andre

dat soort faaaar out classics komt dus niet buiten de ring (en ik niet in de ring)

Moest destijds zo lachen om die The Beekeeper posters op straat, omdat ik onmiddelijk aan Theodoros Angelopoulos dacht (geen film die men opzet als je moe bent).

Ok jongens maar noem me dan één plaat van DEVO die ik moet horen.

5-6 dagen geen forum bekeken en ik heb weer het gevoel dat ik voor een leven weer films heb, hoe dan ook Space Adventure Cobra op de lijst, al was het maar om zijn zeer mensvriendelijke lengte van nog geen 100 minuten.

Ondertussen bij Pathe Thuis voor 1,99:

Das Lehrerzimmer
'Möchten Sie uns etwas sagen?' De lerarenkamer, wat een mythische plek was me dat. Zelf ben ik nooit binnengeweest, wel aan de geopende deur. In de jaren negentig kwam er dan een walm sigarettenrook uit! In het Duitsland van nu lijkt alles netter, maar ondertussen smeult het gevaar er. Onderlinge conflicten én... diefstallen. Een braaf gekleed, jong juffie met degelijke Vrije School-technieken ontdekt wie de dader is. En dat is tot afgrijzen van het team geen leerling van allochtone afkomst... Op zulke manieren stipt Das Lehrerzimmer didactisch verantwoord de huidige maatschappelijke onderstroom aan. Soms doet het dat wel iets te opzichtig. De schoolkrantkids – die de jonge juf interviewen – tonen zich wel héél volwassen in hun riooljournalistiek. Anderzijds, een school is de ontaarde samenleving in het klein, en de juf moet dat willens en wetens intens beleven. Uiteindelijk grijpt ook zij naar een sigaret. 'Es gibt Regeln und die sind für Alle da.'

eens, breedsprakigheid om de klant niet naar een andere zender te laten 'zappen'?

Voor zover ik begrepen heb, zijn ze gemaakt zodat je ze met een half oog kan volgen, terwijl je ook op je telefoon kijkt of de was opvouwt. Daarom wordt alles 3x herhaald, zodat je niet een belangrijk moment mist.

en de huidige Amerikaanse Superman blijkt ook nog – toepasselijk genoeg – een fascistische Trumpfan.

Nee, dat was die in de tv-show. De nieuwe Superman gaat terug naar zijn roots: een illegale immigrant met woke ideeën over mensenlevens redden en zo. Maar als je vindt dat Das Lehrerzimmer er al dik bovenop ligt, dan denk ik op basis van wat ik er van gezien, dat die nieuwe Superman niet je ding is.

Moeilijke tweede effect, denk ik.

Ik vond Past Lives al een beetje overgewaardeerd (nog wel bovengemiddeld, vooral visueel.) Maar voor zover ik begrepen heb, wilde Song echt een ouderwetse, mainstream romcom met wat lichte knipogen naar genreconventies maken.

Maar voor zover ik begrepen heb, wilde Song echt een ouderwetse, mainstream romcom met wat lichte knipogen naar genreconventies maken.

ah, slim 'excuus'.

Nee, dat was die in de tv-show. De nieuwe Superman gaat terug naar zijn roots: een illegale immigrant met woke ideeën over mensenlevens redden en zo. Maar als je vindt dat Das Lehrerzimmer er al dik bovenop ligt, dan denk ik op basis van wat ik er van gezien, dat die nieuwe Superman niet je ding is.

haha. Ook dat moet met een half oog doorkomen natuurlijk. ;-)

Ok jongens maar noem me dan één plaat van DEVO die ik moet horen.

wmb eerder de docu zien… 😉 (ben qua recorded output ook een n00b, dus kan er weinig zinnigs over zeggen)

さらば箱舟 (Farewell To The Ark)
Zoals alle Shūji Terayama’s die ik zag, moeilijk te begrijpen maar evengoed fascinerend. Visueel ook zeer de moeite. Wel wat makkelijker te verteren dan Emperor Tomato Ketchup, voelde niet alsof je eerst de Japanse recente geschiedenis bestudeerd hoeft te hebben. Ook gelijk weer op de mentale herkijklijst.

Like Tears in Rain
Hauer was a real one, door de persoonlijke angle van petekind en regisseur Sanna Fabery de Jonge ook wel een bijzonder inkijkje in een bijzondere man. Dat groots en meeslepend leven voelt vaak als een soort verwijt maar niet bij Hauer, niewaar?

Together
Body dysphoria en body horror het is een kleine stap. Door de humor niet zo’n kastijding als bijvoorbeeld Titan en als film niet helemaal van dat statuur maar leuke film, if you’re into that kind of thing.

Abducted by the Daleks
https://i.postimg.cc/Qxz0bfyB/FB-IMG-1755710167981.jpg

Ok jongens maar noem me dan één plaat van DEVO die ik moet horen.

'Jocko Homo' is essentieel dus het debuut of een Best Of. 'Whip It' is natuurlijk een banger, volgens mij staat die op het derde album. Ik moet het zelf ook nog goed in kaart brengen.

Abducted by the Daleks

Dat lijkt me dan een bootleg, want ik kan me niet voorstellen dat de BBC ineens eens pro-tietenhorrorbeleid heeft. Hoewel, BoJo heeft natuurlijk wel al zijn mannetjes daar gezet.

Volgens mij heeft de BBC ook weinig van doen met deze, was zelfs nog wel wat meer dan boobies. 😅 Was wel meer sci-fi dan horror maar zelfde logica.

Luz: The Flower of Evil
Colombiaanse meditatieve horror, beetje Terence Malick doet The VVitch. Het pakt wat saaier uit dan je bij dergelijke namen verwacht maar zeker een aparte en sfeervolle film. De Zuid-Amerikaanse relatie met religie geeft het ook een eigen touch.

آواز بوقلمون (Universal Language)
Een Iraanse film in besneeuwd Winnipeg. De titelrol is al overduidelijk een homage aan de klassieke films van Makhmalbaf en Kiarostamy. De film zelf doet daar ook zeker aan denken maar de cinematografie steekt Giornata nera per l'ariete naar de kroon zoals de geometrie van brutalistisch Winnipeg een belangrijke rol speelt. Al die invloeden ten spijt behoorlijk charmant, intrigerend en met speciale vermelding voor de prestaties van de kinderen en de prachtige soundtrack.

The Vampire Lovers
Moest denken aan de brievenrubriek van de VPRO-Gids waar met enige regelmaat een discussie losbarst over muziek in films/documentaires. „De muziek die dicteert wat ik moet voelen”, dat kan je wel een beetje stellen in deze verder redelijk geslaagde klassieke Hammer horror. Aan het vasteland (Frankrijk, Spanje, Italië) was het absoluut net een tandje spannender, ook qua muziek van bijvoorbeeld Pierre Raph en de kliekjes van Nicolai en Morricone die Franco kreeg toegeworpen, maar zeker de moeite waard.

My Dinner With Andre
https://i.postimg.cc/G2bTzhyj/big-brain-wojak-304014308.jpg

Gna, gna.

The Shooting
Minimalistische Western uit 1966 met Warren Oates die een mysterieuze vrouw op bezoek krijgt met het verzoek om haar te vergezellen naar een dorp door de woestijn. Samen met zijn maat doen ze dat maar voor de dollars. Helaas krijgen ze halverwege bezoek van een vroeg-grimmige Jack Nicholson waardoor de paranoia-sfeer nog intenser wordt. Het eindigt allemaal ergens voorspelbaar (wanneer je niet zo als ik een beetje scherp bent) en subtiel WTF. Iemand op Letterboxd had het over Riding for Godot en na wat leeswerk is dat een puike benaming. Hellman was blijkbaar een van de eerste theaterregisseurs die het stuk van Beckett opvoerde en je voelt de connectie. Uitstekende mysterieuze sfeer, maar van mij mocht het einde nog leger zijn.

The Vampire Lovers
Ik ook. Postmoderne vampiers zijn toch echt veel beter moet ik concluderen. Deze Hammer-film heeft veel potentieel en was zijn tijd zeker vooruit qua erotische insteek vanzelfsprekend maar ook als snode kritiek op het patriarchaat wat natuurlijk ongenadig toeslaat. Maar uiteindelijk ziet het er gewoon uit als een matige aflevering van Dick Turpin en zie je alles van mijlenver aankomen. Mooie borsten, dat is een feit.

Hellman was blijkbaar een van de eerste theaterregisseurs die het stuk van Beckett

Oh, dat is de man van Two-Lane Blacktop, ook met Warren Oates. Die film trek ik dus totaal niet. Op een gegeven moment wilde ik naar mijn revolver grijpen als ik nog één keer het woord 'carburateur' hoorde.

Eden (Ron Howard, 2024, Filmhallen)
Howard moest blijkbaar boete doen voor het verfilmen van JD Vances boekje en de normaal oerdegelijke en een beetje saaie Hollywood-veteraan laat ineens zijn innerlijke Ken Russell/Paul Verhoeven los voor een sappige b-film. Meer op Letterboxd

Tokyo Fist (Shinya Tsukamoto, 1995, Prime Video)
Meer 1990s wordt een film niet. Meer op Letterboxd

Two-Lane Blacktop vind ik dus geweldig. Beetje zwijgend door Amerikkka racen. Cinema.

Tokyo Fist is dan weer pure cinema. RIP Desmet.

Jaws (Steven Spielberg, 1975, Eye Filmmuseum)
Eigenlijk alleen maar van begin tot eind gezien op een beeldbuistelevisie, dus maar naar Eye 1 om Bruce in al zijn rubberen glorie te aanschouwen. Verrassend rustig; ik vrees dat Jaws te gemakkelijk te zien is, voor een succesvolle bioscooprerelease. Toch een verschil met die Fellini's en Kurosawa's die altijd erg druk zijn, maar dan ook niet te streamen zijn. Blijft toch de beste actiefilm ooit, samen met Sorcerer; Roy Scheider was op dreef in de 70s. Meer op Letterboxd.

Sorry, Baby (Eva Victor, 2025, Het Ketelhuis)
https://www.youtube.com/watch?v=Rc0jgWoZo9w
Van die überquirky Amerikaanse indiefilm personages; ik heb het er altijd moeilijk mee. Hoe die twee dames elkaar begroeten aan het begin van de trailer geeft me al terminale jeuk; het zijn nota bene literatuurprofessoren. Wat het nog vervelender maakt is als alle quirks en maniertjes in bepaalde scenes wegvallen, het ineens een ijzersterk naturalistisch drama wordt. Ook heel irritante soundtrack.

Oud nieuws, maar het debuut van Devo staat inmiddels klaar voor beluistering.

Colombiaanse meditatieve horror, beetje Terence Malick doet The VVitch. Het pakt wat saaier uit dan je bij dergelijke namen verwacht 

hmm was bijna verkocht! Toch maar gewoon Universal Language op de lijst gezet.

Borsten waren vroeger beter! (Concludeer ik na het kijken van de serie Pam & Tommy, uit een era waarin het verval – met het internet – inzette)

Vond het boek(je) van JD Vance fantastisch, by the way, wat ik op zoveel plekken heb gezegd dat het me nog een gaat achtervolgen, maar een adaptatie laat ik mooi zitten.

Even een zelfcitaat over Tokyo Fist: Ik denk dat Kruijswijk deze film wel had willen zien, na die salto mortale in de Giro. Een Alles Naar de Klote-gevoel. 

Verrassend rustig;

jaaa heerlijk seventies, beetje varen, er gebeurt gewoon geen reet. (Moby Dickiaans? Zal Spielberg vast bestudeerd hebben)

En Sorry, Baby, beetje random. Maar ik ging naar Florist deze week, en die band was geweldig, maar de uiterlijkheden en maniertjes en het gesprekje achteraf, heel erg Amerikaans irritant.

Best in Show
'She's not even reacting to the toy!' Muzikanten of hondeneigenaren, voor Christopher Guest maakt het geen verschil. Met zijn ensemblecast van vertrouwde koppen maakt ie 'r een leuke fake docu van vol megalomane plannen en geniale zelfbegoochelingen. Het is – na A Mighty Wind - de tweede film die ik van de man zie, en daardoor ook de moeilijkste. Nu lijkt het een rondje om de kerk, terwijl, als je nog vijf variaties doet het waarschijnlijk een heerlijk patroon wordt. Het andere, hetzelfde. Op hondenshows zie je blijkbaar vooral duo's. Eentje loopt het rondje met het showpaardje, de ander doet het kammen vooraf. Dat leidt uiteraard tot eindeloos gekibbel onderling. Parker Posey steelt de show als crazy dog lady, haar ijdele man Michael Hitchcock houdt het simpel: 'I like to think Cookie and I work as a team, although I do nothing.' Vergeleken met de muzikanten zien we hier in elk geval daadwerkelijk mooie honden, en de muziek, die is juist bewust slecht. 'God didn't mis a stitch, be a dog or be a bitch.'

Borsten waren vroeger beter! (Concludeer ik na het kijken van de serie Pam & Tommy, uit een era waarin het verval – met het internet – inzette)

Een dame, Ingrid Pitt, in Vampire Loves had volgens mij al implantaten, tho. 😉

Over Ingrid Pitt gesproken:
https://www.youtube.com/watch?v=NSHHhZ_4k-w

Een dame, Ingrid Pitt, in Vampire Loves had volgens mij al implantaten, tho. ?

snif ;_;

Begon ook al vroeger, ook denkend aan https://www.filmtotaal.nl/recensie/23847 (hier nooit door mij genoemd bedenk ik me, maar best een tip) Hún borsten hadden natuurlijk ethisch veel betere argumenten.

Wow die animatie. Extra heftig door deze kinderlens.

Heftig (en kinderlijk?) op geheel andere manieren:

Space Adventure Cobra
'Het is teruggekeerd, het doel van mijn bestaan.' Met zo'n titel wil ik meteen een NES kopen om Metal Gear Solid te spelen. Déze Cobra is een ruimtepiraat, onafscheidelijk van zijn sigaartjes. (Een bijna Belgische touch aan dit mangafiguur.) Cobra ontmoet 'op café' ene Jane Flower, een langbenige, rondborstige, blauwharige deerne van de planeet Miros. Tot afgrijzen van de ongebonden Cobra heeft ze ook nog twee gewillige zussen. Ja, de kansen tot softpornografische pulp worden in deze blauwbaardiaanse space opera stuk voor stuk benut. Nog fraaier is de Rodin-achtige schurk 'Crystal Bowie'. (Spreek dat met een vet Japans accent uit, voor het gepaste effect.) Het verhaaltje heeft verder weinig om het lijf, en grenst aan het kolderieke, maar het gaat dan ook om de lichtgevende orgels, de uitzinnige machines en de electrofunk in de disco scene (die Daft Punk ongetwijfeld goed bestudeerde). Het einde is na alle chaos zowaar verstild en bevat zelfs een vleugje soul. 'Je geestkracht verwordt tot je ammunitie.'

Een bijna Belgische touch aan dit mangafiguur.

Ha! Hoe waar.

8½ (Federico Fellini, 1963, Filmhallen)
Een film over hoe de romcom liegt tegen mannen met een midlife crisis. En over jumping the shark of in dit geval en dat van F9: The Fast Saga: de ruimte ingaan. En is die criticus nou echt of zit-ie alleen in Guido's hoofd? Ook moet ik dus toegeven dat ik na Jaws dus weer een film herkeken heb. Meer op Letterboxd

Ook moet ik dus toegeven dat ik na Jaws dus weer een film herkeken heb

eens komt de dag. Dit jaar ook wel de geneugten ontdekt van het herkijken, op dvdtjes gevonden in kringlopen (misschien vooral om dat laatste).

The Long Good Friday, Smoke, Blue in the Face, Trainspotting, etc.

I vampiri
Deze film was het begin van het gothic horror en daarom note worthy, strikt als film blijft het hangen op adequaat.

可愛い悪魔 (Cute Devil)
Obayashi doet een soort giallo, maar slaagt er niet echt in. Het acteren is dik aangezet en ook de soundtrack is luidruchtig aanwezig maar niet zo interessant als de Italianen het maakte om dat te verantwoorden. Voor Obayashi nogal mid.

Bring Her Back
Talk to Me was een knaller van een debuut en Bring Her Back is ook weer zeer geslaagd. Misschien niet perfect qua plot maar wel spannend en bij vlagen écht gnarly door Jonah Wren Phillips’ personage en performance.

Weapons
Het verhaal wordt verteld uit verschillende perspectieven wat op zich eenvoudig bij elkaar te puzzelen is. Ik heb wel vragen hier en daar, maar een „grote boodschap” ontbreekt en het is mysterieus en spannend genoeg om daar geen probleem van te maken.

Watch Them Come Blood
Ook niet chronologisch verteld maar daardoor onnodig chaotisch, terwijl het gewoon een lekker gorey en sleazy eerbetoon aan grindhouse cinema had kunnen zijn.

The Naked Gun
Tja, flauw natuurlijk maar hamert zo ongenadig door en met zoveel grappen moeten er sws wel een paar goeie tussen zitten. En Neeson en Anderson vormen een prima stel (ook in de film).

Honey Don’t!
Beetje cheesy en hoewel obviously Coen niet zo goed als we van de broers gewend zijn. Ik heb me echter wel vermaakt, niet in het minst door Qualley en Plaza maar ook door de lekker ouderwetse sleazy vibe.

Penda’s Fen
Bijzonder dat dit voor tv gemaakt is, het is zware kost zoals dat niet meer gemaakt wordt voor publieke televisie. Een jonge christen komt er op magisch realistische wijze achter dat het perfectie een onhaalbaar ideaal is. Het klinkt boomerish maar ik denk dat dit andere mensen voortbrengt dan de algoritmes van nu (laat staan het Jaron Lanier-idee dat kunst een continue, unieke AI-gegenereerde persoonlijk stroom wordt).

Shaun of the Dead (Edgar Wright, 2004, Prime Video)
Matte zombiekomedie. Zo een film die grappen plakt op een totaal uitgekauwd geraamte; de anarchistische energie mist. Straatcoaches vs. Aliens was een stuk leuker.

The Others (Alejandro Amenábar, 2001, Prime Video)
Nicole Kidman in een spookhuis. Horror zou ik het niet noemen, meer iets als paranormaal melodrama. Vakkundig gemaakt, maar ook nogal traag en érg sentimenteel.

Put Your Soul on Your Hand and Walk (Sepideh Farsi, 2025, Het Documentaire Paviljoen)
Eén van de betere en meest belangrijke films van het jaar bestaat uit WhatsApp videogesprekken met een abominabele verbinding, gefilmd met een andere telefoon. Farsi had contant met fotojournalist Fatima Hassouna, die verslag deed vanuit Gaza. De twee vrouwen hebben een goede connectie, maar het wordt eigenlijk het interessants als Farsi, die zoals de meest vluchtelingen uit Iran helemaal niets heeft met religie, wat meer gaat doorvragen naar meer fundamentele opvattingen aan Hassouna, die nog nooit in haar leven buiten het door Hamas geregeerde Gaza is geweest. Beide vrouwen blijven vriendelijke en draaien er vaak beleefd omheen, maar er wordt desondanks toch iets aangeboord.

Een dag nadat bekend was dat de film was geselecteerd voor Cannes, werden Hassouna en haar familie bij een bombardement gedood. Gezien wat we weten over targetten van journalisten door het Israëlische leger lijkt dat opzet.

Ook de eerste keer in Het Documentaire Paviljoen, het oude Filmmuseum. Voelde meteen weer vertrouwd, hoewel ik er jaren niet geweest was. Toen wel de meest chique bioscooplocatie van Nederland.

"It's not hip hop, it's electro, prick." Classic. Moet zeggen dat ik ooit toevallig op tv in de film viel en dat geeft een speciaal vervreemdend effect.

Obayashi doet een soort giallo, maar slaagt er niet echt in

he jammer.

Beetje cheesy en hoewel obviously Coen niet zo goed als we van de broers gewend zijn

oef metascore 46, terwijl ze toch de (naked) gunfactor hebben van de pers, lijkt me.

Ongelooflijk, dat verhaal achter Put Your Soul on Your Hand and Walk.

The Human Hibernation
'Where am I?' Dieren in het donker. Dit is die ekte, ekte biosphere-film die er elk jaar wel bijzit. Grotendeels gefilmd met dieren uit een Barcelonees natuurhistorisch museum. Daar merk je overigens weinig van, want de prent is juist weids en distopisch. De mensheid lijkt klaar – op een paar 'oever-levenden' na. Zij kijken met angst en beven uit naar de volgende winter. In de Eindtijd neemt het belang van dieren poot over poot toe. Koeien krijgen iets heiligs, kippen iets veiligs. 'Do you think we can go back?' Het eerste half uur zat ik er helemaal in, een soort zelfhypnose die het simpelste rode lichtje nog een doodeng aura kan geven. Daarna worden de filosofische monologen en de studieuze shots alsnog wat museaal. In plaats van dat ie zich opent, sluit The Human Hibernation zich af. Terwijl ik wegzakte, keek ik daarom vooral uit naar de nieuwe film van Carlos Reygadas de meester van deze mystieke stijl. 'We will never be able to see everything.'

En voor wie nog wat tips van een andere Marty wil: https://www.indiewire.com/gallery/martin-scorsese-favorite-films-movies/mcdeddi-ec018/

"It's not hip hop, it's electro, prick."

Ik was niet in een melige bui, denk ik. Maar ik trek gewoon die soort conventionele komedies niet meer. Te weinig prikkels of zo. Het moet echt helemaal los gaan.

terwijl ze toch de (naked) gunfactor hebben van de pers, lijkt me.

Mark Kermode gaat helemaal los. "Staggeringly boring." Nou ben ik het niet altijd met hem eens, maar wel met zijn oordeel over Drive-Away Dolls, dus deze sla ik over, wat uniek is voor een nieuwe Coen film voor mij.

Nog best wat nieuwe dingen om te ontdekken op die Scorsese lijst. Ook wat "Huh?" gevallen. Midsommar? Tár?

Kill (Nikhil Nagesh Bhat, 2023, Prime Video)
https://www.youtube.com/watch?v=da7lKeeS67c
Het is meer dan 1.200 km van Ranchi naar New Delhi, wat wellicht de reden is dat Kill een goede keiharde actiefilm van 105 minuten is ipv een klassieke van 85 minuten. Na de zoveelste brute vechtpartij neemt de impact toch wat af. Toch wel bovengemiddeld, met wat onverwachte twists en gelukkig weinig cgi. Meer op Letterboxd.

En Indiaas, dus speciaal voor de film geschreven bangers op de soundtrack:
https://www.youtube.com/watch?v=EO5t4JgCOhI