Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

Sta wel een beetje verbaasd van die "lost for decades" claim in de trailer van <i>Welt am Draht</i>. Volgens mij zend WDR hem gewoon nog regelmatig uit.

The Monkey
Raar gegeven maar het werkt, de kills zijn funny (slapstick-achtig zoals Martijn op Letterboxd al zei) en dat maakt het al prima vermaak.

Rounding
Niet vervelend, de afstandelijkheid kan als een pré worden opgevat, maar voor een horror nogal mid en je krijgt er niet veel voor terug. Blijft hangen op degelijk.

Baby Invasion
Wél heel uitgesproken maar ik vond ’m moeilijk door te komen. Meer de Trash Humpers-kant op dus. Maf, maar zelfs de bescheiden lengte is too much. Skibidi Toilet cinema klopt helemaal, al bedoelt degene die dat op Letterboxd zei het positief. Toch een boomer, of gewoon geen gamer.

Una sull'altra (One on Top of the Other)
Proto-giallo, a-typisch voor Fulci die natuurlijk een meester in gore en zombies werd. Maar daarvoor moet je toch ook films kunnen maken en dit is een prima thriller met fraaie scenery in San Francisco.

Häxan (Benjamin Christensen, 1922, De Uitkijk)
https://www.youtube.com/watch?v=uKeLsomLpqI
Als een film tegelijk de eerste "oh, kijk toch eens naar deze perverse en kwaadaardige beelden, omdat u een bezorgde burger bent natuurlijk, niet omdat u er stiekem van geniet" shockumentaire is en een meesterwerk van expressionistisch stillefilmmaken. Christensen zelf speelt natuurlijk de duivel; die gast had gewoon alle kinks. Blijf die boter karnen, Benjamin!

Verder nog eervolle vermelding aan de hoogbejaarde Maren Pedersen die iedereen van het doek blaast als Maria de weveres.

De versie die ik zag was hoogstwaarschijnlijk deze van Radiance. Hij had in ieder geval een heel vette soundtrack, waarvan ik bijna zeker is dat het deze is van Matti Bye Ensemble. De trailer die ik heb gepost heeft de goede look en soundtrack, maar wel Tsjechische tussentitels ipv de originele Zweedse met Engelse ondertiteling die ik zag.

Mickey 17
Gewoon heel slecht. Bong Joon Ho waagt zich weer aan de sciencefiction-satire maar dat is best een lastig subgenre, beter ga je dan niet overboord met kluchterig acteren (met name Ruffalo en Collette zijn niet te harden.) Het gegeven van werkers die tot in het extreme vervangbaar zijn is wel aardig maar er wordt vervolgens bar weinig mee gedaan. Veel meer dat mensen totaal empathieloos zijn onder terminaal kapitalisme zit er niet in en dat is altijd afzien qua vibe in een film. Veel te lang ook voor te weinig grappen of nieuwe inzichten. Nog een mazzel dat ik hem niet in de bioscoop heb gezien.

met kluchterig acteren (met name Ruffalo en Collette zijn niet te harden.)

Die klacht heb ik vaker gehoord. Ik moet zeggen dat ik het persoonlijk het kluchterige voorbij vond gaan, naar waar het echt interessant weird werd, maar ik kan ook begrijpen dat het helemaal verkeerd valt.

A Mighty Wind, moet vaak aan deze scene denken, op de werkvloer

ha, een van de beste. Seinfeldiaans ook wel, ergens. (Zal het joodse wel zijn)

Best in Show heb ik positieve associaties mee dankzij Viagra Boys, dus ik schrijf 'm op. Sowieso bleek later A Mighty Wind volgens de goegemeente juist een van Guest's mindere.

Springbreakers, Tsjechoslowakije 1966 versie.

en nog geiler ook, maar wel doodvermoeiend ook. :-)

Met gemak zijn slechtste (Brnjamin Button niet gezien). Zo overduidelijk bezig met zijn technische foefjes ipv een film maken.

jup, MtH suggereert wel de oplossing, wat als het écht een retro-pastiche was geweest. Rian Johnson zou dat wel gelukt zijn.

Ongelooflijk hoe bizar hard – zelfs met alle coke indachtig – die Fassbinder heeft gewerkt in zijn korte leven. Welt am Draht kende ik niet eens. Misschien voor mij dan tóch Lost for Decades?

Beste duivel ooit, die Christensen.

Nog een mazzel dat ik hem niet in de bioscoop heb gezien.

precies mijn gedachte al lezende. (Want ik had het wel overwogen) Bong is wel een tijdje klaar denk ik. Tijd voor zijn terugkeer naar Korea.

Megalopolis
'We've got the bank, now unleash the mob.' In de glorieus mislukte traditie van Southland Tales, Babylon en The Greats Gatsby, een grootser dan groots Amerikaans epos. Op een paar momenten neigt het ook naar Cosmopolis, die deze hele vibe in een limousine propte, om 'm niet meer te verlaten. Niets van dat bij Francis Ford Coppola, die met geoormerkt geld smijt alsof het niets is. De Romeinse referenties geven het verhaal een lekker intellectueel zetje. Het lied van de popster Vesta bijvoorbeeld, een maagd – beweert ze. Hoe groot zou het kasssucces zijn geweest als ze daar Taylor Swift voor hadden weten te strikken? Adam Driver speelt de man om wie het draait. Een geniale wetenschapper met trauma's én controle over de tijd. Met dat laatste gebeurt na een veelbelovende start net iets te weinig, terwijl het fantasy-element wel de beste CGI-droomfabriekshots oplevert. Als een stilgevallen Fountainhead. Op het rand van de afgrond, aan het einde van een wereldmacht. 'When does an empire die?'

door het rommelige plot zou ik trouwens zweren dat Coppola er een uur uit heeft moeten snijden, en dat ons nog wel een director's cut te wachten staat.

maar wel doodvermoeiend ook. :-)

Jeugdige energie en vitaliteit, Ludo 😉

door het rommelige plot zou ik trouwens zweren dat Coppola er een uur uit heeft moeten snijden, en dat ons nog wel een director's cut te wachten staat.

Zou best kunnen. Dacht een paar keer: "Dit had een miniserie moeten zijn, Francis." De dood van zijn vrouw zal ook niet hebben bijgedragen aan de meest stabiele en geconcentreerde afwikkeling.

Als een stilgevallen Fountainhead.

Daar verwijst het heel erg naar, maar het is ook duidelijk een commentaar. Adam Driver speelt het genie, maar hij wil het niet zijn en roept telkens aan de massa op om mee te denken.

Al met al toch een film waar je aan blijft denken.

La Notti di Cabiria (Federico Fellini, 1957, Lab111)
https://www.youtube.com/watch?v=OO6EmDhi2X0
De is de Italiaanste film. Ik weet wat je denkt: "Het is Fellini, natuurlijk is het heel Italiaans!" Maar deze film is nog Italiaanser dan dat. En ook de inspiratiebron voor Anora, hoewel meer voor het karakter dan het plot.

Het is vooral ook een masterclass acteren van Giulietta Masina. Ze kan met haar expressieve gezicht heel goed door Chaplin geïnspireerd stillefilmacteren, maar heeft in deze film ook veel meer in een moderne stijl gespeelde verbale uitbarstingen met alle handgebaren. Soms de twee stijlen in één scene, zonder dat het onnatuurlijk is.

En het is Fellini, dus er zijn geweldige groepsscenes. De opening alleen al, met de trotse (en terecht) jongetjes. En dan het bezoek aan het religieuze festival! En alle scenes op het plein! Gewoon allemaal geniaal. Van de Fellini's die ik tot nog toe gezien heb, mijn favoriet met 8½, net boven La Dolce Vita.

The Big Heat (Fritz Lang, 1953, Eye Filmmuseum)
https://www.youtube.com/watch?v=dLLAspkOv3w

Echt goed: de montage en het tempo. De manier waarop deze film van scene naar scene gaat is meesterlijk. Itt de meeste noirs is het plot glashelder, maar er zijn wel een paar onverwachte wendingen, die juist omdat Lang alles zo goed neerzet extra verdiend voelen. Ook prima acteerwerk, vooral van Gloria Grahame als de femme fatale.

Maar deze film heeft ook een heleboel dingen die objectief misschien niet zo goed zijn, maar het voor mij alleen maar beter maakte. Het jaren 50 hard boiled detective camp gehalte is gigantisch. De manier van praten en vechten, met van die enorme wijde, getelegrafeerde vuistslagen, alleen al. Jarenvijftigisms ook heel vet: plotieagent komt thuis, gelukkige huisvrouw is al aan het koken, sigaret in de mond. Eerst nog even een enorm glas whiskey naar binnen gieten. Avondeten: ongeveer een pond steak per persoon en een geroosterde aardappel van ook ongeveer een pond, geen groente, wel bier en sigaretten. Er zit ook weer zo een fantastische "wordt hier geïmpliceerd wat ik denk dat er geïmpliceerd wordt?" scene in met de slechterik en zijn 'butler'.

Evil Dead II (Sam Raimi, 1987, Lab111)
Bevestigt: nog steeds de ultieme horrorkomedie.

Eerste keer op het grote scherm zien de special effects erg wel wat nepper uit dan in de zachte VHS-focus waar deze film zijn roem vond, maar dat maakt hem alleen maar charmanter. En Bruce Campbell ontpopt zich als ware erfgenaam van zowel Buster Keaton als Bugs Bunny.

Robo Vampire
Hier kunnen we kort over zijn. Slecht, haast vanzelfsprekend als je even snel wil cashen op <i>Robocop</i> en wat scènes met een man in een goedkoop pak in een bestaande, en toch al slechte film over rondhuppelende vampiers in de drugswereld, plakt. Ik kan nog bluffen over avant-gardistische non-lineaire editen maar man oh man wat is dit slecht met van dat niet na te doen houterige acteerwerk. Het vrouwelijke spook was overigens wel charmant.

Al met al toch een film waar je aan blijft denken.

inderdaad, maakt de tongen wel goed los.

Oeh, jaloers op The Big Heat! Zelfcitaat: mooie foute vrouwen en sleazy dikke barmannetjes. (en er wordt gekaart!)

Hopelijk komen ze ook nog met The Big Knife.

Haha Robo Vampire, ik bewaar 'm voor de zomer.

Maar zelf had ik een 2.5 sterretje te pakken, helaas.

Slaughterhouse-Five
'It can't last forever, can it?' Het is haast knap: een niemendalletje uit de klassieker van Vonnegut weten te persen. Hollywood lukt het. Misschien is het boek te subjectivistisch, leest het verinnerlijkte zich beter voor waanzinnige woorden dan eindeloze beeldrijmpjes. De sterren stonden toch zo slecht nog niet voor morbide humor. Deze adaptatie stamt uit de jaren zeventig, de jaren dat men zelfs in de Droomfabriek durfde. Dus is er een erotische film-in-film, en dartelt de actrice ook in het 'echte' leven van Billy Pilgrim veelal top less rond. Daar blijft het vreemd genoeg bij qua lef. De carnavalsmaskers die de gekte van de oorlog moeten symboliseren maken geen indruk. Enkel een naar de nazi's overgelopen Amerikaan, in zijn bespottelijke helblauw uniform heeft 'iets'. Iets nieuws. Een PKD-figuur. Verkeerde schrijver. 'I could carve a better man out of a banana.'

ik had eerst L'Immortelle aangezet, maar die bleek ik na 3 minuten al gezien te hebben. ;_; (ik dacht heb ik nu een deja vu dat naar het ongeluk van Camus verwijst, zogezegd, of naar deze film)

Haha, in Robbe-Grillet stijl kun je hem nog wel een paar keer opzetten en weer op verschillende momenten realiseren dat je hrm gezien hebt...of toch niet?

ha! of stel dat VLC mediaplayer een functie had om 'm random om te husselen. Beginnen met de laatste 10 minuten, dan de eerste 10 etc etc

The Talk of the Town (George Stevens, 1942, Eye Filmmuseum)
Zo dichtbij als een film over een polyamoureuze biseksuele driehoeksverhouding als je kon komen in het Hollywood van 1942. Wat nog dichterbij is dan je denkt; de 'nudge nudge, wink wink' was inmiddels tot een kunst verheven.

Ook een film over een mislukte zakenman die de politiek inzet om zijn failliet weg te moffelen en daarbij gebruik maakt van stromanrechters, de politie die in zijn zak zit en ophitserij. Dat culmineert in de bestorming van een overheidsgebouw voor een lynchpartij. Nog relevant ook dus.

Maar vooral ook een vette screwballkomedie, met Jean Arthur die rondspringt als een cartoonkarakter op amfetaminen in een sexy oversized pyjama, Ronald Colman die alle beste stiffupperlip burns heeft en een verrassend onderkoelde Cary Grant, wat het effect des te groter maakt als hij het volle Cary Grant-charisma losgooit.

Noche de vino tinto
Deze staat al jaren op Netflix te wachten. Een Spaanse film uit 1967 die nouvelle vague-technieken redelijk succesvol toepast. En het is een wandelfilm! Een uitzonderlijk mooie vrouw wacht in een appartement op een telefoontje van haar geliefde, wat niet komt. In de eerste van een serie flashbacks blijkt dit het teken dat hun relatie voorbij is. In een bar luistert ze verdwaasd de onbeantwoorde hoogdravende verleiding van een man af. Samen besluiten ze van bar naar bar te wandelen en flink rode wijn te tanken. In het begin moest ik acclimatiseren aan dat typische Spaanse filmgeluid en de pretenties van de man (met twee handen een glas wijn drinken, kom op man!) maar hoe meer ze drinken hoe beter de film wordt. Geen hele bizarre ontmoetingen in de nacht van Franco maar er gebeurt genoeg. Je verwacht een bepaalde uitkomst, maar dit is Spaanse melancholie dus de laatste tien minuten zijn erg mooi en rustig.

Terminator 2: Judgement Day (James Cameron, 1991, Lab111)
Na Evil Dead II de tweede formatieve GenX-klassieker in het publieksaanvragenrondje van Lab111. Nooit herkeken sinds de originele release (gezien bij de filmclub van de middelbare school!) Ik ben in het algemeen geen herkijker: waarom iets kijken wat ik me nog herinner (als is het nog zo vaag) als er nog zoveel films te ontdekken zijn?

De computereffecten bleken wel een beetje verouderd. Vooral omdat er een paar scenes inzitten waar Cameron er echt vol de nadruk legt: "Kijk eens naar deze spectaculaire morph! Zo wow!" Als het meer in functie van het verhaal gebeurt, stoort het meteen stukken minder. Ook die hele 'robot leert menselijke emoties' plotlijn is bij herbeschouwing toch wel erg cliché en voorspelbaar.

Maar verder nog gewoon een banger. Het hart van de film zijn de twee grote gemotoriseerde achtervolgingen: die door de stormafwatering en die op het einde. Beiden horen tot het beste wat ooit op dit gebied in film ooit gedaan is, vooral die eerste. Ook heel goed zijn de post-apocalyptische visioenen. Die robotvoet die de schedel vertrapt uit de openingstitels: iconisch.

The Congress
Weer eentje afgestoft uit de onderste regionen van de kijklijst want ik kwam erachter dat deze film uit 2013 gebaseerd was op een Stanislaw Lem boek, Het Futurologische Congres (ooit gelezen, weinig van bijgebleven behalve dat typische absurdisme waarmee schrijvers communistische samenlevingen persifleerde.) Hoe dan ook, het is allemaal erg meta, want Robin Wright speelt zichzelf, een ouder wordende actrice die wordt aangeboden om zichzelf te laten digitaliseren waarna ze nooit meer mag acteren. Dat is een mooi actueel thema. Maar het komt wel erg traag op gang, met veel uitleg. Goed, niet alles hoeft snel te zijn. Dan verandert de film in een animatie en ook dat is vrij fantasierijk gedaan. Hier lijkt Lem dan eindelijk op te duiken, met mate. De film voelde toen al alsof hij de drie uur aantikte en ik kon met moeite mijn ogen openhouden, op zich een prima effect gegeven de surrealistische beelden, inclusief fraaie seksscène. Dan volgen nog twee verschuivingen richting wat sentimenteel einde (waar de zwaar aangezette muziek al een tijd naar hintte.) Zeker niet geslaagd maar wel mooi ambitieus, alleen iemand als Masaaki Yuasa doet dit soort dingen veel beter.

…waarom iets kijken wat ik me nog herinner (als is het nog zo vaag) als er nog zoveel films te ontdekken zijn?

Omdat er net als „groeiplaten” ook „groeifilms” zijn. 🙂 Maar goed, ik kom er ook niet vaak aan toe, met platen ook al niet altijd tws…

Probleem is dat als ik me lange stukken nog goed kan herinneren, ik er absoluut de focus niet bij kan houden. Dus ik moet de film echt grotendeels vergeten zijn.

Mr. Deeds Goes to Town (Frank Capra, 1936, Eye Filmmuseum)
Capra verliest me hier in zijn "gewone, goede mensen uit echte, kleine plaatsen" conservatieve sentimentaliteit. Toch wel een paar goede grappen tussendoor, dus niet alles verloren. Ik zou zeker de bloemetjes buiten zetten met de dichter Morrow om te eindigen met het voeren van donuts aan een paard.

Companion (Drew Hancock, 2025, HBO Max)
De pophit tegenhanger van prog opus Ex Machina. Met 97 minuten precies de goede lengte voor het soort film dat het is. Harvey Guillén is net zo grappig als in What We Do in the Shadows, Jack Quaid troeft zijn vaders rol in The Substance af in de afdeling 'male chauvinist pig' en Sophie Thatcher heeft alle lol van de wereld met de wilde veranderingen in, uh, settings van haar karakter. Dat Duits had wel nog wat beter gekund (of was dat een eerbetoon aan Schwarzenegger?)

The Return (Uberto Pasolini, 2024, The Movies)
https://www.youtube.com/watch?v=1v_CdLxEZ0M
Kijk, hiervoor ga ik nu naar de bioscoop. Adaptatie van De Odyssee in de beste Atonioni/Bergman (The Virgin Spring!)-traditie (Edward Bond, één van de scriptschrijvers, is niet alleen een gerespecteerde Engelse toneelschrijver, maar schreef ook mee aan Blow Up). Nogal toneelachtig, inclusief de manier van acteren (wat dus niet slecht acteren is, stelletje naturalistische eenkennigen op Letterboxd, maar een andere traditie), maar wel gewoon een erg mooie film op een budget, die prima gebruik maakt van licht/donker en Mediterrane settings. Ralph Fiennes als Odysseus en Juliette Binoche als Penelope zijn beiden absoluut in absolute topvorm in deze film die de vraag stelt: Penelope heeft al die jaren gewacht, maar is de man die terugkomt wel dezelfde man? Een man die heeft gemoord, wiens list een glorierijke stad heeft verdoemd en die jaren met een andere vrouw (Circe) heeft geleefd? Cruciaal is dat dit gegeven nog wel meer knaagt aan Odysseus zelf dan aan Penelope.

Penelope: "How can men find their way to war but not find their way home?" Odysseus: "For some, war becomes home."

Die trailer van The Return is wel weer legendarisch slecht: die probeert deze mediatie over liefde vs het kwaad in de mens te verkopen als een halve actiefilm. Dan ga je van een koude kermis thuiskomen.

Toen een ik jong was keek ik moeiteloos films tig keer (Hardware, Betty Blue, Blue Velvet, Apocalyps Now, Videodrome), nu zelden want inderdaad zoveel te zien, zeker sinds Letterboxd allerlei niches (met name Japanse) in kaart heeft gebracht. Maar er zijn films die met je meegroeien (Taxi Driver, Rear Window, Robocop) die steeds nieuwe inzichten geven.

The Return

Zo ontzettend sceptisch meteen (ook met die acteurs)...maar je weet hem weer te verkopen. Volgende week weer eens tijd voor bioscoopbezoek.

Probleem is dat als ik me lange stukken nog goed kan herinneren, ik er absoluut de focus niet bij kan houden. Dus ik moet de film echt grotendeels vergeten zijn.

Maar met liedjes werkt dat dan weer niet zo, die herinner je ook nog wel en toch wil je het nog ’ns horen. 🙂 Je kan films herbekijken voor de vibe, ik heb dat iig wel. Bedoel, een film van Jean Rollin valt qua plot niet veel te herinneren maar dat is wel het soort film die ik herbekijk (of sterk het gevoel heb dat nog te gaan doen 😅).

Ainda Estou Acqui (Walter Salles, 2024, The Movies)
Typische Oscar film: goed gemaakt, met een ijzersterke hoofdrol van Fernanda Torres, maar extreem conventioneel. Hij gaat ook veel te lang door. De film had moeten eindigen met de verhuizing naar São Paulo en het lege huis; alles wat daarna komt is loze ballast. Wat Salles goed doet is de wrede alledaagsheid van het alles laten zijn: het ene moment leef je je gewone, zij het nogal bougie, leven, het volgende wordt je man verdwenen. Maar ook dan gaat alles door. De kinderen willen wel een ijsje.

All the King's Men (Robert Rossen, 1949, Eye Filmmuseum)

https://www.youtube.com/watch?v=DivcuGBAHcI

Willie Stark (Broderick Crawford) is een activist met het hart op de goede plaats, maar wel één die bereid is een dealtje te sluiten of een oogje dicht te knijpen voor de goede zaak. Naarmate hij succesvoller wordt, wordt hij steeds meer gecorrumpeerd en zo wordt hij langzaam wat hij ooit bevocht.

Best leuke politieke thriller, maar ik zou nooit geraden hebben dat hij in 1950 de Oscar voor Beste Film heeft gewonnen. De Beste Acteur Oscar voor Crawford is dan wel weer begrijpelijk, want hij is extreem goed als gladde populist. Je gelooft meteen dat hij succesvol zou zijn. Ook mooi dat Mercedes McCambridge hier een Oscar voor beste vrouwelijke bijrol voor heeft gekregen, want elke film uit de Hays Code periode wordt beter door de lesbische dominatrix energie die ze toevoegt.

Het viel me wel op dat racisme geen enkele rol speelt, terwijl deze film zich afspeelt in een zuidelijke staat. Er zit zelfs geen enkel zwart personage in. Terwijl een politicus als Stark zonder meer een vorm van xenofobie zal hebben ingezet. Zal wel zelfcensuur zijn geweest om ook in Dixie kaartjes te kunnen verkopen.

Stark is ook een patronage populist van de oude school. Zo corrupt als de neten, maar hij bouwt wel ziekenhuizen en wegen voor 'de mense' (met wat steekpenningen voor hemzelf.) Meer de stijl van Viktor Orbán and Recep Erdoğan dan het libertaire "de overheid is de vijand" van de moderne Amerikaanse populisten en dus weinig parallellen met Trump.

Sinners (Ryan Coogler, 2025, Pathé Arena Imax)
Verzameling van de gebruikelijke moderne Hollywood kwalen: te computerig, te bombastisch, te lang en vooral weer veel te uitleggerig.

De Ierse hoofdvampier heeft wel goede danspasjes.

Murder by Contract (Irving Lerner, 1958, Eye Filmmuseum)
https://crooksandliars.com/files/primary_image/18/05/murder_by_contract_1958.jpg
Deze Martin Scorsese favoriet vond niet alleen de manosphere "Ik ga je wel even haarfijn uitleggen hoe het zit" techbro eikel uit in 1958, het lijkt ook een blauwdruk geweest voor talloze droogkomische gangsterfilms die volgden. 81 minuten vermaak, geweld en fantastische hard-boiled oneliners.

George had wel beter verdiend. Ik vond George tof.

Talk of the Town op de lijst (hoe kan ik die niet gezien hebben!? Ik tel 'r 8 stuks, terwijl de helft daarvan aanzienlijk minder klinkt dan deze, anyway)

En het is een wandelfilm! Ook op de lijst dan. Een uitdijend universum als het heelal.

waarom iets kijken wat ik me nog herinner (als is het nog zo vaag)

Eens, films herkijken is iets voor filmschoolstudenten :P Al snap ik MB's argument :-) M.n.  Je kan films herbekijken voor de vibe . Ik ben zelf altijd (glas halfleeg mens) bang dat ze ineens tegenvallen.

The Congress klinkt interessant, maar Ari Folman is me niet goed genoeg.

Capra was uiteindelijk een soort fascist.

Die trailer van The Return is wel weer legendarisch slecht

het plaatje alleen al!

Terminator 2 wordt ook nog genoemd in:

Pictures of Ghosts
'Het lijkt misschien alsof ik het over methodologie heb, maar ik heb het over Liefde.' Ongelooflijk Subjectivistische docu, die tegelijkertijd laat zien dat in het Subject zich de hele wereld spiegelt. De Braziliaanse meester Kleber Mendonca Filho begint in het huis van zijn moeder, dat een grote rol speelt in veel van zijn films. Hij haalde de inspiratie dichtbij huis, of letterlijk 'vanuit zijn huis.' Misschien zijn al zijn films wel een eerbetoon aan zijn jonggestorven moeder, die het appartement meerdere keren consciëntieus verbouwde. Filho bekijkt oude foto's, en net als het toch wat té navelstaarderig wordt, gooit hij de deuren op. Naar buiten! De bioscopen van benedenstad Recife. Wat volgt is een meesterlijk lesje filmmaken. Het verglijden van feit en fictie – het gewone en het filmische – máken elke film. 'Documentaire zijn de beste fictiefilms'. Heel intiem, zijn de gesprekken met Meneer Alexandere, de filmprojectionist, in diens eigen huis, het hete hok ergens bovenin. Hij is de vader, Filho (goh, de zoon) en de bios, de heilige geest. Want iedereen is er nog. Ergens. Op celluloid. Op foto's. 'Ik zal de bioscoop sluiten met een sleutel van tranen.'

Severance s01-02
Serie over het kantoorleven, het werk is important and mysterious maar je moet werk en privé wel érg gescheiden houden. Zeer gestileerd en hoewel het voelt als protest over loonslavernij onder de paraplu van het establishment (Apple) toch erg sterk. Van Crediteuren, Debiteuren tot Welt Am Draht… het gepraat over innies en outies deed me ook aan navels denken (al zal dat toch ook geen toeval zijn). De tweede serie is way more convoluted en daardoor minder sterk, al zitten er wel een paar geinige ideeën tussen.

The Return
Zoals hierboven gememoreerd, een strenge arthouse demystificatie van het laatste deel van de Odyssee. Lijkt zich eerst in Ierland af te spelen met die grijze stormachtige zee, maar algauw klinken de krekels en voel je de droogte. Pasolini gaat als zijn fameuze naamgenoot in Edipo Re en Medea voor primitief en authentiek (al is die guy met een blond bloke-kapsel als een natte droom van Engelse homoseksueel uit 1920 volstrekt bespottelijk). Er wordt gekozen voor een theatrale invalshoek waardoor het richting Shakespeare/Bergman trekt en het wordt schilderachtig in beeld gebracht. Vakwerk dus. Fiennes ziet er lange tijd uit als Goya's Chronos, verdwaasd en met een flinke PTSD-klap. Dat is dan ook het meest moderne aan de film, een kritiek op de glamour van oorlog en heldendom. Het ontroerendste is net als in het gedicht de wachtende Argos die sterft wanneer hij zijn baas herkent terwijl de relatie met Telemachos was stroef verloopt en misschien wat meer had mogen worden uitgediept. Zoals elders al gesteld, miste ik iets onverwachts of excessief, want nu blijft het heel erg wachten op het wraakmoment, wat onverwacht ingetogen in beeld wordt gebracht (ik zat toch echt wel van "Get their ass, homeboy!".) Ik dacht zelf aan meer Malickachtige poëtica (waar enigszins naar wordt gehint), strenge electronica ipv "hier komen gevoelens"-strijkers of dat de film eindigt met een lange seksscène (ook een opening naar) het lichamelijke wat heelt wat niet woorden kan worden uitgelegd. En nu ik toch bezig ben, Odysseus lijkt hier toch meer een Bijbels figuur en ik twijfelde heel erg of de oude Grieken "vergeving" kende zoals hij dat hier aan Penelope vraagt.

Het laatste is natuurlijk ironisch omdat arme Odysseus door Dante in de achtste cirkel van de hel wordt geplaatst.

die guy met een blond bloke-kapsel als een natte droom van Engelse homoseksueel

Het Blonde Beest! Lekker puberaal die Nietzsche er in gooien. Was het zonder hem beter geweest? Vast, maar een camp elementje is toch ook fijn.

ik twijfelde heel erg of de oude Grieken "vergeving" kende

Oh, dat is wel een heel goede. Maar de hele insteek is al modern, want de held is gewoon de held, alle moord en verkrachtingen ten spijt. Iets als PTSD deden ze niet aan. Hoewel, Ajax...

Severance s01-02

Bonus reden om te kijken: Helly in David Lynch goedgekeurde outfits.

"want de held is gewoon de held,"

want de held is bij de Grieken altijd gewoon de held. Niet alleen in je hoofd Martijn, ook daadwerkelijk uittypen.

Welt Am Draht…

Dat was inderdaad wel even een a-ha momentje toen ik die zag nadat het eerste seizoen Severance. "Dus daar komt die vormgeving vandaan."

Re: Severance looks:
Met dank aan Thomas Flight, dit boek:
https://i.postimg.cc/mDtzsmFV/office.png

Dat lijkt ook een duidelijke. Een andere invloed is het de arty computerspelklassieker The Stanley Parable:
https://www.youtube.com/watch?v=SLOP7xTyUA8

Was het zonder hem beter geweest? Vast, maar een camp elementje is toch ook fijn.

Is zo en natuurlijk krijgt hij ook terecht een pijl in zijn mik.

The Mechanic (Simon West, 2011, Videoland)
Mijn eerste duik in het Stathamiversum.

The Mechanic blijkt een superambachtelijke actiefilm. Gelukkig geen spoortje van ironie of cgi en lekker compact. Kom er nog maar eens om. Helaas wel veel shaky cam; dat kan ook eigenlijk niet anders bij een actiefilm uit 2011. De actiescenes missen daardoor net een beetje sjeu.

Ook opvallend: de volledige doordeseming van de film met whiskeyreclame-esthetiek. Goudbruine tonen in Louisiana, plaatjes draaien op een peperdure hifi zittend in je Eames-stoel, klassieke Jaguar en ook gewoon daadwerkelijk veel whiskey drinken.

Donald Sutherland doet de klassieke "centjes ophalen in drie scenes voor de grote naam op de poster van een b-film" truc, maar eerlijk is eerlijk: hij gaat er wel voor.

Eve of Destruction (Duncan Gibbins, 1991, Lab111)
Leuke Terminator/Robocop navolger met Renée Soutendijk, die bij de screening aanwezig was met de hele familie. Langer verhaal op Letterboxd.

Oh, nog even de foto posten:
https://static.wixstatic.com/media/90200c_7f5a45e441a145229cace888f8c40d42~mv2.jpg/v1/fill/w_704,h_530,al_c,q_85,usm_0.66_1.00_0.01,enc_auto/90200c_7f5a45e441a145229cace888f8c40d42~mv2.jpg

De Propagandist (Luuk Bouwman, 2024, De Balie)
https://www.youtube.com/watch?v=bmHzBgTIzw8
Sterke documentaire over Jan Teunissen, een soort polderversie van Karel Kopfrkingl uit The Cremator, alleen dan met film in plaats van crematoria.

Teunissen was steenrijk en kon doen wat hij wilde. En wat hij wilde was de eerste grote Nederlandse speelfilm te maken. In 1931 maakte hij de eerste Nederlandse geluidsfilm, zo een kort human interest-filmpje dat ze in de tijd voor de televisie in de bioscoop vertoonden. Later deed hij dat nog over met een filmpje over de sabbat in de Amsterdamse Jodenbuurt. Daarmee slaagde hij in zijn wens: in 1934 leverde hij de eerste Nederlandse lange speelfilm met geluid af: Willem van Oranje (met veel steun van Philips gefilmd in 'Philiwood'). Maar die film mislukte volkomen: "Willem van Oranje voor de tweede keer vermoord", schreef een joodse criticus.

Nadat de nazi's Nederland veroverden, zag Teunissen zijn kans schoon: een fraaie propagandaspeelfilm zouden de nieuwe machthebbers toch wel kunnen waarderen? Het netwerken ging Teunissen goed af en al snel was hij de absolute filmtsaar van bezet Nederland met connecties tot Göring en Himmler aan toe. Etentjes en feestjes alom en alle kans om tegenstanders uit de weg te ruimen. Alleen de grote droom van die speelfilm wilde maar niet lukken. Verder dan suffe propagandafilmpjes - de "Wat een tijd!" NSB-kluchten moet je zien om ze te geloven - kwam Teunissen niet. De Duitsers vertoonden liever hun eigen producties in de Nederlandse bioscopen; goed voor de oorlogseconomie. Ze verknipten Teunissens succesvolle filmpje over de sabbat ook nog eens tot bronmateriaal voor Der ewige Jude. Teunissens zoon en stiefzoon hadden zich ondertussen het nationaalsocialistisch gedachtengoed wel zo eigen gemaakt dat ze zich aanmeldden voor de Waffen-SS, naar het oostfront trokken en daar sneuvelden.

Dankzij oral history projecten van de historici Egbert Barten en Rolf Schuursma is het geaffecteerde stemgeluid van Teunissen en zijn mede-collaborateurs veel te horen. Teunissen heeft die typische "Ach, het was misschien achteraf niet zo fraai, maar ik bedoelde het allemaal niet zo kwaad"-toon van iemand die zo rijk is en zulke goede connecties heeft dat hij weet dat hij wel weer terecht komt.

Co-productie van Human, dus hij zal binnenkort ook wel op televisie komen, maar wellicht in ingekorte vorm. De zeker voor een documentaire sterke soundtrack viel me ook nog op.

L'Année dernière à Marienbad
Eindelijk eens in de bioscoop, en zo hoor je hem te zien. In een bijna uitverkochte Lab111 zaal met typisch Amsterdams gezelschap van boomers (de geciviliseerde soort), Chinezen, luidruchtige lijstjesherhalers, mysterieuze vrouwen en een snurker. Hoe dan ook in de juiste afmeting, gevangen in het donker komt de film compleet tot zijn recht: al de zwierige camerabewegingen met personages die in een shot opeens ergens anders verschijnen. Het kasteel , de tuin, het plotseling ingestorte hek! Kreeg ook eindelijk wat grip op het verhaal, dat ik na twee eerdere keren altijd compleet vergat. Een perfecte film.

Severance staat hier ook klaar, om te beginnen maar eens seizoen 1, ergens komende zomer. Toch de meest gehypete en geliefde serie onder 'osm' de afgelopen tijd.

Wow @ The Stanley Parable. Computerspelletjes hebben inmiddels ook het meta-nivea van postmodernisme en Cervantes bereikt, dus. :-) Marienbad zou trouwens ook prima een computergame kunnen beinvloeden...

 plaatjes draaien op een peperdure hifi zittend in je Eames-stoel

jaaaa.. the only redeeming factor. Eindelijk een film die ons weer leert Man te zijn.

Tegenwoordig roken mannetjes cigarillo's omdat ze 3 euro de pak zijn, dat kán toch niet.

Terrestrial Verses
'We hebben een lijst met goedgekeurde namen.' Religieuze regeltjes als ultiem middel om mensen in het gareel te houden. Hoe kleiner het regeltje, hoe kleiner en slaafser de mensen. Namen, tattoos, honden, kleding. De Iraanse machthebbers weten overal raad mee. In Europa weten we dan weer raad met de cinema die dat oplevert. Al moet ik eerlijk en blasé toegeven, ik begin de Iraanse woede nu wel een beetje te kennen. De misogynie is voorspelbaar, helaas! Terrestrial Verses zet een tiental mensen op de beklaagdenbank. We zien alleen hen, ten opzichte van de hogere machten die buiten beeld blijven, een slimme vondst. 'Mooiste' vignet? De man met de Rumi-tattoos. Hij wil alleen maar een verlenging van zijn rijbewijs... Pas richting het einde blaast men wat lucht in het nare gegeven. Bij het hondje moest ik zelfs aan het werk van Roy Andersson denken. Humor, het is niet meer dan een lapmiddel, maar wel een reddingsboei. 'Ik doe gewoon mijn werk.'

Bij het hondje moest ik zelfs aan het werk van Roy Andersson denken.

Goede vondst!

Gaucho Gaucho (Michael Dweck & Gregory Kershaw, 2024, The Movies)
Dweck & Kershaws vorige film, The Truffle Hunters is een favoriet, een geweldige docufictiefilm. Gaucho Gaucho heeft helaas erg last van sequelitis: precies hetzelfde recept, maar gepolijster, maar met minder hart. Nog wel mooie beelden, maar iets te Marlboro-reclame.

Warfare (Ray Mendoza & Alex Garland, 2025, The Movies)
Op Letterboxd heb ik proberen uit te leggen waarom dit voor mij vrij onverwacht tot nog toe mijn favoriete film van het jaar is. Ik kwam er niet zo uit met schrijven, maar ik hoop dat toch een beetje duidelijk wordt.

Les Quatre Cents Coups (François Truffaut, 1959, Mubi)
"Krijg toch allemaal de kolere, val voor mij part allemaal dood. Ik heb geen zin om braaf te leren, eindig toch wel in de goot."

Om de één of andere reden had ik in mijn hoofd dat dit een gangsterfilm was (titel? algemene voorliefde ervoor in Nouvelle Vague?), maar het blijkt het Franse antwoord op Ciske de Rat. De eerste Nederlandse verfilming van dat verhaal uit 1955 heeft de Zilveren Leeuw gewonnen in Venetië, dus best kans dat Truffaut die film gezien heeft, hoewel ik er niets over kan vinden en overal vooral het autobiografische aspect wordt benadrukt.

Maar goed, straatjochie (Jean-Pierre Léaud) met koude moeder dus. Andere autoriteitsfiguren zijn niet veel beter. In tegenstelling tot Ciske hier geen begrijpende meester. Truffauts karakters zijn dan wel weer humanistischer en genuanceerder dan Piet Bakkers; iedereen heeft zijn motivatie en er is hier geen karikaturale slechterik zoals de moeder van Ciske.

Grote kwaliteit hier is het acteren van de kinderen. Kinderen in films uit deze tijd hebben vaak wat ik de "gosh darn it mister, that's mighty swell of you, sir" stijl van acteren noem, wat me bijvoorbeeld erg tegenstaat in Night of the Hunter. Maar de jongetjes in Les Quatre Cents Coups zijn echt jongetjes.

Verder dat losse en dynamische waarin de Nouvelle Vague baanbrekend was, maar dat nu eigenlijk nauwelijks meer opvalt.

Hoewel ik me prima vermaakt heb - het is ook een mooi tijdsbeeld - moet wel zeggen dat de film me vaak wat te veel aan de oppervlakte bleef. Ik miste de echte gut punch die bijvoorbeeld Il Posto of Fellini's films uit die tijd wel hebben.

De verkrotte droom (Ilse en Femke van Velzen, 2025, BNNVARA/NPO)
Gekeken omdat ik een tijdje in de Resedastraat heb gewoond, maar ik huur nog steeds van Ymere en het is zo herkenbaar: het enorme verloop, de 500 managementlagen, het spreadsheetdenken en vooral die onderaannemers, sorry "co-makers" 🤮, die zo laat mogelijk zo weinig mogelijk doen.

Io (Jerzy Skolimowski, 2022, Mubi)
***½ Stukje op Letterboxd

Toen we van de Duitsers verloren (Guido van Driel, 2023, HBO Max)
Beste Nederlandse film van de laatste jaren? Stukje op Letterboxd

Wat me verder nog opviel: ik had niet verwacht dat buiten een paar filmfestivalgangers iemand buiten Nederland deze film gezien zou hebben, maar op Letterboxd staan meerdere enthousiaste recensies van Amerikanen die de film gezien hebben op hun Delta vlucht. Misschien daar gekomen door de samenwerking van Delta met KLM/Air France? Is de oligopolisering toch nog ergens goed voor.

Het erg stabiele genie heeft weer eens iets bedacht dat totaal niet gaat bereiken wat hij wil bereiken, maar ondertussen wel maximale chaos schept.

de titel (van de Duitsers) klinkt al goed, en het onderwep ook. Op de lijst dus.

spot on vergelijking EO met Flow (ik ga volle bak voor de laatste, maar dat komt ook deels omdat ik heel ander soort films van Skolimowski - ten onrechte - verwacht).

Au Hasard Balthasar is erg mooi trouwens, misschien vindt je die wel beter dan Quatre Cents Coups. Quatre Cents is invloedrijk, maar later beter gedaan denk ik. Zelfs Truffaut heeft betere films met zijn Antoine Doinel gemaakt (hot take). Terwijl Au Hasard meer een wereld op zich is.

Al die sociale woningbouwcorporaties zijn zó slecht. :(

Goed slecht: (en misschien wel 3.5 ster waard)

Vampire's Kiss
'I'm a professional, I don't laugh.' De ándere film van Joseph Minion, de man achter After Hours (waarvan ik staande houdt dat het de beste film ooit is). Een klein wonder dus dat ik Vampire's Kiss nooit zag. Minion brengt wederom het multiraciaal dampende NY naar de bios, een dronken, donkerbruin mysterie vol ghysterie. Het mannelijke slachtoffer is ditmaal Nicolas Cage. Kaler dan ooit ervoor – of erna! Hij wordt gebeten door een pijnlijk liefdesvirus, en denkt vampier te worden. Het zou een metafoor voor AIDS kunnen zijn, maar gaandeweg lijkt het eerder een aanklacht tegen toxische masculiniteit. De vrouwenhaat van jongens die teveel in hun eigen wereldje leven. (Columbine meets Kafka). De geweldige locaties en sets maken aanvankelijk de film, totdat Cage zijn heerlijke grimassen aanzwengelt. Hij heeft duidelijk ook goed naar 'stomme' films gekeken, om die oude vampierenloopjes te perfectioneren. Het eindigt met een fallische staak. Toch nog die gewenste penetratie. ' 'It's just a little id release, no use in worrying.'

De ándere film van Joseph Minion, de man achter After Hours

Die man ging blijkbaar door een moeilijke periode met vrouwen in de vroege jaren '80. Heeft toch wel twee klassiekers opgeleverd.

(Columbine meets Kafka)

Nic Cage heeft een portret van Kafka in zijn kantoor. Stiekem klopt alles aan die film. Wordt ook gezien als een voorloper op American Psycho en Se7en. Bret Easton Ellis is een filmliefhebber en hij heeft ook wat American Psycho/Less Than Zero-achtige verhalen geschreven met vampiers, dus wellicht gewoon direct een grote invloed.

https://www.youtube.com/watch?v=D3WfgHJzVq8