Hahahahahahahahaha.... dit is wel het ultieme!! Nog niet ontvangen, helaas. Maar ik kan niet wachten met mijn aanleg van een verzameling dichtgeplakte discman's van Sony. Weer een nieuw opbergformaat. Dat wordt weer een nieuwe kast kopen... ;-)
― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 18 September 2002 18:49 (twenty-three years ago)
Het lijkt me een duur geintje voor Sony. Dat uiteindelijk wellicht een averrechts effect zal hebben, want na het beluisteren voor de recensensie, ga je toch aan de discman lopen klooien, je krijgt 'm toch open (discman gaat kapot, maar dat geeft niet, volgende week komt er weer nieuwe een Sony-CD!) en vol trots zet je de hele CD in mp3-formaat op je homepage.
Wat volgens mij veel slimmer zou zijn, is iedere promo-CD van een unieke, verborgen code te voorzien, onhoorbaar, maar wel meetbaar. De technieken om dat te doen zijn al behoorlijk ver gevorderd, iets derkgelijks gebeurt ook bij afbeeldingen met copyrights. Je moet behoorlijk gaan klooien met het plaatje (of met het geluidsbestand dus) wil de code onherkenbaar zijn. Als je dan je promo-Cd materiaal op het net zet, kan Sony (of EMI, Warner etc) zo achterhalen wie heeft zitten "lekken". En die krijgt dus geen promo's meer. Of in ieder geval niet meer voor de release-date.
― Martijn Grooten (martijng), Wednesday, 18 September 2002 19:18 (twenty-three years ago)
Lijkt me idd een zinniger alternatief.
Het gaat hier immers over het schaden van de vertrouwensband die je hebt met een label/distributeur. Als journalist heb je platen eerder in huis dan de winkel. Het hoort bij de beroepseer daar geen misbruik van te maken.
Japie Krekel heeft weer gezegd! ;-)
― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 18 September 2002 19:32 (twenty-three years ago)
Ik vind die reacties onder het hierboven genoemde artikel overigens behoorlijk overtrokken. Als je die leest lijkt het wel of het iets is waar de gewone consument last van heeft. Alsof zij er een discman bij moeten kopen. Het zal het illegaal sharen van die mp3's echt niet voorkomen. Alleen dus niet meer voor het officieel verschijnen van de Cd's.
― Martijn Grooten (martijng), Wednesday, 18 September 2002 19:54 (twenty-three years ago)
Alleen dus niet meer voor het officieel verschijnen van de Cd's. Dat betwijfel ik, eerlijkgezegd. Als je geluidsmateriaal uit handen geeft - ongeacht het formaat - kan iemand die van kwade wil is het op internet zetten, hoe je het verpakt, beveiligd, etc. Dat draadje van de koptelefoon kun je doorknippen en er vervolgens een plugje aan solderen -> aansluiten op geluidskaart, klaar. De cd-speler openbreken (zelfs als die uit een stuk zou zijn), is ook een optie. Enzovoort. Welk slot je ook bedenkt, iemand vindt altijd wel een sleutel. Daar ligt de oplossing dus niet...
― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 18 September 2002 20:15 (twenty-three years ago)
Ik heb in Seattle de nieuwe Pearl Jam-plaat mogen beluisteren in zo'n dichtgekitte discman, met aangelijmde hoofdtelefoon, maar moest 'm de volgende dag wel weer inleveren. Voorbereiding van een interview (in dit geval) is zo niet ideaal, recenseren van platen lijkt me zo ook behoorlijk vervelend. Zoals al eerder opgemerkt: sommige platen wil je op je eigen installatie horen, in je auto, tijdens het schrijven op je computer.
Er zijn nog ergere methodes: de Red Hot Chili Peppers-cd mocht in een uurtje voor het interview in een luisterkamerte horen, waar een obesitaspatient de liedjes voorspeelde op een ghettoblaster. Hadden we nog geluk dat we aan de vroege kant waren, zodat we sommige nummers vaker dan eens konden beluisteren.
Dezelfde dame trof ik in Montreux aan, in de luisterkamer waar de nieuwe Shania Twain werd voorgedraaid (waarvan je trouwens na 1 keer luisteren wel kunt zeggen dat het een kutplaat is).
Kan het nog erger dan een luistersessie? Jawel, van een R&B-zangeresje waarvan me de naam nu even ontschoten is, kreeg de redactie van Nieuwe Revu een cd met snippets, d.w.z. fragmentjes van pakweg 1 minuut van een selectie van tracks van het nog te verschijnen album. Met een platenmaatschappij (Warner, meen ik) briefje erbij, dat deze snippets-cd vooral bedoeld was voor recensenten die voor bladen werken met een lange productietijd (maandbladen als Elle, bijvoorbeeld).
Dan laat ik de cd met drop-outs (na twee minuten een pauze) nog onvermeld.
Oorzaak en gevolg vormen in deze zaak een grijs gebied: er zijn ongetwijfeld vakbroeders die het niet zo nauw nemen met copyright, en recensieexemplaren na ontvangst direct het net op gooien, wat de rare sprongen van platenmijen verklaard. Maar er zijn ook voorbeelden waarbij hele albums al te downloaden waren voordat er recensieexemplaren waren uitgestuurd (recent voorbeeld: Hooverphonic), wat lekken bij de platenmij of perserij doet vermoeden. Een beetje extra publiciteit (kop: Rene Froger woedend over internetpiraterij!) rond de release van een plaat kan nooit kwaad, natuurlijk.
Je kunt je verder afvragen hoeveel potentiele kopers het laten afweten als een plaat zeg een maand voor de release al te downloaden is, of wanneer dat op de dag van de release zelf is. Tegenhouden lukt nauwelijks, dus waarom daar journalisten die ook maar hun werk doen, daarvoor straffen? Enige terughoudendheid van 'onze' kant is trouwens ook wel gewenst, platenmaatschappijen ondergraven is uiteindelijk toch een valkuil graven voor popjournalistiek: geen platen, geen werk.
― Guuz, Thursday, 19 September 2002 09:06 (twenty-three years ago)
waarom daar journalisten die ook maar hun werk doen, daarvoor straffen?Hoezo straffen? Je krijgt gewoon een CD met discman te leen, voordat die in de winkel ligt. Je bent toch niet verplicht er iets over te schrijven?
Oh, en Roger: mijn opmerking hierboven was de redenatie van de platenmaatschappij. Natuurlijk zal ook deze actie weinig uithalen.
― Martijn Grooten (martijng), Thursday, 19 September 2002 09:52 (twenty-three years ago)