Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

En om zelf maar even het spits af te bijten, want een hoop gelezen van de zomer, waaronder:

Orhan Pamuk - Snow
Duurde eeuwen (en honderden pagina's) voor ik er een beetje inkwam, maar is wel een heel erg mooi boek dat heel goed in elkaar zit. Ook het soort boek waarmee je nobelprijzen wint, natuurlijk. (Maar ik ben vrees ik, als het om boeken gaat, gewoon een gitaarsololiefhebbende rockist.)

Frank Westerdam - Ararat
Literaire non-fictie en denk ik mijn favoriet in het genre, omdat hij altijd verschillende niet-alledaagse onderwerpen zo mooi in één booek weet te stoppen. En dat dan heel subjectivistisch benadert.

Mark Haddon - A Spot Of Bother
Ionica had hier op het oude forum iets over gezegd, maar ik weet niet meer wat. Ik vond het een buitengewoon grappig boek. Niets meer verder, maar dat hoeft ook niet. Dat hij ook het totaal andere Curious Incident.. heeft geschreven is vooral toevallig.

Rachel Seiffert - Afterwards
Was erg onder de indruk van haar vorige boek, The Dark Room, en dit las ook vlot wel, maar ik had wel een onvoldaan gevoel aan het eind. Volgens mij was het boek gewoon nog niet af.

Douglas Coupland - Generation X
Omdat ik die toch ook eens gelezen moest hebben. Ja, wel goed enzo, maar vast beter als ik er vijf (of tien) jaar geleden aan begonnen was.

Jonathan Coe - The Rain Before It Falls
Mijn eerste Coe (werd ook tijd) en maar meteen eentje gekocht die kennelijk nog niet uit i(behalve bij de Libris op Schiphpol). Vond 'm erg indrukwekkend en ga nu maar meteen al die andere boeken lezen.

Ha, leuk...

Lees nu Het Kralenspel van Herman Hesse. Weet nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het leest lekker weg en is toch ergens zoooo saai. Ben wel benieuwd hoe hij dit meer dan 600 pagina's wil volhouden.

Net de nieuwe William Gibson binnen dus die wil dan ook eigenlijk meteen gelezen worden.

Nu bezig met:
Ploughing The Clouds, The Search for Irish Soma van Peter Lamborn Wilson, zwaardere kost dan het geweldige Sacred Drift, Essays On The Margins Of Islam.

Afgewisseld met een boekje over Turkse kunstmuziektheorie, ook zware kost.

Dan volgt:
Foucault's Pendulum van Eco, voor wat tegengas op wat ik meestal lees, naar verluidt.

naast een hele bulk boeken over nieuwe media onlangs Los van Tom Naegels en Nostradamus van Coupland geconsumeerd. Coupland is toch een geval apart. z'n Miss Waoming, JPod en Microserfs vind ik geweldig, de rest kan me nauwelijks boeien.

ook bediep ik me met psychoanalytische gedachtegoed en Taal en Verlangen van Antoine Mooij in de psycholanalyse op nederlandse bodem en Lacan. interessant.

de slinger van foucault! das tijden geleden!

<i>Het Complot tegen Amerika</i> van Philip Roth. Interessant gegeven (anti-semiet Lindbergh wint in 1940 de presidentsverkiezingen van Roosevelt en sluit meteen vrede met Duitsland en Japan), maar Roth zal toch nooit een favoriete schrijver worden. Daarvoor is hij te wijdlopig en te stijf.

<I>Elvistranen</i> van Bart Chabot. Gekregen, want ik ben nou niet bepaald een fan van tv-persoonlijkheid Chabot. Maar hij blijkt dus verbazingwekkend goede korte verhalen te kunnen schrijven, hoewel hij beter is in de vorm dan in de plots.

<I>Freakonomics</I> van Steven Levitt en Stephen Dubner. Interessante verslagen over de economie van het drugsdealen en valsspelen bij sumoworstelen en meer van dat soort zaken, maar die Amerikaanse 'That's so amazing!' borstklopperij is wel irri.

Hee, ik heb ook een Roth gelezen tijdens vakantie, Everyman. Wijdlopig, ja, daar ben ik het wel mee eens geloof ik, maar erg vind ik dat niet, stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven', maar wel erg goed. Over de fysieke aftakeling van een oud lichaam, de tijd, relaties, jaloezie, de dood de dood en de dood van 'vrienden', familie, collegas, ik was onder de indruk toen ik het uit had.

Connie Palmen, Lucifer. Prachtig boek, het verhaal, het onderzoek naar de dood van de vrouw van een componist, is meeslepend, de karakters van het bonte gezelschap rondom de componist en zijn vrouw zijn prachtig neergezet. Zo uit, dat boek. Toch blijft het niet lang hangen. Misschien hoeft dat ook niet.

Nu lees ik Gyorgy Konrads Zonsverduistering, een autobiografisch boek over zijn tijd na WO II. Een jaar geleden trok ik de weldadige schrijfstijl van Konrad niet zo goed, nu proef ik ineens ook een hoop ironie, juist ook door die 'rijke' schrijfstijl, wat me erg aanspreekt.

Verder heb ik tijdens vacance mijn eerste Murakami gelezen, The Wind-Up Bird Chronicle. Daar ben ik verliefd op geworden. In de tweede (Kafka On The Shore) ben ik een endje op weg maar ik doe het rustig an. Verliefdheden moet je koesteren, door de tijd.

Ook was ik aan het begin van de zomer begonnen aan De Dialectiek Van De Verlichting (WAT?! HERHAAL!) DE DIALECTIEK VAN DE VERLICHTING, vol enthousiasme, in het park met een stompje potlood belangrijke passages en opmerkingen aan het onderstrepen, nu ben ik echter even de reden kwijt waarom ik het lees, dus heb ik het weer even opzij gelegd.

De Slinger Van Foucault heb ik denk ik zo'n tien jaar geleden ritueel verbrand, ik kon de dikke dosis pretentie absoluut niet aan (of ik begreep er geen hol van, dat kan ook).

Vanwaar deze titel voor deze draad? Wie is dat plaatje?

reden? omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is en nog immmer staat als een huis. maar het is soms een beetje lastig leesbaar boek. ik probeer het mijn studenten eigenlijk ook door de strot te duwen, maar dat heeft tot nu toe weinig succes.

omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is

Vond er eerlijk gezegd niks aan. :) Maar ja, het is nogal slecht geschreven. Geef mij maar Eros & Civilization uit diezelfde hoek.

Zeg, heeft iemand Het Kralenspel al gelezen? Zo ja, wordt dat nog wat na 200 pagina's want ik word gek van dat brave mannetje Knecht en zijn mannencultus.

Eerste hoofdstuk van Spook Country intrigeert in ieder geval.

tja, Marcuse kàn schrijven. overigens vind ik dialektik niet zo slecht hoor, maar ja, ik leg de door jou bewierookte fransen dan weer gapend weg ;-) al zijn er uitzonderingen.

in de 'nieuwe media in NL'-krant die ik momenteel samenstel worden de fransen door een deel van de auteurs ook overal bijgehaald. zal wel typisch nederlands zijn.

net uit: george pelecanos, geen idee meer welke (boeken zijn inmiddels ingepakt in dozen) was ook niet bepaald z'n beste. plot boeit weinig en nou lees je daar die pelecanos toch niet echt voor maar deze keer waren zelfs de sfeerbeschrijvingen van de mindere wijken van washington dc (aan de hand van muziek en auto's) saai.

in bezig: killing yourself to live van chuck klosterman. beetje het literaire equivalent van een zak chips als je trek hebt. de eerste paar happen/hoofdstukken zijn het beste wat je ooit gelezen hebt - reis per auto door amerika geschreven in dat o zo postmoderne, continu self-referencing en al babbelend uit de bocht vliegende stijltje dat we ook kennen van dave eggers (waar chuck zich in het eerste hoofstduk al voor verontschuldigt) en dan over coole muziek - maar na verloop van tijd wordt het een beetje een irritant truukje.

en ik heb de nieuwe volkskrant gekocht. met ongeveer 76 nieuwe bijlagen. vanaf volgende week gelukkig weer de guardian/observer/independent...

ben eindelijk bezig met 1984 van orwell; staat al jaren in de kast, nooit aan begonnen. en hierna staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

vond 'm in het engels brilliant geschreven, juist. terwijl ik z'n debuut waardeloos vind. heet iets van are you illuminated?, die eerste.

stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven'

'Klassiek geschreven' kan ik me wel in vinden, maar dan nog zou het meer elegantie kunnen hebben. Het is echt werken wat je moet als lezer, geen enkele zin springt je tegemoet of sleept je mee. Roths meesterlijk neergezette karakters verdienen eigenlijk beter.

zal wel typisch nederlands zijn.

35 jaar te laat er bij zijn? ;)

1984 ook nooit gelezen. :(

Wel bezig in Archaeologies of the future van Fredric Jameson. Ploeteren. Soms erg interessante essays over SF maar, man oh man, wat overschrijft die arme man zich.

waar zou die Gondry-film blijven n.a.v. extreem luid en ongelooflijk dichtbij blijven..

(en al eerder gezegd op een van die oude fora, ook ik vond het 2e boek van Foer beter, wegens minder flauw en vooral een sympathieker hoofdpersonage, om niet te zeggen een grote kleine held)

Ha, ik wilde me eigenlijk niet meer aanmelden voor dit forum, maar nu het over boeken gaat, ben ik er weer bij! Ik heb gelijk weer titels genoteerd op mijn te-lezen-lijst.

Hierbij een greep uit mijn boekenzomer:

Vandaag ben ik begonnen in Jonathan Coe - The Rain Before It Falls, tot nu toe bevalt het goed. Coe is sowieso een van mijn favoriete schrijvers. Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik heb erg gelachen om Bestrijd het leed dat Mulisch leed, al vond ik sommige persiflages wel erg gemakzuchtig en flauw. Ik was ook verbaasd dat zoveel bekende journalisten van Propria Cures komen en dat Dirk van Delft zo geestig is.

Ook las ik veel "Young Adult writers". Het begon met An abundance of Katherines - John Green, wat me aangeraden werd vanwege de wiskunde erin. Was inderdaad een leuk boek met wat formules. Indruk maakte How I live now - Meg Rosoff, een vreemd, verontrustend boek dat ik niet aan een puber zou durven geven.

Verder was de De engelenmaker - Stefan Brijs bijna net zo spannend als Harry Potter and the deathly hallows en lachte ik meerdere malen hardop om A walk in the woods van Bill Bryson.

Op de planning staan voor de komende tijd nooit gelezen klassiekers als De avonden en Catch 22. 1984 heb ik al gehad, vond het tegenvallen na A brave new world (want dat hakte er echt in).

Eindelijk mijn abonnement op de ECI opgezegd, want het levert je toch 4 keer per jaar een boek op wat je eigenlijk niet wil lezen. Maar goed: uit die collectie:

Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Dikke pil over toveraars en de Engelse behoefte aan magie. Plaatst Harry Potter als roman in een kader, een traditie. Veel voetnoten, maar de semi-wetenschappelijke opzet is leesbaar en hoogst vermakelijk.

Voor de vakantie gekocht voor 6 euro of minder:

Hoe ben je een goed mens - Nick Hornby
Hornby schrijft altijd vlot. Met glansrol voor Molly, de dochter die haar vader wil overtreffen in 'goed doen'.

De evangelist - Bas van Putten
Dikke pil met ongelooflijk veel monologue interieur van onsympathieke Johannes Bach. Zijn carriere begint op het conservatorium, vervolgens de handel, dan verkoper van klassieke auto's om als componist te eindigen. Intrigerend boek over 'slecht doen'.

Carter klopt de duivel - Glen David Gold
Amerika in de roaring twenties, beleefd door Carter de illusionist. Mooie avonturenroman, geeft hetzelfde gevoel als een meeslepende film. (Waar blijft de film met Tom Cruise?)

De vliegeraar - Khaled Hosseini
Was een cadeautje. Erg mooi geschreven en daar laat ik het bij.

Boek van Foer heet overigens 'Everthing is illuminated'.

Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik wilde The Rotter's Club bij de plaatselijke bibliotheek halen, maar die zat niet in hun willekeurige verzameling boeken. Toen heb ik maar weer eens een poging gedaan om in James Joyces Ulysses te beginnen. Dus Coe komt over een maand of zes wel weer. ;)

1984 heb ik gelezen toen ik zestien of zeventien was, voor m'n Engelse boekenlijst, omdat het boek me zo aansprak. Ik was ook erg onder de indruk, maar eigenlijk was het wat te hoog gegrepen (al was het maar vanwege de driehonderdzoveel pagina's in een taal die ik nog lang niet voldoende machtig was). Heb het een jaar of zes later nog eens gelezen en vond het toen een beetje tegenvallen. Het idee was goed enzo en het is natuurlijk terecht ontelbaar vaak als referentie gebruikt tegen een of andere megalomane dictator of paranoïde anti-privacy plan, maar het zat allemaal vrij zwak in elkaar vond ik. Dingen als "oh ja, en je hebt ook nog eens 90 procent van de bevolking en die worden niet zo in de gaten gehouden, maar die worden zoet gehouden met loterijen die ze toch nooit winnen en blijven gewoon lekker dom".
(Animal Farm vond ik, ook bij het herbelezen, goed in elkaar zitten. Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk. Huxley's Brave New World heb ik ook alleen maar op m'n zeventiende gelezen, maar ik denk dat het wat beter in elkaar zit.)

(Man op het plaatje is de man van de topic-titel: hij die het boekdrukken heeft uitgevonden.)

De evangelist - Bas van Putten

Van Putten is de beste muziekschrijver van Nederland. Het is alleen wel een snob en een chagrijnige cultuurpessimist en over zijn andere hobby, auto's, schrijft hij lang niet zo goed als over Ricardo Chailly.

Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk.

Volgens mij had Orwell het ook meestal wel goed gezien. Ik heb in de ramsj ooit het anti-communistische boek ('Mijn communistentijd') van de Nederlandse Orwell, Jacques de Kadt, gekocht. Moet ik ook eens gaan lezen.

ik heb nu ook Cloud Atlas gelezen.. kweenie.. Eerste helft van alle verhaaltjes is leuk. Maar dan op de terugweg, tsja is het nog steeds wel leuk hoor, maar denk ik ook WAAROM. waarom deze post-moderne constructie. Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen. (Maar misschien zag ik 't masterplan over het hoofd)

Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen

*niet*

Gisteren heb ik me vermaakt met de nieuwe Bas Haring: Voor een echt succesvol leven. Vlot geschreven, aardig basisidee en veel aansprekende voorbeelden - maar net niet echt diep. Ik vind het grappig dat hij precies zo schrijft als hij praat. Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

net uit: Dino Buzzati's De Woestijn der Tartaren. Behoorlijk aangrijpende roman over een soldaat die in een vesting verzeild raakt en daar ongewild blijft hangen/steken. Net als zijn leven dus, soort metafoor voor depressie eigenlijk.

al een tijd uit: 1984. hmm. wel visionair aan de ene kant, maar het wordt me allemaal teveel uitgelegd, te weinig aan de verbeelding overgelaten. ik voelde ook totaal geen emotionele betrokkenheid bij de hoofdpersoon. toch jammer.

binnenkort beginnen aan de definitieve versie van omc's droomstof :). had al een eerdere versie ter berschikking enkele jaren geleden, ben benieuwd wat er is veranderd en wat er nog is blijven hangen bij me.

Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?

Ik heb Jonathan Coes* The Rotters' Club gelezen. Geweldig boek, dat hier zo voor de inburgeringscursus gebruikt kan worden. En nu wil ik helemaal elke letter die de man op papier heeft neergezet lezen.

* die -s in de tweede naamval in het Nederlands staat wel erg lelijk hoor, bij Engelse namen.

*: Je kan hier pleiten voor Coe's, omdat je het uitspreekt als 'Ko' en er dan bovendien geen verwarring ontstaat met iemand die Koe-met-een-C heet.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?
Kleine planken hebben jullie ;)

Het is officieel een Young Adult Novel, net als bijvoorbeeld The curious incident (etc.). Ik houd ook niet zo van oorlogsboeken, maar in dit boek is de oorlog meer een soort decor. Ik vind het moeilijk uit te leggen waardoor dat komt. De dood als verteller is in elk geval aardig gevonden. En een hoofdpersoon die boeken steelt om te kunnen lezen, vind ik ook heel sympathiek. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik niet meer zomaar aan boeken zou komen.

ben ongeveer halverwege ayn rand's the fountainhead.
(het enige boek dat vernoemd is naar een bluetones albumtrack?)

ben als economisch-psycholoog/behavioral speltheoreticus/evolutionair sociaal psycholoog erg geinteresseerd in de tegenstelling/samenwerking tussen collectieve en individuele belangen en ik had begrepen dat mevr. rand daar ook bepaalde opvattingen over had. en dat is ook zo. het is alleen tot in het potsierlijke overdreven opgeschreven. de 'collectieven' zijn allemaal conservatieve, ouderwetse, op de oppervlakte goed bedoelende maar eigenlijk heel erg manipulatieve mannetjes en de 'individuelen' zijn modernistische, vooruitstrevende maar ook willens en wetens tegen de stroom oproeiende gevallen met, volgens mij, psychopatische, autistische en masochistische trekken. ze zijn pas gelukkig als ze door iedereen tegengewerkt worden. die laatste gaan natuurlijk 'winnen' en de eerste gaan koppie onder, maar het is moeilijk sympathie te krijgen voor eender welk personage.

ik ben nog niet helemaal overtuigd van het individualisme van ayn rand...

Rand zelf schijnt wel naar haar filosofie geleefd te hebben. Het was dan ook een ongelooflijk kutwijf, geven zelfs haar grootste fans toe. Arnon Grunberg is trouwens bezig in Atlas Shrugged (waarvan je dan in ieder geval moet zeggen dat de titel een briljant beeld is.)

Ook leuk: Ayn Rand is de grondlegger van het Objectivisme!

Precies! Rand is de anti-sub! Ik kreeg Atlas Shrugged voor mijn afstuderen en las het met plezier, al is het natuurlijk veel te dik. Ik had in de roman wel sympathie voor personages, maar bedacht later dat ik aan al die mensen in het echt een bloedhekel zou hebben.

Ik neem trouwens terug dat The book thief niet echt een oorlogsboek is. Maar mooi was het wel.

Spook Country. Met gemak de slechtste William Gibson. Helaas, helaas. Wat een ontzettende slome thriller dit. En nog rockistisch ook. :)

Veder bezig in:

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus. Mwaaah, ik wil wel maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Volgens mij moet ik overstappen naar het latere werk.

Robert Lemm - Geschiedenis van Spanje. Zo maar bij de bieb uit de kast getrokken. Begint ontzettend saai (die trouwde met die, en die met die, en toen die met die....fuck offffff!!!) maar tegen 1492 wordt het allemaal wel lachen en doorprikt Lemm heel wat mythen over Spanje. Met historici is het altijd oppassen, ik heb het gevoel dat hier de wind uit conservatief-Hegeliaanse hoek blaast en de grote litmus test komt natuurlijk met de Spaanse Burgeroorlog.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

Er is trouwens een nieuwe Nick Hornby. Ook een Young Adult Novel.

Jonathan Coe's Rotters Club. Gisteren in begonnen en moeilijk weg te leggen. Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Doris Lessing, anyone? Er is geloof ik bij Engels eens wat van haar werk voorgelezen, maar dat heeft nooit een blijvende indruk op me achtergelaten. Zo vlug wat plots bij elkaar gewikipediaad lijkt het me echter best wel iemand die boeken kan schrijven die mij boeien.

was (is?) toch een communist? Ik had The Good Terrorist op mijn Engelse boekenlijst staan. Redelijk boek, over wat slackers.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.

Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet:

* Salmon Fishing in the Yemen (Paul Torday). Ligt hier bij elke supermarkt en inderdaad een snelconsumptieboek. Prettig leesvoer desalniettemin, over een wetenschapper die in een project wordt gezogen om zalm te kweken in Jemen. Tegen het eind wordt het allemaal wel een beetje érg overdreven.
* Diary of a Bad Year (J.M. Coetzee). Mooi idee, indrukwekkend boek. Bevat een serie politieke en filosofische essays van een "gerenommeerd schrijver" (die nogal wat overeenkomsten met Coetzee zelf vertoont) en daarnaast de dagboekaantekeningen van die schrijver én die van het meisje dat die essays voor hem uittypt.
* Eleanor Rigby (Douglas Coupland). Mooi boek, goed verhaal.
* Havoc, in Its Third Year (Ronan Bennett). Speelt zich af rond 1630, maar met buitengewoon hedendaagse thema's als machtspolitiek en , vooral, xenofobie. Erg geloofwaardig geschreven. En een must-read voor de Wildersen en Verdonken van deze planeet.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?
Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.
Woonden jullie maar in Leiden! Ik heb hem zo staan (in het Engels). Het is opvallend hoe vaak Martijn dezelfde dingen leest als mijn vrienden. Om me heen hoor ik nu iedereen over Coetzee en Coupland. Gisteren zag ik trouwens drie verschillende mensen in de trein Murakami lezen. Het was een mooie dag.

Ik las de laatste tijd vooral vakliteratuur, maar ook

* A certain ambiguity (Gaurav Suri & Hartosh Singh Bal). De beste roman over wiskunde die ik tot nu toe las.
* The polysyllabric spree (Nick Hornby). Erg amusante verzameling columns waarin hij elke maand beschrijft welke boeken hij koopt en welke boeken hij daadwerkelijk leest. Zijn smaak is duidelijk niet de mijne, maar hij schrijft erg geestig over boeken, lezen en redacteuren. Zo'n column zou ik ook wel willen schrijven!
* Shakespeare (Bill Bryson). Ik wist niets over Shakespeare, maar wil alles van Bryson lezen. Veel geleerd en gegrinnikt, al vond ik het iets taaier dan verwacht.
* Oracle night (Paul Auster). Auster is niet echt iets voor mij, maar dit heb ik in elk geval met plezier uitgelezen.

En ben net begonnen in This book will save your life (A.M. Homes). Het lijkt me wel wat!

ps Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet
Heb je echt een spreadsheet? Ik schrijf alles in een mooi klein boekje. Tot groot vermaak van mijn vriend.

Nee, dat was metaforisch bedoeld. Ofzo. :)
Al heb ik tegenwoordig wel de wathebjeallemaalgelezen-applicatie op Facebook. Wat in feite hetzelfde idee is.

Ik heb hem zo staan (in het Engels)

Volgens mij staat 'ie ook gewoon bij ons in de kast. In het Grieks...

Die Hornby moet ik dan toch ook maar eens lezen. Die verzameling muziekessays waren ook verrassend leuk. En Murakami ga ik ook eens aan beginnen.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)

de recent-gelezen-spreadsheet

bij mij is het gewoon een word-document...

* de gum thief van douglas coupland. erg lief. misschien iets te.
* de autiobio van alex james (bassist van blur). hij is 'in het echt' precies zoals je verwacht dat-ie is. zelf denkt-ie dat-ie een renaisssence man is, maar eigenlijk is-ie een meer een blufgozertje die veel dingen 'he, leuk man te gek'-vind met, op een gegeven moment, heel veel geld
* de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio maar die ene die een paar maanden na z'n dood verscheen. kostte maar 1 pond. vandaar. is verder gewoon een doos omgevallen en aan elkaar gebonden krantenknipsels en anekdotes die ik sowieso allemaal al uit m'n hoofd kende.

Vergeten jullie pardoes wat jullie hebben gelezen of zo? :)

Uitgelezen Bug Jack Baron van Norman Spinrad. Een echte jaren 60 SF klassieker, ongelofelijk inventief geschreven en toch leest het weg als een thriller.

Ik ben nu bezig met Palomar van Italo Calvino. Wel okay, denk ik, een soort ambient literatuur.

Net uitgelezen Godard, portrait of the artist at 70 van Colin MacGabe. Wel rap geschreven biografie van Godard die steeds goed wordt geplaatst in zijn tijd. De post-68 Godard was altijd een mysterie voor mij en dat is dus nu fijn ik kaart gebracht, al geloof ik er geen reet van dat die films zo goed zijn als MacGabe pretendeert.

Nu verder in: The Work of Mourning van Jacques Derrida. Mooie, voor zijn doen toegankelijke maar zwaarmoedige teksten van JD geschreven voor vrienden/collega's die zijn overleden.

even de agenda tevoorschijn toveren.

*Cormac McCarthy - De Weg
korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.

*Daniel Wallace's Grote Vis.. negeren, de film van Burton zien. Het boek is een schetsmatige opzet voor de magie die Burton op weet te roepen.

*Sándor Márai - Gloed
Wereldbibliotheek is wel een interessante uitgever, of imprint, whatever. De Woestijn van der Tartaren was ook al interessant. Gloed is een mooie filosofische verhandeling, over 2 gezworen vrienden en 1 gebeurtenis in 't verleden die hun uitelkaar heeft gedreven en ze nu eens aan het einde van hun leven uitgebreid analyseren. Mooi tijdvak en plaats ook.. Hongarije, voor de 2de wereldoorlog. (of ik moet mijn feiten nu alweer over hoop hebben, het is alweer een maand of 2 geleden)

oh en voor extra drama is Marai een vergeten schrijver a la Kennedy Toole (Samenzwering van Idioten) inclusief zelfmoord.

Nu bezig in Amos Oz epos Een verhaal van liefde en duisternis, goed voor de Jiddisch/Hebreeuwse woordenschat, als ik 't zou kunnen onthouden. Hij valt soms in herhaling, maar 't lijkt een keuze. Soort Eeuw van mijn Vader, maar die Oz heeft natuurlijk een veel interessanter leven. Iedere zionist aan 't begin van de staat Israel lijkt wel een intellectueel met Nobelprijs.

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

benieuwd!

Ian Penman - Erik Satie Three Piecee Suite
De paus van het Subjectivisme is goed bezig met alweer zijn derde boek voor het onvolprezen Fitzcarraldo Editions (essays altijd met smaakvol witte omslag). Dit keer bespiegelingen over de pianist Erik Satie, ooit een half-vergeten avantgardist, nu populair onder pianoleraren en profeet van ambient. Penman probeert om Satie weer zijn mysterie terug te geven en dat lukt goed, want een zekere excentriciteit was de man niet vreemd. Tegelijkertijd wordt deze luisteraar duidelijk hoe beperkt zijn kennis is van het complete oeuvre van Satie, vaak de vroege beroemd geworden werken (in ultra trage uitvoering van Reinbert de Leeuw.) Er valt dus nog veel te ontdekken, ook van zijn tijdsgenoten trouwens. Dat wordt de tweedehandsbakken afstruinen, iets waar kringloper Penman alles van weet. Het eerste deel is nog enigszins conventioneel historisch, daarna wordt het steeds persoonlijker. Deel 2 is een Barthesiaans alfabet vol interessante associaties, termen, tijdgenoten (muzikaal maar ook schilders en filmers) terwijl deel 3 bestaat uit een dagboek tijdens het schrijven van het boek vol dromen, inzichten, vragen, kringloopvondsten, boeken, et cetera, (zoveel tips). Alles bij elkaar veroorzaakt het een heel vreemd effect, het voelt vluchtig en diep tegelijk, kortom het Satie-effect.

benieuwd!

Wat ik totnutoe gelezen heb valt onder te verdelen in de volgende categoriëen:

1. Romantische, gedetailleerde reisverslagen naar (meestal) verre uithoeken van de Sovjetunie rond het interbellum.
2. Verhalen van getroubleerde Russen die hun lot proberen te ontvluchten, uiteraard allemaal tevergeefs.
3. Netjes uitgewerkte verhalen met een plot en meerdere personages. Die spelen zich meestal af buiten de Sovjetunie, maar gaan allemaal over oorlog.
4. Lemma's over volkeren en streken die lezen als een uittreksel van een encyclopedie.

Bij alle verhalen staat een jaartal, en ook via de noten van de vertaler wordt snel duidelijk dat de man op creatieve manier refereert aan politieke gebeurtenissen zonder ze direct te noemen. De reisverhalen doen af en toe denken aan Slauerhoff (er komen erg veel zeelui aan het woord).

Dat wordt de tweedehandsbakken afstruinen, iets waar kringloper Penman alles van weet

ha! (klinkt als een geweldig boek). Ik denk wel dat Satie (als ie echt mystiek is) nog even ergens een opera nodig heeft, of een symfonie, iets echt anders dan zijn pianomeubelmuziek. (But does he?)

uiteraard allemaal tevergeefs.

lol.

De reisverhalen doen af en toe denken aan Slauerhoff (er komen erg veel zeelui aan het woord).

in deel 1 van genoemde memories raakt hij helemaal gebiologeerd door een adelborst en loopt 'm een heel Kievs park achterna. (En krijgt ter beloning een kopje chocolademelk)

nog even ergens een opera nodig heeft, of een symfonie,

Socrate, op Saties, een soort bescheiden hybride.

*zwengelt good old soulseek an. Hedde 'm al op LP?

Thomas Pynchon – De veiling van nr 49
'Dacht je dan dat niemand dat ooit eens geopperd zou hebben?' Als DJ had ik dus Mucho Maas moeten heten. De radiojockey met wie dit – uiteraard – volstrekt onnavolgbare verhaal begint. Eigenlijk is het ook niet zijn avontuur, maar dat van eega Oedipa Maas. Zij belandt in een even cartoonesk als freudiaanse achtbaan vol rafelrandjes, of, liever... kartelrandjes. Alles draait om een geheimzinnig postzegelbedrijf dat mógelijk ooit, eens, de belangrijkste en meest geheimzinnige posterijen in handen had. Eerst in de contreien en letterlijke nabijjheid van Willem van Oranje (jawel!) en later in Amerika. Deze novella (want een roman mag je het niet noemen van Pynchon) is minstens zo mysterieus als de man zelf. Tekenfilms, alcohol en seks zijn gelukkig een zijmotiefje, wat de boel wellicht íets toegankelijker maakt dan normaal voor Pynchon. Dat ikzelf het boekje (in het Nederland) vond in het Aken, spreekt boekdelen. Het móet iets betekenen. 'Ja, het is interessant', zei ze. 'Als het echt is.'

Schijnt overigens dit jaar een "Nieuwe" Pychon aan te komen (ik denk zelf dat ie al jaren dood is) ;-)

Het beste boek om mee te beginnen. Socrate nog niet gevonden maar met klassiek is er tijd zat. Had wel de Vexations lp van Reinbert de Leeuw in handen, maar volgens mij is dat alleen leuk in theorie (wel mooie hoestekst.)

in goed Nederlandse stijl vond Reinbert vooral zichzélf heel belangrijk. (Al zal hij ook best goede dingen voor de Satie-canon(isering) hebben betekend)

Socrate, op Saties, een soort bescheiden hybride.

Ook gedaan door Reinbert.

Stanisław Lem - The Cyberiad
Niets minder dan een sciencefiction Buurman & Buurman. Bundel korte verhalen met in de hoofdrollen de uitvinders Trurl en Klapaucius, allebei geniaal en ijdel, al is Klapaucius wat sceptischer over de bizarre robots en virtuele werelden die zijn collega bouwt. Heerlijke avonturen, soms duizelingwekkende verhalen-in-verhalen-verhalen, met allerlei kwinkslagen en onderhuidse kritiek op van alles, waaronder een groot aantal megalomane koningen. Opvallend hedendaags ook, veel zou je zo kunnen toepassen op de pretenties van AI-bro's.

Heerlijk!

Theodor Fontane – Effi Briest
'Je bent een charmant vrouwtje, maar standvastigheid is nu niet direct je specialiteit.' Eerste indrukken zijn vaak killing, externe indrukken wellicht nog meer. Toen ik aan de roman begon, las ik een passage aan mijn vriendin voor. 'Wat is dit voor streekromannetje?' Zoiets beinvloedt me dan toch, net zoals cd's die ons moeder vroeger haatte... Zal wel vooral iets over mij zeggen, maar pas de laatste 100 pagina's kon ik in Effi Briest de klassieker gaan zien die Fontane wel degelijk geschreven heeft. Dan begint de subtiele pijn tussen de regels door te steken. Hoe een verstarde samenleving (en goedbedoelende ouders) Effi kapot maken. Veel te jong uitgehuwelijkt met een veel te oude man, weet je dat ze gaat eindigen zoals alle Grote Europese Heldinnen. Alleen bij een oude, bedaagde vriend én bij haar trouwe hond, vindt ze de rust om heel kleintjes weg te deemsteren. 'Wat ik van het leven vind? Veel en weinig. Soms is het wel erg veel en soms is het erg weinig.'

Jean Baudrillard - Cool Memories II
Verrassende vondst in een hele leuke boekwinkel in Kraków. Het tweede deel met Baudrillards verzameling observaties, reisindrukken, provocaties en andersoortige mijmeringen uit de periode 1987 - 1990. Baudrillard lijkt hier vaak een intellectuele edgelord, die al lang voor social media bezig was met de ontwikkeling van shitposting. Met zijn gebruikelijke afstandelijkheid en sardonische humor observeert hij meewarig politiek, kunst en allerlei sociale fenomenen (soms zelfs een film, Sex, Lies and Videotape.) Niet vies van ongegeneerd Frans seksisme waar je nu niet meer mee weg zou komen, soms niet te volgen en dan opeens hilarisch grappig en regelmatig gewoon profetisch (meneer zat als sciencefictionlezer al lang en breed te speculeren over AI in de tijd van de fax.) Peak Baudrillard is wel: "At Disneyworld in Florida they are building a giant mock-up of Hollywood, with the boulevards, studio's, etc. One more spiral in the simulacrum. One day they will rebuild Disneyland at Disneyworld." Prachtige voorkant met een schilderij van David Hockney, tres cool.

At Disneyworld in Florida they are building a giant mock-up of Hollywood, with the boulevards, studio's, etc. One more spiral in the simulacrum.

hahaha x100.

Een thuiswedstrijd voor mij, met ook een vleugje postmodernisme, zelfs nog. (Kan het nog anders?)

Gert Jan van der Bemd – Branco & Julia

'Hoe hard ik ook mijn best deed, er zou niets uit mijn komen, niets wat er echt toe deed.'

Een boek over de moeilijkheid van schrijven, dat is altijd leuk. Gewone mensen die kunst proberen te maken en dan tegen hun eigen beperkingen aanlopen. Want voor kunst is ego nodig, moed, talent en doorzettingsvermogen. Het ego hebben álle mensen. De moed om te beginnen – of te overwégen te beginnen – is vaak ook nog wel aanwezig. Maar waar het op vastloopt is... Talent. Of toch doorzettingsvermogen? De beste Bredase schrijver Van der Bemd beschikt over beide. Al jaren sappelt hij, met in Belgie uitgegeven romans over doodgewone mensen. In de boeken van Van der Bemd gebeurt bijna niets en dat maakt ze zo intrigerend, zo literair. In dit geval, vinden een kunstenares en een antiquair tegelijkertijd wat oude foto's op een Portugese rommelmarkt (een onderwerp naar mijn hart!) Beiden raken door de beelden van een jonge vrouw geobsedeerd. Maar ja, inspiratie is één ding. Wat ermee te doen? Natuurlijk heeft Van der Bemd zelf óók die foto's gevonden, dus hij kan zijn eigen schrijfqueeste in romanvorm gieten. Dat wordt nog aandoenlijker, wanneer hij de foto's in kwestie halverwege het boek ook aan ons lezers toont. Een magisch meta-moment. Alsof zwart-wit kleur krijgt.

'Achter op het canvas stond, nauwelijks leesbaar in potlood geschtreven: 'Yvette #1'.

Sally Rooney – Prachtige Wereld, Waar Ben Je?
'Wat schrijf je zoal, als je schrijver bent?' In alles lijkt dit de Moeilijke Tweede van Rooney, maar het is haar derde. He boek gaat over beroemd schrijver zijn, over hoe moeilijk het is een roman te schrijven, en er is zelfs een episode op een literair evenement in Italie, wat op zichzelf niets zou betekenen als Rooney niet zelf in haar dankwoord opbiecht dat ze 'in Toscane lekker aan het boek heeft kunnen werken'. Helaas heeft het niet geholpen. De roman zit vol moeizame, bijna Nederlandse seksscenes, die letterlijk en figuurlijk gaten moeten vullen. De brieven (die een kwart van de roman beslaan) filosoferen nog best aardig, geef ik toe. Conservaties tussen twee vriendinnen, die allebei in het 'schrijfwereldje' zitten. Beiden hebben ze zo hun depressieve kanten hebben, en eigenlijk zijn ze nauwelijks uit elkaar te halen. Allebei krijgen ze een 'normaal' vriendje, en als de corona komt (ook dat nog), rest door omstandigheden enkel nog het 'normale leven'. Ik zou bijna durven denken dat deze mislukte roman een mislukte poging is geweest van Rooney om haar eigen carriere op te blazen. 'Aan de andere kant hebben mijn boerse voorouders me nooit voorbereid op een carrière als alom geminacht beroemd auteur.'

Ik zou bijna durven denken dat deze mislukte roman een mislukte poging is geweest van Rooney om haar eigen carriere op te blazen.

De recensie is beter dan het boek :-)

ha, dank. :-)

Volgens mij ook de enige Rooney die ze nog niet hebben durven verfilmen.

Maurice Blanchot – Aminadab
'Ik ben erg aan je gehect en het doet me verdriet om te zien hoe gendaloos alles zich tegen je heeft gekeerd.' Moeilijkste boek van het jaar, kan niet missen. Geen hoofdstukken, geen titels, geen paragrafen, gewoon 350 pagina's hardcore filosofie in romanvorm (en puntkomma's). Dat begint al met die mystieke (?) titel, als een oudtestamentische bezwering. Een verklaring volgt – uiteraard! - niet, zoals Blanchot alles bewust in het onbewuste én ongewisse laat, hier. Eerst lijkt het nog een soort Kafka light te worden - evident de grote invloed hier). Maar het eindigt... Moeilijker! Ene (ongelovige) Thomas, belandt in een huis. Geen Slot dus, maar gewoon, een groot huis. Het pand verlaten lukt hem niet meer. Hij ontmoet een stoet figuren, die hij om verklaringen vraagt, Wat doen ze daar? Wat moet hij daar? In een bizarre episode plakt er eentje (ene 'Dom') zelfs aan zijn rug vast. Of heb ik dat gedroomd? Nou, zo'n boek dus, waar de taal zich loszingt van de werkelijkheid en zelf een onkenbare waarheid wordt, waarop Thomas en de lezer onherroepelijk vastlopen. 'Ik ben niet degene die je zoekt en jij bent niet diegene die moest komen.'

Geen hoofdstukken, geen titels, geen paragrafen, gewoon 350 pagina's hardcore filosofie in romanvorm (en puntkomma's).

Duidelijk een schrijver van de Franse school. Nieuwsgierig geworden las ik de blurb op bol.com:

Aminadab is geschreven in een ascetische, precieze stijl, maar hoewel het boek volgens sommigen minder vervreemding oproept en toegankelijker is dan zijn récits, blijft het voldoen aan Blanchots eigen definitie van literaire taal, namelijk ‘een die weigert iets te openbaren’.

Juan Gómez Bárcena - Lo demás es aire
Ik ontdekte dit boek omdat het vertaald was, als Het dorp van de herinneringen. Heb het maar gewoon in het Spaans gelezen wat prima te doen was, want Gómez gebruikt wel bepaalde experimentele technieken, zo vliegen veel delen van het boek, soms in een zin, door de tijd heen, maar uiteindelijk schrijft hij vrij toegankelijk. De roman gaat over het dorp Toñanes in Cantabria, waar de schrijver vandaan komt, en redelijk subtiel zelf als personage in verschijnt. Mooie kleine verhalen, in alle mogelijke varianten, echt super Spaans qua sfeer (en geschiedenis.)

Soort Winesburg, Ohio en espana?

Charles Bukowski – Ham on Rye
'What do you want?' 'To hide.' Afgelopen maand draaide ik Tom Russel's Hotwalker weer eens, een hoorspel op cd waarin de folkie eer betuigt aan de grootste Amerikaanse literaire dronkelap: Bukowski. Bij hem geen hoop op verbetering, zoals bij de verwante John Fante. Op Wikipedia las ik een mooie omschrijving: Bukowski is een stiekeme mannendroom. Totáál onaangepast te zijn. Een klootzak pur sang. En ook: in zichzelf gekeerd testosteron (want geneukt wordt er bar weinig, wel veel gekeken). In dat laatste opzicht is Bukowski stiekem een veel beter literator dan dat hij zich voordoet. In het sterk autobiografische Ham on Rye volgen we hem van kind totdat de Jappen Pearl Harbour bombarderen. De drank ontdekt hij bij een rijk vriendje (met een kelder), en hij beseft meteen: dít is wat ik nodig heb. Hij kan aan zijn zelfmoord in slowmotion beginnen. Het is dieptriest en doodgrappig. 'A man needed somebody. There wasn't anybody around, so you had to make up something, make him up to be like a man should be.'

Soort Winesburg, Ohio en espana?

Die ken ik niet, maar zo te zien is die wat beperkter qua scope, bij Gómez springt het echt door de eeuwen tot aan de holbewoners toe.

Bukowski omschrijving zit wel wat in ja. Voor meer geneuk moet je Women lezen, daar begon ik ooit mee.

altijd goed om met Het Neuken te beginnen.

(ik heb verder alleen Tales of Ordinary Madness gelezen, gezien de geweldige film)

bij Gómez springt het echt door de eeuwen tot aan de holbewoners toe.

o wow! Nee Winesburg is puur een dorpsverhaal.

Women is erg vermakelijk maar wel zo'n typisch boek van de schrijver met succes. Post Office is de echte klassieker wat mij betreft.

Milan Kundera - Lachwekkende Liefdes
Kundera heb ik altijd op gepaste afstand gehouden, mijn te veel De Grote Romanschrijver die schrijft over Grote Europeesche Thema's. Maar in een Friese kringloopwinkel viel mijn oog op deze bundel vroege korte verhalen die allemaal (net) voor Praag 1968 werden geschreven in een opgewekte bui en ik maakte hoopvol de connectie met al die mooie Tsjechoslowaakse films uit dezelfde periode. En zowaar, precies die vibe! 'Niemand zal lachen' is meteen raak, zo'n verhaal van iemand die zich in de nesten werkt wanneer hij achteloos een belofte lijkt te doen waardoor zijn leven overhoop wordt gehaald door een vrij irritant volhardend mannetje. Verder veel liefdesperikelen, met opgewonden mannen die graag theorieën ontvouwen over liefde, vrouwen en lust, en ondertussen fijnzinnig op de hak worden genomen. Vaak ook met een fraaie onverwachte wending aan het einde, soms wordt het object verlangen gewonnen, soms is het een Pyrrusoverwinning. Heerlijk geschreven, met een fijn gevoel voor humor.

Friese kringloopwinkels! <3 (Franeker?)

Ik had toch meer met Billy Budd (klinkt ook al heel homo-erotisch) dan met:

Melville – Moby-Dick
'All good angels mobbing thee with warnings.' Het minst Partij voor de Dieren-vriendelijke boek dat ik ook las. Ook het meest breedsprakige. Die Ishmael toch, en het begint nog zo cosy met de kannibaal in een klein café aan de haven. Daarna pakt Ishmael zelf het podium, of eerder, de lessenaar. Al zijn kennis daalt op ons neer, als manna (of voedseldroppings?). Bijbels en dodelijk. Soms is dat best grappig, al snel geeft hij bijvoorbeeld toe dat een walvis technisch gezien geen vis is. Maar! Wat Ishmael betreft is het gewoon wél een vis. Zo bezien is het boek haast postmodern in het gegoochel met de werkelijkheid. Van een plot komt het 'dankzij' alle culinaire en reistips eigenlijk niet. Hooguit de laatste 50 pagina's komen zowel Kapitein Ahab als Moby Dick zelf uit hun, eh, schulp. Dan verkrijgt de ontheemde en ontbeende cap'n iets tragisch. Wat zeg ik nou? Het is natuurlijk de walvis, of eerder nog de walvisvaarderij an sich die hier iets dieptreurigs over de mensheid onthullen. We willen Meester zijn. En al het Grote, vooral het Grotere dan ons, moet kapot. Tot slot nog dit: het boek barst van de Nederlandse referenties, die ware VOC-mentaliteit heeft het nog tot Literatuur geschopt. Zou iemand al op al die verwijzingen zijn gepromoveerd? Doet het ertoe? 'The great shroud of the sea rolled on as it rolled five thousand years ago.'

Heb een Penguin-uitgave van Moby-Dick, maar die staat nog steeds ongelezen in de kast. Ben ergens halverwege "Billy Budd and Other Stories" gestrand want niet het meest makkelijke Engels (zie ook Kipling).

Billy Budd vond ik beter te doen. Heel even, in het begin, gaat Moby-Dick ook op die meer toneelstukkerige stilj over, wel een fijne touch, maar komt niet (vaak) meer zo prominent terug.

Die taal, ja bijbels en shakespeaariaans tegelijk. Eruditie tot de max. Daarom toch vooral genoten van OMC's recensie in deze draad, zo'n boek waarvan de recensies beter zijn dan het boek zelf ;-)

https://www.youtube.com/watch?v=GkgOBR_GZl4

alleen maar interessant voor literatuursnobs, dus maar hier. Ditvoorst, Jan de Bont, W.F. Hermans en de hoestende hysterie. Amsterdam op zijn smoezeligst ook.

En Gees Linnebank, zat met m'n vader op de “kweekschool” en ik zat met z’n zoon op de havo (en m’n broer op ’t atheneum met z’n jongere broer).

ha, mooi! En de hoofdrol ook nog :-)

Paul Janssen – De Wonderlijke Wereld van Axel Munthe
'Heren, waar zijn we beland!?' Soms werkt het tegen dat ik zo'n hondstrouwe lijstjesmaker én bewaarder ben. Deze boektitel dwaalde al jaren ergens rond - ik meen nadat ik een item op de radio had gehoord over Munthe. Of ik het goede boek heb genoteerd is echter twijfelachtig. Misschien ging het item op de radio wel over de man, maar niet over dit broddelwerkje. De anonieme Nederlandse historicus/filosoof Janssen heeft een esoterische roman in elkaar gepuzzeld, waarbij hij zich vooral door beroemdheden laat leiden. In bijna elk hoofdstuk 'namedropt' hij een grote naam. Dat gaat van Erik Satie tot Django Reinhardt. Al snel wordt dat pedant, helemaal omdat de Zweedse arts Munthe zélf nauwelijks uit de verf komt. Meer dan enkele intrigerende scenes in psychiatrieke ziekenhuizen levert díe beroemdheid niet op. Zelfs Aleister Crowley kan de boel niet redden. Heel typerend: ergens worden Axel en Aleisters voornamen zelfs door elkaar gehaald. Een tijdje peinsde ik over waarom zoiets dan toch wordt uitgegeven. Conclusie: elk land moet zijn matige Umberto Eco hebben. 'Echt, we weten veel meer dan we denken.'

Roger Shattuck - The Banquet Years
Toch een van mijn favoriete periodes: Parijs voor de Eerste Wereldoorlog. Shattuck schreef in 1955 een heerlijke studie naar de oorsprong van de avant-garde en doet aan de hand van vier artiesten: Henri Rousseau, Erik Satie, Alfred Jarry en Guillaume Apollinaire. Na een fijne inleiding bespreekt hij de vier steeds in twee hoofdstukken, een meer biografisch, de ander meer kritisch. En dat bevalt heel goed, hij strooit met heerlijke details over deze toch wel naïeve, excentrieke, knettergekke en hardwerkende heren. Echt zo'n Amerikaan die zich op zijn onderwerp stort en wiens taalgebruik nog opvallend bij de tijd is, want laten we wel wezen dit boek is dichterbij de dood van Satie geschreven (vreemd genoeg de laatste van het stel die het loodje legde) dan ons 2025. Weer veel geleerd. Shattuck vertilt zich wat in het een na laatste kunstfilosofische hoofdstuk waar bijkans geen touw aan vast is te knopen, daar merk je het bouwjaar wel, net wat later en hij had het over de invloed van Jarry op Ballard & Baudrillard kunnen hebben.

Conclusie: elk land moet zijn matige Umberto Eco hebben.

Ook toevallig:

Umberto Eco - Het Eiland van de Vorige Dag
Eco trekt alles uit de kast in een verhaal over spionage en ontdekkingsreizen in de 17e eeuw (de achterflap noemt "Robinson Crusoe", "Muiterij op de Bounty", en "De Drie Musketiers". Hij zet maximaal in op het dubbelgangermotief, en er wordt weer heel wat afgebabbeld over wetenschap en filosofie (en dat is met de kennis van nu erg geestig). Een college semiotiek over duiven heeft ook een functie blijkt een paar hoofdstukken later. Als het onvermijdelijke einde van de hele onderneming in zicht komt, wordt het verhaal een soort metafoor voor alles wat mensen verzinnen en doen om de wereld te begrijpen en ordenen, en de totale vergankelijkheid ervan. Eco onthoudt zich dit keer van namedropping, maar de Bijbel en Dante zijn nooit ver weg.

Toch de blijvendste van de 4, Satie, me dunkt. Taal en beelden verouderen sneller dan muzieknoten?

Een college semiotiek over duiven heeft ook een functie blijkt een paar hoofdstukken later.

ja dat is het ekte ekte wat we willen, ipv doordrukjes.

Van een geheel andere orde:

Den Doolaard – Samen is Twee Keer Alleen
'Toen ik boven kwam was ik al zover bedaard dat ik niet de minste lust meer had om mijn vrouw af te tuigen.' Gedurende zijn lange carrière gingen er geruchten dat bestsellerauteur Den Doolaard ooit, op de zwierige Balkan, een man had doodgeschoten met wie zijn vrouw vreemdging. In zijn laatste roman verwerkt hij die episode tot een bijzonder tragisch – en vrouwonvriendelijk – liefdesverhaal. Het boek vormt een duister inkijkje in een vooroorlogse, patriarchale levensmentaliteit. De schaduwzijde van het vitalisme, onrust en geweld. Samen Is Twee Keer Alleen begint nog lichtvoetig. In warrelige verliefdheden beschrijven is Den Doolaard een kei – zie ook Wampie. Met de psychologie van het samen ongelukkig zijn kan de schrijver weinig. Zo weinig, dat het tweede deel een hele pijnlijk exercitie wordt. 'Wat was ze toch snel naar een zelfstandigheid gegroeid die ik in het begin, in Chamonix, nooit had kunnen vermoeden.'

Toch de blijvendste van de 4, Satie, me dunkt. Taal en beelden verouderen sneller dan muzieknoten?

Wellicht, maar dat was ik vergeten: wanneer Shattuck schrijft is Satie volgens hem bijna vergeten, een soort excentrieke cultmusicus. De grote omslag zag hij niet aankomen.

Misschien is het gewoon dat ieder genie - hoe goed ze ook zijn - naarmate de jaren vorderen een gids nodig heeft, en of die gids komt is maar zeer de vraag. (Voor Satie dus blijkbaar onverwacht, Reinbert?)

Elif Shafak – De Veertig Regels Van Liefde
'Waar liefde is, komt onvermijdelijk ook hartzeer.' Het was wel weer eens leuk (ik zou haast zeggen: goed) om een echte literaire bestseller te lezen. Zo'n boek dat je onmiddellijk pakt, vlot opgeschreven in een haast fluïde (of luchtige) taal, waar een heel aards team aan redacteurs naar heeft gekeken. Het vurige onderwerp spreekt iedereen aan. (Of toch vooral de Westerling?). Oriëntalistische liefde. Eerst moet gezegd dat zoals een typisch middlebrow boek betaamt De Veertig Regels bovenal de liefde voor iets écht kunstigs aanwakkert: Rumi. Toch eens oppikken, ergens. In de roman in déze roman lezen we hoe deze prediker tot dichter transformeerder, onder invloed van een derwisj. In korte hoofdstukjes schetsen een stoet personages het gebeuren, maar in het hart van het boek staat een ingedutte Amerikaanse huisvrouw. Zij leest Het Boek. En dat is een boek van leven én dood, zoals het hoort. Enerzijds met de boodschap: wacht niet met veranderen, want het leven is kort, anderzijds: de veranderingen in het leven heb je nooit helemaal in de hand. Daarmee vrede hebben is liefde hebben voor jezelf, en dus voor het leven. 'Je moet blijven lopen, ook al heb je geen enkele bestemming.'

Dave Eggers – A Hologram for the King
'Alan thought of his room, the desperate adventures to be had here.' Fijnzinnig boek(je) van Dave Eggers, die natuurlijk best een potje schrijven kan (ook dankzij de hulp van minstens 50 proeflezers en editors, het bedankjeshoofdstuk is bizar groot). Met een beetje hulp van dat vriendenteam schept Eggers de lethargische wereld van een Amerikaanse zakenman, verdwaald in KAEC (de geplande progressieve city van de koning van Saudi-Arabië). Je voelt uiteraard meteen: dat wordt een soort Wachten op God(ot). Boomer en hypochonder Alan's schillen en schuldgevoelens smelten langzaam onder de brandende Saudische zon. Langzaamaan vergeet hij dan toch zijn ex-vrouw en zijn dochter. De bijna-seksscènes zijn meesterlijk gedaan. Wél is A Hologram for the King zo'n boek waarover je eigenlijk geen 11 dagen moet doen, maar een werk dat je gewoon in een paar uur achter elkaar moet doorakkeren. De diepgang sijpelt er mettertijd uit. Het is meer een luchtspiegeling, een fata morgana, maar wel een mooie - voor zolang je 'm ziet. 'There was too much to see, too many colors, the shapes irrational.'

Couperus – Xerxes of de Hoogmoed
'Helaas, mijn schepen; helaas mijn leger!' Kleiner werk van Couperus, ongetwijfeld een voorstudie van het Grootse Iskander, dat een jaar later verscheen. Hij draaide alvast stilistisch warm als een gouden lier en laat Alexander van Makedonie op het laatst nog een cameo appearance maken. Couperus is natuurlijk eerst en vooral een waar schepper van doorwrochte psychologische personages – vandaar dat Iskander zo krachtig werd – maar dit is eigenlijk meer een kabbelende tijdsroman, een gecomprimeerd oorlogsepos, een aubade der vergankelijkheid. De Perzische cultuur loopt onherroepelijk ten einde, sterker nog loopt zich dood op een paar dekselse brute Doriers. Tot afgrijzen uiteraard van de Koning der Koningen Xerxes, de hoogmoedige met de blauwzwarte baard. De paleisscenes waarin hij na wéér een nederlaag (of een overwinning die meer nederlaag ís) zich met zijn verwaande prinsesjes bezighoudt zijn zeer sterk. Zelfs daar wordt hij overrompeld, overlopen, de flegmatiek is in zijn ganse houding getrokken, de nederlaag in zijn botten. 'Maar ik wíl geen goud: en als ik koningin van Perzië ben, krijg ik alle goud, dat er op de wereld is'

M.L Wang - Blood Over Bright Haven
Een van mijn vakantieboeken, gekregen van mijn oudste dochter. Moderne fantasy/SF hybride over een maatschappij waar een gilde van magiërs met een ingenieus magische systeem (erg origineel gedaan) de technologie van een grootse stad van energie voorzien. Allemaal mannen totdat de vrouwelijke hoofdpersoon na jarenlange studie een poging doet om tot het gilde toe te treden. Zij zet allemaal dingen in beweging waardoor de minder aangename aspecten van de energie-mijning duidelijk worden. Hoog tempo, vlot geschreven, 400 pagina's en toch voelt het alsof het alleen maar plot is, niet waar maar vreemd genoeg voelt het alsof alles al vaststaat (duh, maar toch.) Maar wel leuk om te lezen, ook om te zien wat de jeugd zo aan maatschappijkritische literatuur leest, want er worden een flink aantal harde noten gekraakt.

Enrique Vila-Matas - Bartleby y compañía
Nog een achteloze verwijzing uit de laatste Penman. Kwam erachter dat het een Spaans boek is en dus pikte ik deze tijdens de vakantie op. Prima te doen in het Spaans want een thuiswedstrijd in heldere stijl voor een toch experimentele exercitie. De hoofdpersoon, geïnspireerd door lethargicus Bartleby uit een verhaal van Melville, is gefascineerd door schrijvers die weigeren (nog) een boek te schrijven. Hij schrijft dit boek van het Nee, niet als tekst maar een serie voetnoten waar allerlei voorbeelden uit de literatuurgeschiedenis voorbijkomen. Heel interessant allemaal en regelmatig erg grappig. Meteen nog een boek van hem gekocht.

ha, dat klinkt cool. Het boek van het Nee.

Will Self – My Idea of Fun
'Call me the Prometheus of the Painstyler.' Superoriginele, superingewikkelde exercitie van Will Self. Het ademt in alles: megalomane debuutroman. Zelf had ik iets gemakkelijkers en vooral iets grappigers verwacht, meer stonerhumor in plaats van een absint-achtige afdaling in waanzin. De eerste honderd pagina's lukte het nog wel. Een jonge gozer met een overijverige moeder en een afwezige vader raakt in de ban van een mysterieuze zakenman, The Fat Controller. Deze Broadhurst schrikt niet terug voor moord, en is in alles een figuur larger than life. Als het tijdig van een adaptatie zou zijn gekomen, was het iets voor Albert Finney (Big Fish!). De Fat Controller plant in het hoofd van de Onzekere Jongeman dat zijn penis zal afvallen, mocht het tot penetratie komen. Een soort freudiaanse horror is het gevolg. Uiteindelijk belandt de jongen bij de psycholoog, die zijn schizofreniteit laagje voor laagje afpelt. What is real and what isn't? Op een gegeven moment verdwaalde ik, samen met het personage, in 'the Land of Children's jokes'. Kortom, een boek om een scriptie over te schrijven. 'I know this must be difficult for you, perhaps even a little traumatic, but don't take it to heart.'

Gerhard Hormann - En toen was er jazz
Dat zal me leren om zomaar boekjes uit de bieb mee te nemen, op basis van titel, onderwerp en genre (muziekboek). Deze blijkt in elk geval erbarmelijk slecht (en toch zo goedbedoeld!). Ten eerste stilistisch. Wie een boek over jazz schrijft (als bestellerauteur nota bene) mag zich er toch wel voor hoeden om elke 2-3 zinnen rond het werkwoord 'is' op te bouwen. Jazz wás er dan wel in de titel, in het boek ís het vooral van alles. Tot vervelens toe. Ook inhoudelijk valt Hormann – het type: tell me you're a priviliged white guy without telling me you are a priviligeg white guy – al snel in herhaling. Hoe vaak horen (ik bedoel: lezen) we niet dat hij weer cd's bij Variaworld aanschaft alsof het flippo's zijn, en hoe vaak horen we niet over hóeveel cd's er nog ongeluisterd in zijn kast staan. Een heel boek over zijn ontmoetingen met mensen die hij via Marktplaats ontmoette om hen van hun Dutch Swing College-band cd's te verloren, had veel interessanter uitgepakt. Het allergrappigste, of eerder, schrijnendste, is (!) dat je gaandeweg aan de plaagstootjes richting identiteitspolitiek en gender iets anders bemerkt. Hormann toont zich een trouw soldaat van het Twitter-leger. Hij is - hypotheekvrij en zich vervelend - overduidelijk in die bekende wittemannenfuik gevallen, op Twitter verdedigt hij het gebruik van het woord 'omvolking', zekfs. Ineens snap je zijn voorkeur voor Israëlische jazz ook wat meer. Zou ie het boekje al aan professor Plasterk cadeau gedaan hebben?

Pffffff.

Isaac Bashevis Singer - Mesjogge
'Het lijkt wel of bij dergelijke joden alles uit de Tora komt, zelfs hun grapjes.' Door en door Jiddische roman. Alsnog kreeg ik het voor elkaar de eerste hoofdstukken Singer met Isaac Babel te verwarren! (Ik wijt het aan de streepjescode van het biebboek, op een strategische plaats). Deze postuum verschenen roman stamt echter uit een heel andere wereld. De Joodse exilgemeenschap in grootstedelijk Amerika (Bellow! Roth!) Singer lijkt een versie van zichzelf op te voeren, een schrijver van een adviesrubriek in de krant, en wat romans die uitblinken in historisch besef (en niet in verkoop). Alle joden zijn vlak na de Tweede Wereldoorlog (begrijpelijkerwijs) in verwarring. Iedereen doet het met iedereen (en iedereen brengt daarnaast ook een trauma of twee in). Dat de hele bups (waaronder een driehoeksverhouding waar het hoofdpersonage in verzeild raakt) in de tweede helft met zijn spreekwoordelijke allen eens een kijkje neemt in 'Eretz Yisrael' is een logische reflex. Singer is mans genoeg om te erkennen dat het er daar dán al nogal pompeus aan toegaat ('dit is een fascistenstaat' moppert een anarchistische jood). Ook daar blijkt het lastig aarden tussen de joden van alle gezindten. Singer en zijn hoofdpersonages volhardden als eeuwige bewoners van de Republiek der Letteren, het mooiste, meest historische en tegelijkertijd meest imaginaire land. 'Ik begon in te dutten en droomde dat het Pasen was en dat ik me in Warschau bevond.'

Enrique Vila-Matas - Bartleby y compañía

Ik zet op de leeslijst. Maar moet Nocilla ook nog lezen.

Ithell Colquhoun - The Living Stones
De surrealistische schilderes met de mysterieuze naam schreef ook boeken, waaronder deze curieuze memoires van de tijd die ze in Cornwall leefde. Op zoek naar een atelier buiten de stad vindt ze rust in de prachtige omgeving vol natuur, rotsen en legendes. Colquhoun schreeft in hoogstaand Engels (in tijden niet zoveel woorden moeten opzoeken) over verschillende thema's: flora, fauna, het weer, gebruiken, ruïnes en heel veel oude verhalen. Ze houdt van esoterie, maar op een prettig nieuwsgierige manier, en ze is heel erg gevoelig voor de energie van plekken. Er is een intrigerend hoofdstuk over de Woodcutters, een soort proto-hippies die rond de Tweede Wereldoorlog een alternatieve levensstijl propageerde. Ze sympathiseert wel met zulke buitenstaanders en klaagt ook regelmatig over de komst van toeristen in de zomer en de opkomende herrie van de auto. Als het boek 50 jaar later was gepubliceerd had er een hoofdstuk over Aphex Twin in gestaan in plaats van Aleister Crowley. Sowieso voor de liefhebber een interessant boek want er komen een aantal namen langs die in titels zijn verwerkt en het maakt de Cornwall-vibe van zijn muziek invoelbaar.

bijzondere plek, Cornwall. Zo'n stukje UK waarvan je zou durven denken dat het af kan scheuren en de zee op kan drijven, Saramago-stijl om een mythische Atlantis te worden.

Willy Vlautin – Het Paard
'Je weet echt geen reet van paarden, he?' En ik weet geen reet van vertalen, blijkbaar. Want ik vind de vertaling van Dirk Jan Arensman abominabel slecht, terwijl Tzum de vertaling bejubeld als 'voortreffelijk'. Ben ik nou zo slim of zijn zij nou zo dom? De zinsconstructies zijn krukkig, Arensman probeert te vaak te dicht bij het Engels te blijven, waardoor het verschil juist opvalt. 'Ik moet nu gaan rennen.' Soms mopperde ik zelfs op micro-niveau. 'Why's that' wordt 'Waarom dat?' Wat mijns inziens geen Nederlands is, en 'Waarom dan?' bekt in hetzelfde ritme net zo vlot. Het boek zelf drijft op sfeer. Een oude muzikant woont in the middle of nowhere en denkt aan zijn roemruchte muzikantenverleden van casino gigs, zuippartijen, geile zangeressen en junkies. Er is een prachtige anekdote over een gokker die maar blijft betalen om hetzelfde nummer nog een keer te horen. Op zulke momenten stijgt de maaltrip naar de muzikantenhemel. Geinig zijn ook de waslijsten aan fictieve songtitels, die Arensman gelukkig wél onvertaald liet. De opsommingen krijgen bijna iets van Georges Perec. Een goede film zo hier ook wel in zitten. 90 procent arthouse zwijgen, 10 procent Drive-by-Truckers en The Sadies op de soundtrack. 'Ik ga naar de rand daar lopen.'

Grappig Cornwall als mogelijk Atlantis (en volgens mij ook die stad waar Joanna Newsom over zingt) komt inderdaad langs.

Anaís Nin - Henry en June
Dagboek van Nin uit de periode dat ze een stormachtige affaire had met Henry Miller maar ook geïnteresseerd was in zijn excentrieke vrouw June. En haar psychoanalist, een wonderbaarlijke fantast. In het begin oververhit, zeg maar aanstellerig geschreven, maar op een gegeven moment komt het goed op gang, wellicht niet toevallig wanneer ze (onder invloed van Miller die bezig is met het schrijven van Tropic of Cancer?) brutaler en explicieter in haar taalgebruik wordt. Mooi tijdsbeeld en inderdaad de basis voor de gelijknamige schandaalfilm die eigenlijk heel braaf is, met de jonge Uma Thurman als June.