Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

En om zelf maar even het spits af te bijten, want een hoop gelezen van de zomer, waaronder:

Orhan Pamuk - Snow
Duurde eeuwen (en honderden pagina's) voor ik er een beetje inkwam, maar is wel een heel erg mooi boek dat heel goed in elkaar zit. Ook het soort boek waarmee je nobelprijzen wint, natuurlijk. (Maar ik ben vrees ik, als het om boeken gaat, gewoon een gitaarsololiefhebbende rockist.)

Frank Westerdam - Ararat
Literaire non-fictie en denk ik mijn favoriet in het genre, omdat hij altijd verschillende niet-alledaagse onderwerpen zo mooi in één booek weet te stoppen. En dat dan heel subjectivistisch benadert.

Mark Haddon - A Spot Of Bother
Ionica had hier op het oude forum iets over gezegd, maar ik weet niet meer wat. Ik vond het een buitengewoon grappig boek. Niets meer verder, maar dat hoeft ook niet. Dat hij ook het totaal andere Curious Incident.. heeft geschreven is vooral toevallig.

Rachel Seiffert - Afterwards
Was erg onder de indruk van haar vorige boek, The Dark Room, en dit las ook vlot wel, maar ik had wel een onvoldaan gevoel aan het eind. Volgens mij was het boek gewoon nog niet af.

Douglas Coupland - Generation X
Omdat ik die toch ook eens gelezen moest hebben. Ja, wel goed enzo, maar vast beter als ik er vijf (of tien) jaar geleden aan begonnen was.

Jonathan Coe - The Rain Before It Falls
Mijn eerste Coe (werd ook tijd) en maar meteen eentje gekocht die kennelijk nog niet uit i(behalve bij de Libris op Schiphpol). Vond 'm erg indrukwekkend en ga nu maar meteen al die andere boeken lezen.

Ha, leuk...

Lees nu Het Kralenspel van Herman Hesse. Weet nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het leest lekker weg en is toch ergens zoooo saai. Ben wel benieuwd hoe hij dit meer dan 600 pagina's wil volhouden.

Net de nieuwe William Gibson binnen dus die wil dan ook eigenlijk meteen gelezen worden.

Nu bezig met:
Ploughing The Clouds, The Search for Irish Soma van Peter Lamborn Wilson, zwaardere kost dan het geweldige Sacred Drift, Essays On The Margins Of Islam.

Afgewisseld met een boekje over Turkse kunstmuziektheorie, ook zware kost.

Dan volgt:
Foucault's Pendulum van Eco, voor wat tegengas op wat ik meestal lees, naar verluidt.

naast een hele bulk boeken over nieuwe media onlangs Los van Tom Naegels en Nostradamus van Coupland geconsumeerd. Coupland is toch een geval apart. z'n Miss Waoming, JPod en Microserfs vind ik geweldig, de rest kan me nauwelijks boeien.

ook bediep ik me met psychoanalytische gedachtegoed en Taal en Verlangen van Antoine Mooij in de psycholanalyse op nederlandse bodem en Lacan. interessant.

de slinger van foucault! das tijden geleden!

<i>Het Complot tegen Amerika</i> van Philip Roth. Interessant gegeven (anti-semiet Lindbergh wint in 1940 de presidentsverkiezingen van Roosevelt en sluit meteen vrede met Duitsland en Japan), maar Roth zal toch nooit een favoriete schrijver worden. Daarvoor is hij te wijdlopig en te stijf.

<I>Elvistranen</i> van Bart Chabot. Gekregen, want ik ben nou niet bepaald een fan van tv-persoonlijkheid Chabot. Maar hij blijkt dus verbazingwekkend goede korte verhalen te kunnen schrijven, hoewel hij beter is in de vorm dan in de plots.

<I>Freakonomics</I> van Steven Levitt en Stephen Dubner. Interessante verslagen over de economie van het drugsdealen en valsspelen bij sumoworstelen en meer van dat soort zaken, maar die Amerikaanse 'That's so amazing!' borstklopperij is wel irri.

Hee, ik heb ook een Roth gelezen tijdens vakantie, Everyman. Wijdlopig, ja, daar ben ik het wel mee eens geloof ik, maar erg vind ik dat niet, stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven', maar wel erg goed. Over de fysieke aftakeling van een oud lichaam, de tijd, relaties, jaloezie, de dood de dood en de dood van 'vrienden', familie, collegas, ik was onder de indruk toen ik het uit had.

Connie Palmen, Lucifer. Prachtig boek, het verhaal, het onderzoek naar de dood van de vrouw van een componist, is meeslepend, de karakters van het bonte gezelschap rondom de componist en zijn vrouw zijn prachtig neergezet. Zo uit, dat boek. Toch blijft het niet lang hangen. Misschien hoeft dat ook niet.

Nu lees ik Gyorgy Konrads Zonsverduistering, een autobiografisch boek over zijn tijd na WO II. Een jaar geleden trok ik de weldadige schrijfstijl van Konrad niet zo goed, nu proef ik ineens ook een hoop ironie, juist ook door die 'rijke' schrijfstijl, wat me erg aanspreekt.

Verder heb ik tijdens vacance mijn eerste Murakami gelezen, The Wind-Up Bird Chronicle. Daar ben ik verliefd op geworden. In de tweede (Kafka On The Shore) ben ik een endje op weg maar ik doe het rustig an. Verliefdheden moet je koesteren, door de tijd.

Ook was ik aan het begin van de zomer begonnen aan De Dialectiek Van De Verlichting (WAT?! HERHAAL!) DE DIALECTIEK VAN DE VERLICHTING, vol enthousiasme, in het park met een stompje potlood belangrijke passages en opmerkingen aan het onderstrepen, nu ben ik echter even de reden kwijt waarom ik het lees, dus heb ik het weer even opzij gelegd.

De Slinger Van Foucault heb ik denk ik zo'n tien jaar geleden ritueel verbrand, ik kon de dikke dosis pretentie absoluut niet aan (of ik begreep er geen hol van, dat kan ook).

Vanwaar deze titel voor deze draad? Wie is dat plaatje?

reden? omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is en nog immmer staat als een huis. maar het is soms een beetje lastig leesbaar boek. ik probeer het mijn studenten eigenlijk ook door de strot te duwen, maar dat heeft tot nu toe weinig succes.

omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is

Vond er eerlijk gezegd niks aan. :) Maar ja, het is nogal slecht geschreven. Geef mij maar Eros & Civilization uit diezelfde hoek.

Zeg, heeft iemand Het Kralenspel al gelezen? Zo ja, wordt dat nog wat na 200 pagina's want ik word gek van dat brave mannetje Knecht en zijn mannencultus.

Eerste hoofdstuk van Spook Country intrigeert in ieder geval.

tja, Marcuse kàn schrijven. overigens vind ik dialektik niet zo slecht hoor, maar ja, ik leg de door jou bewierookte fransen dan weer gapend weg ;-) al zijn er uitzonderingen.

in de 'nieuwe media in NL'-krant die ik momenteel samenstel worden de fransen door een deel van de auteurs ook overal bijgehaald. zal wel typisch nederlands zijn.

net uit: george pelecanos, geen idee meer welke (boeken zijn inmiddels ingepakt in dozen) was ook niet bepaald z'n beste. plot boeit weinig en nou lees je daar die pelecanos toch niet echt voor maar deze keer waren zelfs de sfeerbeschrijvingen van de mindere wijken van washington dc (aan de hand van muziek en auto's) saai.

in bezig: killing yourself to live van chuck klosterman. beetje het literaire equivalent van een zak chips als je trek hebt. de eerste paar happen/hoofdstukken zijn het beste wat je ooit gelezen hebt - reis per auto door amerika geschreven in dat o zo postmoderne, continu self-referencing en al babbelend uit de bocht vliegende stijltje dat we ook kennen van dave eggers (waar chuck zich in het eerste hoofstduk al voor verontschuldigt) en dan over coole muziek - maar na verloop van tijd wordt het een beetje een irritant truukje.

en ik heb de nieuwe volkskrant gekocht. met ongeveer 76 nieuwe bijlagen. vanaf volgende week gelukkig weer de guardian/observer/independent...

ben eindelijk bezig met 1984 van orwell; staat al jaren in de kast, nooit aan begonnen. en hierna staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

vond 'm in het engels brilliant geschreven, juist. terwijl ik z'n debuut waardeloos vind. heet iets van are you illuminated?, die eerste.

stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven'

'Klassiek geschreven' kan ik me wel in vinden, maar dan nog zou het meer elegantie kunnen hebben. Het is echt werken wat je moet als lezer, geen enkele zin springt je tegemoet of sleept je mee. Roths meesterlijk neergezette karakters verdienen eigenlijk beter.

zal wel typisch nederlands zijn.

35 jaar te laat er bij zijn? ;)

1984 ook nooit gelezen. :(

Wel bezig in Archaeologies of the future van Fredric Jameson. Ploeteren. Soms erg interessante essays over SF maar, man oh man, wat overschrijft die arme man zich.

waar zou die Gondry-film blijven n.a.v. extreem luid en ongelooflijk dichtbij blijven..

(en al eerder gezegd op een van die oude fora, ook ik vond het 2e boek van Foer beter, wegens minder flauw en vooral een sympathieker hoofdpersonage, om niet te zeggen een grote kleine held)

Ha, ik wilde me eigenlijk niet meer aanmelden voor dit forum, maar nu het over boeken gaat, ben ik er weer bij! Ik heb gelijk weer titels genoteerd op mijn te-lezen-lijst.

Hierbij een greep uit mijn boekenzomer:

Vandaag ben ik begonnen in Jonathan Coe - The Rain Before It Falls, tot nu toe bevalt het goed. Coe is sowieso een van mijn favoriete schrijvers. Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik heb erg gelachen om Bestrijd het leed dat Mulisch leed, al vond ik sommige persiflages wel erg gemakzuchtig en flauw. Ik was ook verbaasd dat zoveel bekende journalisten van Propria Cures komen en dat Dirk van Delft zo geestig is.

Ook las ik veel "Young Adult writers". Het begon met An abundance of Katherines - John Green, wat me aangeraden werd vanwege de wiskunde erin. Was inderdaad een leuk boek met wat formules. Indruk maakte How I live now - Meg Rosoff, een vreemd, verontrustend boek dat ik niet aan een puber zou durven geven.

Verder was de De engelenmaker - Stefan Brijs bijna net zo spannend als Harry Potter and the deathly hallows en lachte ik meerdere malen hardop om A walk in the woods van Bill Bryson.

Op de planning staan voor de komende tijd nooit gelezen klassiekers als De avonden en Catch 22. 1984 heb ik al gehad, vond het tegenvallen na A brave new world (want dat hakte er echt in).

Eindelijk mijn abonnement op de ECI opgezegd, want het levert je toch 4 keer per jaar een boek op wat je eigenlijk niet wil lezen. Maar goed: uit die collectie:

Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Dikke pil over toveraars en de Engelse behoefte aan magie. Plaatst Harry Potter als roman in een kader, een traditie. Veel voetnoten, maar de semi-wetenschappelijke opzet is leesbaar en hoogst vermakelijk.

Voor de vakantie gekocht voor 6 euro of minder:

Hoe ben je een goed mens - Nick Hornby
Hornby schrijft altijd vlot. Met glansrol voor Molly, de dochter die haar vader wil overtreffen in 'goed doen'.

De evangelist - Bas van Putten
Dikke pil met ongelooflijk veel monologue interieur van onsympathieke Johannes Bach. Zijn carriere begint op het conservatorium, vervolgens de handel, dan verkoper van klassieke auto's om als componist te eindigen. Intrigerend boek over 'slecht doen'.

Carter klopt de duivel - Glen David Gold
Amerika in de roaring twenties, beleefd door Carter de illusionist. Mooie avonturenroman, geeft hetzelfde gevoel als een meeslepende film. (Waar blijft de film met Tom Cruise?)

De vliegeraar - Khaled Hosseini
Was een cadeautje. Erg mooi geschreven en daar laat ik het bij.

Boek van Foer heet overigens 'Everthing is illuminated'.

Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik wilde The Rotter's Club bij de plaatselijke bibliotheek halen, maar die zat niet in hun willekeurige verzameling boeken. Toen heb ik maar weer eens een poging gedaan om in James Joyces Ulysses te beginnen. Dus Coe komt over een maand of zes wel weer. ;)

1984 heb ik gelezen toen ik zestien of zeventien was, voor m'n Engelse boekenlijst, omdat het boek me zo aansprak. Ik was ook erg onder de indruk, maar eigenlijk was het wat te hoog gegrepen (al was het maar vanwege de driehonderdzoveel pagina's in een taal die ik nog lang niet voldoende machtig was). Heb het een jaar of zes later nog eens gelezen en vond het toen een beetje tegenvallen. Het idee was goed enzo en het is natuurlijk terecht ontelbaar vaak als referentie gebruikt tegen een of andere megalomane dictator of paranoïde anti-privacy plan, maar het zat allemaal vrij zwak in elkaar vond ik. Dingen als "oh ja, en je hebt ook nog eens 90 procent van de bevolking en die worden niet zo in de gaten gehouden, maar die worden zoet gehouden met loterijen die ze toch nooit winnen en blijven gewoon lekker dom".
(Animal Farm vond ik, ook bij het herbelezen, goed in elkaar zitten. Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk. Huxley's Brave New World heb ik ook alleen maar op m'n zeventiende gelezen, maar ik denk dat het wat beter in elkaar zit.)

(Man op het plaatje is de man van de topic-titel: hij die het boekdrukken heeft uitgevonden.)

De evangelist - Bas van Putten

Van Putten is de beste muziekschrijver van Nederland. Het is alleen wel een snob en een chagrijnige cultuurpessimist en over zijn andere hobby, auto's, schrijft hij lang niet zo goed als over Ricardo Chailly.

Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk.

Volgens mij had Orwell het ook meestal wel goed gezien. Ik heb in de ramsj ooit het anti-communistische boek ('Mijn communistentijd') van de Nederlandse Orwell, Jacques de Kadt, gekocht. Moet ik ook eens gaan lezen.

ik heb nu ook Cloud Atlas gelezen.. kweenie.. Eerste helft van alle verhaaltjes is leuk. Maar dan op de terugweg, tsja is het nog steeds wel leuk hoor, maar denk ik ook WAAROM. waarom deze post-moderne constructie. Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen. (Maar misschien zag ik 't masterplan over het hoofd)

Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen

*niet*

Gisteren heb ik me vermaakt met de nieuwe Bas Haring: Voor een echt succesvol leven. Vlot geschreven, aardig basisidee en veel aansprekende voorbeelden - maar net niet echt diep. Ik vind het grappig dat hij precies zo schrijft als hij praat. Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

net uit: Dino Buzzati's De Woestijn der Tartaren. Behoorlijk aangrijpende roman over een soldaat die in een vesting verzeild raakt en daar ongewild blijft hangen/steken. Net als zijn leven dus, soort metafoor voor depressie eigenlijk.

al een tijd uit: 1984. hmm. wel visionair aan de ene kant, maar het wordt me allemaal teveel uitgelegd, te weinig aan de verbeelding overgelaten. ik voelde ook totaal geen emotionele betrokkenheid bij de hoofdpersoon. toch jammer.

binnenkort beginnen aan de definitieve versie van omc's droomstof :). had al een eerdere versie ter berschikking enkele jaren geleden, ben benieuwd wat er is veranderd en wat er nog is blijven hangen bij me.

Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?

Ik heb Jonathan Coes* The Rotters' Club gelezen. Geweldig boek, dat hier zo voor de inburgeringscursus gebruikt kan worden. En nu wil ik helemaal elke letter die de man op papier heeft neergezet lezen.

* die -s in de tweede naamval in het Nederlands staat wel erg lelijk hoor, bij Engelse namen.

*: Je kan hier pleiten voor Coe's, omdat je het uitspreekt als 'Ko' en er dan bovendien geen verwarring ontstaat met iemand die Koe-met-een-C heet.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?
Kleine planken hebben jullie ;)

Het is officieel een Young Adult Novel, net als bijvoorbeeld The curious incident (etc.). Ik houd ook niet zo van oorlogsboeken, maar in dit boek is de oorlog meer een soort decor. Ik vind het moeilijk uit te leggen waardoor dat komt. De dood als verteller is in elk geval aardig gevonden. En een hoofdpersoon die boeken steelt om te kunnen lezen, vind ik ook heel sympathiek. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik niet meer zomaar aan boeken zou komen.

ben ongeveer halverwege ayn rand's the fountainhead.
(het enige boek dat vernoemd is naar een bluetones albumtrack?)

ben als economisch-psycholoog/behavioral speltheoreticus/evolutionair sociaal psycholoog erg geinteresseerd in de tegenstelling/samenwerking tussen collectieve en individuele belangen en ik had begrepen dat mevr. rand daar ook bepaalde opvattingen over had. en dat is ook zo. het is alleen tot in het potsierlijke overdreven opgeschreven. de 'collectieven' zijn allemaal conservatieve, ouderwetse, op de oppervlakte goed bedoelende maar eigenlijk heel erg manipulatieve mannetjes en de 'individuelen' zijn modernistische, vooruitstrevende maar ook willens en wetens tegen de stroom oproeiende gevallen met, volgens mij, psychopatische, autistische en masochistische trekken. ze zijn pas gelukkig als ze door iedereen tegengewerkt worden. die laatste gaan natuurlijk 'winnen' en de eerste gaan koppie onder, maar het is moeilijk sympathie te krijgen voor eender welk personage.

ik ben nog niet helemaal overtuigd van het individualisme van ayn rand...

Rand zelf schijnt wel naar haar filosofie geleefd te hebben. Het was dan ook een ongelooflijk kutwijf, geven zelfs haar grootste fans toe. Arnon Grunberg is trouwens bezig in Atlas Shrugged (waarvan je dan in ieder geval moet zeggen dat de titel een briljant beeld is.)

Ook leuk: Ayn Rand is de grondlegger van het Objectivisme!

Precies! Rand is de anti-sub! Ik kreeg Atlas Shrugged voor mijn afstuderen en las het met plezier, al is het natuurlijk veel te dik. Ik had in de roman wel sympathie voor personages, maar bedacht later dat ik aan al die mensen in het echt een bloedhekel zou hebben.

Ik neem trouwens terug dat The book thief niet echt een oorlogsboek is. Maar mooi was het wel.

Spook Country. Met gemak de slechtste William Gibson. Helaas, helaas. Wat een ontzettende slome thriller dit. En nog rockistisch ook. :)

Veder bezig in:

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus. Mwaaah, ik wil wel maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Volgens mij moet ik overstappen naar het latere werk.

Robert Lemm - Geschiedenis van Spanje. Zo maar bij de bieb uit de kast getrokken. Begint ontzettend saai (die trouwde met die, en die met die, en toen die met die....fuck offffff!!!) maar tegen 1492 wordt het allemaal wel lachen en doorprikt Lemm heel wat mythen over Spanje. Met historici is het altijd oppassen, ik heb het gevoel dat hier de wind uit conservatief-Hegeliaanse hoek blaast en de grote litmus test komt natuurlijk met de Spaanse Burgeroorlog.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

Er is trouwens een nieuwe Nick Hornby. Ook een Young Adult Novel.

Jonathan Coe's Rotters Club. Gisteren in begonnen en moeilijk weg te leggen. Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Doris Lessing, anyone? Er is geloof ik bij Engels eens wat van haar werk voorgelezen, maar dat heeft nooit een blijvende indruk op me achtergelaten. Zo vlug wat plots bij elkaar gewikipediaad lijkt het me echter best wel iemand die boeken kan schrijven die mij boeien.

was (is?) toch een communist? Ik had The Good Terrorist op mijn Engelse boekenlijst staan. Redelijk boek, over wat slackers.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.

Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet:

* Salmon Fishing in the Yemen (Paul Torday). Ligt hier bij elke supermarkt en inderdaad een snelconsumptieboek. Prettig leesvoer desalniettemin, over een wetenschapper die in een project wordt gezogen om zalm te kweken in Jemen. Tegen het eind wordt het allemaal wel een beetje érg overdreven.
* Diary of a Bad Year (J.M. Coetzee). Mooi idee, indrukwekkend boek. Bevat een serie politieke en filosofische essays van een "gerenommeerd schrijver" (die nogal wat overeenkomsten met Coetzee zelf vertoont) en daarnaast de dagboekaantekeningen van die schrijver én die van het meisje dat die essays voor hem uittypt.
* Eleanor Rigby (Douglas Coupland). Mooi boek, goed verhaal.
* Havoc, in Its Third Year (Ronan Bennett). Speelt zich af rond 1630, maar met buitengewoon hedendaagse thema's als machtspolitiek en , vooral, xenofobie. Erg geloofwaardig geschreven. En een must-read voor de Wildersen en Verdonken van deze planeet.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?
Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.
Woonden jullie maar in Leiden! Ik heb hem zo staan (in het Engels). Het is opvallend hoe vaak Martijn dezelfde dingen leest als mijn vrienden. Om me heen hoor ik nu iedereen over Coetzee en Coupland. Gisteren zag ik trouwens drie verschillende mensen in de trein Murakami lezen. Het was een mooie dag.

Ik las de laatste tijd vooral vakliteratuur, maar ook

* A certain ambiguity (Gaurav Suri & Hartosh Singh Bal). De beste roman over wiskunde die ik tot nu toe las.
* The polysyllabric spree (Nick Hornby). Erg amusante verzameling columns waarin hij elke maand beschrijft welke boeken hij koopt en welke boeken hij daadwerkelijk leest. Zijn smaak is duidelijk niet de mijne, maar hij schrijft erg geestig over boeken, lezen en redacteuren. Zo'n column zou ik ook wel willen schrijven!
* Shakespeare (Bill Bryson). Ik wist niets over Shakespeare, maar wil alles van Bryson lezen. Veel geleerd en gegrinnikt, al vond ik het iets taaier dan verwacht.
* Oracle night (Paul Auster). Auster is niet echt iets voor mij, maar dit heb ik in elk geval met plezier uitgelezen.

En ben net begonnen in This book will save your life (A.M. Homes). Het lijkt me wel wat!

ps Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet
Heb je echt een spreadsheet? Ik schrijf alles in een mooi klein boekje. Tot groot vermaak van mijn vriend.

Nee, dat was metaforisch bedoeld. Ofzo. :)
Al heb ik tegenwoordig wel de wathebjeallemaalgelezen-applicatie op Facebook. Wat in feite hetzelfde idee is.

Ik heb hem zo staan (in het Engels)

Volgens mij staat 'ie ook gewoon bij ons in de kast. In het Grieks...

Die Hornby moet ik dan toch ook maar eens lezen. Die verzameling muziekessays waren ook verrassend leuk. En Murakami ga ik ook eens aan beginnen.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)

de recent-gelezen-spreadsheet

bij mij is het gewoon een word-document...

* de gum thief van douglas coupland. erg lief. misschien iets te.
* de autiobio van alex james (bassist van blur). hij is 'in het echt' precies zoals je verwacht dat-ie is. zelf denkt-ie dat-ie een renaisssence man is, maar eigenlijk is-ie een meer een blufgozertje die veel dingen 'he, leuk man te gek'-vind met, op een gegeven moment, heel veel geld
* de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio maar die ene die een paar maanden na z'n dood verscheen. kostte maar 1 pond. vandaar. is verder gewoon een doos omgevallen en aan elkaar gebonden krantenknipsels en anekdotes die ik sowieso allemaal al uit m'n hoofd kende.

Vergeten jullie pardoes wat jullie hebben gelezen of zo? :)

Uitgelezen Bug Jack Baron van Norman Spinrad. Een echte jaren 60 SF klassieker, ongelofelijk inventief geschreven en toch leest het weg als een thriller.

Ik ben nu bezig met Palomar van Italo Calvino. Wel okay, denk ik, een soort ambient literatuur.

Net uitgelezen Godard, portrait of the artist at 70 van Colin MacGabe. Wel rap geschreven biografie van Godard die steeds goed wordt geplaatst in zijn tijd. De post-68 Godard was altijd een mysterie voor mij en dat is dus nu fijn ik kaart gebracht, al geloof ik er geen reet van dat die films zo goed zijn als MacGabe pretendeert.

Nu verder in: The Work of Mourning van Jacques Derrida. Mooie, voor zijn doen toegankelijke maar zwaarmoedige teksten van JD geschreven voor vrienden/collega's die zijn overleden.

even de agenda tevoorschijn toveren.

*Cormac McCarthy - De Weg
korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.

*Daniel Wallace's Grote Vis.. negeren, de film van Burton zien. Het boek is een schetsmatige opzet voor de magie die Burton op weet te roepen.

*Sándor Márai - Gloed
Wereldbibliotheek is wel een interessante uitgever, of imprint, whatever. De Woestijn van der Tartaren was ook al interessant. Gloed is een mooie filosofische verhandeling, over 2 gezworen vrienden en 1 gebeurtenis in 't verleden die hun uitelkaar heeft gedreven en ze nu eens aan het einde van hun leven uitgebreid analyseren. Mooi tijdvak en plaats ook.. Hongarije, voor de 2de wereldoorlog. (of ik moet mijn feiten nu alweer over hoop hebben, het is alweer een maand of 2 geleden)

oh en voor extra drama is Marai een vergeten schrijver a la Kennedy Toole (Samenzwering van Idioten) inclusief zelfmoord.

Nu bezig in Amos Oz epos Een verhaal van liefde en duisternis, goed voor de Jiddisch/Hebreeuwse woordenschat, als ik 't zou kunnen onthouden. Hij valt soms in herhaling, maar 't lijkt een keuze. Soort Eeuw van mijn Vader, maar die Oz heeft natuurlijk een veel interessanter leven. Iedere zionist aan 't begin van de staat Israel lijkt wel een intellectueel met Nobelprijs.

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Tonke Dragt – Torenhoog en Mijlen Breed
'Dat is wat ik wilde, nieuwe wereld ontdekken.' Toen ik vorig jaar eindelijk 'de Brief voor de Koning' las, was ik lichtjes teleurgesteld. Het legendarische boek was niet zo goed als de legenden voorspelden – of ik was er gewoon te oud voor, inmiddels. Gelukkig, zo blijkt nu, Tonke kan het wél! 'Torenhoog en Mijlen Breed' is zo goed als ik 'de Brief' verwachtte. Misschien is het gewoon het verschil tussen middeleeuwsige fantasy en toekomstfantasie. Een crew van astronauten leeft op Venus (onmogelijk, merkt Dragt fijntjes op in de inleiding), waar de meest fantasierijke van hen op een goede dag het mysterieuze bos in durft. Het Grote Boze Woud inderdaad, waar wezens blijken te wonen die gedachten kunnen lezen. Arme Edu wordt er bijna gek van, en zo hoort dat in SF. Denkbeeldige muren komen vanzelf op je af, als je je verschuilt in een Koepel als basis van starre Mensengedachte. Spoiler alert. Een hele tijd blijft in het ongewisse of de man het niet allemaal zélf in zijn hoofd haalt, en wanneer dat toch niet zo blijkt te zijn, blijft het feit staan: wil hij het allemaal wel weten? 'Nu ontdek ik nieuwe werelden, in mezelf, in anderen...'

Zo, zo, die Tonke. Misschien heb ik dat vroeger wel gelezen, ben het meeste helaas vergeten.

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50.

Dit is mijn getuigenis over hoe ik uiteindelijk lid werd van de nieuwe wereldorde, Illuminati, nadat ik nu al meer dan 2 jaar probeerde lid te worden, maar oplichters meerdere keren geld van mij afpakten. Ik ben al zo lang op zoek om me bij de Illuminati aan te sluiten, maar oplichters blijven mijn geld afpakken tot begin dit jaar, toen ik Lord Felix Morgan online ontmoette. Ik nam contact met hem op en ik legde hem alles uit en hij adviseerde de gebruikte registratie en ik betaalde voor de groot lid om mij op weg te helpen en ik werd ingewijd in de Wereldorde en ik ontvang de som van $ 1.000.000 dollar nadat mijn initiatie was voltooid. Ik ben erg blij! En beloof het goede werk van Lord Felix Morgan te verspreiden. Als je geïnteresseerd bent om vandaag nog lid te worden van de nieuwe wereldorde Illuminati, neem dan vandaag nog contact op met Lord Felix Morgan. Hij is je beste kans om lid te worden van de Illuminati waar je altijd naar verlangt. Neem contact op met Lord Felix Morgan E-mail: Illuminatiofficial✧✧✧@gm✧✧✧.c✧✧ of WhatsApp +2348055459757

dank je Maria. en Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50. will do. Die hieronder kwam er geloof ik ook vandaan, of was het een boekenmarkt.

Robert Sheckley – Dierbaar Doolhof
'Tsjonge. Sterk spul die acid van jou, man!' Heb me doodgelachen. En ben daarna weer uit de dood opgestaan om deze recensie te tikken. Zie hier de humor van dit heerlijke en tegelijkertijd doodvermoeiende boekje. 180 kleine pagina's, maar je moet ze toch per tiental maximaal innemen, anders wordt het absurdisme gewoon te absurd. Een kantoorslaaf beland op een dag dankzij een Prijs (levend, pratend en transformerend, bijvoorbeeld tot oud Romeins muntje) in de Parallele Universalia van het Oneindige. Op zijn trip ontmoet hij een kreupele Godheid, waarmee hij ontologische discussies heeft, ter bewijzing van... Ja, van wat eigenlijk. Nog een tandje theologischer is wanneer hij leert hoe een Oude Grijze Man op een zeker Ogenblik door een handelsreiziger een matige planeet is verkocht, waar ie nog wat restantjes van andere planeten had gedumpt (plus een apensoort). De episode met de overijverige Pratende Stad (waar verder niemand is behalve onze eigen arme held) blijft de lezer ook bij. En dus kunnen we met recht besluiten naar deze gedrogeerde dosis SF: 'De Acid van de Ervaring wordt gedestilleerd uit de Taaie Wiet van de Praktijk!'

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Klinkt zeer Pynchon-esque, die Sheckley.

Julio Cortazar - Reis om de dag in 80 werelden
Literaire autobiografie. Speels en toch ernstig. Een boek waarin niks hoeft en alles mag. Een paar korte verhalen. Een ontmoeting met Het Kwaad in een stadsbus in Parijs. Een nachtelijke gang door een reeks uitgestorven ambassades (Cortazar moest 's nachts doorwerken aan vertalingen voor de Verenigde Naties), subjectivistische concertrecensies van Monk en Armstrong. Tastbare armoede in India. Een in memoriam aan de vroeg overleden jazztrompetist Clifford Brown. Marchel Duchamp. Een lyrische ode aan de grote Cubaanse roman van Lezama Lima, "Paradiso". De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Correcto. Beetje Pynchon, maar vooral heel Hitchiker's Galaxy (Adams beweerde later dat hij het boek niet kende toen hij de Guide schreef, maar dat de gelijkenissen inderdaad 'uncanny' waren).

De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

dit mag er ook wezen. :-)

Joel Gion - In the Jingle Jangle Jungle
De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre resulteren in een heerlijk leesbaar boek. Kan ook haast niet anders met zo'n band. Gion kiest er voor om niet de hele geschiedenis tot 2024 te vertellen maar beperkt zich tot de "eerste periode", de jaren '90. Hoe rol je van raver met een jaren '60 fetisj, parttime in de platenzaak werkend en een beetje speed dealen (o.a. aan Jesus & Mary Chain, Primal Scream) naar olijke tegenhanger van alleskunner Anton Newcombie in de ambitieuze chaosmagneet BJM? Viel me vooral op hoe arm je bent als muzikant totdat er eindelijk een major label toehapt. Voor de liefhebbers komen The Dandy Warhols ook langs en Anton blijkt lange tijd eigenlijk een lieve gast die van studio naar studio reist en weer een LP in elkaar draait. Zo vanaf de Viper Room Massacre observeert Gion steeds meer irritant gedrag. Natuurlijk zijn er drugs in het spel (in een prachtige scène snuift Gion voor het eerst heroïne met Harmony Korine in een New Yorkse club voor VIP's) al weet hij het goed te doseren en subtiel te brengen hoe de banddynamiek verandert. Net wanneer alles definitief in de soep lijkt te zijn gelopen, blijken de vriendelijke documentairemakers met Dig! de blits te maken op het Sundance Festival. Interessant hoe die film bij toeval tot stand is gekomen en wezenlijk onderdeel is van die periode. Tegenwoordig doen beide frontmannen wat blasé over de film, maar Gion zelf vindt het geweldig (ook omdat hij als enige bewust lijkt te zijn geweest dat hij werd gefilmd en een personage moest spelen.) Zo eindigt alles met een vrolijke noot, Anton is definitief van de heroïne en in een mooie scène volgt live de verzoening. En sindsdien maakt de band, totaal onafhankelijk en vrij, eigenlijk hun beste muziek.

De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre

lol. Mooi! En die Harmony toch, vandaar zo weinig films zeker.

Ad Visser – Sobriëtas
'Besef dan toch dat uw waarheden niet meer zijn dan tragische luchtspiegelingen.' Megalomaan en lekker mislukt project van Neerlands lolligste popvisionair. Een gesamtkunstwerk, uiteraard. Met bijpassende elpee en video-installatie van de Superclean Dreammachine. Ik vraag me af of Ad het boek heeft geschreven tijdens een alcoholontwenningskuur. Dat moet iemand die op de man promoveert nog maar eens gaan uitzoeken. De roman schiet in elk geval alle kanten op als een tremor. De opening is nog pure lolligheid, met Adriaan de schrijver (duh) die in een bruin café een roman probeert af te maken. (Helaas wacht hem geen deadline van Meulenhoff om het nog meer meta te maken!) Een paar buitenaardse bezoekers later zit hij op een mysterieuze planeet, en begint de roman al rap manco's te vertonen. Een wereldbouwer is Ad Visser absoluut niet, hij is een losse flodder-ideeënman. Fantasie heeft hij genoeg, en met de muzikale en sensuele passages weet hij ook wel raad, al zijn het er wat weinig. Uiteindelijk houdt de overhand dat er geen enkel personage werkelijk goed vorm krijgt, zelfs Amoktodes niet, het wezen dat in eclectische, epileptische en psychedelische beelden praat. Dat moet in die video-installatie toch wél gelukt zijn. Dan maar gniffelen om grapjes als: ''Welja, een UCX-S cassette, ze schijnen hier verstand van geluid te hebben!'

Ja Sobriëtas, dat was destijds wel iets, ook met de opkomst van het synthdom. Kan me er alleen die eindzin van herinneren, iets van "nou ja, dan moet ik er maar een boek en een plaat van maken." Vond ik zelfs op jonge leeftijd te duf. En iets vagelijks van seks.

gehalte seks dramatisch laag, tijd voor een deel 2 Adje! Dat meta-einde inderdaad te flauw voor woorden.

Asimov – Het Einde van de Eeuwigheid
'Zouden deze mannen soms hun Thuis/Toen missen? Hoe vonden zij hun kinderloze en van vrouwen verstoken bestaan?' Het is natuurlijk erg flauw om Ad Visser met Isaac Asimov te gaan vergelijken, zo kort naar elkaar. Toch kunnen ze samen het verschil illustreren tussen het hebben van Fantasie en het hebben van een Idee (= gedachte + fantasie). Asimovs Het Einde van de Eeuwigheid is – zonder twijfel – 'een' definitieve tijdreisroman. De lezer hinkstapspringt door een mijnenveld, een temporaal veld vol ideeën om uit te mijnen, iets dat een film als Looper bijvoorbeeld kundig deed. De 'eenvoudige' Technicus Andrew Harlan werkt aan het in stand houden van de eeuwigheid, totdat hij een Vrouw tegenkomt. Uiteraard heeft hij daar in al zijn Technische Wijsheid nog nooit echt mee van doen gehad. (Iedere SF-roman is ook een incel-roman.) De implicaties zijn veelomvattend, dat begreep u al. Veel technisch en filosofisch gediscussieer haalt de vaart er soms wat uit, maar de twists – onder meer van de markante 'computer' Twissel – blijven ons vrolijk op het verkeerde been zetten.

En ja, er bestaat een Sovjet-filmadaptatie van: https://www.imdb.com/title/tt0298960/

Met muziek van Eduard Artemyev! Op de kijklijst.

hopelijk nog te vinden zonder het zoveelste verscheiden van de Piratenbaai.

Samuel Beckett - The Unnamable
De derde roman in de trilogie. Begint geweldig met een persoon die is opgesloten en zijn omgeving begint te beschrijven: heeft hij wel een lichaam? Waar is hij? Zijn dat de figuren uit de vorige romans die even langslopen? Fascinerend en leesbaar in korte alinea's en dan na 13 pagina's is het bijna 100 pagina's een blok tekst, vaak met zinnen van meer dan een pagina (alhoewel meer een ritmisch herhalen van gedachten dan complexe constructies.) De hoofdpersoon blijft maar denken over zijn positie, zijn bestaan, de omgeving, andere mogelijke levens en degenen die hem hier hebben geplaatst en wat hun motieven kunnen zijn. Natuurlijk is alles in beweging, alles onzeker. Geen lang boek maar lastig praktisch te lezen, ik merkte na verloop van tijd het beste in de bus en trein. En zoals vaker met dit soort avant-nutters komt de vaart er tegen het einde goed in te zitten. Niet dat er zoiets als een oplossing is, maar toen begon ik echt te verzinken, in deze bizarre nachtmerrie die nergens op lijkt. Geniale waanzin al hoop ik nooit meer zoiets te lezen.

ik merkte na verloop van tijd het beste in de bus en trein

geweldig!

en Geniale waanzin al hoop ik nooit meer zoiets te lezen.

gheheh

Borderwijk – Blokken/Knorrende Beesten/Bint
'Vorstkoud. Rulrood. Staalhard.' Dat is de bewust gezochte én gevonden stijl van Borderwijk. Een groots stilist. Uitbeelding? Neen, uitbening. In mijn SF/fantasy-jaar las ik deze drie novellen natuurlijk vooral om Blokken. Toch hebben ze eigenlijk allemaal wel iets buitenaards. Iets nooit vertoonds. Nooit meer, ook, misschien. In Blokken beschrijft Borderwijk de ultieme Sovjet-staat, de Staat die 'in laatste instantie militair is'. Geen personages en toch raakt het verhaal een snaar. Dat is knap, en werkt waarschijnlijk alleen omdat wij allen iets totalitairs én iets slaafs in ons hebben. Iedereen wíllen leiden en tegelijk door één grote macht geleid willen worden. Knorrende Beesten brengt voorzichtig het plezier terug, het escapisme van snelle dingen, dingen willen, voor jezelf. Maar beiden novellen zijn uiteindelijk – voor mijn gevoel – voorbereiding op Borderwijks grote meesterwerk Bint. Een van de beste boeken uit de Nederlandse literatuur. Vrijwel elke zin is citeerbaar. De arme leraar De Bree raakt in de ban van de Grote Voorganger. Interessant toch wel dat twee van Neerlands beste romans over schooljongens gaan. Borderwijk eert Kees de Jongen in het cruciale personage Van Beek. Het plezier van het scheppen en de pijn van het móeten zijn bijna hetzelfde. 'Als de Bree in zijn hart keek was hij fantastisch en romantisch.'

-r (doe ik altijd fout)

Muriel Jaeger – The Question Mark uit
Niets leuker voor literatuurvorsers dan een onterecht vergeten schrijver én werk ontdekken. Met aardig wat bombarie wordt Jaeger's The Question Mark uit 1926 als zodanig gepresenteerd. Wat men dacht te hebben gevonden, blijkt echter voor deze lezer een vraagteken. (Tja, die moest, he). De warrige roman wekt een kreupele indruk, saai en halfbakken van ingeving naar ingeving wankelend. Het uitgangspunt lijkt me ook al niet zo sterk, een jonge gefrustreerde Londenaar (incel-alert!) wordt wakker twee eeuwen later. (Pakweg 2250). Uiteraard hoopte ik vervolgens dat het allemaal een psychotische trip van 'm was. In het begin speelt ene Dr. Wayland namelijk een prominente rol. En ja, er komt een verklaring voor diens aanwezigheid, de religieuze ondertoon had de voor de hand liggende 'oplossing' aangekondigd. De tweede helft van het boek probeert íets te zeggen over de menselijke neiging tot het zoeken van Mesiassen, zelfs als de Wereld inmiddels perfect is. Het idee van een distopische utopie is heus zo gek nog niet, en voor de tijd vast origineel, maar de intermenselijke relaties krijgen nauwelijks vorm en de voorspellingen voelen wel erg gedateerd voor een zogenaamde klassieker. Euthanasie is overal! Wat een ramp is het, om pijnloos te sterven.

Philip K. Dick – Ubik
'De meeste dingen in het leven kunnen uiteindelijk wel verklaard worden.' Geweldig, maar ook geweldig ingewikkeld boek. Een Matrix voor manisch depressieven? Zo'n boek waarbij je als lezer constant nét achter het begrijpen aanrent, in dit geval samen met de personages. In een toekomst (die verleden is) zoekt Joe Chip naar de oplossing van zijn vermoorde baas Runciter, die mogelijk toch niet dood is, of wellicht halflevend, net als de cruciale vrouw ván de baas. De personages dwalen (onder meer) door Des Moines, Iowa, 1939, dat ook eerder half, dan heel bestaat. Iets werkelijk zinnigs kan ik er niet over zeggen, behalve dat het doorsijpelen van de oplossing, na zo'n 200 pagina's, bijna net zo galant gaat als het wegsijpelen uit het leven van de personages. Ik zie de verfilming al voor me, handen die half wegrotten, wonden die beginnen te kloppen, het doorzichtig worden van jezelf, totdat je 'uit de tijd valt'. De film is er geloof ik nog steeds niet gekomen, maar... Schokkend genoeg. Wel een computerspelletje! “The developers thought long and hard about how to translate Dick's work into a video game.”. Dat lijkt me ook ja. De recensies waren negatief. Althans in deze tijdlijn waar we nu zitten.

Gabrielle Zavin - Tomorrow and tomorrow and tomorrow
Mijn oudste dochter is een Booktok o.g. en durft mij tegenwoordig boeken cadeau te geven. Leuk, want zo lees ik weer eens buiten mijn eigen blikveld. Maar ze zag goed in dat mij dit wel zou bevallen: een boek over vriendschap en liefde in de gamewereld van de jaren negentig (dus met personages die zijn opgegroeid met King's Quest en Donkey Kong). Goede uitgewerkte personages, leest heerlijk weg met het juiste gevoel voor pathos. Dat er weer een "active shooter" in voorkomt leek me eerst wat gemakkelijk, later dacht ik, misschien is dit gewoon de Amerikaanse realiteit

Fernando Pessoa - Kroniek van een leven dat voorbijgaat
Pessoa, de grote Portugese dromer, wandelaar, zuiplap...en zeiksnor. Dat allemaal komt uitgebreid naar voren in deze verzameling dagboekaantekeningen en andersoortige vluchtige teksten. Altijd amusant wanneer hij druk in de weer is met een van zijn alter ego's (toch het sympathiekst en modernst aan hem). Chronologisch, dus je ziet de jeugdige overmoed, ambitie, worsteling met de realiteit en melancholie wanneer het einde nadert. Zoals een dichter in die tijd betaamt veel gedweep met aristocratie, de vervlogen Portugese avonturen, de kunstenaar weet het allemaal het best en haast voorspelbaar goedkeuring van het fascisme (daarna natuurlijk teleurgesteld zijn dat de dictator een kruidenier blijkt te zijn.) Een amusante worsteling met zichzelf (dit is pas overdenken) maar ook vermoeiend en opvallend regelmatig overdadig kitscherige metaforen.

beetje overschat, misschien zelfs die Fernando. Is het leven absoluut eenkennig en in zichzelf opgesloten mooier dan het werk?

Simon Vestdijk – Bericht Uit Het Hiernamaals
Een boek gered door het nawoord. Het fictieve nawoord, welteverstaan. Dat zal niet vaak voorkomen. In dit 'objet trouvé' voert Vestdijk een man op die de mensheid een lezing heeft doorgestraald vanuit, inderdaad, het hiernamaals. Dr. Hildevoort leeft daar samen met een groep halflevenden. Alle zin is uit hun bestaan weggevallen. De Ontdekking van de Hemel is zo leuk nog niet. (Geen seks, geen kunst, 'alleen literatuur heeft nog enige nut', merkt hij ergens op.) Ze kunnen nog telepathisch communiceren, maar de rest van de zintuigen zijn in rook opgegaan. De bioloog denkt na over de interne inconsistenties van zijn situatie (waarom zijn we met zo relatief weinig?) en die verhaalonmogelijkheden worden dus door Vestdijk in het nawoord nog eens vrolijk – en merkwaardig genoeg vermakelijker overgedaan. Ráár werkje dus, dit staaltje science fiction van die malle Vestdijk. Was hij soms zelf een Von Danickiaanse kosmonaut? Hoe kon hij anders zóveel boeken naar ons doorstralen, in zó'n ontzagwekkend tempo?

Simon Reynolds - Futuromania
De "opvolger" van Retromania. Zoals gebruikelijk heerlijk leesbaar en zelfs voor de connaisseur leerzaam. Maar niet zonder problemen.

ah een blog!

Kafka – Het Proces
'Je zoekt teveel vreemde hulp', zei de geestelijke misprijzend. 'En vooral bij vrouwen.' Beste roman van Kafka. Voor die mening negeer ik het meanderende middengedeelte, waarin de spanning (even) uit het boek sijpelt. Was Kafka wellicht beter in korte verhalen? Het Proces begint in elk geval - als een soort kortverhaal - geweldig komisch (ja, op de meest tragische wijze mogelijk) en de roman heeft zelfs iets sensueels. Dit is Kafka's vrouwenboek. Een verslag waarin Jozef K. (Jezus Christus met een K?) tijdens zijn onvermijdelijke kruisgang hulp zoekt bij Juffrouw Buerstner en de geile Leni. Eng wordt het natuurlijk óók. De metafoor van de Wachter is hegeliaans. Sterker nog, ik zou willen dat Hegel nog leefde, zodat hij een interpretatie kon geven. Zijn vertrekpunt – bluf ik – zou een van de slotzinnen kunnen zijn. 'De logica is weliswaar onwrikbaar, maar tegen een mens, die wil leven, kan zijn niet op.' Oftewel: juist door je eigen eindigheid te kennen - te doorleven! - wordt je tot mens gemaakt, en overstijg je alles. Nou ja, zoiets, dan toch...

Was Kafka wellicht beter in korte verhalen?

Alles, toch? Men zegt het zelfs van het proces, alhoewel me dat einde wel vrij, eh, definitief leek.

Volgend jaar maar eens een projectje maken van die kortverhalen.

In de strafkolonie!

Liu Cixin - The Three-Body Problem (三体)
De ster van de Chinese sciencefiction heeft inmiddels Netflix bereikt, hoogste tijd om hem dan eindelijk eens te gaan lezen. De faam blijkt grotendeels terecht. Begint verrassend tijdens de Culturele Revolutie en houdt zich niet in. Die periode vormt een hoofdpersoon op cruciale wijze. Je wordt even met een virtuele wereld op het verkeerde been gezet maar daarna leest het als een thriller terwijl het verhaal steeds vreemder wordt. Geen spoilers verder. Het plotgedrevene maakt alles wat netjes maar ondertussen kan Cixin lekker met vergevorderde natuurwetenschap strooien. Echt ouderwetse sciencefiction voor de 21ste eeuw die ook nog wel wat heeft te vertellen over de mensheid als geheel. Is natuurlijk een trilogie geworden, dit keer ook wel terecht want het is een mooie voorzet in een verhaal dat duidelijk niet af is. Heb ook wel zin om de rest te lezen.

Mij nog niet gelukt. Eens met de spanning van de Culturele Revolutie en hoe dat dieprood doorbloedt in het vervolg.

Frederik van Eeden – De Kleine Johannes
'Het was alsof hij het geluid van verre stemmen hoorde, alsof de aarde zich onder hem verwijderde, toen hield zijn denken op.' De ultieme Nederlandse bildungsroman, van pastorale kindertijd tot het Ware Begin, ons volwassen leven van droefheid dat natuurlijk bij de zee opdoemt. Een echte fantasy-roman dus, en ook, een sprookje, zoals de ondertitel luidt. Deze hertaling schrapt het altoos onleesbaardere 19e-eeuwse Nederlands van Van Eeden. Begrijpelijk, al is de uitgave dun genoeg om ook het origineel toe te voegen, me dunkt. Niet gekniesoord, na de ontmoeting met het Windekind vindt de kleine Johannes langzaam de waarheid. We kunnen als een stel mieren religie zoeken zoveel we willen, uiteindelijk moeten we het lijden van onze existentie toch zelf onder ogen zien. Prachtig intens is het overlijden van de Vader – ja veel freudiaanser krijg het niet – waar Dokter Cijfer en Pluizer al klaar staan om hem open te snijden. De Kleine Johannes 'dissocieert' zich eerst, maar komt dan alsnog in actie en houdt ze manmoedig tegen, een beetje mysterie houdt ons overeind, hebben we zelfs nodig in de Onttovering van de wereld.

Hugo Raes – De Verwoesting van Hyperion
Geweldige seventies-waanzin. Hoeveel politieke, filosofische en geslachtelijke ideeën kun je in één roman kwijt, zonder aan warrigheid ten onder te gaan? Lang, heel veel. Op een post-aarde leven de Hyperianen in technisch meesterschap samen met de 'Rensen' (ratten die graag mensen willen worden). De mensen hebben al hun meer primitieve (lees: levenslustige) eigenschappen verloren. Zelfs hun piemeltjes zijn verschrompeld. Ze kunnen elkaar alleen nog strelen. Da's niks voor Rens-meisjes die zich omhoog willen neuken. Ze trekken dus om meerdere reden aan die dingetjes. U gelooft het misschien niet, maar dit is de beste fase van het boek. Heel SF, natuurlijk, wat verliezen we met onze eigen 'robotisering'. Het tweede deel van het boek neemt – tijdelijk – een ecologische afslag. De planten spreken! Ik raakte de warrige draad volkomen kwijt. Daarna maakt Raes er zich wat gemakkelijk vanaf. Van verre komen de Ratsies, en zij verwoesten Alles in volledig communistische parabel-stijl. Hebben ze de macht echter eenmaal, dan willen ze toch nog onthaard worden, tot in hun intiemste delen. Het is me wat!

De omslag verdient het getoond te worden.

https://media.s-bol.com/3oEJ00rB6KO/740x1200.jpg

Sjonge! 😯

Kate Briggs - This Little Art
Mooi boek over vertalen. Briggs vertaalde zelf de college-aantekeningen van Roland Barthes die werden gebundeld als La préparation du roman en zijn invloed is onmiskenbaar aanwezig in de presentatie als korte observaties, vaak niet langer dan een pagina. Een mooi weefsel over de verhouding tussen het origineel en de vertaling, de auteur en de vertaler, literatuur en schrijven in het algemeen die me aan het denken zette en inderdaad heel bewust maakte van de vertaling als praktijk. Ik kreeg er zelf bijkans zin in, ook al is Briggs heel realistisch over de praktische kant van het vertalen (meestal weinig erkenning, vrijwel altijd kritiek, onderbetaald, monnikenwerk.) Weer een fraai wit boek van Fitzcarraldo Editions (zie een mooi portret laatst in The New Yorker.)

Ik heb me voorgenomen om dit jaar het lijstje 'Currently Reading' op Goodreads drastisch in te korten. Dat lukt wonderwel. Dus ook Moby Dick weer geprobeerd. Voor de gelegenheid heb ik er zelfs een nieuw exemplaar voor gekocht. De pocket waarin ik zeker twee keer was gestrand was zo'n cheapo met dikke uitgelopen letters en die net iets te klein zijn voor mijn oude ogen. Bij Donner wist ik voor een prikkie een mooie hardcover met aangename bladspiegel en een comfortabel lettertype te scoren. Alleen het leeslint ontbrak, maar daar hebben we het theekartonnetje voor (wit aan beide zijden, zodat er volop ruimte is voor aantekeningen). Geheel tegen mijn aard in las ik vaak één hoofdstuk per dag. Dat bleek de ideale manier. Spanning zit er toch niet in. Wel gruwelijk saaie hoofdstukken waarvan die over de kleur wit me nog deed twijfelen aan mijn missie. Tien bladzijden lang dooremmeren over de witheid der dingen. Ik miste in het boek een gesprekspartner van Ishmael die hem af en toe 'Hou toch je muil!' toebijt.
Maar er valt ook heel veel te genieten. Melville had humor. Ik vind dat engels met vervoegingen die aan het nederlands doen denken altijd fascinerend. Het gedeelte 'populair wetenschappelijke beschrijving van walvissen / de walvisvaart'. Dat je zo'n boek schrijft zonder effe te kunnen googelen. Er vielen me her en der wel wat fouten op, maar dat was beperkt. Geinig dat ik nu alles weet van de walvisvaart tot ongeveer tweehonderd jaar geleden. Als hedendaagse lezer vallen ook de racistische opmerkingen op. En het casual afslachten van dieren. Melville meldt in één van de honderdvijfendertig hoofdstukken ook nog dat wat de buffalo is overkomen zeker niet zal gelden voor de walvis. Andere tijden. Voordat de ontploffende harpoen werd uitgevonden.

Ik merk dat ik de neiging krijg een breedsprakig boekverslag te schrijven. Zal wel door dat boek komen. Er valt ook nog veel meer over te zeggen en dat zegt eigenlijk genoeg. Ik denk dat ik er misschien later nog een keer een hoofdstuk uit terug zal lezen. (De hoofdstukken hebben gelukkig niet alleen nummers, maar ook titels.) Dus toch een aanrader. De minder fijn leesbare pocket ligt klaar voor de belangstellende. Ik kijk ondertussen uit naar de ultieme vertaling van Don Quichot.

legendarisch breedsprakig inderdaad. Ik durf nog steeds niet (al is het 'natuurlijk' wel interessant).

Dit jaar esseffen we maar gewoon verder:

Alfred Bester – Tijger! Tijger!
'Volslagen getikt.' 'Maar fascinerend.' Een van de keiharde originals, die Alfred Bester, een grootheid die de SF in al zijn waanzin uitvond. Tijger! Tijger! (ook wel 'The Stars My Destination') is een trip die ze best eens met Bruce Willis in een soort Fifth Element-achtige hoofdrol hadden kunnen verfilmen. (Het is nog nooit gelukt, en dat snap ik ook wel.) De roman schiet – als een wilde kat – alle kanten op. Letterlijk, want in de toekomst is het 'jaunten' alomtegenwoordig. Je kunt in een mum van tijd overal naar toe, vanaf jauntplaatsen. Chaos gegarandeerd. En Foyle het wilde, primitieve wezen waarnaar de titel verwijst kan dat jaunten als de beste. Het meest grenzeloos. Op het moment dat hij kwaad wordt, licht zijn ooit verwijderde gezichtstatoeage op. (Interessant genoeg zijn tattoos in de toekomst weer helemaal uit...) In de laatste fase gebeurt er iets heel bijzonders. Het boek smelt! Dankzij Van Ostaijeniaanse typografie. Ik werd er bijna emotioneel van, maar een en ander wordt vlug gedempt door nog een toetje van politiek en meditatie. 'Hij heeft de straf al in zichzelf gevonden.'

Een van de beste (Moby Dick ook trouwens). En nu we het toch over klassiekers hebben...

Alexandre Dumas - De drie Musketiers
Perec had het erover dat hij dit vaak herlas, vond ik het ook wel tijd voor na, ik denk, toch wel 40 jaar. Ook wel leuk, Kate Briggs schreef, terwijl ik beide boeken las, dat Barthes in dezelfde straat als D'Artagnan woonde (rue Servandoni mocht die vraag nog eens in een quiz langskomen.) Leest nog als een tierelier, gewoon gaan, gaan, gaan. Alleen maar plot, met rare fratsen, missies, ontvoeringen, gekonkel aan het hof, geniepige Richelieu, een domme koning, meteen vechten, altijd drinken en ga zo maar door. Dumas vind eigenlijk de actiefilm uit, ook met van die karakteristieke personages die bij elkaar komen. Tegen het einde begint het wat te vermoeien, zeker als de bad girl Milady moet ontsnappen, wat je van verre ziet aankomen en alles wel heel mooi bij elkaar komt voor een climax. Maar die is dan wel weer erg sfeervol. Destijds werd deze uitgave gebracht als de ongecensureerde versie en ik kon me vagelijk herinneren dat ik het bij vlagen opwindend vond, op zo'n pre-puberale manier. Kon er weinig van terugvinden behalve dat Milady op een gegeven moment haar "liefdesschatten" weer bedekt.

Schiet me nu in eens te binnen dat een Nietschze-fan op de aikido (love it when 2 good things come together) afgelopen lente mega-enthousiast was over de Graaf van Monte Cristo. Ook die moet nog eens gelezen worden in huize Ludo.

Ik kreeg er zelf bijkans zin

deze had ik nog even gemist. Je verkeert in een goede positie OMC, vind een obscure Spaanse filosofische novelle die nog nooit in Nederland is verschenen. Ik betaal 100 euro, mits de Nederlandse versie aan mij wordt opgedragen ;-) :P

Wie weet. 😄

Graaf van Monte Cristo is ook geweldig...en daar is The Stars My Destination weer op gebasseerd. 🫡

de cirkel gaat on and on.

Boelgakov – De Eieren Der Rampp-spoed
Een goed zoeker ontdekt overal SF-eieren, zelfs Boelgakov serveerde er ooit eentje, op zijn dooie akkertje. Geschreven in 1924, zich voor het voornaamste deel afspelend in 1928. De zeer spaarzame voetnoten van mijn editie benadrukken dat het boek ook echt als SF moet worden gelezen, ondanks dat het voor de moderne niet-Sovjet-lezer toch wat lastig is het verschil tussen 1924 en 1928 te ontwaren. Daar school ongetwijfeld de ironie deze satire zal ook wel een appeltje (eitje) met het communisme geschild hebben. Soms overduidelijk, hoor. Een allesvernietigende 'Rode Straal', die de onfortuinelijke professor Persikov per ongeluk uitvindt, gaat tekeer als een helse broed- en groeimachine. De professor blijft er nogal bedremmeld onder, zelfs als een schurk (ene 'Rampp') er met zijn Straal vandoor gaat. Met alle gevolgen van dien. De genialiteit van de humorist Boelgakov onttrekt zich aan mijn schrijfkunsten, maar dát de man grappig is, is onmiskenbaar. Geef hem een paar Surinaamse padden en wat journalistenvolk, en hij maakt er een kip met een gouden ei van. 'Vanuit een smoezelig kadertje in de linkerbovenhoek van bladzijde twee werd hij aangestaard door een kaal manspersoon met waanzinnige, niets ziende ogen en neergezakte onderkaak, het geheel een vrucht van Alred Bronksi's kunstzinnige nijverheid.'

Steven Wright - Harold
Steven Wright is denk mijn favoriete Amerikaanse komiek. Totaal uniek met zijn surrealistische logica en korte observties, allemaal gebracht alsof hij net met een kater bij de psychiater is geweest. Afijn, hij schreef een roman over een acht-jarige jongen die eind jaren '60 in de klas zit terwijl zijn gedachten flink afdwalen. De Wright touch is onmiskenbaar aanwezig in korte alinea's vol absurde observaties die erg goed in de gedachtenwereld van een achtjarige passen. Leest aan de ene kant makkelijk weg, al moet je tegelijkertijd je hoofd er goed bijhouden, anders mis je een grap of conclusie van een gedachte. Weet niet helemaal of het compleet geslaagd is, ook omdat Harold een beetje een Wes Andersonachtige brat is en Wright is heel consequent in gebruik van een bepaalde herhaling, maar het is wel heel eigen, de enige schrijver die me er een beetje aan doet denken is Coupland.

oh eens op YouTube bekijken dan, deze comedian.

Michel Faber – Onderhuids
Een zeer verwarrende ervaring, niet zozeer om de inhoud van het plot – al is die ook behoorlijk topsy turvy – vooral om de beruchte cultverfilming Under the Skin, met Scarlett Johansson, die ik uiteraard al gezien had. Regisseur Jonathan Glazer heeft eigenlijk enkel het uitgangspunt van het boek meegenomen, de eerste 30-40 pagina's. De pitch. Een mysterieuze vrouw (al snel blijkt ze een alien) pikt sjoemelige Schotse lifters op, verleidt ze, waarna ze vermoord worden. Het boek geeft de duiding van het hoe en het waarom, die ik me helemaal niet uit de film herinner. Een heel ras van buitenaardse wezens die de mensen uitbuiten zoals wij het vee in de vee-industrie. De mensen zijn dus geen mensen, en de aliens die voor ons op dieren lijken vinden zichzelf mens. Zou mij als Partij voor de Dieren-politicus toch moeten liggen, maar hoe meer daarover werd uitgeweid (en ermee werd gespiegeld), hoe minder ik het boek vond. De oplossingen die uiteindelijk komen zijn ook niet je van het, om te zwijgen over het eenvoudige einde. Het einde benadrukt wel de andere, wel degelijk zeer sterke laag van de boek. De feministische. Het moeilijke, vaak onmogelijke leven van een Vrouw. En wie kan dat beter voelen dan iemand die vrouw is geworden?

Enrique Vila-Matas - Paris Never Ends
De titel is al een Hemingway-verwijzing. Het plot is dan ook gebaseerd "A Moveable Feast" en het hele boek bestaat uit verwijzingen naar literaire figuren en gebeurtenissen waar de auteur zich graag aan spiegelt. Met het verschil dat de inspiratie voor een eerste boek maar niet wil komen. Het levert een tragi-komisch, maar wat lang boek op. In plaats van een vertellen van een lineair verhaal, experimenteert Vila-Matas met de vorm, een mix van fictie, autobiografie, en essays. Ik vraag me af of Woody Allen het heeft gelezen voor zijn "Midnight in Paris" (er is een Engelse vertaling).

Hmm tres postmoderne...

Ralph Blum – De Gelijktijdige Man
'Het leven is leefbaar als je maar weet wie je bent.' Pittige SF-roman – niet voor niets staat er lof van Noam Chomsky achterop. Ook een verhaal in een bepaalde Amerikaanse moment is gestold, vastgelopen. De tijd van de Vietnam-oorlog, de LSD-experimenten, Nixon. Een periode waarin alles open lag als een wond. Blum (een vergeten schrijver zonder Wikipedia-pagina) schreef een roman over een zwarte Korea-veteraan die het geheugen van een briljante wetenschapper krijgt 'overgeplant'. Deze wetenschapper komt oorspronkelijk uit Rusland, waardoor het verhaal volgepakt zit met referenties aan Gogol en andere Russische literatoren (Jessenin!). Kijk, dat is de SF die we willen. Een onbegrijpelijk intelligente kluif. Wie ben je nog zelf als je nóg een keer bestaat? Uiteraard komen de twee 'duplicaten' elkaar uiteindelijk tegen, en natuurlijk gebeurt dat in Rusland. Dat het in die laatste fase ineens over een 'perestrojka' gaat, lijkt verbijsterend visionair. 'Onze mislukte pogingen spoken 's nachts nog altijd door mijn geest.'

leuk detail, daarna ging Blum maar zelfhulpboeken over runen schrijven, en ja hij was betrokken - en dat merk je ook aan het boek - als wetenschapper bij die befaamde drugsexperimenten die een tijdje in Amerikaanse academia en militia in waren.

Kobo Abe – De Vrouw in het Zand
'De geijkte!' Nou laat het een geijkte kreet zijn. Wat voor zin had oorspronkelijkheid als je bijna crepeerde?' Klassieker in film én op schrift, dat zie je niet vaak. Ja, de adaptatie is misschien nog net wat beter, omdat horror-achtige waanzin en zanderige seks zich nou eenmaal geweldig goed laten combineren, maar de roman van 'de Japanse Kafka' zit vol prachtige tekstregels. Ideeën. 'De gedachte zat in zijn hoekje, als een nat stuk ondergoed.' Het fantasy-gehalte blijft bizar laag, het lijkt allemaal gewoon best te kunnen. In een instortende hoop zand gevangen te worden gehouden, met een vrouw. De arme insectenwetenschapper die het overkomt, voelt zich nietig als een mier, en beweegt steeds nihilistisher als een WF Hermans-personage. (Heel veel slapen doet hij ook nooit meer...) Abe noteert het allemaal zorgvuldig. Het verglijden van de tijd, de hoop, in een hulpeloze hoop zand. Een Sisyphos-taak is als het leven. Je moet door. Dus waarom nog willen ontsnappen? 'Laten we elkaars wonder maar likken... Maar ze zouden blijven likken, en nooit zouden de wonden helen, en tenslotte zouden hun tongen afgesleten zijn.'

Eddie C. Bertin & Bob van Laerhoven – De Kokons van de Nacht
'De printers van de komputer ratelden als waanzinnig, het geluid van een miljoen insecten die in koor kirden.' In genreliteratuur en zeker in SF is het gebruikelijker dan elders, het duoboek. Bertin heb ik zeer hoog zitten (Eenzame Bloedvogel!), Van Laerhoven kende ik nog niet. Gevoelsmatig gok ik dat Bertin structuur (of struktuur) in de waanzin van Van Laerhoven heeft proberen te brengen. De laatste heeft veel over 'opnames' geschreven, en in deze distopie zit de mens bij elkaar als een stel psychiatrische patienten. De kokons van de nacht zijn net zo goed de kokons van de gekte, waarin 'celdenk' en 'celreak' (opstand) om voorrang strijden. Het individu versus de massamacht en het effect dat de buitenwereld op beide heeft. Van mij had het boek veel langer in die eerste fase mogen blijven hangen, de voor- en nadelen van afgedwongen saamhorigheid. (Uiteraard schemert er een dictatoriale parabel). Het hoofdpersonage voelt zich ánders, ís anders, en valt uiteindelijk eerst in twee delen, en dan in vele stukjes uiteen. Moeilijk, erg moeilijk. 'Én later opeens was er een fraktie van een sekonde stilte, een absoluut waanzinnige stilte.'

William Burroughs - The Soft Machine
Terugdenkend lees ik elk decennium een Burroughs, deze stond op de lijst en kwam ik een mooie versie tegen bij De Slegte. Op zich weinig verschil met zijn andere jaren '60 boeken: de cut-upmethode wordt weer gehanteed, dus soms lucide passages en dan opeens word je door een woordenmaalstroom gegooid. Inmiddels lees ik gewoon stug door. Verder de gebruikelijke avonturen in Zuid-Amerika, met vreemde drugs en heel veel jongens die bij voorkeur worden opgehangen. Het schiet continu door de tijd, van plaats en door personages heen. En toch zo tegen het einde als je er goed in komt wordt het zoiets als een melancholieke sciencefiction vol achteloze poëtische beelden en hele vieze holbewoners. Vanzelfsprekend is er nog een appendix waarin Burroughs weer uitlegt dat apomorfine het beste middel is om af te kicken (nu ga ik toch eens googlen hoe dat zit) en dat The Man gewoon verslaafden produceert. Al met al, zijn meest leesbare van de Nova-trilogie, al is dat natuurlijk heel erg relatief.

Olga Tokarczuk – Jaag je ploeg over de botten van de doden
'Dat we niet weten wat er gaat gebeuren, is een vreselijke fout in de programmering van de wereld. Dat moet bij de eerstvolgende gelegenheid hersteld worden.' Echte fantasy, laat staan SF, is het niet, maar er gebeurt in elk geval genoeg fantastisch in deze Poolse roman vol met grappig-serieuze zinnen als bovenstaande. Gedachtekronkels die daadwerkelijk écht in een absurdistische jaren zeventig SF-roman hadden kunnen staan. De Dieren en de Astrologie spelen in dit verhaal over Moord een grote rol. En ja, de Tekst zit vol met Hoofdletters, want het hoofdpersonage is een oud en gek Hondenvrouwtje. De kordate Poolse vertaalt met een compagnon Blake, geeft Engels aan door de Poolse Katholieke Staat 'vernaggelde' Kinderen. Ondertussen wordt haar leven danig opgeschud door allerlei lijken. (Waarschijnlijk omdat Saturnus in het vierde huis staat.) Grappig zijn de running gags over EU-subsidies, helemaal als uitgeverij De Geus in de pagina's na het verhaal precies daar uitgebreid dank aan doet. Voor een echte 'gothic detective', waarvan de achterflap over spreekt, is het allemaal wel wat sloom, maar de Partij voor de Dieren kan ik hier wel wat mee. Tot op zekere Hoogte.

Rob van Essen – Ik Kom Hier Nog Op Terug
'Ja, dat is wat ons al die tijd ontbroken heeft.' Goddank stukken beter dan De Goede Zoon, de gênant slechte roman waarmee Van Essen vijf jaar geleden de Librisprijs won. Ook voor deze kreeg ie 'm, hij moet dus een van de Groten zijn, maar echt groten doen niet obligate postmoderne referenties naar de Sarphatistraat. Zulke neigingen bedwingen zij. Zeker de eerste 100 pagina's zitten helaas vol met dat soort gespiegel en flauwe humor. De enige reden om het boek niet weg te leggen is een typisch Hollandse domineesfase. Van de obsessie met religie weten Onze Auteurs wat. Het hoofdpersonage achtervolgt als kind een stel Jehova Getuigen. Later vormen zij de kern van het werkelijke plot over... een tijdmachine! Inderdaad, Ik Kom Hier Nog Op Terug heeft als titel een letterlijke betekenis. Met de tijdmachine (in Los Angeles ook nog) wordt het boek stukken leuker, lynchiaanser bijna. Helaas verdwijnt de man achter de machine, ingeruild voor soms grappige bijfiguren met bijnamen als Hegel en Verpleegster. Er een eind aan breien lukt Van Essen niet, maar ik vergeef 'm wel. Zijn poging om de zinloze leegte van het tijdloze tijdreisbestaan te vangen, heeft zeker wat. Zonder tijd verliest het leven alle betekenis, op sisyphosaanse wijze. 'Icks en Amber hier, hoe zou dat zijn gegaan?

Dit klinkt superkut.

Ghehe ik zei tegen de vriend waarvan ik 'm had geleend: tot mijn grote spijt moet ik bekennen dat ik het middendeel nog best aardig vond ook. Maar het blijft een bepaalde futloze geposeerdheid bevatten.

Julian May - Het Veelkleurig Land
Jarenlang had ik de tetralogie van May al in de kast staan. Met reden: Wim Gijsen himself vertaalde het epos in de jaren tachtig. (Hij deed dat op zijn typische haastige manier: damn fuckers worden verdomde naaiers en soldaten komen 'hardlopend' uit de kazerne. 'Rennend' zou beter zijn, gezien de noodsituatie.) Gijsens capriolen daargelaten, was ik eerst reuze verbaasd dat ik anno 2024 nog in de George Eliot-truc kon trappen. Julian May is een vrouw. En de geweldige eerste 50 pagina's brengen de sfeer en ook de originaliteit die ik daarmee associeer. Het boek is zwanger van seksualiteit, van melancholie en van belezenheid. (In het nawoord haalt ze Joseph Campbell aan, in de lopende tekst Rousseau.) Die eerste pagina's schetsen op hermetische, idiosyncratische wijze de unieke situatie: in de 22e eeuw bestaat er een poort naar het plioceen. Een terugweg is er niet. Vanuit de herberg van 'madame' maken we kennis met een stoet aan personages die ieder zo hun eigen reden hebben om deze verkapte zelfmoord te willen plegen. Een stemmige caleidoscopische novelle, waarin May nooit lang bij mensen blijft hangen, maar lekker chaotisch te werk gaat. nog bijna 400 pagina's erbij, wordt het echter doorbijten. Dán is de groep inmiddels wel naar de prehistorie vertrokken, en beleven we een 'future inside the past'. Op zich een gekend thema voor fantasy-auteurs. Gijsen deed het zelf in Rissan en Deirdre. Vleugjes feminisme met nonnen blijven boeien, maar de gevechten met de buitenaardse wezens (denk: Waren de Goden Kosmonauten) komen volstrekt niet uit de verf. De laatste 200 pagina's snapte ik er zelf bar weinig meer van. Ik denk dat die 3 andere delen nog wel een tijd in mijn kast zullen gaan staan verstoffen.