Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

En om zelf maar even het spits af te bijten, want een hoop gelezen van de zomer, waaronder:

Orhan Pamuk - Snow
Duurde eeuwen (en honderden pagina's) voor ik er een beetje inkwam, maar is wel een heel erg mooi boek dat heel goed in elkaar zit. Ook het soort boek waarmee je nobelprijzen wint, natuurlijk. (Maar ik ben vrees ik, als het om boeken gaat, gewoon een gitaarsololiefhebbende rockist.)

Frank Westerdam - Ararat
Literaire non-fictie en denk ik mijn favoriet in het genre, omdat hij altijd verschillende niet-alledaagse onderwerpen zo mooi in één booek weet te stoppen. En dat dan heel subjectivistisch benadert.

Mark Haddon - A Spot Of Bother
Ionica had hier op het oude forum iets over gezegd, maar ik weet niet meer wat. Ik vond het een buitengewoon grappig boek. Niets meer verder, maar dat hoeft ook niet. Dat hij ook het totaal andere Curious Incident.. heeft geschreven is vooral toevallig.

Rachel Seiffert - Afterwards
Was erg onder de indruk van haar vorige boek, The Dark Room, en dit las ook vlot wel, maar ik had wel een onvoldaan gevoel aan het eind. Volgens mij was het boek gewoon nog niet af.

Douglas Coupland - Generation X
Omdat ik die toch ook eens gelezen moest hebben. Ja, wel goed enzo, maar vast beter als ik er vijf (of tien) jaar geleden aan begonnen was.

Jonathan Coe - The Rain Before It Falls
Mijn eerste Coe (werd ook tijd) en maar meteen eentje gekocht die kennelijk nog niet uit i(behalve bij de Libris op Schiphpol). Vond 'm erg indrukwekkend en ga nu maar meteen al die andere boeken lezen.

Ha, leuk...

Lees nu Het Kralenspel van Herman Hesse. Weet nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het leest lekker weg en is toch ergens zoooo saai. Ben wel benieuwd hoe hij dit meer dan 600 pagina's wil volhouden.

Net de nieuwe William Gibson binnen dus die wil dan ook eigenlijk meteen gelezen worden.

Nu bezig met:
Ploughing The Clouds, The Search for Irish Soma van Peter Lamborn Wilson, zwaardere kost dan het geweldige Sacred Drift, Essays On The Margins Of Islam.

Afgewisseld met een boekje over Turkse kunstmuziektheorie, ook zware kost.

Dan volgt:
Foucault's Pendulum van Eco, voor wat tegengas op wat ik meestal lees, naar verluidt.

naast een hele bulk boeken over nieuwe media onlangs Los van Tom Naegels en Nostradamus van Coupland geconsumeerd. Coupland is toch een geval apart. z'n Miss Waoming, JPod en Microserfs vind ik geweldig, de rest kan me nauwelijks boeien.

ook bediep ik me met psychoanalytische gedachtegoed en Taal en Verlangen van Antoine Mooij in de psycholanalyse op nederlandse bodem en Lacan. interessant.

de slinger van foucault! das tijden geleden!

<i>Het Complot tegen Amerika</i> van Philip Roth. Interessant gegeven (anti-semiet Lindbergh wint in 1940 de presidentsverkiezingen van Roosevelt en sluit meteen vrede met Duitsland en Japan), maar Roth zal toch nooit een favoriete schrijver worden. Daarvoor is hij te wijdlopig en te stijf.

<I>Elvistranen</i> van Bart Chabot. Gekregen, want ik ben nou niet bepaald een fan van tv-persoonlijkheid Chabot. Maar hij blijkt dus verbazingwekkend goede korte verhalen te kunnen schrijven, hoewel hij beter is in de vorm dan in de plots.

<I>Freakonomics</I> van Steven Levitt en Stephen Dubner. Interessante verslagen over de economie van het drugsdealen en valsspelen bij sumoworstelen en meer van dat soort zaken, maar die Amerikaanse 'That's so amazing!' borstklopperij is wel irri.

Hee, ik heb ook een Roth gelezen tijdens vakantie, Everyman. Wijdlopig, ja, daar ben ik het wel mee eens geloof ik, maar erg vind ik dat niet, stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven', maar wel erg goed. Over de fysieke aftakeling van een oud lichaam, de tijd, relaties, jaloezie, de dood de dood en de dood van 'vrienden', familie, collegas, ik was onder de indruk toen ik het uit had.

Connie Palmen, Lucifer. Prachtig boek, het verhaal, het onderzoek naar de dood van de vrouw van een componist, is meeslepend, de karakters van het bonte gezelschap rondom de componist en zijn vrouw zijn prachtig neergezet. Zo uit, dat boek. Toch blijft het niet lang hangen. Misschien hoeft dat ook niet.

Nu lees ik Gyorgy Konrads Zonsverduistering, een autobiografisch boek over zijn tijd na WO II. Een jaar geleden trok ik de weldadige schrijfstijl van Konrad niet zo goed, nu proef ik ineens ook een hoop ironie, juist ook door die 'rijke' schrijfstijl, wat me erg aanspreekt.

Verder heb ik tijdens vacance mijn eerste Murakami gelezen, The Wind-Up Bird Chronicle. Daar ben ik verliefd op geworden. In de tweede (Kafka On The Shore) ben ik een endje op weg maar ik doe het rustig an. Verliefdheden moet je koesteren, door de tijd.

Ook was ik aan het begin van de zomer begonnen aan De Dialectiek Van De Verlichting (WAT?! HERHAAL!) DE DIALECTIEK VAN DE VERLICHTING, vol enthousiasme, in het park met een stompje potlood belangrijke passages en opmerkingen aan het onderstrepen, nu ben ik echter even de reden kwijt waarom ik het lees, dus heb ik het weer even opzij gelegd.

De Slinger Van Foucault heb ik denk ik zo'n tien jaar geleden ritueel verbrand, ik kon de dikke dosis pretentie absoluut niet aan (of ik begreep er geen hol van, dat kan ook).

Vanwaar deze titel voor deze draad? Wie is dat plaatje?

reden? omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is en nog immmer staat als een huis. maar het is soms een beetje lastig leesbaar boek. ik probeer het mijn studenten eigenlijk ook door de strot te duwen, maar dat heeft tot nu toe weinig succes.

omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is

Vond er eerlijk gezegd niks aan. :) Maar ja, het is nogal slecht geschreven. Geef mij maar Eros & Civilization uit diezelfde hoek.

Zeg, heeft iemand Het Kralenspel al gelezen? Zo ja, wordt dat nog wat na 200 pagina's want ik word gek van dat brave mannetje Knecht en zijn mannencultus.

Eerste hoofdstuk van Spook Country intrigeert in ieder geval.

tja, Marcuse kàn schrijven. overigens vind ik dialektik niet zo slecht hoor, maar ja, ik leg de door jou bewierookte fransen dan weer gapend weg ;-) al zijn er uitzonderingen.

in de 'nieuwe media in NL'-krant die ik momenteel samenstel worden de fransen door een deel van de auteurs ook overal bijgehaald. zal wel typisch nederlands zijn.

net uit: george pelecanos, geen idee meer welke (boeken zijn inmiddels ingepakt in dozen) was ook niet bepaald z'n beste. plot boeit weinig en nou lees je daar die pelecanos toch niet echt voor maar deze keer waren zelfs de sfeerbeschrijvingen van de mindere wijken van washington dc (aan de hand van muziek en auto's) saai.

in bezig: killing yourself to live van chuck klosterman. beetje het literaire equivalent van een zak chips als je trek hebt. de eerste paar happen/hoofdstukken zijn het beste wat je ooit gelezen hebt - reis per auto door amerika geschreven in dat o zo postmoderne, continu self-referencing en al babbelend uit de bocht vliegende stijltje dat we ook kennen van dave eggers (waar chuck zich in het eerste hoofstduk al voor verontschuldigt) en dan over coole muziek - maar na verloop van tijd wordt het een beetje een irritant truukje.

en ik heb de nieuwe volkskrant gekocht. met ongeveer 76 nieuwe bijlagen. vanaf volgende week gelukkig weer de guardian/observer/independent...

ben eindelijk bezig met 1984 van orwell; staat al jaren in de kast, nooit aan begonnen. en hierna staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

vond 'm in het engels brilliant geschreven, juist. terwijl ik z'n debuut waardeloos vind. heet iets van are you illuminated?, die eerste.

stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven'

'Klassiek geschreven' kan ik me wel in vinden, maar dan nog zou het meer elegantie kunnen hebben. Het is echt werken wat je moet als lezer, geen enkele zin springt je tegemoet of sleept je mee. Roths meesterlijk neergezette karakters verdienen eigenlijk beter.

zal wel typisch nederlands zijn.

35 jaar te laat er bij zijn? ;)

1984 ook nooit gelezen. :(

Wel bezig in Archaeologies of the future van Fredric Jameson. Ploeteren. Soms erg interessante essays over SF maar, man oh man, wat overschrijft die arme man zich.

waar zou die Gondry-film blijven n.a.v. extreem luid en ongelooflijk dichtbij blijven..

(en al eerder gezegd op een van die oude fora, ook ik vond het 2e boek van Foer beter, wegens minder flauw en vooral een sympathieker hoofdpersonage, om niet te zeggen een grote kleine held)

Ha, ik wilde me eigenlijk niet meer aanmelden voor dit forum, maar nu het over boeken gaat, ben ik er weer bij! Ik heb gelijk weer titels genoteerd op mijn te-lezen-lijst.

Hierbij een greep uit mijn boekenzomer:

Vandaag ben ik begonnen in Jonathan Coe - The Rain Before It Falls, tot nu toe bevalt het goed. Coe is sowieso een van mijn favoriete schrijvers. Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik heb erg gelachen om Bestrijd het leed dat Mulisch leed, al vond ik sommige persiflages wel erg gemakzuchtig en flauw. Ik was ook verbaasd dat zoveel bekende journalisten van Propria Cures komen en dat Dirk van Delft zo geestig is.

Ook las ik veel "Young Adult writers". Het begon met An abundance of Katherines - John Green, wat me aangeraden werd vanwege de wiskunde erin. Was inderdaad een leuk boek met wat formules. Indruk maakte How I live now - Meg Rosoff, een vreemd, verontrustend boek dat ik niet aan een puber zou durven geven.

Verder was de De engelenmaker - Stefan Brijs bijna net zo spannend als Harry Potter and the deathly hallows en lachte ik meerdere malen hardop om A walk in the woods van Bill Bryson.

Op de planning staan voor de komende tijd nooit gelezen klassiekers als De avonden en Catch 22. 1984 heb ik al gehad, vond het tegenvallen na A brave new world (want dat hakte er echt in).

Eindelijk mijn abonnement op de ECI opgezegd, want het levert je toch 4 keer per jaar een boek op wat je eigenlijk niet wil lezen. Maar goed: uit die collectie:

Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Dikke pil over toveraars en de Engelse behoefte aan magie. Plaatst Harry Potter als roman in een kader, een traditie. Veel voetnoten, maar de semi-wetenschappelijke opzet is leesbaar en hoogst vermakelijk.

Voor de vakantie gekocht voor 6 euro of minder:

Hoe ben je een goed mens - Nick Hornby
Hornby schrijft altijd vlot. Met glansrol voor Molly, de dochter die haar vader wil overtreffen in 'goed doen'.

De evangelist - Bas van Putten
Dikke pil met ongelooflijk veel monologue interieur van onsympathieke Johannes Bach. Zijn carriere begint op het conservatorium, vervolgens de handel, dan verkoper van klassieke auto's om als componist te eindigen. Intrigerend boek over 'slecht doen'.

Carter klopt de duivel - Glen David Gold
Amerika in de roaring twenties, beleefd door Carter de illusionist. Mooie avonturenroman, geeft hetzelfde gevoel als een meeslepende film. (Waar blijft de film met Tom Cruise?)

De vliegeraar - Khaled Hosseini
Was een cadeautje. Erg mooi geschreven en daar laat ik het bij.

Boek van Foer heet overigens 'Everthing is illuminated'.

Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik wilde The Rotter's Club bij de plaatselijke bibliotheek halen, maar die zat niet in hun willekeurige verzameling boeken. Toen heb ik maar weer eens een poging gedaan om in James Joyces Ulysses te beginnen. Dus Coe komt over een maand of zes wel weer. ;)

1984 heb ik gelezen toen ik zestien of zeventien was, voor m'n Engelse boekenlijst, omdat het boek me zo aansprak. Ik was ook erg onder de indruk, maar eigenlijk was het wat te hoog gegrepen (al was het maar vanwege de driehonderdzoveel pagina's in een taal die ik nog lang niet voldoende machtig was). Heb het een jaar of zes later nog eens gelezen en vond het toen een beetje tegenvallen. Het idee was goed enzo en het is natuurlijk terecht ontelbaar vaak als referentie gebruikt tegen een of andere megalomane dictator of paranoïde anti-privacy plan, maar het zat allemaal vrij zwak in elkaar vond ik. Dingen als "oh ja, en je hebt ook nog eens 90 procent van de bevolking en die worden niet zo in de gaten gehouden, maar die worden zoet gehouden met loterijen die ze toch nooit winnen en blijven gewoon lekker dom".
(Animal Farm vond ik, ook bij het herbelezen, goed in elkaar zitten. Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk. Huxley's Brave New World heb ik ook alleen maar op m'n zeventiende gelezen, maar ik denk dat het wat beter in elkaar zit.)

(Man op het plaatje is de man van de topic-titel: hij die het boekdrukken heeft uitgevonden.)

De evangelist - Bas van Putten

Van Putten is de beste muziekschrijver van Nederland. Het is alleen wel een snob en een chagrijnige cultuurpessimist en over zijn andere hobby, auto's, schrijft hij lang niet zo goed als over Ricardo Chailly.

Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk.

Volgens mij had Orwell het ook meestal wel goed gezien. Ik heb in de ramsj ooit het anti-communistische boek ('Mijn communistentijd') van de Nederlandse Orwell, Jacques de Kadt, gekocht. Moet ik ook eens gaan lezen.

ik heb nu ook Cloud Atlas gelezen.. kweenie.. Eerste helft van alle verhaaltjes is leuk. Maar dan op de terugweg, tsja is het nog steeds wel leuk hoor, maar denk ik ook WAAROM. waarom deze post-moderne constructie. Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen. (Maar misschien zag ik 't masterplan over het hoofd)

Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen

*niet*

Gisteren heb ik me vermaakt met de nieuwe Bas Haring: Voor een echt succesvol leven. Vlot geschreven, aardig basisidee en veel aansprekende voorbeelden - maar net niet echt diep. Ik vind het grappig dat hij precies zo schrijft als hij praat. Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

net uit: Dino Buzzati's De Woestijn der Tartaren. Behoorlijk aangrijpende roman over een soldaat die in een vesting verzeild raakt en daar ongewild blijft hangen/steken. Net als zijn leven dus, soort metafoor voor depressie eigenlijk.

al een tijd uit: 1984. hmm. wel visionair aan de ene kant, maar het wordt me allemaal teveel uitgelegd, te weinig aan de verbeelding overgelaten. ik voelde ook totaal geen emotionele betrokkenheid bij de hoofdpersoon. toch jammer.

binnenkort beginnen aan de definitieve versie van omc's droomstof :). had al een eerdere versie ter berschikking enkele jaren geleden, ben benieuwd wat er is veranderd en wat er nog is blijven hangen bij me.

Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?

Ik heb Jonathan Coes* The Rotters' Club gelezen. Geweldig boek, dat hier zo voor de inburgeringscursus gebruikt kan worden. En nu wil ik helemaal elke letter die de man op papier heeft neergezet lezen.

* die -s in de tweede naamval in het Nederlands staat wel erg lelijk hoor, bij Engelse namen.

*: Je kan hier pleiten voor Coe's, omdat je het uitspreekt als 'Ko' en er dan bovendien geen verwarring ontstaat met iemand die Koe-met-een-C heet.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?
Kleine planken hebben jullie ;)

Het is officieel een Young Adult Novel, net als bijvoorbeeld The curious incident (etc.). Ik houd ook niet zo van oorlogsboeken, maar in dit boek is de oorlog meer een soort decor. Ik vind het moeilijk uit te leggen waardoor dat komt. De dood als verteller is in elk geval aardig gevonden. En een hoofdpersoon die boeken steelt om te kunnen lezen, vind ik ook heel sympathiek. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik niet meer zomaar aan boeken zou komen.

ben ongeveer halverwege ayn rand's the fountainhead.
(het enige boek dat vernoemd is naar een bluetones albumtrack?)

ben als economisch-psycholoog/behavioral speltheoreticus/evolutionair sociaal psycholoog erg geinteresseerd in de tegenstelling/samenwerking tussen collectieve en individuele belangen en ik had begrepen dat mevr. rand daar ook bepaalde opvattingen over had. en dat is ook zo. het is alleen tot in het potsierlijke overdreven opgeschreven. de 'collectieven' zijn allemaal conservatieve, ouderwetse, op de oppervlakte goed bedoelende maar eigenlijk heel erg manipulatieve mannetjes en de 'individuelen' zijn modernistische, vooruitstrevende maar ook willens en wetens tegen de stroom oproeiende gevallen met, volgens mij, psychopatische, autistische en masochistische trekken. ze zijn pas gelukkig als ze door iedereen tegengewerkt worden. die laatste gaan natuurlijk 'winnen' en de eerste gaan koppie onder, maar het is moeilijk sympathie te krijgen voor eender welk personage.

ik ben nog niet helemaal overtuigd van het individualisme van ayn rand...

Rand zelf schijnt wel naar haar filosofie geleefd te hebben. Het was dan ook een ongelooflijk kutwijf, geven zelfs haar grootste fans toe. Arnon Grunberg is trouwens bezig in Atlas Shrugged (waarvan je dan in ieder geval moet zeggen dat de titel een briljant beeld is.)

Ook leuk: Ayn Rand is de grondlegger van het Objectivisme!

Precies! Rand is de anti-sub! Ik kreeg Atlas Shrugged voor mijn afstuderen en las het met plezier, al is het natuurlijk veel te dik. Ik had in de roman wel sympathie voor personages, maar bedacht later dat ik aan al die mensen in het echt een bloedhekel zou hebben.

Ik neem trouwens terug dat The book thief niet echt een oorlogsboek is. Maar mooi was het wel.

Spook Country. Met gemak de slechtste William Gibson. Helaas, helaas. Wat een ontzettende slome thriller dit. En nog rockistisch ook. :)

Veder bezig in:

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus. Mwaaah, ik wil wel maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Volgens mij moet ik overstappen naar het latere werk.

Robert Lemm - Geschiedenis van Spanje. Zo maar bij de bieb uit de kast getrokken. Begint ontzettend saai (die trouwde met die, en die met die, en toen die met die....fuck offffff!!!) maar tegen 1492 wordt het allemaal wel lachen en doorprikt Lemm heel wat mythen over Spanje. Met historici is het altijd oppassen, ik heb het gevoel dat hier de wind uit conservatief-Hegeliaanse hoek blaast en de grote litmus test komt natuurlijk met de Spaanse Burgeroorlog.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

Er is trouwens een nieuwe Nick Hornby. Ook een Young Adult Novel.

Jonathan Coe's Rotters Club. Gisteren in begonnen en moeilijk weg te leggen. Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Doris Lessing, anyone? Er is geloof ik bij Engels eens wat van haar werk voorgelezen, maar dat heeft nooit een blijvende indruk op me achtergelaten. Zo vlug wat plots bij elkaar gewikipediaad lijkt het me echter best wel iemand die boeken kan schrijven die mij boeien.

was (is?) toch een communist? Ik had The Good Terrorist op mijn Engelse boekenlijst staan. Redelijk boek, over wat slackers.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.

Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet:

* Salmon Fishing in the Yemen (Paul Torday). Ligt hier bij elke supermarkt en inderdaad een snelconsumptieboek. Prettig leesvoer desalniettemin, over een wetenschapper die in een project wordt gezogen om zalm te kweken in Jemen. Tegen het eind wordt het allemaal wel een beetje érg overdreven.
* Diary of a Bad Year (J.M. Coetzee). Mooi idee, indrukwekkend boek. Bevat een serie politieke en filosofische essays van een "gerenommeerd schrijver" (die nogal wat overeenkomsten met Coetzee zelf vertoont) en daarnaast de dagboekaantekeningen van die schrijver én die van het meisje dat die essays voor hem uittypt.
* Eleanor Rigby (Douglas Coupland). Mooi boek, goed verhaal.
* Havoc, in Its Third Year (Ronan Bennett). Speelt zich af rond 1630, maar met buitengewoon hedendaagse thema's als machtspolitiek en , vooral, xenofobie. Erg geloofwaardig geschreven. En een must-read voor de Wildersen en Verdonken van deze planeet.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?
Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.
Woonden jullie maar in Leiden! Ik heb hem zo staan (in het Engels). Het is opvallend hoe vaak Martijn dezelfde dingen leest als mijn vrienden. Om me heen hoor ik nu iedereen over Coetzee en Coupland. Gisteren zag ik trouwens drie verschillende mensen in de trein Murakami lezen. Het was een mooie dag.

Ik las de laatste tijd vooral vakliteratuur, maar ook

* A certain ambiguity (Gaurav Suri & Hartosh Singh Bal). De beste roman over wiskunde die ik tot nu toe las.
* The polysyllabric spree (Nick Hornby). Erg amusante verzameling columns waarin hij elke maand beschrijft welke boeken hij koopt en welke boeken hij daadwerkelijk leest. Zijn smaak is duidelijk niet de mijne, maar hij schrijft erg geestig over boeken, lezen en redacteuren. Zo'n column zou ik ook wel willen schrijven!
* Shakespeare (Bill Bryson). Ik wist niets over Shakespeare, maar wil alles van Bryson lezen. Veel geleerd en gegrinnikt, al vond ik het iets taaier dan verwacht.
* Oracle night (Paul Auster). Auster is niet echt iets voor mij, maar dit heb ik in elk geval met plezier uitgelezen.

En ben net begonnen in This book will save your life (A.M. Homes). Het lijkt me wel wat!

ps Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet
Heb je echt een spreadsheet? Ik schrijf alles in een mooi klein boekje. Tot groot vermaak van mijn vriend.

Nee, dat was metaforisch bedoeld. Ofzo. :)
Al heb ik tegenwoordig wel de wathebjeallemaalgelezen-applicatie op Facebook. Wat in feite hetzelfde idee is.

Ik heb hem zo staan (in het Engels)

Volgens mij staat 'ie ook gewoon bij ons in de kast. In het Grieks...

Die Hornby moet ik dan toch ook maar eens lezen. Die verzameling muziekessays waren ook verrassend leuk. En Murakami ga ik ook eens aan beginnen.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)

de recent-gelezen-spreadsheet

bij mij is het gewoon een word-document...

* de gum thief van douglas coupland. erg lief. misschien iets te.
* de autiobio van alex james (bassist van blur). hij is 'in het echt' precies zoals je verwacht dat-ie is. zelf denkt-ie dat-ie een renaisssence man is, maar eigenlijk is-ie een meer een blufgozertje die veel dingen 'he, leuk man te gek'-vind met, op een gegeven moment, heel veel geld
* de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio maar die ene die een paar maanden na z'n dood verscheen. kostte maar 1 pond. vandaar. is verder gewoon een doos omgevallen en aan elkaar gebonden krantenknipsels en anekdotes die ik sowieso allemaal al uit m'n hoofd kende.

Vergeten jullie pardoes wat jullie hebben gelezen of zo? :)

Uitgelezen Bug Jack Baron van Norman Spinrad. Een echte jaren 60 SF klassieker, ongelofelijk inventief geschreven en toch leest het weg als een thriller.

Ik ben nu bezig met Palomar van Italo Calvino. Wel okay, denk ik, een soort ambient literatuur.

Net uitgelezen Godard, portrait of the artist at 70 van Colin MacGabe. Wel rap geschreven biografie van Godard die steeds goed wordt geplaatst in zijn tijd. De post-68 Godard was altijd een mysterie voor mij en dat is dus nu fijn ik kaart gebracht, al geloof ik er geen reet van dat die films zo goed zijn als MacGabe pretendeert.

Nu verder in: The Work of Mourning van Jacques Derrida. Mooie, voor zijn doen toegankelijke maar zwaarmoedige teksten van JD geschreven voor vrienden/collega's die zijn overleden.

even de agenda tevoorschijn toveren.

*Cormac McCarthy - De Weg
korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.

*Daniel Wallace's Grote Vis.. negeren, de film van Burton zien. Het boek is een schetsmatige opzet voor de magie die Burton op weet te roepen.

*Sándor Márai - Gloed
Wereldbibliotheek is wel een interessante uitgever, of imprint, whatever. De Woestijn van der Tartaren was ook al interessant. Gloed is een mooie filosofische verhandeling, over 2 gezworen vrienden en 1 gebeurtenis in 't verleden die hun uitelkaar heeft gedreven en ze nu eens aan het einde van hun leven uitgebreid analyseren. Mooi tijdvak en plaats ook.. Hongarije, voor de 2de wereldoorlog. (of ik moet mijn feiten nu alweer over hoop hebben, het is alweer een maand of 2 geleden)

oh en voor extra drama is Marai een vergeten schrijver a la Kennedy Toole (Samenzwering van Idioten) inclusief zelfmoord.

Nu bezig in Amos Oz epos Een verhaal van liefde en duisternis, goed voor de Jiddisch/Hebreeuwse woordenschat, als ik 't zou kunnen onthouden. Hij valt soms in herhaling, maar 't lijkt een keuze. Soort Eeuw van mijn Vader, maar die Oz heeft natuurlijk een veel interessanter leven. Iedere zionist aan 't begin van de staat Israel lijkt wel een intellectueel met Nobelprijs.

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

Yasutaka Tsutsui - Salmonella Men on Planet Porno
Heerlijk absurde verhalen, soms olijk met die Japanse blik (en botheid), soms met een Philip K Dick-twist. Moest echt af en toe hardop lachen. De bizar slechte biografie van Mozart was echt zijn tijd ver vooruit (verhalen zijn uit de haren zeventig) alsof Chatgtp hem heeft geschreven.

Paul Auster – Baumgartner
‘Anna’s schrijfmachine staat nog steeds op de mahoniehoutenplank die uit het bureau steekt.’ Oudemannenboek vol oudemannengedachten van gemis. Paul Auster zal zijn einde hebben voelen naderen, of wellicht al ziek zijn geweest toen hij deze goedmoedige, milde, zelfs bijna saaie roman opschreef. Hij voert een schrijver/professor op, van ongeveer zijn leeftijd, met een moeder die zijn achternaam draait, om maar te bewijzen dat dit er eentje ‘voor thuis’ is. De oude Baumgartner mist zijn verdronken vrouw Anna, mist zijn jeugd, mist zijn toekomst. Hij rumineert wat, en dwaalt door het lege huis, waar hij oude teksten vindt, die wij ook mogen lezen. Fictie in fictie, het is één van de weinige spelletjes die Auster hier nog speelt. Baumgartners leven verliep vrij rimpelloos, ondanks de moeilijkheden. Ondanks dat het laatste hoofdstuk nu onherroepelijk voor de deur staat. Pas de laatste twintig pagina’s ‘begint’ de roman. Er nadert een studente in het leven van Anna pluizen, om zo op het werk de dichteres te promoveren. Dat doet iets met de oude man, maar Auster had tijd noch zin om er nog 200 pagina’s bij te doen. En besluit het boek vrij bruusk, alhoewel nog altijd mild. ‘Baumgartner is volledig bij kennis en heeft ook geen pijn.’

LEVIATHAN is beter

I must remember that.

Nanne Tepper – De Vaders van de Gedachte
'Manieren. Wat moest een kind met manieren.' De betreurde Nanne Tepper, de man wiens carriere implodeerde voor ie goed en wel begon. Teveel mooie zinnen, te weinig zin voor het leven, een vertrouwenskwestie, zogezegd. En dan maar uit arren moede flauwe garagerock-recensies voor OOR schrijven... Eigenlijk zat er zelfs geen tweede roman meer in, want De Vaders van de Gedachte is 'weinig' meer dan een novelle die met songteksten, poezie en meta-uitweidingen nog nét tot 143 pagina's is opgerekt. Het thema kennen we uit Teppers debuutroman De Eeuwige Jachtvelden. De broeierige spanning bínnen de familie. Zeer taboe dus. Hier is het vader (een comedian zonder goede grappen) en diens vroegrijpe dochter. Hij kan het haar wat op haar verschijnt niet meer ont-zien. De spanning is om te snijden, en pijnlijk geil, want soms denkt vader aan de moeder van het kind. Ook zij was jong, veel te jong. Samen stierven ze te vroeg een kleine dood. En Tepper, de grote. 'Maar juist de makke van de dichter heeft mij de laatste weken achtervolgd als nooit tevoren: aan inzichten geen gebrek, aan overzicht een broertje dood.'

Joël Dicker - De waarheid over de zaak Harry Quebert
Edward Hopper op de voorkant en het verhaal speelt zich af in New Hampshire maar de oorspronkelijke titel is La Vérité sur l'Affaire Harry Quebert dus ik was meteen op mijn hoede. Dikke run-of-the-mill verdwijning/moordzaak waarvan je al meteen inziet dat er tig duizend twists gaan volgen. En het gaat over schrijven, een schrijver is de hoofdverdachte en zijn jonge, succesvolle protegé gaat uitzoeken hoe het werkelijk zit, kortom binnen de kortste keren zich je diep in de intertekstualiteit. Ik wil het graag zien als een perfect simulacrum van de Amerikaanse mystery novel en Amerikkka zelve met al zijn clichés en dat is inderdaad goed gelukt, want het leest als een echte page turner. De personages zijn echt bespottelijk, allemaal bekend van b-films en matige boeken, net als de Grote Schrijver met zijn bizar slechte tips over schrijven die elk hoofdstuk inleiden. Zo perfect is de illusie dat het inderdaad een groot succes werd.

Tijdens mijn studie cultuurwetenschap werd Dicker ooit uitgebreid aangehaald als dé middlebrow schrijver. Schrijven over schrijven, Kunst over Kunst. Allang uitgespeeld door Cervantes. (Laatst een prachtig essay van Borges over gelezen, iemand die zich precies voor die meta-kanten fascineerede natuurlijk). De wereld is één tekst en alles is één verhaal.

Ha!

A.F.Th. van der Heijden - De Gevarendriehoek
De streekroman opgeblazen tot epische proporties. De jonge jaren van Albert Egberts en zijn vriendjes, en de trek naar Nijmegen voor een studie aan de KUN. Fraaie karakterisering van het "rode" Nijmegen en het leven op studentenflat Hoogeveldt. Vlak voor het einde nog een "guest appearance" van Gerard Reve. De vaart zit er gedurende bijna 500 pagina's goed in. Hoogtepunt: het hoofdstuk "Shot Gave the Queen", geschreven in een heel andere stijl dan de rest.

ahh de goeie jaren van AFTH. :-)

uit de slechte jaren van Faulkner, de volgende.

Wiliam Faulkner – Pylon
‘You a flyer?’ ‘Yair, Jiggs said.’ Mijn literatuurwetenschappershart zou willen dat ik anders kon noteren, maar helaas. Helemaal niks van begrepen van dit verhaal. Misschien niet zo vreemd bij Faulkner, die natuurlijk behoorlijk weelderige en onbegrijpelijke werken heeft geschreven – ook Pylon opent weer gewoon met een zin van een pagina. Maar eigenlijk is het plot van Pylon best mondain, en de setting idem. Douglas Sirk maakte er zelfs een filmadaptatie van ooit. In een gefictionaliseerd New Orleans volgt de schrijver (én een reporter in het boek) een paar luchtacrobaten. Het zijn de jaren dertig, een merkwaardig decadent tijdsvak, de tijd van hoogmoed voor de val – die uiteraard ook komt. Faulkner citeert Shakespeare en TS Eliot en maakt van de meest eenvoudige dingen de mooiste ingewikkeldheden. Zoals die keer dat Jiggs een paar nieuwe schoenen ging kopen. Toen begreep ik het nog. De eerste drie pagina’s! ‘To keep them for me, that pair in the window.’

Andrej Platonov – De Bouwput
'Waarom voel ik de hele tijd maar door mijn gedachten en kan ik ze nooit eens even vergeten?' Het moet gek lopen, wil dit glasheldere meesterwerkje aan het eind van het jaar niet tot mijn favorieten behoren. Platonov beschrijft de wanhopige pogingen van het communisme om het volk (en zichzelf!) te verheffen op zo'n hartverscheurend milde manier. Haast elke alinea is een pareltje van bedrieglijke eenvoud. Een diepgevoeld besef dat iedereen het goed(e) wil doen, maar niemand kan. Metaforisch is daar natuurlijk de kuil die men graaft (om er zelf in te vallen). De bouwput van de collectieve verbetering. Het semi-hoofdpersonage Wosjtjev (naar mijn gevoel 'de schrijver') heeft er nooit in geloofd. Op de fabriek hebben ze 'm al 'uit productie genomen' wegens 'toenemende futlloosheid en een neiging tot nadenken'. Te werk gesteld loopt de zaak al snel op schrijnend komische manier uit de hand. Als een samenzwering van idioten, proberen ze de gevraagde 'kolchoze' op te bouwen. Met boeren die dat snappen, noch begrijpen. Het bijna religieus goede communistische kind Nastja houdt de moed erin. Zelfs als om haar heen haar moedertje en moedertje Rusland en alle Sovjets als dominostenen omvallen. Verschrikkelijk grappig én erg. 'Hij wist alles, maar ook hij is doodgegaan.'

Fuchsia Dunlop - Shark's Fin and Sichuan Pepper
Eten is vanzelfsprekend niet alleen maar energiestoffen aan je lichaam toevoegen maar een heel universum aan betekenissen. De wonderbaarlijke memoires van de Engelse kookschrijfster die begin jaren 90 in Sichuan gaat studeren en zich binnen de kortste keren stort op de oneindige giften van de Chinese keuken bewijzen dit eens te meer. Want ja, het is een leerzaam, verwonderend en grappig boek over Chinees eten in al zijn regionale vormen maar ondertussen vertelt Dunlop over de geschiedenis van de keizers, de destructie van de Culturele Revolutie, de destructie van het Nieuwe Kapitalisme, het leven op het platteland, machtsverhoudingen in de Chinese maatschappij, de cultus van Mao, vervuiling die uit de hand loopt en toch wel hartbrekend over de Oeigoeren. Knap gedaan en je krijgt er erg honger van, wat je zelf kunt oplossen met de recepten die elk hoofdstuk afsluiten.

Geef me hun keuken, en je geeft me het land (Er is vast iemand die dat ooit gezegd heeft).

Vestdijk – Kind tussen vier vrouwen
Een tijdje terug kwam ik 'in ruil voor een goede fles Ierse whiskey' in het bezit van het volledige romanoeuvre van Vestdijk. Een klein tiental daarvan zal ik in de loop der jaren vast al eens gelezen hebben. Maar nu dacht ik: laten we beginnen bij het begin, dan kunnen we de rest van dit astrale leven vooruit. En zo las ik een roman van bijna 600 pagina's die anno 1933 door geen enkele uitgever werd geaccepteerd. Begrijpelijk, want Vestdijk heeft er, later, betere, dramatisch net even wat sterkere Anton Wachter-romans van gemaakt (de eerste drie, om precies te zijn). De stijl is ook nu al meesterlijk, en ja, alle beroemde personages zijn er al, hoor, zóveel veranderd heeft ie niet. Navelstaarderige eerlijkheid alom! Zelden groef iemand zich in de Nederlandse literatuur zó autobio. Er is aan Vestdijk een achterbergiaanse moordenaar (en Incel) verloren gaan, met zijn jeugdige gestalk van Ina Damman. Daarvoor beleeft ie trouwens als een Lord Byron – maar dan sneuer – nog wel een moment met een kindermeisje. Nou ja, eigenlijk typisch Nederlandse literatuur dus. Héél soms heeft Anton gelukkig nog een gezonde blozende Hollandse jongensgedachte: de voetbalfantasie. Leve Excelsior en de leren bal!

Claude Simon - Palace
Een kringloopvondst die al een tijd lag te wachten, want ik vermoedde dat deze nouveau roman geen Harry Quebert zou zijn. Het begin dat bestaat uit een enorm lange zin viel ik meteen van in slaap en kon de dag erna niet herinneren wat ik had gelezen. Na 10 pagina's begon het te dagen dat alle zinnen een bizarre lengte hadden (tot soms drie pagina's lang). Ik dacht aan opgeven, maar dat doe ik vrijwel nooit. En dus stug doorgelezen waarbij het begon te dagen dat ik elk idee van plot moest loslaten. Dat hielp. En zo vond ik een heel eigen leesplezier over een hotel in de Spaanse Burgeroorlog en iets met een moord op een hoge pief. Toen viel alles voor mij in elkaar: dit is de ultieme stonerliteratuur met zijn lange zinnen die blijven door associëren en het tot in het absurde verliezen in het beschrijven van details. Wat is er gebeurd? Dat ben ik ook vrijwel vergeten, maar het is was heel eigen, zonder dat ik nog een keer zoiets hoef te lezen.

Respect. Weer wat literair karma binnengeharkt!

Peter Handke – De Angst van de Doelman voor de Strafschop
'Bij een goede wedstrijd wordt bijna niet gesproken.' Mysterieus gecondenseerde roman (meer een novelle) waarin inderdaad maar weinig gesproken wordt. Voormalig doelman Bloch worstelt op zéér existentialistische wijze met zichzelf. Zozeer dat hij daarom maar een ander wat aandoet! Ja, dit is kalte scheisse, deprimerend tot en met. En maar bier drinken en semmeln essen. Ik las het boek om en om in het Duits en Nederlands. Elke tien pagina's had ik zo een déjà vu wat de boel eerder verwarrender maakte, dan verduidelijkte. Vreemd genoeg herinner ik me alle ellende helemaal niet uit de schmutzige Duitse filmadaptatie, die was toch juist een beetje geil in de Nederlandse betekenis van das Wort? Nah ja, misschien moet Dumont ook nog eens een poging wagen. Een goede doelman staat stil. En als je achter het leven aan begint te rennen, ben je altijd te laat. 'Hij had het gevoel dat hij – als hij alles nadeed – in de luwte kon staan.'

Kim Gordon - Girl in a Band
Bijna tien jaar over gedaan om eindelijk eens de memoire van de zangeres/bassiste van Sonic Youth te lezen. Als 17-jarige ging ik heel hard voor hun muziek en de stem van Gordon. Altijd een fascinerende vrouw gevonden, afstandelijk en intelligent maar met een soort mystique die ik niet graag wilde demystificeren. Aan de ene kant gebeurt dat onvermijdelijk tijdens het lezen maar het verdiept ook een aantal zaken. Gordon was altijd wat ouder dan de rest van haar tijdgenoten en dan blijkt gewoon dat ze in de jaren '60 een tiener was in Californië. Ze vertelt veel over haar relatie met haar schizofrene maar charismatische en dominante broer en daardoor krijgen veel nummers in het vroege werk van Sonic Youth een andere lading door. Later zou Gordon meer autoriteit uitstralen maar tot en met Goo (1990) lijkt ze vaak overmand te worden door/te vechten tegen allerlei krachten. In New York aangekomen begint ze eerst als kunstenares/criticus en dat zorgt voor een intrigerend kijkje in het Oude New York (qua ontluikende kunstscene maar ook de legendarische teringzooi die de stad is.) Kreeg meteen zin om haar bundel met kunstessays te lezen (ook eeuwig op de leeslijst.) Eenmaal in Sonic Youth vertelt ze in hoofdstukken over bepaalde details van platen, allemaal zeer lezenswaardig voor de liefhebber. In de jaren '90 wordt het wat minder interessant, maar met genoeg leuke roddels (ze kon altijd onderkoeld bitchy zijn.) Een laatste deel handelt over de opvoeding van haar dochter, het inruilen van New York voor het best gezellig klinkende Northhampton en de breuk met de ontrouwe Thurston Moore. Korte hoofdstukken maken het lekker leesbaar en met veel foto's.

Ze vertelt veel over haar relatie met haar schizofrene maar charismatische en dominante broer

oh this gotta be a movie.

Ik zal voor de miljoenste keer de platen van Sonic Youth die ik nog bezit (ik had er ooit pakeweg 9 uit één kringloop, in de loop der jaren voor 2/3e verkocht) weer eens draaien. Maar helaas, de uitkomst zal vast niet anders ijn, het is mijn band niet, hoe graag ik dat ook zou willen.

Theo Thijssen – Schoolland
'Ja ja, goed beschouwd is onderwijzen het onmogelijkste werk dat er bestaat, vooral als je er zo op de laten avond over aan 't filosoferen raakt in je dagboek.' Nederland domineesland land, maar ook Nederland schoolmeestersland. Dominees zonder ego, zonder geloof in het Hogere, maar juist in de De Verhoging. Van klas naar klas. Thijssen is natuurlijk de heerlijk sentimentele meesterverteller in dit nostalgische genre, dat inmiddels zélf een geschiedenisles is geworden. Wie weet nog dat leraren hun klassen meenamen, van de ene naar de andere, van klas drie naar klas vier, en verder. (Heb ik het nog niet over het eindeloze sigarengepaf en het afranselen der kinderen.) In Schoolland volgen we – in ietwat moeizame dagboekvorm, dus – één jaar onder Staal. Een goedmoedig gewone 'moderne' leraar, die kinderen als individuen beschouwt. Er gebeurt niet veel, hooguit kleine drama's in de dop gesmoord. De leerlinge die heel even dood lijkt, de ruzietjes, en jongens van een jaar of tien waarmee langzaam, plots, ineens, een grote mensengesprek valt te voeren. Voor zo lang het duurt. 'En zo zijn we dan naar huis gestapt.'

Thomas Olde Heuvelt - HEX
Het is alweer 12 jaar geleden maar ik moet bekennen dat ik de furore hierover heb gemist destijds. Goedkeuring van King himself, boektoer door de USA, vertaald in tig talen en herschreven Engelse vertaling. De invloed van Stephen King is onmiskenbaar in dit verhaal van een plattelandsdorp waar een heks rondwaart die ooit is vermoord door dorpelingen en ze sindsdien lekker stalkt (Pet Sementary dreigt steeds op de achtergrond, Tommyknockers herinner ik me ook nog van vroeger.) In het moderne Nederland gaat dat gewoon door met een aantal slimme veiligheidsmaatregelen om de levende legende vooral niet naar buitentoe kenbaar te maken. Geinig gegeven want Nederland is natuurlijk al sinds de reformatie onttoverd en niet echt een land voor mysteriën. Leest meestal lekker weg, met een raar mengsel van archaisch taalgebruik zodra de zaken dreigen te ontsporen en hedendaagse stoere praat (opvallend: uitgebreid domme jongens opschepperij en seksuele fantasieën maar als het er liefdevol aan toegaat is het kuis met drie woorden afgedaan.) Hoe dan ook, wel erg veel beschrijvingen waar ik snel overheen las om tot de gewenste Bruegeliaanse climax te geraken (dit was een tweede versie met alternatief plot.)

nooit verfilmd HEXLAAS, zat toch een cultfilm in als ie van eigen bodem was gekomme.

F.M. Dostojewski - Herinneringen uit het ondergrondse
Kan me herinneren dat ik dit iets van dertig jaar geleden een indringend en beklemmend boek vond. Bij herlezing vond ik het eerste deel, een lange monoloog, vrij lastig om in te komen. En dat kwam toch wel door de vertaling van deze mooie L.J. Veen-uitgave uit 1965. Veel archaisch taalgebruik maar dan wel veel afkortingen gebruiken (b.v. enz.) Daar had ik destijds geen last van maar besef me ook opeens dat toen ik het las dichterbij 1965 lag dan 2025 (ik denk toch dat de laatste dertig jaar alles op taal is stil blijven staan wat natuurlijk onmogelijk is.) Hoe dan ook, veel filosofische stoerdoenerij van een geïsoleerde geest, wat het boek ideaal maakt voor de jongeling en de onbegrepen artiest. Lijkt nu een knappe vroege voorloper van Beckett, Sartre en Kafka. Het tweede deel kruipt de man uit het ondergrondse met aantal pijnlijke ontmoetingen waarin zijn underdog superioriteit wordt getest aan de maatschappelijke normen. Dat leest lekker weg met een mooie conclusie over vervreemding.

Benieuwd of de (meer recente) hertaling 40 procent van het boek schrapt, wat men bij Dostojevski placht te doen.

E.M. Forster – Howards End
'Crane had enough tea, and was sent to the garage where their car had been trickling muddy water over Charles's. De filmadaptatie heeft een mythische status in mijn hoofd. Geen details, maar gewoon de sfeer van moderne tijd die binnen komt sjezen. Anthony Hopkins en Emma Thompson op een paardenkoetsje, ingehaald door snelle sportauto's. Als ik mijn filmrecensie teruglees, zie ik dat ik het tweede deel van de film ook al babbelig vond. Zo ook... Het hele boek. Helaas. Een roman vol chronologische fouten bovendien, zoals de voetnoten niet nalaten op te merken. Forster wankelde ook zelf voor dit veronderstelde magnum opus, wat zijn boodschap nog wat doorleefder maakt. Het begin van de twintigste eeuw blijft een bijzondere periode. Eén been niet alleen in de 19e eeuw, maar ook in ál die ogenschijnlijk onveranderlijke Britse eeuwen ervoor, en dan de 20e eeuw die plots op stoom komt. Oorlog met Duitsland hangt in de lucht. Empires are dying, maar het oudengelse huis Howards End blijft koppig staan. 'The downpour had surely penetrated the Six Hills by now, bringing news of our restlesss civilization.'

Bijna 50 pagina's korter van een toch al niet dik boek! Al is die van 1965 ook wel gunstig opgemaakt. En zijn naam is tegenwoordig natuurlijk anders gespeld en de titel inmiddels Aantekeningen uit het ondergrondse (conform de Engelse titel? Ik las ooit ook Schuld en boete i.p.v. Misdaad en straf.

Marieke Lucas Rijneveld – De Avond Is Ongemak
'Mollen leven het liefst op zichzelf. Zij gaan de donkerte alleen aan, zoals iedereen op den duur de donkerte alleen moet bevechten.' Veel Hollandser dan dit komen romans niet. Incest en dierenmishandeling, aangewakkerd – of moet ik zeggen: opgewekt – door doorgedraaide religiositeit. Rijneveld draait op zijn beurt niet om invloeden heen. Het boek opent doodleuk met een quote van Wolkers, en natuurlijk is ook een Siebelink nooit ver weg met een geflipte refo-vader. De bestsellerstatus hoeft dus niet te verbazen, en lijkt soms zelfs bewust aangewakkerd. Je hoort de redacteur zeggen: kan er niet ook nog wat Tweede Wereldoorlog in? En Rijneveld plakt er nog wat imaginaire Joden bij, een volkomen overbodig lijntje. Schrijven kan hij wel. Er staan vele, prachtige zinnen en vergelijkingen in het boek. Lichamen die aan elkaar zouden kunnen plakken als legoblokjes. Zorgen die je een plekje moet geven als Tetrisblokjes, zodat ze verdwijnen. Het verhaal zelf heeft weinig verrassingen om het lijf, en beweegt zich in een eentonige, zelfs eenkennige lijn naar het onvermijdelijke. 'Het wordt stil. Alleen het geweld in mij maakt lawaai.'

Hiromi Kawakami - このあたりの人たち (People from my Neighbourhood)
Briljante collectie microfictie, de meeste verhalen zijn niet langer dan 3 pagina's, met een vaak surrealistische, of wel Japanse magische, insteek. Verschillende inwoners van een gewone Japanse buurt zijn of excentriekling of overkomt rare dingen. Heerlijk droge humor, moest echt regelmatig hardop lachen. Na verloop van tijd beginnen de personages terug te keren, als observator, bijfiguur of als onderdeel van het geroddel wat een belangrijke rol speelt. Een bundel die ik nog vaak ga herlezen.

Konstantin Paustovski – Verre Jaren
'Ik haalde de envelop uit mijn zak. Er zat geld in en een briefje: pas goed op jezelf, je gaat nu alleen de grote weg op [...].' Het eerste deel van de memoires van Paustovski. Een Grote Klein-Rus, zo'n Rus waarvan je gaat geloven dat de Russen het Belangrijkste Volk op Aarde zijn. Of zoals hijzelf ergens schrijft: de Russiche literatuur is de grootste, de Europese literatuur komt op een respectabele tweede plaats. Paustovski verhaalt over zijn Oekraïense jeugd. Een jeugd met een mislukte, tot anarchisme geneigde vader, een wat wereldvreemde moeder, en zijn eigen, wereldse fantasie. Natuurlijk hebben memoires altijd wat anekdotisch, maar Paustovski herinnert ze zich precies zó, dat ze een eeuwigdurende kwaliteit krijgen. De papegaai van de zigeuners, de, de kwijtgeraakte opera op het Kievse gymnasium (waar ook Boelgakov rondloopt) en natuurlijk, de ultieme rite de passage van de jeugd: de Eerste Liefde. Het slotakkoord is voor een apotheker, die Paustovski nog een laatste lesje leert voordat hij aan zijn rusteloze reis kan beginnen. 'U zult moeten toegeven dat ik een beetje gelijk had en nu 't een en ander heeft om over na te denken. Na mijn kleine portie vergif.'

Konstantin Paustovski – Verre Jaren

benieuwd!

Ian Penman - Erik Satie Three Piecee Suite
De paus van het Subjectivisme is goed bezig met alweer zijn derde boek voor het onvolprezen Fitzcarraldo Editions (essays altijd met smaakvol witte omslag). Dit keer bespiegelingen over de pianist Erik Satie, ooit een half-vergeten avantgardist, nu populair onder pianoleraren en profeet van ambient. Penman probeert om Satie weer zijn mysterie terug te geven en dat lukt goed, want een zekere excentriciteit was de man niet vreemd. Tegelijkertijd wordt deze luisteraar duidelijk hoe beperkt zijn kennis is van het complete oeuvre van Satie, vaak de vroege beroemd geworden werken (in ultra trage uitvoering van Reinbert de Leeuw.) Er valt dus nog veel te ontdekken, ook van zijn tijdsgenoten trouwens. Dat wordt de tweedehandsbakken afstruinen, iets waar kringloper Penman alles van weet. Het eerste deel is nog enigszins conventioneel historisch, daarna wordt het steeds persoonlijker. Deel 2 is een Barthesiaans alfabet vol interessante associaties, termen, tijdgenoten (muzikaal maar ook schilders en filmers) terwijl deel 3 bestaat uit een dagboek tijdens het schrijven van het boek vol dromen, inzichten, vragen, kringloopvondsten, boeken, et cetera, (zoveel tips). Alles bij elkaar veroorzaakt het een heel vreemd effect, het voelt vluchtig en diep tegelijk, kortom het Satie-effect.

benieuwd!

Wat ik totnutoe gelezen heb valt onder te verdelen in de volgende categoriëen:

1. Romantische, gedetailleerde reisverslagen naar (meestal) verre uithoeken van de Sovjetunie rond het interbellum.
2. Verhalen van getroubleerde Russen die hun lot proberen te ontvluchten, uiteraard allemaal tevergeefs.
3. Netjes uitgewerkte verhalen met een plot en meerdere personages. Die spelen zich meestal af buiten de Sovjetunie, maar gaan allemaal over oorlog.
4. Lemma's over volkeren en streken die lezen als een uittreksel van een encyclopedie.

Bij alle verhalen staat een jaartal, en ook via de noten van de vertaler wordt snel duidelijk dat de man op creatieve manier refereert aan politieke gebeurtenissen zonder ze direct te noemen. De reisverhalen doen af en toe denken aan Slauerhoff (er komen erg veel zeelui aan het woord).

Dat wordt de tweedehandsbakken afstruinen, iets waar kringloper Penman alles van weet

ha! (klinkt als een geweldig boek). Ik denk wel dat Satie (als ie echt mystiek is) nog even ergens een opera nodig heeft, of een symfonie, iets echt anders dan zijn pianomeubelmuziek. (But does he?)

uiteraard allemaal tevergeefs.

lol.

De reisverhalen doen af en toe denken aan Slauerhoff (er komen erg veel zeelui aan het woord).

in deel 1 van genoemde memories raakt hij helemaal gebiologeerd door een adelborst en loopt 'm een heel Kievs park achterna. (En krijgt ter beloning een kopje chocolademelk)

nog even ergens een opera nodig heeft, of een symfonie,

Socrate, op Saties, een soort bescheiden hybride.

*zwengelt good old soulseek an. Hedde 'm al op LP?

Thomas Pynchon – De veiling van nr 49
'Dacht je dan dat niemand dat ooit eens geopperd zou hebben?' Als DJ had ik dus Mucho Maas moeten heten. De radiojockey met wie dit – uiteraard – volstrekt onnavolgbare verhaal begint. Eigenlijk is het ook niet zijn avontuur, maar dat van eega Oedipa Maas. Zij belandt in een even cartoonesk als freudiaanse achtbaan vol rafelrandjes, of, liever... kartelrandjes. Alles draait om een geheimzinnig postzegelbedrijf dat mógelijk ooit, eens, de belangrijkste en meest geheimzinnige posterijen in handen had. Eerst in de contreien en letterlijke nabijjheid van Willem van Oranje (jawel!) en later in Amerika. Deze novella (want een roman mag je het niet noemen van Pynchon) is minstens zo mysterieus als de man zelf. Tekenfilms, alcohol en seks zijn gelukkig een zijmotiefje, wat de boel wellicht íets toegankelijker maakt dan normaal voor Pynchon. Dat ikzelf het boekje (in het Nederland) vond in het Aken, spreekt boekdelen. Het móet iets betekenen. 'Ja, het is interessant', zei ze. 'Als het echt is.'

Schijnt overigens dit jaar een "Nieuwe" Pychon aan te komen (ik denk zelf dat ie al jaren dood is) ;-)

Het beste boek om mee te beginnen. Socrate nog niet gevonden maar met klassiek is er tijd zat. Had wel de Vexations lp van Reinbert de Leeuw in handen, maar volgens mij is dat alleen leuk in theorie (wel mooie hoestekst.)

in goed Nederlandse stijl vond Reinbert vooral zichzélf heel belangrijk. (Al zal hij ook best goede dingen voor de Satie-canon(isering) hebben betekend)

Socrate, op Saties, een soort bescheiden hybride.

Ook gedaan door Reinbert.

Stanisław Lem - The Cyberiad
Niets minder dan een sciencefiction Buurman & Buurman. Bundel korte verhalen met in de hoofdrollen de uitvinders Trurl en Klapaucius, allebei geniaal en ijdel, al is Klapaucius wat sceptischer over de bizarre robots en virtuele werelden die zijn collega bouwt. Heerlijke avonturen, soms duizelingwekkende verhalen-in-verhalen-verhalen, met allerlei kwinkslagen en onderhuidse kritiek op van alles, waaronder een groot aantal megalomane koningen. Opvallend hedendaags ook, veel zou je zo kunnen toepassen op de pretenties van AI-bro's.

Heerlijk!

Theodor Fontane – Effi Briest
'Je bent een charmant vrouwtje, maar standvastigheid is nu niet direct je specialiteit.' Eerste indrukken zijn vaak killing, externe indrukken wellicht nog meer. Toen ik aan de roman begon, las ik een passage aan mijn vriendin voor. 'Wat is dit voor streekromannetje?' Zoiets beinvloedt me dan toch, net zoals cd's die ons moeder vroeger haatte... Zal wel vooral iets over mij zeggen, maar pas de laatste 100 pagina's kon ik in Effi Briest de klassieker gaan zien die Fontane wel degelijk geschreven heeft. Dan begint de subtiele pijn tussen de regels door te steken. Hoe een verstarde samenleving (en goedbedoelende ouders) Effi kapot maken. Veel te jong uitgehuwelijkt met een veel te oude man, weet je dat ze gaat eindigen zoals alle Grote Europese Heldinnen. Alleen bij een oude, bedaagde vriend én bij haar trouwe hond, vindt ze de rust om heel kleintjes weg te deemsteren. 'Wat ik van het leven vind? Veel en weinig. Soms is het wel erg veel en soms is het erg weinig.'

Jean Baudrillard - Cool Memories II
Verrassende vondst in een hele leuke boekwinkel in Kraków. Het tweede deel met Baudrillards verzameling observaties, reisindrukken, provocaties en andersoortige mijmeringen uit de periode 1987 - 1990. Baudrillard lijkt hier vaak een intellectuele edgelord, die al lang voor social media bezig was met de ontwikkeling van shitposting. Met zijn gebruikelijke afstandelijkheid en sardonische humor observeert hij meewarig politiek, kunst en allerlei sociale fenomenen (soms zelfs een film, Sex, Lies and Videotape.) Niet vies van ongegeneerd Frans seksisme waar je nu niet meer mee weg zou komen, soms niet te volgen en dan opeens hilarisch grappig en regelmatig gewoon profetisch (meneer zat als sciencefictionlezer al lang en breed te speculeren over AI in de tijd van de fax.) Peak Baudrillard is wel: "At Disneyworld in Florida they are building a giant mock-up of Hollywood, with the boulevards, studio's, etc. One more spiral in the simulacrum. One day they will rebuild Disneyland at Disneyworld." Prachtige voorkant met een schilderij van David Hockney, tres cool.

At Disneyworld in Florida they are building a giant mock-up of Hollywood, with the boulevards, studio's, etc. One more spiral in the simulacrum.

hahaha x100.

Een thuiswedstrijd voor mij, met ook een vleugje postmodernisme, zelfs nog. (Kan het nog anders?)

Gert Jan van der Bemd – Branco & Julia

'Hoe hard ik ook mijn best deed, er zou niets uit mijn komen, niets wat er echt toe deed.'

Een boek over de moeilijkheid van schrijven, dat is altijd leuk. Gewone mensen die kunst proberen te maken en dan tegen hun eigen beperkingen aanlopen. Want voor kunst is ego nodig, moed, talent en doorzettingsvermogen. Het ego hebben álle mensen. De moed om te beginnen – of te overwégen te beginnen – is vaak ook nog wel aanwezig. Maar waar het op vastloopt is... Talent. Of toch doorzettingsvermogen? De beste Bredase schrijver Van der Bemd beschikt over beide. Al jaren sappelt hij, met in Belgie uitgegeven romans over doodgewone mensen. In de boeken van Van der Bemd gebeurt bijna niets en dat maakt ze zo intrigerend, zo literair. In dit geval, vinden een kunstenares en een antiquair tegelijkertijd wat oude foto's op een Portugese rommelmarkt (een onderwerp naar mijn hart!) Beiden raken door de beelden van een jonge vrouw geobsedeerd. Maar ja, inspiratie is één ding. Wat ermee te doen? Natuurlijk heeft Van der Bemd zelf óók die foto's gevonden, dus hij kan zijn eigen schrijfqueeste in romanvorm gieten. Dat wordt nog aandoenlijker, wanneer hij de foto's in kwestie halverwege het boek ook aan ons lezers toont. Een magisch meta-moment. Alsof zwart-wit kleur krijgt.

'Achter op het canvas stond, nauwelijks leesbaar in potlood geschtreven: 'Yvette #1'.

Sally Rooney – Prachtige Wereld, Waar Ben Je?
'Wat schrijf je zoal, als je schrijver bent?' In alles lijkt dit de Moeilijke Tweede van Rooney, maar het is haar derde. He boek gaat over beroemd schrijver zijn, over hoe moeilijk het is een roman te schrijven, en er is zelfs een episode op een literair evenement in Italie, wat op zichzelf niets zou betekenen als Rooney niet zelf in haar dankwoord opbiecht dat ze 'in Toscane lekker aan het boek heeft kunnen werken'. Helaas heeft het niet geholpen. De roman zit vol moeizame, bijna Nederlandse seksscenes, die letterlijk en figuurlijk gaten moeten vullen. De brieven (die een kwart van de roman beslaan) filosoferen nog best aardig, geef ik toe. Conservaties tussen twee vriendinnen, die allebei in het 'schrijfwereldje' zitten. Beiden hebben ze zo hun depressieve kanten hebben, en eigenlijk zijn ze nauwelijks uit elkaar te halen. Allebei krijgen ze een 'normaal' vriendje, en als de corona komt (ook dat nog), rest door omstandigheden enkel nog het 'normale leven'. Ik zou bijna durven denken dat deze mislukte roman een mislukte poging is geweest van Rooney om haar eigen carriere op te blazen. 'Aan de andere kant hebben mijn boerse voorouders me nooit voorbereid op een carrière als alom geminacht beroemd auteur.'

Ik zou bijna durven denken dat deze mislukte roman een mislukte poging is geweest van Rooney om haar eigen carriere op te blazen.

De recensie is beter dan het boek :-)

ha, dank. :-)

Volgens mij ook de enige Rooney die ze nog niet hebben durven verfilmen.

Maurice Blanchot – Aminadab
'Ik ben erg aan je gehect en het doet me verdriet om te zien hoe gendaloos alles zich tegen je heeft gekeerd.' Moeilijkste boek van het jaar, kan niet missen. Geen hoofdstukken, geen titels, geen paragrafen, gewoon 350 pagina's hardcore filosofie in romanvorm (en puntkomma's). Dat begint al met die mystieke (?) titel, als een oudtestamentische bezwering. Een verklaring volgt – uiteraard! - niet, zoals Blanchot alles bewust in het onbewuste én ongewisse laat, hier. Eerst lijkt het nog een soort Kafka light te worden - evident de grote invloed hier). Maar het eindigt... Moeilijker! Ene (ongelovige) Thomas, belandt in een huis. Geen Slot dus, maar gewoon, een groot huis. Het pand verlaten lukt hem niet meer. Hij ontmoet een stoet figuren, die hij om verklaringen vraagt, Wat doen ze daar? Wat moet hij daar? In een bizarre episode plakt er eentje (ene 'Dom') zelfs aan zijn rug vast. Of heb ik dat gedroomd? Nou, zo'n boek dus, waar de taal zich loszingt van de werkelijkheid en zelf een onkenbare waarheid wordt, waarop Thomas en de lezer onherroepelijk vastlopen. 'Ik ben niet degene die je zoekt en jij bent niet diegene die moest komen.'

Geen hoofdstukken, geen titels, geen paragrafen, gewoon 350 pagina's hardcore filosofie in romanvorm (en puntkomma's).

Duidelijk een schrijver van de Franse school. Nieuwsgierig geworden las ik de blurb op bol.com:

Aminadab is geschreven in een ascetische, precieze stijl, maar hoewel het boek volgens sommigen minder vervreemding oproept en toegankelijker is dan zijn récits, blijft het voldoen aan Blanchots eigen definitie van literaire taal, namelijk ‘een die weigert iets te openbaren’.

Juan Gómez Bárcena - Lo demás es aire
Ik ontdekte dit boek omdat het vertaald was, als Het dorp van de herinneringen. Heb het maar gewoon in het Spaans gelezen wat prima te doen was, want Gómez gebruikt wel bepaalde experimentele technieken, zo vliegen veel delen van het boek, soms in een zin, door de tijd heen, maar uiteindelijk schrijft hij vrij toegankelijk. De roman gaat over het dorp Toñanes in Cantabria, waar de schrijver vandaan komt, en redelijk subtiel zelf als personage in verschijnt. Mooie kleine verhalen, in alle mogelijke varianten, echt super Spaans qua sfeer (en geschiedenis.)

Soort Winesburg, Ohio en espana?

Charles Bukowski – Ham on Rye
'What do you want?' 'To hide.' Afgelopen maand draaide ik Tom Russel's Hotwalker weer eens, een hoorspel op cd waarin de folkie eer betuigt aan de grootste Amerikaanse literaire dronkelap: Bukowski. Bij hem geen hoop op verbetering, zoals bij de verwante John Fante. Op Wikipedia las ik een mooie omschrijving: Bukowski is een stiekeme mannendroom. Totáál onaangepast te zijn. Een klootzak pur sang. En ook: in zichzelf gekeerd testosteron (want geneukt wordt er bar weinig, wel veel gekeken). In dat laatste opzicht is Bukowski stiekem een veel beter literator dan dat hij zich voordoet. In het sterk autobiografische Ham on Rye volgen we hem van kind totdat de Jappen Pearl Harbour bombarderen. De drank ontdekt hij bij een rijk vriendje (met een kelder), en hij beseft meteen: dít is wat ik nodig heb. Hij kan aan zijn zelfmoord in slowmotion beginnen. Het is dieptriest en doodgrappig. 'A man needed somebody. There wasn't anybody around, so you had to make up something, make him up to be like a man should be.'

Soort Winesburg, Ohio en espana?

Die ken ik niet, maar zo te zien is die wat beperkter qua scope, bij Gómez springt het echt door de eeuwen tot aan de holbewoners toe.

Bukowski omschrijving zit wel wat in ja. Voor meer geneuk moet je Women lezen, daar begon ik ooit mee.

altijd goed om met Het Neuken te beginnen.

(ik heb verder alleen Tales of Ordinary Madness gelezen, gezien de geweldige film)

bij Gómez springt het echt door de eeuwen tot aan de holbewoners toe.

o wow! Nee Winesburg is puur een dorpsverhaal.

Women is erg vermakelijk maar wel zo'n typisch boek van de schrijver met succes. Post Office is de echte klassieker wat mij betreft.

Milan Kundera - Lachwekkende Liefdes
Kundera heb ik altijd op gepaste afstand gehouden, mijn te veel De Grote Romanschrijver die schrijft over Grote Europeesche Thema's. Maar in een Friese kringloopwinkel viel mijn oog op deze bundel vroege korte verhalen die allemaal (net) voor Praag 1968 werden geschreven in een opgewekte bui en ik maakte hoopvol de connectie met al die mooie Tsjechoslowaakse films uit dezelfde periode. En zowaar, precies die vibe! 'Niemand zal lachen' is meteen raak, zo'n verhaal van iemand die zich in de nesten werkt wanneer hij achteloos een belofte lijkt te doen waardoor zijn leven overhoop wordt gehaald door een vrij irritant volhardend mannetje. Verder veel liefdesperikelen, met opgewonden mannen die graag theorieën ontvouwen over liefde, vrouwen en lust, en ondertussen fijnzinnig op de hak worden genomen. Vaak ook met een fraaie onverwachte wending aan het einde, soms wordt het object verlangen gewonnen, soms is het een Pyrrusoverwinning. Heerlijk geschreven, met een fijn gevoel voor humor.