Lees anders dit boek review van newyorkmag.com:
The Book Review Het boek Review
Taster’s Choice Taster's Choice
Is disdain for Céline Dion innate or learned? Is minachting voor Celine Dion aangeboren of geleerd? And what’s wrong with liking her music anyway? En wat is er mis met de wens haar muziek toch?
Add a Comment
Add a Comment
1 Comment | Add Yours
1 Commentaar | Add Yours
Comments | Add Yours
Reacties | Add Yours
By Sam Anderson Door Sam Anderson Published Dec 17, 2007 Geplaatst december 17 2007
(Photo: David Redfern/Retna LTD.) (Foto: David Redfern / Retna LTD.)
F or four years now, Continuum’s 33 1/3 series has been issuing a steady stream of hip little rock-and-roll catechisms: idiosyncratic pocket-size meditations by eminent critics on seminal albums. F of vier jaar nu, Continuum de 33 1 / 3-serie is de afgifte van een gestage stroom van heup weinig rock-and-roll catechisms: idiosyncratische pocket-size meditaties door vooraanstaande critici op seminal albums. Subjects skew toward the artsy-intellectual (Radiohead’s OK Computer ), the canonical (Dylan’s Highway 61 Revisited ), and the cultish (Neutral Milk Hotel’s In the Aeroplane Over the Sea ). Onderwerpen skew naar de artsy-intellectuele (Radiohead's OK Computer), de canonieke (Dylan's Highway 61 Revisited), en de cultish (Neutral Milk Hotel's In het vliegtuig In de loop van de Zee). Among such countercultural titans, the series’s newest topic—Céline Dion’s Titanic -era Let’s Talk About Love —feels alarmingly out of place. Onder dergelijke countercultural titans, de serie de nieuwste onderwerp-Celine Dion-Titanic-tijdperk Let's Talk About Love-voelt ontstellend misplaatst. Dion is the Antichrist of the indie sensibility, an overemoting schmaltz-bot who has somehow managed to convert the ethos of Wal-Mart into sine waves and broadcast them, at kidney-rupturingly high volume, directly into our internal soulPods. Dion is de Antichrist van de indie gevoeligheid, een overemoting schmaltz-bot die zich enigszins in geslaagd om het ethos van Wal-Mart in sine golven en uitgezonden, op nier-rupturingly hoog volume, rechtstreeks in onze interne soulPods. A book pondering the aesthetics of Céline risks going wrong in about 3,000 different ways. Een boek nadenken de esthetiek van Celine's gaan in ongeveer 3000 verschillende manieren. Most obviously, it could degenerate into one of those irritating hipster projects of strategic kitsch-retrieval, an ironic exercise in taste as anti-taste in which an uncool phenomenon is hoisted onto a pedestal of cool simply as a display of contrarian muscle power. De meeste natuurlijk, het kan ontaarden in een van die irritante hipster projecten van strategische kitsch-retrieval, een ironische oefening in smaak als anti-smaak die in een uncool verschijnsel is hoisted op een sokkel van cool gewoon als een weergave van contrarian spierkracht.
Instead, this book goes very deeply right. Integendeel, dit boek gaat heel diep rechts. Like most rock critics, Carl Wilson—a writer and editor at Canada’s national paper, The Globe and Mail —has always reflexively detested Céline. Net als de meeste critici rock, Carl Wilson, een schrijver en redacteur bij de nationale Canadese papier, The Globe and Mail-heeft altijd reflexively detested Celine. “From the start,” he writes in Let’s Talk About Love: A Journey to the End of Taste, “her music struck me as bland monotony raised to a pitch of obnoxious bombast—R&B with the sex and slyness surgically removed, French chanson severed from its wit and soul … Oprah Winfrey–approved chicken soup for the consumerist soul, a neverending crescendo of personal affirmation deaf to social conflict and context.” (As another critic once put it: “I think most people would rather be processed through the digestive tract of an anaconda than be Céline Dion for a day.”) "Vanaf het begin," schrijft hij in Let's Talk About Love: A Journey to the End van de Smaak ", haar muziek me opviel als bland monotonie op een toonhoogte van obnoxious bombast-R & B met het geslacht en slyness operatief verwijderd, Frans Chanson gescheiden van zijn geestigheid en ziel… Chris Brown-goedgekeurde kippensoep voor de consumentistische ziel, een neverending crescendo van persoonlijke bevestiging doof voor sociale conflicten en context. "(Als een andere criticus eens verwoordde het als volgt:" Ik denk dat de meeste mensen liever worden verwerkt Via het spijsverteringskanaal van een anaconda dan worden Celine Dion voor een dag. ")
But while most critics would leave Céline there and go back to gushing over the lost tapes of the live versions of early takes of Dylan’s unwritten B-sides, Wilson feels a twinge of critical conscience. Maar terwijl de meeste critici zou verlaten Celine er en ga terug naar de stromende over de verloren tapes van de live versies van vroege neemt van Dylan's ongeschreven B-kanten, Wilson voelt een twinge van kritische geweten. Pop criticism’s sacred duty, after all, has always been to articulate the secret genius of the underappreciated—an approach that’s given us our cherished canons of rap, rock, and manga. (Not to mention films and novels.) So what about Céline? Pop kritiek op de heilige plicht, na alle, heeft altijd te articuleren de geheime genie van het ondergewaardeerde-een aanpak die ons onze gekoesterde canons van rap, rock, en manga. (Om nog maar te zwijgen van films en romans.) Dus Wat over Celine? In a critical climate that venerates slick, hyperproduced Top 40 pop, why is she immune to praise? In een klimaat dat kritisch venerates slick, hyperproduced Top 40 pop, waarom is ze immuun te loven? Is her ululatory arm-flinging really so unforgivable? Is haar ululatory arm-flinging echt zo onvergeeflijk? To find out, Wilson embarked on what he calls “an experiment in taste,” undergoing solid months of Céline immersion in an effort to get to the bottom of his “guilty displeasure.” Om dit uit te vinden Wilson begonnen aan wat hij noemt "een experiment in de smaak," die een solide maanden van Celine onderdompeling in een poging om de onderkant van zijn "schuldig ongenoegen."
The Céline phenomenon, in Wilson’s telling, runs surprisingly deep. De Celine fenomeen, in Wilson's vertellen, loopt verrassend diep. It was forged in the weird pop-cultural fires of seventies Quebec, a provincial bubble in which news anchors and earnest troubadours were venerated as mainstream heroes, while variety-pop stars were shunned. Het was gesmeed in de weird pop-culturele branden van de jaren zeventig Quebec, een provinciale bubble in welk nieuws ankers en serieus troubadours werden vereerd als mainstream helden, terwijl diverse pop-sterren werden geschuwd. Céline emerged as a white-trash child star frequently mocked in the press for her “bushy hair and snaggle teeth.” She was also possessed, of course, with that Voice, an inhumanly powerful blast that annihilated the competition at cheesy global talent contests (the 1982 Yamaha World Popular Song Festival in Tokyo, the 1988 Eurovision Song Contest in Dublin) and made her manager cry, mortgage his house, and eventually marry her. Celine ontpopt als een witte ster-trash kind vaak bespot in de pers voor haar "bossige snaggle haren en tanden." Ze was ook bezeten, natuurlijk, met dat Voice, een inhumanly krachtige blast vernietigd dat de concurrentie op de mondiale flauw talent wedstrijden ( De 1982 Yamaha World Popular Song Festival in Tokyo, 1988 het Eurovisie Songfestival in Dublin) en maakte haar manager huilen, hypotheek zijn huis, en uiteindelijk trouwen met haar. Wilson is very good on the uncanny disjunction at the heart of Dion’s talent—that goofy, gawky frame, whipping its arms around like a t’ai chi instructor on a badly scratched DVD, unleashing crescendo after sublime crescendo. Wilson is zeer goed op de uncanny loskoppeling in het hart van Dion's talent-dat goofy, gawky frame, zweepslagen haar armen rond zoals at'ai chi instructeur op een slecht bekrast DVD, unleashing crescendo na sublieme crescendo. “She is at once doing tricks with her voice and is herself overwhelmed by its natural force,” Wilson writes. "Ze is in een keer doen trucs met haar stem en is zelf overdonderd door zijn natuurlijke kracht," schrijft Wilson. He also argues that Céline’s music is essentially aspirational, like rap: “Her voice itself is nouveau riche ”—it’s “a luxury item, and Céline wants to share its abundance with her audience.” One of the book’s fun surprises is the odd way in which this abundance has distributed itself across the globe. Hij stelt ook dat Celine's muziek is in wezen gaat om, zoals de rap: "Haar stem zelf nouveau riche"-it 's een luxe item, en Celine wil haar overvloed delen met haar publiek. "One van het boek Leuke verrassingen is de merkwaardige manier waarop deze overvloed heeft zich verspreid over de hele wereld. Her French work is allegedly nuanced, understated, and literary; she’s beloved by the cabdrivers of Ghana and the ruffians of Jamaica; and she unknowingly endorses questionable products in the market stalls of Afghanistan (“Titanic Making Love Ecstasy Perfume Body Spray”). Haar werk is van de vermeende Frans genuanceerde, ingetogen, en literaire; ze de geliefde door de cabdrivers van Ghana en de ruffians van Jamaica, en ze onbewust onderschrijft twijfelachtige producten in de markt stalletjes van Afghanistan ( "Titanic Making Love Ecstasy Perfume Body Spray") . Even in the U.S., Céline has won the admiration of an improbably large roster of music-industry visionaries, from Rick Rubin to Phil Spector to Timbaland to Prince (who reportedly saw her Vegas show three times). Zelfs in de VS, Celine heeft gewonnen, de bewondering van een onwaarschijnlijk groot rooster van de muziek-industrie visionairs van Rick Rubin met Phil Spector te Timbaland aan Prince (die berichten zag haar Vegas show drie keer).
Wilson’s real obsession here is not Céline but the thorny philosophical problem on which her reputation has been impaled: the nature of taste itself. Wilson's echte obsessie is hier niet Celine, maar het netelige filosofische probleem op die haar reputatie is impaled: de aard van de proeven zelf. What motivates aesthetic judgment? Wat motiveert esthetische arrest? Is our love or hatred of “My Heart Will Go On” the result of a universal, disinterested instinct for beauty-assessment, as Kant would argue? Is onze liefde of haat van "My Heart Will Go On" het resultaat van een universele, belangeloze instinct voor schoonheid-beoordeling, zoals Kant zou willen stellen? Or is it something less exalted? Of is het iets minder verheven? Wilson tends to side with the French sociologist Pierre Bourdieu, who argues that taste is never disinterested: It’s a form of social currency, or “cultural capital,” that we use to stockpile prestige. Wilson neigt de kant van de Franse socioloog Pierre Bourdieu, die stelt dat de smaak is nooit belangeloze: Het is een vorm van sociale munt, of de "culturele hoofdstad", die we gebruiken om voorraad prestige. Hating Céline is therefore not just an aesthetic choice, but an ethical one, a way to elevate yourself above her fans—who, according to market research, tend to be disproportionately poor adult women living in flyover states and shopping at big-box stores. Haten Celine is daarom niet alleen een esthetische keuze, maar een ethische, een manier om jezelf verheffen boven haar fans-die, volgens marktonderzoek, worden vaak onevenredig slecht volwassen vrouwen wonen in flyover staten en winkelen bij de grote-box winkels. (As Wilson puts it, “It’s hard to imagine an audience that could confer less cool on a musician.”) (Zoals Wilson zegt, "Het is moeilijk voor te stellen een publiek dat kan verlenen minder afkoelen op een muzikant.")
Although Wilson never grows to love Dion’s music, he’s also no longer comfortable with his former scorn. Hoewel Wilson nooit groeit tot liefde Dion's muziek, hij is ook niet meer comfortabel met zijn voormalige scorn. He acknowledges the merits of her work: “It deals with problems that don’t require leaps of imagination but require other efforts, like patience, or compromise”; although it is “lousy music to make aesthetic judgments to,” it “might be excellent for having a first kiss, or burying your grandma, or breaking down in tears.” And he ends the book with a Céline-inspired plea for a new species of “democratic” criticism: “not a limp open-mindedness” but a refusal to indulge in our baser cultural-capitalist instincts. Hij erkent de verdiensten van haar werk: "Het gaat om problemen die geen sprongen van verbeelding, maar vereisen andere inspanningen, zoals geduld, of compromis", maar het is "een flauwe muziek te maken esthetische uitspraken," "kan worden Uitstekend voor een eerste zoen, of begraven van uw oma, of breken in tranen. "En hij eindigt het boek met een Celine-geïnspireerd pleidooi voor een nieuw soort van" democratische "kritiek:" niet een slap onbevangenheid ", maar een Weigering om zich in onze baser culturele-kapitalistische instincten. Céline, he says, “stinks of democracy,” and his effort to understand her has taught him to “relish the plenitude of tastes, to admire a well-put-together taste set that’s alien to our own.” After all, every genre, no matter how hip, is subject to criticism. Celine, zegt hij, "stinkt van de democratie, 'en zijn inspanning om te begrijpen haar geleerd heeft hem tot" tegenop plenitude van smaak, te bewonderen van een goed-put-samen smaak vastgesteld dat de vreemdeling aan de onze. "Immers, Ieder genre, ongeacht hoe heup, is onderhevig aan kritiek. Early in the book, after a concise history of schmaltz (which he defines elegantly as “an unprivate portrait of how private feeling is currently conceived”), Wilson turns the notion back on its critics. Vroeg in het boek, na een beknopte geschiedenis van de schmaltz (die hij omschrijft als elegant "unprivate een portret van hoe particuliere gevoel is momenteel geconcipieerd"), Wilson zet het begrip terug op zijn critici. “You could say that punk rock,” he writes, “is anger’s schmaltz.” "Je zou kunnen zeggen dat punk rock," schrijft hij, "is de woede schmaltz."
Next: Céline’s astounding global semantic flexibility. Volgende: Celine is verbazingwekkend wereldwijde semantische flexibiliteit
Taster's Choice
Near, Far...Wherever You Are Bij veel ... waar je ook bent
Astounding tales of Céline’s global semantic flexibility, from Carl Wilson’s book. Verbazingwekkende verhalen van Celine's wereldwijde semantische flexibiliteit, Carl Wilson van het boek.
(Photo: Bruno Bebert/Deadline/Polaris) (Photo: Bruno Bebert / Termijn / Polaris)
IRAQ IRAK
Sympathetic Soul Sympathiek Soul
“Everyone loves Céline Dion,” an artist told the Omaha World-Herald . "Iedereen houdt van Celine Dion," een kunstenaar vertelde de Omaha World-Herald. “They see her as the pinnacle of sadness. "Zij zien haar als het hoogtepunt van droefheid. Her songs speak to the plight of the Iraqi people.” The U.S. has broadcast her songs “to show the West’s softer side.” Haar nummers spreken aan de benarde situatie van het Irakese volk. "De VS heeft uitgezonden haar songs" te tonen het Westen de zachtere kant. "
QUEBEC QUEBEC
Local Heroine Lokale Heroine
In her home province, Céline has passed from “shameful hick” (once mocked in the press as “Canine Dion”) to “emblem of national self-realization,” a model for Quebec businesses. In haar eigen provincie, Celine heeft doorgegeven uit "beschamende hick" (eenmaal bespotten in de pers als "Canine Dion") tot "embleem van de nationale zelfregulering realisatie", een model voor Quebec bedrijven.
CHINA CHINA
Diplomat by Proxy Diplomaat door Proxy
When Canada’s culture minister visited China in 1998 to talk about maintaining diversity in the face of globalization, the Chinese government officially requested that Céline tour their country. Wanneer de Canadese minister van Cultuur bezocht China in 1998 om te praten over het behoud van de diversiteit in het gezicht van de globalisering, de Chinese regering officieel verzocht dat Celine tour hun land.
GHANA GHANA
Cupid Cupido
Céline is played by every taxi driver and credited with popularizing Valentine’s Day in a country “where public displays of affection among unmarried couples are traditionally taboo.” Celine wordt gespeeld door elke taxichauffeur en gecrediteerd met vulgariserende Valentijnsdag in een land "waar openlijke uitingen van genegenheid tussen ongehuwde paren zijn traditioneel taboe."
JAMAICA JAMAICA
Alert! Alert! Alert! Alert!
If you hear Céline in Jamaica, run: Her music, blasted at high volume, has become sonic wallpaper in bad neighborhoods, according to music critic Garnette Codogan: “It became a cue to me to walk ... Als u horen Celine in Jamaica, run: Haar muziek, blasted op hoog volume is geworden sonische behang in achterbuurten, volgens muziek criticus Garnette Codogan: "Het werd een cue om me te lopen ... faster if I was ever in a neighborhood I didn’t know and heard Céline Dion.” Sneller als ik was ooit in een buurt Ik wist niet gehoord en Celine Dion. "
― clismo, Friday, 4 January 2008 09:31 (sixteen years ago) link
three weeks pass...