De Draaitafel: Maart

airport Convention :)

(dat 2e album van FF IS er en scheen nog een succes te zijn ook, in mijn hoofd zijn de eerste 2 gewoon samengesmolten) ;)

Omid Victory en Entezar
De 32 kpbs rips van Victory bleven natuurlijk behelpen dus eindelijk de cd gekocht. Omid is een veteraan uit de Irak/Iran oorlog heeft een elegant en engelachtig stemgeluid en Victory is de beste moderne Parspop plaat die ik tot nu toe gehoord heb. Modern door gebruik van computers en elektrische instrumenten maar zonder gelijk de geraffineerde ritmes uit Azerbaijan, Indiase bandari en de waanzinnige Koerdische afsluiter Shirine Souza maar ook de traditionele microtonale intervallen. Entezaar is toch iets platter maar nog steeds heel erg goed.

Ahdieh 48 Golden Hits
Vreselijk, hoe die firma's in L.A. omgaan met het Perzisch erfgoed. Je ziet een recente foto op de 4 cd box maar verreweg het meeste is uit de jaren zestig en zeventig, behalve dan hier en daar een verdwaalde (vermoedelijk) jaren tachtig track. Niet dat zulks op de hoes vermeld wordt, dat moet je allemaal maar gissen. Online geen samples kunnen vinden behalve dan een moderne waar midi de boventoon voert. En dat wilde ik dus níet. Dus, God zegene de greep, toch maar besteld en geboft. Vooral veel bandari tracks, vernuftig van ritme en melodie maar geen makkelijke kost. Na langdurige blootstelling aan de akoestische versie begint het iets meer te dagen in de midi-versie, maar dat is toch een zwakke afspiegeling van het echte werk. Nu op zoek naar de meer funky tracks uit de jaren zeventig, die zijn bar slecht vertegenwoordigd op deze collectie.

Famille Lela dé Përmet Polyphony
Meer daarover later op de voorpagina, als ik de cd van nicht Eda Zari ook binnen heb.

Striborg Autumnal Melancholy
Volop lente maar onze tegenvoeter knalt er weer een depressie uit. De melancholieke lijn van Solitude wordt doorgevoerd en vooral qua elekronica wel wat interessante enigszins nieuwe invalshoeken.

Method Of Defiance Inamorata
Praxis Profanation [Preparation For A Coming Darkness]
Sinds de komst van zoonlief Aman Laswell doet ie het wat rustiger aan maar wat er wel uitkomt is buitengewoon de moeite waard. Ondanks dat ie nog glashard doorgaat met drum 'n' bass alsof het nog 1994 is Inamorata een van de beste platen die hij ooit maakte in dat genre. Een enorme stoet aan gasten, van John Zorn en het Masada String Trio tot Pharoah Sanders en Herbie Hancock, maar toch een coherent en duister geheel. Profanation was al behoorlijk lang klaar maar een grote deal zat er niet in (vind je het gek wanneer de grote labels juist de grootste problemen hebben) en uiteindelijk maar weer eens een label uit de grond gestampt. In Japan, dus 'duur' (21 euro incl. shipping, dus dat valt nog wel mee), maar ik kon me niet beheersen. En terecht, want ook Profanation is een knaller. Met Rammellzee en DJ Disk een soort death metal maken, dat is toch echt iets voor Praxis. Een enkele laidback p-funk of ambient dub track daargelaten is het vooral behoorlijk heftig. En behoorlijk op vocalen gericht in tegenstelling tot eerder werk. Rechttoe rechtaan rock met een toaster en Deli Creep Maximum Bob, een rare slepende track met Iggy Pop, drum 'n' bass met Mike Patton, een duet van Laswell met Tatsuyo Yoshida, aan de ene kant vertrouwd maar geenszins oudbakken.

Jimmy Ågren Various Phobias
Hysterisch slideguitar virtuoos, de broer van Morgan Ågren (Mats/Morgan en Box, wiens cd beter klinkt dan ik had verwacht, ondanks dat ik me kostelijk heb vermaakt bij de liveshow). Blues mag staan voor verdriet en ellende, maar van Jimmy wordt je vooral erg vrolijk.

Verder liveconcerten van Wolves In The Throne Room (goed), Chrome Hoof (leuk) en Mayhem (goed, maar geluid kon beter)

naar aanleiding van de Johnny Hoes docu op tv uit de mottenballen een of andere zeemansliederen compilatie gevist. Op de voorkant een Paris Hilton look-alike in een pijnlijk strak en laag uitgesneden badpak (Zwolle-proof) De liedjes zijn, nou ja, verbluffend.. Dikke Leo over zijn lieve zwarte meid in Indie, waarmee ie kinderen heeft, zijn vrouw thuis is natuurlijk kwaad, hij terug, maar "mijn zwartje heeft me verraden"..
En it gets worse met "Ik neem een apie voor je mee" (en als je je dan eenzaam voelt in bed, terwijl ik op zee zit, dan knuffel je maar met hem en denk je dat ik 't ben)
Kortom.. genieten.

Wat betreft de docu.. Die toonde helaas niet echt aan wat het belang van Hoes was, als liedjesschrijver en zanger bedoel ik. Ze peuren meer een beetje in zijn real life smartlappen verleden en Telstar natuurlijk. (Handelshuis/afzetters) Wel mooi is zijn zoon die toegeeft dat het hele label alleen nog in stand wordt gehouden omdat pa anders waarschijnlijk doodgaat.
Ook is daar natuurlijk Eddy Wally. Respect voor de mensen die al tig jaar met 'm werken want God die man ben je na 2 minuten al zat. Zeer ironisch is dan weer dat JUIST hij nu de enige ware ster van 't label is...

Die zeemansliederen klinken goed, heb je dat in mp3 of bakeliet?

Ik ben weer helemaal aan de jazz, mannnnnn.

Ornette Coleman - The Shape Of Jazz To Come, Science Fiction.
Ja, ja, Ornette, altijd lastig. Zijn geluid blijf ik altijd tweede divisie vinden ivm Dolphy/Sanders/Kirk etc. maar zijn muziek en logica zijn meestal fantastisch. The Shape...is vroeg werk dus nog eigenlijk gewoon jazz-jazz, maar ja 'Lonely Woman'. SF is meer een explosie dan jazz, kortom er gebeurt van alles. Heb vooral een zwak voor het titelnummer, een soort freejazz-in-dub met echo's en huilende kinderen.

Rashaan Roland Kirk - Bright Moments, The Inflated Tear, Volunteered Slavery.
Toch wel samen met Sanders met favoriete saxofonist ooit. Bright Moments is een dubbele live plaat, feestelijk inclusief die typische Kirk monologen en grappen. Tear is dan opeens heel melancholisch en ingehouden, moet je voor in de stemming zijn maar dan is ie heeellll mooi. Slavery is half studio/half live, titelnummer met zijn Hey Jude "sample" is natuurlijk uitermate briljant, de cover van het verschrikkelijke 'Ma Cherie Amour' doet me niet zoveel maaarrrr dan heb je nog de cover van 'I Say A Little Prayer' dat op fantastisch wijze alle kanten op geblazen wordt.

Bennie Maupin - Jewel In The Lotus. Een van de redenen waarom Bitches Brew de shiznizz aller tijden is, maar die te weinig wordt genoemd is het spacey spel/geluid van basklarinettist Bennie Maupin, die ook lekker meeblies op Herbies beste platen. Kwam er achter dat de beste man ook solo albums had gemaakt, zijn debuut is ongelofelijk space, zo space dat je er bijna in verdwijnt.

Paul Bley - Open, To Love. Groot avantgardist kan ook lekker eenvoudig achter de piano zitten. Resultaat is prachtig en je kan het zo uittekenen: Satie, Debussy, Feldman.

Live was het vooral Sonic Acts wat de klok sloeg. Zeer inspirerend allemaal, erg tevreden dat ik Cluster een keer live heb mogen horen, al was het solo optreden van Roedelius nog even beter.

Oh, ik hoorde dat Roedelius nogal saai was. Zo erg dat de organisatie het podium nog beklom om te verzoeken toch vooral nog even te blijven voor Fennesz.

Oh, ik hoorde dat Roedelius nogal saai was. Zo erg dat de organisatie het podium nog beklom om te verzoeken toch vooral nog even te blijven voor Fennesz.

Nou ja, wat anderen er van vonden weet ik natuurlijk niet. ;) Dat laatste is zeker niet gebeurt (of ik zat net op de plee :) Wat wel gebeurde is dat Fennesz met zijn gitaar begon te blazen en de helft van het publiek naar de uitgang vluchtte. Ik vond het zelf zo-zo, teveel hoog om van te kunnen genieten. Alleen Mika Vainio mag van mij lekker blazen.

zeemansliederen .. bakeliet?

ja ouderwetsch op lp dus.. en geen kabeltjes om 't voor je te rippen. Helaas :) zijn natuurlijk geen traditional zeemansliederen he ;) Gewoon Hoes en co. originals. ;)

mannn, ik was nog niet klaar.

George Russell Sextet - Electronic Sonata for Souls Loved by Nature
Don Cherry - Symphony For Improvisers
Annette Peacock & Paul Bley - Dual Unity

De jazz avant-garde eind 60-begin 70s in al zijn facetten. Russell en Cherry denken wat betreft opbouw, twee plaatkanten met lang doorlopende stukken, hetzelfde. Allebei erg goed (okay, Russell is magnifiek) maar je wordt er wel door verzwolgen, dat wil zeggen, ik kan er weinig zinnigs over zeggen...het is gewoon, weetjewel?
Dual Unity klonk in 1971 vast alsof de toekomst was geland, maar nou klinkt die synthesizer toch wel een beetje oubollig, of beter onhandig (ook al werd er flink free mee getokkelt.) Peacock heeft dan wel weer een mooie stem.

Blessed Death Kill Or Be Killed & Destined for Extinction
Fuck the thrashrevival, deze oudjes zijn veul beter. Die stem!

LeLE - Flage
Meesterwerk van P.Faberge & co. Electrohouseschaffel met titels als 'Kickstart le brommer' en daarover heen steenkooliaanse hijgteksten. Mis alleen 'Le Bret Easton Ellis'. :(

Aargh...

"Allez en bateau dans le disco. Show Monaco."

Gaat niet uit hoofd...

Erg leuk ja. :)

Verder ook wat Armeense crooners gecheckt (met dank aan een SL board regular)
Adiss Harmandian, Harout Pamboukjian en Paul Baghdaglian waren groovy in de jaren zeventig (en tegenwoordig vaak te signaleren in Almelo, zo blijkt)

Helio Sequence wel eens live gezien. Was heel niet slecht toen, shoegazer met z'n tweeën if memory serves correct. Ornette skippen op de laatste NSJ, nog steeds spijt van. Paul Bley daarentegen tijdens een Haagse editie staat nog steeds te boek als een top vijver beste optredens gezien ooit. Gaat dat zien als die man weer eens in Nederland is (hij leeft toch nog?). Fijn Cluster eens te zien, maar ik vond ze toch ook onbetamelijk hoog scoren op de schaal van saai.

Verder nog steeds bezeten van het Nederwavespook. Het cassettedeck draait overuren met Nasmak en Nexda. Ter vergelijking ook maar eens wat authentieke Britwave opgezet. Simple Minds blijven heerlijk in alle volle, bombastelijke stadionsorde (Sparkle in the Rain! *kabang*). En A Certain Ratio doet nog steeds denken aan Kid Creole & The Coconuts.

Qua live binnenkort in stilte snikken bij Lou Rhodes en ongegeneerd rocken met Hot Chip.

gisterenavond the mars volta in de 013. 3 uur lang geniale gekte. woorden, tekort.

martijn, was je nog bij patton en zu wezen kijken?

Oh ja! http://www.esctoday.com/news/read/10783 (via ILM)

Nou moe...briljant idee voor ons als liefhebbers. Maar dat gaat hij natuurlijk nooit winnen.

nou doe die geen goeie vocoder-Prince-geilneef imitatie o.i.d. you never know.

Duitsland stuurt Pole!! oh nee.. nou ja dat zou best echt gewaagd zijn ;)

Na al die Autechre zelf mijn halve kopie van Cabaret Voltaire's The Conversation gedraaid. (doet 't zowaar nog) Toch wel verdraaid goed.

*wikipedia't Cabaret Voltaire*

verrek die plaat komt uit '94 en heeft geeneens eens aparte pagina.. Ik dacht '81 ofzo en radicaal revolutionaire shit. Toch jammer.

Duitsland stuurt Pole!!

LOL.

Nee, helaas winnen gasten met baarden al tijden geen songfestivals. :( Maar misschien dat die Homme-Christo opeens met zijn piramide tevoorschijn komt, dan is het natuurlijk kat-in-het-bakkie. ;) Daar kunnen geen Oostblokmaffiapraktijken tegenop.

Nederlandse inzending: Le Le - Show Monaco. Gegarandeerd "Pays-Bays: douze points!"

Eric: Yep, niet zo'n succes

Earth & Sir Richard Bishop daarentegen...

gruwel.. ooit een lege lp hoes van John Denver (jawel!) weggegooid, in de veronderstelling dat de lp wel nooit meer op zou duiken. En natuurlijk.. teruggevonden. Ai. Windsong is eigenlijk een heel fijne plaat, de akoestische gitaarintro's zijn zelfs Nick Drake-esk, maar daarna nemen de strijkers e.d. het over en verandert het in geluidsstroop. Geen probleem voor op de achtergrond.
In de kringloopwinkel een klassieke plaat gevonden van Peter Anders. Duitse operazanger (tenor) lieveling van het nazi-regime, wiens (buitenlandse) carriere daardoor gebroken werd. (Ook lastig was dat ie daarna vrij jong omwkwam bij een auto-ongeluk)
Hoe dan ook een plaat vol aria's in 't Duits. Even wennen, maar ach dat sentimentalisme van Puccini. Heerlijk. De beste komen uit diens onvoltooide opera Turandot. "Keiner schlafe"

geweldig fragment uit een Duitse speelfilm oid waar Peter Anders (die lijkt op een jonge Jack Nicholson) nou ja zingt dus:
http://nl.youtube.com/watch?v=gZR682lOTQY

@ Martijn B. Jammer dat t niks was. Zu is gewoon op zn best zonder gasten erbij. Ze speelden een paar jaar terug op t jublieum van The Ex met Mats Gustaffsson erbij, dat voegde ook weinig toe.

plaatjes dan:

* Nothing is Underrated van Fugazi-bassist Joe Lally. Eng gewoon hoe erg dit lijkt op t andere Fugazi-zijproject The Evens. Een paar mooie liedjes tussen de vullers ('Scavanger's Garden, 'Tonight at Ten' en 'Painfully Aware').
* Een flinke Takemitsu torrent als hulp bij Peter Burt's boek 'Takemitsu', dat wat erg taai is maar de hele ontwikkeling van de Japanse componist beschrijft, van tape-probeersels tot romantisch werk uit de jaren '80. Vooral 'The Dorian Horizon' is erg mooi.

Gezien: Joey Baron in t Bimhuis. Nog nooit zag ik zoveel Nederlandse jazzmusici in t publiek zien zitten. Baron kan eigenlijk niet teleurstellen, maar bassist Tony Scherr steelde de show met z'n spastische geswing.

Was dat dat Baron project met de die gitarist van Pachora/Paradox Trio? Heb ik eens gezien maar was wel erg traditionele jazz, hoewel Baron's lol altijd aanstekelijk is.

Mijn favo Le Le track is Captive de ton chiffre btw. En Breakfast is ook behoorlijk zum gniffeln.

Hup we gaan verder:

Junior Boys - Body Language vol.6
Die Body Language serie van Get Physical vinnik niet zo spannend sinds het monumentale deel1. Dus ik had niet zoveel hoop voor de JBs. Maar eerlijk is eerlijk het is een lekkere mix. Niet wereldschokkend maar gewoon wel JBs, als het ergens op zou staan zou ik denken "wat draaien ze hier goede muziek." De DJ-politie schijnt minder onder de indruk te zijn, maar dat zijn toch nerds.

Goldfrapp - Seventh Tree Sowieso prachtige hoes. Muziek en liedjes zijn op het eerste gehoor ook fijn en iets introverter dan voorheen (beetje Goldfrapp circa haar Orbital dagen.) Goede zaak.

The Kills - Midnight Boom Ben nog niet helemaal overtuigd. Snap wel dat ze iets anders wilde, want bij die vorige was de formule geperfectioneerd. En toch vind ik zo'n ouderwetse trein als 'Hook & Line' weer het leukst.

@ Martijn B. Klopt, Baron was tamelijk traditionele jazz. De eerste helft waren er dan ook lange gaapsolo's van de twee gitaristen, maar de tweede helft was erg goed want veel Baronsolo's. Op www.draaiomjeoren.com t.z.t. een stukje van mij hierover.

"The Kills - Midnight Boom Ben nog niet helemaal overtuigd."

Tsja, ik ben een beetje bang, want ik zag dat allemaal indierockliefhebbers die de vorigen 'te eentoning' vonden, deze wel leuk vinden. Dus vrees ik voor saaie popliedjes. Zelfde probleem eigenlijk als met de nieuwe Nick Cave: "Vond er nooit wat aan, maar deze is wel leuk." Kortom: een aantal nummers is bloedeloze alt.rock meuk. Gelukkig ook wat goede tracks: 'We Call Upon the Author', 'Night of the Lotus Eaters'.

Verder:
Genghis Tron - Board Up the House
Hier ben ik de softie: vorige plaat van deze electrogrinders was me nog iets te spastisch, hier meer songsstructuur.

Big Business - Here Come the Waterworks
Bas & drums duo dat heerlijke sludgy stonerrock maakt. Vooral de zanger is top: hij heeft de perfecte Ozzy wanhoop, maar heeft ook power en is toonvast.

Graveyard - Graveyard
Imani Coppola - The Black & White Album

Oh en zondag was klassiek op de tv. Het ging over Ligeti en er was een sopraan die een stukje ging zingen uit een stuk. In een SM-pakje, want het is moderne opera. 'Le Grand Macabre' heette het geloof ik. Nou heb ik normaal een kankerhekel aan sopranen. Maar dit was al knap. En toen werd het nog moeilijker. En nog intenser. En nog moeilijker. En nog intenser. En toen zat ik met mijn kin op mijn schoenpunten te luisteren.

ook maar 'ns aan de Vampire Weekend.

luisterbeurt 1: bwaah wat een flauwige productie. 't sprankelt nergens. en verrek ook al geen goeie liedjes.

2: zingt ie nou met autotune? hij heeft ook niet die fijne melancholie van Paul Simon

3:ach wel leuk eigenlijk

4:Cape Cod Kwassa Kwassa!

nou ja dat is nu ongeveer. Toch wel verslavend.

nou ja "ook" dit forum is zo underground dat nog niemand het genoemd had. (of wacht er zijn meer draaitafeldraden enzo natuurlijk ;) )

http://www.zionjudaica.com/productimages/D-4-T.jpg

de dreidel mart

Ik ga even in evangelist modus:

http://www.artchive.com/artchive/e/el_greco/el_greco_evangelist.jpg

Midnight Juggernauts - Dystopia. Nu was 'Into the Galaxy' al de beste popsong sinds 'One More Time' maar het hele album is nu uit en ik zeg "halleluja!" Kosmische romantiek, beetje nostalgie, beetje futurisme, veel mooie liedjes. Had kunnen zweren dat ze uit Frankrijk kwamen maar het zijn dus Aussies. Een van mijn favorieten van 2008.

[evangelie uit]

Roland Kirk - Prepare Thyself To Deal With A Miracle
Begin nu echt te twijfelen over Kirk ooit een minder album heeft gemaakt. Hier staat dus 'Saxophone Concerto' op, daar implodeerde mijn hoofd de eerste keer van, maar het is uiteindelijk een prachtige muzikale trip door Amerika. De korte nummers vind ik, ook al zijn ze eigenlijk nog vreemder/vager, interessanter.

The Kills live@Melkweg. Niet zo overdonderend als 3 jaar geleden maar eerlijk is eerlijk nog steeds de beste post-house rock & roll die je kan vinden. De nummers van die tegenvallende nieuwe plaat zijn ook veel beter/leuker als De Riffmeister ze live brengt. En W is ook een beetje van haar junkiepunkie trip af en ziet er tegenwoordig vrij schattig uit. Kortom het was de fietstocht door de sneeuw wel waard.

Bollywood breakcore door Kid Kishore uit Denemarken, voor als Punjabi MC je wat te lafjes was.

http://img233.imageshack.us/img233/7848/1490603909lkx3.jpg

Re:- Dystopia
Als het evangelie door een sympathieke voorganger wordt uitgedragen kan ik op z'n minst m'n oor te luister leggen :)
Vette titels zijn iig een pre. Hoorde net in de bus (via iPod hoor, zo'n coole buschauffeur zit er nooit op lijn 6 vd GVU) "Into the Galaxy", eerste reactie: The Sparks! Ben benieuwd naar de rest...

(lol @ synchroniciteit "the Sparks!" en de foto bij Martijn B's post)

Is 'men' hier trouwens ook al aan Portishead's derde? Ben nooit fan geweest maar deze is gru-we-lijk lekker.

Er schijnt een triorecensie in de steigers te staan. ;)

Ik ben op zich wel onder de indruk omdat hij zo vreemd en onvoorspelbaar, grillig is misschien een betere term, is. (Ik was wel fan van de eerste, de tweede voelde ik weinig liefde voor.)

De eerste vond ik ok, maar wat dun geproduceerd. De tweede en de liveplaat zijn de toppers (Humming!). Nieuwe ben ik nog niet over uit. Avontuurlijk is hij zeker, maar dat gaat wel ten koste van het lekker zwelgen. Portishead hoor ik toch het liefste zo.

Waar het trouwens ook lekker zwelgen is, is bij Gutter Twins, het Mark Lanegan/Greg Dulli-project.

En als ik dan uitgezwelgd ben, dan ga ik thrashen op Warbringer.

Zit op Century Media, kan nooit wat zijn. ;)

Explosicum uit China kan mij wel bekoren, qua thrash (naast het al genoemde Blessed Death). En Merciless Death, jongens van onder de twintig die zo uit 1986 zijn overgeteletijdmachinepodcast.

Met songtitels als 'Holocaust', 'Fire Fire' en vooral 'Slaaaayer!' is mijn interesse in Explosicum wel gewekt.

Wat betreft Dystopia, <b>JA</b>. Fenomenaal.

- Guillemots - Red
Gisteravond voor het eerst gehoord. Vooraf was het een enorme favoriet, maar ik ben er nog niet uit. Van Kriss Kross was ik eerder al niet zo onder de indruk, eigenlijk.

- Junkie XL - Booming Back At You
Lang niet zo slecht als beweerd wordt, maar hier hetzelfde als bij Nobody Beats The Drum: wel de gear, niet de liedjes. Is dit album overigens écht zo takkehard opgenomen, of ligt het aan mijn mp3's en de MySpace-samples? Gevalletje loudness war dit.

- The Feeling - Join With Us
Ik vind het eerlijk gezegd best leuk als een popband compleet over the top gaat. De ballads zijn niet even houdbaar (hoewel ik ze mag, later meer), maar het titelnummer, track 1 en "Don't Make Me Sad" verslaan het tweede Scissor Sisters-album ruim in leukheid.

- The Kooks - Konk
'Gewoon wel leuk', en onderschat dat niet. Je wil niet weten hoe hoog ze in de last.fm-stats staan. Hoge gezelligheidsfactor en Konk maakt dat opnieuw waar.

- Thom Yorke - Complete Eraser Remixes
Half maart waren deze dingen al op vinyl te krijgen, in mei komen ze in Japan op cd uit. The Field, Burial, Four Tet, Various, Modeselektor, het is wel het rijtje verantwoord weer, maar mooi is het ook.

En ook nog: KMFDM (remixes), Supergrass, Charlatans, Girls in Hawaii, Does It Offend You Yeah, Hadouken. Moby ga ik niet luisteren, maar hij heeft in elk geval wederom één geinige remixer weten te scoren (The Dusty Kid).

Rod Modell - Incense & Blacklight. Nog meer dubtechno uit het Deepchord kamp, dit keer wat meer ambient en volgestopt met stadsklanken. Weinig nieuws onder de zon maar het luistert lekker weg als je werkt.

en dan nog meer nieuws uit de grote Rahsaan Roland Kirk consumententest:

Natural Black Inventions: Roots Strata. Fantastisch. Beetje het Coltrane Interstellar Space idee: alleen saxofoon met percussie. Verveeld nooit (waarschijnlijk dankzij dat volle Kirk geluid.)

The Case Of The 3 Sided Dream In Audio Color. Vind ik tot nu toe de minste. Wel mooi studiogefreak met geluidseffecten waarin Kirk hardop droomt. En hij doet heel eng Miles & Coltrane na op 'Bye Bye Blackbird'. Maar de fusionachtige funktracks doen me niet zoveel en twee versies van 'The Entertainer' is ook geen goed idee.

The Return of the 5000 lb. Man. Zijn laatste plaat voor de beroerte, ook uit 1975 en wat mij betreft de betere plaat. Prachtig openingsnummer/gedicht 'Theme for Eulipions', lieve versie van 'Goodbye Pork Pie Hat' en bloedmooie cover van 'Loving You'.

Blacknuss. Ofwel de shizznizz. Automatisch aanschaf dit. Was altijd sceptisch over deze plaat omdat ik een teringhekel heb aan 'What's Goin'On', 'My Girl' en 'Never Say Goodbye' maar Kirk maakt er prachtige nummers van. Maar waarom je deze plaat nodig hebt is 'Old Rugged Cross', sakkerloot, dit is pas gospel! Hij blaast je zo de Here in.

The Kills live@Melkweg Hee, daar was ik ook. Maar dan als één van de vier, hooguit vijf afficionados van het voorprogramma. Tering, wat zijn die Kills hip geworden. Heroinchique is helemaal terug door VV (alle sociologiestudentes aan de uitgelopen mascara) en de riffmeister himself is zelfs tot RTL Boulevard doorgedrongen.

Genghis Tron - Board Up the House
Die bandnaam is sowieso briljant maar: Teeering wat een lekker album! Delia Gonzalez & Gavin Russom meets 1349. OK, da's wat overdreven maar een lekkerder combinatie tussen vette synths, vette gitaren & strak drumwerk heb ik nog niet eerder gehoord. (Synths zijn trouwens niet altijd vet, af en toe is 't bijna indie-electronica - denk Notwist). Hoe dan ook, groots. Als iemand (MtH?) tips heeft voor iets soortgelijks - ik hou me aanbevolen.

Dat drumwerk is vanzelfsprekend strak, want het is een computer. ;)

Maar ze hebben die electrogrindsound is vrij uniek. Op hun voormalige label Crucial Blast zit wel soortgelijks, maar dat is vooral lawaai. Genghis Tron kan ook songs schrijven. De laatste Dillinger Escape Plan zit er dan misschien nog dichterbij.

Dat drumwerk is vanzelfsprekend strak, want het is een computer. ;)
lol, dat heb ik op de ILM draad (waar ik ook al zo enthousiast over "tight drumming" lulde) ook net ingetikt, na hun wiki gelezen te hebben.

op de lullige banner die op de cd geplakt was stond dat liefhebbers van locust, battles, boredoms, dillinger escape plan en nog wat (heb dat ding al weggegooid). zal dillinger escape plan eens checken. battles en boredoms ken ik maar hebben (behalve losse elementen) muzikaal toch weinig met Genghis Tron gemeen..

Die Relapse blurbs slaan vaak nergens op, Pig Destroyer was wat voor liefhebbers van Slayer, Ministry en Melvins volgens de sticker (als ik me goed herinner).

wat releases via Think Small's supersale op de kop getikt.
(geinteresseerden kunnen hier de platenhandel nog meer klappen toebrengen: http://www.thinksmall.nl/sale )

nog niet alles geluisterd overigens.

Roy S. vs. Julia P.
een vinyl ep waar ik zelf nog het brakke intro voor verzorgde, met een stukje omgekeerde gitaar. Uiteindelijk was de release nooit alhier terechtgekomen, toch jammer, want tis een puik ding. Roy S op de rocktoer, beetje Radiohead zelfs. Maar 't mooist is de ballade Election Day. Julia P. zag ik ooit in oubollige gebreide trui optreden, wat ik destijds (het was misschien wel mijn eerste concert) nogal belachelijk vond. Tis natuurlijk juist authentiek. Vrolijke sixtiespop, ladida.

Kettel - Look At This! Ha Ha Ha
Kettel in zijn jonge jaren, nog echt in de ban van de grote drie van de IDM. Bevat de absolute klassieker "twinkle twinkle that is you". Hij heeft een goeie hand van samplen, de meest bizarre dieren(tuin?)geluidjes komen langs. (Alsmede vocodeloops enzo, fijn)

Frostparade - Self Clinging Climbers
Zulke muziek wil ik nou stiekem ook gewoon maken. 8-track, aanstekelijke lo-fi popsongs, vleugjes plagiaat, tikkeltje larmoyante stem. Kortom: geweldig.
Ooit zal het lukken :)

op de site van LVR lees ik dat Frostparade in 2006 met een nieuw album zou komen (including een zangeres, laptop en hoempapablazers) wat zou daar mee gebeurd zijn..?

d'r was vorig jaar een nieuw album, hikikomori. graties te downloaden op http://www.frostparade.com/ (klik op de ikoontjes achter de tracknaam in het speulertje). was als ik me goed herinner wel een aardige plaat. kan me echter geen hoempapablazars voor de geest halen.

oh!

alleen maar te downloaden.. toch jammer ergens. die man hoort op cdr.

Hmm, ik blijf bij Genghis Tron toch een licht nieuwe-kleren-van-de-keizer gevoel houden. Erg bijzondere sound inderdaad met die electro/IDM-invloeden en zeker geen onaardige plaat, maar uiteindelijk toch vooral te weinig vleesch op de botten, te weinig spaanders, niet fysiek genoeg voor een metalplaat. Dillinger Escape Plan zijn ook geen geniale liedjesschrijvers, maar die hebben in ieder geval meer memorabele riffs, en een surplus aan stootkracht en rollercoaster ride-gevoel. Van Genghis Tron vind ik eigenlijk de prog-dingetjes nog het leukst, maar om daar nou helemaal hype-rdepiep van te worden… Draai er voor de grap eens medeRelapsers Pig Destroyer achteraan, dan hangen de vellen er dus wel meteen bij :)

PxDx zijn een baas.

Ben wel benieuwd waar dat heen gaat als de elektronica man z'n zegje wat meer gaat doen, dat kwam niet echt noemenswaardig uit de verf op hun laatste.

En dat doet me eraan denken die 10" van Asterisk* door de Marhaug/Merzbow mangel nog 'ns te bestellen.

Phantom Limb is zo gruwelijk goed; tussen de vellen door bungelt geregeld een heimelijk traantje, hoor :) Zet maar fijn op je lijstje Ludo! (al vergt het wellicht een geoefend achtbaanberijdersoor om de thrash-goodies onder de blastbeats vandaan te peuteren)

"niet fysiek genoeg voor een metalplaat."

Het is ook meer een sort prog/noise-ding dan metal. Het ook niet rauw, maar het heeft wel een soort ruimteoorloggevoel, een beetje zoals de hoes van hun vorige plaat:
http://bp0.blogger.com/_-b416qV-U0o/RjYtONqsZdI/AAAAAAAAAVs/FZhkFlSM5nA/s400/genghis+tron+-+dead+mountain+mouth.jpg

"Dillinger Escape Plan zijn ook geen geniale liedjesschrijvers"

Als je nummers als 'Horse Hunter' en 'Dead as History' kan schrijven ben je in mijn ogen wél een geniale liedjesschrijver.

"Draai er voor de grap eens medeRelapsers Pig Destroyer achteraan"

Dat is anders. Dat gaat om de rauwe stukken vlees en seriemoordenaars. Genghis Tron draait om die prog-dingetjes, dat hele nerds met ADHD-gevoel.

Dan zal ik er wel gewoon niet beta genoeg voor zijn. En ja, "Dead As History", uitzondering, regel... Laat ik er dan meteen ook maar even rond voor uit komen dat ik "Black Bubblegum" een onuitstaanbaar kutnummer vind. Zo, dat lucht op :)

Phantom Limb is zo gruwelijk goed; tussen de vellen door bungelt geregeld een heimelijk traantje, hoor :) Zet maar fijn op je lijstje Ludo!

hehe, ok ok ;) een moderne klassieker zowaar.