CD Recensies nuttig of niet?

Message Bookmarked

Bookmark Removed

Wekelijks verschijnen er tientallen CD recensies alleen al in Nederland. Wat is het nut van dergelijke recensies? Kopen jullie wel eens wat naar aanleiding van een positieve recensie. of juist niet door een negatieve.En wat maakt een goede recensie een goede recensie? Wat zijn de technieken?Wie schrijft volgens jullie goede recensies? En is in deze tijd van techniek het geen pure armoede om dingen op te schrijven terwijl je ze ook kunt laten horen.Volgens de een heb je een referentiekader en achtergronden nodig om muziek te kunnen waarderen.Terwijl andere zeggen ik luister en vind iets mooi of niet.Kun je muziek trouwens in woorden vangen schiet onze taal soms niet te kort om muziek te kunnen omschrijven? of moet je niet moeilijk doen en gewoon luisteren, zonder enige voorkennis? Kennen jullie nog voorbeelden en zinnen uit recensies uit het verleden die je zijn bijgebleven?(ik niet) of weet je vaak niet eens wie de schrijver van een recensie is? Kunnen we nog wat leren uit Engeland en Amerika of zijn we in Nederland volwassen genoeg om dit vak onder de knie te hebben? Is het trouwens wel een vak?, of doe je recensies naast je gewone werk als popjournalist en is het een mooie manier om aan gratis CD'S te komen?

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 09:18 (twenty-two years ago)

Ik ben zo triest dat ik hele lappen tekst uit recensies van de Melody Maker in de periode 1990 - 1995 kan opdreunen, zo intensief las ik die recensies. Heb ook het idee dat ik onbewust vaak hele zinnen hergebruik in mijn KM recensies.

Maar goed er is een bepaald genot in het lezen over muziek dat bijna zo prettig is als de muziek zelf.

― Omar (Omar), Monday, 9 December 2002 09:33 (twenty-two years ago)

volgens hebben we deze thread al gehad. ergens vorig jaar.

overigens schrijft Omar (kindamuzik) bloedmooie recensies. echte miniverhaaltjes voor de doorgewinterde recensielezer overigens. mensen die een simpel verhaal plus cijfer verwachten, kunnen omar's brouwsels beter overslaan.

verder is harry prenger (heaven) meester in het schrijven van de pure opscene-recensie: niet langer dan zes regels en toch informatief met humor.

jacco de boer (musicplanet) kan het overigens ook aardig, al is zijn stijl nog duidelijk meer gericht op cynisme dan op inhoud. hopen dat hij de perfecte balans vindt.

overigens ben ik nu bezig met het schrijven van de KindaMuzik handleiding Hoe Schrijf Ik Een Goede Review. input is welkom.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 10:17 (twenty-two years ago)

Recensies vormen voor mij het ultieme stukje popschrijverij. Ik vind het over het algemeen erg leuk om ze te schrijven, al heb ik de ultieme recensie nog nooit geschreven, ook niet iets wat daar bij in de buurt kwam. De ultieme recensie geeft goed weer hoe een CD (plaat, single etc.) klinkt, ook voor de minder ingewijde lezer, zonder dat er voor de kenner alleen maar clichés worden genoemd. Bovendien geeft de ultieme recensie de mening van de schrijver weer, waarbij enig enthousiasme zeker moet worden overgedragen, zonder dat de mening allesbepalend is: ook uit een dolenthousiaste recensie moeten sommige lezers kunnen halen dat de betreffende plaat niets voor hen is (of andersom). En tenslotte is de ultieme recensie zo bondig mogelijk. Dat laatste is mijn voornaamste kritiek op KindaMuzik: veel te veel recensies van meerdere alinea's met een vaak veel te lange aanloop. Als ik dan niet heel erg per se wil weten hoe de plaat klinkt of wat de schrijver er van vindt ben ik zo weg, zeker op internet. Pitchfork is wat dit betreft trouwens nog vaak veel erger.

Een zijn een paar magazines (op dit moment alleen websites) die ik gebruik voor het bepalen van mijn "aankoopbeleid", de overige recensies die ik lees (o.a. OOR, KM) gebruik ik vooral "ter informatie".

En recensies schrijven omdat je dan gratis CD's krijgt is wel het laagste dat er op popschrijfgebied is.

― Martijn Grooten (martijng), Monday, 9 December 2002 10:42 (twenty-two years ago)

CD-recensies zijn ontzettend belangrijk, het is een filter voor velen. Mensen die professioneel met muziek bezig zijn kunnen anderen inlichten over wat interessant is en wat juist niet. En in een goede CD-recensie worden de juiste mensen aangesproken. De markt is zo overvol met releases, het is goed dat journalisten hier orde in aanbrengen.

Ik raad aan om namen van schrijvers te onthouden bij recensies. Heeft een persoon je een paar keer aangesproken en ben je het eens met zijn/haar recensie, hou dan ook de rest in de gaten want zo kan je weer iets interessants ontdekken.

― Norbert Pek (Norbert Pek), Monday, 9 December 2002 10:51 (twenty-two years ago)

Persoonlijk vind ik de vorm en stijl van een recensie belangrijker dan de inhoud.En dan moet ik constateren dat er te weinig recensenten rondlopen in Nederland met een eigen unieke stijl. Welke nummers er op een Cd staan en hoeveel en of Jantje Pietje of Klaasje en mischien Gijs er op meespeelt en wie de invloeden zijn is voor mij van geen enkel belang, dat kan ik zelf wel op en uitzoeken.Belangrijker is de sfeer en de persoonlijke beleving van de recencent bij het beluisteren van de desbetreffende muziek dat is pas echt subjectief!.Maar dit is natuurlijk om eens een dooddoener van jewelste te gebruiken vooral een kwestie van smaak.Want persoonlijk lees ik ook veel liever de vroege Reve dan de late Mulisch.Terwijl andere zweren bij de laatste.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 10:53 (twenty-two years ago)

wie de invloeden zijn is voor mij van geen enkel belang

Dit kan toch ook een reden zijn voor mensen om er naar te gaan luisteren? Stel je voor dat je een grote fan bent van The Clash en dan blijkt er een bandje The Libertines er door geïnspireerd te zijn: een duidelijke referentie en een reden om het eens uit te proberen.

― Norbert Pek (Norbert Pek), Monday, 9 December 2002 10:54 (twenty-two years ago)

Heyyy, Theo maakt mijn dag. :) Nou maar hopen dat de overgang naar Nederlands goed gaat. Maarreh een handleiding?

zo bondig mogelijk

daar geloof ik niet zo in als stelregel.
Tsja en het nut van recensies? Een soort voorproeven nietwaar?

― Omar (Omar), Monday, 9 December 2002 10:56 (twenty-two years ago)

En recensies schrijven omdat je dan gratis CD's krijgt is wel het laagste dat er op popschrijfgebied is.

Dus je kent ze wel! Die lage mensen op popschrijfgebied?

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 10:57 (twenty-two years ago)

Want persoonlijk lees ik ook veel liever de vroege Reve dan de late Mulisch.Terwijl andere zweren bij de laatste.
dat heeft niets van doen met smaak. de vroege Reve en Hermans zijn altijd al superieur geweest aan Mulisch. het volk heeft gewoon geen smaak. dat zijn feiten.

overigens ben ik het totaal niet met je eens dat bvorm bij een review het belangrijkste is. inhoud is namelijk ook: wat voor muziek staat er op de cd, heo klinkt het, welke beelden roept het op?

ergo: een goede recensie is inhoud verpakt in een goddelijk laagje vorm. zoals gezegd: check Omar's reviews op KM.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 10:59 (twenty-two years ago)

Welke nummers er op een Cd staan en hoeveel en of Jantje Pietje of Klaasje en mischien Gijs er op meespeelt en wie de invloeden zijn is voor mij van geen enkel belang, dat kan ik zelf wel op en uitzoeken.

Natuurlijk. Maar zul je dat ook doen bij bands waar je nog nooit van gehoord hebt? Kijk bij een nieuwe plaat van U2 of Neil Young is dit informatie waar de lezer - die de bands toch wel zal kennen - weinig aan heeft. Maar heel vaak is een recensie de eerste kennismaking met een band. Dan wil je ten eerste en vooral weten hoe iets klinkt, welke referenties er zijn te maken.

Dus je kent ze wel! Die lage mensen op popschrijfgebied?

Nee, ik ben ze nog nooit tegengekomen (ze zullen het ook nooit toegeven). Ik baseer me op uitspraken van verschillende mensen die voor grotere en kleinere magazines schrijven (schreven).

een goede recensie is inhoud verpakt in een goddelijk laagje vorm

Helemaal mee eens.

― Martijn Grooten (martijng), Monday, 9 December 2002 11:02 (twenty-two years ago)

ik geloof absoluut niet in de regel: zo bondig mogelijk. vind ik zelfs complete onzin. soms eist een plaatje een lange analyse op zijn omars, soms een korte, steekhoudende en amusante verhandeling van feiten op zijn prengers. beiden kunnen heel leuk zijn, beiden kunnen heel goed zijn, evenals dat de beide vormen volkomen kut kunnen zijn. het gaat hierbij dus om te uitvoering, niet om de vorm persé.

― bas (bas), Monday, 9 December 2002 11:05 (twenty-two years ago)

Dit kan toch ook een reden zijn voor mensen om er naar te gaan luisteren? Stel je voor dat je een grote fan bent van The Clash en dan blijkt er een bandje The Libertines er door geïnspireerd te zijn: een duidelijke referentie en een reden om het eens uit te proberen.

Ja dat kan een goede en legitieme reden zijn voor sommige mensen om The Libertines dan te luisteren of te kopen.maar het kan ook andersom werken dat mensen zeggen the Clash JA LEUK MAAR....En dan kun je beter zonder referenties gaan luisteren want mischien heb jij zelf die associatie The Clash/the Libertines helemaal niet!. En vind je the Libertines veel leuker dan the Clash! en luister je geen Libertines omdat je denk te weten hoe het klinkt doordat je de recensie hebt gelezen.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 11:06 (twenty-two years ago)

ik leen vaak cd's bij de bieb alleen afgaand op een recensie.. laatst Linda Thompson nog, of ik download van de artiest wat mp3's. Recensies zijn nuttig omdat ze 1) vertellen wat er uit is en dat weet ik lang niet altijd en 2) ze je soms nieuwsgierig maken hoe de cd klinkt. dat is het belangrijkste een recensent moet overbrengen wat hij van de cd vind en mij nieuwsgierig maken dan wel mij overtuigen dat ik die cd echt links moet laten liggen.

― Ludo (Ludo), Monday, 9 December 2002 11:07 (twenty-two years ago)

ik geloof absoluut niet in de regel: zo bondig mogelijk. (...) soms eist een plaatje een lange analyse op zijn omars, soms een korte, steekhoudende en amusante verhandeling van feiten op zijn prengers.

Dat is precies wat ik bedoel met zo bondig mogelijk. Als het lang moet, dan moet het lang. Maar maak niet langer dan nodig!
Als iemand een verhaaltje wil schrijven over een bepaalde CD, prima, leuk zelfs (zie diverse stukken op de subs), maar doe dat dan niet in een recensierubriek, gebruik daarvoor een collumn, een artikel etc (helaas bieden weinig media deze mogelijkheid). Waar ik op doelde is dat je in sommige media - en vooral online-magazines omdat die minder redenen hebben om recensies kort te houden - gewone recensies leest waarbij in de eerste twee alinea's de plaat en band waarom het gaat helemaal niet worden genoemd. Dan vind ik dat je niet goed door hebt wat het doel van een recensie is. (Zie als voorbeeld deze door Norbert al eens genoemde recensie op Pitchfork)

― Martijn Grooten (martijng), Monday, 9 December 2002 11:16 (twenty-two years ago)

Er zijn mensen die niet naar Gorki willen luisteren omdat ze zenuwachtig worden van de eentonige stem van Luc De Vos. Er zijn mensen die om dezelfde reden niet naar Neil Young of Bob Dylan luisteren, dus dat valt mee. Andere mensen storen zich aan de gewrongen kwakzalverpoëzie in de teksten van De Vos. Maar geen van beide soorten mensen vindt men - toch als we de Gorki-recensies van onze noorderburen mogen geloven - in Nederland. In Nederland is Luc De Vos een genie, een martelaar en een profeet. In Nederland wonen weinig Belgen en heel veel Nederlanders, vandaar. Luc De Vos is een Belg, hij woont, leeft en eet hier, drinkt Belgisch bier en schrijft over België. En dat vindt men in Nederland leuk.

Het bovenstaande komt uit een recensie in Humo over eindelijk vakantie van Gorki.Zo te lezen is smaak ook erg cultureel bepaald Nederland/Belgie.Hoewel ik het er totaal mee oneens ben vind ik dit toch een perfect begin van een recensie.Het prikkelt en stimuleert mij tot verder lezen maar had aan de andere kant geen enkele invloed op mijn aankoopbeleid en mening over deze CD.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 11:24 (twenty-two years ago)

mee eens Olaf. mooi, prikkeld begin. en uiteraard is smaak cultureel bepaald hoe zou je er anders aan moeten komen? van het zaadjes van pa of eitjes van je moeder zeker? la me nie lache.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 11:30 (twenty-two years ago)

en uiteraard is smaak cultureel bepaald hoe zou je er anders aan moeten komen? van het zaadjes van pa of eitjes van je moeder zeker? la me nie lache.

Natuurlijk Theo heb je groot gelijk!Maar hier bedoel ik specifiek een CD die in Oor en in andere nederlandse media lovend is besproken en In Belgie vooral word afgekraakt.Is dat het profeet in eigen land syndroom? Ook valt me op dat in Belgie de namen van het Exelsior Label(Daryll Ann,Johan,Spinvis) vaak hele negatieve recencies krijgen dit in tegenstelling met Nederland dus de bovenstaande logica gaat ook niet altijd op.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 11:48 (twenty-two years ago)

Om in te gaan op de oorspronkelijke kwestie: De vraag of CD-recensies (nog) nuttig zijn lijkt mij voor een recensent niet zo belangrijk als de vraag of hij ze nog wil schrijven. Zolang je nog de behoefte voelt om datgene wat je aan kennis en inzichten hebt over (nieuwe) muziek te delen met anderen, wat let je om dat te doen? Prima toch? De vraag of het beoogde publiek (zo je wilt: het "volk") daar een boodschap aan heeft vind ik persoonlijk van secundair belang. In eerste instantie gaat 't erom of je zelf vindt dat je iets te melden hebt.

Trouwens, ik herinner me ineens een recensie (uit OOR) van Beck's "Midnite Vultures", die ik qua schrijfstijl zo verschrikkelijk lelijk vond, dat ik de naam van de schrijver nooit meer vergeten ben: Raymond Rotteveel. De manier waarop hij in zijn stukje probeerde te verwoorden hoe waanzinnig funky hij die plaat wel niet vond, deed mij denken: "Raymond, volgens mij heb jij zelf alles behàlve de funk". Het gevolg was wel, dat ik sindsdien met veel aandacht zijn recensies heb gelezen en ik moet zeggen: Zo'n misser heeft hij nooit meer gemaakt. Sterker nog: Hij heeft best zinnige dingen te melden.

CHILL
brownr

― Robert Brown (Robert Brown), Monday, 9 December 2002 12:21 (twenty-two years ago)

Kijk, dát soort verhalen verwachten wij dus op een plaat die ’Trailer Tales’ heet. Helaas komt deze cd uit Nederland, waar ’trailer’ de benaming is voor een surplacende caravan - in dit geval het buitenverblijf van Jelle Paulusma, de zanger/gitarist van Daryll-Ann, die grotendeels verantwoordelijk mag worden geacht voor deze plaat. En meteen ook voor de grootste Nederlandse hype sinds de vorige grote Nederlandse hype, die ons nu even ontglipt.

Mocht u zich afvragen waarom deze plaat zoveel beroering heeft veroorzaakt: wij hebben er absoluut geen idee van. Twaalf saaie, mierzoete tracks kabbelen melodieus voorbij, en dan is het gedaan, over with, schluss. Impact op de kosmos: nul. Opwinding: nihil. Rock-’n-rollgehalte: zippo. Já, Daryll-Ann heeft een eigen geluid, maar dat kan van het hemeltergende Within Temptation ook gezegd worden. Já, ’Serenades for the Lonely’ met z’n ontwapenende sixties-blazerssectie swingt wel een beetje, en já, vreet jullie hart uit, Krezip: de jongens van Daryll-Ann zingen vlekkeloos Engels. Maar meer weten we à décharge echt niet te verzinnen.

Kijk, ooit, als we een plaid over onze benen moeten leggen om warm te blijven en ons eten in koffie moeten soppen om het naar binnen te kunnen werken, zullen we dit misschien wel het einde vinden - ook wel omdat het ware einde dan schrikwekkend dichtbij zal zijn. Maar tot dat moment blijft ’Trailer Tales’ het muzikale equivalent van in lauwe dweilen gewikkeld worden. Nú overal te koop.

(mk)

Ik weet niet wie MK van Humo is maar hij is wel goed in Hollandertje pesten en valt door zijn afwijkende mening en taalgebruik in positieve zin op. Alhoewel ik het inhoudelijk vaak met hem oneens ben.Hij maakt me wel nieuwsgierig en weet me uit te dagen.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 13:10 (twenty-two years ago)

een afwijkende mening heeft MK nou niet echt. ook in de nederlandse media kreeg Trailer Tales dergelijke recensies. maar mooi is zijn schrijfsel wel. erg mooi. overigens: inhoudelijk klopt het ook nog eens.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 13:19 (twenty-two years ago)

een afwijkende mening heeft MK nou niet echt. ook in de nederlandse media kreeg Trailer Tales dergelijke recensies

Welke nederlandse media dan? Ik ken alleen positieve recensies(Volkkrant,Oor,Parool,NRC) over Trailer Tales.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 13:28 (twenty-two years ago)

oke oke ik ben wat te snel. deze http://www.kindamuzik.net/article.shtml?id=903 is ook niet echt heel negatief. ik ga op zoek naar andere recensies met een niet al te positieve klank en kleur.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 14:01 (twenty-two years ago)

Zowel de Pitchfork-recensie als de Humo-recensie hierboven aangehaald zijn voorbeelden van hoe het WEL moet. So what dat in de eerste alinea de band niet genoemd wordt? Naam en titel staan er godbetert boven! [het enige wat niet klopt aan de PF-recensie is het eindpunt, 3.3, want dan zouden er nog "a few redeeming qualities" moeten zijn, en die zijn er bij Ben Folds Five natuurlijk niet].
Beide recensies laten me lachen, en dat is ook goed (ontroeren mag ook, maar is moeilijker).
Volgens mij zijn er geen absolute regels voor wat recensies betreft. Lengte, stijl en verdere aanpak kunnen zo sterk verschillen als maar mogelijk is -- wat dat betreft is een recensie net een popsong.

― Lava, Monday, 9 December 2002 15:45 (twenty-two years ago)

(I)’Up’ is de mooiste cd waar ik ooit doorheen heb geslapen.
Peter Gabriel mag de verpersoonlijking zijn van het zeldzame mensentype Extreem Fijne Peer, muzikaal is het sappelen. Al tien jaar trouwens, want zo lang is het geleden dat hij er nog eens een ferme, zij het geheel biologisch afbreekbare lap op heeft gegeven. Een mens vraagt zich af waarom hij zo lang nodig heeft gehad om een verzameling slapte af te scheiden die zelfs door een geheel met margarine ingesmeerde Deboraha Ostrogoth niet tot leven zou kunnen worden gewekt(/I)

Weer uit Humo weergaloos.Waarom kan dit bij ons niet! En hij heeft nog groot gelijk ook.In de Oor werd dit slappe schijfje nog net niet de hemel ingeprezen.

― Olaf molenaar, Monday, 9 December 2002 16:03 (twenty-two years ago)

Weer uit Humo weergaloos.Waarom kan dit bij ons niet!
ik raad je aan vanaf 1 januari wekelijks KindaMuzik te checken. ook in Nederland kan dit moois.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 16:11 (twenty-two years ago)

en nu een laatste om het af te leren! of juist te leren?

McCartney, Paul: ’Wingspan’

De pannenkoek van de pop! Een door jarenlang tofu eten tot bonenstaak verworden softie, op wiens tronie altijd een weke glimlach prijkt die lijkt aangebracht door Tattoo Bertje: dat is Paul McCartney.

De weduwnaar van Linda! Zijn nieuw lief heeft maar één been!

Zegt men. Men zegt zoveel.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 16:12 (twenty-two years ago)

ik raad je aan vanaf 1 januari wekelijks KindaMuzik te checken. ook in Nederland kan dit moois.

Ik ben benieuwd Theo vol verwachting klopt mijn hart wie de koek krijgt en wie de smart!

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 16:15 (twenty-two years ago)

Ik hoop alleen dat de stijl niet gaat overheersen. Ik vind het erg leuk om mooie zinnen te lezen. Maar als ik een cd-recensie lees, wil ik me ook een voorstelling kunnen maken hoe hij klinkt. Prachtig geschreven recensies zijn leuk voor degene die zich veel met muziek bezighouden. De leek wil ook graag geinformeerd worden.

― Patrick, Monday, 9 December 2002 18:42 (twenty-two years ago)

Ik hoop alleen dat de stijl niet gaat overheersen.
zoals ik zelf al schreef, een goede recensie is inhoud verpakt in een goddelijk laagje vorm. geen nood derhalve.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 20:21 (twenty-two years ago)

Eigenlijk is alles geoorloofd als er maar geen cijfer onderstaat.

Okay NME kon het vroeger flikken omdat ze soms wel grappig uit de hoek konden komen: -1000, eeuwige spiraal van 10'en (voor een box van The Byrds). Tegenwoordig is het laf een 7'tje hier een 8'tje daar, dus dan heeft het ook weinig nut.

en Pitchfork met die cijfertjes achter de komma is natuurlijk Satanisch.

― Omar (Omar), Monday, 9 December 2002 20:29 (twenty-two years ago)

Gewoon durven, 1-5 sterren! En alles onder de 3 lees/luister ik niet eens!

― Lava, Monday, 9 December 2002 21:07 (twenty-two years ago)

Gewoon durven, 1-5 sterren! En alles onder de 4 lees/luister ik niet eens!

― Lava, Monday, 9 December 2002 21:08 (twenty-two years ago)

Lava wordt binnen een minuut plots veel kritischer! ;-)

― Martijn Grooten (martijng), Monday, 9 December 2002 21:09 (twenty-two years ago)

Het was toch eigenlijk niet mogelijk? Na het prachtige Happy Traum, dat terecht door pers en publiek omarmd en bejubeld werd, had Daryll Ann eindelijk die zuurverdiende erkenning gekregen die ze al veel eerder verdiende. Alsof de band een pact met de duivel had gesloten en haar ziel had verkocht voor een wereldplaat, was Happy Traum een instant klassieker van een band waar je als Hollander trots op hoort te zijn. Happy Traum te overtreffen leek onhaalbaar. Leek. Trailer Tales is namelijk weer van een onwaarschijnlijke pracht dat je je afvraagt hoe langlopend dat contract met Lucifer wel niet is. Toch is de toon anders. Soberder, intiemer, rustiger…primair. Twaalf hele mooie gitaarliedjes waar de toetsenpartijen als speelse vlinders doorheen fladderen. Songs die hun geheimen pas na een paar draaibeurten prijsgeven. Ook is de muziek veel minder gearrangeerd. De charme zit hem nu in de kleine geluiden en de finesse van het sprankelende gitaarspel van Jelle Paulusma. Het is voornamelijk zijn plaat geworden, zonder de overige bandleden uit te vlakken. De sfeer is dromerig en doet bij vlagen aan The Byrds denken, maar klinkt vooral én onmiskenbaar als Daryll-Ann. En dat is misschien wel de grootse verdienste van deze plaat: een eigen toon, warm en ontroerend, met fraaie liedteksten, waarbij favorieten noemen zinloos is omdat het een aaneenschakeling van hoogtepunten waarborgt. Petje af plaat.
Jan Meijroos

Als je deze recensie van Trailer Tales van musicplanet vergelijkt met de Humo recensie van vraag jezelf af wie moet ik nu geloven! Hebben ze wel beide naar dezelfde CD geluisterd.

― Olaf Molenaar, Monday, 9 December 2002 21:10 (twenty-two years ago)

sterren en cijfers zijn altijd al voor fout volk geweest. daar doet een echt popjournalist nooit aan mee.

― theo (theo), Monday, 9 December 2002 21:14 (twenty-two years ago)

En bij heel dit onderwerp is het woordje subjectivisme nog niet gevallen.
Laat ik eens een voorbeeld noemen van een recensent die ik niet direct een subjectivist wil noemen, maar ook niet van objectivisme kan beschuldigen: Onno Cro-Mag. Elke, maar dan ook elke hardcore-band uit Nederland krijgt van hem een positieve beoordeling. Geheime agenda: help de scene vooruit.

― Jan Peter (janpeter), Monday, 9 December 2002 23:33 (twenty-two years ago)

help de scene vooruit.

Thé Lau was toch solo gegaan?

― Erik van den Berg (Erik van den Berg), Tuesday, 10 December 2002 08:14 (twenty-two years ago)

Ik heb voor mezelf 12 geboden opgesteld voor het schrijven en beoordelen van een goede CD recensie de input heb ik gehaald uit de bovenstaande discussies.

1. Probeer meer te leren van de jonge Reve dan van de late Mulisch.

2. Geef nooit punten of sterren

3. Humor heb je of heb je niet.probeer niet grappig te zijn maar ben grappig.

4. Lees veel MC en MK van Humo op www.humo.be en probeer hen niet te imiteren maar leer wel van ze.

5 Wees zo subjectief mogelijk in je recensie.

6. Een goede recensie is inhoud verpakt in een goddelijk laagje vorm.

7. De eerste paar regels moeten je bijna dwingen tot verder lezen

8. Wees afwijkend zie daarvoor de Daryll Ann recensie in Humo en vergelijk die met de Musicplanet recensie

9. Relativeer af en toe een nieuwe CD is belangrijk maar toch van een ander niveau dan oorlogen,hongernood of natuurrampen

10. Deel je persoonlijke ervaringen bij het luisteren naar een CD met je eventuele lezers.

11.Probeer vergelijkingen zoveel mogelijk te vermijden zoals the Clash/The Libertines, Interpol/Joy Division etcetera.

12. Kraak artiesten boven de 50 zoveel mogelijk af want popmuziek is nog steeds van en voor jongeren.

13. Wees jezelf en ben daar erg blij mee

― Olaf Molenaar, Tuesday, 10 December 2002 08:18 (twenty-two years ago)

De dertiende is logisch dus telt niet mee-)

― Olaf Molenaar, Tuesday, 10 December 2002 08:20 (twenty-two years ago)

En die tweede moet er uit.
Spijt me wel Theo, maar bij een hoop recensenten weet je gewoon niet wat ze nou eigenlijk bedoelen. Volgens mij kan Gijsbert Kamer een hele krant volschrijven met 1 recensie en dan weet je *nog* niet of ie het nou goed vindt of niet. Onderaan graag 1-5 sterren. Niet voor fout volk maar voor simpel volk, zoals ik, dat niet in staat is tot uitputtende exegese van de objectivistische parels van Kamer c.s.

[en eigenlijk mag een 3-sterrensysteem ook: slecht, op de grote hoop, komt in mijn jaarlijst].

― Lava, Tuesday, 10 December 2002 09:08 (twenty-two years ago)

Onno Cro-Mag. Elke, maar dan ook elke hardcore-band uit Nederland krijgt van hem een positieve beoordeling

Tot ze vergeten hem uitbundig te bedanken op hun nieuwe cd of backstage laten komen of "zijn" band Discipline in het voorprogramma laten meespelen...dan zijn de rapen gaar.

― femke (femke), Tuesday, 10 December 2002 10:06 (twenty-two years ago)

Kraak artiesten boven de 50 af? Huh? Cash maar op de brandstapel?

― Patrick, Tuesday, 10 December 2002 10:14 (twenty-two years ago)

ik zou eerder stellen: verbrand meteen het boekje en de bijgeleverde bio en beoordeel de cd op haar muzikale kwaliteit. dandoet het er ook niet meer toe hoe oud de artiest is, wat haar of zijn geaardheid is en of de persoon in kwestie helemaal gaat voor rapen. gaar of niet.

― theo (theo), Tuesday, 10 December 2002 10:19 (twenty-two years ago)

Soms kan de achtergrond van een artiest erg boeiend zijn hoor. En de vormgeving van een product kan best voor een klein gedeelte worden meegenomen in een recensie. Niet als het een doornormaal hoesje is natuurlijk. Maar De Kift heeft toch enkele fraaie omhulsels gemaakt.

― Patrick, Tuesday, 10 December 2002 10:35 (twenty-two years ago)

Kraak artiesten boven de 50 af? Huh? Cash maar op de brandstapel?

Nee voor Cash,Walker,Cohen,Reed en andere knuffelopa's van alternatief Nederland maken we voorlopig nog een uitzondering.Maar voor Mick Jagger,The Eagles,McCartney en andere fossielen zijn we streng en zonder medelijden

― Olaf Molenaar, Tuesday, 10 December 2002 10:51 (twenty-two years ago)

Brengt me gelijk op een idee voor een nieuwe CD reeks: Knuffelopa 1,2,3

― Olaf Molenaar, Tuesday, 10 December 2002 10:56 (twenty-two years ago)

En de vormgeving van een product
tja, de meerderheid van de promo's moet het stellen zonder het mooi vormgegeven hoesje. daarbij bevat een bio doorgaans niets dan propaganda en naar de mond praterij. daar heb je als gonzojournalist/subjectivistisch recensie schrijver weinig aan.

wel leuk: zelf een bio bij een plaat verzinnen en op basis daarvan een review schrijven. over Justin Timberlake bijvoorbeeld: dat hij vroeger eigenlijk een vrouw was maar dat hij op 12jarige leeftijd al onder het mes ging. dat er toen iets misging omdat een Michael Jackson gen per toeval in zijn lichaam kwam. dat hij eigenlijk alle nummers op zijn laatste plaat zelf schreef op harp. dat hij een begnadigd neusfluit speler is maar dat hij zich daarvoor schaamt. etc etc.

― theo (theo), Tuesday, 10 December 2002 11:01 (twenty-two years ago)

dat hij een begnadigd neusfluit speler is

Dat wil ik eens zien met een Michael Jackson neus-)

― Olaf Molenaar, Tuesday, 10 December 2002 11:14 (twenty-two years ago)

Referenties in recensies blijven toch wel eens erg nodig omdat de lezer dan precies weet waar deze band/artiest geplaatst moet worden. De recensent moet toch wel kundig genoeg zijn om goede referenties te kunnen geven. Maar het is zeker geen noodzaak: er kunnen meer dan genoeg middelen zijn om muziek te omschrijven.

Wat mij betreft zijn sterren/cijfers ook zeker niet verplicht. Het is natuurlijk wel een heel duidelijk eindoordeel maar aan de andere kant kan het er wel voor zorgen dat een recensie helemaal niet gelezen wordt: en als deze goed is geschreven mag deze dan ook wel gelezen worden, goed of slecht album.

― Norbert Pek (Norbert Pek), Tuesday, 10 December 2002 13:34 (twenty-two years ago)

Wat mij betreft zijn sterren/cijfers ook zeker niet verplicht.
toch wil ik het sterker stellen: cijfers stralen onkunde uit. het idee om alles in cijferreeksen uit te drukken is infantiel en gevaarlijk. het leidt tot desinteresse en bureaucratie. een plaat is een cijfer. je kunt dan ook heel gemakkelijk allerlei rijtjes maken. er zijn immers cijfers om de volgorde te bepalen. ook kun je dan plots gemiddelden berekenen. ah fijn. er is niet leuker dan gemiddelden. er zijn dan uitspraken mogelijk als: de meerderheid van de platen die dit jaar vanuit Westelijk Polen tot ons kwamen scoorde onder de 3,245. een nieuw record. Vorig jaar lag dit gemiddelde namelijk met 3,546 aanzienlijk hoger. wat is er aan de hand bij deze Polen?

nee een cijfer maskeert het feit dat de recensent te weinig bagage heeft om een goede kwalitatieve recensie te schrijven. niet in staat is met een goed verhaal aan te geven wat zij of hij vindt van de plaat. nog erger: de recensent heeft niet door dat hij of zijn slechts een mening geeft die alleen daarom al niet in een cijfer uit te drukken is. nee, cijfers zijn het gif voor de muzikale ziel, zij degraderen schrijfjes met muziek tot voetnoten in een boek vol statistische overzichten.

dan is er nog iets: namelijk de opvoeding van de lezer. de simpele lezer denkt: ik ga scannen. alles met een 7 over hoger schaf ik aan. fout. dit soort menselijk gedrag is verfoeilijk en treedt het feit dat muziek een hogere goddelijke expressie is met voeten. nee, de lezer dient te worden opgevoed. wat geen cijfers? verdomme, dus toch maar lezen. en dan ontvouwt zich een hele nieuwe wereld aan de muzikale onverlaat. er is meer dan een cijfer. geen 5, 8 of 7, maar een bloedstollend mooie baslijn, of een vervelend saai ritme. dat is nog eens andere koek.

de lezer wordt er beter van. op feestjes antwoordt hij namelijk op evraag wat hij zo goed vindt aan de nieuwe Interpop niet: ze hadden een negen in XXXX, maar nou ze lijken op Joy Division. tel uit je winst. leest ie overigens een recensie van een slechte recensent. maar dat valt af te leren :-)

― theo (theo), Tuesday, 10 December 2002 13:57 (twenty-two years ago)

excuses voor de vele schrijffouten. u heeft vast door dat ik mij enorm opwind over cijfers. ik kan er maar niet aan.

― theo (theo), Tuesday, 10 December 2002 14:00 (twenty-two years ago)

Soms heeft een recensent echter de keuze zelf niet, maar komt bij een blad of site waar op deze manier gewerkt wordt. Dan ligt het dus niet aan de schrijver zelf maar aan het vooropgestelde format. Maar dan zie je dat er nog wel vaak humoristisch mee om wordt gegaan, al eindigen de meest humoristische recensies meestal in 1 ster of een extreem laag cijfer. Maar inderdaad: de tekst zou voldoende moeten zijn. Dan moet de scannende lezer in deze tijd van informatie-overkill toch maar eens de tijd nemen om alles rustig tot zich te nemen.

― Norbert Pek (Norbert Pek), Tuesday, 10 December 2002 14:09 (twenty-two years ago)

toch wil ik het sterker stellen: cijfers stralen onkunde uit. het idee om alles in cijferreeksen uit te drukken is infantiel en gevaarlijk. het leidt tot desinteresse en bureaucratie.
Ik ben benieuwd wat onze huisstatisticus Martijn der H. hier van vindt. Trouwens, best lastig typen met wanten aan.

― Els (Aurora), Tuesday, 10 December 2002 15:08 (twenty-two years ago)

Stelling: het uitdelen van cijfers/sterren is de ultieme vorm van subjectivistische popjournalistiek.

alles met een 7 over hoger schaf ik aan

Wie zo dom is, verdiend niet beter.

Je maak een aantal keuzes als je recensies uitkiest om te lezen: artiest, genre, schrijver, prominentie van plaatsing, leuke titel, whatever. Een cijfer (eventueel in combinatie met een andere factor) is slechts één van vele. Ik ben voor. Het probleem bij OOR is er veel specialisten zijn die maar over één soort muziek schrijven. Als Kees Smallegange (met alle respect) één of andere r&b-plaat een 8 geeft, zal ik geneigd zijn te denken: ach, het zal wel. Idem bij de death-metalspecialist.

― JoB (JoB), Tuesday, 10 December 2002 16:19 (twenty-two years ago)

Stelling: het uitdelen van cijfers/sterren is de ultieme vorm van subjectivistische popjournalistiek
niet. subjectivisten willen niet objectiveren. hebben er geen behoefte aan om hun mening te voorzien van een algemeen geldende opinie. de echte subjectivist weet dat zij of hij bezig is met het geven van een subjectieve mening. een mening die ze niet zomaar voor niets weggeven. de lezer moet moeite doen, moet begrijpen waarom de subjectivist tot zijn of haar oordeel komt. subjectivisme en cijfers? nee Job dat gaat echt niet samen.

― theo (theo), Tuesday, 10 December 2002 16:37 (twenty-two years ago)

Stelling: het uitdelen van cijfers/sterren is de ultieme vorm van subjectivistische popjournalistiek.

De "ultieme vorm" gaat wat ver, maar er zit zeker wat in. In ieder geval moet je cijfertjes niet op gaan vatten als een objectief oordeel over de plaat. Dus het is onzin om louter recensies te lezen met een 7 of hoger. Evenzo is het onzin gemiddelden te gaan nemen over verschillende recensenten en zo een oordeel over een bepaald gebied of een bepaald genre te vellen. Dat gebeurt veel te vaak en daarom ben ik niet rouwig dat een blad als OOR geen cijfertjes doet. Al zou het, zoals hierboven al door iemand aangegeven, soms wel helpen, omdat sommige recensenten te weinig duidelijk maken wat ze nu uiteindelijk van de plaat vinden.

Wat me vooral ergert is als het cijfer niet in overeenstemming is met de inhoud van de recensie. In Heaven krijgen alle besproken platen een waardering met sterretjes: 1 tot 5 sterren, halve ook mogelijk. Nu staat in het laatst nummer een recensie van The Riplets die louter positieve dingen laat horen (citaten: "hoera", "donkere dagen opeens niet meer zo donker", "alles muzikaal perfect in een rij", "staat als een huis"). Drie sterren.

― Martijn Grooten (martijng), Tuesday, 10 December 2002 16:39 (twenty-two years ago)

Ik ben benieuwd wat onze huisstatisticus Martijn der H. hier van vindt.

Martijn ter H. is geen statisticus meer en wil op geen enkele wijze meer worden geassocieerd met of herinnerd aan zijn periode op het CBS. Zijn laatste bijdrage aan wat zich daar afspeelt is het voorstel "Gij die hier binnentreedt, laat alle hoop varen" boven de ingang te zetten.

Verder is Martijn ter H. in het algemeen tegen cijfers. Ook een slechte recensie kan nl. voor sommigen aanleiding zijn een plaat te checken. Stel ik zeg dat iets een gezapige zeikplaat is die wel een beetje aan Daryll Ann doet denken, dan kan dat voor een DA fan reden zijn dat toch maar eens te gaan luisteren. Noemt Norbert iets een bak teringherrie (of iets in die strekking) dan check ik het ook altijd even.

Er is wel één geval waarin wel een cijfer mag van mij: als het een persoonlijke voorspelling is. Nou zijn de meeste van die voorspellingsprogramma's nog heel slecht, maar er zijn ook hele goede experimenten geweest (MediaUnbound's demo gaf bij mij bv hele goede resultaten) en als iemand die erg in technologische vooruitgang geloof voorzie ik binnen een jaar of 10 wel hypernauwkeurige algoritmes, die precies kunnen voorspellen wat je leuk vindt, zelfs al is het Midden-Afrikaanse muziek die volkomen buiten je referentiekader valt.

― Martijn ter Haar (wmterhaar), Tuesday, 10 December 2002 16:44 (twenty-two years ago)

subjectivisten willen niet objectiveren

Waar komt toch dat rare idee vandaan dat zodra er cijfertjes aan te pas komen, het objectief wordt? Hoogstens geven cijfers op een objectieve manier de subjectieve mening van de recensent weer.

Ook een slechte recensie kan nl. voor sommigen aanleiding zijn een plaat te checken.

Dit is iets dat veel te weinig recensenten zich beseffen. Dan wordt een plaat op een (vaak ontzettend grappige) manier de grond in geboord, zonder dat je wordt vertelt hoe de plaat dan klinkt. Andersom kan bij een lovende recensie een kanttekening geen kwaad: op de nieuwe Apples In Stereo wordt een andere weg ingeslagen, minder pop, eerder rauw en punk. Ik vind het hun beste plaat totnogtoe, maar ik realiseer me ook dat veel fans teleurgesteld zullen zijn. Ik heb dat ook in mijn recensie vermeld.

― Martijn Grooten (martijng), Tuesday, 10 December 2002 17:11 (twenty-two years ago)

Wat een aversie tegen cijfers. Ik vind het gewoon wel grappig om te zien wat voor rapportcijfer een recensent geeft aan een plaat. Je moet daar niet al te hoogdravend over doen, denk ik. De gemiddelde lezer leest sowieso niet alle recensies. Dus wat maakt het uit als er een beetje gescand word?

― Patrick, Tuesday, 10 December 2002 17:50 (twenty-two years ago)

Twee redenen, Patrick:
a) Het voedt de gemakzucht van het publiek: De lezer neemt eerst kennis van 't cijfer, dan pas de onderbouwde mening van de recensent. Immers, waarop valt je oog in eerste instantie?
b) Het ondermijnt 't ego van de recensent: Wat is belangrijker voor de lezer? Het cijfer of de kwaliteit van het stukje?

CHILL
brownr

― Robert Brown (Robert Brown), Wednesday, 11 December 2002 07:53 (twenty-two years ago)

Ik moet trouwens terugnemen wat ik hierboven over Heaven gezegd heb. In het hoofdredactioneel wordt het netjes uitgelegd: ze bespreken vooral platen die ze goed vinden (lovenswaardig wat mij betreft), daarom betekent 2 sterren al "behoorlijk goed" en 3 sterren "klasseplaat" (ofzoiets). 5 sterren (mijlpaal in de popgeschiedenis) wordt zelden gegeven. Vandaar.

― Martijn Grooten (martijng), Wednesday, 11 December 2002 08:40 (twenty-two years ago)

Volgens mij zou je het volgende systeem moeten hanteren:

10) komt in mijn toptien allertijden
9) komt in mijn toptien van het decennium / plaat van het jaar
8) komt in mijn toptien van het jaar
7) geen totale topper, maar niet veel mis mee
6) best aardig om naar te luisteren
5) geen totale prut, maar hoef ik nooit meer te horen
4) zwaar teleurstellend
3) stelt geen klap voor
2) totale prut
1) zou verboden moeten worden

― JoB (JoB), Wednesday, 11 December 2002 11:28 (twenty-two years ago)

Dit is wel precies de reden waarom cijfers voor mij als recensent niet zouden werken. Er zijn dan namelijk altijd mensen die gaan tellen. En dan krijg je reacties als "hoe kunnen er nou 43 platen in je toptien van het jaar staan?"

― Martijn Grooten (martijng), Wednesday, 11 December 2002 12:37 (twenty-two years ago)

Dat argument klopt niet. Je kunt best eerst 10 platen benoemen tot top-10-kandidaten, en dan een elfde ook: betekent alleen dat er 1 van de eerdere 10 uitvalt.

Los daarvan zijn mensen die met dat soort opmerkingen komen gewoon geestesziek, daar hoef je denk ik geen rekening mee te houden.

― Lava, Wednesday, 11 December 2002 12:51 (twenty-two years ago)

Daarbij moet je ook selectief zijn. Wie van 43 platen vindt dat ze in z'n top tien horen (analoog: een 8 of hoger krijgen) zou iets kritischer met z'n waarden moeten omspringen; al is dit afhankelijk van de hoeveelheid platen die hij/zij besproken heeft - als dat er in dit geval maar pakweg honderd zijn: tja...
Persoonlijk heb ik het niet zo op recensenten die iedere week opnieuw de plaat van het jaar ontdekken. Ik vind dat niet meer geloofwaardig. Wat ook speelt: het komt bij mij zelden voor dat ik de platen die ik in mijn jaarlijstje zet bij uitkomen ook al direct ongelooflijk-helemaal-fantastisch-niet-te-filmen-nog-nooit-zoiets-gehoord-vind. De platen waarbij ik dat wel heb komen na drie keer draaien de kast al niet meer uit. Ook daar pas ik dus maar voor op.

― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 11 December 2002 13:18 (twenty-two years ago)

Daarbij moet je ook selectief zijn.

Precies. Recensenten vergeten nog wel eens dat de meeste mensen geen twee cd's per week (kunnen) kopen...

― JoB (JoB), Wednesday, 11 December 2002 16:47 (twenty-two years ago)

Ik ben erg voor cijfers. Ze zijn voor mij simpelweg vaak een reden om een recensie al dan niet te lezen. Ik lees de recensies met de extreem hoge cijfers en de recensies met de extreem lage cijfers. Daartussen interesseert me niet. Het gaat om de extremen, weg met de middelmaat.

Maar van mij mogen de recensies ook ingeruild worden voor pakkende en uitgesproken conclusies. Maar dan hoop ik wel op meer creativiteit van de Nederlandse schrijvers. Volgens Theo gaat Kindamuzik hier vanaf volgend jaar voor zorgen en verder zo'n beetje ook in alle leemten voorzien. Ik hoop het ...

Samenvattend: een mens heeft geen tijd om alle recensies die verschijnen te lezen. Je moet ergens op selecteren. Dat kun je dan onder meer op basis van het enthousiasme of de afschuw van de schrijver doen ...

Meer cijfers!

― erwin blom, Wednesday, 11 December 2002 16:54 (twenty-two years ago)

Persoonlijk heb ik het niet zo op recensenten die iedere week opnieuw de plaat van het jaar ontdekken.

Dat is het andere uiterste, zo bedoelde ik het ook niet. Dat aantal van 43 was bewust een beetje overdreven.
Voor mij staat muziek gelijk aan enthousiasme. Ik luister naar muziek omdat het zo ontzettend leuk is, schrijf over muziek omdat ik dat enthousiasme uit wil stralen en wellicht anderen kan overtuigen van mijn enthousiasme over bepaalde bands. Dat is mijn drijfveer, niet het feit dat ik graag een mening over muziek in het algemeen wil hebben. Mocht het enthousiasme om welke reden ooit verloren gaan, dan stop ik direct met schrijven.
Ik vind het schrijven van negatieve recensies ook nooit leuk (hoewel je daar best veel creativiteit en humor in kwijt kunt), al is het maar omdat je dan naar muziek moet luisteren die niet goed is. Om dezelfde reden wil ik ook alleen maar promo's ontvangen van dingen die ik zelf zou kopen.

― Martijn Grooten (martijng), Wednesday, 11 December 2002 17:29 (twenty-two years ago)

Ook erg vervelend van cijfers geven is dat je consistent wilt zijn. Dan denk je: ik geef die plaat een 7. Maar die andere plaat heb ik ook een 7 gegeven en deze vind ik eigenlijk beter. Misschien had ik die andere toch beter een 6 kunnen geven. En zo verder.

― Martijn ter Haar (wmterhaar), Wednesday, 11 December 2002 17:49 (twenty-two years ago)

Het suggereert ook een bepaalde vergelijkbaarheid van platen, terwijl die vaak ver te zoeken is. Criteria die voor de ene plaat opgaan gaan vaak helemaal nergens over bij een andere.. Wat mij betreft zijn platen toch een context op zich. Ik kan geen vergelijkingen trekken tussen een popplaat en een jazzplaat, tenminste niet als de conclusie een oordeel op moet leveren over welke 'beter' en dus meer punten waard is..

― jasper (oblomov), Wednesday, 11 December 2002 18:52 (twenty-two years ago)

Nog een nadeel van cijfertjes en sterretjes/rondjes/middelvingertjes is dat op een gegeven moment de meerderheid van de platen zevens of 4 sterren krijgt en daar schiet je nog steeds geen ene fuck mee op.

En ja Martijn ter H. geeft ook wel een fijn punt: waarom jezelf pijnigen met dat soort ontzettende leraar-problemen. ;)

― Omar., Wednesday, 11 December 2002 19:01 (twenty-two years ago)

Wat maakt mij als lezer in hemelsnaam 't ego van een popjournalist uit. Ik wil gewoon een goede recensie en een goed afgewogen cijfer (of vijfsterrensysteem). Ik leg alle argumenten tegen cijfers gewoon lekker naast me neer. :-P Niet dat ik er wat over te vertellen heb...

― Patrick, Thursday, 12 December 2002 17:38 (twenty-two years ago)

You must be logged in to post. Please either login here, or if you are not registered, you may register here.