Noorderslag: drie bergetappes in Groningen

Eurosonic/Noorderslag, een drie dagen durende uitputtingsslag in Groningen. De stad waar dit jaar de wielerronde Giro van start ging. Ook Eurosonic/Noorderslag kun je vergelijken met een wielerwedstrijd. Drie bergetappes die slingeren langs teleurstellingen en verassingen, over hoogte- en dieptepunten en langs ravijnen en prachtige vergezichten.
De eerste etappe was relatief kort. Na lang wachten (20 minuten) in de kou voor de deur van Vera klonk het startschot. Er volgde een afdaling naar het gehypete The Libertines Dit Britse viertal werd vooraf de lucht in gehemeld als had God zelf een gitaar om zijn nek gehangen. Maar wat een aanfluiting was hun concert. De pauzes tussen de nummers duurden zolang en werden opgevuld met een vreselijke backingtrack waar soms een applaus en soms een gillende man vanaf kwam. Alle vaart werd uit het optreden gehaald. Ook speelden ze rommelig en slordig. Wel hadden ze wat leuke liedjes, dus misschien is de cd wel leuk. Daarna volgde de eerste klim naar het hooggebergte, een briljant optreden van het Groningse Audio Transparent. Hun songs waren van een betoverende schoonheid, Ook Lawn, eveneens uit Groningen, overtuigde met repeterende noise gitaarpartijen en Jimmy Barrock, half Gronings, half Rotterdams (gitarist speelt in Feverdream) was ook een hoogtepunt van de eerste avond.
De tweede etappe was aanzienlijk zwaarder. Het eerste optreden dat ik had willen zien (Bettie Serveert) miste ik omdat het diner nogal uitliep. Daarom maar weer naar Vera. Nu voor een hype uit Zweden. Deze vier Scandinaviers probeerden wel heel erg brits te zijn, met hun hippe kapsels en opgefokte spel, maar hun accent leidde daarvoor teveel af en het gebrek aan zowel zangtalent en goede nummers deden mij verzuchten nooit meer tijdens Noorderslag naar Vera te gaan (hoewel het bier maar liefst 1 euro en 10 eurocent goedkoper is dan in Paradiso). Daarna doorgefietst naar een andere Scandinavische band Apparat Organ Quartet. Hiervan wist ik dat het een buitengewoon leuke band is, want ik had ze twee jaar geleden al eens in Paradiso aan het werk gezien, evenals op Roskilde afgelopen zomer. De vier toetsenisten en drummer spelen instrumentale songs op versleten orgels en gevonden keyboards. En rocken dat die gasten doen. Wauw. En een cd van ze gekregen! Ik hoorde ook nog Oscar van Club Lek met ze praten en ze uitnodigen voor een optreden in de Desmet Studio, evenals een medewerker van Mojo, die wilde weten of de jongens eind augustus beschikbaar waren (Lowlands!). Daarna een niet noemenswaardig rockbandje gezien en een slaapverwekkende knoppendraaier die langdradige electro uit een pc toverde (Kettel). Daarna overrompeld door de live dj-set van C-mon & Kipsky.
De laatste uitputtingsslag de bergetappe die Noorderlag heet. Onze avond voerde van een hilarisch dieptepunten naar de alp d'Huez van de gitaarrock. Maar de eerste col was Grote Prijswinnaar Satellite7 -goed optreden, vergelijkbaar met dat tijdens de finale van de Grote Prijs- waarna de afdaling volgde langs de Moordgasten -twee jochies (12 en 14) die denken dat ze Def P in hun binnenzak hebben. Vooral lachwekkend- naar At The Close Of Everyday die in het kleinste zaaltje een intiem optreden verzorgden en vooral deden denken aan Low en Godspeed YBE. Door naar Alamo Race Track -voorheen Grote Prijs winnaar Redivider- via de uitreiking van de Popprijs (dj Tiesto was er 'helaas' niet bij) en een ijzig optreden van oud winnaar Anouk naar een band van buitencategorie. Zuco 103 liet wederom blijken de leukste live act van de Nederlandse podia te zijn. Zelfs de meest stijve hark kon in de kleine zaal niet stil blijven staan. Een dal werd bereikt door een deprimerende Raymster en een ontwapenend Krezip zette onze koers weer omhoog in om te eindigen op het absolute hoogtepunt van de avond. Het optreden van de Amsterdamse band Voicst. Dit trio brengt hun ADHD-rock met een gedrevenheid die ik sinds Nirvana niet meer heb gezien. Wat gaat die Tjeerd te keer zodra hij een gitaar om zijn nek hangt. En dan te bedenken dat het zo'n rustige jongen is als je hem zonder gitaar tegenkomt. Wat een passie, wat een beleving heeft deze band. En dan hebben ze ook nog eens goeie nummers die ze vermengen met een portie noise waar Sonic Youth van zou watertanden.