Tussen al dit subjectivistengerock en buitengewoon integere lofi zolderkamerknutselaars even het geluid van de Cubaanse clave, gemixt met Nuyorican brass en streetcredibility. Zie het als een bezwering van die belachelijke 'wereldmuziek'-ronde van de Koe Pop Quiz van afgelopen zondag. dj Jairzinho's all time salsa essentials in no particular order. Vergeet alle stereotypen over salsa, this is the real deal!
Beny More - Grandes Exitos del Barbaro del Ritmo (Envidia z.j.)
Zangers van dit kaliber zijn er niet meer opgestaan na de dood van More. Op Cuba is er een jaarlijkse Beny More-dag en dat is niet voor niets.
Manolito y su Trabuco - Para que baile Cuba (Eurotropical 2000)
Verbijsterend inventief en toch nog steeds die niet te weerstane groove, van de nieuwe Cubaanse bands krijgt alleen Manolito dat voor elkaar. Ook live niet te versmaden, dit orkest.
Jimmy Bosch - Soneando Trombon (Rykodisc 1998)
Kerstmis 1998, Cafe Local in Antwerpen. Samen met een vriendin, mijn moeder en haar Surinaamse huurder ben ik getuige van Jimmy's eerste optreden in de Benelux. Zangers Frankie Vazquez en Herman Oliveira knock me completely off my feet. Jimmy's improvisaties (jankende uithalen van zijn machtige trombone) bezorgen me tranen in de ogen. Later (veel later) blijkt dat de voltallige Oye Listen-redactie praktisch naast me stond tijdens deze memorabele avond - destijds kende ik nog niemand van dit sympathieke indie afrolatin magazine.
Maraca y Otra Vision - Sonando (Ahi-Nama 1998)
Bij Xango (Utrechts fijnste cdwinkel) was het altijd weer spannend wat voor nieuwe Cubaanse import uit Duitsland binnen zou komen. Kan me nog goed herinneren (JFK-moment) dat ik voor het eerst Sonando hoorde. Wat een muzikaliteit! Wat een dansbaarheid! De stratosferische dwarsfluitsolo's van Orlando Valle jagen bij mij nog immer de nekharen fier hemelwaarts. Wederom: ook live niet te versmaden. Twee keer op initiatief van Oye Listen in Paradiso gezien en beide keren triomfantelijk onthaald door een wildenthousiast publiek.
Juan Formell y Los Van Van - Te pone la Cabeza Mala (Caribe 1997)
Op dj Willy na, vergeten veel salsa-dj's dat er achter de overbekende titelsong louter knalgoeie Van Van-essentials staan. Typische drietrapsraketten: (1) cheesy intro waarbij je denkt moet dit?, (2) voortvarend mambo-gedeelte waarbij er al iets van die killergroove zichtbaar wordt en uiteindelijk (3) totale ontlading in het derde deel, dansend waan je jezelf tegen die tijd nabij Saturnus. Van Van op zijn allerbest!
David Calzado y La Charanga Habanera - Tremendo Delirio (Universal 1997)
Taking salsa to the next millennium. Gelikte show van Calzado en zijn knaapjes bleek in Rasa en KIT Tropentheater even goed als op plaat. It grooves like a m*thaf*cka! Jonge Cubaanse zangers die even goed dansen als zingen, plus een wrede ritmesectie die loeistrak een moddervette groove neerzet. Lekkah!
Joe Arroyo y La Verdad - Rebellion (World Circuit 1989)
Yamulemao een keer horen en je bent verkocht. Wat een fijnzinnige stem en wat een heerlijk loom en royaal dansbaar ritme. Deze world circuit verzameling is bijzonder geslaagd en te preferen boven de originele albums, waar altijd wel missers op staan. Een euvel waar veel salsa-albums aan lijden.
Angel Canales - El Sentimiento del latino en Nueva York (Top Ten 1979)
Dankzij dj Mauri ontdekte ik de 'David Bowie van de salsa'. Een nichterige stem waaraan je moet wennen. Wanneer dat lukt, maak je kennis met smaakvolle en originele arrangementen en de fluweelzachtste bolero in the history of this kind of music: Nostalgia. Canales bleek veel te feminien voor de macho salsa cultuur en kreeg dus geen gigs. Na een aantal prachtige albums gooide hij teleurgesteld zijn arrangementen in de zee en slijt thans zijn dagen als juwelier in Miami.
Willie Colon presents Ruben Blades - Metiendo Mano (Fania 1977)
Mijn eerste kennismaking met The Real Deal, Nuyorican salsa in seventies-stijl, niet te vergelijken met de aalgladde Colombiaanse popsalsa die je in de reclame en de dansscholen hoort. Thuiskomen van de eerste salsalessen en feestjes en dan van de stuiterende energieboost niet kunnen slapen. Lluvia de tu cielo via de hoofdtelefoon tot je nemen en besluiten dat Ruben Blades de beste zanger van seventies New York was.
Orquesta Harlow - Salsa (Fania 1974)
Waar het allemaal begon: pianist, bandleider en officieus artistiek leider van Fania Records Harlow noemt zijn piece de resistance simpelweg Salsa. Popo Pa'mi leert je de belangrijkste groove-les: sneller is nooit beter, het ware geheim van de groove is vertraging. George Clinton en the JB's wisten het natuurlijk al. Space between the notes makes it swing, niet die razendsnelle straaljagersalsa waar sommige hedendaagse bands zich mee bezig houden.
Een en ander overziend, mis ik toch Ricardo Lemvo, Africando, Sonora Poncena, Tipica 73 en Ismael Miranda, maar goed.
― Jaïr Tchong, Sunday, 2 March 2003 12:34 (twenty-two years ago)
Finally we meet, doctor Livingstone!
En natuurlijk heb ik het Verzameld Werk van Lavoe op mijn nachtkastje liggen, die twee langwerpige 2cd's (fania/sonido 1993/1994).
Periodico de ayer noemt u notabene, Ariën. Samen met Juanito Alimana, Ausencia en El Todopoderoso mijn favoriet!
Over Ruben Blades: zijn laatste cd Mundo (sony 2002) is ook zeer de moeite waard. Op een paar vreselijke fusionnotengeneukdoejezo-nummers na, staan er wat mij betreft drie essentiële Blades-classics-in-de-dop op: Primogenio, Bochinches en Jiri son bali. Uilleann pipes, jazz, 'salsa y de sentimiento gitano' en in Jiri son bali een Malinees liedje gezongen door een Argentijnse all-female a capella groep, dat halverwege ('vamos pa New York!') overschakelt naar een heavy Nuyorican montuno - Blades zet alle duizenden popsalsabands met achteloos gemak in hun hemd. Fenomenaal!
― Jaïr Tchong, Wednesday, 5 March 2003 09:09 (twenty-two years ago)
La Sonora Poncena had er natuurlijk ook met minstens drie titels in moeten staan (voorstel: 'Sonora Poncena', 1972; 'El gigante del sur', 1977; 'Explorando', 1978), you're right Andre. Eddie Palmieri's 'El rumbero del piano' vind ik tot nu toe zijn beste die ik heb gehoord, qua diversiteit en originaliteit en vooral het interstellair-trompettistisch gehalte (Bryan Lynch! My God!). Op 1 merkwaardig potje latin-jazz na, is 'El Rumbero' echt muy! muy! muy! caliente, gzzz! Helaas ben ik niet te spreken over de opnamekwaliteit.
Van Charlie Palmieri heb ik eerlijk gezegd nog niets, behalve natuurlijk de Cesta All Stars. Ook niet mis te verstaan overigens. Neem hun "Sonero en una Cesta": een magistrale 9.35 durende son-descarga die met slepende en spannende solo's (bas-Bobby Rodriguez, vibes-Louie Ramirez en vooral trombone-Barry Rogers) elke wouldbesalsahater volgens mij wel over de streep zou behoren te trekken.
dream on, Jaïr ~sigh~
― Jaïr Tchong, Wednesday, 5 March 2003 14:55 (twenty-two years ago)
Staan verdorie naast me op vinyl te pronken:
1. Broasted or Fried: latin breakbeats, basslines & boogaloo (Harmless 2000)
2. Brown Sugar: latin breakbeats, basslines & boogaloo (Harmless 2001).
3. Freak Off: latin breakbeats, basslines & boogaloo (Harmless 2002)
4. Yo! Hot latin funk from El Barrio (Harmless 2002).
Voor allevier: geweldig artwork, informatieve liner notes and indeed killers only!
dj 'Zinho
― Jaïr Tchong, Wednesday, 5 March 2003 23:26 (twenty-two years ago)