Eén plaat, twee herinneringen

Kom ik toch weer aan met Everything I Long For van Hayden. Allereerst de plaat van mijn toenmalige lief en ik. Daarna een therapeutische selectie songs. Tegenwoordig die beide herinneringen voorbij en gewoonweg een van mijn favoriete platen vanwege de gewoonweg uitstekende songs en uitvoering van die songs.

Manfred Mann's Blinded By The Light was zo'n gouwe ouwe die ik, als dj in cafétje Het K. te E. draaide als ik er écht zin in had, als de sfeer goed, het bier koud en de meisjes mooi waren. Een van de beste feelgoodnummers. Toen ik uit cafétje K. werd gegooid (omdat ik twintig keer per avond Normaal draaien er 19 teveel vond, terwijl de eigenaar van mening bleek dat de klant koning was en 21 keer Normaal ook moest kunnen - en oh ja, mijn aandrang om The Pixies en Metallica op volle oorlogssterkte te draaien viel ook niet in goede aarde), zakte Blinded By The Light in tot een Arbeidsvitaminen-regular waarvoor de radio bij tijd en wijle one louder ging, en zo af en toe een van sigarettenrook doortrokken herinnering mee kwam.
Totdat ik pakweg zes jaar geleden in Amerika Death Valley binnenreed, de radio aanzette en het orgel van Manfred me tegemoet kwamen. Terwijl het buiten zinderde en het landschap het ene na het andere spectaculaire vergezicht ontvouwde, verzorgde de Earth Band de soundtack. Na afloop de radio sprakeloos de radio uitgezet; dit kon toch niet meer getopt worden.

Oh je wilde juist geen 21 keer Normaal draaien:-)

Nee dan heb ik geen werk voor je hier:-)

Ik pieker me suf, maar ik snap het niet. Laat ik even bij het voorbeeld van 'ons liedje' blijven. Het liedje is onlosmakelijk verbonden met relatie #1. Dan gaat het uit. Als je lief #2 leert kennen en jullie horen het bewuste liedje, dan denk jij: Shit, ze spelen 'ons liedje', als in: dat liedje dat bij vreselijke of juist onvergetelijk fijne relatie #1 hoort. Het zal altijd dat ene 'ons liedje' blijven, ongeacht hoe vaak en op welke momenten je het terughoort. Die eerste herinnering zal nieuwe herinneringen altijd overschaduwen, toch? Ik zou er in ieder geval alles aan doen om het niet 'ons' liedje' van twee verschillende relaties te laten worden, maar dat is weer een heel ander verhaal...

Maar de vraag is dus: kan zo'n liedje toch de eerste herinnering laten verdwijnen, of kun je het (zoals Roger) scheiden, is de ene herinnering net zo dierbaar als de andere. Ik kan me zo voorstellen dat je op reis door Midden Amerika wordt gegrepen door een Manu Chao nummer, dat daarmee illustratief wordt voor je reis, maar dat hetzelfde nummer jouw en je liefde bijeenbracht op dat concert van Chao, waar je naartoe was gegaan n.a.v. die vakantieherinnering. Twee vliegen, een klap, zeg maar.
't Ligt niet voor de hand, zoveel is zeker, maar het zou zomaar kunnen.

Volgens mij blijft dat ene liedje vooral dat liedje dat je hoorde op die geweldige reis door Midden-Amerika. O ja, het werd ook gespeeld op die avond dat je je lief ontmoette. Toen dacht je nog: hé, wat toevallig dat ze nu net dat fijne reisliedje draaien. Met dit voorbeeld is het trouwens nog maar de vraag of die fijne herinnering overeind blijft als je datzelfde liefje regelmatig uit eten neemt in een Amsterdams eetcafé. Dan is het gevaar groot dat je uiteindelijk verzucht: God nee hè, niet weer dat eetcafénummer! Guuz, misschien heb je toch gelijk...

Ik heb zelden liedjes die een bepaalde herinnering opwerpen. Hoe hard ik mijn best ook doe en hoe voor de hand liggend sommige herinneringen bij bepaalde liedjes ook zijn. Laat staan dat ik bij liedjes een dubbele herinnering heb.
De enige uitzondering zijn liedjes die me aan een bepaalde periode in mijn leven doen denken, maar dat zijn eigenlijk altijd liedjes van langer geleden, van toen ik nog naar weinig verschillende dingen luisterde (als ik een nieuwe CD kocht, dan luisterde ik de hele week naar niets anders). Zo'n herrinnering overschaduwt dan het goed/fout-oordeel: door de herinnering lukt het me niet meer om te bepalen of het nummer goed is, hoe zeker ik soms ook weet dat ik het - gezien de rest van mijn smaak - niets vind. Misschien is dat een soort dubbele herinnering. Anders weet ik het ook niet.

Met uitzondering van hele oude dingen, heb ik ook geen alles overheersende herinnering bij muziek hoor. Kijk, als ik ABBA hoor, dan zit ik midden jaren zeventig bij de warme kachel thuis met mijn Lego te spelen. Warme choco op tafel en geen zorgen. Dat is 1-op-1. Als ABBA, dan: Lego thuis, jaren zeventig. Maar verder: muziek groeit met me mee. Platen zijn geen vast ankerpunt. Everything I Long For was eens 'onze' plaat. Maar die relatie was zeven jaar geleden en ik ben er wel klaar mee. Everything I Long For heeft diverse herinneringen. Het is een plaat die ik vaak beluisterd heb in de winkel. Ik herinner me het vele soebatten met de verkoper en andere klanten bij Get Records. Ik herinner me hoe ik met mijn meisje kleddernat door de regen heb lopen banjeren, en dat het liedje We Don't Mind daar over gaat. Ik herinner me dat ik met een vriend heb proberen op te schrijven wat brulboei Hayden allemaal zingt. Keer op keer die laatste minuut van When This Is Over op repeat (dit speelt voor het internettijdperk). Ik herinner me briefwisselingen met Hayden zelf, op zoek naar de 16-track editie van de plaat. Ik herinner me de blijdschap dat ik die uiteindelijk op eBay 'won' voor een goede prijs en tot diep in de nacht voor de veiling opbleef - in staat tot op het laatste moment te blijven bieden. Ik herinner me de dag dat ik de cd ontving. Dat ik de minieme verschillen in artwork waarnam. Ik herinner me de verbazing over hoeveel slechter die plaat gemasterd is dan de 14-track editie, zodanig dat je op momenten niet eens hoort wat er gespeeld wordt. Ik herinner me beelden van Noorwegen, waar ik op vakantie was en deze plaat in mijn walkman had zitten. Ik herinner me vorig jaar zomer, toen ik toevallig een meisje uit NY tegen het lijf liep in Amsterdam en we een geweldige tijd hebben gehad, samen en dat ik deze cd voor haar gekopieerd had, nadat ik mijn 'verhaal over de plaat' vertaald had (want niet meer te koop), en dat ze die mooi vond. Ik herinner me dat ze me moest beloven de cd in het echt te kopen, als zich daartoe de kans voordeed. Ik herinner me dat het nummer Driveway tot de mindere nummers behoorde en jaren later uitgroeide tot een van mijn favoriete tracks. Ik herinner me dat ik 'mijn verhaal' schreef. En dat het gepubliceerd werd. En de fijne reacties op het stuk. Etc. Kortom: afhankelijk van dag/tijd/stemming/toeval/etc. werpt Everything een andere herinnering op. En soms, vaak eigenlijk, meestal zelfs, helemaal geen en geniet ik van de plaat in het hier en nu. Zoiets, Els?

Zo is het en niet anders...

Tellen erotische herinneringen ook. Zo van de eerste Perfect Circle vond ik geen hol aan maar Paz Lenchantin op het binnenhoesje maakte broeierige verlangens in me los.Of the Raveonettes clips draai ik wel eens op de computer met de muziek uit , om de mooie bassiste met dat "eskimo gezicht"

Over broeierige verlangens: de billen van Paz in dat hotpantsje op Pinkpop, oeioeioei.
En Olaf: ik heb die mooie bassiste 30 minuten diep in de ogen mogen kijken. Een genoegen, kan ik je melden.

Hij wel de bofkont:-)

Om even een populair misverstand uit de weg te helpen:
http://www.kindamuzik.net/gfx/raveonettes-grp-0503.jpg
Dit is de bassiste van The Raveonettes in "a 100% live rock 'n' roll situation", zoals Dave Wyndorf dat zo mooi placht te zeggen.
Daar word ik niet broeierig van.
Wel van de gastactrice gisteren in The Sopranos. En het was al zo warm.

geen paarlen voor de zwijnen meer gaan werpen in Etten Leur?
Hebben we het hier over cafe 'de Klomp???'

Verder: een plaat met meerdere emoties of herinneringen: Hunky Dory van Bowie, die overal met me mee naartoe gaat.

en: wie is die Kim Gordon Rip-off!?!?

Mijn herineringen begeven zich op een knullig niveau: op dat moment in de track sloeg mijn oude cd speler over, daar had ik de opnamelevel wat zachter moeten zetten, dat liedje draaide ik toen ik een merkwaardig kraken over de luidsprekers hoorde en wanhopig met kontaktspray de binnenkant van mijn versterker bevochtigde.
Of in het ergste geval beelden van gezichten, die je nooit hebt willen onthouden: op een feestje werd "crucified" van the army of lovers(???) gedraaid en een amicaal lachend gezicht was naar mij gericht met bijbehorende swingbeweginkjes. Telkens wanneer dit liedje ergens voorbijkomt zie ik dit gezicht dat mij vertelt: "mieterse muziek he?"
Echte waardevolle herineringen komen op zonder direkt te kunnen aanwijzen waardoor. Mij rest wat betreft herinneringen door muziek slechts onbeduidende alledaagse sores of vreemde smoelen.