Verdriet om uitgebleven schoonheid

die term moet ik onthouden voor in de bio van mijn bandje. ;-)

Op de eoa manier doet zo'n slechte volgeling afbreuk aan de kwaliteit van de eerste plaat. Vandaar ook mijn skeptische houding tov Hail TT Thief. Opzich briljant plaatje maar het pakt me niet zo bij de lurven als Kid A en Amnesiac. Eigenlijk wil ik die plaat gewoon erg graag goed vinden, want dat is hij eigenlijk ook, in alle objectiviteit bekeken moet het wel een wereldalbum zijn. Ik doe mijn best, maar ik heb nog geen "Yesterday I woke up suckin' a lemon" gevonden op Hail helaas.

Ik heb het vaak met de wat meer pretentieuze muziek dus Jazz en Klassiek, dat zou ik ook wel goed willen vinden. En het lukt ook steeds vaker. Jippie!

Maar soms denk ik wel eens.. Stel je hebt een plaat, bijvoorbeeld een of andere jazzplaat. Je wilt die goed vinden dus je luistert de cd 30 keer.. Vind je hem dan niet vanzelf goed? Gewenning enzo?

Die jazz-verzamelaar heb ik toen zeker 15 keer gedraaid. Nog steeds kwam het op me over als herkenningstunegetoeter. En in mijn jeugd heb ik heel veel naar Benny Neijman en dergelijken geluisterd, ik vind er nog steeds niets aan.
Ik snap het ook nooit zo dat mensen per se iets goed móeten vinden. Dat neigt toch ergens een beetje naar sociaal wenselijk gedrag. (En toegegeven: het zijn nooit mijn lievelingsbandjes die ze per se goed willen vinden...)

Ik vind Maarten's voorbeeld trouwens wat anders dan de vraag: als je een band al kent en goed vindt, dan heb je een vrij concrete verwachting van hoe iets klinkt en waarom je dat wel/niet goed zou moeten vinden.

Ik bedoelde More, Roger

Als dit in het geheel *niet* was wat je bedoelde doe ik bij deze weer afstand van bovenstaande bekentenis, haha. Oja, en de beste Pink Floyd platen zijn natuurlijk Piper, Umma Gumma en ANIMALS!

Mijn secret pleasure is ub40. Goed, ten tijde van Food for thought e.d. waren ze nog wel echt goed en credible maar vanaf Labour of Love werd het erg zoetsappig en gelikt. Laat dat nou net de periode zijn waar ik van houd :)

Roger, mooi verhaal, goede invalshoek. Want de muziek zelf... die is zo mooi dat elk woord het onrecht aan lijkt te doen.

Gaan ik doen. Tegenwoordig kom ik weer bij de Bieb en daar staan zoveel leuke dingen die je dan rustig kan checken zonder dat Het Zwaard Van De Mislukte Aankoop boven je hoofd hangt.

<i>op deze manier</i>

neerzetten en voila!

Eenmaal wanneer je je erbij neerlegt dat het gewoon een goede band is wordt het leven een stuk makkelijker. Dan zal ik maar ontzettend ehm, hip klinken als ik zeg dat ik geen 'guilty pleasures' heb [zijn we weer lekker Calvinistisch bezig hiero ;-)] en mainstream gitaarpop en R&B net zo goed kan waarderen als mijn zogenaamde underground faves. Kwaliteit = kwaliteit. Coldplay is vet cool!

Verder geloof ik inderdaad niet als Martijn Grooten, dat je een kut cd goed kunt gaan vinden simpel door een ijzeren wil

Eens. Geloof ook in liefde op het eerste gezicht.

Heb me nooit echt willen verdiepen in Pink Floyd. Toch wel een kwestie van associatie: heb je dan ook meteen 'Brothers In Arms' in de platenkast liggen. Bah. Een Subjectivistische best-of compilatie zou uitkomst kunnen bieden. Traden?

Van Capt. Beefheart heb ik Bat Chain Puller [Tropical Hot Dog Night!!!], Safe As Milk [safe indeed en aangenaam] en jawel, Trout Mask Replica, waar ik toch zenuwachtig van word ondanks het knappe werk. Juist ja, 'knap, maar niet om aan te horen'. Wie heeft dat ook en bij welke plaat?

Al helemaal begrijp ik dat gedoe over jazz niet.. Is ook gewoon muziek, vind je mooi of vind je niet mooi.. Maar de moeite die een aantal mensen keer op keer uitdrukken om toch maar die jazz te 'begrijpen'..

Kijk, ook eens iemand van de Jazz-kant die dat zegt!

Overigens is de opmerking "Verder geloof ik inderdaad niet als Martijn Grooten, dat je een kut cd goed kunt gaan vinden simpel door een ijzeren wil" niet helemaal duidelijk. Daarom: ik vind dat dus ook niet.

Reden 1: ieder jaar weer uitgebreid gelul in B&w of ander programma over die unieke band, die toch zoveel invloed heeft gehad.
Reden 2: dat gehouwehoer over wie de beste Beatle was: JohnLennon of Paul Mc Cartney
Het goede antwoord is natuurlijk John Lennon, maar lieve god wat had ik liever Paul Mc Cartney als favoriet gehad.
Reden 3: Rolling Stones fans hebben gelijk dat hun band veel cooler is en ik kan dat niet zo goed hebben.
etc. etc.

hel nee. als ik al liefde op het eerste gehoor meemaak, valt dat niet veel later hopeloos tegen. dan ga ik de plaat maar weer terugbrengen voor een of andere obscure miles davis die ik nog niet heb.

Een kutcd vaker luisteren kan soms extreme gevolgen hebben.. Soms vind ik een cd helemaal niks, zegt een goede vriend van mij (die ik op muzikaal gebied geheel kan vertrouwen) dat is echte een briljante cd.. Ga ik 'm luisteren, vind het eerst nog steeds niets, maar pas na meerdere keren luisteren en dan echt een keer of 10 slaat opeens de vonk over.. Langzaam begin ik de cd dan te waarderen en vaak wordt het dan een favoriete cd die langer favoriet blijft dan de meeste andere cd's..
Daarom vraag ik mij ook altijd af hoe het nou zit met sommige mensen hier die zoveel cd's per week te verwerken krijgen, en je dus maar tijd hebt om een cd maar één keer (of niet eens) te luisteren en er dan al een oordeel over te vellen.. Lijkt me een onmogelijke taak... Ik heb dan ook een ritme van rond de 1 nieuwe cd per week.. Kan ik net zo'n beetje bijbenen.. Maar dan mis je m.i. toch echt het wezen van een cd, die zich pas na langere tijd openbaart.. Heeft volgens mij ook te maken met het feit dat een nieuwe band vaak ook een nieuw geluid heeft dat je nog niet eerder hebt gehoord (bij mij dan..). Het kost tijd om daar aan te wennen en er structuur in te zien. Op het eerste gezicht lijken veel nummers op elkaar, maar bij nader inzien zit er toch een wereld van verschil in, iets wat je eerst niet hoorde.
Ik heb dan het idee dat je een dergelijk proces mist als je veel cd's in korte tijd luistert, ook al krijg je daar na verloop van tijd natuurlijk ervaring in. Sommige bands zijn er dan wel uit te filteren als 'niet goed', maar er blijven altijd een paar die je dan mist..

Heb ik gek genoeg niet zo gauw. Zal wel komen omdat ik het ook niet zo vaak meemaak. Dat was ik dus vergeten te melden.

En mijn favoriete Beatle?? Op afstand Paul McCartney.

Ik zag vandaag nog een advertentie van zijn nieuwe live-plaat ergens hangen en dacht: "Die man kan ook alleen maar die slome vragende kuttekop trekken..." Maar toen bedacht ik me opeens: hij schreef Blackbird. Het zij hem vergeven.

En als ik nou gewoon van trance en hitparadepop had gehouden had ik niet zo'n moeite hoeven doen om goede muziek te ontdekken en had ik naar de Tiësto party gegaan met veel meisjes met korte rokjes ipv naar een rokerige concertzaal half gevuld met mannen met vale t-shirts over hun harige bierbuiken.

Ik voel met je mee...

- ik baal er nooit van als ik een band of genre niet goed vind. Er is veel te veel goede muziek om te horen. Ik vind het prima dat o.a. hiphop, r&b, funk, metal me niet kunnen bekoren. Dat maakt alles nog een beetje overzichtelijk.

- Ringo is mijn favoriete beatle.

- Pink Floyd heeft zonder Syd betere platen gemaakt en Syd heeft zonder Floyd betere platen gemaakt. Beste Floyd-opname is met grote afstand 'Live at Pompeii'. Degene die deze video of bootleg cd bezit zal Ummagumma zelden nog uit de kast trekken.

- Trout Mask Replica is soms mijn favoriete Beefheart-plaat maar meestal niet. Soms is Bluejeans & Moonbeams mijn favoriete Beefheart-plaat maar meestal niet. Ik heb geen favoriete Beefheart-plaat. Wel een minst favoriete: Unconditionally Guaranteed.

- Knap maar niet om aan te horen: De meeste Zappa platen en Warp-achtige electronica. Heb onlangs een week lang de laatste Autechre vergeefs op repeat gehad. Boards of C. daarentegen vind ik prachtig.

- 'Liefde op het eerste gehoor'. Daar ben ik al te vaak mee op m'n bek gegaan om daar op te vertrouwen. Meeste van dat soort platen vallen uiteindelijk toch door de mand.

- 'Aversie op het eerste gehoor' Daar gaat het zelden mis. Kan me nu alleen Suede voor de geest halen. Vond Brett A. eerst veel te overdreven zingen. Nu vind ik het prachtig.
Veel muziek die ik van 'de-20-van-de-jaren-80-lijst' uit de (voor mij) legendarische OOR van december '89 haalde, kon me toen niet echt bekoren. Op mijn 16e aan Beefheart, Gun Club, Swans en Wipers e.d. gaan was natuurlijk wat te vroeg. Is later allemaal goed gekomen. :-)

Tja, het lukt mij gelukkig wel om nieuwe CD's toch altijd minstens drie keer (en vaak meer) te beluisteren voordat ik er een oordeel over vel. Maar ik ga het ook niet forceren totdat ik echt zeker weet dat ik er niet nog iets in ontdek. Mijn oordeel is toch vooral mijn oordeel zoals ik dat geef, zonder pretenties van een algemeen geldend oordeel (dit is niet zo bedoeld, maar je mag het als een woordspeling zien). Subjectivisme enzo.
Ongetwijfeld mis ik zo een boel. Dat zul je toch altijd houden. Ik heb CD's die in het Spaans of Zweeds zijn gezongen. Die talen spreek ik niet en dus mis ik ongetwijfeld een essentieel deel van de muziek. En toch heb ik er een mening over.

Ik wist overigens niet dat je een favoriete Beatle moest hebben. Ik dacht dat favoriete bandleden meer iets voor Take That enzo was.

Niet echt. Ik luister alles wel meerdere keren, maar bij de meeste cd's blijft het oordeel van na de eerste 3 nummers wel staan. De meeste bands zijn ontzettend voorspelbaar. Als de muziek wat lastiger is moet je vaker luisteren, maar dat hoor je ook snel.

Ik kan met de beste wil van de wereld Nick Drake niet goed vinden. Al zeker tien keer geprobeerd en telkens na een paar nummers iets anders opgelegd. Vreselijk geneuzel en toch vind ik bijvoorbeeld Belle & Sebastian of Bonnie 'Prince' Billy goed en is mijn tolerantie tov experimentele muziek zeer hoog.

knap je af op de stem of vind je de muziek ook niks? je moet er voor in de stemming zijn (geldt natuurlijk voor alles) maar ik geniet toch telkens weer van de sprankelende melodien op de akoestische gitaar. ik geef wel toe dat ik 'm kaal op z'n best vindt, zodra de songs "ingevuld" worden met achtergrondzangeressen neigt 't al snel naar easy listening ('k vind "bryter layter" dan ook z'n minste plaat). persoonlijk vind ik "Way to Blue: An introduction to Nick Drake" een hele goede, ehh, introductie van z'n oeuvre.

ontopic: nog iemand die TMR van Beefheart niet trekt. bah wat een kutplaat. Safe as Milk is lekker (eeee-lec-tri-ci-teeeee!), Doc at the Radar Station bij vlagen briljant (schijnt trouwens te bestaan uit materiaal dat ten tijde van TMR geschreven is, klopt dat?).
ik kan me niet voorstellen dat ik mezelf met geweld zou dwingen om van een bepaalde soort muziek/ bepaalde artiest te houden. klikt 't niet dan klikt 't niet, simpel. en ook bij platen die op langere termijn pas hun geheim prijsgeven is er vaak sprake van een vonkje bij de eerste beluistering waarbij ik al denk dat ik de plaat meer ga waarderen na meerdere luisterbeurten.

Dat vind ik nou ook.. (weer zoiets, hoe vaak hoor je niet bryter layter als favoriet album.. ?!) Kan niet genoeg krijgen van Pink Moon. God wat een emotie toen ik die voor de eerste keer hoorde.. (Zowel bij mij als bij Nick Drake..)

ook bij platen die op langere termijn pas hun geheim prijsgeven is er vaak sprake van een vonkje bij de eerste beluistering waarbij ik al denk dat ik de plaat meer ga waarderen na meerdere luisterbeurten.

Soms ook niet.. Maar dan heb ik de muziek vaak zo vluchtig beluisterd en was ik toch al niet in de stemming voor die muziek. Probeer in zo'n situatie dan nog maar eens iets positiefs over de muziek te zeggen. Pas later (en in andere stemming) kom ik erachter dat het niet geheel correct van mezelf (tegen mezelf?) was. En blijkt het toch mooie muzike te zijn. Al met al is dit proces behoorlijk persoonsgebonde m.i.

absoluut niet! Voorbeeld: Litanies of Satan van Diamanda Galas. Uitermate geniaal maar ik zet hem eens in de tig jaar op en meer als zuivering dan als "laat ik een leuk deuntje luisteren".

(als er mensen zijn die iets anders dan 'Bowie' durven te zeggen: ik steek je banden lek...)

(x-post)

& Omar ook?

nee willem, fuck dat. Ik heb De Kuip overleefd. :) Ik fantaseer liever.

Ik hoop het niet zeg. Sowieso geloof niet dat er objectieve criteria zijn die albums voor jezelf goed maken. Heel stiekum speelt het feit of je een plaat goed wílt vinden namelijk ook een rol. Zodat je onbewust toch lekker sociaal wenselijk (of bewust sociaal onwenselijk) gedrag kunt vertonen. :-)
Ik heb op de middelbare school ooit (samen met een vriend) een paar maanden geturfd welke platen en CD's ik draaide. Binnen een korte tijd ging ik echter CD's draaien om ze hoger in mijn "draailijstje" te krijgen...

M'n eerste concert ooit was dat. Dus sowieso onvergetelijk, ondanks 't "Never Let Me Down"-materiaal.

Ha! De mijne ook. Ik vond het toen wel machtig interessant allemaal maar de ontluikende socioloog in mij vond het denk ik interessanter want echt uit mijn plaat kon ik er niet van gaan.

weer enigszins on-topic: Nick Draak, die wil ik wel goed vinden alleen het is op een of andere mysterieuze wijze onmogelijk om iets van die gast te horen, er komt altijd iets tussen. :)

Kon niet uitblijven dat deze band zou worden aangehaald. 'Your wedding' hilarisch? Ik krijg er echt kippenvel van. Maar ik moet er gelijk bijzeggen dat ik de eerste paar keren ook zoiets had als 'moet dit in godsnaam voor een nummer doorgaan?'. En om het verschil aan te geven: Julius Caesar vind ik één van de mooiste platen aller tijden, maar Sewn To The Sky van diezelfde Smog heb ik nog altijd niet doorgrond.

Pink moon is naar mijn smaak te onaf.
You said it, Arnout!

p.s. om u op de hoogte te houden; Ik heb de kaarten. Er stond maar 1 iemand voor me in de rij: m'n vader.

hahaha...cool hoor. Zucht wie weet kan ik over twintig jaar bij de voorverkoop van de My Bloody Valentine reunietournee hetzelfde meemaken. ;)

Om vervolgens bij het noemen van de naam Zita Swoon door iedereen altijd herinnerd te worden aan Bananaqueen :(

Verkoop jij die brillen Hotel Lives? (wat een naam trouwens) Ik wil er graag eentje van je kopen.Kan ik eindelijk eens om je grappen lachen:-)

PS: Let op gevoelige ziel Martijn G! Ik gebruik een smiley:-)

(Olaf, Hotel Lives is een geniale plaat van de geniale Simon Joyner)