all that jazzzzz

Wat mij dwarszit aan jazz in zijn algemeenheid is het volgende:
neem een blad als Jazz Nu, dat wordt duidelijk geschreven voor de wat oudere jazzliefhebber, u weet wel, met een glas cognac en een sigaar erbij, en maar lullen over oude jazz (de jaren 60 zijn voor hun nooit aangebroken). Er staan ook artikelen in over de hedendaagse garde, of aanverwante genres (wereldmuziek oid). Toch krijg ik sterk de indruk dat die minder interessant is voor zon blad, m.a.w. de oudere muziekliefhebber komt aan zijn trekken en de jongere muziekliefhebber niet.

Waarmee jazz een stoffig imago blijft houden. Dat over het publiek. Tweede probleem vormen de muzikanten. Prenger heeft gelijk wanneer hij stelt dat die wel muzikale bagage hebben (netjes conservatorium gedaan en braaf alle schema's en toonladders geleerd) maar wat betreft stijl en persoonlijkheid grijze muizen zijn (en erger nog, dat ook blijven, wat komt omdat het niet loont om op een podium te gaan staan...want er komt geen hond kijken).

Dat wil niet zeggen dat er geen interessante muziek meer wordt gemaakt. Op een NSJ-festival staan niet alleen maar suffe oude lullen maar genoeg interesssants. Wat mij juist aanspreekt is dat je met wat meer bagage dan alleen standaard pop/rock repertoire als muzikant een hoop leuks kunt doen. Probleem is alleen er een groot publiek mee aan te spreken. De platen die Prenger tot zijn favoriet rekenen brachten waarschijnlijk financieel allemaal niets op, het grote publiek liet ze links liggen (Wat niet wil zeggen dat ze niet goed zijn, maar dat ze commercieel gezien niets deden). Zappa (wie?) noemt in zijn boek jazz dan ook niet voor niets 'de muziek van de werklozen'.

Volgens mij is het zo erg nu niet meer, denk aan een St. Germain die gewoon een hit scoort (of dat jazz is of niet, laat ik in het midden, feit is dat die cd werd uitgebracht op een jazzlabel). Ook een Matthew Herbert doet interessante dingen met jazz (al vind ik het niet mooi). Zorn combineert klezmer met jazz door er nog een schep bovenop te doen door a la Miles Davis een hoop elektrische instrumenten erbij te voegen...

Ik denk dat er wel een hoop leuks te vinden is op jazz-gebied, al moet je gewoon zoeken. Feit is wel dat dertig jaar geleden een paar muzikale Einsteins de shape of jazz to come voor de komende decennia erna bepaald hebben.....waar nu iedereen op teert.

Waar ik wel voor pleit is minder fusion...dat is wel zo walgelijk. Muzikaal spierballenvertoon...bij Weather Report ging het al mis...maar over smaak valt niet te twisten. tot slot a la Prenger dan maar mijn (jazz?)favorieten (en ik ben GEEN KENNER maar liefhebber):

Frank Zappa - Hot Rats, Waka/Jawaka, Grand Wazoo
Miles Davis - ESP, Sorcerer, Nefertiti, In a Silent Way
Corry van Binsbergen - Vanbinsbergen (nederlandse zappa-nazaat)
John Zorn - alle 10 masada-albums, Circle Maker, Bar Kokhba

Qua moderne jazz gebeuren er een hoop interessante dingen met als hoogtepunt toch bands als al eerder genoemde Jaga Jazzist.. Onovertroffen. En ook in combinatie met Motorpsycho doen ze briljante dingen. Soort symbiose tussen pure rock en jazz... En er zijn natuurlijk meer van dit soort bands.

Ik denk dat de tijdgeest er niet meer naar is om jazz als toen (Miles, Coltrane, Mingus...) te produceren. Dat was toen en moet als muziek van toen gekoesterd worden. Nu gebeurt dat soort muziek niet meer. Maar dat kun je ook niet verwachten omdat de hele context (!!) anders is. Alles is anders. Zou vreemd zijn als 'jazz' hierin de enige constante factor zou vormen. Dus kun je 'jazz' op zich ook niet dood noemen. Het komt alleen nu terug in geheel andere vormen, zich voegend in de context en situatie zoals die nu is. De 'traditionele' jazz is inderdaad voorbij... Maar die zou nu ook niet meer kunnen bestaan.

- Wat betekende jazz in de jaren zestig voor het zwarte bewustzijn (Coltrane was daar ook een sleutelfiguur al kan je dat met 2003 oren er bijna niet in horen). Welke muziek heeft die overgenomen?
- Had jazz geen punk nodig ergens mid jaren-70? Of hadden ze dat juist al met free jazz gehad?
- Er is met name in de V.S. al jaren een discussie aan de gang over De Ware Aard van jazz. Keihard en vrij lelijk ideologisch debat of "echte" jazz die van voor 1968 is (of zelfs eerder).
- Die platen van Miles van 1968 - 1975 lijken pas in de jaren 90 een publiek te hebben gevonden. De jazz van nu was misschien al toen gemaakt. ;)
- Hoeveel artiesten als Alice Coltrane die moedwillig de geschiedenis van jazz zijn uitgewerkt bestaan er nog? Met daar aan gerelateerd de vraag: wat verwacht je zelf dat jazz kan doen? Moet het door grote serieuze negers in pakken gespeeld worden of moet je de term jazz opblazen zodat zoiets als Jedi Knights 'Solina' ook mee mag doen?
- Carl Craig. :)

Dat kan ook niet anders als zoveel mensen enkele uitverkorenen aanwijzen als 'traditionele' jazz, en dus goed/het etiket 'echte jazz'-waardig. Want als er een muzieksoort is die zo duidelijk bewezen heeft dat het constant evolueert dan is het jazz wel, lijkt me.

Het interessante is dat bij popmuziek nooit gerept wordt over traditionele muziek, omdat die 'muzieksoort' ook al zo divers en uitgewaaierd is. Waarom kan dat bij jazz niet?
Ik vind Jaga Jazzist en Matthew Herbert helemaal niet 'aan de rand van de jazz' staan, zoals Bas hierboven zegt. Ze staan er juist middenin. Ze belichamen waar jazz anno nu voor kan staan, wat het kan zijn. En dan zeg ik dat jazz gewoon leeft.
Maar als iedereen constant Coltrane als uitgangspunt neemt, tjsa, dan komt de jazz ook nooit vooruit en is alles wat er verder gebeurt 'geen echte jazz', omdat het niet traditioneel zou zijn.
Dat zou bij de popmuziek kunnen betekenen dat als het niet genoeg op The Beatles lijkt, maar tegelijktijd niet genoeg een eigen geluid heeft, het geen echte popmuziek is. En dat is tamelijk absurd.

Met 'traditionele' jazz bedoel ik inderdaad een bepaalde periode jazzmuzikanten. Maar het is niet daarom 'dus' goed (ik vind het wel goed, maar dat is wat anders) En ook niet meteen het etiket jazz-waardig. Het is de jazz die toen gespeeld werd. Jazz evolueert inderdaad geweldig en band als Jaga Jazzist staan wat dat betreft er middenin, ja. En is de jazz daarmee zeker niet dood. Maar dat stond al vrij duidelijk in mijn eerdere stukje dacht ik..

Coltrane neem ik dan ook niet als uitgangspunt. Het is wel traditionele jazz, op een of ander manier bestaat dat concept wel in de jazz en niet in de pop en iedereen weet wat je ermee bedoelt, traditioneel in de zin van jazz uit de jaren 50/60. Maar het is dus niet zo dat dat de 'échte' jazz zou zijn. Slechts een beginpunt (niet helemaal waar als je het over Coltrane hebt, er was daarvoor ook jazz, maar goed..)

mijn punt is: moet je om de 'vernieuwende' jazzplaten te benoemen niet haast zo obsessief met jazz bezig zijn als wij met 'popmuziek'? Ik bedoel: wij hier op het subforum zijn toch dag en nacht bezig met popmuziek en hoeveel echte krakers op jaarbasis benoemen wij nou eigenlijk? (svp niet meteen met lijstjes gaan gooien, dat doen we in december wel weer).

Ik weet niet veel van jazz, maar af en toe krijg ik dingen waarvan ik denk:wow da's anders en mooi. (Hier werden al zorn's geweldige Bar Kokhba,van binsbergen en borstlap genoemd, maar denk ook eens aan ex-the ex Luc's Roof en four Walls)en om dit te ontdekken heb ik toch geen heel uitgebreide speurtocht hoeven doorlopen.

Luister voor de grap eens naar Coltranes Ascension of My Favorite Things in bv de 57 minuten durende versie op de Live In Japan-box of de hartverscheurende versie van zo'n half uur op The Olatunji Concert (zijn laatst opgenomen concert) en durf dan nog es het woord traditioneel in de mond te nemen...

Nog iets: jazz heeft een vergaande invloed gehad, ook op de meer avontuurlijke kanten van de pop. Hoe vaak ik het de afgelopen jaren al niet over Miles Davis, John Coltrane, Ornette Coleman, Albert Ayler en de rest heb gehad in geanimeerde gesprekken met allerlei muzikanten, ik zou er een boek over kunnen schrijven.

Enne, Jazz Nu heet tegenwoordig Jazz en daar staan Herbert, Tortoise en Jazzanova tegenwoordig ook in, hoor.

dat is het ook niet, dat bedoel ik ook niet met tradioneel. met traditioneel doel ik wynton marsalis, michael petrucciani (als ik het goed schrijf tenminste), dave weckl (ok, meer fusion), de eerste van greg osby, die dingen. het is allemaal zo verrekte braaf, zo clean. daar horen die dingen van coltrane die jij hierboven noemt niet bepaald onder nee. er gaat zowiezo wat mij betreft niets boven de coltrane tussen 1961 en 1967, en miles tot aan 1975. hoewel de invloeden van coltrane en miles nog heel sterk leeft, wordt de muziek nergens meer gemaakt. dingen als die uitzinnige freejazz exercities van coltrane kan ik tenminste nergens anders meer ontdekken.

die spotgoedkope boxen van bill evans, thelonious monk, sonny rollins en art tatum, welke zijn dat en waar heb je ze vandaan?

En dat vroeg ik me nu ook net af..

Ik kan trouwens weinig dingen in het verhaal van jacob ontdekken die wat ik al heb gezegd tegenspreken, terwijl de toon van het stukje dat wel doet vermoeden.. Bedoelen we niet allebei gewoon hetzelfde??

trouwens, wie spijkert ons bij over onze jazz-kennis? of hoef ik niet de hele geschiedenis van de jazz te kennen om daar over mee praten in het nu?

Er is inderdaad heel wat brave jazz, zoals er ook heel wat brave pop is. Maar spannende dingen zijn er evengoed, als je even doorzoekt. Henry Threadgill, Bobby Previte, David S. Ware, Dave Douglas, Michael Moore, ik noem maar een paar lui die ik niet direct braaf of traditioneel zou willen noemen.

Ach, we zijn het allemaal eigenlijk wel eens. Ik heb in de loop der jaren heel wat mooie jazz ontdekt, oud zowel als nieuw. Bij mijn aankopen word ik graag in de rug gesteund door The Penguin Guide To Jazz On Cd, een drie turven dik boek met een indrukwekkend compleet overzicht van wat er op de jazzmarkt te krijgen is, met een handig sterren-waarderingssysteem (waar ik eigenlijk de pest aan heb, maar da's een andere draad.

En als u mij nu wilt excuseren, ik moet Wâldrock nog recenseren.