Lean and Mean

Het gaat allemaal in de spaarpot om straks alsnog die etherfrequentie te kopen.

VPRO kort lunchpauze medewerkers met half uur in

Aloha-medewerkers mogen recensies nog alleen in MS Word-formaat inleveren

Pop-afdeling Volkskrant koopt Philips-CD-speler en dreigt hierdoor conflict met Sony te krijgen

Extra nietje zorgt dat ervoor dat OOR's zomerspecial minder snel uit elkaar valt

wat hij bedoelt is: "wij betalen onze freelancers pas na 60 dagen ipv 30, en als dat ze niet zint, is dat dikke vette pech voor ze."

Theo, Haarlems Dagblad valt onder de Telegraaf-groep, niet onder NTG. De Vlieger wil wel graag een krant, maar hij heeft er nog geen (Parool is mislukt, volgende doelwit schijnt AD te zijn).

Nu wil ik wel er iedereen op wijzen: dat de stakers als ze al aan het staken zijn mogelijk wel hun werk kwijtraken. Die NTG biedt hen wellicht nooit meer een opdracht aan.

Dus iedere popjournalist die denk in dit gat te kunnen springen is dus een onderkruiper en een stakingsbreker. Dit is dus niet het moment om een opdracht voor OOR te accepteren....

...en dom genoeg om wel een betalingstermijn van 60 dagen te slikken. Deze stakers doen dit uiteindelijk voor iedereen die van popjournalistiek zijn/haar vak pretendeert te maken en in het bijzonder voor freelancers.

Kijk, feitelijk kunnen freelancers niet eens staken. Ze zijn geen werknemers maar werken per opdracht. Het staat de NTG vrij om opdrachten aan willekeurig iedereen te geven. De NTG kan dus heel gemakkelijk om haar stakende freelancers heen zodat de staking geen effect heeft. Vandaar dat het zo belangrijk is dat niemand deze staking (voor zover die staking er is) niet breekt.

Dit is tot dusver nog niet eerder voorgekomen [toch?], dus je weet niet wat voor precedent dit kan maken.

Kijk, feitelijk kunnen freelancers niet eens staken.

Weet ik ook wel [toch bedankt voor de uitleg], mij gaat het ook om de gevolgen hiervan: hoeveel mensen gaan nog mee, hoeveel blijven achter [en waarom] en hoe snel krijgt de NTG vervangers [wat weldegelijk zal gebeuren, vrees ik].

Daarnaast, niemand heeft nog gezegd of de "maatregel" officieel van tijdelijke aard is of niet. Zou dat ook wel willen weten. Heeft de NTG al - officieel - gereageerd op de staking? Staken er ook mensen bij de andere bladen?

Alleen, maar ik ben geen jurist, juist in dit geval denk ik wel. NTG koopt gewoon artikelen van freelancers. Gelden dan niet gewoon de wettelijke regels voor redelijke betalingstermijnen? En zo ja, wat zijn die regels en de bijbehorende termijnen?
Als ik de site van de KVK moet geloven is het 30 dagen en daarna mag je verhogen met ongeveer 10% rente.

Dat is wat mij betreft onacceptabel maar ik kan mij niet voorstellen dat het zo ver komt.

Als ik de site van de KVK moet geloven is het 30 dagen en daarna mag je verhogen met ongeveer 10% rente.

Kijk, dat is interessante informatie...

En waarom niet dan?

Kijk, dat is interessante informatie...

...en informatie die op de koop toe toch vrij makkelijk te verkrijgen is, zo te zien.

Ik zie nu een hoop mensen - aan beide kanten van dit conflict - voor me die zich collectief met de vlakke hand op het voorhoofd meppen. "D'oh!"

Maar de opmerking van de Kvk over die loonvordering is volgens mij een advies, gebaseerd op een artikel uit het Burgerlijk Wetboek over de arbeidsovereenkomst. Ik heb echter nog geen juridische basis gevonden om te kunnen stellen dat dit artikel ook van toepassing is op de zogenaamde freelance-overeenkomst. Zal morgen eens gaan spitten.

Wat ik wel zeker weet is dat de NTG wettelijk verplicht is te betalen. Sterk punt voor de freelancers.

Omdat ik de hoofdredacteur een beetje meen te kennen...

Probleem is dus dat de NTG wel een betalingstermijn is overeengekomen namelijk eentje van 60 dagen. Nu kan de NTG zo'n betalingstermijn niet in zijn uppie veranderen, maar dat dient de NTG in overleg met de freelancers te doen. Daarbij weet ik dat de NTG zelfs het betalingstermijn van 30 dagen nooit heeft kunnen handhaven en dat het altijd al eerder tegen de 90 dagen aanzit.

Geachte mijnheer Ter Haar,

Op 15 januari 2003 vroeg u bij ons een bijstandsuitkering aan. Om een besluit te kunnen nemem over een aanvraag, moeten wij altijd eerst nagaan of iemand wel recht heeft op een uitkering. Daarvoor hebben wij allerlei gegevens nodig [praat me er niet van, je moet bijvoorbeeld kopieën vanal je giro-afschriften van 3 maanden inleveren]. Binnen 8 weken moeten wij de nodige gegevens verzamelen en een besluit nemen."

Dat besluit is dus nu nog steeds niet genomen...

Verder zou ik niet zo veel verwachten van een mogelijke rechtzaak tegen de NTG. Het enige wat het hoogstwaarschijnlijk oplevert is dat de NTG op tijd gaat betalen. Dat is heel belangrijk, maar het zal weinig veranderen aan de vogelvrije positie van freelancers in het algemeen. Er is al een aantal belangrijke precedenten geschapen, maar de positie van freelancers is nog steeds zwak. Gelukkig staat die zwakke positie wel in de belangstelling van (internationale) organisaties die er misschien iets aan kunnen doen. Goh wat ben ik me aan het indekken, maar er wordt wel degelijk aangewerkt.

Is dat niet gewoon geldig? Dat lijkt me ook op deze situatie van toepassing, of heb ik het bij het verkeerde eind?

Dat is in zekere zin inherent aan het freelancer zijn. Nogal veel media zijn afhankelijk van freelancers en zouden het financieel niet kunnen bolwerken als ze louter vaste krachten in dienst zouden hebben.
Met meer beschermende wetgeving creëer je waarschijnlijk eenzelfde situatie als bij uitzendwerkers. Nu zijn bedrijven verplicht uitzendkrachten na een bepaalde periode in vaste dienst te nemen. Met als gevolg dat de uitzendkrachten vlak voor het verstrijken van die periode een nieuwe (uitzend)baan moeten zoeken. Ook als ze zelf bewust gekozen hebben voor het uitzendkracht zijn.

Maar goed, ik heb er eigenlijk geen verstand van. Dit is meer een kwestie van hardop nadenken. Voor de stakers: succes, sterkte enzo.

Artikel 7:405 BW regelt dat de opdrachtgever de kosten van de opdrachtnemer bij de uitvoering van de opdracht voor zover deze niet zijn ingegrepen in het loon dient te vergoeden. Tralala, tralali.

Je koopt die cd's toch niet voor de lol. Je schrijft er toch recensies over.

Toen ik voor OOR ging werken, vroeg de hoofdredacteur me exclusief voor hem te freelancen. Ik moest dus stoppen met mijn werk voor WATT. Dat hebik ook gedaan. OOR was mijn enige opdrachtgever en volgens mij heb ik dus eigenlijk een arbeidsovereenkomst met OOR. Dat ik al ruim vier jaar niets gedaan heb, maakt niet uit. Ze weten dat ik best wil schrijven voor ze, maar ik krijg maar geen opdracht, maakt ook niet uit. Ze hebben onze overeenkomst nog steeds niet schriftelijk opgezegd. Dus jongens van de redactie: wanneer is de volgende redactievergadering? Dan schuif ik effe aan. ;)

Maar dat je na 30 dagen rente mag gaan vragen, en vrij veel ook, impliceert wel dat die termijn als redelijk wordt beschouwd. Denk ik.

Wat rest is volgens mij met een paar mensen, nadat deze mensen zich goed hebben laten informeren door een (vakbonds)advocaat over wat wel kan en wat niet kan, om de tafel gaan zitten met de opdrachtgever in dit geval de NTG en duidelijke afspraken op papier maken. Bijvoorbeeld akkoord gaan met een betalingstermijn, een goede onkostenvergoeding regelen en de opdrachtgever daar aan houden, door bij niet nakomen van de afspraken rente te heffen.

Daarbij wil ik de opdrachtgevers erop wijzen dat zij ook gebaat zijn bij een rechtvaardige behandeling van ondermeer freelancers. Er zijn namelijk zoveel misstanden aan de gang dat het een kwestie van tijd is voordat een Nederlandse overheid, een EU of een ILO (internationale arbeidsorganisatie) gaat ingrijpen. Je gelooft het vast niet maar de slechte positie van de freelancers heeft de aandacht. Ingrijpen van overheidswege kan namelijk net zo slecht uitpakken als waar Martijn naar verwees, de flexwet en de gevolgen daarvan voor uitzendkrachten en anderen met een tijdelijk contract.

Monique, werd bij jou die exclusiviteit geëist als werknemer of als freelancer? Het laatste lijkt me overigens onmogelijk.

Voor hoeveel uur ben je nu in dienst van de OOR/NTG? Eigenlijk zegt dat steeds niets over je activiteiten voor Swie/Daily Paradise als je daar maar vrije dagen voor opneemt of het doet in het weekend? Tenzij je werkgever dat contractueel heeft verboden. Nu staat me dat wurgcontract van de NTG nog voor. Ik heb ons LiveXS-NTG-contact voorgelegd aan echte juristen en die bulkten van het lachen.

Dat iemand besluit zo'n brief niet te ondertekenen is volkomen zijn/ haar zaak trouwens. Ik vraag me wel af in hoeverre freelancers het gevoel hebben voor vol gezien te worden door de NTG onder zulke omstandigheden. Zeker ook gezien Monique's oproep om vooral geen opdrachten aan te nemen doet vermoeden aan een 'voor jou 10 anderen'-houding van de uitgever. Ik bedoel maar, freelancers of niet, het waren wel Helmut Boeijen en Roger Teeling die het werk naast zich neer hebben gelegd.

Evers doet aardig zijn best om de boel te lijmen. Visser blijft weg maar Boeijen en Teeling houden de deur op een kier, althans volgens het artikel [echt, Roger?]. De andere vijf stakers zijn inmiddels teruggekrabbeld, maar de grote openbaring hier is het vertrek van Clement Postmus als directeur van NTG. Het begint allemaal een beetje te stinken...

En wat de NTG doet is niet 'netjes' maar is ook niet in de strijd met de regels. Ik geloof dat ik dat niet vaak genoeg kan zeggen.

Het punt is dat de NTG laat betaalt. Of het TE laat is kan je niet zondermeer stellen. Dat lijkt tegenstrijdig met mijn eerder postings maar dat is het niet. Ik ken freelancers die per kwartaal betaald worden en dat mag als je het maar afspreekt.

Probleem is dat met een hoop freelancers van de NTG nooit een betalingstermijn is afgesproken en dat ze ineens in de media moeten lezen dat het op 60 dagen is gesteld terwijl het in de praktijk 90 dagen is. Dat is in het verkeerde keelgat geschoten denk ik en terecht. Dat is vrij onkies en stom van de poppendokter, zoals ik Postmus altijd noemde, om dat via de media mee te delen.

Het is terecht dat de freelancers klagen over die late betaling en dat ze gewoon na 30 dagen betaald willen worden. Het is ook geen onredelijke eis, gezien de gewone overeenkomstenwetgeving, maar het is aan hen om dat te regelen. En volgens mij staan ze sterk om dat ook goed te regelen. Verder moet je er niets achterzoeken.

Of domweg stoken. Professioneel? Ik? ;-)
Het overigens bijzonder verhelderende verhaal dat jij tot nu in je posts hebt weten te vertellen was mij - en ik geloof toch ook het merendeel van de lezers van dit forum - grotendeels onbekend. Tot vandaag ging ik er bijv. vanuit dat Postmus eigenaar [of 1 van de eigenaren] was van NTG. Allesbehalve een tussenpaus dus.

Deelnemers aan de staking bleven stil maar jij kwam tenminste met heldere taal. Thnx.

Maar ik heb wel van horen zeggen, dat het niet altijd even nadelig is voor een concern om onderdelen te hebben die verlies draaien, want dat kan je dan weer zo leuk aftrekken als kostenpost bij de belastingaangifte.

Het gaat hier waarschijnlijk meer om prestige dan om zakelijk inzicht. Als bezitter van een interessante kunstcollectie en een uitgeverij in muziek- en lifestylebladen en een radiostation kom je nog eens in andere kringen dan in die van de vastgoedwereld en de wereld van naaimachinefabrikanten.

En geloof me, die de Vlieger doet het vast goed in de kringen van de nieuwe rijken en oud geld. Slimme zakenman, jammer dat hij zo slecht voor zijn personeel zorgt. En dat laatste gaat zich wreken, maar daar komt hij vast op tijd achter als hij praat met mensen van Philips of de Hoogovens.

Maar er zitten hier ook een heleboel muziekliefhebbers die onder deze omstandigheden als popjournalist werken.

Gelukkig weet Monique het wel helder te verwoorden :-)

Met een radiostation kom je in Erik de Zwart/Lex Harding kringen. Volgens mij net zulke types als De Vlieger.

'Jullie zullen nog veel van me horen'
Publicatiedatum: 29/1/2003

Nog voordat er duidelijkheid is over het lot van het Franse Air Lib kondigt de investeerder Erik de Vlieger (42) aan met een eigen budgetvliegconcern te willen starten. De Amsterdamse anti-recessieterrorist ziet vooral kansen. 'Ik word gelukkig van sterke groei.'

AMSTERDAM - De Franse cameraploeg staat op de gang nog de spullen in te pakken. Erik de Vlieger schuift snel in het zitje dat in de vensterbank is ingebouwd. Klaar voor de volgende afspraak. 'Ik wil niet rokend op de foto', zegt hij tegen de fotograaf terwijl hij een sigaret opsteekt. 'En geen close- ups , ik zie er niet uit.'

De Amsterdamse investeerder Erik de Vlieger laat zich niet gemakkelijk in een hokje stoppen. Onconventioneel, komt nog het meest in de buurt van de waarheid. Zowel in kleding - slobbertrui, T-shirt met openvallend overhemd of desnoods een pak maar dan zeker zonder stropdas - als in woord.

'Ik kijk niet naar andere mensen', zegt hij. 'Dat interesseert me geen zak. Soms word ik de Nederlandse Richard Branson genoemd. Wat een onzin. je zou me ook met Berlusconi of Murdoch kunnen vergelijken, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Toen ik Shipdock overnam, noemde ze me de nieuwe Joep van den Nieuwenhuyzen. Ga toch weg! Die zit op Aruba naast een golfbaan. Nee, ik ben gewoon mezelf.'

Die onafhankelijke levenshouding heeft de ondernemer geen windeieren gelegd. Zijn imperium omvat inmiddels meer dan tachtigvennootschappen, de personeels-lijst meer dan 1000 man. De geschatte omzet van Imca - 70% Erik, de rest van zijn broer en zus - overstijgt de euro 1 mrd.

De oorsprong van het snelgroeiende imperium ligt in Haarlem. Vader de Vlieger dreef daar de naaimachinefirma Imca. Direct na het verlaten van het Haarlemse Coornhert Lyceum ging de jongste zoon bij de familiezaak aan de slag. 'Ik ben als naaimachinehandelaartje begonnen op mijn negentiende in de zaak van mijn vader', vertelde De Vlieger aan het blad Management Team. 'En zo voel ik mij nog steeds.'

In 1982 neemt hij Imca over, samen met zijn broer en zus. Ze besluiten de zaken te verbreden en gaan zelf ook naaimachines produceren. Dat blijkt uiteindelijk een gouden zet te zijn. Door de aankoop van een fabriek voor knoopsgatenmachines in Tsjechië komt de ontwikkeling van Imca onverwacht in een stroomversnelling. Het lelijke Oostblok-zwaantje blijkt bij verkoop een goudmijn.

Met de opbrengst koopt de investeerder het oorspronkelijke moederbedrijf Minerva. De Vlieger wordt eigenaar van een conglomeraat met staalgieterijen, 250 hectaren grond, een eigen hotel, zwembad en zelfs een station.

Het Duitse Durkopp-Adler doet niet veel later een bod op de activiteiten. De investeerder bedenkt zich geen moment en pakt de overnamesom van ƒ 100 mln aan. Alleen de oorspronkelijke handelstak van Imca wordt buiten de transactie gehouden. Op die manier wordt de gekoesterde naam Imca binnen de familie gehouden. 'We verloochenen onze afkomst niet, we hebben een enorme band met dat product.'

Met het net verdiende geld stapt De Vlieger midden jaren negentig in vastgoed. Een goed moment om in de markt te stappen, zo blijkt later. Mede gebaseerd op die ontwikkeling ontwikkelt hij zijn afkeer van wat hij met passie 'recessieterroristen' noemt. De Vlieger is inmiddels de grootste vastgoedhandelaar van Amsterdam. De waarde van zijn ontroerendgoedbezit schommelt volgens schattingen rond de euro 1,2 mrd.

'Vastgoedmagnaat', zei hij in een interview met weekblad Intermediair, 'God, wat heb ik een enorme hekel aan dat woord. Of vastgoedtycoon, dat is nog erger. Het enige wat ik wel leuk vind, is "havenbaron"; mediabaron gaat ook nog wel.'

De Vlieger doelt op twee nieuwe activiteiten die hij de laatste jaren is gestart. Met de overname van Shipdock Amsterdam heeft hij zich in de maritieme sector begeven. Critici, die meenden dat hem vooral te doen was om de grond van de werf - snoerde hij de mond. Na twaalf jaar verlies maakt de werf weer winst. Met de aankoop van kranenbouwer Figee, de constructiebouwer Nista en Antwerp Shiprepair, is er een omvangrijk maritiem cluster ontstaan. Nieuwe expansieplannen liggen klaar om uitgevoerd te worden.

Met zijn investeringen in media is de in Zandvoort geboren investeerder voor het eerst meer op de voorgrond getreden. Zijn reddingsplan voor het zieltogende Amsterdamse dagblad Het Parool vormde daarbij het hoogtepunt. Hoewel Het Parool aan zijn neus voorbij ging, koestert De Vlieger nog steeds plannen voor de start van een nieuwe linkse krant. Veel minder zichtbaar bouwde hij aan de rest van zijn mediabelangen (tijdschriften, radio, drukkerij) op.

De twee nieuwe loten hebben opnieuw de strijd tegen het 'recessieterrorisme' gemeen. Bovendien is zijn werkwijze universeel. 'Het is mijn vaste recept: omzet verhogen door een hele commerciële verkoopafdeling erop te zetten', aldus De Vlieger. 'Daar mogen ze veel geld verdienen, maar dan moeten ze wel veel verkopen. Doen ze dat niet, dan vliegen ze eruit.'

Maar de ambities van De Vlieger gaan verder dan werven en media. Na een aarzelende start (FlyMetropolis en KLM Exel) zit hij inmiddels tot over zijn oren in de luchtvaart. Met dank aan een kennis die zijn naam noemde bij het in financiële nood verkerende Franse luchtvaartconcern Air Lib. De Vlieger werd er eerst adviseur, later aandeelhouder en praat nu nog altijd met de Franse overheid over de reddingskansen van de vliegmaatschappij.

Zijn betrokkenheid is echter minder toevallig dan hij wil doen voorkomen. 'We zijn met het personeel een weekend naar Frankrijk geweest', zei hij afgelopen oktober al. 'Ik heb tegen iedereen gezegd: we gaan nu pas écht beginnen. Luchtvaart en media, daar doen zich bin-nenkort enorme kansen voor...'

Maar het gaat - zeker met Air Lib - allemaal minder vlot dan De Vlieger wenst. Om een doorbraak te forceren organiseerde hij op 13 januari een persconferentie in Parijs. De Franse politici en media kregen er van langs. 'Het was een Van Gaal-bijeenkomst', oordeelde De Vlieger, 'prachtig man.'

De Vlieger is er in Frankrijk niet minder omstreden door geworden maar voorlopig zit hij nog wel altijd aan tafel. Ondanks het feit dat hij diplomatie niet zijn sterkste eigenschap noemt, is de investeerder best bereid een knieval voor de Franse zakenmores te maken. Voor een bezoek aan de Franse minister van transport wil hij best een stropdas strikken. En desnoods gaat hij eerst nog naar de kapper. 'Ik ben geen Duitser!', zegt hij, 'ik ben een Hollander en dus een handelaar. Wij zijn een stuk flexibeler.'

Hoewel het nog onduidelijk is of hij Air Lib kan ombouwen tot de budgetvlieger die hem voor ogen staat, zet de Vlieger al weer een volgende zet. Dinsdag werd bekend dat hij met een nieuwe budgetvlieger LoCo de lucht in wil.

Maar wat drijft De Vlieger om zoveel hooi op de vork te nemen? 'Ik word gelukkig van groei', zegt hij. Ik ben heel fanatiek, maar ga niet zomaar lukraak bedrijven om me heen verzamelen. Er zit wel een lijn in. Jullie zullen nog veel van me horen, daar ben ik van overtuigd.'

ROB VAN 'T WEL

Copyright (c) 2003 Het Financieele Dagblad