De Draaitafel: December

jaarlijstjesmaand!

jeuh!

ofzo.

Op de draaitafel hier, Tokyo Police Club (voor wie wil weten hoe Death Cab meets Strokes klinken) Sun Ra's Magic City (lamaar) Heel even Kind of Blue maar ik vond 't de opname raar klinken, vette panning, zal wel de bom geweest zijn toen. Khale Sleepworks, nog meer Death Cab-achtige slome indiepop. Degelijk zoals altijd van Own Records. Fennesz Black Sea. Mooi, maarr lijkt toch wat simpeler, minder ingenieus dan voorgaande. Al blijft het kunst natuurlijk. Maar ergens komt ie met een baslijn aanzetten over een noise-veldje en dat is gewoon: te makkelijk, al werkt 't wel hoor. Mr. Oizo's nieuwe. Te dancey voor mij, niet zo gruizig als de Wormen. Oh en ik zag een Brabants Creedence Clearwater Revival coverbandje in een cafe. Veel (kleine!?) vrouwen (en Harley Davidson-bikers) komen daarop af zeg. Ze speelden ook wel strak..

(lamaar)

watje! :)

had 'm wel afgeluisterd ;)

Ik alweer een top 10 ingeleverd, maar ik zal nog even wachten met 'publicatie' tot ie ook afgedrukt is. :)

Verder in afwachting van een en ander wat deze week zou moeten arriveren (Wordsound en Fonal vinyl):
Squarepusher Just A Souvenir
Ja, het is jazzrock, altijd al geweest. Lijkt erop dat sommige mensen uit die IDM en drill'n'bass hoek daar pas sinds enige tijd achter zijn. Funky baswerk en live een oogverblindende lichtshow. Door de echte drummer nog spetterender, hoewel het afsluitende (van de hoofdset) Come On My Selecter ook wel behoorlijk knalde.

The Puritan Lithium Gates
Samothrace Life's Trade
Eerste Finse post-Reverend Bizarre doom, erg goed. Soms ouwerwets goed maar ook ruimte voor meer experimenteel. Samothrace heeft een heerlijk lome Earth groove gemengd met treurmelodieën en meer Yob-achtig trippy spul. De beheerste en zalvende doom.

Krallice
OK, nu de cd een paar keer gedraaid (beter geluisterd dan naar de mp3's) en ik moet zeggen, het is toch wel goed. Weinig romantiek echter, echte testosteron metal en dus wat mijn betreft niet zo heel black per se, maar wel vet.

O ja, en voor 5 euri bij Boudisque opgepikt:
Vitsaus Iäti Vihassa ja Kunniassa
Kijk, da's black metal. Vooral de tweede disc is bijna rock'n'roll, met een tikje melancholie, zo hoort 't. ;)

Samothrace staat al een tijdje op het lijstje, maar dat genre heeft momenteel even geen voorang. Vitsaus heb ik een paar jaar terug eens een demootje van gehoord, kon me toen niet echt bijzonder boeien geloof ik. Krallice OTM Martijn, ik mis zowel de sardonische grijns als de mistige ogen romantiek; desalniettemin een paar hele mooie momenten op die plaat.

Dead Congregation's Graves Of The Archangels is een enorme aanrader voor Morbid Angel fans die een zoethoudertje nodig hebben, of eigenlijk zonder meer een aanrader, heilig vuur te over. Na Dodsferd, Septicflesh en Battleroar alweer een Griekse 2008 topper.

Nieuwe Taake.... ik weet 't niet hoor, bij de langzamere pasaages kakt het af & toe wel erg in. Uiteraard wel weer een paar hors categorie riffs en het laatste nummer is een prachtige einde van de plaat.

desalniettemin een paar hele mooie momenten op die plaat.

Energy Chasms <3

Ja, Dead Congregation ook goed ja. Die van Vitsaus is een verzameling van de drie demo's, de latere aanzienlijk beter dan de eerste.

Zal 't nog eens opduikelen.

Decibel's top 40 van 2008 slaat de plank wel heel erg mis: Nummers 1, 2 en 3 zijn lachertjes, geen Leviathan, Bloodbath (goede plaat, daar niet van) als enige vertegenwoordiger voor wat ze noemen "een slecht jaar voor Zweedse death metal", zelfs hun knuffelbandje Withered staat veel te laag... en ik herhaal: GEEN LEVIATHAN!!! Overigens wel weer een mooie Hall Of Fame entry deze maand met Candlemass' Nightfall, dat wordt zeker mijn blast from the past voor de komende week.

Veel niet gehoord van die Decibel lijst. Leviathan ook niet. De metal in mijn lijstje is van Darkspace, Den Saakaldte en Trinacria.

Ik ben absoluut niet bekend met Decibel, maar nummers 1 & 3 zijn wat mij betreft zeer genietbare lachertjes. Nr. 11 is ook tof.

x-post

Lachen is gezond willem :D

God ja, toen die Leviathan uitkwam was er dat "het is er nu veels te mooi weer voor"-verhaal hè, en daarna is hij zeker bij menigeen aan de aandacht ontsnapt? It'll come back to haunt you >:|

Ik heb er twee van Leviathan en die draai ik al niet zo veel, weet nie, die USBM grijpt me vooralsnog niet zo. Ben vooralsnog meer Frans georienteerd: Peste Noire, DsO (voor zover die Frans zijn) en S.V.E.S.T. (binnenkort een split van die laatste twee).

Nachtmystium is da bomb, Torche en Genghis Tron heb ik niks tegen, maar ik zou ze nooit bij mijn beste platen van het jaar zetten. Opeth op 4 en Gates of Slumber op 5, dat zijn pas uitglijders.

Maar echt bont maakt de VPRO het met zijn Song van het Jaar verkiezing. Geen Nedermetal van Hail Of Bullets (nr. 21 bij het zeer Amerikaanse georienteerde Decibel!) of Textures, maar wel Slipknot?

Beste popsong van de afgelopen jaren + Zweedse fascinatie voor seventies rock = epic win. Oftewel: Those Dancing Days - Toxic

Da's toch Rihanna? En ik hoor die seventies rock niet zo.

Ik hou 't nog ff op deze breakcore mix.

Nieuwe Taake.... ik weet 't niet hoor

Zo ook hier. Maar: ik heb ook maanden nodig gehad om de voorganger op prijs te stellen. En uitindelijk vind ik daarvan enkel het derde nummer, de tweede tot, zeg, vierde minuut van het vierde nummer, en de laatste vijf minuten van het laatste nummer echt heel goed. Precies die stukken waaraan Krallice me het meest doet denken. Krallice is briljant derhalve. Niet black per se, maar dat is - als al eerder opgemerkt - Taake ook niet en geen probleem.

Assasins: Black Meddle is de plaat waar ik maar niet in kan komen. Er is iets mis mee. Worst Enemy mag er zijn - doch nergens bijzonder -, maar de rest is me te aangeharkt, denk ik. En de suite op het einde vond ik eerst intrigerend, maar met de tijd steeds meer simpelweg slecht.

Leviathan is goede black metal, maar toch wel erg gewoontjes (en een slappe reproductie van wat al op Lurker of Chalice gedaan is)?

De nieuwe Taake is minder dan Doedskvad, maar beter dan Krallice. Taake is rauwer, Krallice is me soms wat te abstract
(net als Leviathan.)

Da's toch Rihanna?

Nee, Those Dancing Days.

Leviathan is goede black metal, maar toch wel erg gewoontjes (en een slappe reproductie van wat al op Lurker of Chalice gedaan is)?

Neen. Het is Het Geluid Van Het Einde Van De Wereld.

Pfeww, Pitchfork...

Wel een goede Yes en Kiss-sectie daar, dat dan weer wel.

Pfeww, Pitchfork...

Wat jij wil, maar Cosmo Lee = \m/ Beetje laf misschien om naar andermans recensie te verwijzen, maar Lee raakt zoals meestal erg goed de kern van wat ik ook voel bij deze plaat, die voor mij helaas toch van de categorie 'zo fantastisch dat ik er zelf niet veel over kan schrijven' zal blijven, vermoed ik.

Wel een goede Yes en Kiss-sectie daar, dat dan weer wel.

Plz explain :)

Daar ontbrak een smiley achter. Om de een of andere reden zijn de essentiele delen van de oevres van Kiss en Yes besproken op Pitchfork. Die Kiss-platen vanuit humoristische en nostalgische hoek. Wel aardig gedaan, voor Pitchfork.

Ieder zijn mening, maar Pitchfork is me te vaak oeverloos gezwam.

Neemt niet weg dat ik respect heb voor wat men daar in korte tijd heeft opgebouwd. Vanuit het niets in korte tijd een professioneel internet magazine wiens mening invloed heeft. Het kan dus wel.

Ieder zijn mening, maar Pitchfork is me te vaak oeverloos gezwam.

En beide metalrecensenten, Lee en Brandon Stosuy, kan ik totaal niet vertrouwen. Vooral Stosuy raad vaak dingen aan die me totaal niets doen.

God ja, toen die Leviathan uitkwam was er dat "het is er nu veels te mooi weer voor"-verhaal hè

Blijkbaar want ik heb echt helemaal gemist. :) Snel ff checken voor de jaarlijstjes (neeeee, niet nog meer last-minute gehannes.)
Taake, dat begin van die plaat is sowieso al klassiek. Krallice heeft een slappe zanger en dan wordt het vechten voor een UEFA-plek ipv rechtstreeks kwalificatie voor de Champions League.

Krallice heeft de zang juist als een pre, imo.

En Pitchfork is mij altijd te langdradig en omslachtig en daar dan van die fucking geanimeerde gif-meuk omheen.

Taake, dat begin van die plaat is sowieso al klassiek

Het begin en het einde zijn perfect, net als bij Doedskvad. Høst denkt duidelijk nog in albums.

Vooral Stosuy raadt vaak dingen aan die me totaal niets doen.

lol, eensch. Maar hij heeft tenminste nog Leviathan in z'n lijstje (Lee trouwens Grand Magus op 3 met een mooie haiku die mijn bovenstaande bewering logenstraft). Vreemd ook dat een hoop mensen Hammers of Misfortune nu wél oppikken terwijl ze toch echt een teleurstellende plaat hebben gemaakt. Het zal de 'profound lore' wel wezen...

In die lijstjes: Wold - Stratification.

Mensen die daar een mening over hebben?
Spreekt dit ook de Khlyst/Runhild Gammelsaeter-brigade aan?

Wold...pff, puinhoop vond ik die vorige...dat ging mij zelfs te ver. Martijn B. draait het volgens mij altijd voor het slapen gaan. ;)

Wold is een Baas. Ik heb Stratification echter zwaar verwaarloosd dit (na)jaar. Je zet het ook niet zomaar even op, ofschoon ik de vorige plaat dan wel weer behoorlijk veel heb gedraaid. Ik ga hem vanavond draaien, potdorie.

De recensies wekken bij mij altijd een associatie met Skinny Puppy of een Fennesz: melancholische schoonheid verborgen onder dikke lagen van vervorming. Die schoonheid kan ik bij Wold echter maar amper ontdekken. Niet opgeven, begrijp ik?

melancholische schoonheid verborgen onder dikke lagen van vervorming

Wat soms genoeg is :)

Stratification toevallig van de week weer gedraaid.

Vergeet schoonheid inderdaad. Denk de monotonie van black metal plus geweldadige noise en een zieke strot die krijst over uilen.

Ik krijg er toch vooral vroege-jaren-tachtig-noise-visioenen van. De blackmetalinvloed is me niet groot genoeg om Wold apart te zetten. Het rockt niet, laat ik het daar vooralsnog op houden.

Of: als je tienmaal distortion over middelmatige blackmetal heengooit, wordt het dan goed of krijg je gewoon middelmatige blackmetal met tienmaal distortion er overheen? Enfin, niet overtuigd nog en neigend naar het laatste.

krallice klopt alles aan, riffs, zang, (gebrek aan) black metal sfeer. niks geen geflirt met duivels en wat dies meer zij, gewoon de muziek als kunstvorm uitvergroot. en dan hou je klassieke composities over; ik wacht nu op neoklassieke en ambientversies van de krallice nummers.

leviathan is heel goed, maar toch minder dan lurker of chalice. die openingsriff moet echter wel de blackmetalriffderblackmetalriffs zijn.

wold. tja. indrukwekkend in vorm, maar meer dan twee nummers achter elkaar lukt me toch niet goed.

nachtmystium kom ik ook maar niet in, had ik bij die vorige wel.

krallice klopt alles aan, riffs, zang, (gebrek aan) black metal sfeer. niks geen geflirt met duivels en wat dies meer zij, gewoon de muziek als kunstvorm uitvergroot. en dan hou je klassieke composities over; ik wacht nu op neoklassieke en ambientversies van de krallice nummers.

Ofwel: black metal voor mensen die niet van black metal houden. M.a.w.: de Eminem van black metal. ;)

dan zou ik er niet van moeten houden als zelfverklaard blackmetal purist (wat ik heel niet ben maar het staat zo leuk als je een recensie schrijft). och ja, dan maar geen purist.

wat ik bij Pitchfork heel irritant vind is dat ze vaak bij platen over songteksten beginnen te lullen en dat dan 85% van de recensie. Teksten schmeksten.

Ofwel: black metal voor mensen die niet van black metal houden

Kortom, wees streng in de leer: faggoth.

Trouwens Taake heeft de beste "Ugh!" in rock nietwaar? Kort maar vol en altijd zo perfect getimed en geplaatst.

wat ik bij Pitchfork heel irritant vind is dat ze vaak bij platen over songteksten beginnen te lullen en dat dan 85% van de recensie. Teksten schmeksten.

Precies. Soms geven ze een plaat zomaar een 4 omdat de teksten dom zijn, zelfs als de teksten dom horen te zijn volgens de genreconventies.

In hun verdediging: bij Nederlandstalige platen is voor mij de kwaliteit van de tekst ongewild wel een factor van belang, waar ik bij Engelse teksten de vertaalmachine in mijn hoofd kan uitzetten (en dus aan de tekst geen boodschap heb). Ik heb me altijd afgevraagd hoe dat moet zijn als Engels je moerstaal is, gezien dat de voertaal is van de westerse pop.

Wat dan wel weer vóór de oeverloze Pfork aanpak pleit (volgens mij doen ze het trouwens iets beknopter de laatste tijd) is het feit dat ik recensies tegenwoordig meestal achteraf in plaats van vooraf lees; je hebt immers toch bijna net zo snel een plaat neergehaald als een recensie gelezen, so why bother ;) Ik vind het dan wel weer leuk om achteraf een uitgebreid verhaal te lezen over een plaat die ik al ken. Of zeg ik nu iets heel geks?

Of zeg ik nu iets heel geks?

http://www.vatsaas.org/rtv/arsenal/teamrocs/bert/crazy_harry.jpg

Nee, eigenlijk wel herkenbaar. Vaak zijn de recensies ook rijkelijk laat (niet alleen bij Hooivork), of ligt dat weer aan mij?

Yep, recensies achteraf lezen is ook altijd leuk, kan je het er lekker mee oneens zijn enzo. :)

sowieso leuker ja en achteraf als je de plaat toch al als interessant hebt beoordeeld is een essaytje nooit verkeerd.

(Ze lijken inderdaad wel wat beknopter geworden)

Houden 'jullie journalisten' daar ook rekening mee bij recensies? Dat je meer beschouwend/mijmerend dan uitleggend/informerend schrijft of iets dergelijks?

Ik probeer toch meestal vooral uit te leggen aan de onwetenden.

ik ga er voor 't gemak meestal maar vanuit dat degene die mijn recensies op File Under lezen ook wel 'n beetje thuis zijn in de folktronic e.d. genres die ik daar bestrijk, waarna ik er 'n paar vergelijkingen eruit gooi en de betere tracks aanstip. (Vraag me altijd af of iemand dan precies DIE tracks gaat luisteren, tegenwoordig halen de meesten toch meteen het hele album neer denk ik wel 'ns)

(Vraag me altijd af of iemand dan precies DIE tracks gaat luisteren, tegenwoordig halen de meesten toch meteen het hele album neer denk ik wel 'ns)

Toch wel belangrijk, want ik download weliswaar het hele album, maar als ik de eerste twee liedjes ruk vind, dan haal ik de andere liedjes niet meer, tenzij ik een recensie heb gelezen waarin staat "De eerste twee nummers zijn ruk, maar de rest is fantastisch." ;)

de meeste bands hebben geen hele cd vol goede liedjes, en aangezien de meeste mensen een cd beginnen met track 1 kun je maar beter het beste vooral zetten (als je dat niet doet ben je volgens mij niet slim bezig). De vraag voor mij is meer of er aan het eind van een cd bagger staat, of dat een cd toch nog opleeft naar t einde toe. ik ben ook blij dat popbandjes gewoon weer cd's van lp-lengte maken en zelf al de luisteraar hun rommel besparen.

Bas, hier een goede reden om na Cynic ook die nieuwe Enslaved nog eens een kans te geven en vanuit een ander perspectief dan tr00ness te bekijken; die Rush en Voivod vergelijkingen zijn echt ráák. Vertebrae wordt nog steeds hoe langer hoe mooier wat mij betreft. Een overeenkomst met die plaat van Cynic is trouwens de voor metal opvallend mellow-e productie, in beide gevallen een enorm pluspunt wat mij betreft.

Ook ff door de nieuwe GnR geskimmed op de luisterpaal. Kijken wat er van Bucketheads bijdrage was overgebleven. Best veel, verrassend veel zelfs. Komt er nog een karaoke versie van uit? :)

Ook ff door de nieuwe GnR geskimmed op de luisterpaal.

Ik had maar tijd voor ongeveer de helft. "Waar zijn de liedjes?" Titelnummer vind ik best wel goed.

Fransesco Tristano - Auricle Bio On. Op doorzichtig vinyl. Oh yeah! Net op tijd voor de jaarlijsten. :) Daar vertel ik tzt dan wel verder wat ik er van vind. Dat Mastered and Enchanted by Moritz Von Oswald slaat iig wel de spijker op de kop.

Liedjes, schmiedjes.

Maar met 50 Buckethead cd's zonder gekweel van die dweil toch niet echt een waardevolle aanvulling. :)

Leviathan - Massive Conspiracy Against Life

http://www.reproarte.com/files/images/M/martin_john/0182-0071_pandemonium.jpg

Had ik dit toch bijna gemist als profeet Hiram niet was blijven drammen. :) Wat een baas...de baas mag ik wel stellen.

...All Life hè, geen uitzonderingen. ;)

MWUAHAHAHAAHAHAAAH!!!

http://www.robertlomas.com/Books/boh/BOHCover.jpg

http://rdr.zazzle.com/img/imt-prd/pd-235921574305716087/isz-l/tl-What+Would+Hiram+Do%3F.jpg

http://www.webgeordie.co.uk/borat/images/south04.jpg

"You have a big hiram?"

wat ik me bij leviathan al de hele tijd ben af aan het vragen: welke filmmuziek gebruikt hij in 'seamless garment of the morning' (dat is tenminste de titel die ik heb bij het tweede nummer, ik begrijp dat er ook andere titels voor handen zijn?) tijdens die laatste paar minuten? die melodie komt me zo bekend voor en ik kan er maar niet op komen.

Het tweede nummer heet op de cd 'Merging with Sword, onto Them'.

Klopt. De (bewust?) gelekte versie bevatte andere songtitels, zie bv. hier. Geen idee wat die film betreft trouwens.

na zo'n joviaal genietbaar stukje muziekjournalistiek wil ik meteen de nieuwe cd van benjamin herman horen. genieet mee op

http://www.volkskrant.nl/kunst/article1102471.ece/Benjamin_Herman_trekt_feestelijke_lange_neus

en lees vooral de reactie van mengelberg zelf onderaan.

goed, dat 'merging with sword, onto them' dus, en dan vanaf 8'04" tot aan de fade-out; die melodie klinkt mij belachelijk bekend in de oren. dacht dat het filmmuziek was.

overigens, als compleet overbodige informatie er even bij, de sample in 'vortex chalice' van lurker of chalice waarbij wordt gezegd "do you believe in anything at all?" is afkomstig uit die king arthur film met clive owen en keira knightley.

Benjamin Herman is een held.

en lees vooral de reactie van mengelberg zelf onderaan.

"Hier laat hij het stuk in de ruimte verloren gaan, goeie move." :)

klinkt zowaar als een aanrader.

[i]Fransesco Tristano - Auricle Bio On. Op doorzichtig vinyl.[i]
Wow! Op de valreep nog één v/d klappers van het jaar. Soort vrije jazz versie van techno [of iets van die strekking.]
Gouwe tip!

Klapper indeed. Hij wordt steeds beter en beter, toch die Maurizio echootjes maar toegepast op nieuwe geluiden...<fosiel alert>maar je moet hem op vinyl horen, mannnn</fosiel>
En het is Francesco, maar daar blijf ik maar mee stoeien.

Ja maar ik doe niet aan vinyl OMC :)
Ik zocht al naar een cd versie maar die is er niet volgens mij.
'Sextant' van Herbie, daar kreeg ik ook meteen zin in na het horen van 'Auricle bio on'. Er is ondanks 35 jaar verschil toch wel verwantschap tussen die twee platen.

Ik zocht al naar een cd versie maar die is er niet volgens mij.

Ja, dat is een beetje onduidelijk op het moment. Je kan bij hem bij Beatport wel op mp3 kopen maar ja dat is toch niet hetzelfde.

Die mp3's heb ik al voor gratis geld. Daar betaal ik dus niet voor, dan koop ik nog liever een platenspeler ;)

Vergeten band brengt het eigen oeuvre opnieuw uit, voorziet het zelfs van een extra schijf vol afwijkende mixen, Peel sessies, een demo en wat Fade Out Guitar Loops en haast niemand heeft het er over :(
Welnu, uit liefde voor een hopeloze zaak:
Loop – Fade Out (reactor 03 cd)
2e plaat van de band uit 1988. Heerlijk doordreinende hypnotiserende rock vol feedback en tussen de gitaren verstopte zang.
Debuut Heaven’s End is ook uit en de 12” verzamelaar World in your eyes volgt later.

Charles Manson - One Mind
zwierf al jaren op de pc, toch maar 'ns gedraaid. Recht uit de gevangenis met 'n tape-recordertje, en het is een "leuke" plaat. Als ie tenminste niet gaat babbelen, want god Manson lult als een dronken zwerver.. Hij haat credit cards (waren die er al toen ie nog vrij rondlipe?), lijkt into Jezus (of ik begreep het verkeerd) en meer onzin. Maar als ie zingt.. Prima stem. Gitaarspel rudimentair, maar genoeg fraaie momenten. Hilarisch is I Keep On Wandering waar Charlie wordt onderbroken door een of andere "tramp" die om een sigaretje bietst :)

jaren nou ja maanden.

Loop – Fade Out (reactor 03 cd)

Theo?

Loop - Fade Out is een fijne plaat. De plaat is als een loop met fade out. Slim bedacht.

Wat te zeggen over de muzikale talenten van Charles Manson? Het is haast een gewetensvraag. Staat de kunst los van de man of niet? Wat ik begrijp uit Ludo's woorden is dat de man er verstandiger aan had gedaan te kiezen voor het schamele bestaan van muzikant. Als moordenaar heeft hij natuurlijk zowat eeuwige roem. Gewoon een enge persoon dus die hoe dan ook roem wil.

ja dat is altijd een mooie, want als hij geen moordenaar was had ik (en iedereen) zijn muziek niet gehoord, maar dit geldt wel vaker ook voor mensen die geen misdaden hebben begaan, maar wel wat context nodig hebben. Bijvoorbeeld Seasick Steve, die probeerde zich dit jaar, b.v. bij Jools, te presenteren als totaal wereldvreemde zwerver met een 2-snarige gitaar, terwijl hij al tig jaar in de muziekbiz werkt en nog platen van Modest Mouse heeft geproduceerd. Toch maakt die context 'm leuker en, haha (zogenaamd), authentieker.

Dat soort acties ben ik helemaal voor. Early Man beweerden ook dat ze uit de Pinkstergemeente kwamen, maar dat ze verbannen waren omdat ze naar metal luisterden.

Of Buckethead, opgevoed door kippen in een kippenhok. Helemaal voor en hoeft van mij ook helemaal niet realistisch te zijn (zoals Manson).

3 vinyl doublewhoppers!

Spectre Psychic Wars
Spectre Internal Dynasty
Een groot verschil tussen deze twee 'illbient' releases. De eerste is oude stijl, doped out en sloom in lijn met de trilogie. Internal Dynasty is aan de ene kant meer old-school maar door de Duitse en een rateltaaltje waar ik nog niet achter ben wat precies ook wel erg van nu. Doet ook denken aan de RZA z'n internationale projectjes. Een erg sterke en verrassende release.

Paavoharju Yhä hämärää
Paavoharju Laulu laakson kukasta
Sommige dingen hebben tijd nodig. Soms denk je er niet zo veel van maar blijft het intrigeren. Als het maar lang genoeg mijn naam roept moet ik het gewoon kopen, dan ga ik toch beter luisteren dan naar die vluchtige bitjes en bytejes. Het is ook wel vinyl muziek en nu is deze 'Johnny-come-lately' toch nog overstag, al hoor ik nog steeds die Bollywood niet.

Eleanoora Rosenholm Vainajan muotokuva
Eleanoora Rosenholm Älä kysy kuolleilta, he sanoivat
De catalysator echter was Eleanoora Rosenholm (is de bandnaam, niet een zangeres). A-typisch voor Fonal namelijk zuiver, beetje 80's digi, poppy en catchy. Ook flarden seventies Italo-horror soundtracks (een track is duidelijk gebaseerd op een Goblin thema), beetje die Pram/Broadcast koelte, Swingle Sisters-achtige koortjes, een moppie Perrey & Kingsley in de ritmetrack van Musta ruusu en dat kostelijke Finse brabbeltaaltje. Hyvää, hyvää, hyvää!

De zwarte Älä kysy kuolleilta, he sanoivat-plak viel hier ook van de week op de deurmat. Heel mooi weer, al heb ik 'm pas één keer kunnen draaien. Martijn, ken je de (download only) Tammen Varjossa EP? Één nummer van d'n LP, een nieuw nummer en twee live tracks. Die drummer is echt geweldig. Er staat een 10+ minuten versie van "Kodinrakennusohjeet" van de eerste plaat op waarop hij als Jaki Liebezeit tekeer gaat (strak/los), met als bonus ook nog eens een bizarre jaren 80 gitaarsolo.

Laat ze er maar een 12" van persen. ;)

Waterfront trekt in bij Watt

Jammer van het terras aan de Maas en het lage podium, waardoor je er recht bovenop stond (en dat muzikanten vaak verleidde tussen het publiek te gaan spelen, zoals afgelopen zondag nog een drummer van The Dirtbombs.)

Motörhead + Saxon + Danko Jones live @ Emslandhallen Lingen (DLD)
In plaats van met echt boeiende songs de aandacht te trekken, valt Danko Jones vooral op door het verbale spierballenvertoon van de zanger. De seksistische praatjes gaan er bij het voornamelijk uit mannen bestaande publiek echter in als koek, waarna het nog verder opgejut wordt met retorische vraag-antwoordspelletjes in de trant van “Do you like rock & roll?” De harde rocknummers van de groep leveren nog wel een paar aardige momenten op, maar toch gaat al het gedoe van de zanger na verloop van tijd op mijn zenuwen werken.
Saxon speelt nog steeds zoals in de tijd dat deze muziek Heavy Metal genoemd werd en doet dat met verve, zij het ietwat gladgestreken. Zanger Biff Byfford is echt een oude man, maar zijn zangcapaciteiten zijn uitstekend bewaard gebleven, met name in het hoge gebied. Gelukkig vervalt hij niet al te vaak in rock & roll maniertjes, waardoor de muziek alle voorrang krijgt.
De dichtheid van snaggletooth t-shirts in het publiek neemt nog rapper toe, het bier vloeit rijkelijk; de beurt is aan Motörhead. De zang van Lemmy komt tijdens de twee eerste nummers (Iron Fist en Stay Clean) slecht naar voren, maar toch nog ruim voldoende om de oerkracht over te brengen. De eerste uptempo-song, Rock Out, is afkomstig van hun solide nieuwe plaat Motörizer. Het is schatplichtig aan de punkroots van de band en brengt de eerste echte beroering in de moshpit. De zang komt na een tijdje steeds beter naar voren in het geluid en de band lijkt het naar hun zin te hebben. Lemmy lijkt zelfs dronken af en toe. Toch is het een professionele show waaraan veel klopt, hoewel Lemmy blijft foeteren op zijn gitaarroadie. Uitschieters zijn ‘I Got Mine’ van Another Perfect Day, waarin Phil Campbell de prachtige gitaarmelodie fantastisch neerzet, Civil War dat zowaar loepzuiver klinkt en ‘In The Name Of Tragedy’, waarin Lemmy vreselijk smerig de staccato zanglijnen brult zoals alleen hij dat kan. Hoewel ik ze al zo vaak aan het werk heb gezien en ik ook dit keer weer wist wat ik kon verwachten, blijf ik gaan als ze in de buurt zijn. Waarom weet ik eigenlijk niet, misschien komt het door een soort rauw oergevoel dat geen enkele andere band weet neer te zetten.

A Place to Bury Strangers: s/t
Oliver Ackermann bouwt effectpedalen voor gitaren met nietsverhullende typenamen als Total Sonic Annihilation. Ze vinden aftrek bij bands als TV on the Radio en Lightning Bolt. A Place to Bury Strangers, de band waarin hij zingt en gitaar speelt, gaat evenmin zachtzinnig te werk. En dat is nog eufemistisch uitgedrukt.
Net als andere bands die recent belangstellend in het shoegazemuseum rondkeken, maakt ook dit drietal er een rondje. Een naam die dan uiteraard valt en er bij sommige songs van dit debuutalbum dik bovenop ligt, is My Bloody Valentine. Ook de stofzuiger van The Jesus and Mary Chain tijdens ‘Psychocandy’, wordt aangezet. En dan niet met de kracht van een kruimeldief, maar met die van een ouderwetse Nilfisk.
Het resultaat is een plaat vol claustrofobische noisepopsongs, die opgenomen lijken op een meter afstand van een voor opstijgen gereedstaande straaljager: veel fuzz, feedback en een pijnlijk volume. Ackermann zingt zijn afstandelijke teksten bijna emotieloos, vanuit een kerker zo klinkt het af en toe. Denk aan Andrew Eldritch van het onvolprezen The Sisters of Mercy. De strakke drumpartijen van Jay Space passen naadloos in de compromisloze sfeer van de plaat, zoals in de heerlijk voortjakkerende openingssong ‘Missing You’.
De onontkoombare industrial-beat maakt van ‘To Fix the Gash in Your Head’ een instant-dansklassieker. Voor dubbeltjeszoekers welteverstaan. Maar het is niet alleen terugkijken wat ze doen. Een van de meest toegankelijke en tegelijk beste songs, ‘Another Step Away’, is eigenlijk gewoon een goed popnummer anno 2008. En ‘Get On‘ kan zo voor een dancenummer doorgaan, mét bijbehorende extase. Op het laatst komt ook Nine Inch Nails nog even om de hoek kijken in ‘Half Awake‘. Een retrogoede plaat.

De Kift - Hoofdkaas
Woven Hand - Ten Stones
Eagles Of Death Metal - Heart On
3x "Mwoah, dat hebben ze eerder al beter gedaan." Zeker bij De Kift zou ik echt zweren dat ik bepaalde frases al eerder heb gehoord. Blijkbaar kan ik toch genoeg krijgen van hitsige boogie met koebel, poëtisch koper en drukkende godsvrees.

Weer even terug naar de Wold-discussie: wat zijn de meningen over Nahvalr? Dat bevalt mij namelijk een stuk beter. Waarschijnlijk omdat hier wel een dikke laag melancholie onder hangt.

je beschrijving klinkt interessant, sebastian; ik heb de band zelf nog niet gehoord. Ik zal hem snel gaan opzoeken, als ik mijn eigen computer weer aan de praat krijg.

zZz live @ Vera Groningen
Op hun debuutplaat kwam Suicide in een donker, doodlopend steegje The Gun Club tegen. Het resultaat was een plaat vol duivelse orgelpunk. Op hun recent verschenen tweede plaat doen ze er wave en disco bij. Dit levert in een aardig gevuld Vera een spannende trip tussen ernst en camp op.
Het duo beweegt zich ook wat betreft podiumpresentatie tussen uitersten. Ze trekken voor de belichting van het podium alle registers open, waardoor het publiek de indruk kan krijgen dat het naar een hele grote band kijkt. De muzikanten zelf wekken die indruk allerminst. Zanger/drummer Björn Ottenheim ziet eruit als een ontwapenende hobby-indiaan die zonder pretenties achter zijn sober uitgeruste drumstel zit. Daan Schinkel is daarnaast niet te beroerd om af en toe de acrobaat uit te hangen achter zijn met synthesizers bebouwde orgel.
Hoewel het tweede album minder eenvoudig klinkt dan het eerste, weet de band haar sterkste troef op het podium, simpelheid, wel te behouden. Ze brengen de nieuwe songs meestal zonder toeters en bellen, en de vaart blijft erin. Hierbij ligt wel eenvormigheid op de loer, maar dit omzeilen ze handig door tijdig af te wisselen met een interessante song als ‘Grip’, waarin Ottenheim de basgitaar oppakt. Of het camp-achtige, op de lachspieren werkende ‘Loverboy’, waarin hij zijn eikenhouten stemgeluid inruilt voor iets nichterigs.
De opwindende muziek werkt zeer aanstekelijk op het voornamelijk jonge publiek, met in de tweede helft van het optreden een uitbundig dansende menigte als gevolg. Tot op het podium toe. Schinkel gooit in de toegift nog wat olie op het vuur door zijn juist gebouwde torentje van instrumenten te beklimmen, terwijl de muziek net tot een climax gekomen is. Een passende afsluiting van een fijne rit in een muzikale achtbaan.

let's go out with a bang:

John Zorn - The Crucible
explosief mengsel van hardcore, occultisme, freejazz en metal. Biedt meer van hetzelfde t.o.v. 'Moonchild' en 'Six Litanies', maar Zorn speelt hier weer heel veel sax (hier en daar een Masada-thema), en Patton zingt gelukkig ook nog tussen het gegil en gekrijs door. Hoogtepunt is '9x9', dat klinkt alsof Queens of the Stone Age een punkversie van Led Zeppelin's 'Black Dog' doet. 'Hobgoblin' is ook geniaal intens snel en hard.

om bij te komen:

Benjamin Herman - Campert
De Edison is terecht verdiend. Introverte, sfeervolle en bijzonder toegankelijke muziek van het kaliber 'Kind of Blue' en ook wel hier en daar een beetje a la 'A Love Supreme'. Geen noot teveel gespeeld ook, het is tenminste ondersteuning voor bij een docu.

hier valt de "nieuwe" Hayden In Field & Town in de smaak. Breekbaar op z'n Neil Youngs, leuke teksten. Er gebeurd niet veel maar in de beste nummers is elk element raak.

Re: The Crucible. Vind het niet niet zozeer meer van hetzelfde, hoewel het natuurlijk wel een voortzetting is van dat geluid. Meer Naked City en PainKiller dan ooit. En dan zo'n rocker met Ribot. Op de valreep nog een jaarlijsttoevoeging. En die BoA editie van MMW heerscht ook de pan uit.

The Crucible staat erin bij mij, maar buiten de TOP20 ;-)

Dark Side Of The Moon werd mij op vinyl in de schoot geworpen, dus ik dacht: kom ik probeer het nog maar 'ns een keertje. Helaas. Heus wel een aardige passage hier en daar maar het is magertjes. En als de Frogettes inzetten haak ik helemaal af.

Meddle maakt iets meer kans, zeg ik na een luisterbeurt.

Umma Gumma moet je hebben....deel 1 live, waar de band gewoonweg vlamt en klinkt zoals ze moeten klinken en deel 2 met lekker psychedelische experimenten

hehe ik heb alleen deel 2 van Umma Gumma op cd omdat ik te krenterig/zuunig was om deel 1 ook maar te branden (toen ik 'm van mijn toenmalige gitarist uit de band had geleend)
(dit is een omweg om te zeggen dat ik vermoedelijk deel 2 dan beter vond, maar ook al jaren niet gedraaid)

@M Busink.
Zaebos is inderdaad erg goed, vooral track 7. Painkiller ken ik nauwelijks, alleen die Birthday Series opname (die erg gaaf is). Wat kun je daar nog meer van aanbevelen?
Er staan weer mooie nieuwe dingen aangekondigd bij Tzadik: een kwartet met Mark Feldman en een trio-cd van Borah Bergman en alweer een nieuwe Filmworks.

Ik ben vooral gecharmeerd van de eerste twee PainKillers (Guts Of A Virgin en Buried Secrets) want lekker rauw. Maar ze zitten allemaal in een box (samen met Execution Ground in de Japanse versie met bonus Live In Osaka) anyway. :)

ik draai Wetnurse....

Invisible City

Hear hear@ MartijnB
Fijne boxset die Collected Works van Painkiller.

Hayedeh Golden Songs, vol. 2
Hayedeh Golden Songs, vol. 3
Toch gezwicht voor delen 2 en 3, cd 9 t/m 16 van de Iraanse Tante Leen. Wat een stem, die Perzische ornamenten flakkeren als een goddelijke vlam.

Manouchehr The Best Of …
Ook weer een 4-dubbele, 't was weer cross fingers dat het werk uit pre-revolutionair Iran was en niet post- en midi-ridden, en gelukkig. Veel populair klassiek Perzisch, af en toe een elektrische gitaar of een koddig orgeltje om de Azeri dansdeuntjes op te vrolijken.

En:
Merit Hemmingson Merit: Queen Of Hammond Folk Groove
Zweedse folk gemixed met zompige Hammond groove tussen 1971 en 1977. Soort van "Böker T. och MG-erna". Skitbra!

'tis the season:
http://img444.imageshack.us/img444/8165/hazesuw7.jpg