De Draaitafel: Februari

Paysage D'Hiver Kerker
Paysage D'Hiver Kristall & Isa
Hehe, eindelijk m'n favoriete Paysage dan heruitgegeven met ruim een jaar vertraging. Kerker is zwaardere kost, daar ligt wel een heel dik pak lo-fi sneeuw op.

Autopsy Horrific Obsession b/w Feast Of The Graveworm
Gezwicht voor de terreur blijkbaar, en Reifert's verbod op het woord 'Autopsy' in zijn bijzijn zal ook dan wel niet geholpen hebben. Niet verkeerd, deze twee nieuwe tracks. Abscess kan ik ook zeer waarderen, maar Autopsy blijft de shit.

Dignity
Ouwe Neder-r'n'b, het blijkt niet meer dan een voetnoot te zijn in de bio van Edsilia Rombley, maar slecht is het niet. Mijn interesse was trouwens ook eigenlijk vooral een aan zekerheid grenzend vermoeden dat de leukste van de drie nu m'n mondhygieniste is. :D

Oh, en twee hoogtepunten van een recente vondst in blog land:

ละอองดาว + สกาวเดือน ด่วนสายใต้
Mooi melodramatisch, leuke arrangementen.

ดอน สอนระเบียบ ร้องทั้งชุด
Thaise versies van That's the way I like it, erg grappig.

Verder nog heel wat te downen daar maar met Sendspace gaat het niet zo hard. Wordt vervolgd, met een leuk clipje d'r bij:

De mixalbums van Optimo vond ik tot voor kort nogal vermoeiend met hun "kijk ons vier platen tegelijkertijd draaien, 5897 tracks in uur!!!" Daar kwam een eind aan met hun fantastische Walkabout mixcd waar Throbbing Gristle in aanraking kwam met de betere poolcirkelacid. En nu presenteren ze nog twee originele mixen die misschien net niet zo goed zijn als Walkabout maar in ieder geval voor elke Subjectivist iets moois biedt. Als Optimo is er Sleepwalk een vreemd huwelijk tussen proto-electronica en allerhande zang, een soort open sollicitatie voor de soundtrack van de volgende Lynch. Vooral de eerste keer verbazingwekkend mooi, al vermoed ik dat bij veel draaien de lol er snel af gaat. Maar toch 'A Cold Cell in Bangkok' van Coil! Ontdekkingen als 'Don't You Feel Me?' van Damon, de 'Ring of Fire' cover van Wall of Voodoo, Eden Ahbez 'La Mer' naast je Clusters, Nurse With Wound en Arthur Russell.

De helft van Optimo, JD Twitch, is in zijn punk verzameling gedoken en kwam uiteindelijk tot 60 Minutes of Fear. Niet zo zeer een mix als een Now This Is Hardcore: De Jaren Tachtig! compilatie. Al het bekende tuig komt langs, Big Black, Buttholes, Swans, Hüsker Dü, Flipper, Black Flag naast groepen als Poison Girls waar ik nog nooit van had gehoord en The Ex doet ook mee. Een glorieuze parade takkenherrie. Vooral Amerikanen zouden zich toch eens flink achter de oren moeten krabben zich afvragend waarom ze sindsdien zulke testikelloze rock maken, maar goed soms je heb je gewoon een periode waar het allemaal bij elkaar komt. Voorlopig niet van mijn mp3speler te krijgen.

Ben ook maar eens begonnen aan Chinese Democracy. Helegaar niet slecht. Titelnummer blijft sowieso fantastisch maar eigenlijk lijkt de eerste helft aan te sturen op een heel goed album met al die sentimentele shit waar Ludo ook al op kickte ('Street of Dreams', 'There Was A Time', 'Catcher In The Rye'), daarna kakt het helaas in. Had de lengte van een klassieke LP moeten hebben (39.55) en dan had die pannekoek een majestueuze comeback neergezet...maar ja na 80 jaar word je haast wel gedwongen een volgepropte cd te presenteren.

genau.

Mijn interesse was trouwens ook eigenlijk vooral een aan zekerheid grenzend vermoeden dat de leukste van de drie nu m'n mondhygieniste is. :D

haha!

ik draai o.a. Clomeim van No-Neck Blues Band (voor File Under, wat mij b treft wel aardig, maar 't schijnt hun beste plaat te zijn) Nieuwe Andrew Bird magisch als altijd.

* John Frusciante - The Empyrean
* Bill Evans - Everybody Digs Bill Evans en Time Remembered
* Morton Feldman - The Viola in My Life (ECM, 2008)

John Frusciante klinkt mij erg '60s in de oren, beetje de oude Kravitz wel.
'Everybody Digs Bill Evan's' is een vroege opname van Evans, meer uptempo en minder romantisch gebeuren dan het latere werk. 'Time Remebered' zijn een stel outtakes, waaronder vergeten solo-opnames. Vast niet representatief maar wel mooi. 'Time Remembered' is één van de mooiste eigen composities van Evans. Morton Feldman waagt zich aan crescendo's, maar herhaling betekent ook hier weer verdwalen. Wel mooi.

http://www.amazon.de/gp/product/images/B001F4YH4U/sr=8-1/qid=1233667171/ref=dp_image_0?ie=UTF8&n=290380&s=music&qid=1233667171&sr=8-1http://ecx.images-amazon.com/images/I/51tderjV-jL._SL500_AA240_.jpghttp://www.amazon.de/gp/product/images/B001HJG7XM/sr=1-1/qid=1233667265/ref=dp_image_0?ie=UTF8&n=290380&s=music&qid=1233667265&sr=1-1
Oftwel: Martijn is in februari aan de retro-metal, als was het alleen maar vanwege de hoezen.

Wij zien alleen Battleroar.

Foutje:
http://ecx.images-amazon.com/images/I/51qksExAoKL._SL500_AA240_.jpg
http://ecx.images-amazon.com/images/I/510bkSz15zL._SL500_AA240_.jpg

Omdat de pannenkoeken bij Computerland COMPUTERLAND COMPUTERLAND http://www.computer-land.nl/ mijn PC hebben zoekgemaakt sta ik al anderhalve maand nagenoeg droog qua nieuwe muziek; een beetje fatsoenlijke platenzaken hebben ze hier ook al niet meer natuurlijk. Mijn laatste aanwinst is derhalve Het Maasland Carnavals Liedjes Festival 2009, zijnde het debuut van mijn oude man als recording artist op de respectabele leeftijd van 60; hij speelt blèstbiets in z'n blaaskapel. Ik heb helaas geen plaatje van de hoes, maar hij is in ieder geval niet zo mooi als die van d'n Bible Devil.

mijn PC hebben zoekgemaakt

Dan zou ik toch maar eens gaan verzoeken om een vervangend leen-laptopje...

ja en 100 euro per dag schadevergoeding omdat je 't ding voor je werk nodig hebt ofzo.

Ja, ik ben weer veels te lief voor ze ;) Op zich vermaak ik me ook prima met m'n back catalogue, en eindelijk heb ik weer eens wat aan die nog steeds niet opgezegde OOR!

Van de week ook Peter Bruyns Patronaat boek gelezen (het bestaat 25 jaar), erg leuk, spannend zelfs, juist ook omdat ik de oude tijden hier helemaal niet heb meegemaakt, (ben maar drie keer in het oude pand geweest: Fu Manchu, My Dying Bride en The Gathering). Verder lijkt het me, ondanks een aantal sappige anekdotes en bijvoorbeeld ook ruime aandacht voor de hier blijkbaar vroeg opgepikte Paisley/SST/proto-grunge scene, toch vooral een boek voor Haarlemmers en (poppodium)professionals.

Ik heb trouwens wat Azerbeidzjaanse muziek verzameld, van alles wat. Hiphop, rock, jazz, r'n'b en meer populair klassiek getint werk. 'Bekende' namen als Alim Qasımov (en dochter Fargana) en Vaqif Mustafazadə (en bekendere dochter Əzizə) vielen als eerste af toen de 200 mb grens in beeld kwam. :) Van Qasımov heb ik nog wel z'n joint met neo-proggers ColDünya in de aanbieding. Waanzin die Buckley's collab volledig nietig verklaart, want hier wel ovlledige implentatie van 'muğam' modaliteiten in een rock setting.

İntizar - Flora Kərimova
Sarı Bülbül - Səxavət Məmmədov
Elmira - Aftandil Ìsrafilov
Concerto for Tar and Orchestra - Hacı Xanməmmədov
Gecdi Daha - Ağadadaş Ağayev
Mən Səni Görməyəndə - Aynur Dadaşova
Aşıksın - Azeri kızı Günel
Şur - Coldünya
Ashugs Song - Fikrət Əmirov
Bu Dünyada - Grup Mahnı
Oxu Tar - Gülağa Məmmədov
Oyan Bəxtım - Hüseyn Dərya
Bir Xumar Baxışla - Hüseynağa Hadıyev
Mehriban Olaq - İslam Rzayev
Qarabağ şikəstəsi - Nəzakət Teymurova
Sənin bircə - Oktay Ağayev
Popuri - Rəmiş
Zenəbim - Qədir Qızılsəs
Ayrılıq - Rəşid Behbudov
Ana - Rahman Asadollahi
Evimi Yıxma - Röya
Dünya Değişiyor - Yuhu
Ceyranım Gəl - Şövkət Ələkbərova
Bülbülüm - Zeynəb Xanlarova

Download

En dit spul is vrijwel niet te krijgen buiten Azerbeidzjan dus skeit aan overheid (en copyreit). :)

Waanzin die Buckley's collab volledig nietig verklaart

Tim Buckley circa Starsailor? (dan ben ik nl. wel geïnteresseerd :)

Nee, zoonlief Buckley, op Live at L'Olympia.

Leuk! Ik ben benieuwd.

Martijn Busink, heb je Zappa's Lumpy Money al gehoord?

Nope. Ik weet nog niet of ik weer ga zwichten. :)

D'r is een dvd over de sixties/Mothers in The Wire besproken en die lijkt ondanks kanttekeningen toch wel interessant.

En ze mogen daar bij Zappa.com wel 'ns wat scheutiger zijn met info over wat er op zo'n cd staat.

Hij staat overigens enkel als pre-order, dus nee, niet gehoord. ;)

zo. nagenoeg door de Azerbaidzjan collectie nu. Interessant (dat is 't al snel) Songfestival af en toe, Azerbaidzjan zal de komende 10 jaar wel ergens winnen, al hebben ze niet zoveel vrindjes geloof ik. En dan weer Um Kalthoum (of hoe ze ook heet)
Beste was echter de gangsta(?) rap van Huseyn Derya & Ilhame beetje de Azeri Manau voor wie die nog kent (die Bretonners van La Tribute de Dana) en vast ook wat nationalistisch (AZERBAIDZJAAAN!)
ander toppertje is: Oktay Agayev's met Senin Birca, citeert een bekend stukkie klassiek, gaat dan op surf, indo, nee india mode. alles tegelijk. Kan zonder problemen op de Darjeeling Limited soundtrack :)Heb je daar toevallig een full-album van Mb?

Oktay Ağayev en Hüseynağa Hadıyev zijn vergelijkbaar en de meest groovy gasten ja. Van Ağayev heb ik 3 albums en van Hadiyev 1. Uploaden naar RS of liever via slsk?

Was het maar zo goed als Manau, die Dərya. :(

En die Azeri inzending voor het songfest. de laatste keer was knap beroerd.

Zou een cd kunnen vullen met nummers met de de titel Azərbaycan, dus ja, best wel nationalistisch. :D

Big Arm - Radiator
Paul Ryder was ooit de bassist met de boevenkop van The Happy Mondays. Tijdens de hoogtijdagen van de band was hij grootverbruiker van heroine. Na het einde van de band kickte hij af, maar raakte tijdens de reunietoer rond het jaar 2000 weer net zo hard verslaafd. Er volgde een zware zenuwinzinking in een afkickkliniek en daarna bleef het stil rond de man die het prachtige basloopje van 'Hallelujah' speelde. Tot in 2007 'Radiator' van zijn nieuwe band Big Arm verscheen. Ze noemen hun muziek 'Northern Groove', en die term dekt de lading zeker. Het is een plaat vol uiterst relaxte popliedjes, met hier en daar zeer fijn acid-funk gitaarspel voor de onvermijdelijke Madchester-feel. Ook ska en dub komen om de hoek kijken. Met Ryder's zangcapaciteiten is niets mis, maar het is wel vlakker dan wat zijn broer bij The Happy Mondays deed. Een echte gutterpoet zoals Shaun is hij ook niet. Dit neemt niet weg dat het een zeer energieke, zonnige en vrolijke plaat is. Had ik nooit gedacht van iemand die meermaals door de heroinehel is gegaan.

Oktay Ağayev en Hüseynağa Hadıyev zijn vergelijkbaar en de meest groovy gasten ja. Van Ağayev heb ik 3 albums en van Hadiyev 1. Uploaden naar RS

doe alle-3 van Ağayev in 1 zipje op RS? :) dan word ik daar gewoon fan van. ;)

Azərbaycan'da eşqı… (of zoiets)

Ik ga dit denk ik goed vinden. :) Zweedse hippies, dus Martijn H doet mee. ;)

Azərbaycan'da eşqı… (of zoiets)

dank!

@ Martijn Busink
Na aandringen is er een tracklist geplaatst van Lumpy Money op de voorpagina van de Zappa site. Ik heb een paar dingen gehoord van schijfje 3 en dat is erg fijn: het begint met een opname van 25 minuten ononderbroken muziek van de Lumpy Gravy sessies, erg Spillane wel : )

je zult maar moeten aandringen op een tracklist van een cd die verkocht wordt. :D ...

Ja, precies. Aan de andere kant: ik heb de uitgave met die 2 op 1 cd, met de gedubte drums en volgens mij heb ik er niet de volle prijs voor betaald en bovendien ook nog eens favorieten... wellicht dat ik er toch weer in ga tuinen. :)

Mijn nieuwe favoriete band heet(te) Death.

http://static.guim.co.uk/sys-images/music/Pix/pictures/2009/2/9/1234195526860/Detroit-band-Death-002.jpg

via via via

En terecht!

Susanna Flower Of Evil
In tegenstelling tot haar platen met The Magical Orchestra is de coverplaat de beste van de twee, maar zo goed als die eerste met die Magical Orchestra wordt het dan toch weer niet. Maar toch een mooi plaatje.

Humcrush Rest At Worlds End
Deze knakkers worden met elke plaat beter. De eerste nog eens opgezet en dat klinkt nog wat zoekend en rommelend hier en daar, op de derde is het echter allemaal adembenemend. En 7 extra nummers op de vinyl versie met 320 kbps mp3's kado. Daar gaat die schandalige 128 kbps van de iTunes versie toch wel heel erg rieken naar een zeker voorkeursbeleid. :)

Group Bombino Music Of Niger - Guitars Of Agadez, vol. 2
Kant A vrijwel akoestisch, de b-kant meer trippy en zoals verwacht. Weer een leuke aflevering in de ongoing series van Sublime Frequencies. Hopelijk gaat ook lukken met die Omar Souleyman/Group Inerane tour, want vooral die Afrikanen klinken op plaat alsof het live pas écht leuk wordt.

Digitaal rommeliger te werk, maar een voorproefje genomen op Black Shabbis van mad professor Jamie Saft, die Tzadik hyperbool met een korreltje zout genomen, maar toch: er zijn echt Slayer invloeden... maar ik moet het nog een paar keer draaien of die hit 'n' miss indruk blijft hangen, maar interessant is het zeker. Verder weer eens eraan herinnerd dat Adriano Celentano een artiest is die na z'n 60s en 70s carrièrre nog steeds zeer de moeite waard was in de 90s in tegenstelling tot veel generatiegenoten. Merkwaardig: Afro-Armenen uit LA Hrant & Gayana zijn stukken cheesier maar ik ga toch overstag. En Röya, vooral het zwoele Darıxmışam.

Martijn, ik zat al te wachten tot je over Saft zou beginnen ; )

digitale voorproefjes geluisterd van:
Nels Cline - Coward ('Thurston County' is beter dan Sonic Youth, check z'n myspace. Is dat dan het meesterwerk dat Cline altijd al in zich had? Ik ben benieuwd.)
Alex Cline - Continuation (Oosterse fratsen, vrij mysterieus en onheilspellend).

verder:
Royal Hartigan - Blood Drum Spirit (2cd's met Afro- en Indische jazz. Heel erg fijn, a la Aldo Romano op reis in Afrika)
Lambchop - Nixon
The Fall - Hex Enduction Hour
Zu - Carboniferous (even wennen dit. die openingstrack hakt op z'n gabbers weg...en de rest eigenlijk ook wel. hoe toegankelijk dit, 'ns weer wat anders. Patton doet ook mee).

Weekend at Waikiki live @ Simplon Groningen (13-2)
Weekend at Waikiki was één van de belangrijkste bands van de Friese Bries. Ze maakten tussen 1986 en 1994 vier rijk georkestreerde platen met zeer dansbare new wave, en toerden uitgebreid. Hoewel de band vanaf halverwege de jaren negentig weinig actief is geweest, is ze nooit officieel opgeheven. Het vijfentwintigjarig bestaan is de reden voor een aantal reunie-optredens, die het achttal uiteraard ook naar voormalige thuisbasis Groningen brengt.
Het is dringen geblazen op het kleine podium: de energie van de af en toe prettig bombastische muziek moet eruit met grote bewegingen, met name bij de drie gitaristen en toetsenist Wijnand Helfrich, die zijn prachtige oude Roland-synthesizer af en toe vervaarlijk kantelt. Zanger Thijs Helfrich danst er met ontwapenend onhandige bewegingen tussendoor, en zingt alsof er in de tussentijd helemaal niets veranderd is: groots en met veel drama. Hij lijkt te beseffen dat de gedragen songs nog steeds niet op halve kracht gebracht kunnen worden, met als gevolg zeer gepassioneerde versies van bijvoorbeeld 'Nothing Else to Do' en 'The Valley'. Een bloedserieuze bedoening is het allerminst, want het spelplezier is vanaf het begin overduidelijk zichtbaar, de overdadig werkende rookmachine maakt tot eigen plezier af en toe bandleden bijna onzichtbaar en Thijs Helfrich is niet vies van een kwinkslag op zijn tijd. Het publiek bestaat voor bijna honderd procent uit dertigers en veertigers, waarschijnlijk velen op een sentimental journey. Toch klinkt de zeer vakkundig gespeelde muziek nog steeds fris en energiek, omdat punkfunkgitaren, helder en afwisselend percussie- en marimbaspel, fijnzinnige synths en een dwingende ritmesectie ook gegarandeerd jongere jongeren in beweging kan laten komen. Zoals bijvoorbeeld in het opzwepend gespeelde bijna dance-nummer 'The Shore'. Uiteraard sluiten ze het uitstekende optreden als vanouds af met een van-de-pot-gerukte cover van 'Crazy Horses'. Het opnieuw spelen en optreden bevalt de heren zo goed dat er plannen zijn voor een nieuwe cd.

A Certain Ratio - Mind Made Up
De postpunkveteranen uit Manchester bestaan nog steeds. Zij het in de obscuriteit, hoewel ze de laatste jaren wel weer meer optreden. Hun laatste plaat verscheen in 1996. Het niet minder obscure Franse label Maquis bracht recent de nieuwe plaat 'Mind Made Up' uit. Tot verbazing van de Britse liefhebbers is de plaat in Engeland niet verkrijgbaar.
Mind Made Up is een geslaagde mix geworden tussen ACR oude en nieuwe stijl: beeldende, enigszins donkere songs met zang van Jeremy Kerr en luchtiger, dansbaarder werk met zang van Denise Johnson. Constante factor is het prettig-nerveuze (punk)funk-gitaarspel van Martin Moscrop, dat vele gedaantes aanneemt. Zoals bijvoorbeeld het eigen kunnen uit het verleden (het dreigend groovy klinkende I Feel Light herinnert aan All Night Party) of Theme from Shaft (het uptempo Which is Reality?). Prijsnummer is het filmische titelnummer 'Mind Made Up', met Kerr's spannende fluisterzang en het boeiende gevecht om de aandacht tussen warme electronica en Moscrop's zuigende gitaarspel. Alle nummers klinken bedrieglijk simpel: na verloop van tijd komen steeds meer verborgen geluiden omhoog borrelen, waarbij ze hun karakteristieke trompet nog steeds niet opgeborgen hebben. Een meer dan behoorlijke plaat.

Morrissey - Years of Refusal
His Mozness trekt de stevige rocklijn van de voorganger door op deze plaat. Dit levert makkelijk in het gehoor liggende songs met een kop en een staart op. Misschien mag je van hem wat meer verwachten, maar de kwaliteit is hoog en de energie vergoedt veel. De teksten zijn weer prima en vocale hoogstandjes blijven ook niet achterwege, zoals in misschien wel één van zijn beste songs ooit: 'It's not your birthday anymore'.

zat Tom Holkenborg niet ook een tijdje in dat Weekend at Waikiki, of was dat een ander Fries band(je)

Circlesquare - Songs About Dancing and Drugs.
Canadees-in-Berlijn belooft heel veel met zo'n albumtitel en maakt het ten dele waar. Het is eigenzinnige en melancholische electro-akoestische technopop met een aantal mooie momenten ('Timely' gaat heel mooi een zwart gat in) maar de liedjes zijn uiteindelijk niet zo memorabel als op de veel betere Fight Sounds E.P. van vier jaar terug. Wel vreemd dat hij ook echt als een Duitser-in-het-Engels zingt.

Dan Deacon - Bromst

http://www.bubblexl.com/ProdImages/big_round_balloon_100_large.jpg

(vooralsnog onbeschrijfelijke plaat.)

@ Ludo: Tom Holkenborg zat inderdaad een tijdje in Weekend at Waikiki, vanaf eind jaren tachtig tot begin jaren negentig. Hij drumde en speelde gitaar en maakte ook remixen volgens mij. Hij liet zijn haar groeien en verliet vervolgens de band omdat hij het te druk kreeg met zijn industriele metalband Nerve. Maakten ook twee goeie platen overigens, waarvan ik Cancer of Choice de beste vind. Daarna kwam Junkie XL en de rest is geschiedenis ;-)

ja topsoundtracks inmiddels ;)

maar bij de reunie van WaW had ie wel wat beatloops ofzo mogen leveren dan m.i., just for the sake of ol' times :)

Dan Deacon - Bromst

http://img13.imageshack.us/img13/4475/psychedelic2841140ns6.jpg

Dude! :)

LOL...the Dude, mag ik wel zeggen.

zijn industriele metalband Nerve. Maakten ook twee goeie platen overigens, waarvan ik Cancer of Choice de beste vind.

Voor de prijs van je postadres de originele CD in je brievenbus!
Hoesje ontbreekt.

Dan bied ik Blood and Gold van Nerve aan. Met hoesje.

Wellicht wil niemand die cd... ik vond Nerve op cd best wel interessant, totdat ik het live zag. Okselhaar te pas en te onpas. Dat zag je natuurlijk wel vaker, maar dit had iets gemaakts. Niet het okselhaar, maar wel de pathos en overtuiging waarmee de band speelde. Sorry, niet alles is even briljant.