Vervaarlijk hooggehakte vrouwen

AMSTERDAM - Veertigduizend bezoekers weten te trekken mét behoud van een zekere intieme ambiance, daarop mag de organisatie van Dance Valley zich terecht beroepen. Editie nummer 9 ontpopte zich als uitermate geslaagd.
En nu is echt het laatste woord gezegd over de 'rampeditie' van twee jaar geleden. Voorbereid op alles nam de verslaggever de fiets naar recreatiecentrum Spaarnwoude, maar op de terugweg zag hij steeds eindeloze kolonnes van stadsbussen langsschieten, het antwoord op zo veel voorbarige scepsis.
De hippie-variant van de dancefestivals is te typeren als het popfestival Kralingen van de huidige generatie jongeren (dertigplussers zijn hier schaars). Weliswaar is de progressieve rock vervangen door dance, maar de lievigheid jegens ieder medemens onder de zon, al dan niet opgewekt door chemische stimuli, bleef. Zet één misstap en je krijgt direct van een volmaakt vreemde een knuffel en welgemeend 'pas op, jôh!' Neem, geveld door acute ontroering vanwege de aanblik van tienduizenden dansers, even plaats op een bankje en de buurman vraagt direct of alles wel goed gaat.
Wanneer je het terrein op wandelt, zie je aanvankelijk een indrukwekkend circus van danstenten, torens en stellages. Maar dat is nog niets vergeleken met de aanblik van het verderop gelegen hoofdpodium. Eenmaal daar aangekomen (op Dance Valley moet je je de blaren lopen, want je zal maar net een befaamde dj in een ander area missen), zie je zo ver het oog reikt glooiende heuvels met dansende mensen. Het vlindervormige terrein is verdeeld in twee grote locaties ('hard dance stage' en 'global stage'), met in het hart hiervan het hoofdpodium.
Geen betere gelegenheid voor een antropoloog-op-Mars-ervaring dan Dance Valley. Is dit hetzelfde land waar in het laatste jaar termen als 'politieke moord', 'kloof tussen burger en politiek' en 'maatschappelijk onbehagen' bleven rondzingen alsof het niets was? De aanblik van veertigduizend dansende mensen mag dan misschien bij de fijnbesnaarden van geest inktzwarte cultuurpessimistische gemoedsbewegingen veroorzaken, maar ontzag voor de perfecte organisatie en gemoedelijke sfeer is hier toepasselijker dan beschouwingen vol met termen als hedonistisch, escapistisch en nihilistisch.
We signaleren de volgende trends. Een béétje evenement brengt tegenwoordig een onderscheid aan: je hebt de feestende massa's en je hebt 'vip-' of 'member-decks': de skyboxen van een dancefestival. Kleding: vooral wit, in combinatie met fluorescerend groen, rose of geel. Cowboyhoed mag, maar wel graag eveneens in fluorescerende kleuren, net als de immer populaire beenwarmers van bont.
Het mierzoete en nucleair ogende drankje van de bekende rumbrouwer lijkt alweer uit de gratie te zijn, althans: verscheidene keren zagen we de breezerkraam er verlaten bij staan. Dit overigens net als de steeds maar half gevulde Bacardi-tent. Hier werd nog een poging gedaan iets van een live-gevoel te bieden, maar men komt niet naar Dance Valley om te staren naar zoiets achterhaalds als een muzikant.
Het Heineken petflesje is helemaal now, dus al snel werd het terrein bedekt met een groen laagje gebutst plastic.
Vervaarlijk hooggehakte vrouwen die dit ongerief, plus de hoogteverschillen van het terrein gracieus nemen alsof ze over een egale catwalk paraderen - dat is Dance Valley.
Dance Valley is - zoals dance dat in het algemeen is - ook en vooral de emancipatie van de man die niet kan dansen. Dat is niet denigrerend bedoeld, maar zeker in het gebied waar de momenteel zo populaire hard dance (nomen est omen) geprogrammeerd stond, zagen we stoere kerels dansen waarvan je dat nooit zou geloven als je het niet met eigen ogen had gezien.
De beukende beats bieden genoeg democratische ritmiek om zelfs de stugste vent tot fysieke expressie te verleiden.
Dj Carl Cox liet in melodieus contrast hiermee horen hoe 'zwart' house oorspronkelijk is. Net als bij collega-legende Derrick May klinkt zelfs de heftigste techno onder de schuifregelaars van deze dansende dj nog alsof hij afkomstig is uit het geheime experimenteerlab van Motown. Zeer opzwepende, funky house waar het publiek navenant op reageerde: uitzinnig.
Topartiesten als Junkie XL en Tiësto klonken daarentegen wat vlak en lijken allebei steeds meer richting popmuziek te verschuiven: meer aandacht voor vocalen, meer synthesizer-geluiden (die vooral de elektropop van de jaren tachtig in herinnering brengen) en kortere spanningsbogen dan de gemiddelde house-deejay zichzelf permitteert.
Bij de uitgang kreeg iedere bezoeker een tasje vol flyers. Voor die kluizenaar of scepticus die het nog niet wist of doorhad: dance is here to stay!
© Het Parool, 4-8-2003