Het schaduwkabinet: week 11 - 2010

Een emancipatiegolf in Den Haag! Ach de Subjectivisten, tegenwoordig allemaal mannen, werken al jaren van huis uit om dichter bij hun kinderen dan wel geliefden te zijn. O ja en omdat we bang zijn op onze bek geramd te worden. Ook recht in je gezicht zijn onze lijstjes uit het:

Schaduwkabinet

We luisterden naar: The Knife In Collaboration With Mt. Sims And Planningtorock, Erland And The Carnival, Sone Institute, Simon Scott, Midlake, Lyle Lovett, Travis Dickerson, Buckethead en Derek Bailey. En keken naar: de schaduwzijde van een emoe.

Ik dacht dat Subs dat deden om dichter bij hun dichter te zijn. Nee, niet innerlijke kracht/schoonheid/woede/woestijn/weg/behang, dat dingetje weetjewel, polifinario, nee, zoiets...

ja klopt, maar dat klinkt gewoon minder prettig :D

Iemand gisteravond in Worm bij Carlos Giffoni & Oneohtrix Point Never geweest?

Moi.

Oneohtrix was gaaf, die andere twee snoozers. Lucky Dragons niet ver van bloot rond de meiboom cirkelen. :)

En Giffoni dacht ons te vemaken met lamme acid house.

Verder een rits recente Zornplaten gedownload, die is behoorlijk ingedut zeg. De ene na de andere exotica plaat poept ie uit en anders remastert ie iets uit de oude doos. Wake me up als er weer een Moonchild uitkomt. ;)

Ik gokte al dat jij er wel geweest zou zijn :)
Rifts is zo'n vette treinplaat. Om bij te lezen, werken, dromen, een all-purpose plaat! Ken geen eigen werk van Giffoni, z'n myspace tracks vind ik evenwel best fijn. Binnenkort een 12" van hem met een Gavin Russom remix. Gavin Russom's nieuwe outlet heet The Crystal Ark, waarvan gisteren een 12" uit is gekomen - "The City Never Sleeps". Supervette synthwizardry weer. Z'n beats worden steeds beter. Bij Black Meteoric Star nogal lomp (al werkt dat wel goed), nu wat subtieler. Mooie credit op het label.

http://media.commercialappeal.com/media/img/photos/2010/03/17/ALEX_CHILTON(11)_t607.JPG
Alex Chilton. Mooie man. Mooie geest. Vreselijk mooie liedjes. Die er nu nog zijn, maar hij niet meer.

Archie Bronson Outfit - Coconut.

Ik denk aan Martijn Ter Haar. Vieze minimale rock. Vooral het bezeten 'Wild Strawberries' is de shiznizz.

Ripperton - Niwa

Hoge verwachtingen, maar deze plaat komt twee jaar te laat. Het klinkt allemaal erg mooi, met een knik richting Carl Craig enzo, maar net te mooi. De twee tracks met zang zijn niet best en de twee oude nummers 'Farra' en 'Leonor's Lanugo' steken er met kop en schouder boven uit. Altijd een veeg teken nietwaar?

Ja, die Chilton, zag het. Wel een paar mooie liedjes, maar stiekem best wel overschat.

Nah, hij heeft toch wel een aardig zwikkie buitenaards mooie liedjes op zijn naam. Vind 'm wat dat betreft niet zozeer kwalitatief overschat maar eigenlijk vooral buitenproportioneel geprezen / ge-echte-echte-r&r-canoniseerd in vergelijking met andere powerpoppers, die te vaak gewoon als hapslikweg bubblegum worden afgedaan.

Vind 'm wat dat betreft niet zozeer kwalitatief overschat maar eigenlijk vooral buitenproportioneel geprezen / ge-echte-echte-r&r-canoniseerd

Dat bedoel ik. :)

Een canon die helegaar aan mij voorbij is gegaan. Verder dan 'ik ken de naam' kom ik niet. :)

wat martijn zegt.

Lijkt me ook niet jullie kopje thee, maar mocht je inhaalslagbehoefte hebben, begin gewoon bij Radio City (1974); 'Life is White' was altijd mijn lievelingsChiltonliedje, krijg al kippenvel als ik er aan *denk* :) Ken maar weinig van z'n solowerk eerlijk gezegd.

Archie Bronson Outfit - Coconut.

Ik denk aan Martijn Ter Haar. Vieze minimale rock. Vooral het bezeten 'Wild Strawberries' is de shiznizz.

De vorige plaat is hier inderdaad een favoriet. De nieuwe ben ik nog niet aan toegekomen.

Zo. Ik ben er ook weer.

Vorige week bevatte vanalles wat. Ik was bezig met het herontdekken van Sparklehorse en Stump, toen er opeens dingen langskwamen als Gorillaz en The Knife, beide nog steeds niet mijn stijl. En in Universal's DRM-player luisterde ik naar The Courteeners, die nog altijd niet echt bleven hangen. Rufus Wainwright stond er ook bij, die leek fraai maar moet nog enigszins zakken.

Nieuwe single van Bullet for my Valentine is niet slecht maar ook niet bijzonder. https://www.youtube.com/watch?v=iHerYUdPe44

Verder zag ik nog een link waarvan de titel intrigerender was dan de inhoud:
http://flavorwire.com/77105/the-followables-10-music-critics-you-should-follow-on-twitter

En Glenat Benelux heeft eindelijk het laatste deel 7 van Miyazaki's monumentale manga Nausicaä uitgebracht, zo zag ik in mijn stripwinkel. Daarmee duik ik nu maar eens het bed in.

Uh. ILM maakte automatisch een embed van mijn link. Excuus, dat is kennelijk veranderd in die paar jaar dat ik hier niet geweest ben...

http://4.bp.blogspot.com/_4yCHePD8HEU/SWPX7dpBVcI/AAAAAAAAAKA/HBsJvZtpSLI/s400/JesusWelcomeBack%5B1%5D.jpg

zelf ook Sparklehorse herluisterd. me verbaasd over een oude blogpost van mezelf waar ik zeg dat er op Dreamt for Light Years teveel harde tracks staan, volgens mij is 't er maar 1 (hooguit 2) die plaat is redelijk, maar GoodMorningSpider is, zoals iedereen wel weet, het echte meesterwerk.

Zou er ook heavy muziek bestaan a la Bullet For My Valentine zonder bandeleden met lang haar? (ja de drummer heeft kort haar) Ik heb die combinatie nooit begrepen.

Conventies.

Maar je hebt mensen die het dan een tijdje lang hebben omdat ze metal zijn en dan de eerste de beste kans (een baan) aangrijpen om het af te knippen.

Ik wilde het al voor ik van metal hield lang (Level 42 en Normaal waren wel inspiratie) en het is inmiddels al weer aardig op lengte aan 't raken.

heb altijd lang haar van binnen gehad.

Ik op mijn tong, maar toch het verband tussen lang haar en metal. Er moet een band mee zijn begonnen en dat anderen dachten "ja da wilkook". Er bestaat ook geen gothicband met roze outfit, maar duistere muziek en zwart snap ik dan nog wel. Of kansloze jurken en bloemetjes in het haar en folk begrijp ik ook...

Metal wortels liggen natuurlijk in de 60s, dus kijk alleen al naar Sabbath (of Iron Butterfly voor mijn part).

Aan de andere kant die Pink Floyd/Tangerine Dream figuren hadden tot diep in de jaren zeventig lang haar, dus mijn hypothese is dat het pas begin jaren tachtig echt een onderscheidend iets is geworden (toen de lange haren voor de meerderheid van de mannelijke bevolking minder gebruikelijk werden), spijkerjack met patch erbij, strakke lelijke stone-washed spijkerbroek + gympen eronder: ik presenteer u de metalhead.

The Beatles en the Stones hadden al lang haar, voor hun tijd. Het was onderdeel van het afzetten tegen het etablissement, tegen de conventies. Dat haar is alleen maar langer geworden met de jaren. Inderdaad was lang haar onderdeel van de rockcultuur van de jaren zeventig. De punk zette zich daartegen af, zowel met muziek als imago. Lang haar werd kort (Amerika). Kort haar werd een hanekam (England). Een hanekam werd aangepast tot atoombomkapsels (new wave/new romance). Rockers werden in die tijd - en nu ook nog wel - als fossielen gezien. Voor hun werd lang haar meer een statement dan ooit. De metalheads trokken daar spijkerjackies met patches bij aan. Dat is uiteindelijk een belangrijker onderdeel gebleken dan het kapsel. Het merendeel van mijn vrienden in die tijd had kort haar, ikzelf halflang (het wilde maar niet groeien). Tegenwoordig is langhaar nog steeds meer onderdeel van de rockcultuur in het algemeen, dan van de splintergroep metal. Ga naar een platenwinkel voor ouwe rockers, en al die bierbuiken hebbenlange grijze lokken.

De poedelkapsels komen uit de glamrock en, later, glammetal. Andere geschiedenis, begonnen als schokelement, ontwikkeld als modestatement, het durven tonen van je vrouwelijke kant, in een wereld van ruige stoere kerels.

Allemaal IMHO, natuurlijk

Dee Sniders observeert in een docu die ik zag terecht dat de glam metal usance was om in jarretels, in strak spandex waar je komkommer goed zichtbaar was en make-up en haar waar je vriendin lekker los op is gegaan het podium op gaan om mannelijk/hetero over te komen op z'n minst curieus was. :)

Stretch broeken, niet zozeer stone-washed (al heb ik die ook gedragen). Die klassieke Maiden/Priest streepjesbroeken dan weer niet, maar ik ben ook wel van de generatie dat Anthrax de bermuda's introduceerde, dus spikes/studs heb ik ook nooit gehad. En met m'n moeder naar Many Colours in Utrecht om een Kreator shirt te kopen, m'n moeder was enigszins bevreesd maar de uitbater bleek een ouwe nicht waar je prima mee over wasvoorschriften kon praten. :D

maar ik ben ook wel van de generatie dat Anthrax de bermuda's introduceerde

Zo, dat was destijds even eye-opener voor mij. :)

Beatles en Stones hadden idd lang haar (relatief natuurlijk) maar dat metal-piek haar was het nog niet. Heb het zelf nooit gehad, geen behoefte op een of andere manier, zo'n Stones-kop daarentegen.

Ik vond die staartjes zo lang dat je moeder het nog goed vond altijd zo zielig. Zelfs de tweede ronde heeft nog lang geduurd voor ik het lang genoeg achtte om het met enig fatsoen samen te kunnen binden. Vind het nog steeds niet écht lang trouwens, al denken de meeste 'normale' mensen daar anders over. :)

Het besluit het er weer af te jassen is wel makkelijker te nemen dan de vorige keer, het is maar haar. Daar dacht ik na die eerste 15 jaar toch anders over, zelfs bij anderen.

Er zit nu gewoon heel veel minder haar dan vroeger...dus uiteraard is het er nu af jassen een stuk makkelijker ;-)

Er bestaat ook geen gothicband met roze outfit.

Joh! Doe maar eens een Google image search op 'cybergoth'.

Huppelgothjes galore these days.

Maar die zijn dan juist weer meer van de kleurloze Middeleeuwse jutenzakkensnit.

Is dat zo, ik had er het beeld wat past bij de Googlehits.

En dan is er nog Japanse Visual-K.

Cybergoths en folkgoths zijn idd allebei geen schoenstarende vleermuiswavegoths, nee, maar elk op een andere manier. Geloof niet dat die cybo's ook daadwerkelijk *huppelen*, gaat zo lastig op plateauzolen van een halve meter ;)

Het lijkt erop dat de term iets anders is gaan betekenen sinds ik het voor 't eerst hoorde.

Mijn idee van cybergoth was ook meer de Front 242/The Matrix look dan al dat neon.