vrouwelijke popjournalisten

Ja zeg, geen grappen? Jij begint over één POT nat... :)

Ik heb geen verschil kunnen constateren, behalve dat ooit een geweldige Rammstein cd door een vrouw (in de OOR) de grond in werd geboord.

ik zie wel verschil, alleen al in het feit dat er veel
meer mannelijke popjourno's zijn. Is het zo'n mannenberoep?
meer voor de Lesters en de Theo's van deze wereld?

Het is geen mannenberoep, alleen moet de emancipatie hier nog beginnen (volgens zangeres Antye Greie-Fuchs van Laub althans en zij heeft recht van spreken in mijn ogen).

Wel typisch dat een man zich dit afvraagt ;)
Of probeer je naar een bepaalde vrouw je goede wil te tonen? Doe het niet, dat is net zoiets als een lid van de KKK roept: hoop doet leven (citaat Michael Moore uit Stupid White Men).

Maar daarom hoeft er toch geen verschil te zijn? (behalve dat natuurlijk elke (pop)journalist verschillend schrijft) Er zijn ook veel meer mannelijke buschauffeurs. Rijden vrouwen daarom anders?

Maar over vrouwelijke journo's lees ik nu bijna niks, alleen
wat gestuntel, wat 'sex-'grappen (zie de wendy koops-thread die notabene weggesaneerd is eerder vandaag) en 'dat we allemaal hetzelfde zijn.

Geloof ik niks van. Enne... het hier veelal verguisde Samsonic heeft een redactie met twee dames aan het hoofd. Is daarom een weinig bijzonder blad (ik lees ut graag en vind ut wel een puik blad) en zijn de Q-achtige fotobijschriften daarom zo fuckin' flauw (dat zijn ze)?

Schiet op zeg.

Ik denk er zelf weinig over na geloof ik. Ja, bij Peaches in OOR viel het me op dat een vrouw het geschreven had. Maar verder denk ik dat mijn mening omtrent journalisten (over heel veel heb ik eigenlijk geen mening) weinig anders zou zijn als het Erika van den Berg, Bertha van der Kamp en Hermien van den Horst was geweest.

Wie naar de Ziel & Zaligheidaflevering van Britt Stubbe op de 3voor12-site luistert, hoort Britt vertellen dat zij, als vrouw, anders popmuziek benadert dan mannen. Ze wil meer weten over de mensch achter de artiest, praat sneller over gevoel dan over feitjes (hopelijk vat ik t zo goed samen). Je ziet ook weinig vrouwen in de sportjournalistiek (Marije Randewijk van Het Parool springs to mind, en die is ook nog eens heel erg goed), al hoor ik daar zelden iemand over klagen. Misschien omdat met name voetbal en voetbalschrijverij als een mannenspeeltje wordt gezien? En geldt dat ook niet een beetje voor rock? Het zou niet moeten uitmaken, natuurlijk. Maar dat is te pc.

Ik denk werkelijk dat Samsonic een ander blad was geweest als het werd geleidt door twee mannen, andere keuzes, andere invalshoeken. Ik denk ook dat artiesten, met name mannen, anders reageren op een vrouwelijke journaliste dan op een soortgenoot.
Misschien moeten we Britt, Suzanne, Marit enzo eens uitnodigen om hier wat over te roepen. Ik ga wel even wat rondmailen.

Dat heb ik bij mannelijke journalisten ook regelmatig, dus ik kan niet echt verschillen benoemen.

Ik vind Annemarie van Looij trouwens wel beter dan Britt.

Vrouwen schrijven inderdaad anders. Ik denk dat je in 3/4 van de gevallen van een wat langere tekst kan zeggen of het door een man of een vrouw geschreven is en bij een roman zelfs nog iets makkelijker.

Uiteindelijk wel.

Het is wel vaak zo dat vrouwen zelf het feit dat zij vrouw zijn in hun stukken uitroepen. Nog altijd bittere noodzaak of een achterhaald idee?

Dat van Leonieke kan ik trouwens 100% beamen.

Maar ter zake: Wie naar de Ziel & Zaligheidaflevering van Britt Stubbe op de 3voor12-site luistert, hoort Britt vertellen dat zij, als vrouw, anders popmuziek benadert dan mannen. Ze wil meer weten over de mensch achter de artiest, praat sneller over gevoel dan over feitjes
En hoe weet Britt Stubbe dit? Ik bedoel: ze zal best van zichzelf vinden dat ze popmuziek anders benadert dan de meeste popjournalisten (meerderheid mannen), maar hoe weet ze zo zeker dat dat komt omdat ze vrouw is, en niet omdat ze Britt Stubbe is? Heeft ze hierover wel eens overleg met haar sistas in het veld?

...en Hannelore kwam er in een recent hitje ook niet zo goed weg.
Ach, een Noorderling. Het woord is 'vanaf'.

Het is noorderling en geen Noorderling.

perfect opgepakt, Guuz! Je hebt niet alleen mijn vraag begrepen maar tilt het ook verder. Ik ben benieuwd.

[ok, crosspost, Guuz heeft net zo'n flauw gevoel voor humor als ik :-)]

En?

Gert Jonkers was ooit mijn held toen hij nog Bladio op Kink FM presenteerde. Goh! Wat heb ik toen veel nieuwe leuke muziekjes ontdekt dankzij hem.

Maar... dit terzijde! Leuke discussie heren, ga verder!!! ;-)

Helemaal waar! Maar moeten we dan niet helemaal pleiten voor het compleet afschaffen van 'algemene' popjournalistieke titels (dag OOR, Samsonic), behalve een magazine voor recensies. Gewoon een magazine met mooi geschreven korte en zeer uitgebreide recencies. En dan alle verdere vormen van (pop)journalistiek in dagbladen en tijdschriften. Alleen maar interviews door vrouwen & mannen die het interview- en schrijfvak goed verstaan.

De stukken van 'onze' Roger vind ik vaak lichtende voorbeelden.

O ja, gespecialiseerde fanzines (op genre/band) en sites zullen er wel bij varen

(sorry, beroepsdeformatie)

Ik denk dat het voor de meeste muziek niet van belang is te weten wat de betreffende muzikant vindt van president Bush of die en die kunstenaar, terwijl de keuze van de producer dat overduidelijk is. Tuurlijk kun je geinteresseerd zijn in de persoon achter de muzikant maar om van daaruit iets te weten te komen over de professionele output kun je net zo goed de kruidenier op de hoek interviewen. Tenzij er natuurlijk een duidelijke link is. Een politieke entertainer als Lou Reed of zo.

Vrouwelijke muzikanten zijn ook wollig. Hoezeer ik de muzikale kwaliteiten van PJ Harvey en Tori Amos ook kan waarderen, ze moeten het niet gaan uitleggen. En zeeeker niet aan Lotje Ijzermans.

Overigens is niet gezegd dat er geen wollige mannelijke journalisten zijn natuurlijk. Ik noem een Bert v/d Kamp...

Twee mannelijke journalisten (pik er maar twee uit, willekeurig) verschillen toch ook van elkaar? In interesse, in stijl, in interviewtechniek, in taalkennis... Omdat iedereen het op zijn of haar eigen manier doet. Om dan mannen 'over het algemeen' feitenneukers te noemen, en te zeggen dat vrouwen meer 'het gevoel' willen optekenen komt op mij dan ook over als een tamelijk geforceerde poging om een verschil aan te brengen tussen Man en Vrouw. Een verschil dat volgens mij niet middels zo'n obligate scheiding kan bestaan.

Tja, het heeft mij in elk geval de vraag 'gebracht' of er nog wel bladen als OOR moeten blijven bestaan.

Daarentegen weet ik nog steeds niet wie Wendy Koops is, die recentelijk publiceerde over Harco Pront, Henk Hofstede, Epica en The Rapture.

Yep, I'm a rock'n'roll nigger...
Kon je het merken?

-- Michel (methodmic...), October 8th, 2003

Dat lijkt me allerminst bewezen, maar ik vind het inderdaad absurd dat er mensen zijn die met schrijven hun brood verdienen (en soms een hbo-opleiding in die richting hebben afgerond) en ondertussen d/t fouten maken...

Mede daardoor vind ik Britt en goede journalist, maar lang niet altijd een goede pop-journalist.

Mede daardoor denk ik dat ze bij muziekbladen ook het best tot haar recht komt bij iets algemenere acts, dan bij, zo je wilt, feitjesneuker/gespecialiseerdere acts.

Wellicht zou ik dit moeten onderbouwen, maar dan moet ik feiten als bewijs op tafel leggen en dat kost te veel tijd.
Zie het als een in general observatie...

Ik denk dat die algemenere toon ten dele komt door haar vrouw zijn.
Jongens raken mischien verslaafder aan muziek dan meisjes. Of schieten gewoon te ver door....

het is al laat....

Hoe dan ook: Ik merk ook dat ik soms van interviews geniet door de manier waarop ze geschreven zijn/ algemener van toon en soms door de muziek-gerichte manier van ondervragen.
Zo vind ik interviews met Anouk altijd vermakelijk om te lezen, terwijl haar muziek me niet echt aanspreekt.
Maar van Fatboy Slim zou ik meer over zijn muziek of muziekgerelateerde zaken willen weten dan over zijn relatie met Zoe Ball.
Terwijl ik bij Zoot Woman door beide kanten geboeid zou zijn.

Vanuit ervaring: Meisjes zijn iets algemener, maar dat werkt doorgaans wel zo verfrissend. Maar fanmatige anecdote-discussies kun je beter met mannen voeren.

Inderdaad, maar zo mogelijk nog erger vind ik dat de eindredactie die fouten gewoon vrolijk laat staan. Of ze hebben er al zoveel uitgehaald, dat deze "er doorheen geglipt" zijn, maar dat maakt het nog treuriger.
Begrijp me goed: ik snap best dat niet iedereen perfect kan spellen. Iedereen maakt wel eens een foutje. Maar inderdaad, als dit je werk is moet je stof die in groep 6 van de basisschool reeds wordt aangeleerd toch wel beheersen. Dit gaat op voor meerdere journalisten, niet alleen popjournalisten. Dat verbaast me nogal.

En om even flauw te doen:
Iedereen maakt wel eens een foutje. Maar inderdaad, als dit waar verwijst dit naar? Fout maken? Beter/mooier is: als journalistiek je werk isje werk is moet je stof die je in groep 6 van de basisschool reeds wordt aangeleerd toch wel beheersen

Ik snap best wat Theo bedoelt als hij zegt dat er veel meer bij een tekst komt kijken. Ik vraag me alleen af hoe je een journalistieke opleiding kunt afronden als er sprake is van een structureel probleem op gebied van d's en t's, wat bij sommige journalisten aan de orde lijkt. Wordt daar op die opleiding geen aandacht aan besteed?

Natuurlijk heb je gelijk dat er veel absurdere dingen in artikelen kunnen staan, dan een dt waar een d moet staan. Maar is dit niet een wezenlijk onderdeel van je werk? Een arts die medicijnen door elkaar haalt, kan toch ook niet?

Misschien zie ik dat helemaal verkeerd hoor, maar zo denk ik er over. Werkwoordsspelling is basisstof, vandaar.

Misschien oordeelde ik ook wel te snel. Ik ben leraar op een basisschool (jaja) en als ik dan in dergelijke korte teksten (zoals bijvoorbeeld bij recensies) 2 x een identieke fout tegenkom, ga ik al snel denken aan structurele fouten, vandaar.

Helemaal mee eens. Het is ook een beetje onzinnig om, wanneer je in je laatste post een foutje ontdekt om die dan, in een extra post, alsnog te 'verbeteren'. Nergens voor nodig, neemt alleen maar ruimte in op de database.

Dat het boek over de periode 1990-1993 van Gotcha! nooit is verschenen, wijdt schrijver Mars Hendrix aan zijn eigen luiheid

Of zou het een ironische knipoog naar deze thread zijn? Je weet het nooit met die vrijzinnig protestantse linkmichels.

Voor een deel helemaal mee eens, en dan wel het deel dat zegt dat boeiende mensen vaak boeiende meningen hebben over tal van zaken. En juist die meningen zeggen vaak veel over waarom die persoon tot bepaalde keuzes in zijn muziek is gekomen. Maar in muziekbladen prefereer ik dat dat ook daadwerkelijk gebeurt. Ik tref tamelijk zelden in interviews aan dat een artiest daadwerkelijk weet te vertellen hoe hij of zij tot zijn of haar muziek is gekomen. Als dat er niet in staat, maar wel bijvoorbeeld de politieke voorkeuren van die geïnterviewde, dan vind ik dat een gemiste kans. Zelfs al zijn zijn of haar politieke meningen interessanter dan zijn muzikale beweegredenen.

Duidelijk, Johannes?

Elkaar spelchecken op een online forum is een zwaktebod, zoveel is zeker. Nonetheless, ik kreeg van la Stubbe nog geen reply op mijn stelling dat research en parate kennis essentieel zijn voor een compleet interviewartikel...

Ik heb geloof ik al ergens vracht wagen gelezen.

Het hoogtepunt van de Engelse Ziekte is het volgende (aangetroffen op de gevel van een garagebedrijf in Utrecht):

Garage Janssen - Uit Deuken Spuit Werk

De onderschriftbedenker van het journaal heeft er tegenwoordig trouwens ook een handje van, zelfs als er een tussen-s in een samenstelling staat: 'vestigings directeur'.

Zo mocht ik ook na de negatieve recensie over Rammstein, de band zelf interviewen. Zit ik daar in de tourbus tegenover de gitarist van Rammstein, die niets anders aanheeft dan zijn onderbroek en een hempje en we praten op zijn iniatief over het seksueel afwijkende gedrag van de zanger van Rammstein. Je wil niet weten hoe vaak ik niet in een tourbus heb gezeten voor een interview met een artiest die ondertussen zijn was aan het vouwen was of iets anders huiselijks aan het doen was.

Dan kan ik wel aankomen met mijn feitenkennis over de producers, de platen en de muziek, maar in dat soort situaties krijg je al snel een gesprek dat gaat over de dingen des levens. Dat is niet zozeer mijn keuze maar dat is wat de artiesten me als vrouwelijke popjournalist willen vertellen. En ja daar schrijf je dan over.

Ik ben geinteresseerd in het verhaal dat mensen vertellen. Ik spui mijn feitenkennis niet, indien nodig laat ik merken dat ik weet waarover ik het heb. Misschien is dat wel de vrouwelijke insteek bij interviews. Ik laat mensen praten en neem actief deel aan het gesprek. Daarbij weet ik dat ik met een grote glimlach op mijn smoel de meest gemene vragen kan stellen.

Nu schrijf ik nog nauwelijks. Ik ben ook niet meer zo goed als ik ooit was. Ik ga geen zwarte pieten uitdelen, behalve dat het zwaar was als vrouw. Het enige wat ik wel kan zeggen is dat mijn popjournalistieke ervaring me helpt bij mijn wetenschappelijke onderzoeken. Mensen vertellen me nog steeds teveel.

Gebeurde niet in deze thread maar in een thread over Wendy Koops dat op gegeven moment nergens meer over ging en waarin Flick op gegeven moment meende dat zij een smakelijk kipje zou zijn.

Peaches-discussie ging, ehm, tenminste ergens heen.

Er werd binnen de Subsredactie geklaagd over de Wendy Koops-thread en ik was er mee eens. Het ging echt nergens over en ik heb toendertijd Johannes, de initiator van die thread [en deze] daar ook over gemaild. Komt erop neer dat wij het met of zonder de opmerkingen van Beschuyte zouden hebben verwijderd. Koops is inderdaad een goede popjournaliste, maar wie ze nou precies is, waarom er opeens zoveel artikelen van haar hand zijn verschenen en of zij nou wel of niet een lekker ding is, dat zijn vragen voor in de kroeg. Ergens moet je een lijn trekken. Hier wordt niet over elkaar maar over muziek geluld.

Zelf ben ik dol op Sorbeau Flick Beschuyte. Dat is pas een groot pop-journalist en popkenner.

Hij kan altijd terugkomen als hij wat te melden heeft.

Be amazed: Sorbeau kende ik tot op de dag van de gewraakte post niet. Heb verder ook geen mening of oordeel over hem, trouwens. Van Koops had ik al een paar artikelen gelezen.

Alleen? Beetje flauw toch...

monique, der sorbeau heeft zeker een flinke hoeveelheid popkennis in huis, maar popjournalist vind ik toch een beetje te veel eer :) ook voor mezelf trouwens, ik ben gewoon journalist.

wat betreft de discussie tussen monique en marieke: je moet inderdaad altijd zo veel mogelijk halen uit degene die je interviewt, maar je moet ook niet vergeten dat het interview niet gaat over de journalist zelf. ik heb het idee dat sommige schrijvers te veel bezig zijn met laten zien dat ze verstand van zaken hebben, intelligente vragen kunnen stellen of iemand in een hoek kunnen lullen. je vraagt je tochaf wat voor de lezer interessant is? nou, dan moet het over de muzikant gaan. en soms gaat het verhaal een andere kant op dan je van tevoren had bedacht omdat die mzuikant graag eens over wat anders babbelt. dat moet je dan gewoon durven laten gebeuren denk ik. gaat het nergens heen, dan heb je je vragenlijstje als back-up.

Als Marieke schrijft (moet natruulijk cursief): ‘Als de gitarist op zijn initiatief het afwijkend seksueel gedrag van nota bene de zanger wil bespreken, houdt 'ie in ieder geval het gesprek ver bij zichzelf vandaan.’ dan is de kunst juist om goed te luisteren en op het goede moment het gesprek in zijn richting te draaien. en dan kunnen er mooie dingen uitkomen. vaak willen mensen maar al te graag over zichzelf vertellen.