Die nieuwe Strokes is toch wel verrotte goed

Ik heb mijn stinkende best ervoor gedaan. Echt waar. 'Is This It' was een van mijn favoriete platen van 2001 en ik heb het meer dan een kans gegeven. En het schoot tekort. Los van de drie nummers waar ik het in de vorige thread over had is het gewoon ondermaats. Het beklijft niet, mist focus en puntigheid. Aanpak anders, spel verfijnder, whatever, van een tweedimensionale fashionista bubblegum rock-n-roll band [en een die dat ook wil blijven] moeten de instant hits blijven komen. En die hoor ik hier niet.

Timmy die 'm al jaren alleen voor de puzzel heeft.

Ik zal trachten de e weg te laten.

Nieuwe Revu...

ja, het lukt al.

goed weekend Guuzke...

OK, dan snap ik het blijkbaar niet. Moet ik het alsnog weer een kans geven? Hard draaien tegen beter weten in? Fok Nee! Juist The Strokes hadden me die ene eerste keer bij de kloten moeten pakken.

Wat betreft de naams-goochelingen....Gerrie Spaansen had wel enigszins gelijk toen hij stelde dat ik weinig van compters afweet. Ik krijg nu bv. automatisch steeds Lester Bangs en denk er soms wel en soms niet aan om daar Der Arnold van te maken....that's all...en christ....een naampje is maar een naampje.....het gaat om het gezemel....

Heb de nieuwe nog niet gehoord, maar als ik hier zo de berichtjes lees van de hijgerige hobby-zeikerds...nou, zou best wel es een goeie plaat kunnen zijn!

Ik let doorgaans vooral op de 'recensies' van hoofdcommisaris der muziekpolitie Rasmijn. Vindt hij t niks? LUISTEREN die plaat!

Bij hem heb ik bijna altijd: wat vindt die man zichzelf toch geweldig/belangrijk.
Best soms lachwekkend, maar ook vaak: 'doe dat nou niet jongen!'
Zoals in: "Het beklijft niet, mist focus en puntigheid"...Huh? What the fuck??? Verder alles goed?

Kan er niets aan doen maar 'dat toontje'. brrrrrrrrrrr!
Ach, geldt natuurlijk ook voor de Martijntjes (teveel eer, maar...ok dan) en andere koekenbakkers hier...brrrrrr!

Ben het trouwens eens met wolge: Lester RULES!

Waarom ik dit forum lees? Know your enemies! hihi
En voor de leut of course!

En Wolge en Koen: That's why I'm still hanging around here....
Ik geef 100% toe dat ik tesktueel niet altijd geniaal ben, voor sommige mensen als dj niet te volgen ben en te veel mezelf in de discussies betrek, maar ik ben zo muziekverslaafd dat er geen ik is zonder de muziek. Dus als ik in de ik vorm schrijf gaat het eigenlijk ook altijd over muziek.....

It's a Strange World out there en veel mensen leven slechts in een deelgebiedje. Juist dat dj'en geeft me bv. de kans om, via een gerichte focus, te zien hoe mensen in elkaar steken.

Mede daardoor verbaasd het me niet dat vier Marokkanen in Amsterdam bij een supermarkt een vrouw doodschopten (ik kom daar ooit nog wel eens op terug....)
Ik kom bij mijn 'desk' zelfs mensen tegen die elkaar fancy'en maar die elkaar zouden doodschoppen als ze wisten wat ze kwamen aanvragen. The whole picture is boeiend, maar zorgt er ook voor dat je nergens meer bij hoort.....zelfs niet kunt horen...ook al zou je willen....

A lot of it is misunderstood....of je me nu kleuterdisco of pauze-dj noemt. Ik ken geen plek in Nederland waar je T Raumschmiere, de nieuwe Outkast, Electric Six, R Kelly, Postal Service, The Strokes, Don Diablo, The Warlocks en Freeland op een avond kunt horen...(behalve soms op de radio dan....)

Anyhow, genoeg veren in de eigen reet.....
Wolge made my day....hoewel ik weet dat ook dat betrekkelijk is....

Urgh...ik ga out....maar morgen ben ik back on the block....

Het is hier geen schoolplein!
Gerrie is een sukkel, een wannabe...ok?
En als je zo doorgaat hoor jij ook bij de club van losers.

Hou het in godsnaam bij provoceren! Daar ben je goed in...maar waag je niet aan zaken die jij niet kunt vatten. Dat wordt nix...

En Arien is helemaal niet ok! Ja, vast en zeker een aardige jongen.

Je bent zeker nooit in VERA geweest he? 1 november draai ik weer [vier ik ook meteen mijn verjaardag]. Je bent van harte uitgenodigd.

En nee Jip, ik ben niet aardig.

12:51 start ook veelbelovend met die lekkere baslijn, maar zodra dat gitaarloopje er in komt gaat het hele nummer naar de haaien.
De bassist is volgens mij toch het brein achter The Strokes.

Klik helemaal beneden een willekeurige forumpagina op "Settings". That's all.

Ariën: Je bent zeker nooit in VERA geweest he?

Of in de Mezz toen ik daar nog draaide. :(
Ik denk eigenlijk dat bijna bij ieder klein podium in Nederland wel zo'n plaatjesdraaier rondhangt.

Over The Strokes: Ik heb hem echt wel meerdere malen beluisterd maar een plaat van iets meer dan een half uur die het niet voor elkaar krijgt mijn aandacht vast te houden kan ik helaas niet goed vinden.

Ik zeg niet dat je hypes blind moet volgen...maar soms voelen stukken, door de toon, lichtelijk aan als artiest-verraad. Aardig doen op de plek zelf en dan toch een vlijmscherp stuk schrijven....ik vind het interessanter als je aan de artiest ter plekke duidelijk maakt wat je intenties zijn of als je vergezochte theorieen achterwege laat en je meer focussed op het gesprek zelf/ waar de band voor staat....

Meer tijd heb ik niet...(deadlines)....

Jip...dat bedoelde ik met ' betrekkelijk ...wat jij wil....

Ik weet dat iedere regio-zaal zo'n dj heeft, maar ik ken vrijwel niemand die er het land mee rond reist. Twee a drie locaties nog wel, maar meer....?! Dat gebeurt toch vooral in de hiphop/clubhouse/drum n bass circuits....bovendien is de perfecte balans zoeken waardoor en het publiek en de programmeur en jijzelf tevreden bent op onbekende plekken waar je de scene niet kent soms verrotte moeilijk. Wil je dan toch een coole set neerzetten, dan is het soms bijna WO III, eelt op je schouders, hopen dat de resident wat minder wil draaien, publiek pamperen, timing qua platen etc. etc.
En dat allemaal tegelijk. Ik ken maar 3 mensen in Nederland die dat kunnen....oh ja...ik heb 112 alternatieven geprobeerd en ben altijd teleurgesteld (op die 3 keer na dus...)
Fix Up...Look Sharp

Je kunt dat nuchter noemen, maar het is ook poldermodel-saai....het leven gaat om hoogtepunten niet om mwah-kantlijngeneuzel....Nederland heeft meer op met RTL-boulevard sensatie...alsof dat beter is....
In een blad als Nieuwe Revu kun je juist een lans breken voor een band als The Strokes in de hoop om je lezersgroep wat cooler te maken. Dat neemt niet weg dat je ook kritisch kunt zijn (graag zelfs), maar waarom plaatselijk zo doen alsof je over een goede muzieksmaak bezit en hypes doorziet terwijl je met een gulle glimlach weer een of andere heroinehoer op de cover plaatst. De crux van Revu is en blijft sensatie. Natuurlijk, verschillende redacties....maar toch...
Het is soms een kwestie van algemeen belang en doorbetaald willen worden in strijd met je eigen smaak....zie ook Guuzz zijn Ladida stukje ( en ja, ook ik heb wel eens 100% Isis geinterviewd als een moetje, dus ik ben niet helemaal schoon)

Have to run...

If only a day had 36 hours....

Two years of vast success seems to have left Julian Casablancas sounding less like a man come to save rock with some snarling New York punk attitude than a company director fretting over the end-of-year figures. There is talk of achieving goals and meaningful objectives. He recently remarked that if the follow up to their 2.5m-selling debut Is This It flopped, "my livelihood is at stake", not a sentence you suspect ever passed the lips of Richard Hell.

Given that a large part of that debut's appeal was the snotty effortlessness with which it updated the sound of the Velvet Underground and Television, none of this bodes well for their second album. However, initial signs are encouraging. Opener What Ever Happened bursts rudely into life, powered by clanging guitars and a fantastic, howling vocal. The single 12.51 is a masterstroke. On first listen, it sounds like the most insubstantial top-10 hit since Oasis's Songbird, a piece of music so slight you wouldn't let it out in a high wind. Yet it slowly reveals itself as the most subtly addictive melody of the year. Meet Me in the Bathroom and Automatic Stop would make perfect follow-ups. The former rages sleazily away, just on the right side of slack-jawed self-parody. The latter nonchalantly depicts a ménage à trois ("she wanted him, he wanted me") to a backing that manages to blend reggae and new wave without making the listener want to track down the perpetrators and attack them with a stick. It sounds like a progression from Is This It, as does Under Control, an exquisite ballad that suggests a hitherto-unnoticed fondness for old Motown.

Elsewhere, however, there are problems. Songs such as You Talk Way Too Much and Reptilia slouch past, leaving virtually no impression. Something is missing - the insouciance, the beguiling arrogance that coursed through their debut. There are no songs here called Take It Or Leave It, no lyrics that sneer, "Like your sister I don't give a fuck." For much of Room on Fire, you're confronted with what sounds like a weary band desperately trying to remember how the good bits on their debut album went. "We've stayed up all night trying," pleads Between Love and Hate, as it plods along, preoccupied, confused and on an apparently fruitless quest to find a decent tune.

When they first emerged, people noted that the Strokes bore a surprising similarity to Definitely Maybe-era Oasis. Their best ideas were all nicked, but sharp songwriting and a fantastic image elevated them beyond mere copyists. Two years later, the comparison still seems apposite. Like the Gallaghers' second effort, (What's the Story) Morning Glory, Room on Fire is an album that appears to punch above its weight. A roaring opener, a trio of great potential singles and a remarkable slow number successfully divert attention from the fact that half of Room on Fire is uninspired filler. The Strokes have managed to come up with just 15 minutes of decent music in two years, but you wouldn't notice while 12:51 or Under Control is playing.

Room on Fire is liable to shift more copies than Is This It, for precisely the same reasons that the second Oasis album outsold Definitely Maybe. The band's public profile is higher this time around. Since the Strokes' debut, no guitar band has emerged to challenge their dominance over alt-rock: the Libertines are too complex and messy and no one knows if the Darkness are a joke that's about to wear thin. In the absence of any serious alternative, audiences and media alike still want the Strokes to be successful, so success seems assured. For the time being at least, the Strokes have just about got away with it. If they can do so again in the future is anyone's guess.

Eens. Maar het geldt evengoed andersom: als je denkt dat The Strokes hun geniale (niet mijn omschrijving) debuut nooit toch meer zullen overtreffen, dan ga je dat ook horen. Jij schrijft in je KM-recensie:
"Gedurende het hele album wordt krampachtig gezocht naar dat ene gitaarloopje, dat ene leuke melodietje. Alsof de band muziek voor een commercial moet maken. En als die melodieën dan eindelijk na vele slapeloze nachten gevonden zijn, worden ze zogenaamd ongedwongen ingespeeld. Met de gedachte dat dit een nummer hierdoor meteen gered is."
Ik heb nog nooit een plaat gehoord waarin men krampachtig naar iets op zoek was, anders dan platen waarvan ik als luisteraar al bij voorbaat het idee had dat men iets zou willen herhalen/benaderen. Dat krampachtige hoor je ook alleen omdat je de eerste plaat kent. Dat durf ik nog wel te beweren zonder de nieuwe plaat gehoord te hebben.

Pfff! Gelukkig heeft (één van) mijn favoriete popschrijvers, Philip Sherburne in een column Petridis' onzin-artikel-van-het-jaar al overtuigend op de schop genomen. Maar goed, The Strokes. Het is mijn favoriete rockplaat van het jaar tot nu toe. Dat bijna machinaal-ritmische, dat subtiel-melodieuze, die emoties die er niet zo dik bovenop liggen, die compactheid, dat achteloos perfectionisme.

Ik ga die nieuwe Strokes vanavond maar eens gauw downloaden, want deze discussie heeft mijn nieuwsgierigheid behoorlijk gewekt (ondanks het ook bij mij optredende "syndroom van timmyhectic" (tweede plaat, who gives a fuck).

De heren White en Homme zullen in respectievelijk Detroit en Palm Springs opkijken van dit statement. En ondertussen plannen de broertje Ahlmqvist in hun geheime bunker in Umea rustig door aan de volgende stap op weg naar werelddominantie en laat de heer Jones over de hele aarde een spoor van gebroken harten en platgespeelde concertzalen achter.

Zo te zien heb je per abuis míjn plaat van het jaar, Send van Wire, gedraaid! ;-)

Dat hoef je mij niet te vertellen Guuz, ik zie geen reden om badinerend te gaan doen.

Wat mij wel benieuwd maakt naar de opnames die ze hadden gemaakt met Nigel Godrich.

Het liedje zelf is alleen vaak niet voldoende (behalve de eerste 3 nrs en MMITB)

(...en heel 'Is This It?')

Overigens vind ik dat je wel degelijk kan horen of een plaat geforceerd "krampachtig op zoek" is gemaakt, onafhankelijk van of je meer van de band in kwestie kent. 99% van wat in de VS moet doorgaan voor punk valt wat mij betreft onder die noemer. Als muzikant herken ik ook mijn eigen wanhoop in andermans platen (terecht?): lang hetzelfde akkoord aanhouden, loopjes van twee noten-> daar proberen we spontaniteit mee te fingeren, denk ik dan.

En "Automatic Stop", "12:51" en "I Can't Win" komen gewoon in mijn 'Songs van het Jaar'-top 40 hoor.

Visioen: The Strokes worden de nieuwe Kraftwerk. Na de eerste twee rockalbums slaan ze een andere richting in: men omarmt de electronica volledig, gooit de gitaren de deur uit, samen met een aantal overbodige bandleden. Eerstvolgende album: Nick & Julian (2004)

vind ik juist het leukste nummer. de rest klinkt - zei hij na één keer luisteren - een beetje zoals een tweede plaat na een fenomenaal debuut altijd klinkt (nl. als dat fenomenale debuut maar net iets anders en net iets minder) terwijl Under Control juist klinkt zoals je hoopt dat een tweede plaat na een fenomenaal debuut gaat klinken (nl. als dat fenomenale debuut maar net iets anders en net iets beter). zeurt bovendien lekker. nee, van mij mogen ze wel meer richting de soul-ballads gaan.

Steeldrums, in de volksmond steelpans. Uit Trinidad.

Ze zullen na afloop van de videoclip wel een goede beurt hebben gekregen. ;-)

Niks mis mee. Die arme Fiddy en Snoop mogen ook best een verzetje gebruiken...

Of valt dit weer alleen mij op?

Ze zullen na afloop van de videoclip wel een goede beurt hebben gekregen. ;-)
Ongetwijfeld :) Vele vrouwen schijnen daar toch een drive by moord voor te doen.

Of valt dit weer alleen mij op?
Nee hoor, ik vind het ook een lelijk gezicht. Je bedoelt die Aziatische toch? Is inderdaad niks, zo nep heb ik ze nog niet meegemaakt. Maar ja, zoals uit mijn eerste reactie ook al blijkt vind ik dit nummer echt puur en alleen leuk vanwege de goede muziek. Die blote boobs waren me bij de eerste paar keer dat ik die clip zag niet eens opgevallen.

Kweenie maar als een nummer het predikaat cartoonmuziek verdient [zie andere thread] dan is het deze wel...

Kweenie maar ...

Er is een versie voor overdag (in bikini) en 's nachts (zonder bikini).

Er is een versie voor overdag (in bikini) en 's nachts (zonder bikini).
Haja daar kwam ik gisteren ook achter. M.a.w. ik wilde duidelijk maken dat het een goed nummer is ongeacht de opvallende video.

Mooi dat mijn Strokes topic op gang bleef terwijl ik in Barcelona zat....nu zal ik ook nog een tijdje afwezig zijn, want mijn chello is sort of fucked...en ik heb geen idee hoe je internet explorer opnieuw moet installeren.

Maar hoe dan ook: Het feit dat zes mensen een andere favoriet hebben op Room on Fire geeft volgens mij al aan dat het een behoorlijk goed album is....

Daarnaast heb ik het idee dat 'gespeeld verveeld' je ding moet zijn. Daarin verschillen, vreemd genoeg, Julian en Snoop niet eens zo enorm veel....de afgelopen anderhalf jaar was het al mijn favoriete gevoel....zittend op de airport...kiss me now that I'm ooolder....titidi...