Het schaduwkabinet: week 14 - 2011

Tolerant zijn lijkt steeds vaker het excuus om het op hypocriete wijze niet te zijn. Wij zijn gewoon intollerant en eerlijk en vinden bij deze Justin Bieber een enorme lul. Verder winden wij er geheel onorthodox en niet des Volendams eens wel doekjes om in onze lijstjes uit het:

Schaduwkabinet

We luisterden naar: Jesse Sykes & The Sweet Hereafter, Alela Diane, The Joy Formidable, Timber Timbre, 2562, Félicia Atkinson, Joonatan Elokuu & Mossycoat, J. Mascis, The Haunted, Wormrot. En gingen naar: Mənsum İbrahimov və Qarabağ Ansambl. En keken naar: 3 Women.

Martijn B kun je mij een linkje doen naar wat mp3's van Mənsum İbrahimov və Qarabağ Ansambl, ben te lui om zelf te googlen, bovendien jij weet wat goed is :) zo'n concertverslag zou eigenlijk met foto's moeten zijn (maar vind t nu al leuk om te lezen)

ik denk natuurlijk meteen aan mooie Azari songfestival meisjes, maar ja die gezinnen zullen er wel geen aan een Hollandsche pantheist willen uithuwelijken hmm? ;) ;)

Asjemenou!. ;)

En dan heb ik nog een die deel uit maakt van een 24-delige CD box die aan evenzoveel Karabachse zangers (fantasierijk getiteld Qarabağ Xanəndələri) is gewijd.

Ook leuk is dat er steeds meer ouwe clipjes loskomen trouwens:

https://www.youtube.com/watch?v=3y3_GBQUp0s

https://www.youtube.com/watch?v=sqmJ11yhm9c

En what about zo eentje, Ludo? :)

https://www.youtube.com/watch?v=nyiOiT5RI78

mooi mooi, dat gaat ik straks eens tot me nemen.

nog eerst even door Josh T Pearson worstelen, een mompelende pretentieuze relibaardmans, met Jandek achtige stream of consciouss-teksten, maar dan minder fascinerend. (en een hele hoop viool)
hoesje:
http://www.bowlegsmusic.com/wp-content/uploads/2011/03/Josh-T.-Pearson-Last-of-the-Country-Gentlemen-2011-300x300.jpg.jpeg

vorige week trouwens nog een concert van die neergeschoten Turkse Andre Hazes/Pavarotti geluisterd. een waar spektakel, meeklappen, luid meezingen, en heel heel veel praatjes tussendoor, vooral met kinderen. serieus. :D hij leek wel slijmerig lief (en dat zal ook wel, niet dat ik er qua taal van begreep natuurlijk)

Het is mierzoet natuurlijk, maar in het echte leven was ie dat toch bepaald niet. :)

xxpost: Fraaie hoes. De muziek is een stuk minder direct, helaas. Ik bedoel, ga maar lekker je gang met mompelende pretentieuze stream of consciouss-teksten maar om mij te pakken moet in de eerste plaats de muziek goed voor mekaar zijn. Bij Lift to Experience was dat zeker het geval (net zo pretentieus en wellicht zelfs stream of conciousness - een heerlijke vortex), hier is door het low-key karakter wat meer inzet vereist. Wellicht dat die zich nog gaat uitbetalen. Vooralsnog ben ik echter onbereikbaar voor gentleman Pearson aangezien Big Star me niet wenst los te laten.

oh ja Big Star, ik had het n.a.v. Paulusma beloofd he. *hengelt binnen

Lift To Experience ben ik dan toch wel benieuwd naar, maar zo blijven we bezig.

net een recensie voor FU getikt over Gablé, Franse artpoppers in The Books-stijl (Vido!! TIP!)
geweldige gekke plaat, Cute Horse Cut.
http://ecx.images-amazon.com/images/I/61%2BEgGJ8pnL.jpg

mooiehoesjesweek, duidelijk :)

Vond de laatste van The Books zeer vermakelijk, zal Gablé eens opsnorren.

oh die vond ik juist vrij 'cut' (daar begin ik mijn recensie ook mee, niet in die woorden..) Gablé is meer The Books oude stijl (minder boemboembeat, meer cartooneske onzin)

terugkomend op Mansum Ibrahimov, met z'n Yana-yana kül oldum album. ehh. interessant, vreemd hoe ik t ene moment denk jaaaa die man kan zingen, en vervolgens laat 'm ophouden (11 minuten Xatirasan, bijna niet om door te komen, klinkt als een anti-depressiva middel trouwens, die titel)

maarrrrr Gözəl yar is supercatchy en Sənsizləmiş deli könlüm erg emotioneel (en wat intellectueler) afsluiter Mehriban Olaq is ook gezellie (beetje zigeuner-orkest fout-achtig, stiekem.. in mijn oren dan he)

en voor de geinteresseerden hier een imitatie van man's zangstijl.

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa-a-a-a-a-a-a-a-a-a-aaaaaaaa-a-a-a-aaaai-a-a-a

:)

nog eerst even door Josh T Pearson worstelen, een mompelende pretentieuze relibaardmans...

Het is wel een leuk meisje op het hoesje :)

De muziek is verder niet slecht, maar is wat te gezwollen wat mij betreft en het is veel te dichtbij, emotie zonder distantie, bewust niet proberen goed te zingen, "jongens luister eens, dit is oprecht".
Rockisten zullen smullen.

Mehriban olaq betekent ook laten we gezellig zijn, met z'n allen.

Wellicht zijn de niet-gelijk-zwevende nootjes slecht vallen, maar het is sowieso niet ieders kopje thee. Gaat door merg en been, voor mij dan in positieve zin, maar ik begrijp dat dat niet voor iedereen geldt.

ik kwam weer wat te grappend ironisch uit de hoek daar, deze wil ik nog wel eens vaker horen (al is t geen Coldunya) maar toch, ik heb best wat Busink-wereldmuziek gehoord en dit is een van de beteren.

wat betreft Pearsons, zijn gitaarspel is ook niet echt je van het, en steeds maar weer zwelt die viool aan. ik kom er nauwelijks 1x doorheen.

Ik vind eerlijk gezegd dat er wel een beetje wank op de loer ligt bij İbrahimov (en vooral die tar-speler), ik heb niks tegen een beetje vuurwerk, maar het allermooist vind ik het als het wat meer ingetogen is.

Leuk stuk van Oliver Kerkdijk over prog metal, geinig om namen als Psychotic Waltz,Cynic, WatchTower en Ark in de VPRO Gids te zien. :)

De laatste van The Stokes is een blijvertje, na hun debuut is dit het beste album dat ze gebakken hebben.
Verder luister ik naast Handel ook naar een vergeten briljantje, hun meest tijdloze liedje:
https://www.youtube.com/watch?v=nzxJ5YvYfx4&feature=player_embedded#at=174

The Stokes? The Strokes natuurlijk...

David Kleijwegt was in de VN ook al enthousiast (over The Strokes dus) (in een mooi Subjectivistisch stukje van de week)

hoorde vanmorgen op de radio dit: http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_de_Fesch
(Een Alkmaarder die ooit leiding had over het orkest van Handel, en zelf ook Handelachtig componeerde, copycat, maar wel aardig, zover ik mijn oordeel op 4 minuten kan baseren)

in de 40-jarige OOR worden de Subjectivisten dan toch nog 1x genoemd (bijna aan 't eind in een artikel over OOR's moeizame relatie met dance) (De term Rockisme valt)

maar volgens OOR (Alex van der Hulst) zijn de Subjectivisten 'ter ziele gegaan' (en bovendien voorspelde OOR correct dat drum & bass een aflopende zaak was, in tegenstelling tot wat er in de Subs-draad werd beweerd.

http://www.greenspun.com/bboard/q-and-a-fetch-msg.tcl?msg_id=009P3E

Zit je een beetje de discography van Elvis Costello op Spotify te checken op goede tracks die je vergeten bent of nog niet kent kom je dit tegen:
http://open.spotify.com/album/7DCy25YT7Jbl10fYNY8lGb

Il Sogno, balletmuziek voor Shakespeare's Midsummer Night's dream, volledig geschreven en georkesteerd door Costello.
Het resultaat is niet slecht, een deels geslaagde fusie tussen jazzy licht-klassiek werk van een Gershwin, het neo-classisistische werk van een Stravinsky en Henze (dat aan de grenzen van de tonaliteit drukt) en zo op zijn tijd een beetje Prokofiev.
De balans slaat het meest door naar het neo-classisistische en dat is wel aangenaam en zeker verrassend te noemen omdat het best moeilijk is deze muziek richting te geven en niet vrijblijvend te laten.
Hier slaagt Costello helaas niet in, Il Sogno is op zijn best een sfeermaker, een smaakvolle soundtrack, maar nergens kan de muziek zelfverzekerd opzich zelf staan, iets wat Henze wel lukt met bijvoorbeeld zijn geweldige ballet Undine en Stravinsky met zijn ballet Agon.

Hangt helemaal af waarvan je houdt...ik vind het filmgenre zelf erg prettig en kan deze cd (dank voor de tip trouwens!) best los van eventueel begeleidend beeld horen; de muziek is spannend genoeg wat mij betreft om op zichzelf te staan. Er zit op de één of andere manier ook wel een pop en krautrock (à la King Crimson) twist aan...

en wat betreft The Cure moet ik je natuurlijk finaal tegenspreken...maar goed ik ben dan zo iemand die Pornography als hun beste album bestempelt...

Na jaren (een stuk of eh, 15? 20?) gehoord te hebben dat dat de beste Cure is heb ik die vorig jaar ook eens gedownload. Ben het nog eens ook, dwz, gedeelde plaats met Disintegration.

Ja Disintegration heb ik laatst ook weer gedraaid...van a tot z heel erg goed; en wat een prachtige sfeer.

Hmmm...als het om volledige albums gaat dan vind ik Faith het meest geslaagd.

Geheel mee eensch qua Faith...

Ik heb ze allemaal, laat ik dat voorop stellen, maar ik zou zeggen Pornography, Disintegration, Seventeen Seconds, Faith....en ik word niet graag tegengesproken :-)

ik heb ze ook allemaal....dat wil zeggen virtueel op Spotify ;)
Man wat zijn we verwend tegenwoordig, alles onder een muisklik...

Och, ik heb ze heel ouderwets alles onder handbereik... en dat bevalt me veel beter! leuke boekjes ook bij diverse cd's ;-)

Zoals een getergde Cure van mij ooit zei: "ja, typisch...The Cure stom vinden...behalve 'The Forest'!"

The Cure fan zei dat natuurlijk (schijt toetsenbord van iPad!)

https://www.youtube.com/watch?v=yrNaezcp3Tg

(ondekte ik laatst, die van Waltari is ook leuk)

guilty pleasure (maar ga rustig door over de Cure hoor)

https://www.youtube.com/watch?v=hG9C0VwruXE

http://youtu.be/KoHR7m2eiDU

Geweldige live band was dit trouwens...

hoe doe je zo'n embedded plaatje dinges?

Gewoon de link posten, maar dan niet die .be maar die uit je adresbar denk ik.

https://www.youtube.com/watch?v=KoHR7m2eiDU&feature=related

oooooh joy

http://open.spotify.com/album/29rkfL25uKOkVOhyr1CmXJ

Heaven Up Here van Echo & The Bunnymen vond ik in de jaren 80 het minste album omdat er van die 'funky' dansbare liedjes op stonden en het geluid veuls te goed was.
Deze dingen verwarde ik met 'commercieel', wat een merkwaardige gedachtenkronkel is...
Blijkt dus gewoon een geweldig album en verdringt nu al weer met gemak al het materiaal van The Cure...met uitzondering van The Caterpillar :)
(Zit ik al weer te wroeten in mijn puberjaren de jaren 80...)

All My Colours.... hmmm! *Haalt Heaven Up Here uit de kast/*