Het schaduwkabinet: week 23 - 2011

In onfrisse tijden waar taugé de komkommer in een kwaad daglicht stelt, komen wij met goed te pruimen lijstjes uit het:

Schaduwkabinet

We luisterden naar: Sylvi Alli, Atrium Animae, Jóhann Jóhannsson, Kangding Ray, Planningtorock, Sanso-Xtro, Ryan Teague, Tindersticks, Amon Tobin, The Weeknd, Waka Flocka Flame, Braids, Juicy J / Lex Luger, Killer Mike, Bong, Nodzzz, Ventian Snares, Mountains, The Unthanks, David Sylvian, Autopsy, Morbid Angel, The Men, Boris en John Maus. En keken naar: La France, Touch Of Evil. En gingen naar: Stranded Horse.

http://pegasusnews.com/media/img/photos/2010/04/06/thumbs/devastator_cover_final_SMALL.jpg.728x520_q85.jpg

kleine American-herontdekking voor fans van Phosphorescent en Eef Barzelay.

*Americana (ook)

Mooi zeg! Al doet de hoes een fado plaat vermoeden....

en zijn allereerste uit 2003 is niet om door te komen...wat een overdreven eerbetoon aan God; leuk voor de EO jongerendag misschien, maar niet voor de atheïst of normaal gelovige

die vond ik ook lastig ja (en toch wel mooi), alhoewel ik me nu verbaasde dat ik díe wel in een Schaduwkabinet heb genoemd, en deze niet.

album 2, 3 en 4 van hem zijn mooi (even bij cdbaby geluisterd); ook op nummer 2 worden de hemelen nog regelmatig aangehaald...maar die eerste is echt té voor mij

ik moet eens uitzoeken welke ik nou precies wel en niet heb gehoord van Doug, ik weet dat ie er eentje vol met psalms heeft gemaakt.. dat wordt ze allemaal draaien, voel ik aankomen.

trouwens ook Air Museum van Mountains gedraaid, vond 't begin niet zo, midden mooi, maar het laatste (toch een beetje atypische glitch) liedje het beste.

Ik ben weer eens in een nostalgische trip deze week.

Bug van Dinosaur Jr. Nog steeds top.
Shot Forth Self Living van Medicine, verbazingwekkend vet nog steeds.
Paul's Boutique - Beastie Boys nog steeds bizar virtuoos (die 33 1/3 hiervan moet ik toch eens gaan lezen.)
Tonight's the Night van Neil Young, nog steeds duister meesterwerk.

En dat deed me denken, hoogste tijd om Trans van ome Young nou eens te gaan luisteren.
Hilarisch, zoals verwacht. Toch wel dé trap in de ballen van het rockisme. En zo gemeen beginnen met zo'n old skool Young boogie niemanddalletje, dan opeens huuphuup-vocodortruuk mijn naam is Daft Neil (het gezicht van zo'n Young-fan kunnen zien bij eerste beluistering zou onbetaalbaar zijn :). Wordt verder nooit echt goed, maar er zijn een paar charmante welhaast Italo momenten. En ik moet zeggen, de man had ballen om dit te flikken. Later heeft hij het een beetje lopen goedpraten met dat autisme van zijn zoon en dat het over communicatieproblemen ging, nah hij kickte gewoon op dat moment op de Computerwelt, zie ook die best wel toffe hoes.

altijd best een leuke plaat gevonden dat Trans (sinds ik 'm in 2007 hoorde ofzo dan he)

maar die zie je nou nooit op/in rommelmarktjes/kringloopwinkels. het label zal het wel aan hebben zien komen en er niet al teveel van geperst hebben.

Of misschien door velen kwaad weggegooid? :)

Oh ja ook nog:
Revolver - The Beatles. Voor het eerst deze eeuw een keer met plezier naar The Beatles geluisterd. Misschien moest er gewoon een hele vracht muziek tussen ons komen te liggen voordat ik er weer eens fris naar kon luisteren. Blije shit, best wel kaal opeens en ook wel lachen hoe kant B van Arbeidsvitamine 'Goodday Sunshine' terechtkomt in (net zo blije) transcendatale tapewervelstorm met vette beat 'Tomorrow Never Knows'.

Die plaat had ik ooit in een Goelag-bak achteraf gezet en daar kwam ik ook tegen:
Aguaplano - Paolo Conte.
Maakte me op voor een deceptie. Welnee, beter dan ooit. Zo relaxed en minimaal, een pianootje hier een doorrookte brom daar. En 'Max' (stoer ergens als laatste op kant A gezet) blijft een vreemd liedje, alsof de tijd even tot stilstand komt. Bijna Boards of Canada gemeen ook (zeg maar ' Olsen') in dat je weet iets heel moois te hebben en dat net te kort doseren. :) (kan me vagelijk herinneren dat bij Veronica destijds iemand, zal wel Ben Liebrand zijn geweest, op verzoek een keer dat instrumentale gedeelte had verdubbeld in een soort extended mix.)

Je wordt ouder papa! :-)

Paolo Conte staat hier ook in de kast (net als vele anderen die je opsomt overigens)

Shot Forth Self Living van Medicine, verbazingwekkend vet nog steeds
Da's grappig, die heb ik vorige week ook nog keer opgezet in het kader van 'zelf houden of op Marktplaats?'
Absoluut houden, dus.

Ik moet trouwens zeggen dat Revolver ook bij mij de plaat was die de verzoening inluidde met de Fab Four. Het vervelende aan de Beatles is dat je eerst wordt blootgesteld aan die vervelende hitjes en daarna wordt doorverwezen naar het overschatte Sgt. Pepper. Als ik eerst Revolver en Rubbber Soul had gehoord, dan was ik waarschijnlijk een stuk milder geweest in mijn oordeel.

Wat betreft The Beatles, ja zoiets. Die blauwe en rode Greatest Hits is eigenlijk funest, dan mis je ook de goeie shit van Abbey Road. Maar ik vond het ook gewoon naar al die jaren anders klinken, eenvoudig is niet helemaal juist, een soort complexe eenvoud of zoiets. :)

Die Medicine mag je natuurlijk nooit wegdoen!

Big Science van Laurie Anderson... ik draaide 'm helemaal grijs zo rond 1983. Anderson's vier uur durende multimedia-performance United Stats I-V werd toen tijdens het Holland Festival opgevoerd in Amsterdam. Ik was daar dolgraag bij geweest, maar ja: te duur en -toen nog- te ver weg. Lang spijt van gehad.

Laurie Anderson's tweede plaat Mr. Heartbreak had weliswaar zo zijn momenten, maar miste de brille van het debuut, de daaropvolgende concertfilm Home Of The Brave was zo-zo en, zoals dat dan gaat, de interesse voor Anderson's werk droogde langzaam op. Zijdelings druppelde er nog wel eens wat info binnen (Anderson bleef gestaag platen maken, trouwde met Lou Reed), Big Science werd zo eens per jaar uit de kast gehaald en bejubeld, maar dat was het dan ook. Bijna dertig jaar later: of we kaartjes willen voor Delusion, de nieuwste show van Anderson. In het sjieke Amsterdamse Muziektheater. Nota bene wéér tijdens het Holland Festival. Nou graag!

Gisteravond: de Grote-Laurie-Anderson-inhaalslag. De avond wordt ingeleid door Bart Boone, een nerveus orerende opera-kenner(?) die vooral heel vaak herhaalt dat-ie niet in herhaling wil vallen en tussendoor vertelt dat Anderson in haar eentje optreedt, omringd door filmprojecties, zichzelf op viool en keyboard begeleidt, op persoonlijk manier thema's uit de Amerikaanse cultuur behandelt en vooral verhalen vertelt. Niks dus dat we niet binnen tien minuten ook zelf kunnen ervaren als we eenmaal in de zaal zitten en Delusion aanvangt.

Een drone klinkt en Laurie Anderson komt op. We zitten ver genoeg van het podium vandaan om niet te zien hoe de tijd vat haar heeft gehad: zo in de verte lijkt het nog steeds die lichtelijk androgyne vrouw van de Big Science-hoesfoto. Ze begint te vertellen: haar expressieve stem blijkt onveranderd, met die nauwkeurige, wat trage dictie, ook goed te verstaan voor wie de boven het podium geprojecteerde Nederlandse vertaling niet meeleest. Anderson vertelt over haar overleden moeder. Over haar hondje Lolabelle. Over dieren met baarden die er daardoor slim uitzien. Over haar Zweedse voorouders. Over wie zich eigenaar van de maan mag noemen.... schijnbaar losse anekdotes zijn het, de één boeiender dan de ander, met grappige wendingen, soms wel en soms niet ondersteund door de (opvallend minimale) videoprojecties en het sobere licht-design. Tussendoor klinkt er wat donder en regen, en zo af en toe een korte flard van een electronische beat. Anderson speelt losjes op haar vervormde viool, beroert zo nu en dan een paar toetsen van haar keyboard.

En dan, plotseling, na een minuut of 70, zonder ook maar een spoor van een climax is het voorbij. Was het bijzonder? Jazeker. Was het goed? Mwoah... wat mij betreft kabbelde de voorstelling toch een beetje te veel voort. Voelde één en ander -in tegenspraak met de precisie waarin het werd uitgevoerd- toch wat al te vrijblijvend aan. Maar bovenal miste ik datgene dat Big Science (nog steeds) zo onweerstaanbaar maakt: muzikaliteit. Ritmisch raffinement. Sterke melodieën. Goeie songs.

^had een gaststukje op de voorpagina kunnen/moeten zijn. :)

hear hear! o o o superman Prop :-)