Voor journo's: Je drie ergste interviews

Meindert Talma:
Of beter gezegd, mijn allereerste interview live op de lokale zender 5 jaar geleden. Ik was al zenuwachtig, maar Meindert, lieve jongen dat 'ie is, kon je met recht contactgestoord noemen ten tijde van Ferhûddûker. Het werd een aaneenschakeling van pijnlijke stiltes. Met de tijd groeiden we allebei in onze rollen en ging het allemaal een heel stuk vlotter elke keer dat hij langskwam.

Ikara Colt:
Mijn MD-speler was kapot, dus was ik overgeleverd aan de hardware van de [bij deze niet nader te noemen] opdrachtgever in Amsterdam. Niet zo erg, dacht ik zo, bleek dat bij aankomst een van de toenmalige medewerkers het ding zonder toestemming had gekaapt. 't Gastje [ik weet wel wie...] nam zijn telefoon niet op, dus moest een andere collega haar eigen MD thuis ophalen...Anyway, het interview bij Epitaph werd naar een halfuur later verschoven.
Eenmaal daar aangekomen [Roger was toevallig met hun bezig toen ik binnenkwam] bleek dat het geluid van de MD-speler niet af te stellen was. Het was voor radio, dus het moest enigszins te horen kunnen zijn. En dat was het dus niet, veeeels te zacht. Ik had er geen zin meer in en de jongens al helemaal niet. We lulden maar wat en 20 minuten later stond ik alweer buiten, samen met Roger, die zo aardig was om op me te wachten. We hebben daarna lekker Chinees gegeten op de Zeedijk.

Ik heb sowieso altijd pech met hardware. Ik herinner me nog microfoons die het op mysterieuze wijze lieten afweten tijdens interviews met Melt-Banana en Chris Goss.

*Godspeed: enough said...

*Smog: niet erg in de zin van het artikel is niets geworden, want dat mocht er best wezen (vertelden anderen hoor!), maar die stiltes van hem waren soms pijnlijk lachwekkend. Hij at alsof het zijn laatste boterham was, dronk alsof hij voor het eerst dronk en dacht na over zaken alsof zijn leven er vanaf hing...

ik hoop dat als ik 500+ interviews heb gedaan dit topic nog steeds te vinden is

Maar die kittin beviel dus...wel...toch?

Ik heb wel eens het idee dat mijn rimte vergelijkbaar is met de geinterviewde omdat ik zelf ook haastig van dj-klus naar interview naar dj-klus loop, terwijl journo's doorgaans bedachtzamer zijn.

niet te bescheiden roger.....ga zo door! we houden van je!

oei

maar toch....ga zo door en er zijn mensen die vinden dat het echt wel wat voorstelt...ga maar na hoeveel mensen de OOR lezen, KM bezoeken enz enz

Hear hear.
Dat een site als de onze en andere zines/ weblogs serieus genomen worden zegt mij al genoeg.

Het is vooral leuk om te doen. Dat je ergens zo af en toe aan de bak mag maakt het nog leuker. But keep your dayjob.

Marcus Durant (van Zen Guerrilla) was heel chagrijnig. De fotografe zei na afloop dat ze bang was geweest dat hij me ging slaan. Gezien het postuur van de man was dat niet al te best geweest. Bij nader inzien bleek het best een goed interview geweest te zijn, juist omdat hij zo geïrriteerd was en een heel tirade had gehouden die ik zo kon uitwerken.

Ikara Colt waren echt super aardig, vooral de gitariste en de drummer. Ook voor een deel heel erg stoned, misschien dat dat samenhing?

Het ging ook niet over slechte interviews Carambar, maar over ergste, als in voor journalisten zelf meest tenenkrommende ervaringen. Soms kun je een hekel hebben aan je vriendin en toch lekker neuken (mischien wel jusit doordat je op dat moment een hekel aan haar hebt...ik hoop het niet...), hetzelfde geldt volgens mij voor babbels.
Maar soms bemerk je na tien minuten dat je een grondige hekel aan de persoon in kwestie begint te krijgen, je ongemakkelijk gaat voelen e.d.
Dan was het dus een erg geval waar nog best een leuk interview uit te halen valt, hoewel je de ondervraagde dan al wel snel in een ironisch daglicht plaatst om het ' lekker leesbaar' te maken...Anyhow...you get the point...

Roger, politici lullen toch ook maar een eind weg...bovendien leggen die doorgaans niet eens wapenfeiten op tafel. Wat mij betreft zijn politici muzikanten zonder cd's die heel af en toe een verandering teweeg weten te brengen, maar doorgaans ook alleen maar slap ouwehoeren (en er nog dik voor betaald worden ook). Wat dat betreft zit een parlementair journalist of een Larry King dus ook gewoon op een lijn met ons, om over iemand als George Bush eigenlijk maar te zwijgen...

2. Audio Bullys - de ene was vertraagd, de ander kwam net met een bonkend hoofd van Ibiza, en de bagage bleek ook nog eens kwijt. Ik brak met een belangrijke regel in popjournalistenland: interview nooit artiesten vlak voor een optreden, want dan hebben ze geen zin, zijn ze niet geconcentreerd en willen ze je vooral laten ophoepelen. Twintig kostbare minuten uit ons beider leven verspilt.

3. DJ Shadow - één van de allervriendelijkste artiesten die ik ooit mocht spreken, tevens iemand die me drie jaar na dato nog herkende én wist waar we het over hadden gehad. Dát gesprek, dat meanderde van Amerikaanse tvshows naar de laatste De La Soul plaat, was veel te gezellig om te kunnen gebruiken voor een artikel. Maar wel een leuke middag gehad.

Uit de oude doos van enkele collega's wil ik u de no-show van Erykah Badu (daar zit je dan in een bloedheet Dallas waar geen ruk te doen is en voorbijgangers op je vraag 'Wat is hier een goed restaurant?' antwoorden: McDonald's?), de hotelkamer vol dreigend kijkende homies plus een eenlettergrepig antwoordende Nas (totale duur van het interview in New York: 2 minuten) en de vijf uur wachten op een volkomen van de wereld geblowde ODB niet onthouden.

'[Op het gevaar af dat me weer wordt verweten dat ik jaloers ben, wrok koester en stuff. I am getting used to it.]

Op het forum van de Subjectivisten begint het steeds meer stinken naar stront. Hoe dieper in de ars van de ander hoe beter.

In de thread over een artikel van Menno Visser ooit over GYBE schreef springt de voor de popjournalistenprijs genomineerde Jan Willem Broek zijn collega te hulp. "Mooie muziek, maar eikels van de bovenste plank!" die GYBE zo schrijft hij. Kan best zijn maar dat onslaat Menno natuurlijk niet van zijn plicht om een waarheidsgetrouwe weergave van het interview te geven. Anders had ie net zo goed een column kunnen schrijven. Ik zeg daarmee niet dat Menno niet kan schrijven. Integendeel. Dat hij goede vriendjes met Jan Willem is in ieder geval duidelijk.

Arnold Scheepmaker is na een kort intermezzo weer terug op het forum. Hij is wederom meester in het stellen van vragen die steevast overlopen in een gesprek over Arnold zelf. Zo laat hij in de thread Voor popjourno's: je drie ergste interviews weten dat hij een slordige zevenhonderd-something interviews gedaan heeft (bravo jongen!), dat hij juist erg goede conversaties had met de bands waarmee de andere popjourno's grote moeite hadden om dan de popjournalistiek af te doen met 'We're all extremely busy with doing nothing at all and call it civilization'. Dit naar aanleidig van de complimenten waarmee Joris Heemskerk een bloemenbed over Roger Teeling legt. In een niet eens zo heel mooi patroon overigens. Teeling wimpelt ze niet bepaald aanmatigend af. Ach hij is zelf pas drie jaar bezig en zit al aan de absolute top. Veel stelt het dus niet voor.

Het subsforum zorgt er in ieder geval voor dat ik steeds minder zin heb om te schrijven over muziek. Tijd voor een ander anderwerp?

Theo Ploeg - 08:30 am # | reacties (3)'

Reageert allen. Want straks raken we ons Theo nog eens echt kwijt (hij heef het namelijk al zo vaak aangekondigd).

Wat een zeikstraal.

* I ga naar mijn accountant. Have a nice day...

Worden Subjectivisten en blogs dan ook door anderen serieus genomen dan door de Subjectivisten en bloggers zelf? Lijkt me sterk, maar bovenal nogal overdreven.

ff ontluchten

slechte dag ariën?

het is toch niet meer als wat ouwehoeren over muziek

Precies. Al zit de kneep hem hier vooral in hoe je het doet...;-)

ach het subjectivisme zit me ook in het bloed hoor....we zijn allemaal mensen toch...

LOL!

Wellicht al te generaliserend doelde ik met Subjectivisten ook op de lurkers en deelnemers. Naar de letter is dat uiteraard niet correct.

Geen astronomische getallen natuurlijk, maar wel goed genoeg om de illusie op te wekken dat we het niet voor de kat z'n kut doen, zoals Gerrie - natuurlijk met alle goede bedoelingen - suggereert.

Je doet het erom, hè? Nee, natuurlijk bedoelde ik dat niet. Laat ik dit stukje van je dan maar niet serieus nemen.

;-)

Het is in elk geval niet helemaal voor de kat zijn kut; ik ben een zeer tevreden lurker.

Nu weer over tot het echte onderwerp.

Ik heb ooit een interview gedaan met Jimmy Cobb, de drummer van Miles Davis en John Coltrane ten tijde van Kind Of Blue. Hij speelde op North sea Jazz ter gelegenheid van de verjaardag van de release van die plaat, om met een voor zover mogelijk originele bezetting nummers van die plaat te spelen.

Om een voor hem en mij makkelijke opening te geven, vroeg ik hem iets in de trant van hoe het was om de drummer te zijn van de meest legendarische jazzplaat aller tijden. Zijn antwoord was dat hij vooral veel interviews deed over hoe het was om om de drummer te zijn van de meest legendarische jazzplaat aller tijden.

Het gesprek zat meteen potdicht. Elk volgend antwoord leek hij een verder in zijn schulp te kruipen. Wat uit zijn antwoorden naar voren kwam, suggereerde een zekere frustratie over het feit dat de carrieres van Davis en Coltrane een enorme vlucht hebben genomen, maar dat dat bij Cobb was uitgebleven. Hij leek Kind Of Blue niet echt als het hoogtepunt van zijn carriere te (willen) ervaren, terwijl het dat op vele fronten toch eigenlijk wel is. Dat verklaarde zijn houding wel weer...

Zullen we daar maar een wederzijdse afspraak van maken?

;-p

2.
Michael jackson ergens in de jaren 80. Ik had een afspraak met hem vlieg zijn haar in de fik tijdens het opnemen van een Pepsi spotje. (geen foto's weg interview!)

3.
Elvis Presley kon niet door de deur van de ruimte die ik had besproken begin 1977 in Memphis (dat was me wat!)

Ik zie dat ik nog twee ergste interviews moet noemen...

Komtie

* Mijn eerste voor de Fret; een gesprek met Beeswamp, met zijn allen aan een tafel bij de Chinees door elkaar pratend, en ik die niet berekend was op het feit dat ik zoveel info tegelijk niet kon noteren. Volgens mijn toenmalige docenten op de RuG was het onprofessioneel om een opname van het gesprek te maken. Ik had beter moeten beseffen dat in elk geval toentertijd ook niet professioneel wás.

* Ook eentje uit de beginperiode, voor Krantlantis, wat is uitgegroeid tot wat tegenwordig LiveXS is: de gitarist van 24-7 Spyz. Net een crisis met de band dorgemaakt, zanger weg, oude drummer weer terug, en ik had prikkelende vragen (en een recorder) paraat. Maar al snel merkte ik dat ik weliswaar het Engels met gemak consumeerde, maar als producent toch tamelijk ongeoefend en derhalve behoorlijk gehandicapt was. Kortom, de vragen kwamen er halfbakken en onscherp geformuleerd uit, waardoor er een klassiek Amerikaans pr-verhaal uitkwam zonder noemenswaardig tegenwicht van de interviewer.

Het was ook niet zozeer een gebrek aan kennis, maar vooral een gebrek aan handigheid in het formuleren. Het ging - volgens mij juist door het vooraf uitgebreid vragen opstellen - tamelijk snel; in een tempo dat ik best een-twee-drie zou durven noemen. Het is in elk geval het enige interview waarbij ik me het probleem kan herinneren.

Bij mijn huidige werk is de voertaal Engels, en moet ik zelfs de meeste Nederlanders in het Engels vragen stellen. Op die manier schiet het wel lekker op met je Engelse taalgebruik.

:-P

Ik zag hem afgelopen vrijdag nog door Paradiso schuifelen en vroeg me nog eens hardop af wat er toen niet klopte.
Misschien had ie echt een nachtje overgeslagen en nergens echt zin in....misschien stelde ik direct de verkeerde vraag...ik zal het nooit weten....

then again...ik vond Alison Goldfrapp dus geen enkel probleem...terwijl ik daar meerdere personen over heb horen klagen....

dit draadje is natuurlijk ook niet voor niets opgestart door der arnold s.

Waarom zou ik in dit tpic met drie namen smijten? Dan kan ik beer een topic openen waarin ik alle interviews die ik doe vermeld.

Bands interviewen die je niet zo goed vindt kan best wel een verfrissend werken. Als je alleen maar fanmatig interviewt wordt het al snel hobby-werk. Ik kan me voorstellen dat je niet met Flogging molly rond de tafel moet gaan zitten als je hun muziek echt out and out verschrikkelijk vindt, maar als je je goed voorbereid is het niet verkeerd om eens buiten het eigen perkje te kijken.

En noem dan toch maar eens wat namen van bands die je moeilijk te interviewen vond Maurice.

Want op mij hakketakken heeft weinig zin.
Zoals Sean Paul al zei: I don't really Care what People Say....

Cradle of Filth: Danni was not amused toen ik hem vroeg naar zijn visagiste.

Guano Apes: Lamledige band die blijkbaar liever praat met teenmagazines dan met een weinig geinteresseerde journalist van een serieus blad. Begrijpelijk, maar echt geen enkele vraag werkte. Hopeloos.