Why Hate It?

Mid-twintigers ook hoor. Zou het kunnen zijn, omdat iedereen vanaf een jaar of 25 Nirvana bewust mee heeft gemaakt? En zou nu-metal voor 'the kids' wel net zo interessant zijn als dertigers er mee weg zouden lopen? Het is niet eens de bedoeling dat wij het leuk vinden. Is nu-metal trouwens niet een beetje over zijn hoogtepunt heen; zelfs KinkFM heeft er tegenwoordig een programma aan gewijd ;-)

Correctie: ik haat nu-metal eigenlijk niet eens echt. Ik vind het eigenlijk wel interessant; ongeveer op hetzelfde niveau (combinatie muziek en uiterlijk) waarop ik gefascineerd ben door al die 'volkstuemliche Hitparades' op de Duitse televisie.

HATEN?! Ik denk dat de vraag eerder zou moeten zijn: Waarom HATEN mensen bepaalde muziek? Houden van een bepaalde muziek, OK, daar kan ik wel in komen. Maar om een of andere reden kan ik me niet voorstellen dat je een bepaalde muziek zou kunnen haten (en als je 't mij vraagt: nu-metal heeft vaak MODDERVETTE riffs waar ouderwetse metal - ja, sorry hoor:-) - een puntje aan kan zuigen).

De ethos, het haantjesgedrag, de sportkleding, het co-opten van hiphop en de rode petjes achterstevoren, da's weer wat anders. Daar heb ik zelf ook wel een hekel aan. Maar HATEN?! Shit man, daar ben ik gewoon te relaxed voor...

Maar ja, waarom kan de ene generatie de andere de geneugten van domme beuk-neuk-en-meuk-rock niet gunnen? Limp Bizkit is toch niet meer dan de update van Motley Crue, of niet dan? Party 'til you puke, baby!

HATEN is dan ook wat zwaar uitgedrukt door Roger. het gaat meer om een bepaald gevoel van onbehagen. een soort bestrijden van onrecht. nu metal is doorgaans onrecht. er is de laatste twintig jaar immers steengoede metal gemaakt. metal die tien keer beter is dan de nu metal van nu. misschien ook wel metal die jongentjes van 16 die nu rondlopen met shirtjes van limp bizkit veel beter zouden kunnen vinden.

maar dan komen we op image en subcultuur. tokyo blade verscheen steevast in strakke shirtjes zonder mouwen bestaande uit de japanse vlag, ultrastrakke strech spijkerbroek en afgetrapte basketbalschoenen. iets heel anders dus dan baggy broeken, gave nieuwe nikes en omgekeerde petjes.

het gevoel van dertigers over nu metal komt volgens mij overeen met het gevoel van dertigers over punk. over house. over indie. een collega van me is opgegroeid met Pixies, Sonic Youth en Dinosaur Jr. ook hij vindt dat alle indie van nu niet relevant meer is de tijd waarin hij muzikaal is opgevoed.

kortom: heeft Roger's stelling iets te maken met ouder (wijzer?) worden?

kortom: heeft Roger's stelling iets te maken met ouder (wijzer?) worden?

Ouder wellicht, maar wijzer? Haten is inderdaad een te sterk woord, maar: ik kan alle muzieksoorten hebben, maar vind nu-metal vrij vreselijk. Dat heeft niets met het imago te maken, want daar houd ik me niet mee bezig. Mij gaat het puur om de muziek. Die combinatie van vette riffs met funky bassen vond ik bij Fishbone, Red Hot Chili Peppers, 24-7 Spyz, etc. - de groepen uit de tijd dat ik nog jong en onwijs mooi was ;-) - al gruwelijk (alleen Mental Floss vond & vind ik oké), en dat vind ik nu nog steeds. Ik dacht/denk echter een opvallend grote afkeer van het genre te proeven bij generatiegenoten. Zodoende mijn vraag. Muziek haten is natuurlijk onzinnig. Sterker: haten is onzinnig. Open deur...

Waarom HATEN mensen bepaalde muziek?

Voor mij ook geen Limp Bizkit-shirtje, maar haten gaat inderdaad wat ver (ben ook geen dertiger, dat scheelt misschien). Vind het ook niet enorm vervelend als mensen het opzetten op een feestje ofzo. Wat dat betreft vind ik bijna alles wel aanvaardbaar, zolang het maar niet te overheersend aanwezig is. Met een uitzondering voor sommige soul en funk. En Britney Spears, daar snap ik ook niet wat mensen daar aanvinden (ja, ik snap ook wel dat niemand op dit forum daar van houdt, maar ik snap wel waarom mensen Limp Bizkit leuk vinden, of goedkope hiphopshit of K3 ofzo). Maar om te zeggen dat ik deze dingen nu haat, ik weet het niet.

3 redenen:

1. De muziek zelf. Ik ben in deze met Roger: de combi Funk/Metal heb ik nooit mooi gevonden. Uitzondering UDS, idd. Nu heet het dan hip hop/metal te zijn. Ik vind er gewoon niks aan.

2. Het gevoel dat vroeger alles beter was. Met Theo: ook ik ben opgegroeid met Pixies, Dinosaur en Husker Du. Nirvana bracht de amerikaanse underground -eh- bovengronds, en daarna was de kous voor mij af. Nooit meer naar dat soort muziek geluisterd. Nu hoor ik weinig van de legendarische gitaargroepen terug in de nu-metal, en daarbij komt nog eens het oneigenlijke argument dat deze bands niet "for real" (ali g stemmetje) zijn, itt de bovengenoemde bands uit mijn tijd. Dat is natuurlijk niet de schuld van de 14-jarige Limp Bizkit-fans, maar toch. Het knaagt.

3. Het Britney Spears-argument. Voor mij werkt dat dan niet met Britney, want die schaar ik in de zelfde hoek als K3: leuk voor klinderen, niet voor mij, maar ik stoor me er niet aan. Als je dan zo'n TMF-sterretje moet noemen waar echt alle haren recht van overiend gaan staan bij mij, dan is het Anastacia. Of Kane. But I digress. Wat ik bedoel is: Nu-metal is moeilijker te negeren, of af te doen als 'ach, voor de kids, maar ik heb er zelf geen last van', omdat het -zie ook het KINK FM-programma- meer bij 'onze' cultuur hoort. Mensen die als favoriete bands noemen Limp Bizkit en Slipknot - -hetzelfde met degenen die Live en Pearl Jam noemen, dus dit is niet nu-metal-specifiek-- ik heb er niks mee, maar ineens staan ze naast me bij Chemical Brothers, of zelfs bij Tindersticks. En dan steekt het dus veel meer, als muziek die jou volledig koud laat -of waar je zlefs een hekel aan hebt- niet alleen wordt goed gevonden door een 14-jarig randgroepventje, maar door die 22-jarige politiek actieve student Nederlands, waar je verder prima mee door 1 deur kunt.

Am I right?

En dan steekt het dus veel meer, als muziek die jou volledig koud laat -of waar je zlefs een hekel aan hebt- niet alleen wordt goed gevonden door een 14-jarig randgroepventje, maar door die 22-jarige politiek actieve student Nederlands, waar je verder prima mee door 1 deur kunt.

...Of de vrouw waar je opeens verliefd op bent geworden (maar da's voor een andere thread) en ga zo maar door. Maar wat is daar uiteindelijk zo erg aan? Je gaat ze toch niet voor minder aanzien?

Tja de tijd dat je de jongeren (ruim begrip) in diverse subcategorieën kon oderverdelen met elk haar eigen muzieksmaak, politieke voorkeur, klederdracht etc. lijkt wel voorbij. Of dit goed is weet ik niet, het is nu wel minder overzichterlijk. Ik ken mensen die van Limp Bizkip houden en ook van The Kelly Family (en dit zijn geen 14-jarigen). Ik denk dat je nu minder dan vroeger aan de oprechtheid van de fans hoeft te twijfelen.

Ik heb me er allang bij neergelegd dat mensen die ik heel graag mag een totaal andere muzieksmaak hebben (vaak zelfs geen muziekliefhebbers, met ca. 20 Cd's in de kast na 10 jaar sparen..). Het is dan wel een verademing om mensen te kennen met wie je wél over muziek kunt praten.

Jawel, jawel. Zit allemaal veel in. Ook ik dacht: ik wordt nooit oud, zeker niet voor wat muziek betreft. Maar inmiddels zijn er soorten (die in het merendeel vooral de jeugd aanspreken) die ik moeilijk zelf begrijpen kan. Wat is hier aan? Omgekeerd: hoeveel jongeren slammen op Gillian Welch, Belle & Sebastian & Will Oldham? Geen waardeoordeel in lezen: eenieder is natuurlijk zijn eigen muziek gegund!
Verder: waar, muziek is met meerdere genres breder geaccepteerd geraakt, maar helemaal kosher is dat niet. Als achttienjarige hardrocker in een tijd dat die muziek in het verdomhoekje zat, heb ik enkel gepleit voor meer openmindedheid bij de media. Inmiddels lijkt dat gebeurd te zijn, maar de metal, punk, alternative, industrial, etc. die nu op grotere schaal populair is, is in de regel wel de Ikea- versie, en dat was nou net niet wat ik nastreefde...
Maar we dwalen af: ik ben benieuwd naar waarom die combi funk/metal zo gruwelijk kan zijn. Wie, wat en waarom er naar luistert, leeftijd & blah spelen daarin toch geen rol? Het moet hem in tooncombinaties zitten. Houden jazzliefhebbers van nu-metal? Het zou me niet verbazen;-)

Inmiddels lijkt dat gebeurd te zijn, maar de metal, punk, alternative, industrial, etc. die nu op grotere schaal populair is, is in de regel wel de Ikea- versie, en dat was nou net niet wat ik nastreefde...

Dat zal je altijd hebben.

wel gek die vergelijking met Ikea. zij maken immers ook echt design door afgestudeerde kunstacademie studenten. en dat zou dan geen kunst zijn en wat een of andere vage kunstenaar maakt zou wel wat waard zijn en ikea spul niet? gekke wereld. misschien is het zo ook wel met muziek. we bekijken het geheel misschien te elitair.

Ik heb het woord Ikea bewust gebruikt (deze keer wel;-) Best goede spullen, voor een goede prijs, die je dan ook veel tegenkomt, maar geen hi-bro. Yello is Ikea, The Residents Metz. Zoiets? Allebei goed, maar het eerste zie je meer dan het laatste, terwijl dat laatste mijn voorkeur geniet. Niet vanuit snobisme, puur omdat ik het beter, interessanter, mooier, etc. vind (kan ik het helpen? Smaak smaak smaak)

uit welk concert komt deze quote..

"dit volgende liedje gaat dus eehh weer over de Ikea".

;)

makkie. :D

Bauer?

Houden jazzliefhebbers van nu-metal? Het zou me niet verbazen;-)

Niet dus ;-). Verder zie ik dat verband ook niet. Ik hou overigens wel van Linkin Park, door de catchy refreintjes en sfeer die me aan Stabbing Westward doen denken, en de zingende zanger die een jonge, iets minder goede Layne Staley in gedachten roept.

ik ben benieuwd naar waarom die combi funk/metal zo gruwelijk kan zijn

Ik hou absoluut niet van de Chilli Peppers, maar ik vond Fishbone en Living Colour altijd heel goed, net als Infectious Grooves. Lekker swingen en rocken tegelijk.

Ik vind het een beetje saaie, uniforme muziek. Het enige wat me echt ergert aan de muziek is als ze gaan rappen met van die kinderstemmetjes. Linkin Park en Limp Bizkit dus vooral. Wat me wel nogal ergert is dat het allemaal zo vlak is qua inhoud, in de zin van "what you see is what you get". De meeste nu-metal bands lijken totaal gevoel voor sarcasme en zwarte humor te missen. Maar dat is ook wat me zo ergert aan bij nu-metal kids populaire programma's als 'Jackass' (ik blijf altijd wachten op de grap, maar die schijnt dan al geweest te zijn) en films als 'There's Something About Mary'.

Mmm, ik vind Jackass ook goed. Je moet het zien als een soort kinderwetenschap, het onderzoeken van de echt belangrijke dingen in het leven zoals: kan je iemand op een hobbelpaard de rivier in kattepulten. Vreemd There's Something About Mary vond ik ook erg geslaagd. Morgen toch maar zo'n rode pet en baggy spijkerbroek gaan aanschaffen. ;)

Onvermijdelijk, maar ook tieners hebben het niet zo op Nu-metal. Alhoewel ik geloof dat de Haat-discussie al ergens is te vinden in dit forum (volgens mij was ik de aansteker ervan (jah, het is moeilijk bescheiden te blijven, als je zo goed bent als ik)), heb ik het helemaal niet op numetal. Ok, ik moet ff een uitzondering maken, voor System of a down heb ik een zwak. Vond vooral marmelade een zeer aardig nummer, en de recente hits vind ik eigenlijk ook wel leuk (sorry), maar ik zou er geen cd van kopen. Dingen als Linkin Park zijn bij mij wel uit den boze. Waarom? Kan het weer es niet duiden (en heb te weinig van dit topic gelezen om iemands woorden te kunnen gebruiken). Ik denk dat het karakter van al die boosheid zonder doel mij niet echt aanstaat. Zeker niet omdat ze op hun luie aars miljoenen guldens verdienen (okok, geld maakt niet gelukkig) en dan schreeuwen (vind ik ook heeel irritant) dat het leven zo zwaar is. Over Limp Bizkit zwijg ik verder, en ik hoop dat menigeen snapt waarom.

Nu-metal is in de meeste gevallen om te HUILEN zo erge muziek. De teksten zijn PATHETISCH (Korn), KINDERACHTIG (Limp Bizkit) en ZEURDERIG (Linkin Park) maar worden niettemin bloedserieus gebracht. Er wordt gerapt terwijl men het talent er niet voor heeft (Limp Bizkit, Papa Roach). Muzikaal is het vreselijk voorspelbaar. Het SNORRETJE van Jonathan Davis. De exploitatie van tienerneusoses door volwassen kerels die beter moeten weten (allemaal). Vooral een hit als Last Resort is gewoon SCHANDALIG, dat mag je kinderen niet aan doen. Je hoeft geen 30 te zijn om te zien en te horen dat die muziek harstikke fout is. System Of A Down en Slipknot vind ik wel leuk. Die hebben waanzin, fantasie en overtuigingskracht.

Even snel op een paar bovenstaande puntjes reageren:
Nirvana heeft vele fans die er destijds niet bewust bij waren, dus dat is het niet.
Muziek haten is, net als van muziek houden, een ESSENTIEEL onderdeel van het fan-zijn.
Het probleem is niet dat ze in sportkleding lopen en van hiphop houden. Dat is gewoon mode en jeugdcultuur.
Mötley Crüe was grappig, dat kan je van Limp Bizkit niet zeggen. Die nemen zichzelf veel te serieus.
Ik ben zelf dertig en ik vind helemaal niet alles vroeger beter was.
Ouder worden, betekent in de popmuziek juist in veel (altijd TRAGISCHE) gevallen het afsterven van je popvoelsprieten. Ouder is dus zelden wijzer hier. Bij de één begint dat sneller dan de ander. Zoals Van Kooten & De Bie ooit zeiden: oude lullen worden steeds jonger.
Fishbone, Red Hot Chili Peppers, 24-7 Spyz, Urban Dance Squad (‘87-’91) hadden FUNK, hét grote verschil met de nu-metalgeneratie. Die muziek is spierwit, met of zonder rap.
...Baby One More Time is een regelrechte popklassieker. Een BRILJANTE single. (net als trouwens I Want It That Way, maar dit terzijde) Maak niet de fout van de mensen die er pas tien jaar na dato achter kwamen hoe goed ABBA was. I’m A Slave 4 U is ook erg goed, maar om heel andere, meer MUZIKALE, redenen.
ook ik ben opgegroeid met Pixies, Dinosaur en Husker Du. Als je het zo eng (!) formuleert, is er al iets heel erg fout gegaan. Ik ben óók opgegroeid met Pixies en Mary Chain, maar OOK met Run DMC en acid-house.
Die 22-jarige politiek actieve student Nederlands moet je MIJDEN ALS DE PEST. Dat is je vriend NIET! Maakt niet uit of hij ook naar Lowlands komt. Hij is geen referentiekader.
Oprechtheid van fans is ook niet relevant. Of zelfs van de artiest. Het gaat om wat JIJ uit de muziek haalt.
Houden jazzfans van nu-metal? Vast wel, want het zit muzikaal knap in elkaar (Korn). Nou en? BORING.
There’s Something About Mary<> is een leuke film, haal dat er nou niet bij, dan wordt het te INGEWIKKELD.

Sjit! Dit moet nu oke zijn!

(Pop) muziek kan niet geisoleerd worden. Noch uit zijn politieke, sexuele, economische als persoonlijke context genomen worden.

Maar dat zijn twee verschillende dingen, die elkaar ook nog tegenspreken. Muziek zou per definitie geisoleerd moeten zijn, en is dat volgens mij ook. Het gaat te allen tijde tussen jou en die muziek. Jouw relatie met die plaat. Jouw relatie met de teksten van die band. Jouw relatie met het imago van de band. Jouw relatie met de sociaalmaatschappelijke positie van die band. Etc. En daarin bepaal je zelf welke relatie je aangaat en welke niet. Ik heb altijd met plezier naar Consolidated geluisterd. Hun teksten konden me gestolen worden, en gaf ik dan ook geen aandacht. Ik luister graag naar Current 93. En lees met veel interesse de teksten. Blijf altijd beseffen dat er genoeg mensen waren in de late sixties die wel naar popmuziek luisterden, maar geen hippie waren!

Oke dan, now we're getting somewhere!

Ik ben het eigenlijk helemaal eens met JoB, vooral waarom de muziek zelf gewoon klote is (en ik kom er nu achter dat ik veel meer funkrock goed vond vroeger: Fishbone en RHCP, niks mis mee. Ik pareer dit met: Extreme! hahaa!)

Maar dan JoB's reacties op *mijn* bijdrage:

-ook ik ben opgegroeid met Pixies, Dinosaur en Husker Du. Als je het zo eng (!) formuleert, is er al iets heel erg fout gegaan. Ik ben óók opgegroeid met Pixies en Mary Chain, maar OOK met Run DMC en acid-house. Ja, ik ook. En? Het gaat nu om de redenen dat ik niet van nu-metal houdt. Ik beweer dus dat dat iets te maken heeft met mijn liefde voor deze gitaarbands. En helemaal niks met mijn liefde voor A Tribe Called Quest en A Guy Called Gerald.

-Die 22-jarige politiek actieve student Nederlands moet je MIJDEN ALS DE PEST. Dat is je vriend NIET! Maakt niet uit of hij ook naar Lowlands komt. Hij is geen referentiekader Natuurlijk is dat wel een referentiekader! Zie de discussie over zgn objectieve schoonheid. Dezelfde muziek wordt goed gevonden door 'ons soort mensen', dat vindt men prettig, dat is een socialisatieproces. Als 'ons soort mensen' ineens muziek goed vindt, die jij haat, dan steekt dat. Zo werkt dat gewoon. Ik ken trouwens helemaal geen 22-jarige studenten Nederlands (ik geef alleen college aan tweedejaars, en die zijn jonger), laat staan 22- jarige studenten Nederlands die van Limp Bizkit of godbetert Papa Roach houden.

Ik doe mee. Collega De Wit per gezegde:

Muziek haten is, net als van muziek houden, een ESSENTIEEL onderdeel van het fan-zijn.
In theorie wel, maar haten moet maar net in je systeem zitten. Bovendien vind ik het een extreme emotie, en ik ben nog nooit een situatie tegengekomen die deze emotie teweegbrengt. ofschoon ik haar voorlopig nog niet geboren zie worden, kan ik me heel goed voorstellen dat ik de man/vrouw die mijn dochter verkracht, in reepjes snijdt en als blikken deli-delicious in de supermarkt zet grondig kan haten. Zoals ik Fred Durst uit de media ken is het mijn vriend niet, maar hem haten? Nee. Idem onze Pim.
Het probleem is niet dat ze in sportkleding lopen en van hiphop houden. Dat is gewoon mode en jeugdcultuur.
Helemaal mee eens.
Mötley Crüe was grappig, dat kan je van Limp Bizkit niet zeggen. Die nemen zichzelf veel te serieus.
Is de indruk die ik ook heb, maar het kan natuurlijk ook een soort humor zijn die ik (wij) niet begrijpen. Zoals iemand anders al ter sprake heeft gebracht, deze thread.
Ik ben zelf dertig en ik vind helemaal niet alles vroeger beter was.
Andere discussie en hier toch geen item? Toen ik twaalf was begreep ik niets van disco. Toen ik achttien was begreep ik niets van house. Nu begrijp ik niets van nu-metal en arrenbie. Er zijn altijd dingen geweest die ik (tentijde ervan) niet begreep. Je moet er enkel voor waken op een dag veertig te zijn en niets meer te begrijpen.
Ouder worden, betekent in de popmuziek juist in veel (altijd TRAGISCHE) gevallen het afsterven van je popvoelsprieten.
Ouder worden betekent hier voor mij: steeds meer al gezien hebben, en dus doorreizen naar nieuwe muziekvelden. Sommige mensen luisteren als kind naar metal, en als vijftiger naar americana. Een deel daarvan luistert dan tevens ook nog naar hun oude metalplaatjes, een deel kan het niet meer aanhoren, en begrijpt niet wat ze er ooit aanvonden. Het is wel tragisch als die reis op je veertigste stopt, maar anderzijds: interesses veranderen nu eenmaal: wellicht dat film, literatuur, modelbouw, of weet ik wat dan je grote passie is geworden. Zolang je maar niet meent dat daadwerkelijk alles vroeger beter was.
Fishbone, Red Hot Chili Peppers, 24-7 Spyz, Urban Dance Squad (‘87- ’91) hadden FUNK, hét grote verschil met de nu-metalgeneratie. Die muziek is spierwit, met of zonder rap.
Waaruit ik lees: blanken kunnen geen funk maken. Niet-Cubanen kunnen geen Cubaanse muziek maken. Niet-negers kunnen geen blues maken. Etc. Sorry hoor: absolute onzin!
Maak niet de fout van de mensen die er pas tien jaar na dato achter kwamen hoe goed ABBA was.
Daar is anders niets fout aan, tenzij je je hebt laten leiden door het mediabeeld van: ABBA is kut (en nu je er eens zelf naar gaat luisteren blijkt dat nogal mee te vallen, integendeel zelfs...) Maar: de een ontdekte ABBA vanaf het begin (ook kwestie van wanneer je geboren bent), de ander pas vanaf ABBA GOLD. Maakt dat uit? Is het een meer waard dan het ander? Ik ben al tien jaar fan, jij slechts vijf, dus ik ben beter? Kom nu toch. Toen ik vijftien was vond ik Pink Floyd een drama, nu ben ik 31 en vind de band (60s, 70s) vrij geniaal. Die 22-jarige politiek actieve student Nederlands moet je MIJDEN ALS DE PEST. Dat is je vriend NIET! Maakt niet uit of hij ook naar Lowlands komt. Hij is geen referentiekader.
???????? Iedereen die naar een band luistert waar jij ook naar luistert is een referentiekader. En mannen in pakken hebben net zoveel recht om lol te hebben op Lowlands als naakte mannen met string. En wat iemand studeert en daarnaast bezighoudt (bijvoorbeeld politiek) is zijn zaak, daar mag je mijn inziens niet over waardeoordelen. 'Motorhead is cool!' Dat mag ik dus wel zeggen (hoop ik...), maar Hans Wiegel niet?
Oprechtheid van fans is ook niet relevant. Of zelfs van de artiest. Het gaat om wat JIJ uit de muziek haalt.
Absoluut 1000% mee eens. Fuck the world, it's about you and the artist, you and the record.
Houden jazzfans van nu-metal? ,br> Dit was een inside joke voor de deelnemers aan de Objectieve Schoonheid discussie, maat. :-)

― Roger Teeling, Wednesday, 17 April 2002 00:00 (twenty-three years ago)

Muziek haten is, net als van muziek houden, een ESSENTIEEL onderdeel van het fan-zijn.
OK, ik geef toe...Ik heb een teringhekel aan Within Temptation, Sylver, Milk Inc., DJ Otzi, G-Spott mogen allemaal van mij een nare, slopende ziekte krijgen en soms vraag ik mij verbitterd af waarom Aaliyah en niet dat kleine etterbak Aaron Carter in dat vliegtuig had moeten zitten, maar wat heb ik daar nou uiteindelijk aan? NIKS! Het leven is te kort. Ik heb leren laten gaan. Basta. Ik geef alles in principe een kans, 1 luisterbeurt. En zo heb ik ook weer leuke dingen mogen horen. 'Got The Life' vind ik nog altijd een briljant nummer. Laat het snorretje maar staan. Ik bedoel maar, "Ons soort mensen", bestaat dat nog wel?!

(Pop) muziek kan niet geisoleerd worden. Noch uit zijn politieke, sexuele, economische als persoonlijke context genomen worden.
Mee eens. Of je het wil toegeven of niet, het kleurt je mening enigszins. Het is wel zo dat je, naarmate je ouder wordt en geinteresseerd blijft, bepaalde dingen op waarde leert schatten. Uiteindelijk ga je inderdaad meer puur op de muziek letten.

Anyway, ik ben het een beetje zat om van andere mensen te horen dat vroeger alles beter was en nu alles gecorrumpeerd is en dat de kids tegenwoordig zelfs geen domme afreageermuziek meer mogen hebben. The Ramones en The Stooges en Nirvana waren toendertijd ook niet bepaald verantwoord. En laten we het vooral niet hebben over Sabbath of Priest (van "Breakin' The Law" naar uitspraken als "Like a motherfucking chainsaw/ break yer fuckin' face tonight" is geen grote stap, mensen). Wat we over het hoofd zien is dat het verschil tussen toen en nu is dat de regels in de tussentijd zijn veranderd. De sociale functie van popmuziek is helemaal veranderd, het is een consumptiegoed geworden, ideologie is in principe maar een verkoop- angle. Van alles heb je een stuk of duizend. Voor elke SOAD zijn er 100 Papa Roaches, voor elke Eminem 100 C-Murders. Nu moet je zelfs in 'onze' marge constant het kaf van het koren zien te scheiden. Is dat slecht? De kids van tegenwoordig hebben geen ander systeem gekend, hun maakt het ook GEEN ENE ZAK uit en (en da's wellicht het meest pijnlijke van ouder worden) HET GAAT IN PRINCIPE OM HUN, niet meer om ons.

Mötley Crüe was grappig, dat kan je van Limp Bizkit niet zeggen. Die nemen zichzelf veel te serieus.
MC is nu, achteraf gezien, pas echt grappig geworden lijkt mij. In een positie zoals die waarin zij verkeerden (en LB nu) moet je jezelf wel enigszins serieus nemen, anders hou je 't echt niet lang vol. Dat boek over hun escapades zal ik trouwens toch maar eens moeten halen in de boekhandel. En dat over 10 jaar een kale, vadsige Fred Durst eindelijk op VH-1 uit de school zal klappen over hoeveel Playmates hij gepakt heeft staat voor mij in ieder geval nu al vast...

Fishbone, Red Hot Chili Peppers, 24-7 Spyz, Urban Dance Squad (‘87- ’91) hadden FUNK, hét grote verschil met de nu-metalgeneratie. Die muziek is spierwit, met of zonder rap.
Dat de naam Faith No More nog niet gevallen is stelt mij diep teleur, mensen...;-)

Nee dat komt omdat Faith No More wel goed was ;)En zo funky waren die ook niet.

Dat de naam Faith No More nog niet gevallen is stelt mij diep teleur, mensen...;-)

Wie zoekt zal vinden. Gefeliciteerd. Het is je gelukt. De band die ik het meest grondig haat (op Charles & Eddie na): Faith (thank God:) No More ;-)

En zo funky waren die ook niet.
"Epic" is het prototype van alle nu-metal dat 15 jaar later zou komen. Heel bizar eigenlijk, die tijdspanne ertussen.

Faith No More is natuurlijk veel meer dan funk metal. Faith No More is en blijft geweldig, en hoewel ze een grote inspiratie voor alle nu- metal bandjes zijn, hebben ze een essentieel iets wat al die andere bandjes missen: humor. Nemen zichzelf nooit te serieus.

...Baby One More Time is een regelrechte popklassieker. Een BRILJANTE single

Maar dan is In The End van Linkin Park dat ook, want: goede compacte opbouw, catchy refreintje, mooie popmelodieen, dynamiek. Tekstueel is het allebei niets misschien, maar het is allebei pop (hoewel onze Linkin Parkers dat waarschijnlijk niet leuk vinden om te horen) die makkelijk in het gehoor ligt.

Ik vond de muziek ook wel oké, eerlijkgezegd. Het was vooral een stemkwestie. Dat maakte The Real Thing (of Epic , hoe heette die plaat ookweer) voor mij ondragelijk, terwijl het op We Care a Lot en Faith No More zo goed begonnen was tussen ons beidjes...

hoewel ze een grote inspiratie voor alle nu- metal bandjes zijn, hebben ze een essentieel iets wat al die andere bandjes missen: humor. Nemen zichzelf nooit te serieus.

Kijk. daar kan ik wel inkomen. Je 'humor' en je hebt humor. Of zoiets...:-)

Maar dan is In The End van Linkin Park dat ook[...]Tekstueel is het allebei niets misschien, maar het is allebei pop
Bas is on the money, zoals dat heet. En jongens, kunnen we hier ook eindelijk eens een keer afstand nemen van de notie dat pop 'fout' is?

Ik vond de muziek ook wel oké, eerlijkgezegd. Het was vooral een stemkwestie.
Mike Patton is echt of/of. Ik vind het toevallig wel wat hebben. Vooral bij de laatste 3 platen (toen het echt over de top ging) vond ik 't cool klinken.

Mike Patton is een geweldige zanger, die in het begin iets te jankerig kon klinken (maar The Real Thing blijft wel de beste FNM plaat), maar naderhand een voller en volwassener stemgeluid kreeg, met stembanden van elastiek. Daarbij is het een ongelooflijk creatieve en productieve muzikant. Kom me niet aan Mike Patton zeg. Tjonge.

(Pop) muziek kan niet geisoleerd worden. Noch uit zijn politieke, sexuele, economische als persoonlijke context genomen worden.
Maar dat zijn twee verschillende dingen, die elkaar ook nog tegenspreken. Muziek zou per definitie geisoleerd moeten zijn, en is dat volgens mij ook.
Dus jouw persoonlijke voorkeur is niet getint door jouw opvoeding/sociale omgeving? Waarom luister je bijvoorbeeld niet naar exclusief naar Fela Kuti. (Zelfs indien je luistert naar Fela dan is dit een andere belevenis dan een Afrikaanse Fela Kuti fan.) Neen, ik ben totaal tegen dit isoleren. Het is compleet onrealistisch. Alles is getint door niet enkel de persoon maar zijn omgeving. Alles is beinvloed door de omgeving. (Een van de redenen waarom ik niet echt in complete vrijheid geloof.)

Kom me niet aan Mike Patton zeg. Tjonge.

Yes! Na de geweldadigheden van voetbalsupporters beginnen eindelijk de muzieksupporters zich te roeren. Potje beuken tussen Patton & anti- Pattonadepten. Wat spreken we af? ;-)

Angeldust is natuurlijk het FNM meesterwerk. Patton jodelt daar niet teveel, introduceert zijn "ik-ben-een-boze-beer" stem en de muziek rockt gewoon. Hoes is ook niet verkeerd en een titel als 'Crack Hitler' kan ik ook altijd wel om gniffelen. Die zanger daarvoor vond ik echt helemaal niks, beetje een jankmuppet.

En jongens, kunnen we hier ook eindelijk eens een keer afstand nemen van de notie dat pop 'fout' is?

DAt is toch een axioma tegenwoordig? Eh. [duikt maar weer in Sein und Zeit ]

Twee dingen:

Als 'ons soort mensen' ineens muziek goed vindt, die jij haat, dan steekt dat.
Wat ik bedoelde te zeggen: je doet jezelf tekort door je te identificeren met dat soort types. Ze behoren niet tot ‘ons soort mensen’, al zijn ze hoogopgeleid en Lowlandsbezoeker.

Waaruit ik lees: blanken kunnen geen funk maken. (....) Sorry hoor: absolute onzin!
Dat heb je dan verkeerd gelezen. Dat staat er ook niet.

Hmm, die 'ons soort mensen'-opmerking komt me nog duur te staan, vrees ik... Kijk, de jaren '70 en '80 liggen natuurlijk ver achter ons, dus die extreme profilering van subculturen (die 'ons soort mensen'-kliekjes dus) ook. Ik bedoelde hier gewoon: de mensen wiens smaak je over het algemeen waardeert, qua muziek of film of kleding of politiek of vrienden. Als dan blijkt dat je smaak uiteenloopt op dit punt (muziek, een halszaak toch, die jij 'haat' en hij/zij wel goed vindt) dan is dat erger dan wanneer dit gebeurt met iemand met wie je verder niks hebt.

Dat is alles wat ik wilde zeggen, ik kon niet weten dat jij zo gestoken zou reageren op mijn voor-de-vuist-weg-voorbeeldje van die ene jongen die jij klaarblijkelijk niet mag (studentenhaat nog altijd levend begrijp ik).

Wat ik bedoelde te zeggen: je doet jezelf tekort door je te identificeren met dat soort types. Ze behoren niet tot ‘ons soort mensen’, al zijn ze hoogopgeleid en Lowlandsbezoeker.

Dit geeft me toch een wat nare smaak in de mond. Kun je het iets uitgebreider en/of duidelijker beargumenteren alvorens ik van wal steek? :-)

Nou, simpelweg: laat je niet van de wijs brengen door ogenschijnlijk gelijkgestemde types.

laat je niet van de wijs brengen door ogenschijnlijk gelijkgestemde types

Die brengen per definitie toch niets nieuws aan de gesprekstafel. Of het is meer van hetzelfde: "Mijn nieuwe ontdekking?! Klinkt als onze favoriete band! Jottum!"

Dat zit de catch hem hier in het woordje ogenschijnlijk. Want hoe kun je dat bepalen? Ik denk van mijzelf te weten van welke zaken ik voldoende verstand heb om er een waardevol standpunt of er een mening over te hebben resp. geven, maar hoe kun je dat met zekerheid over anderen en hun mening en standpunten doen? Daarvoor moet je iemand toch goed kennen? Ik kan aan de gegevens - om maar even jou voorbeeld aan te houden - dat iemand Nederlands studeert, 22 is, Lowlandsbezoeker en politiek actief niet aflezen of hij/zij tot 'mijn soort mensen' behoord, alleen al omdat ik zelf niet eens weet 'wat voor soort mens' ik ben, en waar ik zelf toe wil behoren, en volgens anderen dan toe behoor. Ik ben 31, heb Geneeskunde gestudeerd, weet niets van politiek, heb geen tv, loop in tot de draad versleten kleren, omdat ik liever de kasten van vrienden, ouders, etc. plunder dan er zelf geld aan te moeten uitgeven, ga nooit naar Lowlands... en zo kan ik nog wel even doorgaan met dingen vrijgeven. Wat voor mens maakt dit mij? En blijkt nu of ik wel of niet gerechtigd ben uberhaupt mijn mening op dit forum te geven? Omgekeerd: wat weet ik van jou, behalve dat je voor OOR schrijft en voor de Vpro werkt? Jij spuit hier je mening, en ik vertrouw er maar op dat je weet waarover je praat en niet zomaar wat loopt te roepen. Toch?

ppfff kijk je een dag niet op het forum worden er drie a4-tjes aan meningen gepost. goed dat jullie er toch uitgekomen zijn. de schuld ligt bij mike patton. punt.

grappig dat we toch vooral in de rock en indie wereld blijven hangen. de dance kent ook zulke stromingen als nu metal. wat te denken van big beat, trance, ravetechno, (de meeste) lounge? muziekstromingen waarvan je in 'ons soort mensen' gezelschap onmogelijk kunt beweren dat je er 'fan' van bent.

toch blijf ik een zwak hebben voor dit soort stromingen. zo werd ik opgezogen door Nu Skool (let op het nu), industriële drum&bass, amerikaanse breakbeat (die dus episch en rave-achtig klinkt) en begin ik tegenwoordig al warm te draaien voor slappe hitparade r&b met een scherp randje (mila). ben ik nog te redden?

Het probleem ontstaat als bands zich te serieus nemen, terwijl ze daar zelf eigenlijk te oud voor zijn. System of a Down neemt hun waanzin naar zo'n corny niveau dat het weer leuk wordt. Ondanks de walgelijkheid van Linkin Park is In the End een briljant pop- plaatje. Linkin park is dan eigenlijk, tussen hun nu-metal broertjes, gewoon een popbandje.

Alleen de eerste twee platen van Faith no More vond ik interessant. Daarna gingen ze zichzelf aan de ene kant serieuzer nemen, en werder ze te oud voor de ongein. Bah.

Ik heb trouwens een hekel (geen haat) aan Mike Patton. Geef mij hun vorige zanger Chuck Mosley anytime... yeah baby Ze hebben Introduce yourself nooit overtroffen, zeker niet met prutswerkjes als King for a day, of album of the year.... Maar natuurlijk waren ze wel de voorlopers van de nu-metal.

Las net achterop de VPRO-gids (bij iemand anders, dus kan niet quoten) een ingezonden brief van een meisje (16) dat zo boos was op al die jongeren die tegenwoordig naar Linkin Park enzo luisteren. Want zij kende dat al toen ze nog niet in de top 40 stonden en je kunt niet naar Britney en Linkin Park tegelijk luisteren. En die dan niet van de Deftones houden, want niet in de top 40, wat niet kan want als je van LP en LB enzo houdt vindt je de Deftones ook goed. En die bij rock-concerten een beetje met hun hoofd beweegden, wat niet moet want bij rock-concerten MOET je headbangen en beuken enzo.

Hoe kun je nu zulke heerlijk naïeve mensen haten?

'The Real Thing' was de eerste CD die ik kocht.

Nu-metal en funk metal is toch wat anders: funk-metal heeft van die snelle funkbassen, vaak een beetje hoog, terwijl nu-metal gaat voor het 5-snarige moddergeluid, wat meer is afgeleid van gangsta-rap. En bij funk-metal waren de gitaren vaak ook funky, terwijl nu-metal alles jat van Sepultura/Soulfly.

Sepultura is inderdaad een bepalende naam ja. Maar de ongelooflijke agressie uit de tenen van een Roots hoor ik bij nu-metal niet terug. Overigens: de band Ill Nino weet wel zeer smakelijk Braziliaanse ritmes (hun thuisland, ook) te mengen met gitaren en rap tot een prima plaat: Revolucion, Revolucion

En deze post ik omdat het de vijftigste is! (Tja, zo kinderachtig ben ik dan ook wel weer;-)