Bij deze lijsten ben ik overigens enkel voor de pop gegaan. De wereldmuziek heb ik achterwege gelaten, omdat dat, althans voor wat ik er doorgaans van weet te waarderen, toch enkel nieuwe interpretaties van eeuwenoude stukken betreft.― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 00:02 (twenty-one years ago) | Een 'kleine' motivatie: | | | Albums | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//01.jpg | 01. Current 93: All the Pretty Little Horses - theinmostlight (1996)
Veel schrijvers dromen ervan het boek te schrijven dat alle andere boeken overbodig maakt. Die van henzelf, maar vooral ook die van anderen. Current 93 heeft vele paden bewandeld, van postapocalyptische soundscapes (whatever that may be) tot (neo-)folk, ambient, hoorspel, pop, rock, industrial, pianoballades en, ja, Current 93-muziek, in vele soorten. Mooie hoofdstukken, die een groter geheel deden vermoeden. Op dit tweede deel van de trilogie Theinmostlight - ondertitel: Hallucinatory Patripassianist Song -, komen alle lijnen samen. Violen, draailieren, middeleeuws aandoende esthetiek, geluiden uit parallelle werelden, boven en onder, koren uit de zestiende eeuw en kinderen die zingen over zaken waar ze nog geen weet van kunnen hebben. Spiritueel, heidens, Engels, op zichzelf staand maar onderdeel van alles. Bijbel en Necronomicon ineen. Boek der boeken. Soundtrack voor de bibliotheek van het Vaticaan. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//02.jpg | 02. Hayden: Everything I Long For (1995)
Hét verhaal kennen we nu wel. Inmiddels ben ik met Everything I Long For veel verder. Een plaat in de beste traditie van Neil Young, maar dan lo-fi. Emotioneel, maar niet melodramatisch. En Hayden Desser kan wél zingen (tja, sorry hoor). Everything I Long For is een plaat die ik altijd en overal kan horen. Weten wat er komt veroorzaakt hier geen verveling maar een juist steeds sterker verlangen. Behalve dan het nummer You Were Loved. Ofschoon niet van de rest afwijkend, heb ik het akkoord daarvan altijd lelijk gevonden. En per draaibeurt wordt die aversie groter. Ach ja, schoonheid bestaat bij de gratie van haar andere uiterste. Zoals het mooie aan de liefde ook te danken is aan het verdriet dat het kan teweegbrengen. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//03.jpg | 03. Legendary Pink Dots: Legendary Pink Box (1989)
Drie elpees in een knalroze box. De eerste bevat opnieuw opgenomen versies van oude cassettenummers, net in de tijd dat de bandbezetting én magistraal was én de leden uitmuntend op elkaar ingespeeld waren - definitieve versies! De tweede elpee bevat een selectie werk van die vele cassette-uitgaven. Electropop avant la lettre. Maar dan niet dansbaar. En ook zonder de sleaze. In plaats daarvan: de poëtisch schone wreedheid van de liefde. De derde schijf biedt onuitgegeven werk, waaronder, eindelijk, die klassieke concertafsluiter, de sterrenkruiser Premonition 13. Je kunt er een uur over lullen, en ik ga er ook een uur over lullen, maar uiteindelijk ben ik er nog steeds niet achter waarom de Legendary Pink Dots en daaraan gelieerde groepen (zoals Current 93) me zo pakken. Ik weet wel wát me pakt. Om maar even de belangrijkste dingen te noemen: een vet Engels accent, een bepaald delicaat aura - zeg: aristocratisch -, veroorzaakt door decadentie of gesofisticeerdheid, doorgaans geen drums en percussie of, dat in ieder geval, dansbare ritmes, geen vaste instrumentatie en geen vaste compositievorm en het liefst lange nummers waarin je helemaal verdwijnen kunt. Maar waaróm dit me nou pakt? Legendary Pink Dots heeft het allemaal, verspreid over een oeuvre van alweer drieëntwintig jaar. En van alles een beetje op deze Legendary Pink Box, kruispunt van de oude elektronische Dots en de nieuwe, meer elektrisch-akoestische. Genoeg om de honger te stillen maar trek bij te blijven houden. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//04.jpg | 04. Edward Ka-Spel: Khataclimici China Doll (1988)
Legendary Pink Dots raakte steeds fraaier gearrangeerd. Omgekeerd werden de soloplaten van zanger Ka-Spel steeds kaler. Kille drumcomputerbeats, ondersteund met hier wat sitargitaar en daar wat toetsen. Wie de essentie van Edward Ka-Spels songschrijven wil proeven kijkt hier. Ruwe brokken melodie, om je traanklieren aan open te halen zo mooi. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//05.jpg | 05. Desmond Simmons: Alone on Penguin Island (1981)
Connectie van Wire, de groep waarvan gitarist Bruce Gilbert en bassist Graham Lewis in de jaren tachtig voor het geluidexperiment zouden gaan, met projecten als Dome en Duet Emmo, en als producerduo, o.a. op deze plaat van Desmond Simmons. Er is keihard gevochten in de studio. Simmons had zijn nummers geschreven als puntige, typisch Engelse gitaarpopliedjes (op de cd staan enkelen in hun oorspronkelijke versie als bonus). Het illustere duo echter, wenste zelfs niet één nummer conventioneel op band te zetten. Alles moest bestaan uit abstracte geluiden, vreemdsoortig en bontgekleurd. Beluisterbaarheid was wel het laatste dat van belang was. Toch is het organisch, kun je in alle geluiden het instrument terugherkennen. Autechre doet dat ook wel eens, door een sample voor enkele seconden zo te pitchen dat je kunt horen wat het geweest is; een stem, of violen. Het maakt dat het niet van Mars komt en me raakt. Muziek als moderne architectuur. Je ziet heus wel dat het gebouwen zijn en wat hun functie is (er pogen mensen in te wonen, werken of recreëren), maar de vormgeving is bevreemdend. Als dat je opwindt, en ik laat u weten dat ik gebouwen opwindender vind dan bijvoorbeeld vrouwelijk schoon, dan is dit natuurlijk je plaat. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//06.jpg | 06. Philip Glass: Songs From Liquid Days (1986)
Eigenlijk had hier Einstein on the Beach moeten staan, Glass' eerste opera. Die plaat is van '79 (spreek mij niet van de nieuwe versie uit '93), dus het had gekund, maar de muziek stamt van drie jaar eerder. Aangezien Glassworks (1982) daar een toch net iets mindere variatie op is, en voor hier enkel maar gebruikt zou als surrogaat, ga ik voor de flirt met pop, Songs From Liquid Days. Philip Glass vroeg Laurie Anderson, Suzanne Vega, David Byrne en Paul Simon teksten te schrijven volgens het popidioom. Die droegen vanzelfsprekend het ritme van het genre, wat Glass - die graag eens popliedjes wilde schrijven maar niet wist hoe - voor het componeren van bijpassende muziek in het juiste keurslijf dwong. De keus om die teksten dan weer juist te laten zingen door klassiek geschoolde stemmen is een verrassende. Aanvankelijk lijken twee werelden volledig langs elkaar heen te praten, maar ondergetekende popfreak bleek enkel aan de - jawel, komt ie - eclectische wijze waarop de woorden in de mond genomen worden (intonatie, articulatie, etc.) te moeten wennen. Toen bleek de muziek een vlinderende conversatie. Eentje die allereerst ongehoord fraai is. En u weet hoe ik over ongehoorde dingen denk. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//07.jpg | 07. Trevor HollAnd/Mark Borthwick: Soundtrack for Synthetic Voices (1998)
Op veel platen weet je tijdens het eerste nummer al hoe de overigen zullen zijn. De meeste bands zullen hun vaste bezetting altijd laten doorklinken, behalve, misschien, in de ballad. Prima. Op Soundtrack for Synthetic Voices, een samenwerking tussen lo-fi-zolderkamerartiest Trevor 'HollAnd' Kampmann en kunstenaar Mark Borthwick herken je in de korte opener 30 Minute Song de muziek, maar voelt tevens dat die niet in z'n hokje zit. Dat open veld maakt spannend. Waarheen kan het gaan? Platen waarvan je niet weet wat voor instrumenten, genres en songstructuren je te wachten staan, ze genieten toch mijn voorkeur. Het zijn vaak droomachtige platen, wat inhoudt dat alles weliswaar vertrouwd is, maar slechts zelden de logica van het alledaagse volgt. Dat maakt dat men, op zoek naar wat zich achter de horizon bevindt, soms op een standaard popliedje stuit, lekker meezingbaar, maar het ook een minimalistisch soundscape kan zijn, waarover iemand poëzie voordraagt. Of dat je weer uitkomt bij het startpunt, terwijl je toch heus nergens bent omgekeerd. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//08.jpg | 08. Magnetic Fields: 69 Love Songs (1999)
Over de plaat die andere overbodig maakt gesproken. In 69 Love Songs zitten duizend dingen (nu ja, niet overdrijven: negenenzestig). Soft Cell, PhD, Leonard Cohen, Elvis, ABBA, Swans, UB 40, Headless Chickens, Eno, Nick Cave, Kraftwerk, Beach boys, Steve Reich, John Cale, Will Oldham en ga zo nog maar even door. Er wordt hier net zo makkelijk de ukelele gehanteerd, als een trekzak, sitar, orgel, viool of zingende zaag. De muziek zwalkt van walsjes naar blues en maakt via synthipop en country weer pas op de plaats voor bijvoorbeeld jazz, minimal music of rock. Allesvreterij. Geuit in goed doortimmerde popminiatuurtjes, ogenschijnlijk onuitgewerkte flarden lied en enkele aanzetjes daartoe. Stephin Merritt - Mister Magnetic Fields, tevens Mister The 6ths en Mister Gothic Archies - schudt het zo uit zijn mouw. Doorgaans alleen, soms met vrienden. Waarbij ik het ene instrument natuurlijk een mooiere klank vind hebben dan het andere. En sommige nummers oprecht vreselijk zijn. Vooral de tweede cd van deze driedelige box met, maar dat had u al geraden, negenenzestig liefdesliedjes, is grotendeels gevuld met van die nummers die vreselijk irritante hits zouden kunnen zijn. Andere nummers kan ik juist niet vaak genoeg horen. Maar alles komt met een knipoog en een tekst van een ontroerende schoonheid (bijvoorbeeld: The Cactus Where Your Heart Should Be, Epitaph for My Heart en Fido, Your Leash is Too Long), zodat het croonen van een Elton John-pastiche of ieder ander ziekmakend liefdesliedcliché een plezierige anarchie uitstraalt. Ik weet zeker dat mijn favoriete nummers wel oprecht zijn. Ik weet zeker dat anderen dat ook denken, bij een volstrekt andere nummerkeuze. Hier wordt niet alleen de liefde op muziek en in haar hemd gezet maar ook de liefde voor muziek en de muziek zelf. In het bijgeleverde boekwerkje worden met Merritt alle nummers ludiek doch grondig doorgenomen. Hij denkt er ook het zijne van. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//09.jpg | 09. Scraping Foetus Off the Wheel: Hole (1984)
In de jaren tachtig luisterde je naar Joy Divison. Maar niet voor je plezier. Dat gold ook voor Scraping Foetus off the Wheel. De claustrofobische productie plaatst deze plaat - had ook voorganger Ache of opvolger Nail kunnen zijn - onherroepelijk in zijn eigen tijd. Toch: hoe meer ik van muziek weet, hoe meer ik door deze plaat gefascineerd raak. Surf, industrial, dixieland, close harmony, blues, jazz, punk, rock'n'roll, het zit er allemaal in, ergens, en het wordt nog ieder jaar aangevuld. Met kennis van zaken, maar ook een plezierige knipoog. Daadwerkelijk goede muziek bevat namelijk altijd een knipoog. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//10.jpg | 10. Carnivore: Retaliation (1987)
En dan is de volgende plaat er een van Carnivore, zul je altijd zien. De harde gitarenequivalent van It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back. En aangezien ik nu eenmaal meer van rock dan van hiphop houd… (Daarbij, uit het ziekmakende intro Jack Daniel's and Pizza en de aangepaste coverversie van Manic Depressionblijkt dat ook hier best gelachen mag.) | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//11.jpg | 11. Coil: Scatology (1984)
Ik schreef dat u weet hoe ik over ongehoorde dingen denk. Dat weet u helemaal niet. Nou, ik ben een zuiger voor nieuwe geluiden. Neem Scatology. Het is geen rock, het is geen electro, jazz, blues of punk. Het is, simpelweg, Coil-muziek, en ook nog eens in verschillende soorten. Bands die hun eigen genre creëren zijn altijd welkom. Al maakt één scheet natuurlijk nog geen smoggebied. Er moet wel iets wezenlijks mee gedaan. Staat Soundtrack for Synthetic Voices aan het begin van het leven, jeugdig, enthousiast en van goede wil, klaar om ontdekkingen te doen, op Scatology valt enkel nog te verliezen. Het gaat er niet meer om wat achter de horizon ligt. De vraag is eerder welke vernietiger eraan kan opdoemen. Niet dat het iemand nog wat schelen kan. Een eens machtig keizerrijk zucht nu onder z'n eigen ijdelheid en decadentie. De seks in de straten, de ziekten in de bedden, de disintegratie van menselijke waarden in de eigen tempels. De welhaast volledig met pis, stront en dooie ratten volgelopen electro-industriële basis houdt het marmeren bolwerk moeizaam draaiende, wijl bepruikte orkestjes in de stijlkamers erboven hun indecente noten strijken. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//12.jpg | 12. The Microphones: Mount Eerie (2003)
De jongste van het stel. Hoe vaak moet je een plaat horen eer je er een meesterwerk in herkent? Bij Mount Eerie wist ik het al na het eerste paar minuten. Het voorafgaande The Glow Pt. 2 is geen meesterwerk. Wel een collectie meesterlijke liedjes. Die zijn samen te divers. Of in zoverre, ze willen je maar niet mee op reis nemen. Steeds word ik weer teruggeworpen in die bank, waar Phil Evrum mij zijn kiekjes laat zien. 'Dit is in de krochten van mijn liefdesverdriet. Dat is op de toppen van mijn kunnen.' De laatste foto, een echo met het opschrift My Warm Blood, spreekt het meest tot de verbeelding. Dat zou het beginpunt van Mount Eerie blijken, een plaat over het leven, van begin tot eind, die dan ook, logischerwijs, met een hartslag begint. Prachtig hoe dat langzaam overgaat via tribale percussie naar een heuse drumband. Geboortefeest, waarin je cultuur besloten ligt. En als er iets oorzaak is van alle ellende dan is het wel afkomst. Mount Eerie handelt dan ook, uiteindelijk, veel meer over de dood, zonder die - waarom zou je ook? - zwaar te laten wegen. De vijf liederen lijken diverse vormen van begrafenismuziek te behelzen, wat het duidelijkst naar voren komt met de koorstukken. Die overigens zo vals als een kraai zijn, maar dat komt omdat men gebroken is, en onzeker over de toekomst. Zonder pretentie. Vol berusting. Ongehoord fraai. En u weet hoe ik over ongehoorde dingen denk. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//13.jpg | 13. Skinny Puppy: Too Dark Park (1990)
Industrial die aan je kop zeurt als een stel kinderen, terwijl de schreeuwende benedenburen elkaar en met de deuren slaan, die van boven de kalk van het plafond neuken, het eten aanbrandt, de telefoon gaat, je mobiel ook en er iemand voor de deur staat om niets. Een moordplaat. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//14.jpg | 14. U2: Achtung Baby (1991)
De juiste plaat op het juiste moment. Een moment dat nog steeds niet voorbij is. Daarnaast doet de plaat zelf het ook nog. Kan van de band helaas niet meer gezegd worden. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//15.jpg | 15. Death: Scream Bloody Gore (1987)
Death (en death metal) is technisch hoogbegaafd geworden. Zodat in de concertzaal ook liefhebbers van fusion, jazz en andere instrumentacrobatiek hun kin komen laten zien. Ik ben gek op Death (en death metal). Het geluid van een overstuurde gitaar in D spreekt me meer aan dan dat in E. (Kan ik er wat aan doen?) Zo hard als glas en even helder - een doorkijkje dat bij black metal, hoewel toch rechtlijniger van aard, nog wel eens wil ontbreken. Toch heb ik altijd een voorliefde voor Scream Bloody Gore gehad, de eerste plaat van Death (en death metal). Waarop de drummer nog een break ingaat waar de gitarist net uitkomt en de bassist wel ziet wat ie doet en wanneer ie dat dan doet. Scream Bloody Gore is een ongelikte beer, het kutjoch dat zijn agressie niet kan reguleren en tevens politiek incorrect is, de jeugdige delinquent die even met een honkbalknuppel in je gehoorgang komt huishouden. Ik weet niet hoe dat bij u zit, vuile poseur, maar ik mag dat wel. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//16.jpg | 16. Belle & Sebastian: Tigermilk (1995)
Het eerste wat je van een band hoort blijkt altijd het beste te zijn? Ook ik leerde debuut Tigermilk pas kennen via de cd-uitgave uit 1999, en had toen alles van Belle & Sebastian wat wel te koop was al in huis en daar erg van genoten (vooral van De Drie EP's). Mooie muziek. Relatief gelukkig, ook, en, daarmee, nog op zoek naar iets. Ik bleef benieuwd naar wat men dan hoopte te vinden. Na Tigermilk wist ik het. Dat wat sinds hun eerste plaat verloren was. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//17.jpg | 17. Add N to (X): Avant Hard (1999)
Liefde op het eerste gezicht: het hoesje van On the Wires of Our Nerves van Add N to X (toen nog zonder haakjes). Twee uit jaren vijftig science fiction weggelopen geleerden, die net een dame verlost hebben van de Moog die in haar buik zat. Ik ben gek op jaren vijftig science fiction. Helaas viel de muziek - directe familie van R2D2's spreekmodule - me, ook na meerdere luisterbeurten, tegen. Een jaar later kreeg ik, tijdens mijn wekelijkse rondje platenwinkels, Avant Hard voorgeschoteld. Er was iets blijven hangen, kennelijk, want ik vroeg na de eerste klanken al of dit die band was van dat hoesje (al dacht ik toen dat het kindje een accordeon was). Hoe dan ook: raak. Gierende sinustonen en zaagtandspanningen op hectische drumritmes. Van die pruttelende, borrelende elektronica; labgeluiden. Niet dat het vroeger beter was, maar ik vind mannen in monsterpakken doorgaans charmanter dan 3D-animatie. Om het eerste echt te laten lijken moet er gevogeld worden met camerastandpunten, belichting en beweging. Met verbluffende resultaten. Het tweede is zo realistisch dat het niet meer echt is. Onnatuurlijk. In de muziek zie je dat ook. Platen waarop men met transistors, oude radiotoestellen en een soldeerbout aan de gang ging (jaren vijftig, zestig en zeventig) zijn vaak inventiever in compositie en mooier van klankkleur dan die waarop men enkel op de knoppen drukte van een in serie geproduceerde Tell Sell Must Have (jaren tachtig tot heden). Gelukkig zijn er nog genoeg filmmakers die het beste uit beide werelden combineren. Alsook muzikanten. Niets te klagen dus, eigenlijk, behalve dan dat Avant Hard niet in de juiste hoes zit. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//18.jpg | 18. My Dying Bride: The Dreadful Hours (2001)
Ik heb getwijfeld over Closer van Joy Division, maar waarom zou je kiezen voor iets dat de tijd ter harte heeft genomen en achter zich gelaten? Dan doel ik niet op Interpol of andere bandjes die oude dagen vakkundig doen herleven. The Dreadful Hours is zoals Joy Division geklonken zou hebben als die band nog steeds bestaan had. Dat is niet zoals velen zouden willen. Het viertal is in die eenentwintig jaar flink geëvolueerd. Minder kaal, maar dat kon ook niet anders. Meer de kant op van Twenty Four Hours. Hardere tijden vragen immers om een hardere aanpak. Misschien wel daarom dat Curtis naast zijn sonore brom is gaan schreeuwen. Hij heeft zijn frustraties en woede niet meer in eigen hand. Lijkt er slecht tegen te kunnen dat men niet naar hem luistert. De groep klinkt daarnaast erg als doommetalgezelschap My Dying Bride. Die band is het natuurlijk ook, die door het toepassen van op de ijle synthesizerakkoorden uit Decades geënte toetsenpartijen een brug slaat tussen Closer en het eigen repertoire. Maar in je eigen platenkast mag je toch horen wat je wilt? | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//19.jpg | 19. Birthday Party: Prayers on Fire (1981)
Wie kan horen kan nog niet per se luisteren. Wie kan luisteren hoeft nog niet te horen. Ik luister graag naar muziek maar heb het ook opstaan als ik met andere dingen bezig ben. Dat laatste mag niet van Prayers on Fire. Het is heerlijk in slaap vallen op thrashmetal, want lekker monotoon, maar Birthday Party springt als klierige kinderen alle kanten op en als je de een in de gaten houdt flikt de ander je achter je rug een kunstje. Dit was een van de eerste platen die ik kocht na mijn metalperiode. 'Zal indertijd wel heel bijzonder geweest zijn, maar nu stelt het niet veel meer voor' schreef ik degene die me Nick Cave en zijn mannen had aangeraden. In vergelijking met metal is Prayers on Fire inderdaad niet hard. Maar toen ik jaren later vanuit de juiste richting kwam - jaren zeventig punk, vroege jaren tachtig postpunk -, met mijn luistermodus in juiste tijdsetting, bleek de zwetende junkiemuziek van Birthday Party die van Welcome to Hell van Venom - mijn extreemste plaat van 1981 - als sneeuw voor de zon te doen wegsmelten. Ik bleek me al die jaren slechts in het voorportaal te hebben bevonden. Nu pas draaiden de zwartgeblakerde deuren van de hel knarsend en piepend open. Een proces dat onomkeerbaar bleek. Sindsdien heb ik het altijd warm en steekt op iedere foto die er van me genomen wordt een duivelskind twee vingers achter me omhoog. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//20.jpg | 20. Pilote: Doitnowman (2001)
Wordt weggezet in het schemergebied tussen techno en electro en is rock'n'roll in zijn meest elementaire vorm. Luister naar die beats! Luister naar die keyboardakkoorden! Een studie in het toevoegen, door weglaten. Ik houd van hoge heldere kamers met weinig meubelen en geen prullen aan de muur. Ik wil in mijn huis tot aan de horizon kunnen kijken. Dat kan ook in de desolate designerliedjes van Pilote. Ideale omgevingsmuziek derhalve. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//21.jpg | 21. Residents: Mark of the Mole (1981)
The Residents doen altijd jolig, waarmee de groep zijn eigen dramatisch mooie momenten dikwijls in de weg zit. Waar men toe in staat is als er minder gelachen kan toont Mark of the Mole, beste plaat na het onwerelds wereldse debuut Meet the Residents - een plaat die uniek is in zijn soort en eigenlijk de beste ooit gemaakt - en het direct daarna opgenomen, enkel maar dramatisch mooie - jawel -, Not Available. (Beide te oud, dat spreekt.) Mark of the Mole is donker, machinaal, industrieel monumentaal en Kraftwerk voorbij. Een verhaal over gedwongen emigratie, uitbuiting en stammenstrijd als metafoor. The Residents voelden zich ingehaald door jongere groepen, die juist sterk door henzelf waren geïnspireerd, en wisten dat ze de strijd niet zouden winnen met enkel het uitbrengen van platen. Het de opnamestudio als hermitage gebruikende viertal moest op tournee, met grote tegenzin. Mark of the Mole is het eerste deel van hun pretentieuze totaaltheater Moleshow, en is woede en onzekerheid vertaald in muziek. Vooral het ontwikkelen en activeren van oorlogstuig The New Machine is van een imposantheid die zelfs Peter en de Wolf zich niet hadden voorgesteld. Ook een plaat waar geen tweede van is. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//22.jpg | 22. Skin: Shame, Humility, Revenge (1988)
Terugluisterend is het merendeel der gotische galmbands op label 4AD niets anders dan pathetisch. Skin is daar, als zijproject van het tot de New York Noise behorende Swans, geen onderdeel van, maar maakte wel, zo is me uiteindelijk gebleken, de beste plaat uit het 'genre'. Sereen duister, maar niet slechts omdat het licht is uitgedaan. Hier is geen licht. Michael Gira z'n woorden zijn als tranen die branden op de huid, omdat ze zo koud zijn. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//23.jpg | 23. Soft Cell: Non-Stop Erotic Cabaret (1981)
Tweede elpee die ik ooit kocht, naar aanleiding van de hitjes Tainted Love en Say Hello, Wave Goodbye. (De eerste was Kings of the Wild Frontier van Adam and the Ants.) Een plaat waarvan ik de liedjes altijd werelds heb gevonden, maar waarbij ik tevens het gevoel had iets te missen. Een diepere betekenis, een dubbele bodem. Wat zat er in die envelop op de hoes? En wat doen die foto's van de hoerenbuurt op de achterkant? Dat ik lange tijd vermoed heb dat Marc Almond en Dave Ball eigenlijk twee typetjes van Van Kooten & De Bie waren hielp ook niet. Tijdens mijn metalperiode heb ik de plaat weggezet als jeugdzonde en daarna eigenlijk ook. Maar niets slappe disco. Soft Cell is volwaardig onderdeel van de electro, leerde ik later. Los van die historische context vind ik Non-Stop Erotic Cabaret, die ik toch weer ben gaan draaien op zeker moment, de ideale popplaat. Pakkende liedjes met veel variatie, vol jeugdig enthousiasme en dat heerlijke geluid van analoge synthesizers. Met de populariteit van electro(clash) is de plaat ook weer frisser gaan klinken. Sterker, hij heeft een politiek incorrecte ruigheid waar menig huidige electro-act maar flets bij afsteekt. (Zet wat dat aangaat ook Sweet Dreams (are made of this) van Eurythmics weer eens op!) | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//24.jpg | 24. Tarwater: Rabbit Moon Remixed (1997)
Rabbit Moon Remixed. Tarwater houdt de liefhebbers graag bezig. De originele, ongemixte Rabbit Moon is onvindbaar. Dat zou dan het derde deel geweest zijn van de serie Solar Money System, waarvan nummer één, John Donne - Death's Duell ook spoorloos blijft. Middenstuk 11|6 12|10 ken ik dan wel, en bevat prachtig zwartgallige triphop, aan elkaar geplakt volgens de beste tradities van de krautrock. Weer in niets te vergelijken met Rabbit Moon Remixed, dat qua atmosfeer naar ambient neigt. En trouwens remixen bevat van nummers van 11|6 12|10. Ambient die daarmee van harte welkom is, want ik heb nu alweer hoofdpijn. Hoewel, er ligt iets industrieels aan het stevig beginnende Rabbit Moon Remixed ten grondslag. Er zit schurend metaal in, krakend vinyl, een zwerm muggen, vogels, Artie Shaw (met zijn orkest en Nightmare), wat Residents anno jaren zeventig, en, natuurlijk, Eno. Het is een plaat van niets, eigenlijk. Uiterst schetsmatig in opzet. Heel jaren tachtig experimenteel ook, old new wave. Maar ik vind het erg mooi. Want het mag dan wel ambient zijn, het is natuurlijk wel prachtig zwartgallige ambient, aan elkaar geplakt volgens de beste tradities van de krautrock. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//25.jpg | 25. Swans: Greed (1985)
In de eerste weken dat ik Greed draaide, mijn kennismaking met Swans, had ik een droom. Ik kwam thuis van Boudisque en had de plaat net gekocht. Toen ik gretig mijn vingers in de hoes stak bleek daar een vieze zwarte drab in te zitten. Ik trok een druipende klont naar buiten die mijn hand en hele onderarm bedekte. Het was koud en bijtend. In paniek schraapte ik de brij met de hoes in mijn andere hand op het draaiplateau van mijn pick-up. Het leek te bewegen. Dezelfde opwinding als toen ik nog levende vliegen in de koekenpan met een laagje water stopte, om hun pootjes steeds sneller te zien bewegen bij de oplopende temperatuur, maakte zich van mij meester en ik liet rap de naald in het al ronddraaiende beest verdrinken. Uit de kervende wond brulde een helse pijn terwijl mijn speakerboxen muziek lieten klinken van de teertuinen. Vijftien jaar later is er van die overrompelende extreemheid der simultaan circulair ejaculerende bas, gitaar en tribale olievatdrums niet veel meer over. Daarvoor in de plaats is een bleekheid gekomen die nog veel verontrustender is. Bloedeloos? Misschien. Maar wie werkelijk wil weten hoe gezellig de jaren tachtig waren, die luistert hier.― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 00:03 (twenty-one years ago) |
― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 00:05 (twenty-one years ago) | Liedjes | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//26.jpg | 01. Legendary Pink Dots: Close Your Eyes, You Can Be a Space Captain (1981)
(Afkomstig van het album Legendary Pink Box.)
Ik heb niet één reggaeplaat in huis en heb ook geen dub. Maar mijn favoriete nummer is, besef ik, wel gebouwd op een reggaebaslijn, al gaan de dubby gitaren meer richting Hawaï. Bij de Pink Dots bestaan genres enkel buiten hun hokje, dwalend. Close Your Eyes, You Can Be a Space Captain is gebaseerd op het middenstuk van het nummer City Ghosts, dat voor mij handelt over die dromerige nadagen van je jeugd, waarin je nog in hogere sferen tot diep in de nacht door de verlaten straten doolt. Nu leef je er, dwalend, later zul je er enkel nog maar wonen, veilig binnen, gedefinieerd. In Close Your Eyes, You Can Be a Space Captain mogen alle keuzes nog gemaakt. Er hangt een wolk over de lome, alle tijd van de wereld hebbende muziek, die, knetterstoned, langer blijft hangen dan het nummer zelf, en waarin geluiden echoën van verre werelden, astronautenstemmen, een aura aan mogelijkheden, waarin je zoveel kunt horen als je fantasie je maar toefluistert: 'You Can be Anything You Want to Be'. Uiteindelijk word je iets heel anders. En dat, ja, dat vind ik nou mooi. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//27.jpg | 02. Tuxedomoon: Mata Hari (1981)
(Afkomstig van het album Divine.)
Wat maakt een liedje een liedje? Mata Hari bestaat uit drie lang aangehouden pianonoten in eeuwige herhaling, een monotone vertelstem en een viool en elektrische gitaar die daar als albatros boven hangen. Een tafereeltje van niets, maar ik kan er uren naar kijken. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//28.jpg | 03. Current 93: The Starres Are Marching Sadly Home (1996)
(Afkomstig van het album The Starres Are Marching Sadly Home - theinmostlight thirdandfinal.)
Met zijn tweeëntwintig minuten is dit afsluitende deel van de trilogie Theinmostlight een op zichzelf staande uitgave. Het lijkt een hoorspel maar het is muziek ontdaan van ritme en melodie. Volstrekt zonder beweging daar alles gedaan en gezegd is. Om enkel nog in rond te lopen en de noten te bewonderen, die als bevroren sterren in het arrangement hangen. Wie ze durft aanraken voelt de flonkering tot in z'n onderrug tintelen. Plukt de mens een bloem om eraan te ruiken of laat de bloem zich plukken om de mens te besnuffelen? | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//29.jpg | 04. Edward Ka-Spel: Lisa's Christening (1986)
(Afkomstig van het album Cheykk China Doll.)
Zeer kenmerkend voor Legendary Pink Dots. Een kinderliedje, maar dan wel voor dooie kinderen. Decadent klassiek strijkje op wiegende wals met bitterzoete declamatie van een groot leedwezen. Dit is poëzie waarbij de letters met scherpe randen uit het papier steken. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//30.jpg | 05. Bruce Gilbert: Epitaph for Henran Brenlar (1987)
(Afkomstig van het album The Shivering Man.)
Dezelfde als bij Desmond Simmons, ook solo op zoek naar de grenzen van de muziek, om aldaar de paaltjes te verzetten. Epitaph for Henran Brenlar is van een opmerkelijke swing, iets dat in huize Teeling zelden vertoond wordt. Het ritme is een hartslag en klinkt zo dichtbij dat je binnenin het nummer zelf lijkt te zitten. Dof hoor je geluiden van buiten het lichaam. Waaronder, voor een kort moment, een heerlijk Engelse stem. Laat een Engels, Welsh' of Schots accent horen en je hebt mij al half voor je gewonnen. Waarom? Een van de familietakken loopt terug tot aan een Brit, die ooit de oversteek naar Nederland maakte (en al eerder een Roger Teeling heeft opgeleverd, levende van 1396 tot 1404). Zouden dat dan toch die bloody roots zijn? | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//31.jpg | 06. Coil: The First Five Minutes After Violent Death (1987)
(Afkomstig van het album Gold is the Metal with the Broadest Shoulders.)
Coil is tegenwoordig als een oude violist die zijn deuntjes staat te krassen, de enig overgeblevene van een ooit fier orkest. Het is die wetenschap die het mooi maakt en enkel maar dat. Dat was in de tijd dat de wereld nog zou vergaan in plaats van verlopen, toen ik zelf nog jong, mooi en veelbelovend was, wel even anders. Scatology is misschien dé plaat van Coil, maar The First Five Minutes After Death hét nummer. De afsluiter van Horse Rotorvator, plaat die de wereld van Scatology voorbij is. Dit is het rijk van de Vier Ruiters van de Apocalyps, die de wereld schoonwassen met bloed. Loutering. Althans voor moeder aarde, want voor de mensheid blijken de problemen pas echt te beginnen na de dood. Getuige het instrumentale The First Five Minutes After Death - vrij naar Pasolini -, waarin een aanzwellend strijkersarrangement als een boetekleed tegen je opkruipt en een gitaar jankt tot je door de knieën gaat. Het mooiste is echter de versie op compilatie Gold is the Metal with the Broadest Shoulders, The First Five Minutes After Violent Death, omdat, naast dat de instrumenten hier nóg meer janken, er diergeluiden onder zitten. Steeds onrustiger krijsende varkens en kikkers, waarmee we ons samen op het water hebben opgesloten, hopende dat deze boot de Ark zou zijn. Tevergeefs. Want meer en meer worden we ingesloten door zeeën van vuur. Het is geen toeval dat The First Five Minutes After (Violent) Death verwantschap toont met de soundtrack die Coil voor de film Hellraiser heeft gecomponeerd. Dood- en doodeng. Beter uw leven nu het nog kan. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//32.jpg | 07. The Black Dog: The Psil-cosyn - live (1995)
(Afkomstig van de EP Peel Session.)
Als je geen danser bent, heb je op platen van acts als Underworld en Orbital weinig te vinden. Plaid biedt de luisteraar meer perspectieven, al begin ik het trucje moe te worden (halverwege een nummer de hoofdmelodie en achtergrondmelodie verwisselen, wat een accentverschuiving in het ritme tot gevolg heeft). Nee, dan het daaraan voorafgaande The Black Dog. Plaat Spanners biedt pure fusion. Knap als je beseft dat dat muziek is die door improvisatie tot stand komt, via muzikanten die elkaar volgen, loslaten en/of opjagen en gek maken. Hoe doe je dat bij voorgeprogrammeerde muziek? En hoe doe je dat live bij John Peel? Klinkt dat erg rationeel, weet dan dat The Psil-cosyn een volgens de beste tradities van de pompende rocksong opgebouwde track is, waarvan iedere melodie en subtiliteit me diep in mijn oude, stofhoekig hoekige gitaarhart raakt - ook al zijn alle geluiden enkel maar bliepjes, piepjes, toeters en plofjes, die nu, live, meer urgent, bijtend en gedreven klinken dan in de plaatversie. Typische rockistenbenadering van dansmuziek? So be it... | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//33.jpg | 08. Headless Chickens: Do the Headless Chicken (1988)
(Afkomstig van het album Stunt Clown.)
Soms heb je over een nummer ook gewoon niets zinnigs te zeggen. Headless Chickens heeft met Stunt Clown slechts één goede plaat gemaakt, waarop popliedjes die me aan R.E.M. doen denken, en die ik - overigens niet daarom - vreselijk vind, worden afgewisseld met drumcomputergestuurde alternatieve gitaarrock met veel ruimte voor experiment in geluid en opbouw én met die vermaledijde knipoog. In Do the Headless Chicken werkt dat erg goed. Zo goed zelfs dat het een Top vijfentwintignotering oplevert. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//34.jpg | 09. Kate Bush: And Dream of Sheep (1985)
(Afkomstig van het album Hounds of Love.)
Twee grote namen ontbreken in deze lijsten, omdat ze de afgelopen vijfentwintig jaar werk van minder tot geen kwaliteit hebben afgeleverd. David Bowie en Pink Floyd. Ook Kate Bush is belangrijk voor me. Zij heeft de tijd wél mee. And Dream of Sheep is een schets, een streep piano, als willekeurig bij elkaar aangeslagen noten, hoog en helder - ondermaats in vergelijking met haar doorgaans zo doorwrocht gecomponeerde en gearrangeerde popliederen -, maar het vormt voor even de binding, de mensen die je hoort praten, de vliegtuigen die je hoort vliegen, de winden die je hoort waaien, samen: één wereld. Het grote begrijpen en daar nog schoonheid bij laten blijken ook. Dat heb ik nog nooit iemand anders horen doen, werkelijk waar niet. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//35.jpg | 10. Big Black: Kerosine (1986)
(Afkomstig van het album Atomizer.)
We hebben een gitaar en gaan hem gebruiken. Kerosine moet je met zweep en stoel van je lijf houden. Uit totale uitzichtloosheid geboren cirkelzaagrock. Zo'n frustratie-explosie beleef je maar één keer. Daarna word je een brave papa en/of ga je muziek maken. Kijk maar naar Steve Albini. Daarom raad ik iedere Marokkaan die met zichzelf en de wereld overhoop ligt aan om een gitaar te kopen. (Jatten kan natuurlijk ook, nog meer rock'n'roll.) Het lucht verschrikkelijk op. Daarbij heeft de wereld liedjes als Kerosine nodig. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//36.jpg | 11. Mountain Goats: Family Happiness (2000)
(Afkomstig van het album The Coroner's Gambit or Slavonic Dances if you prefer.)
Ik heb weinig met Mountain Goats. Ik bezit er een stapeltje cd's van. Dat draai ik wel eens. Weet ik gelijk dat ik dat nog wel eens zal willen doen. Waardoor het weer terug de kast ingaat, in plaats van de deur uit. Dat geldt voor meer acts. Songs: Ohia, Bonnie 'Prince' Billy, Guided by Voices, hiphoppers. Maar allemaal hebben ze een paar van die liedjes die raak zijn. Mountain Goats heeft Family Happiness, dat een paar keer per jaar voor een uur of wat op repeat gaat. Ik ben te jong om de protestperiode van Bob Dylan te hebben meegemaakt. Van essentieel belang om deze man te kunnen snappen. Dat doe ik dus ook niet en daar baal ik van. Want hij heeft met zijn muziek zoveel betekend. Als ik de militante woede in Family Happiness hoor, een overstuurde akoestische gitaar en een malende opnamerecorder, dan zit ik in mijn Volkswagen Kever met de radio aan, met tranen in mijn ogen te luisteren naar de man die precies de woorden kiest voor de pijn en frustratie die ik voel. Die mijn vrienden ook voelen. Die mijn generatie voelt. Zo moet het geweest zijn, aan het begin van de jaren zestig. Family Happiness is mijn Bob Dylanprotestliedje. Met dank aan The Mountain Goats. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//37.jpg | 12. Belle & Sebastian: Electronic Renaissance (1995)
(Afkomstig van het album Tigermilk.)
Ik ben gek op het undergroundstelsel van Londen, die lange halfronde gangen diep onder de stad, aan het einde van de rattelende roltrappen, naar perrons met hetzelfde halfronde plafond, en een metro die ook echt een tubetrain is. Ik ben er graag. Rijd gezellig mee van niets naar nergens. Al bij de eerste keer dat ik Electronic Renaissance hoorde had ik de Londense ondergrondse in mijn hoofd, zag ik de mensen aan alle kanten voorbijflitsen. Die connectie is nooit overgegaan. Ik kom niet vaak genoeg in Londen. Dit nummer kan me er laten zijn wanneer ik maar wil. Natuurlijk handelt Electronic Renaissance over iets heel anders, vast, en dat Belle & Sebastian uit Schotland komen weet ik ook wel. Kan me allemaal niets schelen. Dit is mijn Londen-undergroundliedje. Lekker puh. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//38.jpg | 13. Trouble: Victim of the Insane (1984)
(Afkomstig van het album Trouble/Psalm 9.)
Lang voor Masters of Reality, en lang voor de term stoner, was er een band die deed wat Black Sabbath al jaren naliet te doen. In Victim of the Insane deed die dat op z'n mooist. Ik ben gek op die trage, lage gitaren, als stationair draaiende, log tegen elkaar schampende machines. De oprechte wanhoop in zanger Eric Wagners stem geeft het een bijzondere meerwaarde. Temeer ook daar dit relirock betreft. Kom ik nu in de hemel of de problemen? | | | td width="490">http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | http://rogerteeling.nl/images/covers//39.jpg | 14. Smog: Limited Capacity (1995)
(Afkomstig van het album Wild Love.)
Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij Mountain Goats, al hebben platen als Wild Love en The Doctor Came at Dawn wel zo hun belang. Limited Capacity is een nummer van niets. Anderhalve minuut wat elektronische piano en gebroken zang. De tekst snap ik niet helemaal, maar het erdoor opgeworpen beeld raakt me. Normaliter heb ik weinig met teksten. Maar het is hier zo'n beetje het enige waarop je letten kunt. Wellicht daarom valt het op een moment zachtjes invallende geruis op: het starten van het spoor waarop de tweede stem staat. Je hoort het ook weer stoppen. Dan zit je dus echt bij Bil Callahan in de kamer. Het mooiste moment uit de lo-fi dat ik ken. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//40.jpg | 15. Judas Priest: The Rage (1980)
(Afkomstig van het album British Steel.)
Toen ik jong was kon ik me er kwaad om maken. Heavy metal zou enkel lawaai zijn. Maar een groep als Judas Priest heeft nummers gepend die in de elitaire Top Honderd Aller Tijden (u weet wel, die vol Queen, Deep Purple, Pink Floyd en, niet te vergeten, de onvergetelijke John Miles) niet zouden misstaan. Zoals The Rage. Hoor hoe de basgitaar het nummer opent met het leggen van het fundament, waarop de gitaren, zang en drums de arena bouwen, om, als het nummer halverwege is - zoals het goede metal betaamt -, daarin een langdurig gitaarsoloduel te laten plaatsvinden. Motörhead heeft ook zo'n liedje, waarin je Fast Eddie en Lemmy elkaar nauwgezet hoort volgen, om elkaar op momenten helemaal vrij te laten, tot de orde teruggewonnen dient. Matten! Dat is rock. Helaas is Keep Us In the Road te oud voor deze opsomming. Wat ook geldt voor Victim of Changes, Dreamer Deceiver, Here Come the Tears, Beyond the Realms of Death of Burnin' Up van Priest. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//41.jpg | 16. Diamanda Galas: Cris d'Aveugle (1986)
(Afkomstig van het album Saint of the Pit.)
Ten tijde van de waanzin na Prins Claus' overlijden - rust zacht, goede man - moest ik vaak denken aan There Are No More Tickets To The Funeral, maar het mooiste van Diamanda Galas blijft toch Cris d'Aveugle. Laatste nummer van Saint of the Pit, tweede deel van Masque of the Red Death (A Plague Mass in Three Parts), de stemkunstenares' weergave van het aftakelingsproces van de Aids-patiënt en tevens aanklacht tegen de paus en zijn kerk. (Eerste deel: The Divine Punishment, derde deel: You Must Be Certain of the Devil.) Cris d'Aveugle, de schreeuw van de blinde. Wanneer het lichaam het laat afweten en men enkel nog opgesloten zit in zichzelf. Dan wordt al snel God een beoogd conversatiepartner. Een vergeefse hulpkreet waarvan de wanhoop door merg en been gaat: 'Deus, Deus, Deus, Deus…' Los van de thematiek is de wijze waarop Galas hier, naast enkele sobere akkoorden op een orgel, een opera opbouwt uit enkel maar stemmen - uitgeput hijgend, furieus sissend, maniakaal lachend, hysterisch schreeuwend, radeloos huilend, eindeloos lamenterend, komende vanuit alle plekken in de omgeving -, niet minder dan fabuleus, inwerkend aangrijpend en vele malen donkerder dan pikzwart. Kunst met de K van krijsen. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//42.jpg | 17. Lullaby For the Working Class: The Man vs. The Tide (1997)
(Afkomstig van het album I Never Even Asked For Light.)
De laatste tijd lijkt de Americana met acts als Phosphorescent, Okkervil River en Sufjan Stevens steeds meer ruimte voor volktraditionele instrumenten te bieden. Een goede zaak. Het zich tegelijkertijd met Palace en Wilco ontwikkelende Lullaby For the Working Class (toen heette de 'stroming' nog alternative country) was namelijk vooralsnog de nagenoeg enige met een rijke schakering aan banjo's, mandolines, strijkers, trekkers en blazers en daarmee, vanzelf en inderdaad, veel rijker in klankkleur. En in werkgebied. Want waar voornoemde en soortgelijke namen enkel hun directe roots opzochten leek Lullaby For the Working Class daaraan voorbij te kijken. Dan kom je uiteraard bij het oude Europa uit. Bij Lullaby For the Working Class hoor je de akoestische instrumenten knisperen van versheid en sprankelen van traditie, zonder dat men zichzelf verliest in melodrama. Het is nette muziek vol ingehouden emotie, door mannen in pakken en zonder baarden. Daarom is het zo jammer dat de band is opgeheven om, naar verluid hun ontdekking, Connor Oberst en zijn Bright Eyes fulltime zakelijk en artistiek te begeleiden. Eeuwig zonde. Want bij Lullaby For the Working Class loop je na een flinke regenbui met je blote voeten door het natte gras, waar dat bij Bright Eyes na Obersts uitbundige zingen met consumptie is. Voelt toch anders. In drieluik The Man vs. The Tide voel je tussen de afgemeten noten de woelige baren aanwezig zijn. En het noodlot. Het is veel eervoller om - for an audience of seagulls - met geheven hoofd de zee in te lopen dan je er door te laten insluiten. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//43.jpg | 18. Gillian Welch: I Dream a Highway (2001)
(Afkomstig van het album Time (the Revelator).)
Ik vraag het u nog een keer: wat maakt een liedje een liedje? Countryschone Gillian harkt vijftien minuten lang hetzelfde lome akkoord en mijmert er wat bij. Maar hoe gaat dat als je verliefd bent? Dan kun je wel dagen tegen elkaar aanhangen. Op repeat! | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//44.jpg | 19. Iron Maiden: Hallowed be Thy Name (1982)
(Afkomstig van het album The Number of the Beast.)
Je kunt wel kwaad weglopen van het verleden, maar de geschiedenis haalt je toch wel weer in. En als je dan al die metalplaten uit je jeugd eens opnieuw beluistert, nu niet langer omdat het metal is, dan blijken daar, naast schaamteloze kopieën, kinderachtige provocaties en andere hopeloos gedateerde stukken primitiviteit, ook groepen tussen te zitten die gewoon goed zijn. Verrassend goed. Vreselijk goed. Vul maar in, schrijf maar uit, tel maar op zo goed. Iron Maiden was tot halverwege de jaren tachtig het vlaggenschip van de metal. Wat ik toen wist heb ik lang verdrongen, maar kan ik nu niet meer omheen: omdat het ook de beste band van het moment was. Een band die als geen ander wist hoe je een plaat diende te openen. Een band die als geen ander wist hoe je een plaat diende te vervolgen. Een band die als geen ander wist hoe je een plaat diende af te sluiten. Met het laatste nummer van Number of the Beast, Hallowed be Thy Name als hoogtepunt van die kennis. En was kennis niet macht? Simpelweg een van de beste rocknummers ooit gemaakt. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//45.jpg | 20. Manowar: Hatred (1983)
(Afkomstig van het album Into Glory Ride.)
De een hangt een klok om z'n nek, de ander trekt een berenvel aan. Potsierlijke types te over in de popmuziek. Geheel niet erg, zolang ze muziek maken die hen ermee doet wegkomen. Het epische Hatred heeft het stapritme van een lopend paard. Je voelt de duisternis van het woud over je heen hangen en proeft de geur van dauwnatte bladeren. De veldslag is niet ver meer. Over een uur kun je gestorven zijn, maar die wetenschap wordt overschaduwd door een diepgewortelde haat jegens de vijand. De vlam die je iedere strijd heeft doen overleven. En zo ook de aankomende. Haat die zo nietsontziend door dit nummer ziedt dat bijvoorbeeld al die o zo boze hardcore- en punkbands het er qua intensiteit ruimschoots (zeg: driemaal kruisboogbereik) tegen afleggen. 'I taste your blood, as it showers from my blade. I eat your heart, from evil it was made.' Net zoals iedere man verlang ook ik op momenten naar de middeleeuwen en een scherp zwart zwaard (zoals ik ook wel eens weten wil hoe laat het is). Gelukkig is er dit liedje. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//46.jpg | 21. Nick Cave and the Bad Seeds: Stranger than Kindness (1986)
(Afkomstig van het album Your Funeral... My Trial.)
Wat heb je eraan om Blixa Bargeld in je orkest te hebben als je dat niet laat doorklinken? Enkel in dit nummer hoor je zijn als met prikkeldraad bespannen gitaar blikkerig pokken en tokken. Bij Einstürzende Neubauten hoorde je die natuurlijk geregeld, maar daar ontbrak het aan zulke onheilspellend spannende rocknummers. Het beste uit twee werelden en het enige bewijs van wat veelvuldig had kunnen zijn. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//47.jpg | 22. Tori Amos: Professional Widow, Merry Widow Version - live (1996)
(Afkomstig van de EP Hey Jupiter.)
Binnengehaald als dochter van Kate Bush, maar eigenlijk een achternichtje van Patti Smith - ook zo'n ontbrekende naam. Ik vind die Amos doodeng. Een vriend van me put er genoegen uit mij de meest verschrikkelijke foto's van de roodharige toe te sturen. Maar als ze plaatsneemt achter de piano om haar noten te kiezen, dan bezie ik Tori anders. Dan merk ik ook bezorgd dat eeuwige gevecht op tussen liefde geven en tormenteren, dat zo dikwijls van haar gezicht valt af te lezen. Geen makkelijke meid, maar mooi wel mijn dochter. Dat wordt dan het gevoel. Op de EP waarvan deze versie van Professional Widow afkomstig is, hoor je Tori innemend met haar publiek ginnegappen en maakt ze, aanvankelijk, een rationele indruk. Merry Widow is een experiment, iets wat ze een fan beloofd heeft te doen, een - als ik haar goed begrijp - improvisatie op een harmonium. (Bespeeld door haarzelf of die fan? Het roept sowieso direct weer een andere ontbrekende naam op: Nico.) Halverwege het nummer lijkt Tori ineens volledig te vergeten waar ze is en gooit zoveel devotie in haar stem dat ze zich aan het lied, de beperkingen van het menselijk lichaam en de werkelijkheid ontrekt. Mooi is dat je het publiek zich met moeite hoort inhouden, dat mensen heel hard 'fuck' willen roepen, maar het zichzelf, laat staan anderen, niet zouden vergeven daarmee dit moment stuk te maken. Ook thuis blijkt na afloop het kippenvel diepe groeven in de rug te hebben getrokken. Ja, ik wil die coverplaat door Tori, Nico Exhumed & Recovered, live. Alleen zal ze - gelijk Björk - wel altijd te wispelturig blijven om een plaat volledig tot een goed einde te brengen. Waarom moet het toch altijd zo moeilijk? God, wat haat ik je, Tori - kom nu in mijn armen! | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//48.jpg | 23. SPK: In Flagrante Delicto (1986)
(Afkomstig van het album Zamia Lehmanni, Songs of Byzantine Flowers.)
Het mooiste nummer dat Dead Can Dance nooit maakte. Hier dragen we dan ook zwarte gewaden, geen witte. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//49.jpg | 24. Teeth of Lions Rule the Divine: He Who Accepts All That is Offered (Feel Bad Hit of the Winter) (2002)
(Afkomstig van het album Rampton.)
Toen de uitgehongerde negertjes me niets meer deden kwamen de zelfmoordaanslagen te Israël. Daar word je inmiddels ook maar moe van. Het enige wat nu nog tot daden zou kunnen aanzetten is een bloedbad in eigen stad. Menselijke emoties dienen geprikkeld, niet murwgeslagen - dat heeft enkel lethargie tot gevolg. Bij zoiets onschuldigs als muziek zie je dat ook. Je kunt beter met een voorhamer op je tenen geslagen worden dan op je hoofd. Alleen het eerste doet je dansen. Voor een onverstoorbare periferieschuimer als ikzelf is de angst groot om nooit meer op iets te stuiten dat als sterk genoeg schuurpapier de eeltlaag van de emotie afrukt. Gelukkig bewijst een doomgrindband als Teeth of Lions Rule the Divine dat die vrees ongegrond is. Ik kan nog steeds voelen. | | | http://rogerteeling.nl/images/covers//000.gif | | http://rogerteeling.nl/images/covers//50.jpg | 25. Attrition: Dream Sleep (1984)
(Afkomstig van het album The Elephant Table Album, a Compilation of Difficult Music.)
Legendary Pink Dots, Current 93, Coil, SPK, Tuxedomoon, het zijn groepen die allemaal tot dezelfde familie behoren. Het is muziek die donker en duister is, naargeestig en een wettig kind van Throbbing Gristle. Ook Attrition is verwant, met weer zo'n bloedmooi monotoon liedje, lijkbleek en met ingevallen wangen. Sommigen vinden dit de meest onsexy muziek die er bestaat. Dat zijn zij van de andere, rivaliserende zijde van de bloedband, hunnie van Cabaret Voltaire, met hun nazaten, de dansende schande. Want mensen vragen je te kiezen tussen The Beatles of The Rolling Stones en tussen Feyenoord of Ajax, maar waar het werkelijk om gaat in dit leven is of je voor Cabaret Voltaire of Throbbing Gristle bent.© Roger Teeling 2003 Content may be subject to change without notice. ;-) En nu u! ― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 00:07 (twenty-one years ago) |
― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 00:08 (twenty-one years ago) Wow, wat een prachtlijst! In Flagrante Delicto behoort ook tot één van mijn beste nummers. Ik ga nog eens goed nadenken over wat mijn beste nummers zijn (Pinkdots zullen er zeker tussen zitten, maar door wisselende buien wisselen de beste nummers nogal)....hier wel een top 50 (teveel?) van mijn cd's (motivatie, hmm....pistool tegen mijn slaap?) 01.) Joy Division - Unknown Pleasures (1979, Factory)
02.) The God Machine - Scenes From The Second Storey (1993, Fiction)
03.) Nick Drake - Five Leaves Left (1970, Island)
04.) Residents - Stars & Hank Forever (1986, Ralph)
05.) Pixies - Surfer Rosa & Come On Pilgrim (1988, 4ad)
06.) Le Mystère Des Voix Bulgares - Volume 1 (1986, 4ad)
07.) Wire - 154 (1979, EMI)
08.) Iva Bittová - Divná Sle_inka (1991, BMG Ariola)
09.) Dead Can Dance - Within The Realm Of A Dying Sun (1987, 4ad)
10.) Sonic Youth - Evol (1986, SST)
11.) Henryk Górecki - Symphony no. 3 (1992, Elektra Nonesuch)
12.) The Cure - Pornography (1982, Fiction)
13.) Einstürzende Neubauten - Halber Mensch (1985, Some Bizarre)
14.) Portishead - Dummy (1994, Go Beat)
15.) Tuxedomoon - Half Mute (1980, Crammed)
16.) The Ex & Tom Cora - Scrabbling At The Lock (1991, Rec Rec Music)
17.) The Notwist - Shrink (1998, Big Store/Community)
18.) Labradford - Labradford (1996, Kranky)
19.) Nick Cave & The Bad Seeds - Your Funeral...My Trial (1986, LSR/Homestead)
20.) Ennio Morricone - Once Upon A Time In The West (1969, RCA)
21.) Brian Eno & David Byrne - My Life In The Bush Of Ghosts (1981, E.G.)
22.) Nomeansno - Wrong (1989, Alternative Tentacles)
23.) Swans - Children Of God (1987, Product Inc.)
24.) Primus - Frizzle Fry (1990, Caroline)
25.) Nirvana - Nevermind (1991, Geffen)
26.) Coil - Horse Rotorvator (1986, Force & Form)
27.) Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine (1989, TVT)
28.) Ministry - The Mind Is A Terrible Thing To Taste (1989, Sire/Warner)
29.) Tindersticks - Curtains (1997, Quicksilver)
30.) Cocteau Twins - Garlands (1982, 4ad)
31.) The Doors - Waiting For The Sun (1968, Elektra)
32.) Big Black - Songs About Fucking (1987, Touch And Go)
33.) Slint - Spiderland (1991, Touch And Go)
34.) Pavement - Slanted And Enchanted (1992, Big Cat)
35.) Autechre - Amber (1994, Warp)
36.) Naked City - Naked City (1989, Elektra Nonesuch)
37.) Pink Floyd - Ummagumma (1969, EMI)
38.) Godspeed You Black Emperor! - F#a#00 (1998, Kranky)
39.) The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico (1967, MGM)
40.) The Sound – From The Lions Mouth (1981, Renascent)
41.) My Bloody Valentine - Loveless (1991, Creation)
42.) Smog - Wild Love (1995, Drag City)
43.) Madredeus - O Paraíso (1997, EMI)
44.) Talk Talk - Spirit Of Eden (1988, EMI)
45.) Hector Zazou - Sahara Blue (1992, Crammed)
46.) Legendary Pinkdots - The Crushed Velvet Apocalypse (1990, Play It Again Sam)
47.) Dead Kennedys - Fresh Fruit For Rotting Vegetables (1980, Cherry Red)
48.) Butthole Surfers - Psychic, Powerless, Another Mans Sac (1984, Touch And Go)
49.) Low - Secret Name (1999, Kranky/Tugboat)
50.) The Klezmatics & Chava Alberstein - The Well (1998, Xenophile/Green Linnet)
― Jan Willem, Monday, 1 December 2003 00:23 (twenty-one years ago) Songs 1 Massive Attack - Safe From Harm
2 The Smiths - How Soon is Now?
3 The Sugarcubes - Hit
4 Undertones - Teenage Kicks
5 Jane's Addiction - Been Caught Stealing
6 The Stone Roses - She Bangs the Drums
7 The Specials - Gangsters
8 Wedding Present - Kennedy
9 The La's - There She Goes
10 The Go Go's - Our Lips are Sealed
11 Sinéad O'Connor - The Emperor's New Clothes
12 Siouxsie and the Banshees - Happy House
13 Happy Mondays - Step On
14 Pixies - Debaser
15 Mano Negra - King Kong 5
16 Mazzy Star - Fade Into You
17 The Cure - A Forest
18 Primitives - Crash
19 Inspiral Carpets - She Comes in the Fall
20 Galaxie 500 - Don't Let Our Youth Go to Waste
21 The Pogues - Sunnyside of the Street
22 The Charlatans - The Only One I Know
23 Black Grape - Reverend Black Grape
24 Madonna - Borderline
25 Blondie - Atomic Albums komen er misschien morgen aan. ― Carambar, Monday, 1 December 2003 00:29 (twenty-one years ago) ehm filter zelf even de platen eruit die ouder zijn dan 25 jaar... mea culpa! ― Jan Willem, Monday, 1 December 2003 00:30 (twenty-one years ago) Was de laatste memorabele song werkelijk van Black Grape Carambar!? Voorkeuren daargelaten, maar er staat werkelijk niets van na 1997 in je lijst...? ― Der Arnold (Lester Bangs), Monday, 1 December 2003 01:27 (twenty-one years ago) Ik geloof niet in beste 25. Maar wel 25 goeie. Cure - Pornography
Echo & TB - Ocean Rain
Nick Cave &TBS - Let Love In
Suede - Dog Man Star
Japan - Gentlemen take polaroids
Marilyn Manson - Holywood
David Sylvian - Secret of the Beehive
Roxy Music - Avalon
David Bowie - Heroes
Lou Reed - Berlin
Pink Floyd - The Wall
Daft Punk - Discovery
ELO - Out of the blue
Duran Duran - Duran Duran
Smiths - Best...1
Jesus & Mary Chain - Barbed Wire Kisses
David Bowie - Scary Monsters
Iggy & The Stooges - Raw Power
The Ark - In Lust We Trust
The Devils - Dark Circles
Mansun - Six
Earl Brutus - Tonight You Are The Special One
Pulp - His 'n' hers
The Faint - Blank Wave Arcade
Human League - Dare Maar singles / liedjes zijn zoveel interessanter... (excuus: 25+) Elton John - goodbye, yellow brick road
David Sylvian - Waterfront
Phil Collins - Groovy Kind Of Love
Jesus & Mary Chain - Cracked
Earl Brutus - 2nd Class War
Beegees - I started a joke
Nick Cave & TBS - Do You Love me?
Madonna - Get into the groove
Pet Shop Boys - West End Girls
Sex Pistols - Anarchy in the UK
Patrick Juvet - The 'gay' Paris
Donna Summer - i feel love
New Order - Blue Monday
The Smiths - Well, I wonder
Iggy Pop - Funtime
David Bowie - Wild is the wind
Roxy Music - Same Old Scene
Justin Timberlake - Rock Your Body
Suede - Animal Nitrate
Edwyn Collins - A girl like you
ELO - Turns to stone
The Faint - Casual Sex
(Gary) Glitter Band - Angel Face
T-Rex - Children of the revolution
Japan - Methods of Dance
Pulp - do you remember the first time?
Daft Punk - Face To Face
Mansun - Until the next life
Duran Duran - Save A Prayer
Human League - Don't you want me baby?
Fiction Factory - Feels Like Heaven
Pink Floyd - Us And Them
McAlmont & Butler - Bring It Back
Benjamin Diamond - The Rain
Visage - Fade to Grey Oftewel, ik ga mijn radio maar 'ns vastlijmen op Radio 192 of Arrow FM, want dit is niets meer dan een hopeloos "uitzoekbak Bijenkorf"-genre met een enkel uitstapje naar het heden. ― thomas van aalten, Monday, 1 December 2003 01:48 (twenty-one years ago) Albums 1. Talk Talk - Laughing Stock 2. Joy Division - Closer 3. The Smiths - Hatful of hollow 4. Mark Hollis - 5. Nick Cave - From her to eternity (lp) 6. Bob Dylan - Time out of mind 7. The Jon Spencer Blues Explosion - Orange 8. Gun Club - The Las Vegas story 9. Roger Waters - The pros and cons of hitch hiking 10. The Fall - Code: selfish 11. Interpol - Turn on the bright lights 12. Slint - Spiderland 13. PJ Harvey - To bring you my love 14. Arab Strap - Mad for sadness 15. Motörhead - No sleep til Hammersmith 16. Portishead - Dummy 17. Neil Young and Crazy Horse - Ragged Glory 18. The Cure - Pornography 19. Sonic Youth - Daydream nation 20. Screaming trees - Sweet oblivion 21. Sixteen Horsepower - Sackloth 'n' ashes 22. Pulp - This is hardcore 23. Tom Waits - Bone Machine 24. Red Devils - King King 25. R.E.M. - Fables of the reconstruction / reconstruction of the fables Geen toelichting, slechts het volgende:
Sinds kerst 1990 zit me al iets behoorlijk dwars. Toen ontving ik namelijk als presentje de cd 'From her to eternity' van Nick Cave.
Ik leerde deze plaat op lp kennen en heb 'm vervolgens meteen getaped. Nu zijn er op de cd-versie zo maar 2 nummers tussen het 4e en 5e liedje gefrommeld die daar niet passen, ondanks dat ze van dezelfde sessies zijn voor deze plaat. Bovendien is er een overbodige 1987-versie van het titelnummer achteraan geplakt.
Al 13 jaar moet ik mijn cd-speler programmeren om deze liedjes te omzeilen opdat ik de oorspronkelijke plaat te horen krijg zoals deze bedoeld is. Het is wat mij betreft het meest schandelijke voorbeeld van overbodige bonustracks.
Dus:
Voor kerst 2004 wil ik gaarne de geheel geremasterde bonustrackloze '20th anniversary edition' van 'From her to eternity' op mijn verlanglijstje kunnen zetten. Bovendien wil ik dan ook de heruitgaves van 'Miami' en 'The Las Vegas Story' van Gun Club in de kast hebben staan. ― Marcel Verhoeven (Marcel Verhoeven), Monday, 1 December 2003 02:07 (twenty-one years ago) o ja de liedjes nog: Dit is wat meer natte vingerwerk. 1. Motorhead - Ace of spades
2. New Order - Blue Monday
3. Joy Division - Atrocity exhibition
4. The Fall - Paranoia man in cheap shit room
5. Tindersticks - Another night in
6. Portishead - Roads
7. Screaming Trees - Troubled times
8. Mudhoney - Sonic infusion
9. Dead moon - A fix on you
10. Arab Strap - I still miss you
11. Pulp - I Spy
12. Queens of the stone age - A song for the dead
13. The Cure - Figurehead
14. Interpol - Roland
15. Captain Beefheart - Ice cream for crow
16. Gun Club - Give up the sun
17. PJ Harvey- To bring you my love
18. Townes Van Zandt - Marie
19. Sonic Youth - 'Cross the breeze
20. Patti Smith - Dancing barefoot
21. Beth Gibbons - Funny time of year
22. Afghan Whigs - Fountain and fairfax
23. Red Devils - Backstreet crawler
24. Bob Dylan - Love sick
25. The Jon Spencer Blues Explosion - Dang ― Marcel Verhoeven (Marcel Verhoeven), Monday, 1 December 2003 02:22 (twenty-one years ago) Hoe lang doen jullie in godesnaam over zo'n lijst? Als ik het goed zou willen doen zou ik er een maand voor moeten uit trekken! En jullie lepelen dat zo even op? Of hebben jullie al eeuwigheidslijstjes klaarliggen voor het geval dat iemand er naar vraagt? Dat zal het zijn! Nerds! ― Der Arnold (Lester Bangs), Monday, 1 December 2003 05:31 (twenty-one years ago) Geen lijst van 1 tot 25, want dat is haast onmogelijk voor mij. Daarom gewoon de 25 beste albums en liedjes van de afgelopen 25 jaar. Albums: Aphex Twin - Richard D. James Album ('96)
Babes In Toyland - Fontanelle ('92)
Bauer - Can't Stop Singing ('00)
the Beat - I Just Can't Stop It ('80)
Belle & Sebastian - If You're Feeling Sinister ('96)
Buzzcocks - Another Music In A Different Kitchen ('78)
Chavez - Ride The Fader ('96)
dEUS - In A Bar Under The Sea ('96)
DJ Shadow - Endtroducing ('96)
Godspeed You Black Emperor! - Lift yr. Skinny Fists.. ('00)
the Human League - Travelogue ('80)
the Jam - Sound Affects ('80)
Joy Division - Closer ('80)
Magazine - Real Life ('78)
the Nits - Work ('81)
Gary Numan - Replicas ('79)
Pere Ubu - Dub Housing ('78)
Radiohead - Kid A ('00)
R.E.M. - Document ('87)
Sigur Rós - ( ) ('02)
the Smiths - Meat Is Murder ('85)
Sonic Youth - Sister ('87)
This Mortal Coil - It'll End In Tears ('84)
Wire - 154 ('79)
Zoppo - Belgian Style Pop ('99) Liedjes: the B 52's - Rock Lobster ('79)
Belle & Sebastian - Legal Man ('00)
the Breeders - Divine Hammer ('93)
Bright Eyes - Lover I Don't Have To Love ('02)
the Cure - A Forest ('80)
Depeche Mode - Blasphemous Rumours ('84)
Dinosaur Jr. - Freak Scene ('88)
the Essex Green - Primrose ('99)
Generation X - Ready Steady Go ('78)
Grandaddy - Miner At The Dial-A-View ('00)
the Housemartins - Happy Hour ('86)
the Jam - Town Called Malice ('82)
Joy Division - Love Will Tear Us Apart ('80)
Kraftwerk - Numbers ('81)
Pere Ubu - Caligari's Mirror ('78)
the Pixies - Debaser ('89)
Radiohead - The National Anthem ('00)
the Smiths - This Charming Man ('84)
Sonic Youth - Teen Age Riot ('88)
Talk Talk - Such A Shame ('84)
Talking Heads - Animals ('79)
Tom Tom Club - Wordy Rappinghood ('82)
Tom Waits - Underground ('82)
the Undertones - Teenage Kicks ('79)
XTC - Senses Working Overtime ('82) Kan er mee door dacht ik zo! ― Stephan Schipper (Stephan Schipper), Monday, 1 December 2003 05:36 (twenty-one years ago) Hoe lang doen jullie in godesnaam over zo'n lijst?Volgens mij had iedereen een half jaar om zo'n lijst samen te stellen.. ― Stephan Schipper (Stephan Schipper), Monday, 1 December 2003 05:48 (twenty-one years ago)
Het speelde inderdaad al een tijdje, Arnold. Maar we zien je graag over een maand terug met jouw favorieten hoor. Kom maar op ermee. ― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 07:14 (twenty-one years ago) En houd die tijden een beetje in de gaten mensen. Platen/liedjes mogen niet van voor 1 december 1979 zijn! (Die komen vast ook nog wel eens aan bod in de toekomst.) ― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 07:15 (twenty-one years ago) pffffffiieeew ouwe lullen! ;) ― Rizz (Rizz), Monday, 1 December 2003 08:21 (twenty-one years ago) 25 liedjes ...veel te weinig... 25 top albums in mijn kastje in willekeurige volgorde (ook hier opvallen veel uit de eerste helft van de afgelopen 25 jaar....: 1 Stranglers - The Raven
2 Joy Division - Unknown Pleasures
3 Cure - Seventeen Seconds
4 Radiohead - The Bends
5 Belly - King
6 Bob Mould - Workbook
7 Grant Hart - Intolerance
8 Husker Du - New Day Rising
9 Suicidal Tendencies - S.T.
10 TSOL - Dance With Me
11 Stranglers - (the gospel according to) the Meninblack
12 Cure - Pornography
13 Penelope Housten - Cut You
14 Specials - Specials
15 Lemonheads - Lick
16 REM - New Adventures in HiFi
17 Bad Religion - Suffer
18 Husker DU - Warehouse (Songs and Stories)
19 White Stripes - Elephant
20 Ivy Green - Moonraised
21 Minutemen - 3 Way Tie
22 Radiohead - OK Computer
23 Siouxsie & the Banshees - Kaleidoscope
24 Interpol - Turn on the Bright Lights
25 Shonen Knife - Rock Animals
― vonx, Monday, 1 December 2003 08:48 (twenty-one years ago) Platen/liedjes mogen niet van voor 1 december 1979 zijn! 2003-25=.. 25 Shonen Knife - Rock Animals Ken je eigenlijk andere platen van de band? Ik heb deze en een oudere en hierop ontbreekt zo'n beetje alles wat leuk is aan de band (ik meen zelfs dat dat de commus oppinio was, voor wat dat waard is). Mijn lijstje komt vast nog wel een keer. Ooit.. ― Martijn Grooten (martijng), Monday, 1 December 2003 08:59 (twenty-one years ago)
25 Shonen Knife - Rock Animals Ken je eigenlijk andere platen van de band? Ha! Ik heb alles van Shonen Knife incl Japans spul wat hier nooit is uitgebracht etc. Rock Animals is misschien wel de commercieelste maar ook de meest complete en veelzijdige plaat van Shonen Knife. Al was het alleen maar om nummers als het heerlijke meezingertje Concrete Animals, de gitaartjes in Butterfly Boy en de heerlijke kitsch-ballad Music Square. Aan de commus oppinio heb ik in de regel schijt. ― vonx, Monday, 1 December 2003 09:21 (twenty-one years ago)
Aan de commus oppinio heb ik in de regel schijt.Dat is inderdaad verstandig (maar wat doet Joy Division dan in je lijstje ;-p ) al is het maar omdat het hier vrijwel zeker verkeerd geschreven staat. :)
Ik geeft je je Shonen Knife-cledibility weel telug. :) ― Martijn Grooten (martijng), Monday, 1 December 2003 09:24 (twenty-one years ago)
Nou vooruit dan, na enige introspectie kwam ik tot dit lijstje: 1. Bad Religion – Against The Grain
2. Calexico – The Black Light
3. Nick Cave & the Bad Seeds – The Boatman’s Call
4. Counting Crows – August And Everything After
5. The Cure – Faith
6. Dag Nasty – Field day
7. Fugazi – 13 Songs
8. Guided by Voices – Alien Lanes
9. James Hall – Pleasure Club
10. Kobus gaat naar Appelscha – Kobus
11. Motorpschycho – Timothy’s Monster
12. Motorpsycho – Trust Us
13. Moss Icon – Silver Bearing
14. New Order – Low Life
15. Nomeansno – Wrong
16. Pavement – Crooked Rain Crooked Rain
17. Pixies – Surfer Rosa
18. REM – Lifes Rich Pageant
19. Rollinsband – Do It
20. The Sound – From The Lions Mouth
21. The Smiths – Meat Is Murder
22. Sunny Day Real Estate – Diary
23. Three Mile Pilot – The Chief Assassin To The Sinister
24. Victims Family – White Bread Blues
25. Weezer – The Blue Album En dit zijn de 25 losse liedjes waar ik blij van wordt: 1. Afghan Wigs – Retarded
2. All – Scary Sad
3. Calexico – The Black Light
4. Counting Crows – Round Here
5. Dinosaur Jr. - Freak Scene
6. Fugazi – Waiting Room
7. Girls Against Boys – Learned It
8. Husker Du – Find Me
9. Johan – Day Is Done
10. Don Maclean – American Pie
11. Motorpsycho – The Golden Core
12. Motorpsycho – Vortex Surfer
13. Mudhoney- Hate The Police
14. New Order - Subculture
15. Lemonheads – Style
16. Nirvana – Smells Like Teen Spirit
17. Nomeansno – Dad
18. Pavement – Summerbabe
19. Quicksand – Fazer
20. Replacements – I Will Dare
21. Rocket from the Crypt – Basturds
22. Sisters of Mercy – Marian
23. Sloan - Underwhelmed
24. Victims Family – Caged Bird
25. Weezer – Only In Dreams Hmm, schokkend weinig van eigen bodem zag ik. ― pien (pien), Monday, 1 December 2003 09:28 (twenty-one years ago) argh -> "waar ik blij van wordt" dan is je blijdschap snel over ― pien (pien), Monday, 1 December 2003 09:32 (twenty-one years ago) communis opinio. Later [hoest rochel bonk bonk] mijn lijstje. ― Vasquesz, Monday, 1 December 2003 09:46 (twenty-one years ago) Vijfentwintig jaar in een lijst van vijfentwintig, wat een opgave... Ik heb in mijn wanhoop de één plaat per groep/artiest-suggestie overgenomen, behalve natuurlijk bij Radiohead, want hoe kun je kiezen tussen hun twee gezichten? Verder hanteerde ik bij mijn voorselectie de onverbiddelijke eis dat platen helemaal zwakkeplekloos goed moesten zijn – daarom geen Beck, John Cale, Elvis Costello, Gavin Friday, P.J. Harvey, Magazine, Nine Inch Nails, Wilco of Tom Verlaine (om stiekem toch nog een paar favorieten te noemen). Historisch belang, artistieke waarde, me reet – dierbaarheid was het criterium. 1) Steve Earle – Transcendental Blues
2) Jane’s Addiction – Ritual de lo Habitual
3) Radiohead – Amnesiac
4) Radiohead – OK Computer
5) the Eels – Electroshock Blues
6) Kevin Coyne – Bursting Bubbles (boven Cave, omdat Coyne geen moord en doodslag nodig heeft om de diepste diepten te verkennen)
7) Nick Cave & the Bad Seeds – Tender Prey
8) Tom Waits – Raindogs
9) Peter Hammill – A Black Box (niks Dylan, dít is de poëet van de popmuziek)
10) the Cure – Faith
11) Tuxedomoon – Halfmute
12) David Bowie – Black Tie White Noise
13) Tom Petty – Wildflowers (dé meezingplaat van de late 20e eeuw)
14) the Smiths – Hatful of Hollow
15) Frank Zappa – Joe’s Garage, acts 1-3
16) Camper van Beethoven – Our Beloved Revolutionary Sweetheart
17) the Birthday Party – Prayers on Fire
18) Fred Frith – Gravity (nét iets speelser nog dan Speechless)
19) Barkmarket – Gimmick (ongebreidelde energie, en geen nootje verkeerd)
20) Brian Eno – On Land (dit is geen ambient meer, dit is verstilling)
21) John Foxx – Metamatic (de enige levendblijvende synthipop)
23) David Sylvian – Secrets of the Beehive
24) the Orb – Adventures Beyond the Ultraworld
25) Lou Reed – Magic and Loss (niks Berlin, déze is pas aangrijpend)
26) PIL – Flowers of Romance Een lijst met beste nummers? Sorry mensen, maar dan help ik mezelf het gesticht in. Als alternatief mijn ‘slenterlijst 78-03’ – nummers die spontaan bij me opkomen als ik door de stad slenter, op volgorde van de geschatte frequentie waarmee ze zich manifesteren. Hieronder spreekt dus puur mijn onderbewuste. Hoe subjectief wou je ’t hebben? 1) Then She Did… van Jane’s Addiction (Ritual de lo Habitual)
2) The Tourist van Radiohead (OK Computer)
3) The World is Full of Fools van Kevin Coyne (Millionaires & Teddybears)
4) Taneytown van Steve Earle (El Corazon)
5) Papa Won’t Leave You Henry van Nick Cave & the Bad Seeds (Henry’s Dream)
6) It’s Kinda Funny van Josef K (The Only Fun in Town)
7) Leather van Golden Earring (Grab it for a Second)
8) Paper House van the Associates (The Affectionate Punch)
9) Morning Bell van Radiohead (Kid A)
10) Jägermeister Pie van Beck (Stereopathic Soul Manure)
11) Watching Alice van Nick Cave & the Bad Seeds (Tender Prey)
12) What Difference Does it Make? van the Smiths (Hatful of Hollow)
13) Billy Austin van Steve Earle (The Hard Way)
14) Teenage Lust van the Jesus & Mary Chain (Honey’s Dead)
15) Something Big van Tom Petty & the Heartbreakers (Hard Promises)
16) Doreen van Frank Zappa (You Are What You Is)
17) Low van Cracker (Kerosene Hat)
18) Blow Away van George Harrison (George Harrison)
19) Skid Row van Herman Brood & His Wild Romance (Shpritsz)
20) The Mercy Seat van Nick Cave & the Bad Seeds (Tender Prey)
21) Strange Times in Casablanca van John Cale (Honi Soit)
23) Tramp the Dirt Down van Elvis Costello (Spike)
24) The Boy Who Never Cried van Steve Earle (Transcendental Blues)
25) Low Budget van the Kinks (idem)
― Peter Abelsen (Peter Abelsen), Monday, 1 December 2003 10:45 (twenty-one years ago) O ja, bij deze het formele verzoek aan Vasquez om (als toegezegd) uit dit alles één suprasubjectivistische totaallijst te maken en te publiceren. Fijne jaarwisseling, jongen! ― Peter Abelsen (Peter Abelsen), Monday, 1 December 2003 11:11 (twenty-one years ago) ff de albums, liedjes nog bezig 1 The Pixies - Bossanova
2 The Serenes - barefoot and pregnant
3 Daryll-Ann - weeps
4 The Streets - Original pirate material
5 Royksopp - Melody AM
6 Smashing Pumpkins - Siamese Dream
7 The Pernice Brothers - Overcome by happiness
8 Sonic Youth - Goo
9 Tricky - Maxinguaye
10 Bettie Serveert - Palomine
11 The Pixies - Surfer Rosa
12 The jayhawks - Hollywood Town Hall
13 The Furtips - When my baby smiles i go to rio
14 The Smiths - the queen is dead
15 Beasty Boys - Pauls boutique
16 Badly Drawn Boy - Hour of the Bewilderbeast
17 De Artsen - Conny waves with a shell
18 Keith Green - his ministry years
19 Queens of the stoneage - Rated R
20 Elliot Smith - Either Or
21 Moloko - Statues
22 Oasis - Definitely Maybe
23 Massive Attack - protection
24 The Strokes - Is this it?
25 Motorpsycho - demon box ― Johannez (JeanduBanc), Monday, 1 December 2003 11:19 (twenty-one years ago) top 25 albums 01. talk talk - laughing stock (1991) 02. metallica - ride the lightning (1984) 03. godspeed you black emperor! - slow riot for new zero kanada (1999) 04. tool - ænima (1996) 05. the god machine - one last laugh in a place of dying (1994) 06. david sylvian - secrets of the beehive (1987) 07. henryk górecki - symphony no. 3 'symphony of sorrowful songs' (1999) 08. slayer - reign in blood (1986) 09. aphex twin - selected ambient works 2 (1994) 10. motorpsycho - timothy's monster (1994) 11. slint - spiderland (1991) 12. photek - modus operandi (1997) 13. teeth of lions rule the divine - rampton (2002) 14. suicidal tendencies - how will i laugh tomorrow when i can't even smile today (1988) 15. jane's addiction - ritual de lo habitual (1990) 16. mark hollis - mark hollis (1998) 17. biosphere - substrata (1997) 18. paradise lost - gothic (1991) 19. orbital - insides (1996) 20. barkmarket - gimmick (1993) 21. voivod - nothingface (1989) 22. dead can dance - into the labyrinth (1993) 23. temple of the dog - temple of the dog (1991) 24. death - leprosy (1988) 25. karma to burn - karma to burn (1997)
top 25 liedjes
01. motorpsycho - the golden core
02. talk talk - new grass
03. the god machine - it's all over
04. teeth of lions rule the divine - he who accepts all that is offered
05. air - all i need
06. godspeed you black emperor! - moya
07. mark hollis - inside looking out
08. squarepusher - beep street
09. radiohead - pyramid song
10. metallica - fade to black
11. sophia - i can't believe the things i can't believe
12. david sylvian - september
13. julie doiron - these walls
14. khanate - no joy
15. dead can dance - the host of seraphim
16. jane's addiction - ...then she did
17. soundgarden - jesus christ pose
18. rush - tom sawyer
19. photek - the hidden camera
20. danzig - let it be captured
21. jeff buckley - dream brother
22. paradise lost - gothic
23. last crack - energy mind
24. set fire to flames - steal compass / drive north / dissapear
25. king crimson - frame by frame
― bas (bas), Monday, 1 December 2003 11:32 (twenty-one years ago) sjees, bijna iedereen heeft wel the cure. Komen we dan allemaaaal linea recta uit de provinciale jeugdsoos met dartsavonden en drank- en rookvrije dansfestijnen of heeft the Cure echt goeie dingen gedaan? ― thomas van aalten, Monday, 1 December 2003 11:34 (twenty-one years ago) the B 52's - Rock Lobster ('79)Shit, dat was ik dus vergeten. ― Carambar, Monday, 1 December 2003 11:36 (twenty-one years ago)
Over goeie dingen gesproken, Thomas. Hoe kun je Dare van Human League nu in je top 25 hebben? Om over Us & Them maar te zwijgen... Leg uit! ― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 11:37 (twenty-one years ago) "over the cure" ik heb niet zozeer de allerbeste nummers en albums gekozen als wel de nummers en albums die voor mij op de een of andere manier belangrijk zijn geweest. ik heb vooral gelet op hoe gehavend de hoes eruit ziet, dat zegt voor mij genoeg. nu is dat criterium niet helemaal representatief sinds een van mijn katten mijn lp's als krabpaal heeft gebruikt. trouwens, ik zie dat ik de helft vergeten ben. bij elke lijstje dat ik voorbij zie komen denk ik 'shit, natuurlijk, die had er ook bij gemoeten". ― pien (pien), Monday, 1 December 2003 11:49 (twenty-one years ago) Komen we dan allemaaaal linea recta uit de provinciale jeugdsoos met dartsavonden en drank- en rookvrije dansfestijnen of heeft the Cure echt goeie dingen gedaan? bij ons in de provincie werd er aardig wat gedronken en werden er halfzachte jointjes gerookt bij the cure... :-) en ja, ze hebben echt goeie dingen gedaan! ― vonx, Monday, 1 December 2003 12:11 (twenty-one years ago)
Al twee keer 'Laughing Stock' op 1 in een lijst. Deze gaat dus fier aan kop :-) ― Marcel Verhoeven (Marcel Verhoeven), Monday, 1 December 2003 13:01 (twenty-one years ago) ok, ok, het project....ik had de connectie tussen de twee even niet gelegd....tot in februari 2004 dan maar.... ― Der Arnold (Lester Bangs), Monday, 1 December 2003 13:24 (twenty-one years ago) Frappant hoor die niet heel erg voor de hand liggende liedjes die je zelf ook hebt (Well I wonder van Smiths en I will dare van replacements). Maar ik ben net op de helft... ― Olaf K., Monday, 1 December 2003 13:47 (twenty-one years ago) 35007 - Liquid At the Drive In - Relationship of Command Masters of Reality - De eerste Slayer - South of Heaven Ween - Quebec QOTSA - QOTSA Kyuss - Blues for the Red Sun Karma to Burn - Karma to Burn The Dandy Warhols - ...The Dandy Warhols come down Ministry - Psalm 69 Slobberbone - Barrel Chested Prong - Cleansing Fu Manchu - Go for it Live Iron Maiden - Number of the Beast Metallica - Master of Puppets Mercury Rev - All is dream Brant Bjork - Jalamanta Normaal - Oerend Hard Pestilence - Consvming Impvlse The Tragically Hip - Phantom Power Faith No More - Introduce Yourself Turbonegro - Ass Cobra Monster Magnet - Dopes to Infinity Foo Fighters - There is nothing left to lose Massive Attack - Mezzanine Uit de losse pols, dat wel.
Liedjes? Pfoei, daar begin ik niet eens aan!
― wolge, Monday, 1 December 2003 14:07 (twenty-one years ago) En een motivatie? ― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 14:09 (twenty-one years ago) Als ik hieraan ga beginnen krijgt niemand in mijn familie een sinterklaassurprise dit jaar. ― Ludo (Ludo), Monday, 1 December 2003 14:25 (twenty-one years ago) what about een lijstje met allemaal droomplaten...!! ― Rizz (Rizz), Monday, 1 December 2003 14:30 (twenty-one years ago) Begrijp me niet verkeerd, ik vind het leuk dat iedereen hier z'n lijstje komt posten, maar wat me vooral boeit is het waarom van een bepaalde plaat. Wat spreekt je aan in dat ogenschijnlijk volstrekt willekeurig gekozen en totaal onbekende liedje van net die ene plaat? Neem er de tijd voor, zou ik zeggen. ― Roger Teeling (Roger Teeling), Monday, 1 December 2003 14:36 (twenty-one years ago) Komt ie. 1 Modern Life is Rubbish Blur 1993
2 The Stone Roses Stone Roses 1989
3 Bizarro Wedding Present 1989
4 London Calling Clash 1979
5 The Trouble Tree Freedy Johnston 1991
6 Doolittle Pixies 1988
7 Today Galaxie 500 1988
8 Paul's Boutique Beastie Boys 1989
9 Candy Apple Grey Husker Du 1986
10 C'mon Kids Boo Radleys 1996
11 69 Love Songs Magnetic Fields 2000
12 Blue Lines Massive Attack 1991
13 Body Exit Mind New Fast Automatic Daffodils 1992
14 Technique New Order 1989
15 The Queen is Dead Smiths 1986
16 Songs from Northern Britain Teenage Fanclub 1997
17 Fuzzy Logic Super Furry Animals 1996
18 Twice Removed Sloan 1994
19 Gentlemen Afghan Whigs 1993
20 The Undertones Undertones 1979
21 It's a Shame about Ray Lemonheads 1992
22 Loveless My Bloody Valentine 1991
23 Psychocandy Jesus and Mary Chain 1987
24 Murmur REM 1983
25 Dirty Sonic Youth 1992 Motivatie en single/song-lijstje volgen... ― Vasquesz, Monday, 1 December 2003 14:37 (twenty-one years ago) gaat nog volgen roger, moest eerst een interview uitwerken. ― bas (bas), Monday, 1 December 2003 14:42 (twenty-one years ago) Ik vermoed dat Roger op dit moment gek wordt van het chaotische "in stukken"-gepost... ― Olaf K., Monday, 1 December 2003 14:45 (twenty-one years ago) ik ga straks ook een eens mn best doen....gaat wel een hoop tijd in zitten....en mijn lijstje kan volgende week al weer achterhaald zijn ― Rizz (Rizz), Monday, 1 December 2003 14:47 (twenty-one years ago) Criteria: Ga als een razende langs je platenkasten, krabbel wat op papier en maak die lijst maar gewoon, zo snel mogelijk want anders ga je wikken, wegen, heroverwegen, nog eens nadenken, wisselen, nog méér kandidaten verzamelen, platen luisteren en daar weer van genieten waardoor die er óók nog in moeten, en 25 is in deze wereld nu eenmaal maar 25 dus meer kunnen het echt niet worden... haal even diep adem en probeer het nog een keer, nu moet het echt uit zijn met dat gepieker en die eindeloze abstracties, dus dit wordt hem gewoon. Fuck it. 1. My Bloody Valentine – Loveless Loveless is het begin en einde van alles, het overstijgt het leven en is eigenlijk niet te bevatten in één enkel mensenleven. Stiekem al voor de big bang opgenomen, en uit betrouwbare bron weet ik dat enkel deze plaat - een afgesleten vinylversie - de aanstaande Apocalyps zal overleven.
Loveless is mijn oorzaak en gevolg, mijn liefde angst hoop frustratie euforie bescheidenheid grootsheid schaamte en trots, de grootste muzikale bouwsteen aanwezig in mijn lichaam en ziel. Je mag alle cd’s en platen van Loveless vernietigen, verbannen... zinloos, je krijgt me er niet onder. Ik kan eeuwen overleven zonder er naar te luisteren. Elke noot, elke zucht, elke nanoseconde is voor eeuwig opgeslagen in mijn bloedbanen waar Loveless eindeloos stroomt. 2. Stars Of The Lid – The Tired Sounds Of... Waar Loveless de sterfelijkheid trotseert en oneindig zal worden, daar is The Tired Sounds Of… het geluid ván die onsterfelijkheid, van de oorsprong. Het geluid van de evolutie van de wereld die toevallig de mijne is, onmisbaar als water. Ik had Stars Of The Lid nodig om me het geluid van zowel de baarmoeder als het graf te laten ervaren. Als je The Tired Sounds Of... voelt en begrijpt hoef je niet meer bang te zijn voor de dood. En ook niet voor je geboorte. 3. Daft Punk – Homework Ordo ab Chao. Een monumentale fragmentatiebom, die bestaat uit duizenden scherfjes, doornen en bloembladen, erotische technologie en technologische erotiek, die aanzet tot een van ’s werelds meest oude rituelen: de dans. Nooit tevoren beleefde ik de sensatie van het leven zo als met Homework. Homework is de eerste plaat in deze top 25 die een broertje dood heeft aan de dood. 04 The Magnetic Fields – 69 Love Songs
05 Joy Division – Unknown Pleasures 06 Belle & Sebastian - Tigermilk
07 Hood – Rustic Houses Forlorn Valleys
08 Fennesz – Endless Summer
09 Tortoise – Millions Now Living Will Never Die
10 Spiritualized – Ladies & Gentlemen We’re Floating In Space 11 Smashing Pumpkins – Siamese Dreams
12 The Cure - Disintegration
13 Arvo Pärt – Alina
14 Mark Hollis – Mark Hollis
15 Kings of Convenience – Quiet Is The New Loud 16 Elliott Smith – XO
17 Tarentel – From Bone To Satellite
18 Galaxie 500 – This Is Our Music
19 Olivia Tremor Control – Dusk At Cubist Castle
20 Nine Inch Nails – The Downward Spiral 21 Autechre – Incunabula
22 dEUS – Worst Case Scenario
23 Third Eye Foundation – Little Lost Soul
24 Zoppo – Les Aumonts
25 Kronos Quartet – Black Angels Bjork, Michael Nyman, GYBE, Eno/Byrne, Metalheadz, Clicks ‘n Cuts, The Microphones, Jim O’Rourke, Matthew Herbert, al die anderen... I hang my head in shame...
― Gerard (Gerard), Monday, 1 December 2003 15:14 (twenty-one years ago) 13. Moss Icon – Silver Bearing Plien, jij bent de allereerste persoon die deze elpee ook op waarde weet te schatten. Curieus. Heb je die toevallig ook in het punkplatenzaakje te Eindhoven gekocht? Kom, hoe heette dat ook al weer. Burgers? ― Jaïr (jair), Monday, 1 December 2003 15:20 (twenty-one years ago) Nou vooruit dan maar weer.... 01. Eels - Electro-Shock Blues
02. Radiohead - Kid A
03. dEUS - The Ideal Crash
04. The Flaming Lips - The Soft Bulletin
05. My Bloody Valentine - Loveless
06. Bonnie 'Prince' Billy - I See a Darkness
07. Radiohead - OK Computer
08. Belle & Sebastian - If You're Feeling "Sinister"
09. Cocteau Twins - Heaven Or Las Vegas
10. Gorki - Ik Ben Aanwezig
11. Grandaddy - Under the Western Freeway
12. Sparklehorse - Good Morning Spider
13. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane, Over the Sea
14. The Dismemberment Plan - Emergency & I
15. Belle & Sebastian - "Tigermilk"
16. The Beatles - Abbey Road
17. Björk - Homogenic
18. DJ Shadow - Entroducing
19. Aphex Twin - Richard D. James Album
20. Wilco - Yankee Hotel Foxtrot
21. Bauer - Can't Stop Singing
22. Dizzee Rascal - Boy In Da Corner
23. Gorki - Eindelijk Vakantie!
24. Björk - Post
25. dEUS - In a Bar, Under the Sea en de liedjes: 01. Eels - Climbing to the Moon
02. Radiohead - Paranoid Android
03. The Flaming Lips - Race For The Prize
04. Grandaddy - Laughing Stock
05. Gorky - Mia
06. Bonnie 'Prince' Billy - Nomadic Revery (All Around)
07. dEUS - Instant Street
08. Cocteau Twins - Heaven Or Las Vegas
09. Radiohead - Street Spirit (Fade Out)
10. Sparklehorse - Sunshine
11. Belle & Sebastian - The State I Am In
12. My Bloody Valentine - Soon
13. Sparklehorse - Maria's Little Elbows
14. dEUS - Hotellounge (Be The Death Of Me)
15. Gorki - Mijn Dierbare Vijand
16. Bonnie 'Prince' Billy - A Minor Place
17. The Beatles - Penny Lane
18. Radiohead - Idioteque
19. Gorki - Ik Ben Aanwezig
20. The Flaming Lips - Feeling Yourself Disintergrate ― Hay, Monday, 1 December 2003 17:14 (twenty-one years ago) Jaïr: 13. Moss Icon – Silver Bearing Plien, jij bent de allereerste persoon die deze elpee ook op waarde weet te schatten. Curieus. Heb je die toevallig ook in het punkplatenzaakje te Eindhoven gekocht? Kom, hoe heette dat ook al weer. Burgers? nee. als ik me niet vergis heb ik die toendertijd rechtstreeks besteld in de VS. deze LP is een van de redenen dat ik een nieuwe pick-up wil! ― pien (pien), Monday, 1 December 2003 17:29 (twenty-one years ago) mijn MellieNou begrijp ik de voorliefde voor muziek met Middeleeuwse aspekten ;)) ― Jan Willem, Wednesday, 3 December 2003 12:02 (twenty-one years ago)
Het was ook te mooi om waar te zijn ;-( ;-)) ― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 3 December 2003 12:09 (twenty-one years ago) Opvallend veel Talk Talk ook in de lijsten. Die band heeft toch indruk achtergelaten. Maar wie legt mij nou eens uit wat Jeff Buckley zo bijzonder maakt. Tevens C93-contrastelling: er zijn geen vrouwen die niet van Jeff Buckley houden. ― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 3 December 2003 12:10 (twenty-one years ago) zucht... ― Hotel Lives (Hotel Lives), Wednesday, 3 December 2003 13:01 (twenty-one years ago) "Opvallend veel Talk Talk in de lijsten"... ja, merkwaardige indruk laat dat alsnog achter. Dat was toen al een vreselijke band, en nu nog. Verder zag ik ook al ergens een of andere gek Phil Collins in z'n lijstje zetten. Verder munten veel van de lijstjes uit in de aanwezigheid van een hoog gehalte zemelmuziek. Zal wel erg subjectivistisch wezen, maar ik word er niet erg vrolijk van. ― jos (jos), Wednesday, 3 December 2003 13:03 (twenty-one years ago) Zemelmuziek... noem zo eens wat namen? ― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 3 December 2003 13:07 (twenty-one years ago) Current 93? ;) ― Martijn ter Haar (wmterhaar), Wednesday, 3 December 2003 13:23 (twenty-one years ago) Tibet is zeker een zemelaar, dat ben ik volmondig met je eens. ― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 3 December 2003 13:26 (twenty-one years ago) "MET EEN MAXIMUM VAN 1 PER ARTIEST/GROEP!" Nou wordt-ie mooi.
Er zijn helemaal geen 25 verschillende artiesten/groepen die in de laatste 25 jaar een plaat hebben gemaakt die goed genoeg is om op een lijstje te zetten! :-) Mag ik P-Funk wel onder verschillende namen neerzetten? En telt The Time als Prince? En 0->? Damn hoe heb ik de What Time Is It? van mijn lijstje kunnen laten? Ik haak af, het is te moeilijk! ― timmyhectic (timmyhectic), Wednesday, 3 December 2003 13:41 (twenty-one years ago) Tevens C93-contrastelling: er zijn geen vrouwen die niet van Jeff Buckley houden.Oh jawel hoor... zonet nog... 'mag dat gejodel in die strakke broek uit?' Nu staat Permission to land op. ― Mic B (Mic B), Wednesday, 3 December 2003 15:29 (twenty-one years ago)
Permission to land... Mic B, dat is toch net zo goed gejodel in een strakke broek?! ;-) ― Gerard (Gerard), Wednesday, 3 December 2003 15:59 (twenty-one years ago) (en als je het ook wilt proberen, maar niet zo handig bent met html, probeer het eerst even hier, anders wordt het zo'n zootje...) ― Martijn Grooten (martijng), Wednesday, 3 December 2003 16:59 (twenty-one years ago) ik kies de nog makkelijkere uitweg. Klik even http://www.groovyfunkyjazzy.com en dan op 'friends of vice'. DIY-slideshow! ― Hotel Lives (Hotel Lives), Wednesday, 3 December 2003 17:33 (twenty-one years ago) Op mijn verlanglijstje staan nog tientallen albums die ook briljant moeten zijn. Maar vanwege een chronisch geldgebrek lukt het me al jaren niet om dat lijstje korter te maken (integendeel, het wordt steeds langer). Misschien toch maar eens vast werk gaan zoeken. Daarom, in plaats van een album Top 25, presenteert Serge "ScareCrow" Cornelisse hier zijn Top 10: 1) Faith No More (1992) Angel Dust
Volgens sommigen is de echte Paul McCartney dood. Mike Patton is ergens tussen de albums The Real Thing en Angel Dust gestorven. Op The Real Thing had zijn stem een zeikerig, schel toontje. Op Angel Dust doet een zanger mee die zich ook Mike Patton noemt, maar een compleet andere stem heeft. Hij croont, rochelt, schreeuwt, hikt en zingt. De productie is kraakhelder, maar toch hangt er een beklemmende sluier overheen. Alsof ik in een groene weide lig in het Land Der Zonneschijn, terwijl ondertussen een kraanvogel met zijn lange puntige snavel in mijn darmen aan het wroeten is. Kutbeesten. Het album op zijn zachts gezegd gevarieerd (ik wil per se het woord eclectisch vermijden, oeps). Nadat alle registers van het kerkorgel in Jizzlobber weer dichtgeduwd zijn, is er de weldadige rust van het kabbelende Midnight Cowboy. Op de tweede persing van het album is de hitsingle Easy toegevoegd. Niet alleen is dat baggernummer tandglazuurbrekend zoet, het verpest ook de balans van het Angel Dust album. 2) Ministry (1991) Psalm 69
In de herfst van 1992 zat ik in de trein naar Amsterdam. Oud-klasgenoot JR stapte in en droeg een walkman (zo'n ding waar je een cassettebandje in doet). Mijn eerste vraag aan mensen met een walkman is altijd naar welke muziek ze luisteren. JR zat al jaren in de metal, terwijl ik nog jong en onbedorven was. Hij overhandigde zijn koptelefoon en ik hoorde soldaten marcheren, machines pompen, sirenes loeien, gitaren hakken en een vent schreeuwen terwijl hij met zijn kop in een emmer water zit. JR vertelde dat dit Ministry was. Ik vergat de naam weer, maar werd in mijn dromen nog een half jaar lang geteisterd door machinaal beukende ritmes. Toen ik JR weer tegenkwam, vroeg ik hem nogmaals naar de naam van dit tuig. Sindsdien zit ik zwaar in de industriële metal en is Al Jourgensen mijn grote held. Ik draag hoeden, leren handschoenen zonder vingertoppen, zwarte zonnebrillen en spaar nog steeds voor die lange leren jas. In mijn vermomming als ScareCrow heb ik visioenen van platgebrande steden. Langs de weg liggen ontzielde lichamen. Het is vijf uur in de ochtend en de opkomende zon probeert tevergeefs de rookwolken te penetreren In mijn zwarte outfit loop ik de verwoeste stad binnen en bekijk grijnzend het werk dat ik gisteren heb aangericht. 3) Duran Duran (1981) Duran Duran
Duran Duran is voor velen ongeveer het ergste wat de jaren '80 heeft voortgebracht. Gespuis met warrig haar en stinkende kleding haalt nu eenmaal snel zijn neus op voor mensen die er wel fatsoenlijk uit willen zien. Voor het gemak vergeet het gespuis (ik hoor daar ook bij) dat het met zijn zwarte outfit zichzelf ook in een hokje duwt. Simon Le Bon klinkt alsof hij de teksten in de badkamer heeft ingezongen (waarschijnlijk tijdens het bijpunten van zijn haren). De gitaarlijnen zijn weinig schokkend en de klanktapijten van Nick Rhodes pogen een sinistere sfeer creëren. Toch grijpt het allemaal in elkaar. Het is wave-muziek gemaakt door mensen zonder spookjes in hun hoofden. Het is niet zo pathetisch of arrogant als andere wavebandjes die wel de goedkeuringsstempel dragen van het Verenigd Gespuis. Vreemd eigenlijk dat dit soort muziek toentertijd gewoon bovenin de hitlijsten stond. Binnenkort gaat Duran Duran weer op wereldtournee. Ik sta dan in mijn Ministry-shirtje vooraan, tussen de soppende huisvrouwen en gillende relnichten. 4) Coil (2000) Musick To Play In The Dark 2
Van industrial naar avant-garde is een niet zo grote stap. Dus dat ik via Ministry uiteindelijk in de echte Duisternis zou verdwalen was slechts een kwestie van tijd. Ik sla geen uitzending van X-rated op KinK FM over. Vrijwel iedere zondag draait presentator Grolleman een nummer van Coil. In het begin overheerste angst, maar na vaak genoeg luisteren begon ik de muziek van Coil te waarderen (zou dat ook werken bij de muziek van Rene Froger?). Jon Balance zingt tergend vals in de heidense mis die Bat Wings heet. Tijdens Tiny Golden Books draait mijn lichtorgel eclipsen in mijn donkere kamer. Ik word stoned zonder joint en ben iedere keer weer doodsbang dat ik wegzak in een eeuwige slaap waarin vileine wezens het laatste restje onschuld uit me meppen. 5) Elmo Williams (1997) Take One To Know One
Mijn halve collectie bestaat uit ouwe zooi van reeds lang overleden bluesknakkers. Alleen dooie zwarte mannen maken intense blues. Witte blues, zoals Eric Clapton maakt, ontaart al snel in oeverloos gitaargefreak. Juist in eenvoud zit de kracht. Vanwege de opgelegde beperking van favoriete muziek uit de afgelopen 25 jaar kan ik niet kiezen voor mijn blueshelden Mississippi Fred McDowell en Howlin' Wolf. Godzijdank (en prijs de duivel) liepen er in Oxford Missisissippi twee zonderlinge bleekscheten rond, die uit jukejoints in de omgeving nog een aantal Jellinekgangers van de bar wisten los te rukken. In ruil voor een jaar lang gratis winkelen in de plaatselijke Gall & Gall, wilden die whiskey-junks wel wat opnemen voor het Fat Possum label. De gitaarsolo die Elmo Williams uit zijn mouw schudt in het nummer Hoopin' And Hollerin' is te krankzinnig voor woorden. Vals zou een nog te positieve kwalificatie zijn. Het is een aanslag op je kippenvel. Slechts begeleidt door de lukraak rondmeppende Hezekiah Early, verjaagt Williams al die nu-rawk bandjes die het wagen om op zijn barkruk te gaan zitten. 6) Atari Teenage Riot (1999) 60 Second Wipe Out
Ik weet niet of het hele album goed is. Ongeveer na track 7 trek ik het vaak niet meer. De opruiende slogans van Alec Empire, het hysterische gekrijs van Frau Elias en de overstuurde noise van Nic Endo, is niet voor watjes. Drum 'n' bass, punk, gabber, metal, hiphop, noise en techno met elkaar mixen: je moet wat als je zonodig grensverleggend wilt zijn. En zou er iets enger zijn dan een Duitser die engels probeert te spreken? "Iets die edditoet, noffing metters!" Brrr. Na een half uur tegen de muren stuiteren stort ik in elkaar. In foetushouding lig ik op de grond, likkend aan het stroompje bloed dat uit mijn rechteroor sijpelt. De Duitsers winnen de oorlog alsnog. Minachtend kijkt Alec op me neer en hij schreeuwt.dat ik te dood voor hem ben. Ik fluister krachteloos: "Sorry Herr Empire, ik hoop niet dat ik u nu teleurgesteld heb." 7) Public Enemy (1988) It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back
Bij mensen die van alternatieve muziek houden moet je altijd op je woorden passen. Het is een doodzonde als je bekent regelmatig naar hiphop te luisteren. Ik doe elke maand mee aan een popquiz en werd bijkans gelyncht toen ik die bekentenis deed. Omstanders konden nog net voorkomen dat ik naar het Leidseplein werd gesleept om daar mijn executie te ondergaan. Het geluid van Public Enemy is simpel, maar effectief. Een draaitafel en een mc, dat is alles. De computergestuurde beats van The Neptunes en Timbaland bestonden toen gelukkig nog niet. Eigenlijk is er een rechtstreekse lijn te trekken tussen de elementaire blues en de pure hiphop. Het enige minpuntje is, dat Flavour Flav met zijn smurfenstem af en toe ook meerapt. Ik hoor Kloksmurf liever monologen smurfen, afgesloten met de uitroep: yeah boyyyy! 8) Cold Meat Industry (1997) The Absolute Supper
Op dit verzamelalbum van het Zweedse Cold Meat Industry label staat een verzameling onversneden industrial en dark wave. Een ijzige poolwind beneemt me de adem, mijn lippen kleuren blauw, bevroren trommelvliezen breken en het noorderlicht verschroeit mijn netvlies. De collectieven op dit label verschuilen zich achter obscure namen als MZ.412, Megaptera en Brighter Death Now. Eens in de zoveel tijd veranderen ze van naam om politiek correcte organisaties op een dwaalspoor te brengen. Sommige artiesten schijnen bijvoorbeeld fascistische ideeën te hebben. Op feestjes is het altijd leuk om te vertellen dat je ook muziek bezit die niet zuiver op de graat is. Een doodse stilte daalt neer en het lijkt opeens een stuk minder gezellig. Maar, vervolg ik, ik heb ook helemaal niets met religies. Zou ik dan ook niet meer mogen luisteren naar de gospel van Sam Cooke & The Soul Stirrers en de spirituals van Estil C. Ball? Het interesseert me niet of de makers extreem-rechts, ultra-links, streng gereformeerd of moslimfundamentalist zijn. Ik zou het bijna juist toejuichen. Middelmatige mensen zorgen voor middelmatige muziek. Ik ben verstandig genoeg om uit een waaier van feiten en opinies mijn eigen mening te destilleren. Nog nooit heb ik me verdiept in een songtekst. Aan geluiden heb ik meer dan genoeg. 9) Korn (1995) Korn
Mijn alter ego ScareCrow is kampioen Luchtgitaarspelen van de regio Amsterdam. Zoals te verwachten viel, putten mijn concurrenten zich uit in ellenlange solo's (gaap). Ik ben van het betere beukwerk en heb daarom maar weinig op met gitaarsolo's. Lucht-slaggitaarspelen daarentegen brengt je in een trance. Tegenwoordige staat Korn voor muziek op de automatische piloot, maar ook nog steeds voor metal zonder gitaarsolo's. Hun debuut markeerde het begin en tegelijkertijd het einde van de nu-metal. Het is een mix van Prong, de Wu-Tang Clan en natuurlijk Faith No More. Zanger Jonathan Davis probeert kermend zijn spookjes te verdrijven. Toen klonk het nog oprecht, maar op de vervolgalbums begon het steeds meer op een kunstje te lijken. Met mijn laaggestemde luchtgitaar (een Seco Stratocaster) hangend tot op mijn knieën, groove ik mee op het nummer Need To. En passant verzorg ik ook nog even de tweede stem. 10) Gotcha! (1991) Words And Music From Da Lowlands
In ben geen vinyljunk, maar een compact disc heeft één belangrijk nadeel: er past ruim 70 minuten muziek op. In het algemeen is dat veul te veul. Hoe goed een artiest ook is, na 50 minuten is de kritische grens toch echt wel bereikt. Zeker als de resterende 20 minuten gevuld wordt met inferieur bonusmateriaal. De verzadiging slaat toe en ik ben geneigd om de cd-speler uit te zetten. Het debuutalbum van Gotcha! is een merkwaardig samenraapsel van studio- en liveopnames. De cd duurt lang (67 minuten), het volumeniveau wisselt bijna per nummer, het zit propvol onafgemaakte ideetjes en er wordt ronduit vals gezongen door Rockattack Ten en Robadope Ro. Maar het album straalt een wonderlijk soort naïviteit uit, waardoor de speelvreugde er van afdruipt. Waarschijnlijk vreesden de p-funkers dat dit hun enige kans was op het maken van een album en dat ze die kans dan maar met beide handen en voeten moesten grijpen. Op de vlucht voor de eeuwige drugsroes die hun creativiteit zou kunnen verdoven. ― Serge "ScareCrow" Cornelisse, Wednesday, 3 December 2003 23:24 (twenty-one years ago) 1= The Clash - London Calling [1979] 1= Massive Attack - Blue Lines [1991] 1= The Stone Roses - The Stone Roses [1989] 4 The Undertones - Undertones [1979] 5 Mano Negra - Puta's Fever [1989] 6 Jane's Addiction - Ritual de lo Habitual [1990] 7 The Cocteau Twins - Heaven or Las Vegas [1990] 8 Black Grape - It's Great When You're Straight...Yeah! [1995] 9 The Specials - The Specials [1979] 10 The Sugarcubes - Life's Too Good [1988] 11 The B52's - The B-52's [1979] 12 Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back [1989] 13 The Prodigy - Music for the Jilted Generation [1995] 14 De La Soul - 3 Feet High and Rising [1989] 15 Sade - Diamond Life [1984] 16 The Housemartins - London 0 Hull 4 [1986] 17 The Chemical Brothers - Exit Planet Dust [1995] 18 The La's - La's [1990] 19 DJ Shadow - Entroducing [1996] 20 Portishead - Dummy [1994] 21 Happy Mondays - Pills, Thrills and Bellyaches [1990] 22 The Sundays - Reading, Writing and Arithmetic [1990] 23 Bjork - Debut [1993] 24 Radiohead - The Bends [1995] 25 Primal Scream - Screamadelica [1991] ― Carambar, Wednesday, 3 December 2003 23:37 (twenty-one years ago) @Serge - Boeiend lijstje (weinig tot 0 overlap met mijn voorkeuren) & vooral: vlotte argumentatie: Goed! ― willem (willem), Wednesday, 3 December 2003 23:42 (twenty-one years ago) Serge's motivatie vond ik de beste en ook meest humoristische tot nu toe! Hoera! ― wolge, Thursday, 4 December 2003 01:21 (twenty-one years ago) Vraag 't me morgen en de lijst ziet er helemaal anders uit... Maar dit is vandaag! 1. Radiohead - Hail to the thief
Compositorisch van een zeer hoog niveau, en afgezien daarvan klinkt de plaat gewoon als een klok. Nummers als 2+2=5, Myxomatosis en We suck young blood hoor je niet vaak... 2. REM - Automatic for the people
Toen deze plaat uitkwam was ik 14, maar de plaat greep me meteen bij m'n strot en heeft eigenlijk nooit meer losgelaten. Mooiste nummers: Try not to breathe en Find the river. 3. Daryll-Ann - Weeps
Wat mij betreft de beste plaat ooit in Nederland gemaakt. Ietwat gruizige productie die de plaat veel sfeer geeft, en geweldige liedjes. 4. Tool - Aenima
Wat moet je er van zeggen... 5. dEUS - In a bar, under the sea
De ultieme dEUS-plaat. Geweldige sfeer, gekte, mooie nummers. Verder in willekeurige volgorde:
Radiohead - Kid A/Amnesiac/OK Computer
The Smiths - Hatful of hollow
REM - Out of time
The Jayhawks - Hollywood town hall
Scott Walker - Boy child 67-70 (compilatie 2000)
Nick Drake - Pink moon (beetje smokkelen..)
U2 - The unforgettable fire
Dire straits - Love over gold
Daryll-Ann - DA live/Happy traum
Jeff Buckley - Grace
Blur - Blur
Talking heads - Remain in light
Television - Marquee moon
Manic street preachers - Know your enemy
Mark Hollis - Mark Hollis
Elliott Smith - XO
Ben Christophers - My beautiful demon
― Christiaan, Thursday, 4 December 2003 11:32 (twenty-one years ago) er past ruim 70 minuten muziek op. In het algemeen is dat veul te veulBeste uitspraak in het hele forum tot heden! ― vonx, Thursday, 4 December 2003 13:19 (twenty-one years ago)
Zeker nog nooit een oude Tindersticks ceedee opgezet. ― Norbert Pek (Norbert Pek), Thursday, 4 December 2003 13:24 (twenty-one years ago) Je bedoelt dat het voelt alsof die zes dagen duren, natuurlijk? Tindersticks zouden inderdaad één nummer van vijf minuten per cd moeten hebben. Dan duurt het al lang genoeg. ;-) ― Roger Teeling (Roger Teeling), Thursday, 4 December 2003 13:26 (twenty-one years ago) Teeling! Ga je schamen! ;-) ― Norbert Pek (Norbert Pek), Thursday, 4 December 2003 13:37 (twenty-one years ago) @martijnG: zijn die vijfentwintig hoesjes jouw lijstje? if so, leg deze: http://image.allmusic.com/00/amg/cov75/drc900/c991/c991887466w.jpg dan eens uit. ik bedoel: geen rammelende instrumentenbeheersing, geen valse zang, geen bedoeld naïeve songstructuren. hoedatnuïneens???
― (jg) ((jg)), Thursday, 4 December 2003 13:52 (twenty-one years ago) De songs. 1 "Run" - New Order (1989) Uren zat ik voor MTV te wachten (in 1989 nog niet zo'n opgave als nu) tot dit nummer weer langskwam. Die malle video met die oude man en dat dansende meisje.
En die hemelse muziek. Die bas die zich, zelfs komend vanuit een luizig tv-speakertje, meteen in je middenrif duwt. En die stem, wat onvast (door de emotie natuurlijk, niet omdat Bernard Sumner niet zo'n briljante zanger is). "Answer me, why won't you answer me...". De mooiste popsong die ik ooit gehoord had, en naar nu blijkt, ooit gehoord heb.
Een standaard 3-minutenpopsong, een nogal synthetisch gitaargeluid - daar tegenover die organische bas. En als coda mijn ideale dansplaat.
Urenlang heb ik dan ook, toen ik Technique eenmaal in huis had, geluisterd naar dit nummer. Ademloos, niet uit bewondering maar omdat ik er me meestal ook helemaal stuk op danste en sprong. De dansmuziek begon zich in 1989 natuurlijk heel andere kanten op te bewegen, kanten die mij destijds nog totaal niet bekoorden. Maar New Order had het gevoel van 2 zomers op Ibiza meegenomen en het speciaal voor mij verpakt in een melancholiek popliedje zodat ik het ook begreep. Blissout. 2 "Wave of Mutilation" - Pixies (1988) Tot afgelopen zomer had hier gewoon "Debaser" gestaan, het ultieme Pixies-nummer. Kort, scherp, compromisloze pop.
Van dezelfde plaat staat hier nu "Wave of Mutilation". Afgelopen zomer had ik een ervaring die ik nu omschrijf als religieus (ik=atheist). Een werkbezoek van een week in Brussel. In m'n eentje 'op hotel' in de snikhete grote stad. Ik liep iedere ochtend van het hotel (Woluwe) naar de werkplek, de Vrije Universiteit. 25 minuten in de warme ochtendzon over de Boulevard St. Mich, ik zou niet anders willen.
Op één van die ochtenden drong "Wave of Mutilation" zich in mn hoofd. Rond "I've kissed mermaids, rode the El Nino" brak het zweet me uit. Tranen welden op. Ik had, zoals ik het toen omschreef "een emotioneel moment". Een golf van puur geluk, zo groot dat ik de tranen niet binnenhield. Omdat ik in Brussel was. Omdat het zo'n lekker weer was. En vooral omdat "Wave of Mutilation" zo mooi was, zelfs in de geruisloze versie van mijn hersencellen. 3 "The Universal" - Blur (1995) Blur heeft onmetelijk veel voor me betekend (zie de albumlijst). Het kiezen van hun beste nummer was erg hard. Niet "For Tomorrow", niet "Chemical World"? Dan maar "The Universal", een bleek toekomstperspectief van een door een prozac-achtige pil emotioneel ausgeglichene mensheid. Verpakt in de statigste ballad die de Britpop voortbracht. Zo moet het zijn. 4 "She Bangs the Drums" - Stone Roses (1989) Muzikale ecstasy, bijna van het niveau van de nr. 1 5 "Starsign" - Teenage Fanclub (1991) Weer zo'n lang-wachten-bij-de-tv-tot-ie-voorbijkomt-nummer. Dit maal late avonden en nachten: MTV's 120 Minutes introduceerde deze bij mij. Mijn deur naar de wereld waarin zich ook Dinosaur Jr, My Bloody Valentine en Ride bleken te bevinden. 6 "The Only One I Know" - Charlatans (1990) Zie 4. 7 "Heavenly Pop Hit" - Chills (1990) Hoeveel pop kan één popsong eigenlijk bevatten? Voorlopig wint deze.
"I could throw things around me". 8 "Ring the Bells" - James (1992) Hier had ook kunnen staan: "Slight Return" - Bluetones (1996), "Fighting Fit" - Gene (1997).
Oftewel: bands die nauwelijks serieus genomen worden door de muziekpers, bijvoorbeeld omdat ze nooit een echt goed album hebben afgeleverd. Of omdat ze in diezelfde pers dingen riepen die deze bands nooit konden waarmaken, voorbeelden hadden die ze nooit naar de kroon konden steken.
Maar allemaal één of meedere briljante singles in zich, dat wel. James is the best of the bunch, met twee bijna-echt goede albums (Gold Mother en Seven) en deze hemelbestormende meestersingle. 9 "Teenage Riot" - Sonic Youth (1988) Ik las ooit ergens: "zo'n briljante 3-minutenpopsong dat je niet door hebt dat ie dubbel zo lang duurt". Daar drink ik op. 10 "Stockholm" - New Fast Automatic Daffodils (1992) Niet de eerste Manchesterband in de lijst, niet de laatste. Wel één van de beste. Zeker de meest onderschatte. Van hun -zelfs door hun fans onderschatte- meesterwerk Body Exit mInd. Zie daar. 11 "Only Love Can Break Your Heart" - Saint Etienne (1990) Zie 4, zie 6. Dat wordt flauw. Ergens omschreef iemand Screamadelica als de ideale symbiose van dance en rock. Poppycock. Deze síngle is die ideale symbiose, en was er ruim een jaar eerder ook nog. 12 "Could You be the One?" - Husker Du (1987) Had ook "Makes No Sense At All" kunnen zijn, of "Divide and Conquer" of Sugar's "Changes". De ideale symbiose tussen punk en pop dan maar. Omdat "Ever Fallen in Love?" van The Buzzcocks uit september 1978 is. 13 "Love Will Tear Us Apart" - Joy Division (1980) Geen commentaar. 14 "Be There" - UNKLE feat. Ian Brown (1999) Unheimisch. Zo heet die sfeer toch? In de video: lange, verlaten gangen in de Londense underground rond middernacht. Daar loop je dan alleen, op weg naar de laatste metrotrein richting je studiootje in King's Cross.
Kan unheimisch ook romantisch zijn? Zoniet, de ideale symbiose tussen deze sferen ;-)
Paul Witteman noemde Sjostakovitsj vanochtend 'de hardrock van de klassieke muziek'. Dit nummer is de punk van de triphop. 15 "Babies" - Pulp (1992) Humor en 'ironische' retro. Twee dingen waar je met een grote boog omheen moet lopen in de popmuziek. Behalve als het werkt, zoals in dit nummer. Een feestje. 16 "Brassneck" - Wedding Present (1989) Liedjes over mislukte liefdes. Vanuit het perspectief van de sukkel met het kortste strootje. Gezongen met een boekhoudersstem. Begeleid door op Sonic Youth gebaseerde muren van gitaar.
De ideale tienermuziek? Ja. Ook nog leuk anderhalf decennium later? Ja! Ja! Ja! 17 "Destroy the Heart" - House of Love (1988) Van geen nummer krijg ik het zo snel koud over mijn hele lijf. De jingle-jangle gitaren zouden de boel moeten verluchtigen, maar dat lukt ze niet. Het wordt er alleen maar onheilspellender door. "It'll make you wanna smash you head", indeed. 18 "When Will You Come Home?" - Galaxie 500 (1989) Geen commentaar. Nou dit dan: "niet van deze wereld" schreef iemand hier al eens. laten we het daarbij houden. 19 "The Boy with the Thorn in his Side" - Smiths (1986) Het mooiste liedje van een band die 10, 15 jaar geleden een stuk belangrijker voor me was dan nu. Ik krijg zelfs al geen rillingen meer tijdens de begintune van 'Charmed'. 20 "Sons of the Stage" - World of Twist (1991) Weer in het rijtje 'dance voor het hoofd en pop voor de voeten'. Nu ook tekstueel!
"the floor's an ocean and this wave is breaking
your head is gone and your body's shaking
there is nothing you can do because there is no solution
you gotta get down to the noise and confusion" De volgende 4 krijgt u zo van mij: 21 "So.Central Rain" - REM (1984)
22 "Stutter" - Elastica (1994)
23 "Tom Boy" - Bettie Serveert (1992)
24 "Unfinished Sympathy" - Massive Attack (1991) 25 "Find Me" - Jam & Spoon 1994 Ik heb het woord vaak gebruikt, maar dit is natuurlijk het enige echte dansnummer in de lijst. Ik heb geprobeerd "Last Train to Trancentral" er nog in te krijgen vanwege de glorieuze synthesizer-arpeggio-break die er in zit, maar het nummer strandde rond plaats 40.
Dit nummer voert me mee naar verre landen, warme stranden. En zo. Via de opeenvolging van akkoorden (of hoe vertaal je "chord progression" eigenlijk?) en de warm-blanke stem van Plavka. Zo zal Massive Attack die dansnummers op Protection ook wel bedoeld hebben. Helaas pindakaas. Daar heb je dus experts voor nodig, op dansvloer en charts gerichte topproducers zoals Jam & Spoon. (met excuses aan "1979"-Smashing Pumpkins, "The Whole of the Moon"-Waterboys, "Crash"-Primitives, "Your Woman"-White Town en "For Love"-Lush)
― Vasquesz, Thursday, 4 December 2003 14:08 (twenty-one years ago) bij sounds hebben ze current 93 niet meer, niet meer zo populair zeiden ze...haha wel ff khanate en een swans cdtje aangeschaft...lekkuurrrr ― Rizz (Rizz), Thursday, 4 December 2003 14:49 (twenty-one years ago) Plaatjes van plaatjes zijn leukkk! Hiero mijn muzikale lappendeken. Nick Drake heeft moeten wegblijven omdat zijn laatste album Pink moon ouder is dan 25 jaar. Ook had natuurlijk Kraftwerk's sensationele Radio-activity erin gemoeten, maar ook die is te oud. Alternatief The man-machine scoort dan ook wat lager. ― Ike (ike), Thursday, 4 December 2003 17:15 (twenty-one years ago) Gooi bij mij White Blood Cells eruit en erin: The Mummies - Death By Unga Bunga!! ~wow~ ― Paul van Dijk (ck666), Thursday, 4 December 2003 19:08 (twenty-one years ago) Hier mijn lijstje. De eerste 10 met toelichting en voor de overige is 't te laat geworden om nog iets te schrijven. Echt, ik heb m'n best gedaan, maar shame on me, het zijn er 31 in totaal geworden. Verder uitdunnen dan dit kan ik echt niet zonder gewetensbezwaren. Stenig me maar! 1. The Wipers – Youth of America (1981) Waarom The Wipers? Een betere vraag zou zijn: waarom deze CD? Eigenlijk vind ik alles wat Greg Sage heeft geproduceerd geweldig. Ik dweep niet graag met muzikanten maar meneer Sage is een verhaal apart: ingetogen en opgefokt tegelijk. Depressief en positief tegelijk. Als je je kut voelt: zet The Wipers op en je weet weer dat Greg Sage 't in ieder geval nog zwaarder hebt dan jij. Ach, ik kan ’t niet uitleggen: ’t is om te huilen zo mooi. En wie krijgt er nou geen kippevel bij ‘When it’s over’?
2. The Gun Club – Fire of Love (1981) De eerste plaat van The Gun Club. Momenteel weer relevant schijnt 't maar hoe dan ook tijdloos. Jeffrey Lee Pierce is de duivel himself, gnagna. Als ik dochters had zou ik ze waarschuwen voor foute mannen als hij. En toch... ’t is geen pose maar zo ongelofelijk echt allemaal. Vijftien jaar later gaat meneer Pierce ten onder aan de pijn die je op deze plaat hoort. Driewerf snif!
3. The Violent Femmes – The Violent Femmes (1983) Ik heb altijd een zwak voor akoestische muziek. The Violent Femmes combineren akoestische muziek met R ’n R. Het lijkt raar maar ook met een gewone Spaanse gitaar lukt 't hen om volledig over-the-top te gaan. Een ondergewaardeerde band en helaas, helaas heb ik ze nooit live mogen zien :-(.
4. The Supersuckers – The Smoke of Hell (1992) The Supersuckers regeren big time. Ze hebben humor (luister naar ‘I say fuck’!), rocken zoals de Ramones zouden hebben willen rocken en kijken verder dan hun neus lang is (smeuiige country uitstapjes). Het is de ideale garage band! En als je jezelf Eddie Spaghetti noemt dan moet je wel in orde zijn!
5. Pixies – Surfer Rosa + Come on Pilgrim (1988/1987) OK, ff 'n open deur. The Pixies hebben iets gedaan dat velen geprobeerd hebben maar maar weinigen gelukt is: de combinatie van ‘the perfect popsong’ en ‘the perfect rocksong’. Op deze EP+LP lukt ’t niet 1 keer maar continu. Alles is catchy! Alles heeft ballen! Ik blijf ’t geweldig vinden, ondanks m’n afkeer van Black Francis (of hoe die zich tegenwoordig ook noemt) en The Breeders. Help! Ik wil geen reunie! dat gaat de mythe alleen maar verstoren!
6. Nirvana – Nevermind (1991) Sorry, maar ik ga niet vertellen wat er zo geweldig aan dit album is. Waarom noemt (bijna) niemand dit in z’n lijstjes??? Bah!
7. Fugazi – Repeater + 3 Songs (1990) t Schijnen de emo-voorlopers te zijn maar dat wist ik toen nog niet. Eigenlijk had ik dezelfde emoties als bij The Gun Club: gedreven, gelaagd, spannend en intens.En ik heb ze nog steeds als ik ’t opzet. Voor hetzelfde geld had ik trouwens ‘13 Songs’ (goeie, correcte titel) genoemd. Even goede CD.
8. DJ Shadow – Endtroducing (1996) Meestal verzand knip-en-plak-werk in chaos: het middel en de virtuositeit lijken dan belangrijker te zijn dan het het doel: een mooie compositie. DJ Shadow maakte er juist wel iets moois van. Nog steeds ben ik gefascineerd door ’t resultaat. Sommige samples heb ik weten terug te vinden (waardoor ook die soundbites weer iets extras krijgen) en voor andere heb ik de hoop opgegeven. Kijk als echte Subjectivist naar de documentaire ‘Scratch’ en je weet dat je nog een hoop hebt te leren...
9. Songs: Ohia – The Magnolia Electric Co. (2003) Louter persoonlijk, kan ik niet uitleggen, maar de plaat raakt me meer hoe vaker ik luister. Ik weet niet hoe ik er over 5 jaar over denk, maar dit is definitely m’n nummer 1 van dit jaar.
10. The Moldy Peaches – The Moldy Peaches (2001) Soms koop ik iets waar ik nog nooit van gehoord heb maar waarvan de vormgeving/label/CD-hoes me aanspreekt. Dat was ’t geval bij deze plaat. Wat ’n rake koop! Volslagen gestoorde liedjes, wederom meestal akoestisch, en soms ook weer zo heftig ontroerend en triest. De ware dieptes moet ik nog steeds doorgronden: toen ik ’t ooit aan ’n native English speaker liet horen begon ‘ie te lachen op allerlei voor mij onverwachte momenten.
11. I am Kloot – Natural History (2001)
12. REM - Fables of the Reconstruction (1985)
13. Rage against the Machine – Rage against the Machine (1992)
14. Ice T – Original Gangster (1991)
15. The Hives – Veni Vidi Vicious (2000)
16. PJ Harvey – Dry (1992)
17. Consolidated – Play more Music (1992)
18. The Cure – Seventeen Seconds (1980)
19. Nick Cave and the Bad Seeds – Tender Prey (1988)
20. Sonic Youth – Daydream Nation (1988)
21. The White Stripes – White Blood Cells (2001)
22. Ween – Chocolate and Cheese (1994)
23. Underworld - Dubnobasswithmyheadman (1993)
24. Tool – Opiate (1992)
25. MC 900 ft. Jesus – Welcome to my Dream (1991)
26. Madrugada – Industrial Silence (1999)
27. Jurrasic 5 – Jurrasic 5 LP (1998)
28. Extince – Binnenlandse Funk (1998)
29. Tori Amos – Little Earthquakes (1992)
30. The Libertines – Up the Bracket (2002)
31. Het Klein Orkest – Het Leed versierd (1982) ― Taq (Taq), Friday, 5 December 2003 01:44 (twenty-one years ago) @martijnG: zijn die vijfentwintig hoesjes jouw lijstje?Ja
if so, leg deze [public enemy] dan eens uit. ik bedoel: geen rammelende instrumentenbeheersing, geen valse zang, geen bedoeld naïeve songstructuren. hoedatnuïneens???
Tja.. ik houd kennelijk ook nog een beetje van muziek. Ofzo. Ik weet het ook niet hoor, ik vind het een erg goede plaat, erg indrukwekkend ofzo. Maar ik heb 'm dit jaar pas gekocht in een poging de hiphop wat meer te verkennen. Ik had 'm ook niet kunnen opnemen, ik kan dit soort platen namelijk niet vergelijken met pakweg Superchunk of The Feelies. Het is zo totaal andere muziek. ― Martijn Grooten (martijng), Friday, 5 December 2003 13:19 (twenty-one years ago)
Hoe zit het eigenlijk met de andere usual suspects van dit forum? Krijgen we nog lijstjes van Omar, (jg) en (hope against hope) Luba? ― Vasquesz, Friday, 5 December 2003 13:44 (twenty-one years ago) > Ik weet het ook niet hoor maar is het, zeg maar, een bewuste keuze voor precies deze plaat of had het ook Fear Of A Black Planet of Straigh Outta Compton of de Chronic (om maar eens een paar andere hiphop-klassiekers te kiezen) kunnen zijn als je die toevallig gekocht had toen je dacht 'ik ga eens een hiphop-plaat kopen'??? > Krijgen we nog lijstjes van (jg) nee.
een 'gewoon' eindejaarslijstje wil ik er, wegens traditie enzo, nog wel uitpersen, maar zo'n 'top 25 allertijden' is echt te omvangrijk en definitief voor mijn sterk dynamische en fluctuerende muziekconsumptie. van de week met veel pijn en moeite een top 10 van de jaren negentig weten samen te stellen: (for what it's worth:
1. happy mondays - pills'n'thrills@bellyaches
2. oasis - definitely maybe
3. jesus & mary chain - stoned & dethroned
4. pavement - crooked rain crooked rain
5. magnetic fields - 69 lovesongs
6. lemonheads - it's a shame about ray
7. matthew sweet - girlfriend
8. johnny cash - american recordings
9. one inch punch - tao of the one inch punch
10. orbital - in-sides
) om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik al die tien platen - op 69 lovesongs na - al minstens een jaar niet meer gedraaid heb. hetzelfde geldt voor de pixies' doolittle, het album dat ik uit gewoonte Mijn Favoriete Album Allertijden noem. in plaats daarvan heb ik de afgelopen week al 4 keer architecture and morality van OMD gedraaid. is dat dan (momenteel?) een van m'n favoriete platen allertijden?? zo veel vragen. zo weinig tijd. ― (jg) ((jg)), Friday, 5 December 2003 14:12 (twenty-one years ago) maar is het, zeg maar, een bewuste keuze voor precies deze plaat of had het ook Fear Of A Black Planet of Straigh Outta Compton of de Chronic (om maar eens een paar andere hiphop-klassiekers te kiezen) kunnen zijn als je die toevallig gekocht had toen je dacht 'ik ga eens een hiphop-plaat kopen'???Het klinkt bijna als een verwijt met drie vraagtekens. :)
Ergens kwam het daar wel op neer. Ik ben na een jaar of wat waarin de indiepop-mailinglist en de platenzaak mijn enige bronnen wat muziek betreft waren, de laatste 1 a 2 jaar mijn smaak aan het verbreden (dat klinkt echt walgelijk pretentieus zoals het hier staat). Bijvoorbeeld door eens wat hiphop-dingen te kopen (omdat ik hiphop best wel leuk vind, maar me er nooit ook maar een beetje in verdiept had) en dit was inderdaad een van de eerste dingen die ik koch (maar ik heb ook wel wat andere klassieke hiphopplaten — niet degenen die je noemt — die vind ik een stuk minder). Je moet toch wat he. (Je reden om geen lijstje te noemen was ook zo ongeveer de mijne. Iets teveel cliché-platen in andere lijstjes en de kans een aantal favoriete bands te kunnen namedroppen deden me besluiten er toch maar een te maken.) ― Martijn Grooten (martijng), Friday, 5 December 2003 14:34 (twenty-one years ago)
Top 25 Maarten KoningThe Police-Regatta De Blanc
Dire Straits-Making Movies
The Cure-Faith
Prince Purple Rain
Sting-The dream of the blue turtles
New Order-Low Life
Aztec Camera-knife
Lenny Kravitz-Are you gonna my way?
Massive Attack-Blue Lines
Gorki-Eindelijk Vakantie
Pulp-Different Class
The Prodigy-Music for the jilted generation
Suede -Coming Up
Pet Shop Boys-Very
Talk Talk-The colour of spring
The Pogues-Rum sodomy and the lash
TC Matic - L'Apache
R.E.M.-Fables Of The Reconstruction
Belle & Sebastian - Fold Your Hands Child, You Walk Like A Peasant
Bruce Springsteen-Tunnel of Love
Echo and the Bunnymen-Ocean Rain
Simple Minds-Sparkle in the Rain
U2-Achtung Baby
Radiohead-Amnesiac
Madonna-Like a prayer
― maarten koning, Friday, 5 December 2003 19:12 (twenty-one years ago)
In willekeurige volgorde; 1 ― Geriejan, Saturday, 6 December 2003 09:59 (twenty-one years ago) Platen: Op alfabet. Beetje de middenlijn tussen ‘belangrijk gebleken’ en ‘draai ik nog steeds wel’. 1 Ryan Adams - Heartbreaker
Eerste belangrijke singersongwriterplaat van het nieuwe millennium. 2 Belle & Sebastian - If you’re feeling sinister
Toegegeven, het duurde een tijdje voordat ik het begreep, maar het zit er behoorlijk in nu. 3 Björk - Debut
De enige dansplaat die ik heb. Die moet dus wel heel bijzonder zijn. 4 Richard Buckner - Devotion & doubt
Naast Ryan Adams mijn grootste alt.country-held. 5 Lloyd Cole & the Commotions - Rattlesnakes
Mijn eerste serieuze gitaarplaat en ik draai hem nog steeds en niet alleen vanwege de nostalgie. 6 Elvis Costello - Blood & chocolate
Mijn Costello-instapplaat en nog steeds mijn favoriet van hem. 7 Daryll-Ann - Weeps
(Ook) ik vind dit de mooiste plaat ooit in Nederland gemaakt. Al die Britten en Amerikanen die deze band niet kennen maar wel Bettie Serveert… 8 Freakwater - Old paint
Traditioneel en gruizig: Wordt nauwelijks nog gemaakt, bij mijn weten, en zeker niet zo goed. 9 Patty Griffin - 1000 kisses
Favoriete hedendaagse liedjesschrijver van Emmylou zet wat mij betreft Lucinda op het tweede plan. 10 Guided by Voices - Alien lanes
Zo’n beetje de enige lofi die ik wel draai. 11 Sarah Harmer - You were here
Erg fraai gearrangeerde, zeer gevarieerde plaat. 12 The Liquor Giants - Every other day at a time
Beste pastiche-plaat die ik ken. Alle grote B’s (Byrds, Beatles, Big Star, Beach Boys) komen voorbij. 13 Pavement - Slanted & enchanted
Daarna werd toch allemaal wat gewoner. 14 The Pixies - Surfer rosa
Op cd he, dan krijg je ‘Come on pilgrim’ kado. 15 The Pogues - If I should fall from grace with God
Ik heb hem niet eens, zo ontdekte ik gisteren. Morgen even naar Plato. 16 Ron Sexsmith - Other songs
Superieure dweilmuziek ;-) Samen met Nick Lowe de beste crooner van onze generatie. 17 Prefab Sprout - Steve McQueen (a.k.a. Two wheels good)
Waarschijnlijk de enige plaat voor mij waarop die typische eighties-sound juist te gek is. 18 R.E.M. - Fables of the Reconstruction
Deze beste R.E.M is de soundtrack van die eerste herfstdagen waarop ik zeker wist dat ik nooit een vriendin zou krijgen. Het is de meest monotone R.E.M. en daarin zit voor mij de kracht van hun liedjes. 19 The Shins - Oh inverted world
Mijn faroviete gitaarplaat van de afgelopen paar jaar. 20 Son Volt - Straightaways
Ik ben de enige die deze beter vindt dan hun debuut, ‘Trace’. 21 Talk Talk - The colour of spring
Ik houd niet zo van liedjes in mineur en deze zijn alle acht in mineur. Onbegrijpelijk eigenlijk. 22 Uncle Tupelo - Still feel gone
Waarschijnlijk is “Anodyne” net zo goed maar deze eerdere had een impact die goedbeschouwd heeft geleid tot het oprichten van The Yearlings 23 Gillian Welch - Revival
Het bewijs dat blue grass nog steeds bestaansrecht heeft en op een inhoudsvolle manier vernieuwd kan worden. Vijf keer opgezet, die eerste avond. 24 Whiskeytown - Faithless Street
Slechte drummer en een pedalsteelgitarist die waarschijnlijk een akkoordenboekje op zijn schoot heeft liggen. Maar wel de liedjes en de stem. Replacements with a twang. Had ik dat maar. 25 Yo la Tengo - Fakebook
Hun meest consistente plaat. Komt ongetwijfeld ook door de covers. Prachtig gitaarspel. Liedjes.
Compleet arbitraire lijst goedbeschouwd. Hij moest een beetje compelemntair zijn. Artiesten die het net niet haalden op de albumlijst hadden een grotere kans hier te scoren. Overlap vertelt je wie mijn favoriete artiesten zijn. 1 Abba - One of us
1982, Mijn eerste paar schaatsen, tevens mijn laatste. 2 American Music Club - Western Sky
Ik kan me herinneren dat Eitzel live deze ‘hit’ van hun vergalde omdat hij geen zin had in een ‘chordy song’. 3 Vic Chesnutt - Doubting woman
Een nummer dat met mondharmonica begint heeft een statistisch lagere kans om te mislukken. Zie ook “You’re still standing there” van Steve Earle. Of “Come pick me up” van Ryan Adams. 4 The Chills - The rolling moon
Onbegrijpelijk hoe zo’n vrolijk nummer mij zo melancholisch kan stemmen. Ben al een tijdje op zoek naar ‘Submarine bells’. Aan wie had ik die uitgeleend? Toch een beetje onterecht achterop geraakt door de tijd, dit bandje. 5 Slaid Cleaves - Broke down
Wie was het ook al weer die zei dat Slaids stem “valium to the ear” was? Opvolger van Bruce Springsteen vanwege de rake verhalende teksten. 6 Elvis Costello - Poor fractured atlas
Journalisten die zeggen dat Costello er alleen toe deed op zijn eerste platen toen hij nog boos was moeten hun perskaart inleveren wegens gebrek aan mentale capaciteiten en/of overmatige hang naar nostalgie. Ik had ook twintig andere nummers van na 1981 kunnen noemen die inderdaad wat ingewikkelder in elkaar zitten dan Pump it up (‘Couldn’t call it unexpected no. 4’, ‘New lace sleeves’). Hij schrijft de beste melodieen van allemaal. 7 The Feelies - High road
Gejengel op drie akkoorden. 8 Patty Griffin - Rain
Zangers hebben het maar makkelijk met een stem, wordt weleens door dichters gezegd. Dit is daar een beetje een voorbeeld van. “Strange how hard it rains/Rows and rows of deep dark clouds’ en dan toch kippenvel. 9 Guided by Voices - Game of pricks
Het nummer dat mij overtuigde van de unieke melodische kwaliteiten van Pollard. 10 The La’s - There she goes
Inkoppertje. In tegenstelling tot Oasis hadden zij de attitude EN de liedjes. 11 Aimee Mann - 4th of July
Ik vond haar aan het begin van haar carriere veel beter. Op die laatste platen lijken alle liedjes op elkaar. 12 Paper moon - Stella
Mijn goede vriend André is de Nederlandse Elvis Costello. Hij schrijft er niet zoveel per jaar, liedjes, maar als de buitenwacht er één mag horen, dan moet je opletten. ‘Stella’ is een popsong volgens het boekje. Hun debuut wordt een hoogtepunt volgend jaar. 13 The Pogues - Fairytale of New York
Het jaargetijde mag ook een rol spelen. Die band kan zo majestueus klinken. Groots en meeslepend en dan met die kraai eroverheen. 14 R.E.M. - Good advices
Of ‘Welcome to the occupation’, ‘Green grow the rushes’, ‘What if we give it away’, ‘Gardening at night’, ‘Cuyahoga’, ‘Letter never sent’, etc. Niet te doen dit natuurlijk. Mijn band, R.E.M. Dat er U2-adepten zijn… 15 The Replacements - I will dare
Het beste van ‘Let it be’ en ‘Pleased to meet me’ gaat mee naar het onbewoonde eiland. En dan is het prijs schieten. Vandaag ‘I will dare’. Vanwege de solo van Peter Buck die niet bepaald vaak voor die job gevraagd is. 16 Josh Rouse - Lavina
Nummer zonder refrein eigenlijk, van die prachtig gearrangeerde plaat ‘Dressed up like Nebraska’. Hier is het de cello die tot op het bot gaat. Uit ‘die periode’ dat ik van haar hield maar zij niet van mij. 17 The Smiths - Well I wonder
Dè muzikale omlijsting van tienerleed. Misschien niet het beste Smiths-liedje maar wel het best ‘die tijd’ oproepend. Voor mij. 18 Son Volt - Windfall
Ik vond het al een klassieker toen ik hem voor het eerst hoorde. 19 Sonic Youth - Teenage riot
We waren altijd blij als Filip Sonic Youth opzette: even verlost van The Swans en de Einsturzende Neubauten. Ik denk dat zij minder snel verouderen dan Dinosaur Jr. en The Wipers. 20 Bruce Springsteen - Atlantic city
Ik houd van zijn teksten. Naast Fleetwood Mac (‘Go your own way’) is ‘The river’ het enige ‘tophonderd-allertijden-nummer’ waar ik nog steeds kippevel van krijg. 21 The Sundays - You’re not the only one I know
Dit nummer draai ik vaker dan wat ook van The Smiths. Een hele, hele mooie brug. 22 Tragically Hip - Fiddler’s green
Vakantie in Engeland. Stond op hetzelfde bandje als The Connells (‘Get a Gun’). 23 Uncle Tupelo - Still be around
Goh, dit was dus ook country! Dacht ik tijdens hun voorprogamma van een afgrijselijk concert van Sugar in de Melkweg. 24 Whiskeytown - Factory girl
Dit nummer draaide ik altijd voor het uitgaan. Niet dat je ervan in de stemming geraakte… 25 Wilco - I got you (At the end of the century)
Of ‘Box full of letters’. Een van hun rockers moet toch in mijn lijstje.
― Olaf K., Tuesday, 9 December 2003 17:46 (twenty-one years ago) Blanke mannen zonder voorkeur voor Nederlandse bands... Mag ik de lijstjes zo samenvatten? :) (op Pien na) ― Mic B (Mic B), Wednesday, 10 December 2003 03:58 (twenty-one years ago) ja en mic b? dat zijn popjournalisten toch altijd al geweest ? ;-) ― theo, Wednesday, 10 December 2003 07:59 (twenty-one years ago) Blanke mannen, dat zijn van die foute figuren, hè bah. Jongens, ga je eens allemaal heel hard schamen voor je huidskleur en geslacht! ― timmyhectic (timmyhectic), Wednesday, 10 December 2003 08:34 (twenty-one years ago) Legendary Pink Dots is Nederlands, check er de databank van het NPI maar op. :-) ― Roger Teeling (Roger Teeling), Wednesday, 10 December 2003 08:35 (twenty-one years ago) ...wat heeft de Nederlandse muziekscene dan in godsnaam te bieden???? OK, er zijn/waren wat AARDIGE bandjes (Urban Dance Squad, The Scene, Johan, Spinvis). Maar het is toch duidelijk dat dit niet in verhouding staat tot veel betere buitenlandse acts. groet van een blanke man (...kan er ook nix aan doen) ― andré, Wednesday, 10 December 2003 21:36 (twenty-one years ago) (Bekijkt lijstje van Mic B, met behoorlijk blanke bands van niet-Nederlandse herkomst) En je punt is....? ― GzZz (Gzz), Wednesday, 10 December 2003 21:52 (twenty-one years ago) Wie is er in het genre van UDS zo goed in het buitenland? Rage against the machine? Red hot chilli peppers? Het spijt me, maar hier heeft nederland echt gescoord. Bij voor Spinvis zie ik geen buitenlands correlaat, dat is zo Nederlands. ― Olaf K., Thursday, 11 December 2003 11:20 (twenty-one years ago) Toch niet verrassend dat Rain ook in jouw lijst staat, Olaf. Die tip ben ik je nog steeds dankbaar voor! ― Michel (Michel), Thursday, 11 December 2003 18:06 (twenty-one years ago) Hee dat was de "ijs ben ik dol op" constructie. Historisch taalkundigen, take note! ― timmyhectic (timmyhectic), Friday, 12 December 2003 09:37 (twenty-one years ago) wat heeft de Nederlandse muziekscene dan in godsnaam te bieden????al eens gehoord van Speedy j? eens een plaatje gekocht van de labels Music For Speakers of Delsin? eens een tapje met Legowelt in het cassettedeck van je Manta gestopt? of - niet helemaal mijn smaak maar toch - een poging gedaan om de laatste Ferry Corsten op de draaitafel te leggen? ― theo @ cut.up.Q, Friday, 12 December 2003 09:43 (twenty-one years ago)
Nou ik ben taalkundige en zie er weinig meer interessants in dan een topic-drop constructie. Ijs: [daar] ben ik dol op. Alhoewel de dubbele punt prosodisch toch opvallend afwezig kan blijven.... Hmm, misschien toch gewoon een verfoeilijke syntactische contaminatie. ― Olaf K., Friday, 12 December 2003 12:47 (twenty-one years ago) Ha, Olaf! Ik geef toe dat ik zes, zeven jaar na m'n afstuderen behoorlijk roestig ben geworden. Maar volgens mij is het zoiets als: het meewerkend voorwerp wordt opgevat en behandeld als een object. Een object kan immers zonder probleem voorop worden geplaatst. ("IJs eet ik graag"). Het voorzetsel komt in de verdrukking door deze opvatting en landt dus op het einde. ― timmyhectic (timmyhectic), Friday, 12 December 2003 13:18 (twenty-one years ago) three months pass... ik zoek het liedje van masters symphony maar de juiste versie van wat ze ooit eens in een film of opera hebben gespeeld ― jurek hawrijk, Wednesday, 7 April 2004 20:57 (twenty-one years ago) (Bekijkt lijstje van Mic B, met behoorlijk blanke bands van niet-Nederlandse herkomst) En je punt is....?Hee, komt er zomaar ineens een vraag het beeld inschuiven waar ik nog niet op geantwoord heb. Da's niet netjes... Mijn punt... had ik eigenlijk niet. Het was eerder een vaststelling. In december had ik nog niet zo'n goed beeld van wat er allemaal rondhing op dit forum. Met deze lijsten is zo'n beeld wel aardig te vormen ("Toon me uw platenkast en ik vertel u...").
― Mic B (Mic B), Thursday, 8 April 2004 09:13 (twenty-one years ago)
|